ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    sf : 2min SHINee

    ลำดับตอนที่ #2 : sf : ผมไม่ได้ง่ายน่ะฮ่ะ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.59K
      0
      11 พ.ย. 54

    ผมไม่ได้ง่ายน่ะฮ่ะ



    เชวมินโฮ :  อีแทมิน..นายมันง่ายย




    อีแทมิน : ผมไม่ได้ง่ายน่ะฮ่ะ =,=


              " พี่มินโฮฮ่ะ"

                " ว่าไงแทมิน" ริมฝีปากอวบอิ่มสัมผัสกันอย่างดูดดื่ม อารมณ์รักวาบหวามก่อตัวขึ้นภายใน คอนโดหรู  สองกายไร้อาภรณ์ปกปิด กำลังปัดป่ายแนบชิดกันบนเตียงนุ่ม

                "วันนี้ผมขอ 5000น่ะ " เรือนกายขาวนวลสั่นไหวไปตามอารมณ์ที่พุงสูงขึ้น เนื้อแนบเนื้อจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้อากาศแทรก

                " ทำไมขอเยอะจังหล่ะ หืม "

                " ผมจำเป็นหน่ะ อือออ"

                " เหรอ............."





               
    " งั้นคงต้องใช้ให้คุ้มหน่อยแล้ว  หึ หึ "


           อีแทมินตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง หลังจากที่นอนนิ่งๆ อยู่พักใหญ่ ขาเรียวสวยค่อยๆพาร่างเพรียวมายังโต๊ะกระจกอย่างทุลักทุเล ซี๊ด! ปากเพราะความเจ็บปวดที่แล่นริ้วผ่านสะโพกมนทุกก้าวย่างที่เดิน  สายตากลมสำรวจรอยแดงหลายจุดบนร่างกายขาวนวลเนียนของตัวเอง ก่อนจะทอดมองเงินที่มินโฮวางทิ้งไว้ด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก...
     


    ควมจริงแล้วแทมินเองก็ไม่อยากทำอะไรแบบนี้หรอก...แต่เพราะความจำเป็นบางอย่างบังคับเค้าจนไม่อาจเลี่ยงได้
     "เชวมินโฮ พี่มัน....." 


    .............................................................................



                คุณคิดว่า สิ่งที่ฟ้าประทานให้มีประโยชน์แค่ไหน?  แต่สำหรับผมทุกสิ่งที่ฟ้าประทานให้มีประโยชน์เสมอ.... เพราะผมมักใช้มันเป็นเครื่องมือ ให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองต้องการไงหล่ะ.....

                 " พี่ คยูฮยอนฮ่ะ "
               
                 " อ้าวแทมิน  มีอะไรรึเปล่าครับ " ชายหนุ่มรูปหล่อคณะวิศวะ ยิ้มกว้างเมื่อหนุ่มน้อยร่างบาง นามว่าอีแทมิน อุตส่าห์มาหาตนถึงที่

                  " พี่คยู ลืมอะไรรึเปล่าครับ " ว่าพลางเดินเข้าไปกอดแขนรุ่นพี่ซะแน่น แอ๊บหน้าตาที่โคตรมั่นใจว่าน่ารักสุดๆส่งไปให้

                   " เอ พี่ลืมอะไรงั้นเหรอ "       คยูฮยอนขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะร้องอ๋อในใจ เมื่อเห็นหน้าตากรุ้มกริ่มของอีกฝ่าย

                   " หึ หึ ไม่ลืมจริงๆน่ะเรา " 

                   " แหม ผมสนองให้พี่ขนาดนั้นแล้ว  พี่ก็ควรสนองให้ผมบ้างจริงมั้ยครับ" ใช้หัวทุยๆคลอเคลียแขนอีกฝ่าย ออดอ้อน ก็รู้อยู่ว่าพี่คยู แพ้ท่าทางแบบนี้เค้าถึงได้ทำไงหล่ะ...

                   " 555 โอเค แล้วแทมินอยากได้อะไรหล่ะ"

                   "อือ... ผมอยากได้ เสื้อผ้านิดๆหน่อยๆหน่ะฮ่ะ"

                   "แค่นี้ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวพี่จัดให้สนองถึงใจแบบแทมิน ได้ทุกอย่างอยู่แล้วครับ หึ หึ"  ว่าแล้วก็ใช้นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มเนียนเบาๆ

                  แทมินแย้มยิ้มน้อยๆ 

                      
                    ก็บอกแล้วไง ว่าสิ่งที่ฟ้าประทานให้มีประโยชน์กับผมเสมอหล่ะ 

                                                                        
                                                                         ..............................


