ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : sf : ผมไม่ได้ง่ายน่ะฮ่ะ
ผมไม่ได้ง่ายน่ะฮ่ะ
เชวมินโฮ : อีแทมิน..นายมันง่ายย
อีแทมิน : ผมไม่ได้ง่ายน่ะฮ่ะ =,=
" พี่มินโฮฮ่ะ"
" ว่าไงแทมิน" ริมฝีปากอวบอิ่มสัมผัสกันอย่างดูดดื่ม อารมณ์รักวาบหวามก่อตัวขึ้นภายใน คอนโดหรู สองกายไร้อาภรณ์ปกปิด กำลังปัดป่ายแนบชิดกันบนเตียงนุ่ม
"วันนี้ผมขอ 5000น่ะ " เรือนกายขาวนวลสั่นไหวไปตามอารมณ์ที่พุงสูงขึ้น เนื้อแนบเนื้อจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้อากาศแทรก
" ทำไมขอเยอะจังหล่ะ หืม "
" ผมจำเป็นหน่ะ อือออ"
" เหรอ............."
" งั้นคงต้องใช้ให้คุ้มหน่อยแล้ว หึ หึ "
อีแทมินตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง หลังจากที่นอนนิ่งๆ อยู่พักใหญ่ ขาเรียวสวยค่อยๆพาร่างเพรียวมายังโต๊ะกระจกอย่างทุลักทุเล ซี๊ด! ปากเพราะความเจ็บปวดที่แล่นริ้วผ่านสะโพกมนทุกก้าวย่างที่เดิน สายตากลมสำรวจรอยแดงหลายจุดบนร่างกายขาวนวลเนียนของตัวเอง ก่อนจะทอดมองเงินที่มินโฮวางทิ้งไว้ด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก...
ควมจริงแล้วแทมินเองก็ไม่อยากทำอะไรแบบนี้หรอก...แต่เพราะความจำเป็นบางอย่างบังคับเค้าจนไม่อาจเลี่ยงได้
"เชวมินโฮ พี่มัน....."
.............................................................................
คุณคิดว่า สิ่งที่ฟ้าประทานให้มีประโยชน์แค่ไหน? แต่สำหรับผมทุกสิ่งที่ฟ้าประทานให้มีประโยชน์เสมอ.... เพราะผมมักใช้มันเป็นเครื่องมือ ให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองต้องการไงหล่ะ.....
" พี่ คยูฮยอนฮ่ะ "
" อ้าวแทมิน มีอะไรรึเปล่าครับ " ชายหนุ่มรูปหล่อคณะวิศวะ ยิ้มกว้างเมื่อหนุ่มน้อยร่างบาง นามว่าอีแทมิน อุตส่าห์มาหาตนถึงที่
" พี่คยู ลืมอะไรรึเปล่าครับ " ว่าพลางเดินเข้าไปกอดแขนรุ่นพี่ซะแน่น แอ๊บหน้าตาที่โคตรมั่นใจว่าน่ารักสุดๆส่งไปให้
" เอ พี่ลืมอะไรงั้นเหรอ " คยูฮยอนขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะร้องอ๋อในใจ เมื่อเห็นหน้าตากรุ้มกริ่มของอีกฝ่าย
" หึ หึ ไม่ลืมจริงๆน่ะเรา "
" แหม ผมสนองให้พี่ขนาดนั้นแล้ว พี่ก็ควรสนองให้ผมบ้างจริงมั้ยครับ" ใช้หัวทุยๆคลอเคลียแขนอีกฝ่าย ออดอ้อน ก็รู้อยู่ว่าพี่คยู แพ้ท่าทางแบบนี้เค้าถึงได้ทำไงหล่ะ...
" 555 โอเค แล้วแทมินอยากได้อะไรหล่ะ"
"อือ... ผมอยากได้ เสื้อผ้านิดๆหน่อยๆหน่ะฮ่ะ"
"แค่นี้ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวพี่จัดให้สนองถึงใจแบบแทมิน ได้ทุกอย่างอยู่แล้วครับ หึ หึ" ว่าแล้วก็ใช้นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มเนียนเบาๆ
แทมินแย้มยิ้มน้อยๆ
ก็บอกแล้วไง ว่าสิ่งที่ฟ้าประทานให้มีประโยชน์กับผมเสมอหล่ะ
..............................
ร่างบางเดินลั้ลลา แกว่ง ถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังหลายถุงในมือเล่น เนี่ยแหละน้า น่าตาดีเลยมีคนอุปถัมภ์เยอะ ไม่มีเงินก็ไม่เห็นเดือดร้อนอะไร(เหรอ) .........
"มีความสุขจังน้าา อีแทมิน" เท้าเล็กชะงักกึก เมื่อใครบางคนมายืนขวางทางไว้ รูปร่างสูงกับพฤติกรรมห่ามๆแบบนี้ไม่มีใครอีกแล้วนอกจาก
"พี่มินโฮ"
" หึ จำกันได้ด้วย" ก็แล้วทำไมจะจำไม่ได้หล่ะ.. แทมินเดินผ่านมินโฮไปไม่คิดจะใส่ใจอีกฝ่ายสักนิด แต่มือหนากลับคว้าแขนบางไว้
"เดี๋ยวสิ คุยกันก่อน" พูดเสียงเย็นก่อนจะกระชากแขนแทมินแรงๆ จนร่างบางเซซบอกแกร่ง แทมินเงยหน้ามองอีกคน ตาสวยจ้องเขม็ง
"แต่ผมไม่มีอะไรต้องคุยกับพี่"
" มีสิ ....วันนี้นายไปไหนกับไอ้คยู" สายตาดุดันจ้องแทมินคาดคั้นคำตอบ ใบหน้าเรียบเฉยซะจนอีกฝ่ายนึกกลัว แต่กระนั้นก็ยังปากดี
"มันเรื่องของผม" คำตอบนั้นทำเอามินโฮบีบแขนเล็กแน่น แทมินเม้มปากสกัดกลั้นความเจ็บเอาไว้
""ก็นายมันง่ายแบบนี้ไง หึ. ...ง่ายไปทั่ว ทำไม? เงินที่ให้ไม่พอใช้เหรอ.....ถึงต้องไปหาเศษหาเลยจากคนอื่น"
" พี่มินโฮ หยุดน่ะ " แทมินขึ้นเสียง..นี่ มันจะมากเกินไปมั้ย เชวมินโฮ
" ก็ถ้านายต้องการขนาดนั้น ก็บอกพี่สิ ไม่เห็นต้องไปร่านกับใครเลย "
" พี่มินโฮผมบอกให้หยุดไง" ร่างบางเงื้อหมัดขึ้น ผมโกธรแล้วน่ะ โกธรมากๆด้วย
"เอาสิ ถ้านายต่อยพี่ พี่จะจูบนาย"
"แต่ถ้านาย จูบพี่ พี่จะปล่อยนายไป ดีมั้ย" สายตาที่เปลี่ยนไปถูกหยิบมาใช้ คล้ายจะเจ้าเล่ห์และออดอ้อนในคราเดียวกัน
" เชวมินโฮ .........พี่มัน" ทำไมผมถึงจัดการผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักทีน่ะ เจ็บใจตัวเองจริงๆ
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและบุคลิคที่ดูดีจนไม่อาจละสายตาทำให้ อีแทมิน เด็กนิเทศน์ ปี 2 กลายเป็นหนุ่ม ป๊อบของมหาลัยโดยใช้เวลาเพียงไม่นาน แต่ใครจะรู้ว่าหนุ่มป๊อบหน้าสวยที่ใครหลายคนหมายปองคนนี้ ออกจะขัดสนเรื่องเงินอยู๋ไม่น้อย
