คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : sf : จูบ ใคร คิดว่าไม่สำคัญ!!!
จูบ ใคร คิดว่าไม่สำคัญ!!!
เชวมินโฮ : แทมินจูบหน่อยย!!!!
อีแทมิน : ม่ายยยย น้าา!!
จูบ ... อย่าคิด ... ว่าไม่สำคัญ
จูบเบาเบาเท่านั้น ...ยังทำฉันสั่น ... ดังฟ้าสะเทือน!!!
ทั้งชีวิตของผม ไม่ต้องการอะไรมาก แค่มีข้าวให้กินทุกมื้อ มีเงินให้ใช้ทุกวัน มีบ้านให้คุ้มกะลาหัว และมีแฟนน่ารักๆสักคนไว้จูบกันให้ฉ่ำหัวใจ ==
อย่างหลังอาจจะไม่สำคัญสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับผม เชวมินโฮ จูบแค่เพียงเบาๆสักนิด สำคัญ โคตรๆเหอะ
“ แทมมี่ จูบหน่อยยย” ว่าพลางทำหน้าออดอ้อน ทำตาปริบๆ เหมือนลูกกบ(?) ขอแมลง เรียกคะแนนความน่าสงสารและความน่าเห็นใจแบบสุดซึ้งจากคุณแฟนสุดสวย = = คุณอยากจะมองคนหน้าหล่อตรงนี้ว่าทำตัวเป็นเด็กโข่ง เด็กหมี หรือเด็กอะไรต่อมิอะไร ก็เชิญ ผมไม่สน เพราะ ผมจะทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ หากผลลัพธ์สุดท้ายเป็นที่น่าพอใจ
แต่เชื่อเหอผลลัพธ์ที่ผมจะได้มันน่าเจ็บปวดยิ่งนัก
“ ไม่ _ - _“
เพราะแฟนผม เครซี่เรื่องจูบยิ่งกว่าอะไรดียังไงหล่ะ = =
“ ง่า แทมมี่อ่า ทำแบบนี้กับเค้าอีกแล้วน้า”
มินโฮค่อยๆพาร่างสมส่วนของตัวเองไปยังโต๊ะตัวเล็กๆที่ซึ่งแฟนของเค้ากำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออย่างขมักเขม่น มือยาวข้างหนึ่งยื่นโอบรอบคอคนน่ารักจากด้านหลัง
“ แทมินอ่า ไม่สงเคราะห์ฉันหน่อยเหรอ” คางมนและโครงหน้าอันหล่อเหลายื่นล้ำไหล่บางไปข้างหน้าพลางเอนคอมองหน้าตาแสนตั้งใจของอีกคน สีหน้าออดอ้อนยังคงประดับประดาอยู่ไม่จาง
“ มินโฮ อย่ามากวนสิ พรุ่งนี้ฉันมีสอบน่ะ”
เพล้ง!!! ใจดวงน้อยๆของเชวมินโฮ แตกสลายแบบไม่เหลือชิ้นดี พูดจาทำร้ายจิตใจยังไม่พอนี่ยังอุตส่าห์ยื่นมือข้างหนึ่งมาผลักหน้าเค้าออกจนหงายเหงิบอีก
ฮึ่ม แบบนี้มันเกินไป แล้วมั้ง อีแทมิน
ร่างสูง ยอมผละออกจากเนื้อตัวนุ่มนิ่มของร่างบาง ก่อนจะเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงตามประสาคนไม่ได้ดังใจไปที่ห้องนอน แต่ก่อนจะไปถึงที่หมายยังไม่วาย สาดอารมณ์เดือดๆใส่ข้าวของเครื่องใช้ที่ดูจะขัดหูขัดตาเหลือเกินในเวลานี้
“ แมร่งงงงง เซงว้อยยยยยยยยยยย”
