คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : sf : 2 min !!!
2 min !!!
คำเตือน : เป็นเรื่องที่ไรเตอร์แต่งขึ้นไม่เกี่ยวกับศิลปินแต่อย่างใด เพราะฉะนั้นโปรดแยกให้ออก ><
“นี่ นายรู้จักผู้หญิงคนนั้นมั้ย”
“คนไหนอ่ะ”
“ก็คนที่ผมยาวๆนั่นไง”
เสียงสตาร์ฟประจำคอนเสริ์ตมิวสิคแบงค์พูดคุยจอแจพลางชี้ไม้ชี้มือไปที่หญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของ ใบหน้าสะสวย รูปร่างสะโอดสะอง และผมยาวซอยตามเทรนด์ เธอไม่ใช่ดาราหรือศิลปินหญิงวงใดๆ ดูเหมือนจะเป็นคนแปลกหน้าและยิ่งเป็นปริศนามากกว่าเมื่อเธอเดินตามหลังวงเพอร์ฟอร์แมนซ์ผู้เปล่งประกายอย่างชายนี่เข้าไปหลังเวที
“คนนั้นหน่ะ ดูให้ทีสิใคร ฉันเห็นหน้าไม่ชัดอ่ะ” เพราะเสียงซุบซิบที่ติดจะดังเกินไปทำให้หญิงสาวปริศนาหันมามอง เธอคนนั้น โค้งให้พวกเค้าอย่างสุภาพก่อนจะโปรยยิ้มหวานละไมทำใจคนมองอ่อนระทวยมาให้
และทันทีได้ยลโฉมชัดเจนพวกเค้าทำได้แค่อ้าปากค้างตื่นตะลึงในความสวยเพริศพริ้งเกินชาย เพราะเธอที่ว่า คือ
“ อีแทมิน ชายนี่นี่นา”
“แทมิน แทมินสวยจังเลยอ่า ฉันหวั่นไหวเลยน่ะเนี่ย”
“แทมินใช่มั้ย แทมินชายนี่ใช่รึเปล่า ทำไมถึงสวยอย่างนี้น่ะ”
นี่เป็นเสียงที่แทมินมักจะได้ยินบ่อยหลังจากที่เค้าเปลี่ยนลุคต้อนรับอัลบั้มใหม่ของชายนี่ เชอร์ลอคส์ ตอนแรกเค้าก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่หรอกที่ใครต่อใครต่างชมเค้าว่าสวยและชอบปรี่เข้ามาสวมกอดไม่บอกกล่าว แต่ตอนหลังมานี่เริมชินซะแล้วหล่ะ
“แทมินขอพี่กอดหน่อย”คยูฮยอนเดินเข้ามาสวมกอดน้องชายต่างวงอย่างรักใคร่และแทมินก็กอดกลับพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้เช่นปกติ แต่ไม่ปกติเห็นทีจะเป็นจุดมุ่งหมายทางสายตาต่างหาก ร่างบางกำลังชายตามองใครบางคนด้านหลังก่อนจะเปลี่ยนยิ้มหวานเป็นยิ้มร่าสะใจ พี่เห็นมั้ยฮ่ะว่าผมกำลังกอดคนอื่นอยู่
“ นี่แทมิน ลุคนี้นายสวยมากเลย “ คยูฮยอนชมเปาะ พลางลูบหัวน้องชายอย่างรักใคร่เอ็นดู
“ขอบคุณครับพี่” แทมินกล่าวขอบคุณก่อนจะโค้งให้อย่างสุภาพ “พี่ก็หล่อขึ้นทุกวันน่ะเนี่ย” ว่าพลางชายตามองปฏิกิริยาของใครอีกคนตรงมุมห้อง ใครคนนั้นกำลังยืนพิงผนังกอดอกมองเค้านิ่งสีหน้าไม่บ่งบอกถึงอะไรทั้งสิ้น นิ่งซะจนแทมินนึกเซง ผมกำลังให้พี่หึงอยู่น่ะเนี่ย หึงแรงหวงแรงหน่อยสิ ยืนนิ่งเป็นพระอิฐพระปูนไปได้
