รักไม่ลืม

***ทรัยพ์สินทางปัญญานะครับ***

รักไม่ลืม

ธนภัทร  (บิท)

เด็กหนุ่มมอ3 ที่ไม่เคยเชื่อเรื่องความรัก แต่เขาก็ต้องสับสนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาคืออะไร เมื่อเขาเจอรุ่นพี่มอปลายที่มาทลายความเชื่อของเขาลง

วราวิทย์  (ต้อล) 

เด็กหนุ่มมอปลายที่มีนิสัย กวน ขี้เล่น และอารมดี ทำเอาใครหลายๆคนในโรงเรียนต้องหลงเสน่ห์ของเขา แต่ใครจะรู้ว่าหนุ่มคนนี้แฝงความเย็นชาเอาไว้ในใจเขาตลอด

กรี๊ดๆๆๆ เสียงกริ่งที่เรียกรวมแถวทุกเช้าดังขึ้น  เด็กๆทั้งมอต้นและมอปลายต่างเดินเหมือนคนหมดแรงเพราะพวกเขาไม่อยากเข้าแถวหน้าเสาธง รวมถึงผมด้วย -..-  มันหน้าแปลกที่ทุกๆวันจะมีคนมาโรงเรียนสายทุกเช้า นับวันยิ่งเยอะขึ้นเยอะขึ้นและเยอะขึ้น   แต่ผิดกลับเด็กม.3 อย่างผมที่จะต้องตั้งนาฬิกาปลุกตอน 6โมง  ทุกวันเพื่อจะมาโรงเรียน ผมใช้ชีวิตปกติแบบเด็กม.3 ทั่วไป ที่ใครก็บอกว่า “เด็ก เด็ก เด็ก และก็เด็ก” ตื่นเช้ามาเรียน กลางวันกินข้าว เย็นกลับบ้านนอน ใช้ชีวิตแบบนี้มาก็ตั้งแต่ม.1 มันก็ชินแฮะ J   

แต่แล้วเย็นวันหนึ่ง ในเวลาที่ผมต้องเดินออกจากซอยโรงเรียนเพื่อไปขึ้นรถกลับบ้านกับเพื่อนๆของผม เพื่อนผมเกิดหิวน้ำ

“เฮ้ยๆ หิวน้ำว่ะ ซื้อน้ำกินกัน” 

ผมก็หยุดรอเพื่อนซื้อ แต่เรื่องมันเกิดที่ว่า มีรุ่นพี่ผู้ชายม.4เขานึงเขาก็หิวน้ำเหมือนเพื่อนของผม เขาหยุดและสั่งน้ำที่เขาอยากกิน  เพื่อนของผมยังคงเรื่องมากกับการสั่งน้ำที่มันจะกิน  ผมได้ยินเสียงรุ่นพี่คนนั้นพูดว่า

 “แมร่ง!   เรื่องมากว่ะ ”

 ผมถึงกับอึ้งว่ากับคนพูดที่พี่เขาพูด และไม่มีการโต้ตอบใดๆกลับไป เมื่อเพื่อนผมได้น้ำที่มันสั่ง เราก็เดินออกจากซอยตามปกติเหมือนทุกๆวัน>>>>>

เย็นวันต่อมา ผมได้นั่งเล่นกับเพื่อนกลุ่มเดิมและครูสอนรักบี้ที่เป็นครูที่ปรึกษาของพวกเรา  แต่แล้วผมต้องตกใจ เมื่อรุ่นพี่ม.4 คนนั้นเดินมากับเพื่อนของเขา ซึ่งผมนี่แหละคือต้นเหตุให้เขาโดนแกล้งเลยล่ะ =..=  ผมแกล้งบอกครูสอนรักบี้ไปว่า

 “ครูๆ เนี่ยพี่คนนี้เขาว่าเพื่อนผมว่า เรื่องมาก! ตอนซื้อน้ำด้วย”

ครูเลยเรียกพี่เขามาตักเตือนพร้อมกับแกล้งเขาโดยการถามว่าเขา

 “เป็น เกย์ รึป่าว” ทำไมเขาถึงถามละเพราะผมเนี่ยละบอกให้ถาม ฮ่าๆๆ  

พี่เขาถึงกับอึ้งกับคำถาม แต่ด้วยความที่เขาน่าจะทะเล้นไม่เบาคนเลยยิ้มและตอบไปว่า “โห่ครู ใครมันจะเป็นล่ะ แล้วให้มันให้ครูถามเนี้ย”

ครูหลุดปริปากบอกไปว่า “ไอ้นี้ไงนั่งอยู่เนี่ย”

รุ่นพี่คนนั้นมองและยิ้มแบบว่าแค้นนี้ค้องช้ำระ พร้อมกับบอกว่า “งั้นผมไปละนะคร้าบ”

พวกเราต่างยิ้มและขำกับกิริยาที่พี่เขาทำ เพราะได้แกล้งรุ่นพี่ที่เราแอบหมั่นไส้มันมีความสุขแบบนี้นี่เอง และนี่ที่ทำให้เราได้รู้จัก>>>>

วันต่อมา ผมก็ใช้ชีวิตตามปกติทั่วไปจนถึงตอนเย็น เวลาที่ผมจะต้องกลับบ้าน  ในวันนี้ก็เหมือนวันก่อนๆที่ผมต้องเดินออกจากซอยเพื่อไปขึ้นรถกลับบ้าน และมันก็เหมือนเดิมที่ผมจะต้องเจอกับรุ่นพี่คนนั้น ผมรีบเดินหนีเขาเพราะกลัวโดนพี่เขาแกล้ง แต่แล้วก็ไม่พ้น ต้องเจอกับพี่เขาจังๆ!!! 

“เฮ้ยๆ นี้มันไอ้น้องคนนั้นนี้หว่า น้องชื่อไรนะ?”

 ผมตกใจกับสิ่งที่พี่เขาพูด เพราะมันไม่ใช่การแกล้ง แต่เป็นการทักทาย

“เอิ่มๆ…….ผมชื่อบิท ><…. แล้วพี่อะชื่ออะไร? ” ผมถามกลับตามมารยาท

“พี่ชื่อต้อล^O^  เออนี่ บิทเล่น Facebook ป่าว? ”

“อ่อเล่นๆ พี่อยากได้อ่อ”

“บิทเอางี้แอดเพื่อนพี่มาดีกว่า” พร้อมกับบอกชื่อโปรของตัวเอง …#%^@^…..

“โอ๊ยๆพี่ จำไม่ได้หรอก เอาใหม่บอกใหม่ -..- ”

“……#%^@^…….”

“อ่อ สะกดแบบนี้ป่ะP….a…r..)”

“จะบ้าไง สะกดคำเป็นป่าวเนี่ยบิท ฮ่าๆ ^o^”

“โห่ ก็ได้ยินไม่ถนัดเนี่ยหว่า -..- ”

“แล้วบิทกลับบ้านไงอ่ะ?”

“ขึ้นรถหน้าปากซอยอ่ะพี่ต้อล ><”

“โอเค แอดเพื่อนพี่มาด้วยพี่เลี้ยงลูกชิ้น  กลับบ้านดีๆนะ”

“คร้าบๆ ^O^