โครมมมมมมมมมม เก้าอี้ตัวข้างๆแทมินถูกใช้เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ มันถูกเตะล้ม พร้อมๆกับเสียงดังโครมใหญ่ที่ทำให้ร่างบางยอมเงยหน้าจากหนังสือมาส่งสายตาดุๆให้คนกระทำแทน
“ มินโฮ ไปอาบน้ำแล้วนอนซะ” แทมินพูดเสียงลอดไรฟันออกมา เมื่อเชวมินโฮก่อกวนเค้าจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง
“ คร้าบบบบบ” มินโฮขานรับกวนๆ เดินตรงลิ่วๆปากขมมุบขมิบไปหยิบผ้าขนหนูแบบไม่คิดจะหันมาสนใจคนตัวเล็กอีกต่อไป
แทมินส่ายหัวน้อยๆให้กับความเอาแต่ใจแบบเด็กๆของแฟนตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่ออย่างสบายใจเฉิบเมื่อรอดพ้นจากการก่อกวนของมารผจญตัวโตๆ นามว่าเชวมินโฮ
แทมินเงยหน้า ขึ้นมองนาฬิกา ร่างบางตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้ บิดขี้เกียจ ซ้ายขวาสองสามที เตรียมตัวจะไปนอนหลังจากปล่อยเวลาให้ผ่านไปกับการอ่านหนังสือสอบเล่มหนาเป็นกระตักๆ จนตาลาย ตี สอง ดึกมากแล้วและเลยเวลานอนมาโขอยู่
ขาเรียวสวยพาตัวเองไปยังห้องนอนที่แสนถวิลหา แต่เมื่อเดินผ่านห้องน้ำแทมินกลับนึกอะไรขึ้นมาได้
เอ๊ะ รู้สึกแปลกๆแฮะ รู้สึกเหมือนใครบางคนยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย!!!
“ ก๊อก ก๊อก มินโฮ” แทมินเคาะประตูห้องน้ำพลางเรียกชื่อใครบางคนที่กำลงหมกตัวอยู่ในนั้นเบาๆ หลับคาห้องน้ำรึเปล่าเนี่ย
“ มีอะไร “ เสียงตอบกลับห้วนสั้นบ่งบอกอารมณ์เจ้าตัวเรียกรอยยิ้ม น้อยๆจากริมฝีปากอิ่มสวย อ้าวยังไม่หลับเหรอ อิ อิ คงประท้วงอะไรไม่เข้าท่าอยู่หล่ะสิ
“คืนนี้จะนอนในห้องน้ำ เหรออ” แทมินแกล้งถามกลับไป พยายามกลั้นเสียงหัวเราะที่จะหลุดออกมาอย่างสุดความสามารถ นี่ถ้าใครเคยเห็นหน้าตาท่าทางตอนเชวมินโฮงอนน่ะแทมินเชื่อว่าเค้าจะทำแบบที่แทมินทำ นั่นก็คือแกล้งเชวมินโฮต่อไปเรื่อยๆ ทำไงได้ก็มินโฮงอนน่ารักหนิ
“ อยู่ในห้องน้ำนานระวังแบคทีเรียหล่ะ.....”
“..................” เงียบ
“เอ คงอืดหมดแล้วมั้ง แช่น้ำนานอย่างนี้.”
“.................” ยังคงเงียบ
“นี่ เอาหมอนป่าว เดี๋ยวไปเอามาให้ คิก”
“ ไม่ต้อง ไม่เอา จะเอาอย่างอื่น” คำตอบที่ลอดออกมาจากบานประตูทำให้ แก้มสองข้างของคน ขี้แกล้ง แดงเถือกน่ามอง
ถ้าจะตอบแบบนี้ก็เชิญเงียบต่อไป...