" คีย์ ฉันจะทำไงดีอ่ะ งานใหญ่เข้าซะแล้ว" แทมินนำปัญหาหนักอกที่แก้ยังไงก็แก้ไม่ตกมาปรึกษาเพื่อนสนิทของตน
" ปัญหาอะไรของแกอ่ะ"
" ก็ฉันต้องซื้อ กล้องตัวใหม่"
"แล้ว....."คีย์ที่กำลังเมามันกับการตะไบเล็บอยู่เหมือนจะไม่สนใจจะฟังไอ้ปัญหาดังกล่าวของเพื่อนสักเท่าไหร่
" แล้ว ฉันไม่มีเงินอ่ะดิ "
" หา อะไรน่ะ แกเนี่ยน่ะ ไม่มีเงิน" ตกใจไม่น้อยกับคำตอบที่ได้รับจากปากสวย ไม่อยากเชื่อว่าปัญหาแบบนี้จะเกิดขึ้นกับอีแทมิน
"จริงดิ" มองหน้าเพื่อนจับผิด นี่อีแทมินไม่มีเงินจริงๆ เหรอเนี่ย.......เป็นไปได้
"จริง "
" เอ้าเชื่อก็ได้ แต่มันแปลกๆอยู่น่ะ จริงอ่ะ แทมิน"
" พี่ คยูฮยอนฮ่ะ "
" อ้าวแทมิน มีอะไรรึเปล่าครับ " ชายหนุ่มรูปหล่อคณะวิศวะ ยิ้มกว้างเมื่อหนุ่มน้อยร่างบาง นามว่าอีแทมิน อุตส่าห์มาหาตนถึงที่
" พี่คยู ลืมอะไรรึเปล่าครับ " ว่าพลางเดินเข้าไปกอดแขนรุ่นพี่ซะแน่น แอ๊บหน้าตาที่โคตรมั่นใจว่าน่ารักสุดๆส่งไปให้
" เอ พี่ลืมอะไรงั้นเหรอ " คยูฮยอนขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะร้องอ๋อในใจ เมื่อเห็นหน้าตากรุ้มกริ่มของอีกฝ่าย
" หึ หึ ไม่ลืมจริงๆน่ะเรา "
" แหม ผมสนองให้พี่ขนาดนั้นแล้ว พี่ก็ควรสนองให้ผมบ้างจริงมั้ยครับ" ใช้หัวทุยๆคลอเคลียแขนอีกฝ่าย ออดอ้อน ก็รู้อยู่ว่าพี่คยู แพ้ท่าทางแบบนี้เค้าถึงได้ทำไงหล่ะ...
" 555 โอเค แล้วแทมินอยากได้อะไรหล่ะ"
"อือ... ผมอยากได้ เสื้อผ้านิดๆหน่อยๆหน่ะฮ่ะ"
"แค่นี้ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวพี่จัดให้สนองถึงใจแบบแทมิน ได้ทุกอย่างอยู่แล้วครับ หึ หึ" ว่าแล้วก็ใช้นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มเนียนเบาๆ
แทมินแย้มยิ้มน้อยๆ
ก็บอกแล้วไง ว่าสิ่งที่ฟ้าประทานให้มีประโยชน์กับผมเสมอหล่ะ
..............................
ร่างบางเดินลั้ลลา แกว่ง ถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังหลายถุงในมือเล่น เนี่ยแหละน้า น่าตาดีเลยมีคนอุปถัมภ์เยอะ ไม่มีเงินก็ไม่เห็นเดือดร้อนอะไร(เหรอ) .........
"มีความสุขจังน้าา อีแทมิน" เท้าเล็กชะงักกึก เมื่อใครบางคนมายืนขวางทางไว้ รูปร่างสูงกับพฤติกรรมห่ามๆแบบนี้ไม่มีใครอีกแล้วนอกจาก
"พี่มินโฮ"
" หึ จำกันได้ด้วย" ก็แล้วทำไมจะจำไม่ได้หล่ะ.. แทมินเดินผ่านมินโฮไปไม่คิดจะใส่ใจอีกฝ่ายสักนิด แต่มือหนากลับคว้าแขนบางไว้
"เดี๋ยวสิ คุยกันก่อน" พูดเสียงเย็นก่อนจะกระชากแขนแทมินแรงๆ จนร่างบางเซซบอกแกร่ง แทมินเงยหน้ามองอีกคน ตาสวยจ้องเขม็ง
"แต่ผมไม่มีอะไรต้องคุยกับพี่"
" มีสิ ....วันนี้นายไปไหนกับไอ้คยู" สายตาดุดันจ้องแทมินคาดคั้นคำตอบ ใบหน้าเรียบเฉยซะจนอีกฝ่ายนึกกลัว แต่กระนั้นก็ยังปากดี
"มันเรื่องของผม" คำตอบนั้นทำเอามินโฮบีบแขนเล็กแน่น แทมินเม้มปากสกัดกลั้นความเจ็บเอาไว้
""ก็นายมันง่ายแบบนี้ไง หึ. ...ง่ายไปทั่ว ทำไม? เงินที่ให้ไม่พอใช้เหรอ.....ถึงต้องไปหาเศษหาเลยจากคนอื่น"
" พี่มินโฮ หยุดน่ะ " แทมินขึ้นเสียง..นี่ มันจะมากเกินไปมั้ย เชวมินโฮ
" ก็ถ้านายต้องการขนาดนั้น ก็บอกพี่สิ ไม่เห็นต้องไปร่านกับใครเลย "
" พี่มินโฮผมบอกให้หยุดไง" ร่างบางเงื้อหมัดขึ้น ผมโกธรแล้วน่ะ โกธรมากๆด้วย
"เอาสิ ถ้านายต่อยพี่ พี่จะจูบนาย"
"แต่ถ้านาย จูบพี่ พี่จะปล่อยนายไป ดีมั้ย" สายตาที่เปลี่ยนไปถูกหยิบมาใช้ คล้ายจะเจ้าเล่ห์และออดอ้อนในคราเดียวกัน
" เชวมินโฮ .........พี่มัน" ทำไมผมถึงจัดการผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักทีน่ะ เจ็บใจตัวเองจริงๆ
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและบุคลิคที่ดูดีจนไม่อาจละสายตาทำให้ อีแทมิน เด็กนิเทศน์ ปี 2 กลายเป็นหนุ่ม ป๊อบของมหาลัยโดยใช้เวลาเพียงไม่นาน แต่ใครจะรู้ว่าหนุ่มป๊อบหน้าสวยที่ใครหลายคนหมายปองคนนี้ ออกจะขัดสนเรื่องเงินอยู๋ไม่น้อย
" คีย์ ฉันจะทำไงดีอ่ะ งานใหญ่เข้าซะแล้ว" แทมินนำปัญหาหนักอกที่แก้ยังไงก็แก้ไม่ตกมาปรึกษาเพื่อนสนิทของตน
" ปัญหาอะไรของแกอ่ะ"
" ก็ฉันต้องซื้อ กล้องตัวใหม่"
"แล้ว....."คีย์ที่กำลังเมามันกับการตะไบเล็บอยู่เหมือนจะไม่สนใจจะฟังไอ้ปัญหาดังกล่าวของเพื่อนสักเท่าไหร่
" แล้ว ฉันไม่มีเงินอ่ะดิ "
" หา อะไรน่ะ แกเนี่ยน่ะ ไม่มีเงิน" ตกใจไม่น้อยกับคำตอบที่ได้รับจากปากสวย ไม่อยากเชื่อว่าปัญหาแบบนี้จะเกิดขึ้นกับอีแทมิน
"จริงดิ" มองหน้าเพื่อนจับผิด นี่อีแทมินไม่มีเงินจริงๆ เหรอเนี่ย.......เป็นไปได้
"จริง "
" เอ้าเชื่อก็ได้ แต่มันแปลกๆอยู่น่ะ จริงอ่ะ แทมิน"
ร่างบางพยักหน้าหงึกหงัก ยืนยำคำตอบว่านี่คือเรื่องจริงไม่อิงนิยายใดๆทั้งสิ้น คีย์มองสีหน้าสลดๆของเพื่อนแล้วถอนหายใจเล็กๆ.... สงสัยจะจริง
" อือ งั้นแกก็ไปขอจากพี่ .."
