เราจะไปต่อเพื่อใคร

ข้อมูลเบื้องต้น

สะท้อน ชีวิตของผู้คนในโลกอนาคต  มนุษย์ทําไปเพื่อ อะไร

เนื้อเรื่อง

แล้วเราจะวิ่งเพื่อใคร

ในปี    2189  โลกปรับเปลื่ยนไปตามกาลเวลา
แต่กระนั้นมนุษย์ก็ยังคงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยังต้องดิ้นรนต่อสู้อยู่

ณ หน่วยวิศวกรรมหุ่นยนต์แห่งแบงค์

แบงค์เด็กหน่มวัย สิบเจ็ดที่มีความรักในเทคโนโลยีเป็นอย่างยิ่ง เขาก่อตั้ง ศูนย์นี้ขึ้นมากับทีมงานซึ่งรักในด้านนี้
เวก้า เพื่อนรุ่นพี่วัยสี่สิบ ของแบงค์
ขณะ กําลัง เดินออกมาจากหน่วยเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน เวก้าได้พูดกับ ต้า
เพื่อนรุ่นเดียวกัน  
       พักนี่                  แบงค์มันดูไงๆๆไม่รู้
       ต้า                    ทําไม
      เวก้า                  ดูๆๆมัน ศึกษาเรื่อง จิตวิทยา  ศาสนา ทําไงให้ไม่ทุกข์  อะไรของมันไม่รู้
      ต้า                     มันอาจชอบก็ได้นะ 
      เวก้า                  หาสาระไม่ได้
                               เรามีเทคโนโลยีมากมาย   มันไม่มีหรอทุกข์   หนี้มันสมัยไหนแล้ว
                              ประเทศเราก็สบาย จะมีก็แค่การบุกรุกของไอ้ พวกต่างดาวชั้นตํ่าแต่เรา ก็เคยแพ้แค่ครั้งเดียวแล้วมันก็เกือบ
                              หกสิบปีแล้วด้วย
     ต้า                         ไม่รู้สิ         สีหน้าที่บอกถึงการไม่อยากรับรู้สิ่งใดของต้าบอกอย่างชัดเจน

  สามวันต่อมา

                         กริ่ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

                        ฮันโหลด   เวก้า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

                         แบงค์พูดนะ           ตอนนี้เราไม่รู้เอาไงแล้ว
                          เวก้า                    อะไร ยังไง
                          แบงค์                  ทุกประเทศในโลก   โดนหน่วยรบอะไรสักอย่างยึดไว้หมดแล้ว
                          เวก้า                    เก็บไว้หรอกพวก  เด็คเตอร์ มันเถอะ

                             แบงค์                                   รีบมาที่หน่ยวเลย  ที่หน่วยมี  ต้า  แบงค์   พิมพ์

   พิมพ์ เด็กน่ารักที่ เข้ามาร่ามงานด้านหุ่นยนต์ ซึ่งฝันของเด็กอายุ สิบเก้า เห็นเพียงแต่ว่า มนุษย์จะสร้างหุ่นยนต์มาอยู่กับมนุษย์อย่าวมีคามสุข
 เหมือนในความฝันใน วัยเด็ก แม้ใคร จะมองพิมพ์ ว่ายึดติดกับอตีด ก็คงไม่เป็นไร  จนได้มาพบกับ แบงค์  แบงค์เป็นคนปลุกพลังที่มีอยู่ในตัวพิมพ์ให้ตื่นขึ้นอีกครั้งพลัง ในการมุ่งมั่งในการจะทําสิ่งที่ตั้งใจไว้ ก็คืนกลับมายังตัวเด็ก คนนี้อีกครั้ง

     ณ หน่วยวิศวกรรมหุ่นยนต์แห่งแบงค์

       เวก้าเดินมาถึงห้องประชุม
       ครั้งแรก ที่ผู้ชายต้องเสียนํ้าตา   แบงค์  ขอโทษนะ
        เวก้าพูกว่า                  พรุ่งนี้ รัฐบาลของเราจะประกาศยอมแพ้สงคราม

        ต้า กับ พิมพ์ ถึงขั้นนั้งเงียบไปเลย

       แต่แบงค์กลับพูดว่า       ไม่ได้ เห็นกี่ประเทศแล้วที่ยอมแพ้มันก็ทําลายหมด
       พิมพ์                         งั้นก็สู้              
      ทั้งสี่คน ประชุมกันจนเวลามาถึง 01.34.55

ติ้ตๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จอคอมพิวเตอร์ แสดงถึงข้อความมีผู้บุกบุก

แบงค์ พูดว่า   ทุกคนเตรียมอาวุธ เราโดนบุกแล้ว!!!
 ต้า     ออกด้านหลังเร็ว !!
ทกุคนวิ่งไปด้านหลังมีเพียงแค่ปืนสั้นวึ่งไม่รู้จะต้านได้เพียงใด
ต้า ตะโกนออกมาสุดเสียง   ออกไปด้านหลังให้หมด !!!

เวก้ส บอกว่าเราต้องรอด อย่าให้ ต้า มันตายฟรี
ทุกคนวิ่งไปอย่าสุดคาวมสามารถ

ขณะที่ต้า เด็กแว่น ที่ขยันเรียนมาตลอด รักครอบครัว 

วันนี้ มือทั้งสองข้างถืออาวุธ สงคราม พร้อมที่จะสู้ เพื่อรักสา บ้านเมืองนี้ไว้ โดยยังไม่รู้ว่า ศัตรูเบื้องหน้าจะเป็นใคร

โอ้ย !!!!!!!!!