“ งั้นคืนนี้ นอนในห้องน้ำหล่ะกัน” แทมินกลับหลังหันเดินเร็วๆเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับแก้มสีตำลึงสุก หวังจะเอาอะไร ? ไม่มีทางซะหรอก รอให้หินปูนเกาะจนใช้การไม่ได้เหอะ..เชวมินโฮ
มินโฮเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่แน่ใจว่าอีแทมินเข้าห้องไปนอนแล้ว ร่างสูงเดินขยี้หัวตัวเองจนน้ำกระเซ็น ไปทุกทิศ แต่ ช่างแม่งมันเหอะ ตอนนี้เค้าไม่มีอารมณ์มาสนใจอะไรทั้งนั้น เซง คุณเข้าใจมั้ยคนมันเซงเป็นมะเร็งในอารมณ์อ่ะ ร่างสูงคลานขึ้นเตียงเนิบนาบ หลังจากใส่เสื้อผ้าและเช็ดหัวจนแห้งเรียบร้อย ตาคมไล้มองคนที่นอนหันหลังให้ตนอย่างอาลัยอาวรณ์ หน้าสวย หุ่นดี ผิวเนียน และริมฝีปากปากอวบอิ่มทำให้เค้าอยากสัมผัสจนแทบบ้าทุกครั้งที่เผลอมอง แต่ชาตินี้คงทำได้แค่มองอยู่ไม่ห่าง อย่างเซงๆ แบบนี้ต่อไปเพราะสถานการณ์ที่เป็นอยู่ปัจจุบันมันชวนทำใจซะเหลือเกิน = = เฮ้ออออ
หลังจากนั่งมอง ขมวดคิ้วมุ่น พร้อมส่งเสียงจิ๊ปากอย่างขัดใจเป็นระยะๆ อยู่พักใหญ่ เชวมินโฮก็คิดอะไรดีๆออกรอยยิ้มพรายถูกแต้มบนใบหน้าหล่อเหลา เหอ เหอ
“ เอาว่ะ ตอนมีสติทำไม่ได้ ก็ทำมันตอนไม่มีสตินี่หล่ะ”
ร่างสูงพลิกคนข้างๆให้นอนหงายแล้วจัดการขึ้นคร่อมทันที แทมินขยับตัวนิดๆก่อนจะนิ่งไป มินโฮกดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มลึก อย่างย่ามใจ หน้าหล่อๆค่อยๆโน้มลงไปเรื่อยๆจนริมฝีปากหนาแตะริมฝาปากบางเบาๆ ย๊า หวานเป็นบ้า หัวใจมินโฮแทบจะวายเพราะความตื่นเต้นที่มากเกินจำเป็น การจูบกับอีแทมินอีกครั้งในรอบสองปี(ถึงแม้อีกคนจะไม่รู้สึกตัว)ทำให้เค้ารู้สึกเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก แมร่งง โคตรรู้สึกดีเลยโว้ยยย
“อื้อ” มินโฮกดจูบย้ำๆ ซ้ำอยู่อย่างนั้นจนแทมินครางอื้ออึงในลำคออย่างรำคาญใจ
“w _w” < แทมิน
“OwO”<< มินโฮ
“ มินโฮ ทำอะไร”
“ 0.o!”
“ w.w”
“ จู.. อะ เอ้อ ปล่าว มินโฮจะจัดท่านอนให้แทมินหน่ะ แหะ แหะ “ ตกใจจนแทบกระเด้งลงมาจากเตียงเมื่อแทมิน ลืมตาใสๆที่ติดจะเยิ้ม (เพราะง่วงนอน)ขึ้นมองเค้า
“อ้ออ “ ร่างบางพูดเสียงงัวเงียก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้าน ไม่ติดใจสงสัยอะไรอีก
“ฟู่ววววววววววว เกือบไป”
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาทางปากอย่างโล่งอก ก่อนจะพลิกตัวลงมานอนข้างๆ
ทำไมการจูบกับแฟนถึงยากลำบากอย่างนี้น้า เง้ออ หัวใจจะวายย
..........................................................................................