" หยุด แกห้ามพูดชื่อใครคนนั้นให้ฉันได้ยินเด็ดขาด" แทมินรีบห้ามปากอีกฝ่ายไว้ก่อนจะได้ยินชื่อคนบางคนที่โคตรไม่อยากได้ยินในตอนนี้ คีย์มองท่าทางเพื่อนแล้วพอเข้าใจอะไรขึ้นมานิดนึง... คงมีปัญหาอะไรแน่
" เอ้างั้นแกก็ไปขอจากพี่อนยูสิ" เสนอทางเลือกที่ดีกว่า และคิดว่าดีที่สุดให้แทมิน ความจริงก็อยากให้ไอ้แทมินยืมเงินอยู่น่ะ แต่ติดตรงที่เค้าก็จำเป็นต้องใช้เหมือนกัน
" อ๊า จริงสิ พี่อนยู ลืมเลย ขอบใจมากคีย์" กระโดดกอดคอเพื่อนแน่น
ทำไมน้าขนาดพระเจ้าให้มาเยอะแล้วน่ะ ทำไมถึงคิดไม่ได้เล่า ว่าแล้วก็เขกกะโหลกตัวเองไปหลายที
เย็นวันนั้นแทมินตัดสินใจจะไปหาอนยู ที่พึ่งที่มักพึ่งได้เสมอ ขาเรียวก้าวเอื่อยไปตามทางเดินแคบๆ มุ่งตรงสู่คณะศิลปศาสตร์ ในใจคิดไปถึงใครอีกคน พี่อนยูอาา ตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่คอนโดก็ไม่ค่อยมีเวลาไปหาพี่เลย คิดถึงพี่จริงจังน่ะเนี่ย ร่างบางเดินฮัมเพลงฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหน้าเต้าหู้ๆ ของอนยู
" you are my every things ............เฮ้ยไรว่ะ" แหกปากร้องลั่นเมื่อเอวบางถูกฉุดเข้าไปในช่องแคบระหว่งตึก
"ช่วยด้วย ใครว่ะ อุ๊บส์" มือใหญ่ของบุคคลนิรนามปิดปากแทมินไว้จนมิด ในขณะที่มืออีกข้างรั้งเอวบางแนบชิดตัว แทมินพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการนี่
" อ่อย อ้ะ อ้อย" ดิ้นไม่หลุดแฮะ แรงควายจริง!
"จุ๊ๆ อีแทมิน" แต่ก็ต้องสงบลงเพราะเสียงทุ้มลึกที่แสนคุ้นเคย บุคคลนิรนามลดมือลงจากปากแทมินเปลี่ยนเป็นจับมือแทน มือใหญ่กุมกระชับมือบางไว้แน่นก่อนจะตรึงมันไว้กับผนัง แทมินมองคนตรงหน้านิ่ง ไม่มีใครกล้าทำกับเค้าแบบนี้อีกแล้ว นอกจาก..... เชวมินโฮ
"พี่มีอะไรกับผมงั้นเหรอ" หน้าสวยเบือนไปอีกทางยังไม่อยากเห็นหน้าอีกคนตอนนี้ เพราะคำพูดทำร้ายจิตใจเหมือนจะกรุ่นอยู่ในหัว ไม่หาย
" ได้ข่าวว่านายไมมีเงินใช้ ใช่มั้ย อีแทมิน" ร่าสูงพูดน้ำเสียงอ่อนลงจากเมื่อวานมากแต่คำตอบที่ได้กลับมาจากร่างบาง.....คือความเงียบ
" ใช่มั้ย.. "
" มันเรื่องของผม ผมมันคนง่ายหนิ ง่ายกับคนนู้ ร่านกับคนนี้ เดี๋ยวก็ได้เงินเองแหละ"
" อีแทมิน นี่นายประชดพี่งั้นเหรอ"
" ก็ไม่หนิฮ่ะ" หันใบหน้าสวยกลับมาจ้องอีกฝ่าย ความไม่พอใจ ฉายชัดในดวงตากลม
" พี่จะปล่อยผมได้รึยัง "
" หึ นายจะไปหาพี่อนยูใช่มั้ย.."
" ใช่ผมจะไปหาพี่อนยู รู้งี้ก็ปล่อยผมได้แล้ว"
" แล้วถ้าพี่ไม่ปล่อยหล่ะ" พูดเบาๆบนริมฝีปากสวยยียวนคนตัวเล็ก
พี่มีสิทธ์มาทำท่าทางยียวนกวนประสาทใส่ผมในสถานการณ์คุกรุ่นแบบนี้เหรอฮ่ะ ...... พี่บีบให้ผมทำแบบนี้เองน่ะ พี่มินโฮ
" หึ ถ้าพี่ไม่ปล่อยสัญญาทุกอย่าง...ยกเลิก" ร่างสูงนิ่งไปแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือบางอยู่ดี
" ปล่อยผมได้แล้วฮ่ะ ..ปล่อยสิ อุบส์" มินโฮสกัดกั้นทุกคำพููดของอีกฝ่ายด้วยริมฝีปาก ไม่อยากได้ยินอะไรจากคนตัวเล็กนี่ทั้งนั้น
" นายไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับพี่ และนายไม่มีสิทธิ์ ไปทำตัวง่าายกับใครทั้งนั้น อีแทมิน"
แทมินเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสลัดมืออีกฝ่ายออกแต่ไม่เป็นผล
"พี่มินโฮ" ตวาดร่างสูงเสียงเครือเมื่อไม่สามารถทำอะไรคนตรงหน้าได้จริงๆ แม้แต่จะทำให้เชวมินโฮหยุดว่าเค้าแรงๆ ก็ยังทำไม่ได้เลย
มินโฮตกใจเล็กน้อยกับอาการของแทมินยอมปล่อยมืออีกคนให้เป็นอิสระ ร่างบางผลักอกมินโฮแรงๆ ก่อนจะผละออกไปพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วง
ทิ้งความกลัดกลุ้มมากมายไว้ให้อีกคน
"นี่เราว่าแทมินแรงไปงั้นเหรอ"
................................
"พี่่อนยูฮ่ะ"
"อ้าว..... ว่าไงแทมิน" ร่างบางวิ่งไปกอดอนยูเสียแน่น ความรู้สึกต่างๆเหมือนจะพรั่งพรูออกมาแบบกั้นไม่อยู่
" ฮึกฮืออ" น้ำตาหน่วยน้อยค่อยๆไหลอาบแก้ม เนียน
"แทมินเป็นอะไร " มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ สงสัยว่าใครทำตัวเล็กของเค้าร้องไห้ แต่ก็ไม่อยากถามอะไรจากแทมินทั้งสิ้น
" ผมผม คิดถึงพี่ แล้วก็ แล้วก็ ฮึก ไม่รู้สีครับ" ความรู้สึกมันตีรวนกันไปหมด จนแยกไม่ออกว่าที่เค้าร้องไห้มันเพราะอะไรกันแน่
"ใจเย็นๆแทมิน" อนยูกอดแทมินนิ่ง ความอบอุ่นที่ร่างอวบๆส่งให้มันทำให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้น
อย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายคนนี้มีออร่าแห่งความอบอุ่นล้นปริ่มจริงๆ
"ดีขึ้นยัง" แทมินพยักหน้าหงึกหงัก
อนยูพาแทมินไปหาที่นั่งคุยกัน การได้พูดกับพี่อนยูทำให้ร่างบางคลายความเศร้าลงไปได้บ้าง
จนตอนนี้สภาพจิตใจของเค้าดีขึ้นมาก กลับมาร่าเริงเป็นปกติได้แล้วด้วย
" พี่อนยูเหงามั้ยฮ่ะ แทมินเห็นพี่เอาแต่เรียน เรียนแล้วก็เรียน" ร่างบางทำหน้ามุ่ย เซงแทนอนยู ทำไมต้องเรียนอะไรเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย
" เหงาสิ ถ้าไม่อยากให้เหงาแทมินก็มาหาพี่บ่อยๆสิ "
" ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ แทมินคนนี้จัดให้ " แทมินทำท่าตะเบ๊ะเหมือนตำรวจก่อนจะยิ้มกว้างแบบเด็กๆ อนยูยื่นมือไปยีหัวคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว น่ารักจริงๆเลยน้าา อีแทมิน
" แต่ตอนนี้แทมินหิวข้าวอ่ะ เลี้ยงข้าวหน่อยจิ"
" 55 โอเคได้สิ ไปกินข้าวกัน let 's go ....." อนยูเดินนำคนตัวเล็ก มืออวบจับมือบางไว้แน่น มุ่งตรงไปยังร้านอาหารเล็กๆใกล้มหาลัย
...............................................