“ผมไปเตรียมตัวก่อนน่ะครับ” แทมินบอกลาพี่ชายตัวโตเมื่อตระหนักแล้วว่าอยู่ไป ประชดไปก็ไม่เห็นจะเกิดอะไรขึ้น ไอ้คนที่เค้าอยากทำให้หึงหวงไม่เห็นจะแสดงอาการอะไรเลย ชิ สถานะระหว่างเราหน่ะออกสื่อบ้างก็ได้
....... เชวมินโฮ
ร่างบางเดินผ่านหน้าใครคนนั้นไปเฉยๆไม่มีการส่งยิ้มให้หรืออะไรทั้งสิ้น อาการอยากให้อีกคนหึงหวงออกสื่อมันยิ่งชัดเจนขึ้นทุกวัน แต่ใครคนนั้นก็แค่ยืนนิ่งๆมองเค้าทำเหมือนปกติเหมือนเค้าเป็นแค่น้องในวงไม่ใช่อย่างอื่น มินโฮมองตามหลังร่างบางเข้าไปในสตูดิโอก่อนตัวเองจะเดินตามไปไร้คำพูดจา ไม่แสดงออกทางสีหน้าถึงอารมณ์ใดๆ
หากจะถามเค้าว่า หวงมั้ย หึงมั้ย คำตอบก็คือเค้าเป็นคนหึงแรงหวงแรงแต่จะแสดงออกเฉพาะที่.....และตอนนี้ที่นี่ ไม่ใช่สถานที่ที่เค้าควรจะระเบิดอารมณ์หึงออกมา มันยังไม่ถึงเวลา....................เท่านั้นหล่ะ
“ แทมิน ไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้ว” สไตลิสต์ปะจำตัวชายนี่บอกให้แทมินมักเน่ประจำวงรีบไปเปลี่ยนเสื้อทันทีที่ร่างบางย่างกรายเข้ามาในห้อง เพราะตอนนี้พี่ๆในวงที่เหลือเปลี่ยนเสื้อกันหมดแล้ว
“ครับ” แทมินขานรับก่อนจะยื่นมือไปรับเสื้อจากพี่สาวแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ สีหน้าอารมณ์ยังไม่เข้าสู่โหมดปกติเท่าที่ควร มินโฮมองตามน้องไปก่อนจะแต้มยิ้มเล็กๆตรงมุมปาก ชอบใจกับอาการงอนแบบน่ารักๆที่เหมือนบังคับให้เค้าต้องง้อแบบถึงใจ...
“มินโฮ นายก็ด้วยน่ะ ” พี่สาวสไตลิสต์เอ่ยบอกมินโฮอีกคน ร่างสูงยื่นมือไปรับเสื้อมาถือไว้หมุนตัวเตรียมเดินตามหลังน้องไป”เดี๋ยวก่อนก็ได้ ให้แทมินเปลี่ยนเสื้อก่อน” พี่สาวรีบร้องห้ามเมื่อเห็นมินโฮเตรียมจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อทั้งที่แทมินยังเปลี่ยนไม่เสร็จ ไม่เห็นจะต้องรีบขนาดนั้นเลยงานยังไม่เริ่มสักหน่อย
“ เปลี่ยนพร้อมกันก็ได้ไม่เห็นเป็นไร “ แต่ดูท่าพี่สาวจะคิดผิดเพราะมินโฮไม่ได้รีบร้อนอะไร เค้าไม่คิดด้วยซ้ำว่างานจะเริ่มตอนนี้หรือตอนไหน เรื่องอื่นต่างหากที่เค้าควรสะสาง...