                 ร่างบางเดินลั้ลลา แกว่ง  ถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังหลายถุงในมือเล่น เนี่ยแหละน้า น่าตาดีเลยมีคนอุปถัมภ์เยอะ ไม่มีเงินก็ไม่เห็นเดือดร้อนอะไร(เหรอ) .........
                  
                 "มีความสุขจังน้าา อีแทมิน" เท้าเล็กชะงักกึก เมื่อใครบางคนมายืนขวางทางไว้  รูปร่างสูงกับพฤติกรรมห่ามๆแบบนี้ไม่มีใครอีกแล้วนอกจาก 

                  "พี่มินโฮ"

                  " หึ จำกันได้ด้วย" ก็แล้วทำไมจะจำไม่ได้หล่ะ.. แทมินเดินผ่านมินโฮไปไม่คิดจะใส่ใจอีกฝ่ายสักนิด แต่มือหนากลับคว้าแขนบางไว้

                  "เดี๋ยวสิ คุยกันก่อน" พูดเสียงเย็นก่อนจะกระชากแขนแทมินแรงๆ จนร่างบางเซซบอกแกร่ง   แทมินเงยหน้ามองอีกคน  ตาสวยจ้องเขม็ง

                  "แต่ผมไม่มีอะไรต้องคุยกับพี่"

                  " มีสิ ....วันนี้นายไปไหนกับไอ้คยู" สายตาดุดันจ้องแทมินคาดคั้นคำตอบ ใบหน้าเรียบเฉยซะจนอีกฝ่ายนึกกลัว แต่กระนั้นก็ยังปากดี

                  "มันเรื่องของผม" คำตอบนั้นทำเอามินโฮบีบแขนเล็กแน่น แทมินเม้มปากสกัดกลั้นความเจ็บเอาไว้

                   ""ก็นายมันง่ายแบบนี้ไง หึ. ...ง่ายไปทั่ว  ทำไม? เงินที่ให้ไม่พอใช้เหรอ.....ถึงต้องไปหาเศษหาเลยจากคนอื่น"

                   " พี่มินโฮ หยุดน่ะ "  แทมินขึ้นเสียง..นี่ มันจะมากเกินไปมั้ย เชวมินโฮ      
      
                  " ก็ถ้านายต้องการขนาดนั้น ก็บอกพี่สิ ไม่เห็นต้องไปร่านกับใครเลย "

                  " พี่มินโฮผมบอกให้หยุดไง"  ร่างบางเงื้อหมัดขึ้น ผมโกธรแล้วน่ะ โกธรมากๆด้วย

                  "เอาสิ  ถ้านายต่อยพี่ พี่จะจูบนาย



                  "แต่ถ้านาย จูบพี่  พี่จะปล่อยนายไป ดีมั้ย"  สายตาที่เปลี่ยนไปถูกหยิบมาใช้ คล้ายจะเจ้าเล่ห์และออดอ้อนในคราเดียวกัน

                  " เชวมินโฮ .........พี่มัน"  ทำไมผมถึงจัดการผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักทีน่ะ  เจ็บใจตัวเองจริงๆ 


                                               """"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

                     ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและบุคลิคที่ดูดีจนไม่อาจละสายตาทำให้ อีแทมิน เด็กนิเทศน์ ปี 2 กลายเป็นหนุ่ม ป๊อบของมหาลัยโดยใช้เวลาเพียงไม่นาน แต่ใครจะรู้ว่าหนุ่มป๊อบหน้าสวยที่ใครหลายคนหมายปองคนนี้ ออกจะขัดสนเรื่องเงินอยู๋ไม่น้อย

                            " คีย์ ฉันจะทำไงดีอ่ะ งานใหญ่เข้าซะแล้ว" แทมินนำปัญหาหนักอกที่แก้ยังไงก็แก้ไม่ตกมาปรึกษาเพื่อนสนิทของตน

                      " ปัญหาอะไรของแกอ่ะ"        
               
                      " ก็ฉันต้องซื้อ กล้องตัวใหม่"