"เฮ้ออ"
เอาเข้าจริง ร่างบางกลับไม่กล้าขอเงินอนยู ก็เลยต้องเดินแกร่วกลับคอนโดตัวเปล่าแบบนี้
ก็เห็นพี่อนยูมีโปรเจคต์ที่ต้องทำเยอะแยะ คงไม่ดีเท่าไหร่ที่จะขอเงินพี่เค้าตอนนี้ ช่างเหอะเรื่องเงินเอาไว้ก่อนค่อยๆเก็บไปเรื่อยๆก็ได้
ร่างบางเดินไปตามทางเดินหรูมุ่งตรงสู่ห้องตัวเอง ในหัวมีเรื่องมากมายให้คิดทบทวน
.......ทำไมวันนี้เวลาเหมือนจะเดินช้าเหลือเกินน่ะ
เท้าเล็กหยุดเดินเมื่อถึงหน้าห้อง ขณะที่มือกำลังรูดคีย์การ์ดอยู่นั้น ตากลมกลับเหลือบไปเห็น โน๊ตแผ่นเล็กๆแปะติดอยู่กับบานประตู ลายมือพยายามบรรจงแบบนี้จำได้ขึ้นใจเลยหล่ะ
แทมินครับ
ร่างบางอ่านข้อความนั่นก่อนจะใช้นิ้วเรียวดึงมันออกมา ในใจครุ่นคิดว่าอีกคนจะมาไม้ไหน..... มือบางผลักประตูห้องเข้าไป พลัน เหลือบไปเห็นโน๊ตอีกแผ่น แปะอยู่บนโทรทัศน์ แทมินย่างเท้าเอื่อยๆไปหา ก่อนจะหยิบโน๊ตนั่น ขึ้นมา
โกธรพี่เหรอ
ตาสวยทอดมองกระดาษแผ่นนั้นสีหน้าเรียบ
ไม่เอาหน่า เดี๋ยวไม่สวยน่ะ
ชิ ไม่สวยแล้วทำไมหล่ะ ปากอิ่มเบะลงเล็กน้อย
ยิ้มหน่อยจิ คนดี ^^
ฝันไปเถอะ คนกำลังโกธรอยู่
พี่ไม่ตั้งใจจะว่าเราแรง ขนาดนั้นน่ะ
เหอะ....นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจน่ะ
แทมินอาาา พี่มันงี่เง่า
ใช่พี่มันงี่เง่า รู้ตัวเองด้วยเหรอ ยิ้มเหี้ยมสะใจเล็กน้อย
พี่มันไม่มีเหตุผล
อือ ถูก พี่ก็มีสมองแฮะ
พี่มันปากพร่อยย
พูดอีกก็ถูกอีก
ร่างบางเดินเก็บกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆที่ใครบางคนแปะทิ้งไว้ไปเรื่อยๆโน๊ตแต่ละแผ่นทำให้เค้าแสดงสีหน้าได้หลายอารมณ์มากก
เท้าเล็กก้าวมาใกล้ๆบานประตูห้องนอนก่อนจะดึงกระดาษโน๊ตอีกแผ่นขึ้นมาอ่าน หวังว่านี่คงเป็นแผ่นสุดท้ายแล้วน่ะ
เพราะงั้น....พี่ขอโทษน่ะ
อึ้ง....คำขอโทษเหมือนจะลบความโกธรของแทมินไปเกือบหมด ....ผู้ชายอย่างเชวมินโฮสะกดคำว่าขอโทษเป็นด้วยเหรอเนี่ย !
แทมินตัดสินใจผลักประตูห้องนอนเข้าไป ตุ๊กตาอัดเสียง ตัวเล็กบนเตียงนุ่มคือสิ่งแรกที่เค้าเทความสนใจให้ ขาเพรียวเดินไปหยิบตุ๊กตากบตัวนั้นขึ้นมา ก่อ่นจะกดเปิด
"โกรธกันแล้วในใจของเธอมีความสุขไหม
โกรธกับฉันจะทำให้เธอดีใจใช่ไหม
ถ้าไม่ยอมเปิดใจเข้าหากัน ก็บอกให้ฉันรู้ที
โกรธกันแล้วมันดีอย่างไร "
ให้อภัย ผู้ชายคนนี้ด้วยน่ะครับ
เสียงนุ่มที่ดังลอดตุ๊กตาออกมาจุดรอยยิ้มบนริมฝีปากของร่างบางทันที อีแทมินแพ้เชวมินโฮทุกทางเลยใช่มั้ยเนี่ย
พรึ่บ ไฟห้องนอนถูกปิดลงพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นจากด้านหลัง อ้อมกอดที่แสนคุ้นเคยของมินโฮ
"อีแทมิน อาาาา ยกโทษให้พี่ได้มั้ยครับ " เงียบ
" แทมินอาา เชวมินโฮขอโทษ" จับอีกคนพลิกมามองหน้ากันตรงๆ ตาโตสบตากลมออดอ้อน
"แทมิน ย..." แทมินยกนิ้วเรียวแตะปากคนตรงหน้าเป็นเชิงให้หยุดพูด
" ผม....อภัยให้พี่แล้วครับ" ก่อนจะรั้งท้ายทอยอีกฝ่ายลงมากระซิบเบาๆข้างหู ก็ง้อน่ารักซะขนาดนี้ไม่หายโกธรก็ใจร้ายเกินไปแล้ว
เชวมินโฮโน้มตัวลงก่ะประทับจูบหวานบนริมฝีปากอวบอิ่มนั่น แต่ต้องหยุดชะงักกลางคันเพราะคำว่า
"แต่...."
" แต่..."
" แต่พี่ต้อง ยกเลิกสัญญาบ้าๆนั่นก่อน"
"แทมิน อาาา" เชวมินโฮมินโฮประท้วงทันที
" ไม่ต้องเลยพี่มินโฮ"
คุณเคยเห็นผู้ชายแบบนี้มั้ย ผู้ชายที่ยึดทุกอย่างของคนอื่นไป บัตรเครดิต เงิน หรือแม้กระทั่งบัตรประชาชน โดยมีข้อแม้ว่าถ้าอยากได้คืน ต้องแลกด้วยการ.....มีอะไรด้วยย ....ถ้าคุณไม่เคยเห็นก็ดูซะให้เต็มตา มีแต่ เชวมินโฮคนนี้แหละมั้งที่สามารถคืดวิธีการทวงสิทธิความเป็นเจ้าของกลับ แบบยุฒิธรรมมากกก
" ก็แทมินนั่นแหละผิด เป็นแฟนกันมาตั้งนานกลับไม่ให้.พี่....เลยสักครั้ง พี่จะลงแดงอยู่แล้วว เนี่ย ยังไงพี่ก็ไม่ยอมหรอก"
" สรุปว่าผมผิด ใช่มั้ย ..."