พี่สาวพยักหน้าเหมือนจะรับรู้ว่าผู้ชายด้วยกันไม่เห็นต้องอาย แต่อนยู คีย์และจงฮยอนไม่ได้คิดเช่นนั้น พวกเค้ามองหน้ากันพลางส่งยิ้มเจื่อนๆร่วมไว้อาลัยน้องเล็ก รู้นัยสำคัญในสิ่งที่มินโฮพูดเป็นอย่างดี มินโฮกระตุกยิ้มที่ทำให้พวกพี่ๆเสียวสันหลังวาบมาให้ก่อนจะเดินตามหลังแทมินเข้าไป
“มะ มินโฮ เรายังต้องขึ้นคอนเสิร์ตน่ะ” อนยูเตือนสติ มินโฮกลายๆก่อนบานประตูห้องเปลี่ยนเสื้อจะเลื่อนปิดลง
“สนุกมากหรือไง อีแทมิน” ร่างสูงออกปากพูดทันทีที่บานประตูเลื่อนปิดสนิท ตาคมจดจ้องเงาสะท้อนของใครอีกคนในกระจกไม่วางตา เรือนร่างเร้าอารมณ์กำลังก้มลงหยิบกางเกงสกินนี่ส์สีดำขึ้นมาสวมใส่ เลื่อนมือรูดซิปกางเกงอ้อยอิ่งขณะตากลมมองสบตาคมแกร่งกล้ากล้าผ่านกระจกเงาไม่เกรงกลัว
“ ก็ไม่รูสิฮ่ะ “ เสื้อเชิ้ตถูกติดกระดุมทีละเม็ดจงใจเย้ายวน ร่างบางแย้มยิ้มพิมพ์ใจมาให้มินโฮ ยิ้มที่ค่อนไปทางเชิญชวนมากกว่าจะหวานหยดย้อยเหมือนที่ทำกับใครๆ”แล้วพี่ว่าผมสนุกมั้ย” มือเรียวเลื่อนขึ้นรวบผมเป็นหางม้าเปิดใบหน้าเรียวสวยให้ได้ชื่นชมสมใจ ทุกท่วงท่าเนิบช้าตั้งใจเรียกเลือดให้สูบฉีดพลุ่งพล่าน มินโฮมองภาพตรงหน้านิ่งแววตาวาววับไหวระริก
เค้าไม่ใช่ผู้ชายประเภททนได้กับสิ่งยั่วยุโดยเฉพาะสิ่งยั่วยุแสนสวยสดตรงหน้า สิ่งยั่วยุที่ชื่อว่าอีแทมิน “นายก็รู้ว่าพี่มันคนหึงแรง” ร่างสูงก้าวประชิดตัวร่างบางไม่รีรอ ดันจนหลังบางแนบไปกับกระจกสะท้อนด้านหลัง “ แล้วนายก็ยังจะทำให้พี่หึงอย่างนั้นเหรอ แทมินนี่” สองมือยกขึ้นเท้ากระจกไม่เชิงกักกันเพราะรู้ว่าอีกคนไม่มีทางถอยหนี เค้าก็แค่จะยันไว้เพื่อให้ใบหน้าแนบใกล้กันได้ถนัดมากขึ้น แค่นั้น
อีแทมินเก่งนักแลเรื่องยั่วคนอื่น...... และ...มันก็.ยั่วขึ้นทุกครั้งซะด้วยสิ........
“ พี่ก็แสดงออกตอนไม่มีคนเท่านั้นหล่ะ” แทมินเชิดหน้าท้าทาย ริมฝีปากหยักยิ้มยามจ้องปะทะดวงตาดุจเปลวเพลิงของอีกคน ไม่เชิงอยากต่อกร แค่อยากท้าทาย “แค่ตอนที่ไม่มีคนอื่น” ร่างบางยันหน้าอกแกร่งเอาไว้เมื่อระยะห่างระหว่างคนทั้งสองเริ่มจะลดน้อยถอยลงเรื่อยๆเพราะฝีมืออีกคน“พี่ไม่เคยคิดทำให้ใครรู้ เรื่องของเรา ”