                      "แล้ว....."คีย์ที่กำลังเมามันกับการตะไบเล็บอยู่เหมือนจะไม่สนใจจะฟังไอ้ปัญหาดังกล่าวของเพื่อนสักเท่าไหร่

                      " แล้ว  ฉันไม่มีเงินอ่ะดิ "

                      " หา อะไรน่ะ แกเนี่ยน่ะ ไม่มีเงิน" ตกใจไม่น้อยกับคำตอบที่ได้รับจากปากสวย ไม่อยากเชื่อว่าปัญหาแบบนี้จะเกิดขึ้นกับอีแทมิน

                      "จริงดิ"  มองหน้าเพื่อนจับผิด  นี่อีแทมินไม่มีเงินจริงๆ เหรอเนี่ย.......เป็นไปได้ 

                      "จริง "  

                      " เอ้าเชื่อก็ได้  แต่มันแปลกๆอยู่น่ะ จริงอ่ะ แทมิน"
                      ร่างบางพยักหน้าหงึกหงัก ยืนยำคำตอบว่านี่คือเรื่องจริงไม่อิงนิยายใดๆทั้งสิ้น  คีย์มองสีหน้าสลดๆของเพื่อนแล้วถอนหายใจเล็กๆ.... สงสัยจะจริง

                      " อือ งั้นแกก็ไปขอจากพี่ .." 

                      " หยุด แกห้ามพูดชื่อใครคนนั้นให้ฉันได้ยินเด็ดขาด" แทมินรีบห้ามปากอีกฝ่ายไว้ก่อนจะได้ยินชื่อคนบางคนที่โคตรไม่อยากได้ยินในตอนนี้  คีย์มองท่าทางเพื่อนแล้วพอเข้าใจอะไรขึ้นมานิดนึง... คงมีปัญหาอะไรแน่
                    
                     " เอ้างั้นแกก็ไปขอจากพี่อนยูสิ" เสนอทางเลือกที่ดีกว่า และคิดว่าดีที่สุดให้แทมิน ความจริงก็อยากให้ไอ้แทมินยืมเงินอยู่น่ะ แต่ติดตรงที่เค้าก็จำเป็นต้องใช้เหมือนกัน

                       " อ๊า จริงสิ พี่อนยู ลืมเลย ขอบใจมากคีย์" กระโดดกอดคอเพื่อนแน่น
                     
                 ทำไมน้าขนาดพระเจ้าให้มาเยอะแล้วน่ะ ทำไมถึงคิดไม่ได้เล่า ว่าแล้วก็เขกกะโหลกตัวเองไปหลายที
                      
                      เย็นวันนั้นแทมินตัดสินใจจะไปหาอนยู ที่พึ่งที่มักพึ่งได้เสมอ ขาเรียวก้าวเอื่อยไปตามทางเดินแคบๆ มุ่งตรงสู่คณะศิลปศาสตร์ ในใจคิดไปถึงใครอีกคน  พี่อนยูอาา   ตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่คอนโดก็ไม่ค่อยมีเวลาไปหาพี่เลย คิดถึงพี่จริงจังน่ะเนี่ย   ร่างบางเดินฮัมเพลงฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหน้าเต้าหู้ๆ ของอนยู


                      " you are my every things  ............เฮ้ยไรว่ะ"   แหกปากร้องลั่นเมื่อเอวบางถูกฉุดเข้าไปในช่องแคบระหว่งตึก


                     "ช่วยด้วย ใครว่ะ อุ๊บส์" มือใหญ่ของบุคคลนิรนามปิดปากแทมินไว้จนมิด ในขณะที่มืออีกข้างรั้งเอวบางแนบชิดตัว   แทมินพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการนี่ 

                     " อ่อย อ้ะ อ้อย" ดิ้นไม่หลุดแฮะ แรงควายจริง!