"ใช่ แทมินผิดเต็มๆ เลย" แทมินทำหน้าเอือมน้อยๆ เรื่องแยบบนี้มันควรผิดด้วยเหรอ
" แล้วพี่จะแก้ตัวยังไงที่มาหาว่าผมง่ายย พีว่าผมเจ็บแสบมากรู้มั้ย" พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แล้วมันขึ้นทุกทีสิหน่า
" ก็แทมินอ่ะไม่มาเอาเงินจากพี่ ไปหาจากใครต่อใครอยู่ได้ วันนนู้ก็จุงโม วันนี้ก็พี่อนยู วันก่อนนู่นก็มินฮวาน วันก่อนนู่นอีกก็คยูฮยอน ถ้าให้พี่ร่ายคงยาววเป็นหางว่าวเลยหล่ะ" นี่คือเหตุผลที่ทำให้พี่สรรหาคำแรงๆมาว่าแทมินใช่มั้ย ฮ่ะ พี่ไม่คิดว่าตัวเองงี่เง่าเกินไปบ้างเหรอ ...เชวมินโฮ
" พี่จะอะไรนักหนาเนี่ย ทุกคนที่พี่พูดมาก็เพื่อนแทมินทั้งนั้น พี่คยูฮยอนก็เพื่อนพี่แถมยังมีแฟนแล้ว ส่วนพี่อนยูก็พี่ชายแท้ๆของแทมินอ่ะ" ถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิ้วเรียวขมวดมุ่นหนักอกหนักใจกับผู้ชายคนนีเหลือเกิน ไอ้ความหื่นล้นสตรีมของพี่ ช่วยเพลาๆลงหน่อยได้มั้ยคร้าบบ
" แทมินเหนื่อยน่ะ เอาเงินจากพี่มันเหนื่อยมากรู้มั้ย" ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้
" ก็ได้ พี่จะยกเลิกสัญญานั้น แต่มีข้อแม้ว่า ...สามวันต่อ หนึ่งครั้ง โอเคมั้ยย"
(= =)
มันก็ดีกว่าวันหล่ะครั้งหล่ะว้า
" ก็ได้" ตอบรับแบบจำใจ พี่มินโฮดื้อด้านมากๆ ถ้าไม่ยอมสงสัยอีกยาวว
" ดีมาก แทมิน หึ หึ" ยิ้มกริ่ม พลางมองหน้าอีกฝ่ายผ่านความมืด มันต้องอย่างนี้สิ อีแทมิน
"งั้นวันนี้......ขอมัดจำก่อนน่ะ" ร่างสูงจับมือเรียวของร่างบางมาคล้องคอตนไว้
" แล้ว......แทมินต้องเป็นคนทำให้พี่ โอป่ะ" คำพูดนั้นทำเอาหน้าขาว แดงรื้นขึ้นมาทันที พี่มันหื่นโคตรอ่ะ
"ทำสิ แทมิน"
ร่างสูงรั้งเอวบางเข้าหาตัว มุมปากแต้มรอยยิ้มชั่วร้ายย แทมินมีสีหน้าลำบากใจนิดๆ กระนั้นก็ยอมทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ มือเรียวรั้งท้ายทอยร่างสูงลงมาก่อนจะแตะริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากอิ่มอ่อนโยน จูบกับอีแทมินเหมือนลอยได้
แต่ตอนนี้ผมยังไม่อยากลอยผมอยากขึ้นเตียงมากกว่า หึ หึ ร่างสูงเปลี่ยนความอ่อนโยนนั้นเป็นความเร่าร้อนในเวลาเพียงไม่นาน
ราตรีนี้อีกยาวววว.............................................
แบบนี้ต่อไปผมก็ไม่โดนใครกล่าวหาว่าง่ายอีกแล้วใช่มั้ยฮ่ะ มีแฟนแบบเชวมินโฮเนี่ยเหนื่อย จริงๆน่ะ เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจจริง ๆ รีดเดอร์ว่ามั้ย อิ อิ ><
.....................................................................THe end.............................................................
special"""
" แทมิน พี่จะทำไงดีอ่ะ จงฮยอนเพื่อนนายไม่ยอมพูดกับพี่" ปัญหาอะไรของพี่อีกเนี่ย
" จงฮยอนเพื่อนผมมันแฟนพี่ไม่ใช่เหรอครับ พี่คยูฮยอน " แทมินมองอีกคน หน้านิ่ง
" ก็นั่นแหละ ตอนนี้เป็นเพื่อนนายไปก่อน เพราะนายต้องช่วยพี่ ทำให้เพื่อนนายหายโกธรพี่ทีสิ " ร่างบางออกจะงงกับคำพูดของคยูฮยอนเล็กน้อย
" แล้วถ้าผมช่วยพี่ ผมจะได้ อะไรตอบแทนหล่ะครับ"
" ทุกสิ่งที่นายต้องการ "
" ได้เลยครับ " ตอบตกลงในทันที ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องไปขอเงินจากพี่มินโฮ มันเหนื่อย =,=
....................................................................................................................
หึ หึ อย่างนี้ต้องมีแผน
" จงฮยอน นายมาที่โรงแรมxxxxxหน่อยสิ ฉฉฉัน มีปัญหานิดหน่อยหน่ะ ฮือออ"
" แทมินเป็นอะไรรึเปล่า นายเป็นอะไร แทมิน" จงฮยอนมีท่าทางร้อนใจทันทีเมื่อปลายสายร้องไห้โฮ
" ฉัน ฮือออ "
" ไม่ต้องร้องไห้น่ะ แทมิน ฉันจะไปแล้ว รอเดี๋ยว" จงฮยอนรีบคว้้ากุญแจบึ่งรถมุ่งตรงไปยังโรงแรมดังกล่าว กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขา << ช่างเป็นคนดีเสียนี่กระไร
จงฮยอนขอโทษน่ะ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้พวกนายคงไม่ได้คืนดีกัน ( แถมฉันยังได้อะไรก็ได้ที่ต้องการอีกด้วย (เอ่อ ) )ส่วนพี่คยูฮยอน ที่เหลือพี่จัดการเอาเองน่ะครับ ><
จงฮยอนผลักประตูห้องเข้าไป อย่างเร่งรีบ
" แทมิน นายเป็นอะไร"
แต่ แป่ว.... ไม่มีใคร
"แทมิน นายอยู่ไหนอ่ะ แทมิน" ตะโกนเรียกชื่ออีคนเสียงดัง
ปึง ร่างเล็กที่ค่อนข้างล่ำ ตกใจหันกลับไปมองข้างหลัง เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดดังลั่น
" พี่คยูฮยอน นนนน"
หึ หึ สนองให้พี่ถึงใจมากอีแทมิน...............
......................................................
ไรเตอร์คิดว่าจะมาอัพให้ช้ากว่านี้น่ะเนี่ย อิ อิ แต่ไรเตอร์กลัวรีดเดอร์จะเอารองเท้ามาเขวี้ยงใส่หน้า 5555 ความจริง คือ วันนี้ไรเตอร์ จิ๊ก คอมเพื่อนมาได้ อิ อิ (เพื่อนมันไม่อยู่ )
เป็นไงบ้างค่ะรีดเดอร์ คิดกันไว้แบบนี้บ้างป่าว เหอ เหอ บอกแล้วเรื่องนี้มีเงื่อนงำนิดหน่อย แล้วก็ นิดหน่อยจริงๆด้วย >< หุ หุ อ่านแล้วเป็นไงบ้างบอกกันด้วยน่ะคร้าา ภาษาอาจจะติดขัดอยู่บ้างนิดหน่อยไม่น้อย (มุกเดิม)
ขอบคุณที่ติดตามน้าาาา jup
" อือ งั้นแกก็ไปขอจากพี่ .."
