คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : sf : มันถูกกำหนดไว้แล้ว...
มันถูกกำหนดไว้แล้ว...
"นี่แกเค้าเป็นสามีภรรยากันเหรอ"
อีแทมิน : นายว่ายังไงน่ะ 0.o
เคยคิดมั้ยว่า คนสองคนมาเจอกันได้อย่างไร อะไรที่ทำให้คนสองคนผูกพันกันทั้งๆที่ในแต่ละวันเราพบเจอใครอีกมากมาย บังเอิญ โลกกลม หรือ....
ไม่ต้องพยายามหาคำตอบหรอกเพราะเราจะบอกคุณเอง ............
เหล่านักท่องราตรียักย้ายส่ายสะโพกกันอย่างลืมอาย ท่ามกลาง เสียงเพลงจังหวะสนุกๆ และสปอร์ตไลท์หลากสีที่กวัดแกว่งเสริมบรรยากาศ อีแทมินหนุ่มน้อยร่างบางกำลังเคล้าเคลียคลออยู่กับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง สะโพกเล็กเคลื่อนไหวรับจังหวะของอีกฝ่ายอย่างลงตัว สติสตังค์เหมือนจะล่องลอยหายไปเพราะแอลกอฮอล์ฤทธิ์แรงในมือ...
"ไปต่อกันมั้ย คนสวย"
" อือ ไปสิ" ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองอีกฝ่ายก่อนจะขานตอบ ทั้งๆที่ตีความหมายของคำเชิญชวนนั้นไม่ออก สมองมันไม่สามารถประมวลผลอะไรได้เลย ณ.ตอนนี้
ดูเหมือนคนทั้งคู่จะเมาไม่รู้เรื่อง คนนึงคิดว่าผู้ชายเป็นผู้หญิง ขณะอีกคนยอมไปต่อกับผู้ชายทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นผู้ชาย ...ซะงั้น ...
เรื่องแบบนี้หน่ะ " ถูกกำหนดไว้แล้ว"
" อืม " อีแทมินปัดป่ายสองขาและ สองมือ หาหมอนข้างเช่นปกคิ แต่ ที่มันไม่เหมือนปกติ ก็คือ วันนี้หมอนข้างของอีแทมิน ทั้งสูง ทั้งใหญ่ ทั้งแข็งแถมยังมีขนอีก หางคิ้วย่นเข้าหากันเมื่อรู้สึกว่าหมอนข้างใบโปรดเปลี๊ยนไป๋ ตากลมค่อยๆลืมขึ้นทีละข้าง ทีละข้าง ก่อนจะ ....0.0
"เฮ้ย"สปริงตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว นี่มันไม่ใช่หมอนข้างแล้ว มันคือ .....
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด" ร่างบางแผดเสียงลั่นจนขี้หูเต้น เมื่อสามารถระบุสปีชีส์ของหมอนข้างได้แน่ชัดปากสวยกัดผ้าห่มแน่น หมอนข้างกลายเป็น กบ เอ้ย ! กลายเป็นมนุษย์ผู้ชาย อ่ะ มนุษย์ผู้ชายยยยยยยยย
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ไม่จริงช่ายม้ายยยยย มนุษย์ผู้ชายนอนอยู่ข้างๆเค้า แถมหมอนั่นยังไม่ใส่เสื้ออีก อร๊ากกกกกก ..........แต่เอ๊ะ เค้าก็ไม่ใส่เสื้อเหมือนกันนี่หว่า 0.o
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" โอ้ มายก๊อด พระเจ้า มันเกิดอะรายยยขึ้นนนน? บอกอีแทมินหน่อยยย What happen?
"กะ กะ กะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"โว้ยยย ยยยยยยยยยยยยยกรี๊ด หาเห็บอะไรนักหนาว่ะ เงียบหน่อยดิ๊คนจะนอนนนนน" จะกรี๊ดให้ดังไปถึงเมืองไทยเลยรึไง =.=
"งือออ ไอ้บ้า ไอ้บ้า ไอ้บ้า " คว้าหมับเอาหมอนใกล้ๆ มือ ก่อนจะฟาดไอ้ผู้ชายคนนั้นน ไม่ยั้ง
"นายทำอะไรฉันหา นายพรากเวอร์จิ้น ช้านนนใช่ม้ายยยยยยย" เสียเวอร์จิ้น ให้ผูชายยย อับอายไป สี่โลกกก
ว๊ากกก ไม่ยอม
" โว้ยยย หยุดได้มั้ยคุณ คุณจะมาแหกปากโวยวายยอะไรเนี่ยย" พูดพลางพยามปัดหมอนที่กำลังจะกระแทกหน้าตนทั้งๆที่ปิดตาอยูอย่างนั้น
"นายก็ช่วยแหกขี้ตาขึ้นมาดูได้มั้ย ว่านายทำอะไรฉันหา ไอ้ชั่ว ไอ้บ้า ไอ้เวรร"
"โว้ยคุณก็ช่วยหยุดตีหน้าผมดิ ผมจะได้แหกขี้ตาขึ้นมามองคุณได้ถนัด" ชักจะเริ่มมีน้ำโหแล้วน่ะ เอะ อะก็ฟาด เอะอะก็ฟาด ผู้หญิงสมัยนี้ สะดีด สะดิ้งกันเหลือเกิน ไหนขอดูหน้าหน่อย อยากรู้ว่าเธอจะสวยหนักเหมือนที่ฟาดหนักรึเปล่า นี่ถ้าไม่น่ะ แม่จะเตะออกจากห้องเลยยย !
" เฮ้ย" ..ไม่ต้องดูกระจกก็รู้ว่าหน้าเค้าคงอยู่แบบนี้ o.@ " ผู้ชายเหรอเนี่ย " ไม่อยากจะเชื่อ ไรว่ะ ก็เมื่อคืนมั่นใจว่าเป็นผู้หญิงนี่แถมยังมั่นใจแบบโคตรๆ ว่าทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นผู้หญิง !
" แกทำอะไรช้านนน บอกมาน่ะ ไอ้หื่นน" แทมินจัดการขยุ้มผมอีกคน ก่อนจะเขย่าอย่างบ้าคลั่งงง ตาก็โตดูไม่ออกรึไงว่าเค้าเป็นผู้ชายยย หน่ะหา
" หยุดๆๆ" ร่างสูงแกะมือบางออกจากผมตน เกรงว่าถ้าปล่อยให้เขย่าต่อไปมีหวัง หัวหลุดติดมือมาแน่
"หยุดได้มั้ย " โถมตัวทับคนตรงหน้าไว้ในท่าล่อแหลม นี่ถ้าฆ่าคนแล้วไม่ผิดกฎหมายคงทำไปนานแล้ว.....
"ไม่หยุดโว้ย ไอ้บ้า"
"ถ้าไม่หยุดฉันจะขืนใจนายตอนนี้เลยเอามั้ย" นิ่งสนิท... เออให้ได้อย่างนี้สิ นี่อะไรยังกับจับลูกลิง
เมื่อร่างบางนิ่งทำให้อีกฝ่ายได้พินิจใบหน้าสวย ได้เต็มตา ใบหน้าเรียวรูปไข่ ตากลม จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอวบอิ่ม ผมสีทองยิ่งขับให้หน้าดูขาวผ่อง บอกผมหน่อยนี่ผู้ชายหรือนางฟ้า อื้อ หือ นี่ขนาดไม่เมายังหลงผิดเอาง่ายๆ แล้วตอนเมาจะเหลือเหรอ! มองแล้วเหมือนต้องมนต์เลยยย
"นายทำอะไรฉันบอกมาน่ะ"
"คุณเลิกแว้ด แล้วฟังผมก่อนได้มั้ย " สะดุดเสียงแว้ดจนหลุดออกจากภวังค์ = = จะเสียงแว้ดให้ได้ถ้วยรึไง
" เมื่อคืนผมดื่มหนัก แล้ว จำได้ว่าเจอผู้หญิงคนหนึ่ง (สวยมากก)
"แล้วผมก็พาเธอมาที่ห้อง
ซึ่งผมคิดว่า....ผู้หญิงคนนั้น น่าจะเป็นคุณ แหะ แหะ " โทษที ตอนนี้ อีแทมินไม่มีอารมณ์มานั่งขำ
"=,= แล้ว จากนั้น"
"แล้วจากนั้นก็
"ก็"
"ก็
...............................จำไม่ได้.."
" หา ...จำไม่ได้เหรอ.."