ร่างสูงนิ่งขึงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ที่เค้าไม่อยากทำให้ใครรู้เพราะกลัวแทมินจะเสียหายแต่ดูเหมือนคนสวยจะไม่คิดแบบนั้นสิน่ะ “ ชิ” แทมินสบถออกมาเมื่อเห็นคนตรงหน้านิ่งไปร่างบางยันหน้าอกอีกฝ่ายออกตั้งใจจะเดินหนี แต่ไม่ถึงอึดใจหลังเค้าก็มาแนบชิดกับกระจกอีกครั้ง ตากลมเชยขึ้นมองรอยยิ้มกริ่มของอีกคน ไม่เข้าใจความคิดอ่าน “นายต้องการอย่างนั้นเหรอ นายอยากให้คนอื่นรู้ใช่มั้ย ว่านายเป็น ของพี่” ว่าขณะริมฝีปากคลอเคลียอยู่ตรงไหล่บาง เสื้อเชิ้ตถูกกระชากเปิดเผยหัวไหล่นวลเนียนตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่ามินโฮกำลังเริงรมณ์อยู่กับผิวขาวนวลเนียนของเค้า รอยแดงช้ำมากมายปรากฏบนผิวขาวราวน้ำนม ต่ำลงไปเรื่อยๆตามที่กระดุมเสื้อถูกปลดออก
“ พี่มินโฮ เรากำลังจะขึ้นคอนเสิร์ต” แทมินรีบเอ่ยห้ามเมื่ออะไรกำลังจะเกินเลย..... แต่นี่หรือการห้าม การที่หน้าท้องราบเรียบบดเบียดแนบชิดกับริมฝีปากอิ่มจนแนบสนิทนี่หรือคือ การห้าม ไม่หล่ะ...มินโฮรู้ดีว่าแทมินไม่ได้ห้าม ร่างเพรียวก็แค่อยากจะ...ยั่วเค้าเท่านั้นเอง “ พี่มินโฮ เดี๋ยวแทมิน..จะเต้นไม่ไหวเอาน่ะ” แทมินว่าทั้งที่ริมฝีปากยิ้มยั่วไม่หยุด ร่างสูงหยักยิ้มพึงใจกับความร้ายเดียงสาเกินขอบเขตของอีกคนยิ่งนัก
เจอแบบนี้เข้าไป เอาไงดีหล่ะ คุณว่า.....ผมควรจะหยุดดีมั้ย หึ หึ
มินโฮยิ้มพรายพลางรูดกางเกงสกินนี่ลงพร้อมกับชั้นในให้มันมาเกาะตรงหน้าขา หน้าคมค่อยๆโน้มหน้าลงไปเรื่อยๆ ๆ...ๆ....
แต่ก่อนที่เค้าจะทำอะไรไปมากกว่านั้น
“ แทมิน มินโฮทำอะไรอยู่หน่ะ เร็วๆหน่อยสิ ” กลับมีเสียงของพี่ๆจากข้างนอกเรียกไว้ซะงั้น มินโฮจิ๊ปากขัดใจ เป็นการขัดจังหวะที่ทำให้เค้า โคตะระค้างอย่างอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“จะออกไปแล้วฮ่ะ” แทมินขานรับมือบางฉวยจับกางเกงมาใส่ไว้ตามเดิม ร่างบางนั่งคุกเข่าให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับอีกคนตั้งใจยิ้มยั่วให้คนเป็นพี่ใจเต้นรัว
“ เอาไงดีหล่ะ ... “ แทมินโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคม “งั้นก็” แตะริมฝีปากสวยลงไปริมฝีปากอิ่มเบาๆ “ค่อยลงโทษตอนกลับหอแล้วกันเนอะ มินโฮฮยอง คิก คิก” ว่าก่อนจะเดินออกไปอย่างเริงร่าทิ้งผู้เป็นพี่ไว้กับความมืดมนและความอัดอั้นสุดใจ
“แทมิน ออกไปข้างนอก” มินโฮเอ่ยเรียกคนที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาเบาๆ ก้มหน้าลงไปจนเกือบชิด มือหนาเลื่อนเอาหนังสือที่ปิดหน้าอีกคนออก