" หยุด แกห้ามพูดชื่อใครคนนั้นให้ฉันได้ยินเด็ดขาด" แทมินรีบห้ามปากอีกฝ่ายไว้ก่อนจะได้ยินชื่อคนบางคนที่โคตรไม่อยากได้ยินในตอนนี้ คีย์มองท่าทางเพื่อนแล้วพอเข้าใจอะไรขึ้นมานิดนึง... คงมีปัญหาอะไรแน่
" เอ้างั้นแกก็ไปขอจากพี่อนยูสิ" เสนอทางเลือกที่ดีกว่า และคิดว่าดีที่สุดให้แทมิน ความจริงก็อยากให้ไอ้แทมินยืมเงินอยู่น่ะ แต่ติดตรงที่เค้าก็จำเป็นต้องใช้เหมือนกัน
" อ๊า จริงสิ พี่อนยู ลืมเลย ขอบใจมากคีย์" กระโดดกอดคอเพื่อนแน่น
ทำไมน้าขนาดพระเจ้าให้มาเยอะแล้วน่ะ ทำไมถึงคิดไม่ได้เล่า ว่าแล้วก็เขกกะโหลกตัวเองไปหลายที
เย็นวันนั้นแทมินตัดสินใจจะไปหาอนยู ที่พึ่งที่มักพึ่งได้เสมอ ขาเรียวก้าวเอื่อยไปตามทางเดินแคบๆ มุ่งตรงสู่คณะศิลปศาสตร์ ในใจคิดไปถึงใครอีกคน พี่อนยูอาา ตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่คอนโดก็ไม่ค่อยมีเวลาไปหาพี่เลย คิดถึงพี่จริงจังน่ะเนี่ย ร่างบางเดินฮัมเพลงฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหน้าเต้าหู้ๆ ของอนยู
" you are my every things ............เฮ้ยไรว่ะ" แหกปากร้องลั่นเมื่อเอวบางถูกฉุดเข้าไปในช่องแคบระหว่งตึก
"ช่วยด้วย ใครว่ะ อุ๊บส์" มือใหญ่ของบุคคลนิรนามปิดปากแทมินไว้จนมิด ในขณะที่มืออีกข้างรั้งเอวบางแนบชิดตัว แทมินพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการนี่
" อ่อย อ้ะ อ้อย" ดิ้นไม่หลุดแฮะ แรงควายจริง!
"จุ๊ๆ อีแทมิน" แต่ก็ต้องสงบลงเพราะเสียงทุ้มลึกที่แสนคุ้นเคย บุคคลนิรนามลดมือลงจากปากแทมินเปลี่ยนเป็นจับมือแทน มือใหญ่กุมกระชับมือบางไว้แน่นก่อนจะตรึงมันไว้กับผนัง แทมินมองคนตรงหน้านิ่ง ไม่มีใครกล้าทำกับเค้าแบบนี้อีกแล้ว นอกจาก..... เชวมินโฮ
"พี่มีอะไรกับผมงั้นเหรอ" หน้าสวยเบือนไปอีกทางยังไม่อยากเห็นหน้าอีกคนตอนนี้ เพราะคำพูดทำร้ายจิตใจเหมือนจะกรุ่นอยู่ในหัว ไม่หาย
" ได้ข่าวว่านายไมมีเงินใช้ ใช่มั้ย อีแทมิน" ร่าสูงพูดน้ำเสียงอ่อนลงจากเมื่อวานมากแต่คำตอบที่ได้กลับมาจากร่างบาง.....คือความเงียบ
" ใช่มั้ย.. "
" มันเรื่องของผม ผมมันคนง่ายหนิ ง่ายกับคนนู้ ร่านกับคนนี้ เดี๋ยวก็ได้เงินเองแหละ"
" อีแทมิน นี่นายประชดพี่งั้นเหรอ"
" ก็ไม่หนิฮ่ะ" หันใบหน้าสวยกลับมาจ้องอีกฝ่าย ความไม่พอใจ ฉายชัดในดวงตากลม
" พี่จะปล่อยผมได้รึยัง "
" หึ นายจะไปหาพี่อนยูใช่มั้ย.."
" ใช่ผมจะไปหาพี่อนยู รู้งี้ก็ปล่อยผมได้แล้ว"
" แล้วถ้าพี่ไม่ปล่อยหล่ะ" พูดเบาๆบนริมฝีปากสวยยียวนคนตัวเล็ก
พี่มีสิทธ์มาทำท่าทางยียวนกวนประสาทใส่ผมในสถานการณ์คุกรุ่นแบบนี้เหรอฮ่ะ ...... พี่บีบให้ผมทำแบบนี้เองน่ะ พี่มินโฮ
" หึ ถ้าพี่ไม่ปล่อยสัญญาทุกอย่าง...ยกเลิก" ร่างสูงนิ่งไปแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือบางอยู่ดี
" ปล่อยผมได้แล้วฮ่ะ ..ปล่อยสิ อุบส์" มินโฮสกัดกั้นทุกคำพููดของอีกฝ่ายด้วยริมฝีปาก ไม่อยากได้ยินอะไรจากคนตัวเล็กนี่ทั้งนั้น
" นายไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับพี่ และนายไม่มีสิทธิ์ ไปทำตัวง่าายกับใครทั้งนั้น อีแทมิน"
แทมินเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสลัดมืออีกฝ่ายออกแต่ไม่เป็นผล
"พี่มินโฮ" ตวาดร่างสูงเสียงเครือเมื่อไม่สามารถทำอะไรคนตรงหน้าได้จริงๆ แม้แต่จะทำให้เชวมินโฮหยุดว่าเค้าแรงๆ ก็ยังทำไม่ได้เลย
มินโฮตกใจเล็กน้อยกับอาการของแทมินยอมปล่อยมืออีกคนให้เป็นอิสระ ร่างบางผลักอกมินโฮแรงๆ ก่อนจะผละออกไปพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วง
ทิ้งความกลัดกลุ้มมากมายไว้ให้อีกคน
"นี่เราว่าแทมินแรงไปงั้นเหรอ"
................................
"พี่่อนยูฮ่ะ"
"อ้าว..... ว่าไงแทมิน" ร่างบางวิ่งไปกอดอนยูเสียแน่น ความรู้สึกต่างๆเหมือนจะพรั่งพรูออกมาแบบกั้นไม่อยู่
" ฮึกฮืออ" น้ำตาหน่วยน้อยค่อยๆไหลอาบแก้ม เนียน
"แทมินเป็นอะไร " มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ สงสัยว่าใครทำตัวเล็กของเค้าร้องไห้ แต่ก็ไม่อยากถามอะไรจากแทมินทั้งสิ้น
" ผมผม คิดถึงพี่ แล้วก็ แล้วก็ ฮึก ไม่รู้สีครับ" ความรู้สึกมันตีรวนกันไปหมด จนแยกไม่ออกว่าที่เค้าร้องไห้มันเพราะอะไรกันแน่
"ใจเย็นๆแทมิน" อนยูกอดแทมินนิ่ง ความอบอุ่นที่ร่างอวบๆส่งให้มันทำให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้น
อย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายคนนี้มีออร่าแห่งความอบอุ่นล้นปริ่มจริงๆ
"ดีขึ้นยัง" แทมินพยักหน้าหงึกหงัก
อนยูพาแทมินไปหาที่นั่งคุยกัน การได้พูดกับพี่อนยูทำให้ร่างบางคลายความเศร้าลงไปได้บ้าง
จนตอนนี้สภาพจิตใจของเค้าดีขึ้นมาก กลับมาร่าเริงเป็นปกติได้แล้วด้วย
" พี่อนยูเหงามั้ยฮ่ะ แทมินเห็นพี่เอาแต่เรียน เรียนแล้วก็เรียน" ร่างบางทำหน้ามุ่ย เซงแทนอนยู ทำไมต้องเรียนอะไรเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย
" เหงาสิ ถ้าไม่อยากให้เหงาแทมินก็มาหาพี่บ่อยๆสิ "
" ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ แทมินคนนี้จัดให้ " แทมินทำท่าตะเบ๊ะเหมือนตำรวจก่อนจะยิ้มกว้างแบบเด็กๆ อนยูยื่นมือไปยีหัวคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว น่ารักจริงๆเลยน้าา อีแทมิน
" แต่ตอนนี้แทมินหิวข้าวอ่ะ เลี้ยงข้าวหน่อยจิ"
" 55 โอเคได้สิ ไปกินข้าวกัน let 's go ....." อนยูเดินนำคนตัวเล็ก มืออวบจับมือบางไว้แน่น มุ่งตรงไปยังร้านอาหารเล็กๆใกล้มหาลัย
...............................................