"ใช่.(.- - ) (_ _!)"ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
" T^T"
"ฉันยังไม่ทำอะไรนายเล้ย.....(มั้ย)" เรื่องจริงคือเมื่อคืนโคตรพึงใจคนตรงหน้าเลยยย
"จริงอ่ะ นายยังไม่ทำอะไรฉันใช่มั้ย" อีแทมินทำหน้ามีความหวังขึ้นมาเล็กๆ เห็นแบบนี้แล้วร่างสูงยิ่งไม่อยากทำร้ายจิตใจร่างบางเข้าไปใหญ่ ... ก็เลยจำใจต้อง โกหกต่อไป = =
"จริง (มั้ง)" จำได้ลางๆว่าหลายครั้งด้วยน่ะ
"ฟู้วววว โล่งอก.... ออกไปก่อนดิ๊ คร่อมคนอื่นอยู่ได้" แทมินลูบอกตัวเองเบาๆ ก่อนจะผลักอกร่างสูงเป็นเชิงให้ลุกออกไปจากตัวเค้าได้แล้ว มือบางจัดแจงห่อตัวเองไว้กับผ้าห่มผืนหนา ก่อนจะ หย่อนเท้าลงจากเตียงแต่ทันทีที่สามารถทรงตัวบนพื้นแข็งได้กลับต้องกรีดร้องเสียงหลงเพราะเจ็บบริเวณสะโพกอย่างแรง ... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก เจ็บจนแทบทรุด
" ออะไอ้" แทมินชี้หน้าร่างสูงมือสั่นระริก ไหนหมอนี่บอกว่าไม่ได้ทำอะไรเค้าไง แล้วนี่อะร้ายยย งืออออออออ
"ฉันขอโทษ " _ _ ทำหน้าสำนึกผิด
"ขอโทษแล้วมันหายเจ็บมั้ย ฉันมันผู้ถูกกระทำ ส่วนนายมันคนกระทำ นายจะเสียหายอะไรเล่า " ตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายก่อนจะปล่อยโฮออกมาไม่เกรงใจเห็นแบบนั้นแล้วร่างสูงแทบจะถลาเข้าไปกอดปลอบ แต่ไม่กล้ า<เดี๋ยวได้โดนขย้ำหัวอีกรอบแน่> เลยได้แต่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้อีแทมินใช้เวลากับการร้องไห้ และนั่งมองหน้าเค้าอย่างเคียดแค้น ไปเกือบ 2 ชั่วโมงเต็ม
"ไม่อาบน้ำก่อนเหรอ" เอ่ยทักทันทีที่เห็นอีกคนหยิบเสื้อ และ กางเกงขึ้นมาใส่ทั้งๆที่ยังไม่อาบน้ำ
" T^T" แทมินหันมาทำหน้าบึ้งก่อนจะค่อยๆเดินออกจากห้องไป
" นี่เดี๋ยวนายจะไปแล้วเหรอ "
" เออ....." หันหน้ามาตอบก่อนจะสะบัดผมใส่เป็นของแถม
"เดินไหวปล่าว" คงเจ็บน่าดูน่ะนั่น ไม่ยักรู้ว่าเค้าจะรุนแรงขนาดนั้น
"ไม่ต้องมาสะเออะ" เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นร่างบางเดินกระโผลกกะเผลก แต่อีกคนกลับปัดความหวังดีนั่นแบบไม่เหลือใย
" แหมะ ดุ แฮะ" ตาโตมองตามร่างบางๆที่กำลังรีบเดินอย่างช้าๆ( คือรีบเดินแต่เดินเร็วไม่ได้) ออกจากห้องไปก่อนจะตัดสินใจรุดเข้าไปอุ้มคนตัวบางไว้
" นี่นายจะทำอะไรหน่ะ ปล่อยน่ะ ปล่อยสิ"
"อย่าดิ้นสิ นายไม่เจ็บหรือไง"
" โอ๊ย ยยย" พูดปั๊บเจ็บปุ๊บ
" นี่เค้าเป็นสามีภรรยากันเหรอ"
"ว้ายตายน่ารักจังอ่ะแก"
"ตายแล้วสามีก็หล่อ ภรรยาก็สวย เหมาสมกันม๊ากมาก"
"เค้าทำอะไรกันมาอ่ะ ทำไมถึงเดินไม่ไหว >< อร๊ายยยยย"
ตลอดทางแทมินได้ยินคนพากันกระซิบ กระซาบ แต่เรื่องของเค้ากับไอ้โย่งงนี่ ก็เลย ตัดสินใจซุกใบหน้าไว้กับอกแกร่งของอีกฝ่าย อายเกินกว่าจะเสนอหน้าออกมาให้คนแถวนั้นเชยชม แต่ใครจะรู้ว่า ท่าทางแบบนี้เรียกรอยยิ้มเล็กๆจากร่างสูงได้ไม่น้อยและมันก็ยิ่งทำให้เค้าอยากแกล้งคนตรงหน้านี่เข้าไปอีก..... รู้หรอกหน่าว่าอายแต่ก็อยากแกล้งให้อายกว่านี้หนิ
" เมื่อคืนหนักไปหน่อยใช่มั้ยที่รัก..........." แกล้งพูดดังๆแบบได้ยินไปแปดบ้าน
" นนนนายว่าไงน่ะ" คำๆนั้นทำเอาอีแทมินอยากจะกรี๊ดแข่งกับอีป้าแม่ยกทั้งหลายที่ยืนดูพวกเค้าอยู่
" ก็ ผมเตือนคุณแล้วว่าพอก่อน พอก่อนคุณก็ไม่ยอมเอง" อั่ก.....ยัยป้าพวกนั้นคงสลบเหมือดไปแล้ว งั้นอีแทมินขอสลบตามไปด้วยได้มั้ย นายพูดอาร้ายยยยย ฉันอายน้าาาา
" ออะอะไอ้"
" เชวมินโฮครับ ผมชื่อเชวมินโฮ "
"งืออออออออออออ ใครอยากรู้ชื่อนายกันเล่าไอ้บ้าาา
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
อีแทมินเดินเลียแท่งไอติม อย่างมีความสุข ในใจคิดไปถึงเรื่องที่ได้ยินจากวิทยุในวันนี้
" มันถูกกำหนดไว้แล้ว งั้นเหรอ"ฮิ ฮิ จริงอ่ะแล้วคนนั้นของเราอยู่ไหนหว่า"
ร่างบางก้าวเท้าไปตามโถงทางเดินเงียบแต่กลับต้องหยุดกึกเมื่อเจอหนังสดเข้า
"วู้ว ดุเดือดกว่าฉากอีโรติกในหนังอีกน่ะเนี่ย" ตากลมจ้องฉากรักตรงหน้าไม่วางตาคนสองคนกำลังคลอเคลียนัวเนียกันอยู่อย่างเมามัน ไม่สนว่ามีคนยืนหัวโด่มองพวกเค้าอยู่ตรงนี้สักนิด
" ไม่อายกันบ้างรึไงน่ะ คนสมัยนี้" ถ้าทนไม่ไหวนักก็เข้าไปต่อในห้องสิ มาทำอะไรในที่โจ่งแจ้งแบบนี้เล่า
10 นาทีผ่านไปก็ยังไม่เลิก
20 นาทีผ่านไป ก็ยังไม่คิดจะเลิกอีก
ร่างบางยืนจ้องอยู่อย่างนั้นนานมาก เมื่อไหร่สองคนนั้นจะรู้เนี่ยว่ามีมนุษย์ตาดำๆหนึ่งคนจ้องอยู่ นี่ถึงจ้องให้ตาถลนก็จะไม่รู้กันใช่มั้ย =.=
อ๊ะๆ อย่าว่าเค้าหื่นหรืออะไรน่ะครับ..... ที่ยังปักหลักอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนเพราะอะไรรู้มั้ย ... เพราะนี่มันหน้าห้องผมไงหล่ะ ! ขอเหอะพี่น้องช่วยไปกระทำการอุจาดตาที่อื่นที่ไม่ใช่ประตูห้องเค้าได้มั้ย หรือต้องให้เอาเสื่อมาปูแล้วนอนรอคุณพี่ทั้งสอง กระทำการเสร็จก่อน หา กระผมถึงจะได้เข้าห้องเนี่ย ยืนจนเมื่อยขาแล้วน่ะโฟ้ย =,=
ไม่คิดเปล่านิ้วเรียวสะกิดยิกๆที่หัวไหล่ของไอ้ผู้ชายคนนั้น
" นี่คุณครับ ที่อื่นยังว่างเยอะน่ะครับ ผมจะเข้าห้อง"
ทันทีที่ได้ยินเสียงทักทั้งคู่ก็หยุดการกระทำของตัวเอง ก่อนจะหันหน้ามาอย่างช้าๆๆ .......................