“ไม่เอาอ่ะ แทมินเพลีย” ร่างบางงอแง เหนื่อยจากบทลงโทษหนักเอาการของอีกคนไม่หาย
“ลุกขึ้นหน่า” ร่างบางลืมตาขึ้นมองเพราะโซฟาที่ยวบไหว ก่อนจะอ้าปากตกใจเพราะใบหน้าคมอยู่ใกล้ใบหน้าเค้าเหลือเกินมินโฮยิ้มกริ่มขณะก้มลงจะซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน แทมินเห็นท่าจะไม่ดีเลยรีบยันหน้าไว้ก่อนที่คนด้านบนจะกระทำซ้ำรอยเมื่อคืน หน้าสวยยู่ลง ถึงอีแทมินจะ(ยั่ว)เก่งแค่ไหนก็รับมือคนตรงหน้าไม่ไหวจริงๆ
“ ไปแต่งตัวสิ” ร่างสูงว่าก่อนจะยอมลุกขึ้นให้อีกคนไปแต่งตัว
แทมินยู่หน้าลงยิ่งกว่าเก่า เดินกระแทกเท้าเบาๆ(เนื่องจากยังเจ็บไม่หาย) ขึ้นไปชั้นสองมินโฮนั่งลงบนโซฟาพลางแย้มยิ้มถูกใจ
“แทมินจะไปไหนเนี่ย แต่งตัวซะน่ารักเชียว” คีย์เอ่ยปากแซวเมื่อเห็นลูกสาวสุดที่รักแต่งตัวน่ารักน่าชังผิดปกติ
“ไปข้างนอกกับพี่มินโฮครับ” แทมินหันไปตอบออมม่าก่อนจะเดินเข้าไปกอดเอวเอาใจ คีย์พยักหน้ารับรู้แล้วพูดกำชับอะไรนิดหน่อยกับร่างบาง(ส่วนใหญ่เรื่องมินโฮ) ร่างสูงยืนมองสองแม่ลูกคุยกันไม่ไว้ใจเค้าเดินมาดึงแทมินออกไป คีย์ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ทันที “ ไอ้มินโฮ กรอดดด” รู้สึกไม่พอใจแต่ไม่สามารถทำอะไรได้
“ไปกันได้แล้วแทมิน” มินโฮว่าพลางลากอีกคนออกมา “อยู่นิ่งๆก่อนน่ะ” ก่อนจะสั่งให้อีกคนยืนนิ่งขณะที่เค้ายกมือขึ้นรวบผมนิ่มขึ้นเกล้าไว้กลางศรีษะ เสริมความน่ารักให้คนสวยของเค้า
แทมินในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวมีฮู้ตกับกางเกงขาสั้นแค่เข่าสีเหลือง และรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาล เหมือนเทพธิดาตัวน้อย สวย น่ารัก ไม่เหลือเค้าความเป็นชาย
“ พี่มินโฮทำอะไรเนี่ย” แทมิน โวยวายใหญ่กับผมด้านหลังที่ถูกรวบขึ้น รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ อีแทมิน ชายนี่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงยังไงไม่รู้
“ ทำแบบนี้คนจะได้ไม่คิดว่าเราเดินด้วยกัน เค้าอาจคิดว่านายเป็นผู้หญิง” มินโฮกระซิบข้างหูอีกคนเบาๆ”น่ารักมากเลยรู้มั้ย” และก่อนที่จะถูกชักหน้าใส่เพราะคำพูดนั้นร่างสูงก็ชิงปล่อยคำพูดเรียกเลือดฝาดบนใบหน้าอีกฝ่ายซะก่อน ถึงแม้จะไม่พอใจที่พี่ไม่ให้เค้าแสดงตัว แต่ทำไงได้ก็พี่ชายตัวสูงปากดีซะขนาดนี้ ปากดีแบบนี้ให้รางวัลดีมั้ย ....