"เฮ้ออ"
เอาเข้าจริง ร่างบางกลับไม่กล้าขอเงินอนยู ก็เลยต้องเดินแกร่วกลับคอนโดตัวเปล่าแบบนี้
ก็เห็นพี่อนยูมีโปรเจคต์ที่ต้องทำเยอะแยะ คงไม่ดีเท่าไหร่ที่จะขอเงินพี่เค้าตอนนี้ ช่างเหอะเรื่องเงินเอาไว้ก่อนค่อยๆเก็บไปเรื่อยๆก็ได้
ร่างบางเดินไปตามทางเดินหรูมุ่งตรงสู่ห้องตัวเอง ในหัวมีเรื่องมากมายให้คิดทบทวน
.......ทำไมวันนี้เวลาเหมือนจะเดินช้าเหลือเกินน่ะ
เท้าเล็กหยุดเดินเมื่อถึงหน้าห้อง ขณะที่มือกำลังรูดคีย์การ์ดอยู่นั้น ตากลมกลับเหลือบไปเห็น โน๊ตแผ่นเล็กๆแปะติดอยู่กับบานประตู ลายมือพยายามบรรจงแบบนี้จำได้ขึ้นใจเลยหล่ะ
แทมินครับ
ร่างบางอ่านข้อความนั่นก่อนจะใช้นิ้วเรียวดึงมันออกมา ในใจครุ่นคิดว่าอีกคนจะมาไม้ไหน..... มือบางผลักประตูห้องเข้าไป พลัน เหลือบไปเห็นโน๊ตอีกแผ่น แปะอยู่บนโทรทัศน์ แทมินย่างเท้าเอื่อยๆไปหา ก่อนจะหยิบโน๊ตนั่น ขึ้นมา
โกธรพี่เหรอ
ตาสวยทอดมองกระดาษแผ่นนั้นสีหน้าเรียบ
ไม่เอาหน่า เดี๋ยวไม่สวยน่ะ
ชิ ไม่สวยแล้วทำไมหล่ะ ปากอิ่มเบะลงเล็กน้อย
ยิ้มหน่อยจิ คนดี ^^
ฝันไปเถอะ คนกำลังโกธรอยู่
พี่ไม่ตั้งใจจะว่าเราแรง ขนาดนั้นน่ะ
เหอะ....นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจน่ะ
แทมินอาาา พี่มันงี่เง่า
ใช่พี่มันงี่เง่า รู้ตัวเองด้วยเหรอ ยิ้มเหี้ยมสะใจเล็กน้อย
พี่มันไม่มีเหตุผล
อือ ถูก พี่ก็มีสมองแฮะ
พี่มันปากพร่อยย
พูดอีกก็ถูกอีก
ร่างบางเดินเก็บกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆที่ใครบางคนแปะทิ้งไว้ไปเรื่อยๆโน๊ตแต่ละแผ่นทำให้เค้าแสดงสีหน้าได้หลายอารมณ์มากก
เท้าเล็กก้าวมาใกล้ๆบานประตูห้องนอนก่อนจะดึงกระดาษโน๊ตอีกแผ่นขึ้นมาอ่าน หวังว่านี่คงเป็นแผ่นสุดท้ายแล้วน่ะ
เพราะงั้น....พี่ขอโทษน่ะ
อึ้ง....คำขอโทษเหมือนจะลบความโกธรของแทมินไปเกือบหมด ....ผู้ชายอย่างเชวมินโฮสะกดคำว่าขอโทษเป็นด้วยเหรอเนี่ย !
แทมินตัดสินใจผลักประตูห้องนอนเข้าไป ตุ๊กตาอัดเสียง ตัวเล็กบนเตียงนุ่มคือสิ่งแรกที่เค้าเทความสนใจให้ ขาเพรียวเดินไปหยิบตุ๊กตากบตัวนั้นขึ้นมา ก่อ่นจะกดเปิด
"โกรธกันแล้วในใจของเธอมีความสุขไหม
โกรธกับฉันจะทำให้เธอดีใจใช่ไหม
ถ้าไม่ยอมเปิดใจเข้าหากัน ก็บอกให้ฉันรู้ที
โกรธกันแล้วมันดีอย่างไร "
ให้อภัย ผู้ชายคนนี้ด้วยน่ะครับ
เสียงนุ่มที่ดังลอดตุ๊กตาออกมาจุดรอยยิ้มบนริมฝีปากของร่างบางทันที อีแทมินแพ้เชวมินโฮทุกทางเลยใช่มั้ยเนี่ย
พรึ่บ ไฟห้องนอนถูกปิดลงพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นจากด้านหลัง อ้อมกอดที่แสนคุ้นเคยของมินโฮ
"อีแทมิน อาาาา ยกโทษให้พี่ได้มั้ยครับ " เงียบ
" แทมินอาา เชวมินโฮขอโทษ" จับอีกคนพลิกมามองหน้ากันตรงๆ ตาโตสบตากลมออดอ้อน
"แทมิน ย..." แทมินยกนิ้วเรียวแตะปากคนตรงหน้าเป็นเชิงให้หยุดพูด
" ผม....อภัยให้พี่แล้วครับ" ก่อนจะรั้งท้ายทอยอีกฝ่ายลงมากระซิบเบาๆข้างหู ก็ง้อน่ารักซะขนาดนี้ไม่หายโกธรก็ใจร้ายเกินไปแล้ว
เชวมินโฮโน้มตัวลงก่ะประทับจูบหวานบนริมฝีปากอวบอิ่มนั่น แต่ต้องหยุดชะงักกลางคันเพราะคำว่า
"แต่...."
" แต่..."
" แต่พี่ต้อง ยกเลิกสัญญาบ้าๆนั่นก่อน"
"แทมิน อาาา" เชวมินโฮมินโฮประท้วงทันที
" ไม่ต้องเลยพี่มินโฮ"
คุณเคยเห็นผู้ชายแบบนี้มั้ย ผู้ชายที่ยึดทุกอย่างของคนอื่นไป บัตรเครดิต เงิน หรือแม้กระทั่งบัตรประชาชน โดยมีข้อแม้ว่าถ้าอยากได้คืน ต้องแลกด้วยการ.....มีอะไรด้วยย ....ถ้าคุณไม่เคยเห็นก็ดูซะให้เต็มตา มีแต่ เชวมินโฮคนนี้แหละมั้งที่สามารถคืดวิธีการทวงสิทธิความเป็นเจ้าของกลับ แบบยุฒิธรรมมากกก
" ก็แทมินนั่นแหละผิด เป็นแฟนกันมาตั้งนานกลับไม่ให้.พี่....เลยสักครั้ง พี่จะลงแดงอยู่แล้วว เนี่ย ยังไงพี่ก็ไม่ยอมหรอก"
" สรุปว่าผมผิด ใช่มั้ย ..."