โอ้มายก็อดด อึ้งกินไปในทันที
"ชชชชช เชวมินโฮ"
"นาย"
"นายมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ" ถามเสียงลั่นหรือถ้าให้ว่ากันตามจริงน่าจะเรียกว่าตะโกนใส่มากกว่า
" เบาๆหน่อยสิคุณ" เจอกันกี่ทีก็เสียงดังตลอด นายเป็นโทรโข่งรึไงฟ่ะ
" นายตามฉันมาใช่มั้ย นายเป็นสโตกเกอร์เหรอหา" หมอนี่ต้องเป็นสโตกเกอร์แน่เลย ตายแล้ว ตายแล้ว อีแทมินตายแน่ๆ ร่างบางทำสีหน้าท่าทางร้อนรน ซะจนอีกฝ่ายหลุดขำ
" 55 นี่หลงตัวเองมากไปป่ะ คอนโดผมอยู่นี่อ่ะจะให้ผมไปอยู่ไหนเล่า" เพล้ง เก็บเศษหน้าแทบไม่ทัน == ร่างบางหยุดทำท่าทางกระสับกระส่ายเปลี่ยนมาเป็นกอดอกทำหน้าบึ้งแทน
" ชิ...ไอ้นี่"
" หายดีแล้วเหรอ นายหน่ะ"
"หายดีอะไร" ถามกลับเสียงห้วน มินโฮแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าสวยก่อนจะให้คำตอบ
"ก็เรื่อง คืนนั้นที่แสนหวานของเราไงจ๊ะ"
" อะอะ ไอ้บ้า" หน้านายมันหื่นไปถึงดาวอังคารแล้วววว
"55 ยูริค้างอยู่ใช่มั้ยครับ" พูดกับเธอคนนั้นแต่สายตากับตะล่อมมองใครอีกคนตั้งแต่หัว..จรดเท้า
"O0O"
" ไปต่อที่ห้องดีกว่าเนอะ" เกี่ยวเอวสาวน้อยใกล้ตัวก่อนจะเดินคลอเคลียนัวเนียเข้าห้องไป ทิ้งอีแทมินไว้กับความเหวอแบบทวีคูณ
อยู่คอนโดเดียวกันนี่ว่า ซวยแล้ว แต่ดันอยู่ห้องข้างกันนี่สิ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อีแทมินจะเป็นลม
" อะ อื้ออ ยูริแรงๆหน่อยสิครับ" แทมินเอาผ้าห่มคลุมศรีษะ ปิดหูแน่น แต่ไอ้เสียงอู้ว อ้าว จากห้องข้างๆก็ยังเล็ดลอดเข้ามาให้เค้าได้ยินอยู่ดี
"อือออ เก่งมากคับ อย่างนั้นแหละ อืออ " โอ๊ยมันจะหื่นบ้าหื่นบอไปถึงไหนว่ะ นี่มันก็ตีห้าแล้วน่ะ จาก 4 ทุ่ม ถึง ตี 5 0.O บ้าไปแล้ววว
แทมินเดินออกจากห้องมาหาข้าวกิน ตอนบ่ายโมงของอีกวันด้วยอาการสะโหลสะเหล สภาพเหมือนคนไร้ซึ่งวิญญาณ ตาดำเป็นหลินปิง ทั้งหมดนี่เพราะไอ้เชวมินโฮคนเดียววว งือออ กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ตี 6 อ่ะ ว่าแล้วก็สะบัดหัวไล่ความง่วงและความโมโหออก แต่เพราะ มัวสะบัดหัวเพลินไปหน่อย ก็เลยชนนเข้ากับใครอีกคนจนก้นจ้ำเบ้า
"โอ๊ย "
" นี่เดินให้มันนระวังหน่อยสิคุณ "
" 555 ทำไมตาคุณปูดงั้นอ่ะ" แทนที่จะขอโทษกลับมาทักเรื่องตาคนอื่น เสียมารยาทจริง แทมินลุกขึ้นทำหน้าขึงขังก่อนจะเดินชนไหล่อีกฝ่ายไปไม่ใยดี
ร่างบาง เหลือบตามองเชวมินโฮที่กำลังเดินตามหลังตนเข้ามาในลิฟต์ มือบางกดลิฟต์ลงชั้นหนึ่ง ก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง มินโฮมองการกระทำของคนตรงหน้าริมฝีปากเปื้อนยิ้มน้อยๆ
" อะแฮ่ม...กินข้าวยัง"
เงียบฉี่........
" กินข้าวรึยัง ครับ"
ยังคงเงียบอยู่ ..
"ว้า เสียมารยาทจังพูดแล้ว ไม่พูดด้วย"
เปลี่ยนอิริยาบถเป็นยืนกอดอกทำหน้าเซงแตก แทน
ปิ๊ง เสียงลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นหนึ่ง แทมินทำท่าจะเดินออกจากลิฟต์ไปแต่เชวมินโฮกลับเอาตัวบังทางออกไว้ซะมิด มือหนากดลิฟต์ขึ้นไปชั้น 11 ตามเดิม ก่อนจะหันมายักคิ้วกวนประสาทอีกฝ่าย
"ถ้านายไม่ตอบฉันก็ไม่ให้นายออก" อีแทมินหลับตาลงนับหนึ่งถึงสิบในใจ ถ้ามีขวานวางอยู่ใกล้มือ ไอ้หมอนี่หัวแบะสองซีกแน่ๆ
" กินข้าวยัง" ไม่ว่าเปล่าขายาวเดินเข้าไปหาร่างบาง แทมินมองคนตรงหน้า สองเท้าก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังชนผนังลิฟต์ ร่างสูงหยุดเดินก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ร่างบางหันหน้าไปอีกทาง ริมฝีปากแม้มแน่น หมอนี่มันมีปัญหาอะไรกับเค้านักหนาฟ่ะ
"บอกมาสิครับ ...... อีแทมิน" หะหา รู้ชื่อเค้าได้ไงอ่ะ แทมินตกใจ หันขวับมามอง ทำให้ ริมฝีปากบางชนกับ ริมฝีปากของอีกฝ่าย แน่นอนมินโฮไม่ปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดรอดไปโดยเปล่าประโยชน์ มือหนายื่นรั้งเอวบางเอาไว้ก่อนจะบดเบียดจูบหวาน เนิ่นนาน
ปิ๊ง....เสียงลิฟต์เปิด ออกอีแทมินได้ยินเสียงใครหลายคนซุบซิบกัน (อีกแล้ว) แต่เชวมินโฮยังไม่ยอมผละออก ยังคงกดจูบอยู่อย่างนั้น จนตอนนี้ร่างบางรู้สึกเหมือนสติจะพร่าเลือน ไปพร้อมๆกับ ความสงสัยเต็มสตรีมและความหิวสุดๆ
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ณห้องของเชวมินโฮ เวลา 18.00 น
“ ฟุด ฟิด ฟุด ฟิด” ร่างบางลุกขึ้นนั่งบนเตียงขนาดใหญ่ ลุกเดินตามกลิ่นหอมฉุยออกไปก่อนจะเจอข้าวผัดกิมจิน่าตาน่าทานวางอยู่บนโต๊ะรับแขก หันซ้ายหันขวาดูลาดเลา ก่อนจะคิดเข้าข้างตัวเอง นี่ก็มืดแล้วแถมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยทั้งวัน ลาภปากเค้าหล่ะ...
“อิ อิ” ริมฝีปากยิ้มน้อยๆหิวจนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่ายไปชั่วขณะ แถมยังลืมไปเลยว่านี่มันไม่ใช่ห้องตัวเอง มือบางตักข้าวผัดกิมจิคำโตก่อนจะยัดมันข้าวปาก
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ “
“นะนายย “ช้อนยังคาปากอยู่เลยง่ะ
“ เป็นไงอร่อยมั้ย” เ ชวมินโฮเดินมานั่งข้างๆแทมิน ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มสวย ว่ากันตามจริงเค้ายืนดูอีแทมินตั้งแต่เดินออกมาจากห้องแล้ว ท่าทางหมอนี่น่ารักเอาเรื่องเลยหล่ะ
ส่วนร่างบางพอเห็นหน้าเชวมินโฮปั๊บ เรื่องเมื่อตอนสายก็เด้งเข้ามาในหัวปุ๊บ มันไหลเข้ามาราวน้ำท่วมกรุงเทพ (เอ่อ) เค้ารีบสปริงตัวขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ข้าวเขิ้วไม่สนใจแล้ว... เขินที่โดนจูบแล้ว.....เป็นลมมากกว่า
“ ไม่กินแล้วเหรออ” มุมปากร่างสูงแต้มรอยยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็น อีแทมินหน้าแดง
“ ไม่กงไม่กินมันแล้ว” ทำท่าฟึดฟัด แกล้งโมโหกลบเกลื่อน
“ กินข้าวให้หมดก่อน” มินโฮเอื้อมมือยาวมายึดข้อมือแทมินไว้
“ ไม่เอาแล้ว” ร่างบางพยายามบิดข้อมืออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย
“ปล่อยสิ ก็บอกว่าไม่กินแล้วไงเล่า! T^T”
“ จะกินดีๆหรือว่าจะให้ฉันป้อน.. กับปาก” ทำสีหน้าจริงจัง บอกเป็นนัยว่าเค้าพูดจริงทำจริง เล่นจริงจังแบบนี้อีแทมินก็นิ่งสิครับ...