                     "จุ๊ๆ  อีแทมิน" แต่ก็ต้องสงบลงเพราะเสียงทุ้มลึกที่แสนคุ้นเคย บุคคลนิรนามลดมือลงจากปากแทมินเปลี่ยนเป็นจับมือแทน มือใหญ่กุมกระชับมือบางไว้แน่นก่อนจะตรึงมันไว้กับผนัง  แทมินมองคนตรงหน้านิ่ง ไม่มีใครกล้าทำกับเค้าแบบนี้อีกแล้ว  นอกจาก.....  เชวมินโฮ

                      "พี่มีอะไรกับผมงั้นเหรอ" หน้าสวยเบือนไปอีกทางยังไม่อยากเห็นหน้าอีกคนตอนนี้ เพราะคำพูดทำร้ายจิตใจเหมือนจะกรุ่นอยู่ในหัว ไม่หาย

                      " ได้ข่าวว่านายไมมีเงินใช้ ใช่มั้ย อีแทมิน" ร่าสูงพูดน้ำเสียงอ่อนลงจากเมื่อวานมากแต่คำตอบที่ได้กลับมาจากร่างบาง.....คือความเงียบ
                     
                      " ใช่มั้ย.. "

                      " มันเรื่องของผม  ผมมันคนง่ายหนิ ง่ายกับคนนู้ ร่านกับคนนี้  เดี๋ยวก็ได้เงินเองแหละ"

                      " อีแทมิน นี่นายประชดพี่งั้นเหรอ" 

                      "  ก็ไม่หนิฮ่ะ" หันใบหน้าสวยกลับมาจ้องอีกฝ่าย  ความไม่พอใจ ฉายชัดในดวงตากลม

                      " พี่จะปล่อยผมได้รึยัง "

                      " หึ นายจะไปหาพี่อนยูใช่มั้ย.."

                      " ใช่ผมจะไปหาพี่อนยู รู้งี้ก็ปล่อยผมได้แล้ว"

                       " แล้วถ้าพี่ไม่ปล่อยหล่ะ" พูดเบาๆบนริมฝีปากสวยยียวนคนตัวเล็ก
                      
                       พี่มีสิทธ์มาทำท่าทางยียวนกวนประสาทใส่ผมในสถานการณ์คุกรุ่นแบบนี้เหรอฮ่ะ ...... พี่บีบให้ผมทำแบบนี้เองน่ะ พี่มินโฮ 
          
                      " หึ  ถ้าพี่ไม่ปล่อยสัญญาทุกอย่าง...ยกเลิก"  ร่างสูงนิ่งไปแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือบางอยู่ดี

                       " ปล่อยผมได้แล้วฮ่ะ ..ปล่อยสิ อุบส์" มินโฮสกัดกั้นทุกคำพููดของอีกฝ่ายด้วยริมฝีปาก ไม่อยากได้ยินอะไรจากคนตัวเล็กนี่ทั้งนั้น

                      "  นายไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับพี่  และนายไม่มีสิทธิ์ ไปทำตัวง่าายกับใครทั้งนั้น อีแทมิน"

                      แทมินเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสลัดมืออีกฝ่ายออกแต่ไม่เป็นผล

                      "พี่มินโฮ"  ตวาดร่างสูงเสียงเครือเมื่อไม่สามารถทำอะไรคนตรงหน้าได้จริงๆ แม้แต่จะทำให้เชวมินโฮหยุดว่าเค้าแรงๆ   ก็ยังทำไม่ได้เลย
                       มินโฮตกใจเล็กน้อยกับอาการของแทมินยอมปล่อยมืออีกคนให้เป็นอิสระ  ร่างบางผลักอกมินโฮแรงๆ ก่อนจะผละออกไปพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วง
                       ทิ้งความกลัดกลุ้มมากมายไว้ให้อีกคน              
                                                   
                        "นี่เราว่าแทมินแรงไปงั้นเหรอ"

                                                                         ................................

                        "พี่่อนยูฮ่ะ"

                        "อ้าว.....   ว่าไงแทมิน" ร่างบางวิ่งไปกอดอนยูเสียแน่น ความรู้สึกต่างๆเหมือนจะพรั่งพรูออกมาแบบกั้นไม่อยู่

                        " ฮึกฮืออ" น้ำตาหน่วยน้อยค่อยๆไหลอาบแก้ม เนียน

                        "แทมินเป็นอะไร "  มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ สงสัยว่าใครทำตัวเล็กของเค้าร้องไห้ แต่ก็ไม่อยากถามอะไรจากแทมินทั้งสิ้น

                        " ผมผม คิดถึงพี่ แล้วก็ แล้วก็ ฮึก ไม่รู้สีครับ" ความรู้สึกมันตีรวนกันไปหมด จนแยกไม่ออกว่าที่เค้าร้องไห้มันเพราะอะไรกันแน่