คุณเชื่อมั้ยตั้งแต่เป็นแฟนกันมาผมเคยจูบกับแทมินแบบดูดดื่มแค่ 10(?) ครั้ง แล้วสิบครั้งนั้นก็ตอนที่เรายังอยู่มัธยมปลายกันอยู่เลย นั่นหมายถึง ตั้งแต่ปีมะโว้โน่นหล่ะ = = ตอนนั้น แทมินน่ารักมาก ขอจูบก็ให้ ขอจับก็ให้ ขออะไรก็ให้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ แค่จะหาเศษหาเลย จากการลูบไล้สัมผัสยังยากเลยเหอะ แทมินบอกผมว่า ผิวหนังของคนเรามีแบคทีเรีย จุลินทรีย์ แลคโตบาสิลัส(?) บลาๆๆๆ อะไรไม่รู้เยอะแยะ ตะแป๊ะ ซะหมด เพราะงั้นผมจะจับเค้าไม่ได้ถ้ายังไม่ล้างมือ กอดเค้าไม่ได้ถ้ายังไม่อาบน้ำ ส่วนเรื่องจูบ แน่นอน อย่าหวัง = =
ถ้าผมรู้ว่าแทมินได้เป็นนักศึกษาแพทย์แล้วจะรักสะอาดแบบนี้น่ะ แมร่ง ผมจับปล้ำตั้งแต่อายุ 16 แล้ว ไม่รอให้สุกจนได้ที่แต่ไม่มีโอกาสได้กินแบบนี้หรอก!!!!!
“ มินโฮ ฉันไปสอบก่อนน่ะ กินข้าวเช้าซะด้วย “ แทมินตะโกนบอกผมจากหน้าประตูดังเช่นทุกเช้า และผมที่กำลังคุมนอนโปงสบายใจเฉิบอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างเช่นทุกเช้า ก็ขานตอบออกไปอย่างเช่นทุกเช้าเหมือนกัน < เอ๊ะ คุณว่าอย่างเช่นทุกเช้าเยอะไปมั้ย <<< ช่างเหอะมันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร = = > เพราะตอนนี้ความเซงเริ่มมาเยือนผมอีกแล้ว
วัฏจักรชีวิตของผมกับแทมินไม่เคยตรงกันนั่นคือเหตุผลหลักที่ทำให้ผมเซง แทมินเป็นนักศึกษาแพทย์ที่สวยโคตรแต่ผมเป็นนักศึกษาวิศวะที่โคตรหล่อ (เกี่ยว) แทมินรักษาความสะอาดโคตรแต่ผม ซกมกโคตร แทมินมีสาระโคตรแต่ผม โคตรไร้สาระเลยเหอะ ผมนึกโกธรอะไรต่อมิอะไรที่ทำให้ผมกับแฟนไม่ค่อยมีโอกาสทำอะไรหวานๆร่วมกันตั้งแต่เข้ามหาลัยมา โกธรฮิปโปเครติสที่คิดค้นการแพทย์ขึ้นมาจนทำให้แฟนผมไปสนใจดูแลคนอื่นแต่ไม่สนใจแลแฟนตัวเอง โกธรพ่อแม่แทมินที่อนุญาตให้ลูกเป็นแพทย์ โกธรอาจารย์ที่สอนให้แทมินฉลาดเกินไป โกธรดินน้ำอากาศลมฟ้า จุลินทรีย์ จิ้งจก ตุ๊กแก โกธรใครก็ไม่รู้ที่ไปส่องไอ้เชื้อแบคทีเรียในปากจนทำให้แทมินไม่กล้าจูบผม โกธรแมร่งมันให้หมดทุกอย่างที่ขวางหน้า (ยกเว้นแทมิน) ผมหล่ะอยากจะยุบคณะแพทย์เสงเครงนั่นวันล่ะสิบๆรอบหากมันจะทำให้แทมินมีเวลามากขึ้น = =
“ เฮ้ย ไอ้จงมึงไปแดกเหล้าเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ๊” เสียงไม่สบอารมณ์ลอดผ่านปลายสายไปถึงใครอีกคน
“ มึงเป็นอะไรอีกว่ะ คิดจะกินเหล้าแทนข้าวเช้ารึไง ” มินโฮครุ่นคิด เออ จริง แทมินบอกให้กินข้าวเช้าก่อนนี่หว่า