“รู้แล้ว” แต่ไม่วายหันไปค้อนใส่อยู่ดี
ร่างสูงยิ้มพลางเดินตามหลังร่างบางไปมือนุ่มนิ่มถูกยึดมากุมไว้ อีแทมินวันนี้ไม่เหลือเค้าอีแทมินเมื่อวานเลยสักนิด
“อร๊ายยยยยย นั่นมินโฮนี่นา มินโฮมากับใครอ่ะ”
“อร๊ายยยยยยยยยยย มินโฮ ชายนี่ แล้วผู้หยิงคนนั้นคือใครอ่า”
ตลอดทางเดินแม้กระทั่งเข้าห้างเสียงเหล่านี้ก็ยังดังแทรกขึ้นมาให้ได้ยินตลอด ประโยคแรกไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ประโยคหลังนี่สิ นี่แฟนคลับไม่รู้เลยเหรอว่าเค้าคือแทมิน อีแทมินชายนี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหน อดจะน้อยใจแฟนคลับไม่น้อย แต่ที่น่าน้อยใจกว่าเห็นทีจะเป็นใครอีกคนที่อยู่ข้างๆนี่หล่ะ ทำไมไม่ให้เค้าแสดงตัวหล่ะ คิดแล้วก็น้อยใจ แทมินทำหน้ายู่ขณะมองเสี้ยวหน้าของใครอีกคน
“ แทมินเป็นอะไรไปหล่ะ” ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาหลบในร้านเสื้อร้านหนึ่ง หนีจากแฟนคลับที่เดินตามหลังเค้าให้จ้าละหวั่น “ หืมม บอกพี่หน่อยสิ” มือนุ่มนิ่มทั้งสองข้างถูกตรึงไว้กับกระจกร้าน หน้าคมพยายามมองหน้าที่ตะแคงไปซ้ายบ้างขวาบ้างของน้อง ก็รู้อยู่ว่าจะหลบหน้าแต่ไม่ยากให้หลบหนิ “นายไม่อยากมากับพี่เหรอ” พูดเหนือริมฝีปากอีกคนเบาๆ ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวนวลเนียนชวนสัมผัสด้วยความหลงไหล ไล่จูบมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงริมฝีปากสีชมพูอิ่ม“ กลิ่นนาย หอมจัง” ประโยคเหนือความคาดหมายแทรกออกมาจากเรียวปากของพี่พร้อมรอยยิ้มกริ่ม แทมินมองสบตาคมจนบัดนี้เค้าก็ยังไม่เข้าใจความคิดร่างสูง นี่ถ้าเกิดแฟนคลับจับได้ขึ้นมาอาจเป็นเรื่อง ร้านนี้เป็นกระจกใสทั้งร้านซะด้วย
“พี่มินโฮ เดี๋ยวใครมา.. เห”
“กลัวอะไรเล่า” มินโฮไม่เว้นจังหวะให้แทมินพูดจนจบประโยคเขาพูดแทรกขึ้นทั้งที่ริมฝีปากยังคงคลอเคลียแก้มเนียนใสไม่เลิก “นายบอกพี่เองไม่ใช่เหรอ ว่าอยากให้ใครต่อใครรู้หน่ะ” มือหนาถือวิสาสะแทรกเข้าไปในเสื้อตัวใหญ่เลื่อนลูบไล้แผ่นหลังเนียนถูกใจ
“ผม.. อิ้อ” ผมไม่ได้อยากออกสื่อที่กว้างขวางแบบนี้ซะหน่อย มีแฟนแคมขึ้นมาจะทำยังไงหล่ะเนี่ย
แต่ก็ไม่สามารถแจ้งความจำนงได้เต็มประโยคเพราะเรียวปากของพี่ก้มลงประชิดเรียวปากของเค้าไม่ทันตั้งตัวเหมือนเช่นเคย มินโฮดูดดึงริมฝีปากนุ่มนิ่มเบาๆ แล้วค่อยๆเพิ่มองศาจนร้อนระอุ แทมินเริ่มคล้อยตามเขาแย้มยิ้มออกมา ในเมื่อพี่ไม่กลัวแล้วผมจะกลัวอะไร แขนบางยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูงโน้มใบหน้าลงมาแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่าง มือบางขยุ้มเส้นผมดำขลับแรงบ้างเบาบ้างตามขีดอารมณ์หวิววาบยามเผยอปากรับเรียวลิ้นหวานของพี่เข้ามาแทรกซึมค่อยๆหยอกล้อค่อยๆเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร“ เดี๋ยวคนมาเห็นทำไงเนี่ย” ร่างสูงหาโอกาสพูดเย้าเมื่อคนเป็นน้องหลงระเริงกับจูบของเค้าจนไม่อาจละออก “พูดมากหน่า” แทมินยิ้มเย้าก่อนจะรั้งท้ายทอยพี่ลงมาอีกครั้ง