                        "ใจเย็นๆแทมิน" อนยูกอดแทมินนิ่ง ความอบอุ่นที่ร่างอวบๆส่งให้มันทำให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้น
    อย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายคนนี้มีออร่าแห่งความอบอุ่นล้นปริ่มจริงๆ
                        
                        "ดีขึ้นยัง"  แทมินพยักหน้าหงึกหงัก                   

                         อนยูพาแทมินไปหาที่นั่งคุยกัน การได้พูดกับพี่อนยูทำให้ร่างบางคลายความเศร้าลงไปได้บ้าง
    จนตอนนี้สภาพจิตใจของเค้าดีขึ้นมาก   กลับมาร่าเริงเป็นปกติได้แล้วด้วย

                        " พี่อนยูเหงามั้ยฮ่ะ แทมินเห็นพี่เอาแต่เรียน เรียนแล้วก็เรียน" ร่างบางทำหน้ามุ่ย เซงแทนอนยู ทำไมต้องเรียนอะไรเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย

                        " เหงาสิ ถ้าไม่อยากให้เหงาแทมินก็มาหาพี่บ่อยๆสิ "

                        " ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ แทมินคนนี้จัดให้ "  แทมินทำท่าตะเบ๊ะเหมือนตำรวจก่อนจะยิ้มกว้างแบบเด็กๆ  อนยูยื่นมือไปยีหัวคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว น่ารักจริงๆเลยน้าา อีแทมิน

                        " แต่ตอนนี้แทมินหิวข้าวอ่ะ  เลี้ยงข้าวหน่อยจิ" 
     
                        " 55  โอเคได้สิ  ไปกินข้าวกัน  let 's go ....."  อนยูเดินนำคนตัวเล็ก มืออวบจับมือบางไว้แน่น มุ่งตรงไปยังร้านอาหารเล็กๆใกล้มหาลัย 

                                                                     ...............................................

                      "เฮ้ออ"
                  
                      เอาเข้าจริง  ร่างบางกลับไม่กล้าขอเงินอนยู ก็เลยต้องเดินแกร่วกลับคอนโดตัวเปล่าแบบนี้ 
                      ก็เห็นพี่อนยูมีโปรเจคต์ที่ต้องทำเยอะแยะ คงไม่ดีเท่าไหร่ที่จะขอเงินพี่เค้าตอนนี้   ช่างเหอะเรื่องเงินเอาไว้ก่อนค่อยๆเก็บไปเรื่อยๆก็ได้
                     ร่างบางเดินไปตามทางเดินหรูมุ่งตรงสู่ห้องตัวเอง ในหัวมีเรื่องมากมายให้คิดทบทวน
     
                       .......ทำไมวันนี้เวลาเหมือนจะเดินช้าเหลือเกินน่ะ
     
                       เท้าเล็กหยุดเดินเมื่อถึงหน้าห้อง    ขณะที่มือกำลังรูดคีย์การ์ดอยู่นั้น ตากลมกลับเหลือบไปเห็น โน๊ตแผ่นเล็กๆแปะติดอยู่กับบานประตู ลายมือพยายามบรรจงแบบนี้จำได้ขึ้นใจเลยหล่ะ


                        แทมินครับ

                     ร่างบางอ่านข้อความนั่นก่อนจะใช้นิ้วเรียวดึงมันออกมา ในใจครุ่นคิดว่าอีกคนจะมาไม้ไหน..... มือบางผลักประตูห้องเข้าไป พลัน เหลือบไปเห็นโน๊ตอีกแผ่น แปะอยู่บนโทรทัศน์ แทมินย่างเท้าเอื่อยๆไปหา ก่อนจะหยิบโน๊ตนั่น   ขึ้นมา


                       โกธรพี่เหรอ
                  
                        ตาสวยทอดมองกระดาษแผ่นนั้นสีหน้าเรียบ



                       ไม่เอาหน่า เดี๋ยวไม่สวยน่ะ

                        ชิ   ไม่สวยแล้วทำไมหล่ะ ปากอิ่มเบะลงเล็กน้อย


                         ยิ้มหน่อยจิ คนดี ^^

                         ฝันไปเถอะ คนกำลังโกธรอยู่


                         พี่ไม่ตั้งใจจะว่าเราแรง ขนาดนั้นน่ะ

                         เหอะ....นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจน่ะ



                         แทมินอาาา  พี่มันงี่เง่า

                         ใช่พี่มันงี่เง่า รู้ตัวเองด้วยเหรอ  ยิ้มเหี้ยมสะใจเล็กน้อย


                        พี่มันไม่มีเหตุผล

                         อือ  ถูก พี่ก็มีสมองแฮะ



                         พี่มันปากพร่อยย 

                         พูดอีกก็ถูกอีก



                         ร่างบางเดินเก็บกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆที่ใครบางคนแปะทิ้งไว้ไปเรื่อยๆโน๊ตแต่ละแผ่นทำให้เค้าแสดงสีหน้าได้หลายอารมณ์มากก  