“ต้องอย่างนี้สิ ”มินโฮ ดึงแขนแทมินให้นั่งลงก่อนจะยื่นจานข้าวไปให้ สลบไปตั้งแต่ตอนบ่ายจนถึงค่ำยังไม่ยอมกินข้าวอีก ถึงว่าทำไมผอมแบบนี้
แทมินค่อยๆตักข้าวเข้าปาก ด้วยความอึดอัดใจ ก็เชวมินโฮเล่นจ้องขนาดนั้น เค้ากินข้าวไม่ได้รู้มั้ย มันเขินนนนน
..................................................................................................
“ ฮ้าวววว” ร่างบางเดินหาวหวอดๆออกมาจากห้องตั้งใจจะไปหาข้าวเช้าควบข้าวเที่ยงกิน ในใจภาวนาขออย่าให้เจอคนหน้ากบตอนนี้เลยยย ไม่พร้อมเจอหน้ามันนนนนน. เดี๋ยวจะพาลนึกถึงเรื่องงจูบนั่นอีก เมื่อคืนก็เกือบทั้งคืนแล้วน่ะ .........แต่ทันที่ที่เดินใกล้ถึงลิฟต์ก็ป๊ะเข้ากับเชวมินโฮจังๆ จังๆแบบหมอนั่นยืนอยู่ตรงหน้าเลยหล่ะ
พระเจ้าผมทำบาปมาเยอะใช่มั้ยท่านถึงไม่รับคำขอของผมหน่ะ งืออออ
“แทมิน “ แทมินพยายามไม่สนใจเสียงเรียกนั่น เค้าเดินเลี่ยงมินโฮไปทางซ้าย แต่หมอนั่นมาขวางไว้ ก็เลยเดินเลี่ยงไปทางขวา หมอนั่นก็มาขวางไว้อีก ซ้ายขวา ซ้ายขวา อยู่อย่างนั้นจนชักจะทนไม่ไหวแล้วววว โว้ยย นายจะออดิชั่นพระเอกหนังแขกรึไง ต้องการต้นไม้ซักต้นมั้ยหา จะได้ครบสูตร คนเค้าหิวข้าววววกรุณาเข้าใจบ้างงงงงงง
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายไม่พอใจสุดๆ เชว มินโฮแกล้งตีหน้าเหลอหลาเหมือนไม่ตั้งใจ แต่โทษทีมีตา เห็นน่ะว่านายยิ้มอยู่อ่ะ นายแกล้งฉันใช่ม้ายยยยย
“เชวมินโฮนายช่วยเลือกเดินสักทางได้มั้ย”
“ได้ครับ” ตอบพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ
แทมินถอนหายใจน้อยๆก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางขวา เชวมินโฮก็เดินมาทางขวา พอเลี่ยงไปซ้าย เชวมินโฮก็เดินไปซ้ายอีก ร่างบางหน้ามุ่ย นี่ตกลงหมอนี่จะไม่หยุดใช่มั้ย ต้องให้พูดภาษาต่างดาวเหรอถึงจะเข้าใจ คนบ้าอะไรกวนประสาทจริงๆ เลย
“T^T”
“^_^ “
“ (= ‘ = )”
“ ^ ^ ”
เล่นอย่างนี้ใช่มั้ย.......... ได้เลย
..อีแทมินลงบันไดก็ได้ว่ะ ฮึ่ยโมโห
“เดี๋ยว” มือยาวเอื้อมมาคว้าแขนบางไว้เมื่อแทมินทำท่ากลับหลังหัน
“นายจะเอายังไงกันแน่เนี่ย ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับนายน่ะ ถ้าอยากจะหาเพื่อนเล่นก็ไปหาแถววัดนู่นเพื่อนนายคงเยอะ” ร่ายยับแบบลืมหายใจ
“55555 ก็พวกนั้นมันด่าไม่เป็นแต่นายด่าเป็นหนิ”
“(=‵′=)”
“ ก็ได้ๆ ฉันแค่อยากจะบอกนายว่า...............
..เตรียมตัวไว้ให้ดี ต่อจากนี้ฉันจะจีบนายย” กระตุกยิ้มหน่อยๆก่อนจะเดินจากไป
“T////////////////////////////////T” ทิ้งอีแทมินไว้กับความอึ้ง ความเหวอ และความเขินนนนนนนน
“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””’’’
ปฏิบัติการจีบของอีแทมินเริ่มขึ้นต่อจากนี้แหละ.........................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครมาเคาะประตูแต่เช้าเนี่ย” แทมินตะเกียกตะกายลงจากเตียง เดินโซซัดโซเซไปเปิดประตู
“ สวัสดีครับคุณ อีแทมิน “
“มีอะไรครับ ฮ้าวววว” ขยี้ตาด้วยความงัวเงียก่อนจะหาวหวอดใส่พนักงานคนนั้น เป็นการบอกให้รู้ว่าคุณไม่ค่อยรบกวนผมเลย
“ เอ่อ ..มีคนฝากนี่มาให้ครับ”ยื่นมือไปรับกล่องเล็กๆคล้ายกล่องข้าวมาถือไว้ก่อนจะกล่าวขอบคุณเสียงงัวเงีย
“ขอบคุณมากครับ”
“ อะไรเนี่ย กล่องข้าวเหรอ” พลิกกล่องข้าวนั้นไปมา เผื่อไอ้คนส่งจะเขียนโน้ตอะไรไว้ แล้วก็เจอจริงๆ ด้วย มือสวยพลิกกล่องข้าวขึ้นเพื่อจะได้อ่านข้อความข้างล่างกล่องได้ถนัด
‘ ทานข้าวเช้าบ้างน่ะครับ คนแรกของคุณ‘
“T////////////////////////////////////T ไอ้เชวมินโฮ “
.........................................................................................
เป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เชวมินโฮตามจีบอีแทมิน ส่งกล่องข้าวไปให้อีแทมินทุกเช้า รอออกไปข้างนอกพร้อมอีแทมินทุกครั้ง แกล้งอีแทมินทุกทีที่มีโอกาส << สาบานว่านี่คือการจีบ>> แต่คนโดนจีบ ยังคงเบะปากใส่กล่องข้าวทุกเช้า ทำหน้าบึ้งใส่เค้าทุกครั้ง และคอยแต่ด่าเค้าทุกทีที่มีโอกาสเหมือนกัน.. ไม่ยักจะไหวเอนซักนิดอ่ะ
นี่จะบอกอะไรให้ ถ้าผมทำยังงี้กับผู้หญิงคนอื่นรับรอง เธอคงไปนอนรอผมที่เตียงตั้งแต่วันแรกที่ส่งกล่องข้าวไปให้แล้ว แต่อีแทมินแม่ง! จีบยากยิ่งกว่าถอดกางเกงยีนส์ผู้หญิงซะอีก !!!!!!
“ คุณครับช่วยเอาเค้กนี่ไปให้คุณคนสวยโต๊ะนั้นหน่อยได้มั้ย” มินโฮเรียกพนักงานเสริ์ฟคนหนึ่งก่อนจะวานให้เธอเอาเค้กช๊อกโกแลตหน้าตาน่าทานไปให้ใครบางคน
“ ได้ค่ะ” เธอมองหน้ามินโฮก่อนจะยิ้มน้อยๆ เขินแทนหนุ่มน้อยคนนั้นจริงๆเล้ยยย
“คุณค่ะ คุณค่ะ คุณผู้ชายโต๊ะนั้นฝากมาให้” แทมินเอาหูฟังออกจากหู ปิดหนังสือที่อ่านอยู่ ก่อนจะหันตามมือพี่สาวไป เห็นคนข้างๆห้องนั่งยิ้มมุมปากทำเท่ห์อยู่อีกโต๊ะ ชิ คิดว่าหล่อแล้วเหรอ......