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด พะ พี่มินโฮ จูบกับผู้หญิงคนนั้น”
“กะกะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” โทรศัพท์ กล้องถ่ายรูปถูกยกขึ้นมาเก็บภาพถ่ายคลิปกันระวิง ในขณะแฟนคลับบางคนเป็นลมล้มพับไปแล้ว “ พะ พี่มินโฮ มมีแฟนแล้ววววว”
เสียงอุทานและเสียงกรี๊ดของแฟนคลับไม่ได้ทำให้ริมฝีปากแนบชิดแยกออก ร่างบางแย้มยิ้มให้ทั้งที่โอบรอบคอร่างสูงอยู่อย่างนั้น ไม่รู้สึกตกใจกับเสียงของแฟนคลับเลยสักนิดอาจเพราะเห็นพวกเธอเดินตรงมาสักพักแล้วกระมัง มินโฮเลื่อนปลดมวยผมบนหัวของแทมินออกผมนิ่มเรียงตัวลงยาวประบ่าเหมือนอย่างเคย “ได้เวลาประกาศตัวแล้วสิน่ะ อีแทมิน” ริมฝีปากอิ่มกระตุกยิ้มพรายขณะมองใบหน้าสวยหวานแต้มรอยยิ้มของอีกคน ร่างสูงเลื่อนตัวมายืนข้างๆ เผยรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวปริศนาที่เหล่าแฟนคลับสงสัย
“ จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไปน่ะครับ” มินโฮเอามือจุ๊ปากบอกแฟนคลับกลายๆว่าเรื่องนี้สมควรรู้เฉพาะหมู่พวกเรา เหล่าแฟนคลับเท่านั้น.....
ท่ามกลางความตื่นตะลึงอันเงียบสงัดราวโลกหยุดนิ่ง เงียบสนิทราวหยุดหายใจ มินโฮโอบเอวบางเดินแทรกผ่านแฟนคลับออกไป ไม่มีใครรั้ง ไม่มีใครฉุดดึง ไม่มีใครกรีดร้อง ทุกคนยังคงช็อคค้างอยู่
และเมื่อพวกเค้าเดินออกไปไกลแล้วใครบางคนก็ได้สติขึ้นมา
“อะ อะ อีแทมิน นั่นมันแทมินี่นา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 2minnnnnnnnnnnn” เสียงกรี๊ดดูจะดังกว่าเดิมหลายล้านเท่า และคาดว่าเธอคนนั้นและใครอีกหลายคนคงเป็นลมไปแล้ว
ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเค้ายังคงเป็นปริศนา เพราะแฟนแคมไม่ได้ถูกแพร่ออกไปคงมีแต่ทรานเล่าปากต่อปากเท่านั้น มีเพียงคำพูดแต่ไม่มีหลักฐานใดยืนยันชัดเจน มินโฮและแทมินนึกขอบคุณเหล่าแฟนคลับกลุ่มนั้นอยู่ในใจ
พวกเค้าอยากขอบคุณที่แฟนคลับไม่ได้ทำให้คนทั้งโลกรู้แต่ทำให้ทุกๆคนที่เป็นแม่ยก 2min รู้
ว่า........... “””2min is real””
...................................................the end.............................................
x] เปิดศักราชใหม่ต้อนรับ 2min โย้ ขอให้มีโมเมนต์เยอะๆน่ะ เพี้ยงๆๆๆ
ไรเตอร์เข้ามาแก้ไขเนื้อหานิดหน่อยหน่ะค่ะ แหะ แหะ ขอบคุณมากน่ะค่ะ อ่านทุกๆคอมเมนต์แล้วมีกำลังใจมากๆๆที่สุด ความกลัวในตอนแรกหายไปหมดเลย ><
อยากบอกว่าไรเตอร์ก็ฟินนนนเหมือนกาาาน 55555555555 อยากให้เป็นแบบนี้ด้วย นิ เพี้ยงๆๆๆ
ปล อีกที โคตรชอบผมแทมเลยมันเหมาะกับการแต่งฟิคยังไงไม่รู้ 555
ความคิดเห็น