                          เท้าเล็กก้าวมาใกล้ๆบานประตูห้องนอนก่อนจะดึงกระดาษโน๊ตอีกแผ่นขึ้นมาอ่าน  หวังว่านี่คงเป็นแผ่นสุดท้ายแล้วน่ะ

                         เพราะงั้น....พี่ขอโทษน่ะ 

                         อึ้ง....คำขอโทษเหมือนจะลบความโกธรของแทมินไปเกือบหมด ....ผู้ชายอย่างเชวมินโฮสะกดคำว่าขอโทษเป็นด้วยเหรอเนี่ย !

                         แทมินตัดสินใจผลักประตูห้องนอนเข้าไป ตุ๊กตาอัดเสียง ตัวเล็กบนเตียงนุ่มคือสิ่งแรกที่เค้าเทความสนใจให้ ขาเพรียวเดินไปหยิบตุ๊กตากบตัวนั้นขึ้นมา ก่อ่นจะกดเปิด


                          "โกรธกันแล้วในใจของเธอมีความสุขไหม 
                          โกรธกับฉันจะทำให้เธอดีใจใช่ไหม 
                          ถ้าไม่ยอมเปิดใจเข้าหากัน ก็บอกให้ฉันรู้ที 
                          โกรธกันแล้วมันดีอย่างไร "                   
                             
                         ให้อภัย ผู้ชายคนนี้ด้วยน่ะครับ  



                         เสียงนุ่มที่ดังลอดตุ๊กตาออกมาจุดรอยยิ้มบนริมฝีปากของร่างบางทันที อีแทมินแพ้เชวมินโฮทุกทางเลยใช่มั้ยเนี่ย
                       
                          พรึ่บ  ไฟห้องนอนถูกปิดลงพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นจากด้านหลัง อ้อมกอดที่แสนคุ้นเคยของมินโฮ

                          "อีแทมิน อาาาา ยกโทษให้พี่ได้มั้ยครับ "  เงียบ
                        
                          " แทมินอาา เชวมินโฮขอโทษ" จับอีกคนพลิกมามองหน้ากันตรงๆ ตาโตสบตากลมออดอ้อน

                          "แทมิน ย..." แทมินยกนิ้วเรียวแตะปากคนตรงหน้าเป็นเชิงให้หยุดพูด

                          " ผม....อภัยให้พี่แล้วครับ" ก่อนจะรั้งท้ายทอยอีกฝ่ายลงมากระซิบเบาๆข้างหู ก็ง้อน่ารักซะขนาดนี้ไม่หายโกธรก็ใจร้ายเกินไปแล้ว

                          เชวมินโฮโน้มตัวลงก่ะประทับจูบหวานบนริมฝีปากอวบอิ่มนั่น แต่ต้องหยุดชะงักกลางคันเพราะคำว่า
                         "แต่...."


                         " แต่..."

                         " แต่พี่ต้อง ยกเลิกสัญญาบ้าๆนั่นก่อน"
     
                          "แทมิน อาาา" เชวมินโฮมินโฮประท้วงทันที
                          
                         " ไม่ต้องเลยพี่มินโฮ"

                         คุณเคยเห็นผู้ชายแบบนี้มั้ย ผู้ชายที่ยึดทุกอย่างของคนอื่นไป บัตรเครดิต เงิน หรือแม้กระทั่งบัตรประชาชน  โดยมีข้อแม้ว่าถ้าอยากได้คืน ต้องแลกด้วยการ.....มีอะไรด้วยย ....ถ้าคุณไม่เคยเห็นก็ดูซะให้เต็มตา    มีแต่ เชวมินโฮคนนี้แหละมั้งที่สามารถคืดวิธีการทวงสิทธิความเป็นเจ้าของกลับ แบบยุฒิธรรมมากกก
            
                           " ก็แทมินนั่นแหละผิด   เป็นแฟนกันมาตั้งนานกลับไม่ให้.พี่....เลยสักครั้ง พี่จะลงแดงอยู่แล้วว  เนี่ย ยังไงพี่ก็ไม่ยอมหรอก"

                        " สรุปว่าผมผิด ใช่มั้ย ..."