“หึ ....ฝากบอกเค้าด้วยน่ะครับว่าผมมีตังค์ซื้อ ไม่ต้องมาสะเออะซื้อให้” แกล้งพูดดังๆแบบได้ยินชัดๆ
“ เอ่อ พูดดังอย่างนี้ไม่ต้องไปบอก เค้าก็คงได้ยินแล้วมั้งค่ะ”
“ อ้อ เหรอครับ นี่ผมพูดดังไปเหรอไม่ยักรู้แฮะ” ติดโทรโข่งเลยหล่ะค่ะคุณน้อง (นี่คือสิ่งที่อิพี่อยากบอก) แทมินยักไหล่นิดๆ โกยข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าใบโต แล้วจ้ำอ้าว ออกจากร้าน coffee house ไปทันที
พี่สาวหันมายิ้มแหยๆให้มินโฮ ร่างสูงยิ้มตอบ
“ งั้นนี่ให้พี่ก็แล้วกัน ครับ” ขยิบตาให้อีกหนึ่งทีบริหารเสน่ห์ ตึง...พี่สาวล้มลงไปในบัดดล โว๊ะ คนเสน่ห์แรงก็อย่างนี้แหละ < ได้ข่าวว่านายจีบแทมินอยู่
“ ตัวนี้เหมาะกับนายน่ะ”
“นั่นมันชุดผู้หญิง”
“ นั่นไงที่เหมาะ”
“ไอ้บ้า T^T”
“อีแทมินนายชอบกิ๊บมั้ย ^ ^ “
“ = =! “ อีแทมินอยากกรี๊ดดดดดดดด
“ แทมิน เหนื่อยอ่ะพักก่อน “
“ นายเหนื่อยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า” ใครก็ได้เอาหมอนี่ไปจากผมหน่อยยยย
วันนี้ทั้งวันเชวมินโฮเอาแต่เดินตามหลังอีแทมิน ไม่ใช่แบบสโตกเกอร์อะไรนั่นหรอกน่ะ ตามหลังกันให้เห็นแบบโต้งๆนี่หล่ะ ไม่ว่าแทมินจะเข้าร้านไหน เลือกอะไร เชวมินโฮก็เสนอหน้าไปช่วยเลือกตลอด แอบเนียนทำเหมือนเป็นคู่รักกันจนคนทั้งห้างเข้าใจผิดหมดแล้ว ส่วนอีแทมินหน่ะเหรอ รายนั้นไม่ต้องพูดถึง ทำหน้าเซง ถอนหายใจทิ้ง ทิ้งแล้ว ทิ้งอีก คาดว่าตอนนี้อายุคงหดสั้นไปอีก 10 ปี
“ นี่นายจะเดินตามตูด ฉันตลอดทั้งวันเลยใช่มั้ย “
“ ใช่ก็ฉันจีบนายอยู่ “
“ =,= คนจีบกันเค้าทำแบบนี้เหรอ”
“นี่คือวิธี จีบในแบบของฉัน .........” เดินเข้าหาร่างบางก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ
“พยายามทำให้เค้า.มีเราในสายตา มากที่สุดไง “....ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ อออะไอ้ T///////////////////////////////////T” เขินมาก อายมากกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ใช่อะไรหรอก แค่เพราะนี่มันกลางห้าง แถมคนเยอะแยะ
เชวมินโฮวววววววววว นายมันมีความสามารถพิเศษในการทำให้คนมองจริงๆ มีครั้งไหนบ้างที่อยู่กับนายแล้วไม่ตกเป็นเป้าสายตาหน่ะหา อีแทมินอยากหายตัววววว งือออ
วันนี้ทั้งวัน ไม่ได้อะไรเลยนอกจากความเหนื่อย นี่ก็ตีหนึ่งเข้าไปแล้วยังนอนไม่หลับอีก
“ ครืด ครืดดด “ เสียงอะไรอ่ะ
“ แกร่ก แกร่ก “ แทมินค่อยๆย่องลงมาจากเตียง กระดึ้บ กระดึ้บ ไปหยิบไม้เบสบอลข้างๆตู้เสื้อผ้าก่อนจะ กระดึ้บๆ ไปยังระเบียงต่อ ไม่ได้ครับเรื่องแบบนี้ต้องระวังตัวไว้ก่อน ผมยิ่งสวยๆอยู่
“ แทมิน แทมิน” เอ๊ะ นี่มันเสียงมินโฮ อ้อนี่ นายลงทุนปีนมาห้องฉันเลยเหรอ แทมินเอื้อมมือไปเปิดม่าน
เห็นเชวมินโฮยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่ข้างนอก
“ ออกมานี่หน่อยสิ “
“ ทำไมต้องออกไปด้วย” ตอบพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้น ท้าวสะเอว
“ เหอะหน่า....ฉันมีอะไรให้ดู เร็วสิ”
“ ดูอะไร “ วันนี้ทั้งวันยังกวนฉันไม่พออีกเหรอ นี่ยังตามมาหลอกมาหลอนกันตอนกลางคืนอีก
“ ออกมาเร็วสิ ใกล้ถึงเวลาแล้ว”
“ เออ เออ ออกก็ออก “ << ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วยเนี่ย คิดงั้นแต่ก็ยอมทำตามอยู่ดี>> แทมินเปิดประตูออกไปยืนใกล้ๆ มินโฮ กระชับไม้เบสบอลในมือไว้แน่น เผื่อหมอนี่คิดพิเรนทร์ขึ้นมาเค้าจะได้มีอาวุธไง
“ ไหนหล่ะที่จะให้ดู “ ถามด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจอีกคนแบบสุดๆ ก็หน้าหมอนี่มันไม่น่าไว้ใจสักนิดอ่ะ
“ นายเอาไม้เบสบอลออกมาทำไมเนี่ย ”
“ ก็เอาไว้ตี หัวนายไง ถ้านายคิดไม่ซื่อ “ คำตอบจากร่างบาง ทำเอาอีกคนขำพรืด
“ 555 ฉันไม่ชอบ ขืนใจใครหรอกหน่า “
“ อ้อ เหรอ ฉันควรจะเชื่อนายดีมั้ยเนี่ย “ ปากสวยแบะลงนิดหน่อย พูดมาได้เนอะ คนเรา ก็รู้ๆกันอยู่อ่ะ
“55555นั่งลงก่อนดิ” ดึงข้อมืออีกฝ่ายให้นั่งลงข้างกันบนม้านั่งตัวเล็กที่ระเบียง
“ จับตามองท้องฟ้าให้ดีๆน่ะ”
แทมินแหงนหน้ามองท้องฟ้าตามที่อีกฝ่ายบอก ‘วันนี้ฟ้าเปิดจังแฮะ ว่าแต่นายจะให้ฉันดูอะไร ดูฟ้าเปิดเนี่ยน่ะ มันน่าดูตรงไหนไม่ทราบ!
“ ไม่เห็นมีอะไรเลยอ่ะ” หันกลับมามองมินโฮ ปรากฏว่ารายนั้น มองเค้าอยู่ก่อนแล้ว
“ มมองไร” ยอมรับว่าสายตาของผู้ชายคนนี้ ทำให้ใจเค้าเต้นเร็วแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
“ มองว่าที่แฟนในอนาคต....^^” อร๊ายยยยยยยยยยยยย ตอบแบบนั้นได้ไงหา ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้เลยย
“ T///////////////////////////////T ไม่เห็นมีไรเลยเข้าห้องดีกว่า ”
“ เดี๋ยวสิ เขินเหรอ “ มินโฮฉุดแขนแทมินให้นั่งลงตามเดิม
“ บ้า ง่วงแล้ว จะนอนแล้ว “ตอนนี้อีแทมิน รู้สึกร้อนวูบๆวาบๆเหมือนจะละลาย นายเรียกฉันมาฆ่าด้วยสายตาใช่ม้ายยยยยยย .....
“ อย่าเพิ่ง เนี่ยใกล้แล้ว “ ว่าก่อน ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
“ นั่นไง” มินโฮชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่หาดูได้ยากกำลังเกิดขึ้นตรงนี้ .....ตรงหน้าเค้า
“ ดาวตก” ปรากฏการณ์ที่เกิดมาทั้งชีวิต อีแทมินเพิ่งเคยเห็น !
“ >< สวยจังงงงงง ” ( ลืมความเขินไปชั่วขณะ)
“ เหรอ
...................... แต่ฉันว่านายสวยกว่าน่ะ”
“ T///////////////////////T ไอ้บ้า” ทำไมวันนี้นายเอาแต่พูดแบบนี้น่ะ รุกหนักเกินไปมั้ย
“ ^^ อธิษฐานสิ แทมิน เค้าว่ากันว่าถ้าอธิษฐานกับดาวตก คำอธิษฐานจะเป็นจริง อย่ามัวแต่เขินอยู่”
นายพูดอะไรหน่ะหา แทมินทำหน้ามุ่ย... ก่อนจะหลับตาลงอธิษฐาน ...แต่พอลืมตาขึ้นมาดู คนที่บอกให้อธิษฐานกลับนั่งยิ้มมองเค้าอยู่ก่อน (อีกแล้ว)
“ทำไม นายไม่อธิษฐานอ่ะ” แทมินทำหน้างง นายเป็นบอกให้ฉันอธิษฐานเองไมใช่เหรอ
“ ถ้าฉันอธิษฐานก็คงมีเรื่องเดียว คือ เรื่องนาย”
“ 0.0”
“ แต่ฉันมั่นใจมากๆ ว่ายังไงซะ นายต้องเป็นของๆฉันอยู่แล้ว ..... เพราะงั้น....จำเป็นต้องอธิษฐานอีกเหรอ”
ความเงียบโรยตัวลงมาทันทีที่มินโฮพูดจบ ตาคมมองเข้าไปในดวงตาหวาน ก่อนแรงดึงดูดบางอย่างทำให้เค้าเคลื่อนใบหน้าเข้าหาแทมินช้าๆ และทันทีที่ริมฝีปากจะสัมผัสกัน
“ T////////////////////////T ฉฉฉันจะไปนอนแล้ว ”
อีแทมินดีดตัวผลึงจากที่นั่ง วิ่งกลับเข้าห้องไป ปึ้ง ปิดประตูเสียงดัง ดึงม่านปิด ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียง กัดหมอน กัดผ้าห่ม กัดทุกอย่างที่ขวางหน้า เหมือนคนลงแดง “แง่ง แง่งงงงงงไอ้บ้า ไอ้บ้า ๆ มินโฮ” รู้สึกว่าวันนี้หัวใจของเค้าทำงานหนักมันเต้นแรงเหมือนจะเด้งออกมา ข้างนอก เอ๊ะหรือว่าหัวใจ ดวงน้อยๆของเค้าโอนอ่อนให้เชวมินโฮไปแล้ววว ไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อีแทมินรับไม่ด้ายยยยย
และแล้วคืนนั้นแทมินก็นอนไม่หลับ เพราะ หน้าเชวมินโฮมันลอยอยู่ในหัวเค้าเต็มไปหมดเลยนั่นเอง
“นายมีสิทธิ์อะไรมากวนใจฉันหา.. เชวมินโฮ้วววววววววววว”
........................................................................................................................