“ เออ งั้นไปตอนเย็นๆน่ะ กูต้องกินข้าวเช้าก่อน”
“ เออ ไอ้เพื่อนอนามัย”
“ อ้าวมึงจะเอายังไงว่ะ กูก็จะกินข้าวเช้าแล้วไง”
“ แทมินสั่งไว้อ่ะดิ”
“....... ชิ แค่นี้น่ะเว้ย” เงียบไปพักใหญ่ อดจะเขินเพื่อนไม่ได้ ผมดูเป็นคนกลัวเมียมากเลยใช่มั้ยเนี่ย = =
แล้ววันทั้งวันก็ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ อีกเช่นเคย นี่เด็กวิศวะว่างงานขนาดนี้เลยเหรอ เพิ่งรู้++
“”””””””””””””””””””””””””
ผมคว้ากุญแจรถออกเดินทางจากห้องตั้งใจจะไปสังสรรค์กับจงฮยอนตามที่นัดไว้ แน่นอนแทมินยังไม่กลับมาและมันคงไม่มีประโยชน์ถ้าผมยังนั่งแหง่วอยู่ห้องโดยไม่มีแทมินไว้มองเล่น ผมขับรถฉวัดเฉวียนไปตามถนนหน้ามหาวิทยาลัย ใช้เวลาไม่ถึง สิบห้านาทีก็มาถึงที่หมาย ร้านเหล้าเจ้าประจำของพวกเราอยู่หัวมุมสุดของถนน เป็นร้านเล็กๆที่พวกก๊วนวิศวะใช้พบปะสังสรรค์ ผมว่าป้าเจ้าของร้านคงดีใจไม่น้อยที่ได้พวกเราเป็นลูกค้าประจำก็เล่นกินเหล้ายังกับกินน้ำเปล่า ผมเดินเข้าไปในร้านยิ้มให้เจ้าของร้านตามแบบฉบับก่อนจะเดินตรงไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ จงฮยอน
“มึงเป็นอะไรมากป่าวว่ะ ไอ้โฮ” จงฮยอนเปิดประเด็นสัมภาษณ์ทันทีเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้จะดีนักของเพื่อนรัก อีหรอบนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องแทมินแฟนสุดที่รักของมันแน่นอน
“ แทมินไม่ให้กูจูบบบ อ่า ไอ้จง” แล้วก็เป็นไปตามคาด จงฮยอนทำหน้าเอือม ชีวิตมึงเห็นจะมีแต่ปัญหาเรื่องแทมิน แล้วนี่อะไรน่ะ แทมินไม่ให้จูบเหรอ ปัญหาเชี่ยอะไรของมึงเนี่ย
“ ปัญหาเส็งเคร็งอะไรของมึงว่ะนั่น” จงฮยอนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ปัญหาแบบนี้มีอยู่ในโลกด้วยเหรอ
“ มึงได้ยินถูกแล้ว แมร่งงมึงไม่เข้าใจกูหรอกกก ไอ้จงงงง” มินโฮฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะ คร่ำครวญถึง ปัญหาที่สุดแสนจะสำคัญสำหรับเค้า ปัญหาเรื่องจูบ
“= =+ เออกูโคตรไม่เข้าใจมึงเลยเหอะ เค้าไม่ให้จูบมึงก็ไม่ต้องจูบสิ ”
ตึง.... มือใหญ่ตบโต๊ะอย่างเดือดดาลทันที ไอ้จงหมายความว่าไงน่ะ จูบไม่สำคัญงั้นเหรอ
“มึงต่อยปากตัวเองเลย มึงพูดอย่างนั้นได้ยังไง หา จูบทำให้ชีวิตรักของกูสมบูรณ์น่ะเว้ย”