"ใช่ แทมินผิดเต็มๆ เลย" แทมินทำหน้าเอือมน้อยๆ เรื่องแยบบนี้มันควรผิดด้วยเหรอ
" แล้วพี่จะแก้ตัวยังไงที่มาหาว่าผมง่ายย พีว่าผมเจ็บแสบมากรู้มั้ย" พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แล้วมันขึ้นทุกทีสิหน่า
" ก็แทมินอ่ะไม่มาเอาเงินจากพี่ ไปหาจากใครต่อใครอยู่ได้ วันนนู้ก็จุงโม วันนี้ก็พี่อนยู วันก่อนนู่นก็มินฮวาน วันก่อนนู่นอีกก็คยูฮยอน ถ้าให้พี่ร่ายคงยาววเป็นหางว่าวเลยหล่ะ" นี่คือเหตุผลที่ทำให้พี่สรรหาคำแรงๆมาว่าแทมินใช่มั้ย ฮ่ะ พี่ไม่คิดว่าตัวเองงี่เง่าเกินไปบ้างเหรอ ...เชวมินโฮ
" พี่จะอะไรนักหนาเนี่ย ทุกคนที่พี่พูดมาก็เพื่อนแทมินทั้งนั้น พี่คยูฮยอนก็เพื่อนพี่แถมยังมีแฟนแล้ว ส่วนพี่อนยูก็พี่ชายแท้ๆของแทมินอ่ะ" ถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิ้วเรียวขมวดมุ่นหนักอกหนักใจกับผู้ชายคนนีเหลือเกิน ไอ้ความหื่นล้นสตรีมของพี่ ช่วยเพลาๆลงหน่อยได้มั้ยคร้าบบ
" แทมินเหนื่อยน่ะ เอาเงินจากพี่มันเหนื่อยมากรู้มั้ย" ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้
" ก็ได้ พี่จะยกเลิกสัญญานั้น แต่มีข้อแม้ว่า ...สามวันต่อ หนึ่งครั้ง โอเคมั้ยย"
(= =)
มันก็ดีกว่าวันหล่ะครั้งหล่ะว้า
" ก็ได้" ตอบรับแบบจำใจ พี่มินโฮดื้อด้านมากๆ ถ้าไม่ยอมสงสัยอีกยาวว
" ดีมาก แทมิน หึ หึ" ยิ้มกริ่ม พลางมองหน้าอีกฝ่ายผ่านความมืด มันต้องอย่างนี้สิ อีแทมิน
"งั้นวันนี้......ขอมัดจำก่อนน่ะ" ร่างสูงจับมือเรียวของร่างบางมาคล้องคอตนไว้
" แล้ว......แทมินต้องเป็นคนทำให้พี่ โอป่ะ" คำพูดนั้นทำเอาหน้าขาว แดงรื้นขึ้นมาทันที พี่มันหื่นโคตรอ่ะ
"ทำสิ แทมิน"
ร่างสูงรั้งเอวบางเข้าหาตัว มุมปากแต้มรอยยิ้มชั่วร้ายย แทมินมีสีหน้าลำบากใจนิดๆ กระนั้นก็ยอมทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ มือเรียวรั้งท้ายทอยร่างสูงลงมาก่อนจะแตะริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากอิ่มอ่อนโยน จูบกับอีแทมินเหมือนลอยได้
แต่ตอนนี้ผมยังไม่อยากลอยผมอยากขึ้นเตียงมากกว่า หึ หึ ร่างสูงเปลี่ยนความอ่อนโยนนั้นเป็นความเร่าร้อนในเวลาเพียงไม่นาน
ราตรีนี้อีกยาวววว.............................................
แบบนี้ต่อไปผมก็ไม่โดนใครกล่าวหาว่าง่ายอีกแล้วใช่มั้ยฮ่ะ มีแฟนแบบเชวมินโฮเนี่ยเหนื่อย จริงๆน่ะ เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจจริง ๆ รีดเดอร์ว่ามั้ย อิ อิ ><
.....................................................................THe end.............................................................
special"""
" แทมิน พี่จะทำไงดีอ่ะ จงฮยอนเพื่อนนายไม่ยอมพูดกับพี่" ปัญหาอะไรของพี่อีกเนี่ย
" จงฮยอนเพื่อนผมมันแฟนพี่ไม่ใช่เหรอครับ พี่คยูฮยอน " แทมินมองอีกคน หน้านิ่ง
" ก็นั่นแหละ ตอนนี้เป็นเพื่อนนายไปก่อน เพราะนายต้องช่วยพี่ ทำให้เพื่อนนายหายโกธรพี่ทีสิ " ร่างบางออกจะงงกับคำพูดของคยูฮยอนเล็กน้อย
" แล้วถ้าผมช่วยพี่ ผมจะได้ อะไรตอบแทนหล่ะครับ"
" ทุกสิ่งที่นายต้องการ "
" ได้เลยครับ " ตอบตกลงในทันที ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องไปขอเงินจากพี่มินโฮ มันเหนื่อย =,=
....................................................................................................................
หึ หึ อย่างนี้ต้องมีแผน
" จงฮยอน นายมาที่โรงแรมxxxxxหน่อยสิ ฉฉฉัน มีปัญหานิดหน่อยหน่ะ ฮือออ"
" แทมินเป็นอะไรรึเปล่า นายเป็นอะไร แทมิน" จงฮยอนมีท่าทางร้อนใจทันทีเมื่อปลายสายร้องไห้โฮ
" ฉัน ฮือออ "
" ไม่ต้องร้องไห้น่ะ แทมิน ฉันจะไปแล้ว รอเดี๋ยว" จงฮยอนรีบคว้้ากุญแจบึ่งรถมุ่งตรงไปยังโรงแรมดังกล่าว กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขา << ช่างเป็นคนดีเสียนี่กระไร
จงฮยอนขอโทษน่ะ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้พวกนายคงไม่ได้คืนดีกัน ( แถมฉันยังได้อะไรก็ได้ที่ต้องการอีกด้วย (เอ่อ ) )ส่วนพี่คยูฮยอน ที่เหลือพี่จัดการเอาเองน่ะครับ ><
จงฮยอนผลักประตูห้องเข้าไป อย่างเร่งรีบ
" แทมิน นายเป็นอะไร"
แต่ แป่ว.... ไม่มีใคร
"แทมิน นายอยู่ไหนอ่ะ แทมิน" ตะโกนเรียกชื่ออีคนเสียงดัง
ปึง ร่างเล็กที่ค่อนข้างล่ำ ตกใจหันกลับไปมองข้างหลัง เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดดังลั่น
" พี่คยูฮยอน นนนน"
หึ หึ สนองให้พี่ถึงใจมากอีแทมิน...............
......................................................
ไรเตอร์คิดว่าจะมาอัพให้ช้ากว่านี้น่ะเนี่ย อิ อิ แต่ไรเตอร์กลัวรีดเดอร์จะเอารองเท้ามาเขวี้ยงใส่หน้า 5555 ความจริง คือ วันนี้ไรเตอร์ จิ๊ก คอมเพื่อนมาได้ อิ อิ (เพื่อนมันไม่อยู่ )
เป็นไงบ้างค่ะรีดเดอร์ คิดกันไว้แบบนี้บ้างป่าว เหอ เหอ บอกแล้วเรื่องนี้มีเงื่อนงำนิดหน่อย แล้วก็ นิดหน่อยจริงๆด้วย >< หุ หุ อ่านแล้วเป็นไงบ้างบอกกันด้วยน่ะคร้าา ภาษาอาจจะติดขัดอยู่บ้างนิดหน่อยไม่น้อย (มุกเดิม)
ขอบคุณที่ติดตามน้าาาา jup
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น