                        "ใช่  แทมินผิดเต็มๆ เลย"  แทมินทำหน้าเอือมน้อยๆ เรื่องแยบบนี้มันควรผิดด้วยเหรอ

                       " แล้วพี่จะแก้ตัวยังไงที่มาหาว่าผมง่ายย พีว่าผมเจ็บแสบมากรู้มั้ย" พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แล้วมันขึ้นทุกทีสิหน่า

                       "  ก็แทมินอ่ะไม่มาเอาเงินจากพี่ ไปหาจากใครต่อใครอยู่ได้ วันนนู้ก็จุงโม วันนี้ก็พี่อนยู วันก่อนนู่นก็มินฮวาน  วันก่อนนู่นอีกก็คยูฮยอน ถ้าให้พี่ร่ายคงยาววเป็นหางว่าวเลยหล่ะ"  นี่คือเหตุผลที่ทำให้พี่สรรหาคำแรงๆมาว่าแทมินใช่มั้ย ฮ่ะ  พี่ไม่คิดว่าตัวเองงี่เง่าเกินไปบ้างเหรอ ...เชวมินโฮ

                      " พี่จะอะไรนักหนาเนี่ย ทุกคนที่พี่พูดมาก็เพื่อนแทมินทั้งนั้น พี่คยูฮยอนก็เพื่อนพี่แถมยังมีแฟนแล้ว ส่วนพี่อนยูก็พี่ชายแท้ๆของแทมินอ่ะ" ถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิ้วเรียวขมวดมุ่นหนักอกหนักใจกับผู้ชายคนนีเหลือเกิน ไอ้ความหื่นล้นสตรีมของพี่ ช่วยเพลาๆลงหน่อยได้มั้ยคร้าบบ

                       " แทมินเหนื่อยน่ะ เอาเงินจากพี่มันเหนื่อยมากรู้มั้ย" ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้             
                        

                       " ก็ได้  พี่จะยกเลิกสัญญานั้น แต่มีข้อแม้ว่า ...สามวันต่อ หนึ่งครั้ง โอเคมั้ยย"

                      (= =)  


                   มันก็ดีกว่าวันหล่ะครั้งหล่ะว้า

                      " ก็ได้"  ตอบรับแบบจำใจ พี่มินโฮดื้อด้านมากๆ ถ้าไม่ยอมสงสัยอีกยาวว

                      " ดีมาก แทมิน หึ หึ" ยิ้มกริ่ม พลางมองหน้าอีกฝ่ายผ่านความมืด มันต้องอย่างนี้สิ อีแทมิน
                   
                       "งั้นวันนี้......ขอมัดจำก่อนน่ะ"   ร่างสูงจับมือเรียวของร่างบางมาคล้องคอตนไว้ 

                      " แล้ว......แทมินต้องเป็นคนทำให้พี่  โอป่ะ"  คำพูดนั้นทำเอาหน้าขาว แดงรื้นขึ้นมาทันที  พี่มันหื่นโคตรอ่ะ         
        
                     "ทำสิ แทมิน"

                     ร่างสูงรั้งเอวบางเข้าหาตัว มุมปากแต้มรอยยิ้มชั่วร้ายย แทมินมีสีหน้าลำบากใจนิดๆ กระนั้นก็ยอมทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ มือเรียวรั้งท้ายทอยร่างสูงลงมาก่อนจะแตะริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากอิ่มอ่อนโยน จูบกับอีแทมินเหมือนลอยได้



                     แต่ตอนนี้ผมยังไม่อยากลอยผมอยากขึ้นเตียงมากกว่า หึ หึ ร่างสูงเปลี่ยนความอ่อนโยนนั้นเป็นความเร่าร้อนในเวลาเพียงไม่นาน  


                                                               ราตรีนี้อีกยาวววว.............................................