“ กู งงกับมึงจริงๆเลย บ้ารึป่าวไอ้นี่ เออ จูบสำคัญกับมึงงจริงๆกูเข้าใจแล้ว” จงฮยอนยอมเออออไปกับมินโฮอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะหันไปสั่งเหล้าย้อมใจจากป้าเจ้าของร้านมาให้เพื่อนสุดที่รักกระแทกปาก
“ แล้วมึงจะเอาไงว่ะ” << ทั้งชีวิตไม่เคยจะมารับปรึกษาปัญหาเรื่องจูบให้ใคร เลยไม่รู้จะจัดการยังไงเหมือนกัน
“ กูก็ไม่รู้ “ หยิบเหล้าที่จงฮยอนรินใส่แก้วขึ้นมาซด อึก อึก
เหล้าแก้วแล้วแก้วเหล้าถูกส่งเข้าปากร่างสูงราวน้ำเปล่า
“ มึงกินมากไปแล้วม้างง สองขวดแล้วน่ะเว้ย” จงฮยอนพยายามแย่งขวดเหล้าที่มินโฮกอดไว้ราวของรักอย่างทุลักทุเล กินมากแบบนี้ เดี๋ยวก็เมาหัวทิ่ม หรอก
“ กูม่ายมาวว มึงไม่ต้องเป็นห่ววงงง”
“ = =+” คือ นี่มึงยังไม่เมาใช่มั้ย กูว่ามึงเริ่มแหว่งๆแล้วหว่ะ
“ มึงรู้ม้ายยยยย อึก แทมินน่ะไม่ยอมให้กูจูบบ กูจาบบ เค้าบอกกกูว่าในปากกกมี แบคทีเรียยยอะรายยก็ไม่รู้ เวลาเราจูบบบบกานนจะติดโรคด้ายง่ายยยยย เค้าเลยยม่ายห้ายกูจูบบ กูหล่ะอยากกเอากล้องงจุลทรรศน์มาส่องงเหลือเกินนว่าไอ้แบคตัวน้านมันน่าตายังไง มันน่ากลัวกว่ากูง้านนหรา แล้วแม่งมึงรู้ม้ายยย กูอดอยากปากแห้งงงงแค่หนายย กางคืนนสนจายยแต่หนางงงสือ กลางวันก็ปายเรียนน ปล่อยกูเฉาอยู่คนเดียวว กูเผาคณะแพทย์แม่งให้หมดเลย แทมินจะด้ายอยู่กับกูท้างวานน ไม่พอน่ะเมิงงแทมินหน่ะยังมาชอบมาทำตัวน่ารักยั่วกู พอกูมีอารมม ก็ปล่อยยยกูค้างงง อึก กูหล่ะอยากจับปล้ำซะให้รู้แล้วรู้รอด”
มินโฮร่ายยาวราวร่ายมหากาพย์แทมิน แต่ติดก็ตรงคำพูดที่เปล่งมาจากริมฝีปากหนาฟังดูกระท่อนกระแท่นไม่ได้สวยหรูเหมือนกาพย์กลอน หรือ โคลงแต่อย่างใด นี่ถ้ามันยังยืนยันว่าตัวเองไม่เมาน่ะ คิมจงฮยอนคนนี้จะตบแมร่งให้มันหัวทิ่มตรงนี้แหละ
“ กูว่ามึงเมาแล้วแหละ”
“ กูม่ายเมา ม่ายมาววว” เชวมินโฮเริ่มชี้โบ๊ชี้เบ๊ โวยวาย จนคนข้างๆหันมามองกันเป็นแถว จงฮยอนมองท่าทางเพื่อนอย่าง อนาถจิต อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
“ มึงพอเหอะ กูอายยย”
แต่ขณะที่เค้าพยายามทำให้เชวมินโฮสงบสติอารมณ์อยู่นั้น เสียงสวรรค์ของใครบางคนก็แทรกขึ้นมา
“ มินโฮ เมาอีกแล้วน่ะ” เฮือกกกกก
“ ทะทะแทมิน” บร๊ะเจ้า งานเข้าเชวมินโฮแล้วววววว << เอ๊ะหรือว่าเข้ากูว่ะ
“ จงฮยอนทำไม ปล่อยให้มินโฮเมาแบบนี้” แทมินยืนเท้าสะเอวมองจงฮยอนอย่างคาดโทษ มินโฮเป็นอะไรขึ้นมาจะกระโดงับคอให้หมด
“ อะ อะ เอ่อ คือ” แงงง มินโฮ แฟนมึงน่ากลัวอ่า