2 เดือนแล้วกับการตามจีบแทมิน มันเป็นการจีบคนหนึ่งคนที่สาหัสเอาการสำหรับ เค้า นี่คุณสามารถบันทึก ชื่อ อีแทมินลงในกินเนสบุ๊กได้ เลย ว่าเป็นบุคคลที่เชวมินโฮ ตามจีบนานนนนนน ที่สุด
“ แทมิน นี่ก็สองเดือนแล้วน่ะ เมื่อไหร่จะใจอ่อนสักทีหล่ะครับ “
แต่หากจะให้ล้มเลิกความตั้งใจ บอกเลยว่าไม่ เพราะมินโฮมั่นใจว่า แทมินคือคนที่ใช่ และแน่นอน อีแทมินต้องเป็นของเค้าในสักวัน
“ ไม่ใจอ่อน =,=“ แต่ความจริงหวั่นไหวอยู่ไม่น้อย อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ แทมินนั่นแมลงสาป”
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไหนอ่ะ มานอยู่ไหน ” กระโดดกอดคอเชวมินโฮแน่น แมลงคือสิ่งมีชีวิตที่อีแทมินโคตรเกลียดเลยยยยยยยย
“ใจเย็น เดี๋ยวฉันไล่มันไปให้ ชิ่ว ชิ่ว ไปสิ” ออกปากไล่แมลงสาป(ตัวไหน) ไปไกลๆ
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เอามันออกไปทีสิมินโฮ”
“ หึ หึ ไม่ต้องกลัวหรอกหน่า มีเชวมินโฮอยู่ทั้งคน” มินโฮเอื้อมมือยาวกอดรอบเอวอีกฝ่ายย เพื่อปลอบประโลม ก่อนมือยาวๆนั่นจะค่อยๆไหลลงเรื่อยๆตามแรงโน้มถ่วงโลก จนอีแทมินชักรู้สึกแปลก........ รู้สึกว่ามันต่ำเกินไปมั้ย แทมินพยายามผลักอกเชวมินโฮออกเพื่อหาแมลงสาปที่เชวมินโฮว่า
“ ไหนอ่ะแมลงสาป” ไม่มีมั้งแมลงสาปน่าจะมีแมงเชวมินโฮมากกว่า อีแทมินว่า
“ ไม่มีหรอก มีแต่ ปลาหมึกเชวมินโฮ ^^ “ ว่าแล้วก็กอดอีกฝ่ายแน่นไม่ปล่อย น่านไงไม่ผิด....
“ ไอ้เชวมินโฮ้วววววววว ปล่อยน้า ปล่อยช้านเดี๋ยวเน้ ” แทมินตีอกเชววมินโฮ แรงๆ หมอนี่มันเจ้าเล่ห์สุดๆเลยเค้าก็น้า หลงเชื่อไปได้ไงว่ามีแมลงสาปบนคอนโดหรูขนาดนี้ เสียโง่อีกแล้ว
อีแทมินอยากกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด งืออออออ
................................................................................................................
“ แทมิน”
“ อะไรอีก เชวมินโฮ “ ทันทีที่ก้าวออกมาจากห้องสิ่งแรกที่อีแทมินเห็นและได้ยินเป็นกิจวัตรคือหน้าและเสียงของเชวมินโฮ
“ วันนี้ออกไป ข้างนอกเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
“ ไปไหน” ปกตินี่ไม่ได้ออกไปข้างนอกกับนายใช่มั้ย เห็นฉันไปไหนนายก็ตามติดยิ่งกว่าตังเม จนคนทั้งคอนโดเข้าใจผิดว่าเราเป็นแฟนกันหมดแล้ว ==
“ ไปเดินเล่น “
“ ไปเดินเล่นเนี่ยน่ะ “ นึกครึ้มอะไรไปเดินเล่นเนี่ย
“ ใช่ ฉันอยากมีความทรงจำดีๆ แบบที่เราเดินด้วยกันเพราะความเต็มใจสักครั้ง “
“ นายมาแปลกๆน่ะ วันนี้” แทมินขมวดคิ้วสงสัย พูดแปลกๆ พูดยังกับนายจะไปไหนยังงั้นหล่ะ
“ มาสิ “ คว้าข้อมืออีกฝ่ายแล้วออกเดินทันที
“ ปล่อยสิ ไม่ต้องมาเนียนจับเลยน่ะ “ ร่างบางตีมืออีกฝ่ายดังเพี๊ยะ เมื่อหมอนั่นเริ่มเลื้อยมือยาวๆ มาโอบเอวเค้า
“ โอบนิด โอบหน่อยก็ไม่ได้ “
“ T^T”
คนสองคนเดินเคียงกันไปตามถนนที่คู่รักนิยมมาเดินเล่นกัน คนหนึ่งคนดูท่าจะวุ่นวายอยู่กับการตีมือหนาที่พร่ำแต่จะโอบเอวเค้า ขณะที่อีกคนก็ไม่ละความพยายามในการทำสิ่งที่เค้าตั้งใจคือการโอบเอวอีกฝ่ายให้ได้ สงครามทางสายตาและฝ่ามือปะทุขึ้นเล็กๆ มันช่างดูน่ารักน่าชังในสายตาของคนแถวนั้น
“ มินโฮปล่อยฉันเซ่” ตอนนี้อีแทมินกำลังพยายามแกะมือปลาหมึกออกจากเอวเค้า นี่นายจะเดินโอบเอวฉันทำไมเนี่ยคนมองกันหมดแล้ว ( คนเค้าคิดกันไปถึงดาวเสาร์ แล้ว อยากจะบอก)
“ ไม่ปล่อย”
“ มินโฮ ฉันอายยย นี่แหนะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ “ ตีมือเชวมินโฮไปหลายที
“นายจะอายอะไร มากกว่านี้เราก็เคยมาแล้วว ^^” แกล้งพูดดังๆ พร้อมหันไปยิ้มให้ใครหลายคนที่มองอยู่
“ อ อะ ไอ้มินโฮ ออไอ้บ้า”นายไม่อายก็รู้เอาไว้ว่าฉันโคตรอายย
“ ^^ “
“ = 0 =”
หลังจากยืนทำสงครามทางสายตากันอยู่พักใหญ่ แทมินก็ยกธงขาวยอมแพ้ต่อความคาริสม่าของมินโฮโดยดุษฎี
“ ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะกลับ” เปลี่ยนมาทำหน้ามุ่ยใส่ ก่อนจะยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ในเมื่อนายไม่ปล่อยฉันก็จะประท้วงนายอย่างนี้แหละ
“ อ่ะ ปล่อยก็ได้ แต่ขอจับมือแทนน่ะ” เลื่อนจากเอวมากุมมือ อีกฝ่ายไว้หลวมๆ ก่อนจะ สอดประสานมือใหญ่กับมือบางไว้แนบแน่น อีแทมินจะชักมือกลับ แต่เชวมินโฮกับยื้อไว้ไม่ยอม
เค้าว่ากันว่า คนที่ประสานมือกันอย่างนี้ หมายถึง คนสองคนมีอะไรลึกซึ้งกันแล้วว
“มินโฮนายดูเด็กนั่นดิ น่ารักจัง “ แทมินชี้ให้มินโฮดูเด็กผู้ชายน่ารักน่าชังคนหนึ่งหลังจาหาทำเลดีๆเพื่อนั่งดื่มด่ำบรรยากาศ
“ นายชอบเหรอ “
“ อื้อ “ พยักหน้าหงึกหงักเหมือนเด็กน้อย มินโฮยิ้มก่อนจะปล่อยปะโยคเรียกเลือดออกไป