                      แบบนี้ต่อไปผมก็ไม่โดนใครกล่าวหาว่าง่ายอีกแล้วใช่มั้ยฮ่ะ  มีแฟนแบบเชวมินโฮเนี่ยเหนื่อย จริงๆน่ะ  เหนื่อยทั้งกาย  เหนื่อยทั้งใจจริง ๆ  รีดเดอร์ว่ามั้ย อิ อิ ><




    .....................................................................THe  end.............................................................


        

    special"""



                   " แทมิน พี่จะทำไงดีอ่ะ จงฮยอนเพื่อนนายไม่ยอมพูดกับพี่"  ปัญหาอะไรของพี่อีกเนี่ย
                  
                   " จงฮยอนเพื่อนผมมันแฟนพี่ไม่ใช่เหรอครับ พี่คยูฮยอน "  แทมินมองอีกคน หน้านิ่ง

                   " ก็นั่นแหละ ตอนนี้เป็นเพื่อนนายไปก่อน เพราะนายต้องช่วยพี่  ทำให้เพื่อนนายหายโกธรพี่ทีสิ " ร่างบางออกจะงงกับคำพูดของคยูฮยอนเล็กน้อย 
                
                   " แล้วถ้าผมช่วยพี่  ผมจะได้ อะไรตอบแทนหล่ะครับ"

                   " ทุกสิ่งที่นายต้องการ "

                    "  ได้เลยครับ " ตอบตกลงในทันที  ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องไปขอเงินจากพี่มินโฮ  มันเหนื่อย =,=


                    ....................................................................................................................


                   หึ หึ อย่างนี้ต้องมีแผน

                   " จงฮยอน นายมาที่โรงแรมxxxxxหน่อยสิ ฉฉฉัน มีปัญหานิดหน่อยหน่ะ ฮือออ"

                   " แทมินเป็นอะไรรึเปล่า  นายเป็นอะไร แทมิน"  จงฮยอนมีท่าทางร้อนใจทันทีเมื่อปลายสายร้องไห้โฮ

                   " ฉัน ฮือออ "

                   " ไม่ต้องร้องไห้น่ะ แทมิน  ฉันจะไปแล้ว รอเดี๋ยว" จงฮยอนรีบคว้้ากุญแจบึ่งรถมุ่งตรงไปยังโรงแรมดังกล่าว  กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขา <<  ช่างเป็นคนดีเสียนี่กระไร

                    จงฮยอนขอโทษน่ะ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้พวกนายคงไม่ได้คืนดีกัน ( แถมฉันยังได้อะไรก็ได้ที่ต้องการอีกด้วย (เอ่อ )  )ส่วนพี่คยูฮยอน ที่เหลือพี่จัดการเอาเองน่ะครับ ><

                      จงฮยอนผลักประตูห้องเข้าไป อย่างเร่งรีบ

                    " แทมิน นายเป็นอะไร"

                    แต่ แป่ว.... ไม่มีใคร 

                    "แทมิน  นายอยู่ไหนอ่ะ แทมิน" ตะโกนเรียกชื่ออีคนเสียงดัง

                    ปึง  ร่างเล็กที่ค่อนข้างล่ำ ตกใจหันกลับไปมองข้างหลัง เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดดังลั่น

                    " พี่คยูฮยอน นนนน"


                   หึ หึ  สนองให้พี่ถึงใจมากอีแทมิน...............


                  
                  
                                                               ...................................................... 





                      
                                              
                        

        ไรเตอร์คิดว่าจะมาอัพให้ช้ากว่านี้น่ะเนี่ย อิ อิ  แต่ไรเตอร์กลัวรีดเดอร์จะเอารองเท้ามาเขวี้ยงใส่หน้า 5555 ความจริง คือ  วันนี้ไรเตอร์ จิ๊ก คอมเพื่อนมาได้  อิ อิ (เพื่อนมันไม่อยู่ )

    เป็นไงบ้างค่ะรีดเดอร์ คิดกันไว้แบบนี้บ้างป่าว เหอ  เหอ   บอกแล้ว
    เรื่องนี้มีเงื่อนงำนิดหน่อย แล้วก็ นิดหน่อยจริงๆด้วย  >< หุ หุ      อ่านแล้วเป็นไงบ้างบอกกันด้วยน่ะคร้าา ภาษาอาจจะติดขัดอยู่บ้างนิดหน่อยไม่น้อย (มุกเดิม)  

    ขอบคุณที่ติดตามน้าาาา  jup
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×