“ แทมิ๊น แทมีนนนนนนนนนน” เชวมินโฮพยายามลุกเดินไปหาแทมิน เพราะได้ยินเสียงหวานแว่วๆกระทบโสดประสาท แต่ก็หล่นตุบลงตรงแทบเท้าร่าบางอย่างหมดสภาพ
“ คืองี้น่ะ”
“ ไม่ต้องพูดมากพาเชวมินโฮไปที่รถฉันเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะพาแฟนกลับบ้าน “
“ คะ คะ คร้าบบบ” แงงงง ไอ้มินโฮมึงลุกขึ้นมาช่วยกูเดี๋ยวนี้เลยน่ะ อย่าทิ้งระเบิดไว้ให้กูผเชิญคนเดียวสิ เมิงงงงง
หลังจากที่พยายามยัดมินโฮใส่รถโฟล์กขนาดเล็กของแทมินจนสำเร็จ คิมจงฮยอนก็รีบจรลีหนีหายเข้ากลีบเมฆไปเพราะทนบรรยากาศแสนคุกรุ่นที่คนหน้าสวยสร้างขึ้นไม่ได้
“ มินโฮ นั่งดีๆสิ “ แทมินออกรถไปพร้อมกับปลิงตัวใหญ่ที่เกาะแขนเค้าไม่ปล่อย ไม่พอไอ้ปลิงตัวนั้นยังพยายามยื่นหน้าที่เหม็นเหล้าหึ่งมา ใกล้เค้าอีก เดือดร้อนแทมินต้องผลักต้องยัน จนจะใช้ตีนยันหน้ามินโฮออกห่างจากหน้าตัวเองแทนมืออยู่แล้ว
“ อย่าบังสิ เชวมินโฮ” เมาแล้วอย่าลามปามได้ป่าว ไอ้หัวเนี่ย อย่าเอามาบังทางเซ่!!!! เดี๋ยวเจื๋อนทิ้งซะหรอก
“ แทมิ๊นนน จูบบ หน่อยยยย น้า” แต่ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่เชวมินโฮก็ไม่มีท่าทีจะยอมแพ้ ยังดันทุรังเอาหัวมาใกล้เค้า จนร่างบางเหนื่อยและปลง = = เลยยอมปล่อยให้เชวมินโฮคลอเคลียเค้าไปตลอดทางกลับคอนโด
“ตุ่บ “ ร่างหนาถูกโยนขึ้นเตียงอย่างไม่ใยดีเมื่อมาถึงคอนโด ร่างบางปาดเหงื่อออกจากใบหน้าเสียพลังงานไปมหาศาลกับการลากเชวมินโฮกลับห้อง แทมินส่ายหัวน้อยๆให้กับสภาพแฟนของเค้า ก่อนจะเดินไปหยิบกะละมังใส่น้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้มินโฮ กระดุมเสื้อเชิ้ตของร่างสูงถูกปลดออกทีละเม็ดๆ อย่างเบามือ
“เฮ้ออออ มินโฮอ่า ทำไมเมาอย่างนี้เนี่ย” เช็ดไปพลางบ่นไปพลางไม่เข้าใจว่าเหล้ามันมีดีอะไรนักหนาคนส่วนใหญ่จึงชอบดื่มมันจัง ไม่รู้เหรอไงว่าโรค ตับแข็ง มะเร็งตับจะถามหาเอา
“แทมิน” มินโฮยื่นมือมาจับข้อมือแทมินไว้ขณะมือเล็กไล่เช็ดวนตรงหน้าอกแกร่ง แทมินสะดุ้งเล็กน้อยพยายามขืนแรงดึงข้อมือกลับเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย
ฟุ่บ มินโฮพลิกตัวให้แทมินมานอนอยู่ใต้ร่างของตนก่อนจะใช้ดวงตาอันทรงเสน่ห์จ้องมองเข้าไปในดวงตาสวยอย่างสื่อความหมาย
“มะมะมีอะไรมินโฮ” ถามเสียงตะกุก ตะกัก มินโฮสร่างเมาแล้วเหรอ เร็วจัง!!! แล้วจะทำอะไรเนี่ยไม่เอาน้า