“ นายอยากได้เป็นของตัวเอง สักคนมั้ย? ฉันทำให้นายได้น่ะ
“ ออไอ้ เชวมินโฮ ไอ้บ้า “ ทำไมนายต้องชอบพูดให้ฉันเขิลด้วยหาาาาาา ว่าแล้วก็ตีเข้าไปที่แขนของมินโฮ ป้างใหญ่
“ โอ๊ย เขินรุนแรงจัง”
“ T^ T “
“ รอเดี๋ยว เดี๋ยวมา “
แทมินมองตามร่างสูงๆ ที่กำลังเดินไปตรงดิ่งไปหาเด็กน้อยคนนั้น ก่อนจะทำหน้ามุ่ย เมื่อเห็นมินโฮตรงเข้าไปคุยกับคุณแม่ยังสาวแถมยังสวย พูดไปยิ้มไป บางทีก็หันมาทางเค้าแล้วยิ้มบ้างเห็นแบบนี้แล้วร่างบางยิ่งสงสัยว่าเค้าพูดเรื่องอะไรกัน เลยพยายามเงี่ยหูฟังแบบสุดๆ แต่ด้วยระยะทางขนาดนี้ ไม่มีทางได้ยินหรอก
อ่ะ หลังจากที่ทั้งสองคนยืนคุยกระจุ๊งงุ๊งงิ๊งบ้าบอคอแตกอะไรก็ไม่รู้(รู้แต่ว่าอีแทมินหงุดหงิด) อยู่นานแสนนาน มินโฮก็พาเด็กน้อยคนนั้นไปอีกทาง โอ๊ยหงุดหงิดเฟ้ยย ไม่รู้หงุดหงิดเรื่องอะไรรู้แต่ว่าโคตรหงุดหงิด
“มินโฮ นี่นายจะจีบแม่เด็กเรอะ จะสมัครเป็นพ่อเด็กรึไง ชิ “ หน้าที่มุ่ยอยู่แล้วก็มุ่ยเข้าไปอีก เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้นี่นายจะพาฉันมาทำไมถ้าไม่คิดจะสนใจสักนิดหน่ะ เจอแบบนี้ ฉันงอน และน้อยใจojt
หลังจากนั่งทำหน้ามุ่ยจนเหนื่อยมินโฮก็อุ้มเด็กน้อยด้วยมือข้างเดียว มาหาเค้า
“ หวัดดีฮ่ะ พี่สาว” เสียงเล็ก น่ารักเอ่ยทัก ทำเอา ความงอน ที่สังสมเป็นคราบพลักเมื่อครู่ละลายหายไปทันที ก็อีแทมินรักเด็กหนิ
“ ว่าไงครับ ตัวเล็ก “ เอามือลูบหัวอย่างเอ็นดู เด็กน่ารักอ่ะ เห็นแล้วอยากเป็นแม่คนขึ้นมาทันที
“ พี่สาวสวยจังฮ่ะ “ เด็กน้อยเอามือมาจิ้มแก้มแทมินเบาๆ อร๊ายยยย พูดถูกใจอย่างนี้งี้เอาทิปมั้ยลูก อิ อิ แต่ไม่ได้เราต้อง นิ่งไว้เพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่เด็ก
“ 55 เราก็น่ารักจังเลยน้า” ว่าพลางเอามือมาหยิกแก้มย้วยเล่นเบาๆ อ้อ ลืมบอกไปเรื่องนึงพี่เป็นพี่ชายน่ะเด็กน้อยแต่เรียกพี่สาวก็ดี >< (เอ๊ะ..ยังไง)
เชวมินโฮยืนมองแทมินเล่นกับเด็ก นี่ถ้าอีแทมินมีลูกคงน่ารักน่าดู เอ๊ะ แต่นี่ก็เหมือนสามคนพ่อแม่ลูกแล้วนี่หน่า พ่อมินโฮ แม่แทมิน และลูกยูกึน คิดแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้
“ชื่ออะไรเนี่ยเรา”
“ ยูกึน” ถามเด็กแต่ผู้ใหญ่ตอบแทน
“ฉันไม่ได้ถามนาย” พูดก่อนทำหน้างอใส่ .แต่เชวมินโฮไม่ยักสนใจสักนิด ยังคงส่งสายตาคาริสม่ามาให้เค้าอยู่อย่างนั้น นายอย่าส่งสายตาแบบนั้นมาบ่อยๆเซ่ เดี๋ยวฉันงอนได้ไม่นานอีก(?)
“ พี่สาวฮ่ะ ยูกึนมีอะไรจะให้” เสียงเล็กเรียกให้แทมินหันมามองขัดจังหวะสงครามสายตาที่ก่อตัวขึ้นระหว่างเค้ากับเชวมินโฮ
“อะไรเหรอ”
“ ดอกไม้ฮ่ะ” มินโฮส่งดอกกุหลาบสีแดงที่แอบไว้ด้านหลังให้ยูกึน ก่อนยูกึนจะส่งมันต่อให้ยูกึน แทมินรับดอกไม้ช่อโตเอาไว้ก่อนฉีกยิ้มกว้าง
“ดอกไม้นี่ของพี่ชายที่ตามจีบพี่อยู่ฮ่ะ” แทมินเงยหน้ามองมินโฮทันที รายนั้นกำลังจ้องเค้าอยู่เหมือนกัน มุมปากมินโฮกระตุกขึ้นน้อยๆเมื่อเห็มินเริ่มหน้าแดง หูแดงอีกแล้วว
“ พี่ชายบอกว่า เมื่อไหร่พี่สาวจะใจอ่อนสักที”
“T///////////////////////////////////////T “ มินโฮนี่นายใช้เด็กเป็นสะพานเรอะ
“พี่สาวน่าแดง น่ารักจังฮ่ะ” ยูกึนทำท่าจะยื่นหน้าไปหอมแก้มแทมิน แต่เชวมินโฮกลับขัดจังหวะด้วยการก้าวถอยหลังเล็กน้อย รู้สึกมินโฮจะเริ่มหึงเด็กแล้ว ณ. จุดนี้
“ ยูกึนหัดเจ้าชู้น่ะ พี่ให้มาเป็นสะพานไม่ได้ให้มาจีบเอง “ไม่ได้คนนี้หน่ะโคตรหวง
“ ยูกึนจะจุ๊บพี่สาวอ่ะ “ ยูกึนเบะปากทำท่าจะงอแงเมื่อไม่ได้ดั่งใจ
“ ไม่ได้ พี่ไม่อนุญาต” แทมินถึงกับขำพรืด เชวมินโฮทะเลาะกับเด็กก็เป็นด้วย ใช่เรื่องมั้ยนั่น
“ไม่เอา ยูกึนจะจุ๊บพี่สาว” ใช้มือฟาดหน้าเชวมินโฮหลายๆที ปากก็เริ่มขมุบขมิบเป็นสัญญานว่าจะปี่แตกแล้ว
“ ยูกึนจะจุ๊บพี่สาว...ฮึก จาจุ๊บพี่สาวววว” เอาไงดีเด็กจะร้องไห้แล้ว เชวมินโฮขมวดคิ้วมุ่น ก่อนก็ยิ้มออกมาเมื่อคิดอะไรดีๆ( ต่อตัวเอง)ออก
“ เอาแบบนี้ดีกว่า ถ้ายูกึนจุ๊บพี่สาวเสร็จ..... ต้องมาจุ๊บพี่ชายต่อดีมั้ย” พูดกับยูกึน แต่ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้อีแทมิน
“ ดีครับ” ยูกึนพยักหน้าหงึกหงัก ตกลงทันที หึ หึ เด็กน้อยเอ๊ยโดนหลอกใช้แล้วรู้ตัวมั้ย
แทมินมองหน้ามินโฮ รู้ความหมายที่ซ่อนอยู่ในข้อเสนอนั้นดี และตอนนี้หน้าเค้าคงกำลังแดงแข่งกับลูกตำลึงสุก เป็นรอบที่สิบของวันอยู่แน่ๆ เชวมินโฮนายนี่มันจริงๆเล้ย ต้องให้ได้ประโยชน์สักทางใช่มั้ย
“ จุ๊บ” ยูกึนยื่นหน้าไปจุ๊บปากอีแทมิน ก่อนจะตบมือ ชอบอกชอบใจ
“ จุ๊บ” มินโฮจุ๊บปากยูกึนก่อนจะกระตุกยิ้มุมปากให้อีแทมินน้อยๆ จูบยูกึนต่อจากนาย ก็เหมือนจูบนายทางอ้อม...