ต้า มองไปที่หน้าอกของตนเอง มันได้เป็นรูไปเสียแล้ว

ต้า บอกกับตังเอง อาวุธอะไรกัน  นํ้าเสียงที่จะยืนไม่ไหวแล้ว

ปั้ง ประตุได้ เปิดออก โฉมหน้าของศัตรูเขาได้ปรากฏขึ้นมา   หุ่นยนต์จํานวนมากมาย

อะไรกัน ต้าร้องออกมา

ข้าพเจ้าขอจบฉากชีวิตที่ ไรค่าของพวกมนุษย์ ด้วยเถิด

ชีวิต มีค่า   ต้าร้องออกมาพยายามจะสื่อพร้อมด้วยเลือด

ปั้ง เสียงปื้นลําแสง ดังขึ้น แล้ว ต้าคงนอนยนิ่งต่อไป

อีก สามคนของเมืองนี้ ของด้านข้างของแม่นําสายหลัก

ณ ริมแม่นํ้า 

ลมที่พัดรันแรง สายฝนที่เทลงมา อย่างไม่หยุดยั้ง

เวก้าพูด   ฝนขนาดนี้ พวกมันทําแน่นอน
พิมพ์พูด   แบงค์ พิมพ์ หนาว
แบงค์พูด ทนก่อนแล้วกันนะ 

แบงค์ถึงแม้ จะด้านเทคโนโลยี  การต่อสู้  หรือจะเก่งเพียงใด  แต่เเบงค์ ต้องต่อสู้อย่างโดดเดียวโดยตลอด
จนได้เจอกับพิมพ์ มันจึงกลายเป็นการเติมความฝันให้แก้กันและกัน

พูดไม่ทันจบ ศัตรูตัวสําคัญก็ปรากฏ   หุ่นยนต์

พิมพ์ พูด    ทําไมเป็นแบบนี้ได้ เรารักพวกนาย ทําไมนาย  ทําไม !!!

ทุกอย่างที่พวกเรา คํานวนแล้วทํานั้นจะนํามาซึ่งสิ่งที่กว่าเสมอ

พิมพ์นั้งลง ได้แต่ร้องไห้ ทุกอย่างมันพังไปในพริบตา

เวก้า เดิมมาพร้อมยก ปืนขึ้น จอไปที่พวกหุ่นยนต์ทันที

เว้ก้าตะดกนออกมาท   จบภารกิจของพวกแกทั้งหมดเดี่ยวนี้ !

ดูเหมือนมนุษย์คนนี้ ต้องการธรรมชาติกลับคืน 

ปั้ง  ลําแสงสี นํ้าเงิน พุ่งผ่านหน้าอกขอเวก้า ร่างของเวก้า จึงตกลงในแม่นํ้า ในคืนที่มีสายฝนโปรยปายลงมา

เราส่งมนุษย์คนนี้คืนธรรมชาติแล้ว  อีกสองคนจงยอมซะ

แบงค์ ถึง จะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ ตอนนี้เพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย ก็จากไปหมด พิมพ์ คนที่รอยเป็นกําลังใจให้ก็เอาแต่ร้องไห้

ปั้ง  แบงค์ตกใจในเสียงนั้น เขาดูร่างกายตัวเอง   ก็ไม่เป็นไร  แล้ว

พิมพ์ !!!!!!  เด็กน้ารัก ใสๆๆ ที่คอเป็นเพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว  เพื่อนคนที่รู้ใจ จนความสําพันธ์มันเกินเพื่อนไปแล้ว

ไม่มีอีกวันเก่าๆ 

แบงค์ตะโกนสุดเสียง ถามต่อ พวกหุ่นยนต์ที่อยู่เบื้องหน้า

ทําไม !!!!

หุ่นยนต์ตอบว่า     อตีดมีไว้เรียนรู้ แต่อย่าอยู่ด้วย   มนุษย์ไม่ยอมแก้ไขสิ่งผิดพลาด ปล่อยให้อยู่อย่างเดิมๆ

           เราหวังโดยตลอดว่า มนุษย์ จะรู้ว่า

                         เกิดมาทําไม
   
   หวังไปมากกว่านั้นว่า มนุษย์ ตระหนักรู้ว่า

                      กําลังทําอะไร

และหวังเป็นที่สุดว่า เมื่อมนุษย์ได้ทําลงไปแล้วสุดท้าย

                             ทําเพื่ออะไร

แต่มนุษย์ไม่รู้ เพราะฉะนั้น มนุษย์ จึงเป็นเพียงวัตถุ ในสายตาพวกเรา

แบงค์  พูดอะไรไม่ออก

มนุษย์ยัง ยึดติด กาย และ ใจ อยู่

วิ่งหาเป้าหมายโดยไม่รู้ว่าวิ้งไปทําไม  เหมือนวิ่งหาของที่หายไป แต่ไม่รู้ว่าของนั้นคือ อะไร

มนุษย์ ต้องการค้นพบไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุดนับอนันต์ ก็อาจต้องเดิมทางนับอนันต์ช่นกัน  ในที่สุดก็หมดแรงตายก่อนดังเช่นวันนี้ !!!!!!

ปั้ง!!!!  ร่างของเด็กชายผู้ต่อสู้กําลังจนภารกิจลง

เราจึงของทําหน้าที่นี้เอง

ความเงียงเสียงของสายฝน และสายลม เข่ามาเพื่อปลอบโยน

ขอขอบคุณ