“ มินโฮอยากจูบแทมินมากเลยรู้มั้ย เชื้ออะไรต่อมิอะไรของแทมินลืมไปบ้างก็ได้ จูบกันเพราะความรักหน่ะ แทมินทำเพื่อมินโฮได้มั้ย มินโฮ ไม่ต้องการอะไรมากหรอกแค่อยากใช้เวลาอันน้อยนิดที่เรามีให้กันอย่างคุ้มค่าที่สุด เราไม่ต้องไปเดทกัน ไม่ต้องไปทำอะไรหวานด้วยกัน แค่ใช้เวลาที่มีจำกัดจูบกันด้วยความรัก เท่านั้น แทมินให้มินโฮได้มั้ย”
“มินโฮ” แทมินอึ้งกับคำพูดของอีกฝ่าย จูบสำคัญกับมินโฮขนาดนั้นเลยเหรอ
แต่ก็จริง ที่มินโฮพูดมันถูกทุกอย่าง การแสดงความรักแบบอื่นเราอาจจะทำให้กันไม่ได้ แต่แค่จูบ จูบเพื่อแสดงความรักให้อีกฝ่ายรับรู้ แทมินกลับเลือกที่จะปฏิเสธไม่สนใจใยดี ทั้งๆที่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดแล้วว
“แทมินขอโทษ มินโฮ” ร่างบางเอ่ยขอโทษก่อนจะรั้งท้ายทอยอีกฝ่ายลงมาจนริมฝีปากสัมผัสกันเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นดูดดื่ม ลิ้นร้อนพัวพันแลกรสหวานของกันและกันอย่างเพลิดเพลิน จูบทำให้แทมินสะเทิ้นไปทั่วร่างอย่างยากจะควบคุม
“อืมม”
“อื้มมมม”
แทมินตระหนักแล้วว่าจูบกันด้วยความรักมันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง ต่อจากนี้เค้าจะไม่ปฏิเสธหากมินโฮจะขอจูบอีก แทมินสัญญา
“ ฟุ่บ” หัวของมินโฮทิ้งน้ำหนักลงข้างๆร่าบาง หลังจากต้อนจูบอีแทมินจนหนำใจ
“ มินโฮววว อ้าวมินโฮ!!!!!!” บ้าจริงนี่ยังเมาอยู่เหรอเนี่ยยย อร๊ายยยยยยเชวมินโฮ นายยังเมาอยู่เหรอออออออ ไอ้คนบ้า
จูบ ... มีฤทธิ์ ... สะกิดหัวใจ
ตัดอย่างไรไม่ไหว ... มันทำฉันให้ ... ไม่สมประดี
ทำไมคุณชอบ ... ตอบฉัน ... หน่อยซิ
หรือว่าเป็น ... ประเพณี ... สำหรับ ... ผู้ชาย
“ มินโฮ จูบหน่อย” แทมินออดอ้อนขอมอร์นิ่งคิดจากคนร่างสูงใกล้ตัวในตอนเช้าของอีกวัน ด้วยน่าตาที่โคตรจะน่ารักน่าฟัด
นั่นทำให้เชวมินโฮ
อึ้ง
อึ้ง
อึ้ง
แล้วก็อึ้งง oh my godddd what happen?????????????
ร่างสูงแต้มรอยยิ้มหล่อบนใบหน้าเมื่อสามารถตั้งตัวได้ แม้จะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับแฟนสุดสวยของเค้า แต่ถ้ามาเล่นอนุญาตกันในสถานการณ์แบบนี้ ก็เสร็จมินโฮ สิคร้าบบบ
"”มากกว่าจูบได้มั้ยแทมิน หึ หึ”
“ ไม่เอาน้า ไอ้คนบ้าาาาาาา “
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""the end""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ไรเตอร์คิดได้ตอนกำลังนั่งอ่านเชื้อแบคทีเรีย 555 แล้วไรเตอร์ก็สอบวิชาหลักเสร็จแล้ว
สำหรับตอนนี้ไปอ่านหนังสือก่อนน่ะคร้าาา ฟิ้ววว
ความคิดเห็น