ไม่ใช่ บั ง เ อิ ญ IT'S REAL

ตอนนี้ฉันทำงานเเล้วว มีฐานะที่ดี เกิดคาดเลยย เเละก็ยังมีหน้าตาทางสังคมให้ครอบครัวภูมิใจอีกด้วยย ฉันมีบ้านเป็นของตัวเองงรถเป็นของตัวเอง เเละฉันยังโสด โสดมากกกกก ที่ฉันโสดเพราะฉันยังอยากท่องเที่ยววตามมที่ตัวเองฝันเอาไว้ค่ะ

ฉันเลี้ยงดูพี่น้อง ครอบครัว เเค่นี้ก็เป็นความสุขเล็กๆเเล้วค่ะ เเต่การเดินทางคนเดียวว..ก็เหงานี่เนอะ ทำให้คิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ถ้าจะย่างเข้า30 ฉันคงต้องจริงจังกีบคนอีกเป็นมากมายที่มาชอบฉัน ไหนจะเป็นผู้ชายในที่ทำงาน หรือพนักงานออฟหิศของตึกฝั่งตรงข้าม เพราะฉันดูเท่ส้ะเหลือเกินน เวลาส่องกระจกยังอดชมตัวเองไม่ได้เลยค่ะ 

เเม่: ดาวว!! มานั่งยิ้มอะไรตรงนี้ พรุ่งนี้ต้องกลับไปทำงานเเต่เช้านะ 

:ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันมาที่บ้านเเม่ พึ่งถึงตอนหัวค่ำ**

ดาว: โง้ยยยย เเม่ สบายอยู่เเล้ว ระดับดาว นี่ลูกคนที่สุดยอดของเเม่ไง 5555 

เเม่: หรอ เอาไหม เอาไหมไม้เรียว 

ฉันรีบลุกพรวดดดทันที ถึงฉันอายุ26เเต่ฉันก็ทำตัวกับเเม่เหมือนอายุ2ขวบอยู่ดี ฉันเข้านอนทันทีที่โดนเเม่ดุ เปล่าหรอกค่ะ เเค่เข้าห้อง เเล้วล็อคประตู เรียบร้อย !!

ฉันเหลือบไปมองโคมไฟสุดเเบ๊วของฉันเเละเปิดมัน

ฉันคิดถึงห้องนี้ มากกกกกกกก 

ทุกอย่างยังอยู่ ของขวัญ ..

ของขวัญที่น้ำฝนให้ฉัน ยังอยู่ครบ ไม่หายไปไหน 

เเล้ววความทรงจำทั้งหมด ยิ่งดึงฉันดิ่งลุกลงสู่ความคิดถึง คิดถึงน้ำฝน