“ ไปยูกึนกลับไปหาแม่ได้แล้วน่ะ” ยูกึนพยักหน้าเบาๆ เหมือนยังไม่อยากกลับแต่เชวมินโฮพาเดินดุ่มๆไปนู่นแล้ว เด็กน้อยโบกมือลาอีแทมินหยอยๆ
“ แล้วค่อยเจอกันใหม่น้า ยูกึน ” อีแทมินโบกมือกลับด้วยรอยยิ้มกว้าง
อีแทมินเดินกลับคอนโดเคียงข้างเชวมินโฮ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากคนทั้งสองนอกจากมือที่ประสานกันไว้แน่น
คุณรู้มั้ยว่าหัวใจของผมเต้นแรงขึ้น และแรงขึ้นเมื่ออยู่ใกล้เชวมินโฮ บางทีอาจดีกว่าถ้าผมจะทำเป็นเชยชมดมดอกไม้แทนการมองหน้าและสบตา ผู้ชายคนนี้
อย่าทำแบบนี้บ่อยๆได้มั้ยมินโฮ เพราะ มันทำให้ฉันเสียการควบคุม
เชวมินโฮค่อยๆคลืบคลานกินพื้นที่ในหัวใจของอีแทมินช้าๆ โดยที่ร่างบางไม่รู้ตัว ความรู้สึกผูกพันธ์ที่มีอีกคนอยู่ใกล้ๆเสมอมันค่อยๆก่อตัวขึ้นในหัวใจ ใกล้กลับไม่เห็นสำคัญแต่เมื่อขาดเค้าไปกลับรู้สึกเหมือนขาดการเติมเต็ม
“ นี่มันก็เกือบสัปดาห์แล้วน่ะ มินโฮไปไหนอ่ะ “ ความจริงจะไปเคาะห้องหมอนั่นหายครั้งแล้วแต่ไม่กล้าก็เลย มานั่งแกร่วอยู่ในห้องแบบนี้ เกือบสัปดาห์แล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าเชวมินโฮ แรกๆเหมือนจะดีใจ แต่อยู่ไปอยู่ไป มันชักรู้สึกแปลกๆ เหมือนชีวิตขาดอะไรไป เพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วที่อีแทมินยอมเชวมินโฮเกือบทุกอย่างเพราะเค้ายอมเปิดหัวใจให้หมอนั่นเข้าไปแล้วตั้งแต่ต้น
“ เกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่นรึเปล่าน่ะ” กระวนกระวายใจเดินไปเดินมาอยู่ในห้องจนชักจะมึนเอง เลยตัดสินใจออกมาที่ระเบียงเพื่อชะเง้อมองเข้าไปในห้องของอีกคน
“ ไฟเปิดอยู่ แต่ก็เปิดอยู่ทุกคืนหนิ แต่ทำไมวันทั้งวันไม่เห็นหมอนั่นเลย หรือมินโฮจะเลิกล้มความตั้งใจไปแล้ว”
คิดแล้วก็จิตใจห่อเหี่ยว อีแทมินทิ้งตัวนั่งตรงนั้นเหมือนจะหมดแรงเอาดื้อๆ
“นายจะเลิกจีบฉันแล้วใช่มั้ย” พึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ ทำไมนายไม่รับผิดชอบฉันหา นายจูบฉันตั้งหลายครั้ง แล้วก็ ..ก็เคยทำอะไรฉันด้วย” น้ำตาหน่วยน้อยไหลอาบแก้มเสียใจที่ตัวเองรู้ตัวช้าไป เสียใจที่มัวแต่เล่นตัวบ้าบอคอแตกอะไรอยู่ไม่รู้ เสียใจที่บ้าไปรักเชวมินโฮเข้าแล้ว แทมินใช้หลังมือปาดน้ำตา
“ไอ้บ้าเอ๊ยนายทำให้ฉันเสียใจ” ตะโกนเสียงดัง โดยไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองพูดถึงยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง
“นี่นายคิดถึงฉันขนาดนี้เลยเหรอ”
“ มมมินโฮ” เอามือปาดน้ำตาลวกๆ แทบไม่เชื่อสายตาว่าคนบ้าที่ทำให้เค้าร้องไห้ยืนอยู่ตรงหน้านี้
“ไม่ต้องร้องไห้หรอกหน่าฉันกลับมารับผิดชอบนายแล้วไง”
“ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย” กระทืบเท้าเข้าห้องผ่านหน้าอีกคนไปด้วยความรู้สึกที่ตัวเองก็บอกไม่ถูก ดีใจ โล่งใจ อาย รวมกันเป็นงอน ( เอ่อ) นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไปไม่บอกสักคำ (ไม่ทราบว่า ใครหน้าไหนเพิ่งเสียใจจากการเล่นตัว)
“ นี่เดี๋ยวสิ” มินโฮฉุดข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะดึงผู้ชายขี้งอนเข้ามากอดให้หายคิดถึง
“ คิดถึงนายจัง” ก้มลงหอมกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ไม่ได้เจออีแทมินหนึ่งสัปดาห์เหมือนนานเป็นปี
“ ปล่อยเลยเชวมินโฮ “ แทมินผลักอกแกล่งของเชวมินโฮออก ทั้งที่อยากเจอแทบตายแต่ตอนนี้กลับงอนอะไรไม่รู้นี่แหละน้าเค้าว่ากันว่าผู้หญิง (?) มักอารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าสภาพอากาศ
“ ไม่ปล่อย”
“ปล่อยเลย “
“ ไม่ปล่อย” ยื้อยึดกันอยู่พักใหญ่ แทมินเงยหน้ามองร่างสูงงอน งอน
“ปล่อย”
“ ไม่ปล่อยจนกว่าอีแทมินบอกว่าจะเป็นแฟนกับเชวมินโฮ”
“นายหายไปไหนมา” ไม่ตอบแต่ยิงคำถามใส่แทน
“ ไม่ไปไหนหรอกแค่ไม่ออกมาให้นายเห็นหน้า “
“=0=”
“มันเป็นกระบวนการจีบที่เรียกว่า เว้นช่องว่างให้อีกฝ่ายคิด ให้นายได้คิดว่าวันนึงถ้าขาดเชวมินโฮไปนายจะเป็นยังไง ทำอย่างนี้นายจะได้รู้ใจตัวเอง และฉันก็จะได้รู้ใจนาย”
“ T////////////////T” ลึกซึ้งจริงๆเลยเชวมินโฮ
“ เพราะงั้นตอนนี้ ตอบตกลงเป็นแฟนเชวมินโฮได้ครับแล้วคุณอีแทมิน” หมดหนทางแก้ตัว อีแทมินติดกับทุกทาง
“ กกกก็ ได้ ต่อจากนี้อีแทมินเป็นแฟนเชวมินโฮ” ตอบตกลงด้วยความเต็มตื้นและเขินแบบสุดๆ
“ไม่เอา ไม่พอใจ”
“ =0= ไม่พอใจอะไรอีก” เท่านี้ก็เขินจนแทบระเบิดตัวเองตายแล้วว
“ นายต้องบอกรักฉันก่อน”
“ =,=! เรื่องมากจัง” แต่เอาก็เอาว่ะ
“ ฉันรักนายเชวมินโฮ “ ว่าก่อนจะยกแขนขึ้นกอดเชวมินโฮ แล้วซุกหน้ากับอกแกร่งของอีฝ่ายด้วยความเขิน”
“ เชวมินโฮก็รักอีแทมินครับ ^^” กอดอีแทมินกลับแน่นๆก่อนจะดันอีกฝ่ายออกมารับจุมพิตหวานที่เค้าจะมอบให้แทน
“ต่อไปเรามาทำแบบที่เจอกันครั้งแรกดีกว่า จะได้มีลูกทันใช้ไง”
“ ไอ้บ้าเชวมินโฮ ปล่อยน้า”
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่อีแทมินเป็นของเชวมินโฮโดยสมบูรณ์ทั้งร่างกายและจิตใจ ก็บอกแล้วไง ไม่จำเป็นต้องสรรหาคำใดๆมาบรรยายว่าทำไมคนสองคนถึงผูกพันกัน ถึงได้เป็นแฟนกัน ถึงได้รักกัน เพราะเรื่องแบบนี้หน่ะถูกกำหนดไว้แล้ว
“ ขอบคุณพระเจ้าที่ให้อีแทมินรักเชวมินโฮ “< มินโฮ
“ ขอบคุณพระเจ้าที่ให้เชวมินโฮ รักอีแทมิน “< แทมิน
“ ขอบคุณพระเจ้าที่ท่านสร้างเราให้มาคู่กัน ขอบคุณจริงๆ >< “
ปล ผมจะบอกอะไรให้สำหรับเรื่องราวของผมกับอีแทมิน ตอนแรกและตอนจบคือสิ่งที่ถูกหนดไว้แล้ว แต่เนื้อเรื่องผมเป็นคนเขียนเอง เพราะงั้นไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมผมถึงรู้ชื่อ อิแทมิน หึ หึ^^
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""The end"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""'
จบแล้วววววววววว ดีจัยยยยยย เรื่องนี้ยาวไปมั้ยอ่ารีดเดอร์ ยาวแบบนี้อ่านแล้วรู้สึกเซงกันมั้ยเพราะหลังๆชักเริ่มจะป่วงๆ เหอ เหอ
เรื่องนี้ทำให้ไรเตอร์สูญเสียพลังมหาศาล โฮกกกกกกกกกกก
อ่านแล้ว เป็นไงมั่งบอกกันด้วยน้าาาา
เมนท์ เป็นยิ่งกว่ากำลังใจค่ะ jup
ความคิดเห็น