ไทฟอน (yaoi)

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 11

แสงแดดเจิดจ้าอบอุ่นส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กเข้ามาในห้องกระทบเข้ากับผิวขาวเนียนกลายเป็นสีทองประกาย ไม่นานคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงนอนก็ตื่นขึ้น อ้าาาา..สองแขนชูขึ้นฟ้าตามด้วยการเหยียดเกร็งลำตัวให้ยืดตรงก่อนจะบิดไปมาเพื่อยืดเส้นยืดสาย...

เพราะรู้ว่าอาหารของวันนี้ต้องเป็นลูกแอปเปิลอีกเช่นเคย บาร์เธอร์จึงถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ผ่านไปไม่กี่นาทีร่างสูงของมนุษย์หนุ่มก็เดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอว เขาเดินตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวมาใส่แบบทุกที แต่เมื่อเปิดตู้ออกเขาก็ต้องชะงักค้างเพราะเสื้อเชิ้ดที่เคยเป็นสีขาว ตอนนี้กลายเป็นสีดำไปหมดแล้ว ดำสนิทเลย 

“หายไปไหนนะ” สีหน้าของบาร์เธอร์เต็มไปด้วยความกังวน หลังจากที่แต่งตัวเสร็จก็ออกจากห้องเพื่อไปหาเคนวิลล์ อยากจะถามเรื่องเมื่อคืนว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาตื่นขึ้นมาถึงได้ไปนอนเปือยอยู่ในอ่างน้ำ แล้วสิ่งที่เขาเห็นที่เขาเจอนอกคฤหาสน์นั่นเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่ ...มันก็ต้องเป็นความจริงอยู่แล้วสิ เคนวิลล์ก็บอกอยู่ว่ายอสมาช่วยเราเอาไว้...

...แล้วถ้ามันเป็นความจริง ทำไมผมถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือมีบาดแผลเลยล่ะ รอยฟกช้ำก็ไม่มีเลยแม้แต่ที่เดียว...

ในขณะที่ความคิดกำลังตีกันอยู่นั้น ร่างสูงของบาร์เธอร์ก็เดินลงมาถึงชั้นล่างของคฤหาสน์ เขากวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะก้าวขาเดินไปทางด้านหลังบันได ถ้าเคนวิลล์ไม่ได้อยู่ที่ห้องเขาจะไปอยู่ที่ไหนกันนะ ร่างสูงเดินวนรอบคฤหาสน์อยู่พักหนึ่งก็เห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งอยู่หัวโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ เดี๋ยวนะ...โต๊ะอาหาร! บาร์เธอร์ไม่รอช้าเขาตรงเข้าไปหาเคนวิลล์พร้อมกับทำตาโตมองอาหารบนโต๊ะด้วยความตื่นเต้น ...ไม่อยากจะเชื่อว่าที่นี่มีห้องครัวด้วย ให้ตายเถอะ... อยู่มาตั้งนานเดินหาครัวแล้วหาครัวอีกก็ไม่เคยเจอ แต่บทจะเจอก็เจอขึ้นมาง่ายๆซะงั้น

บนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่มีอาหารวางอยู่ยี่สิบกว่าเมนู ทุกอย่างถูกปรุงแต่งให้หรูหราดูสวยงามจนน่ารับประทาน บาร์เธอร์ยืนจ้องมองขาหมูขนาดใหญ่พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอหลายอึก... นี่มันสวรรค์ชัดๆ ไม่ทันได้คิดบาร์เธอร์ก็หย่อนก้นนั่งลงข้างเคนวิลล์ที่อยู่หัวโต๊ะแทบจะทันที "ฉันไม่เกรงใจนะ" พูดจบมนุษย์หน้าหนาก็ยกขาหมูขึ้นมากินด้วยด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีดวงตาคมกริบเหลือบมองสัญลักษณ์ที่หลังหูข้างขวาของคนตะกละด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย... ไม่นานเจ้าของใบหน้าเย็นชาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

"เหอะ... มาทำงานแค่วันเดียวพวกนายก็หายหัวไปกันแล้ว แล้วมาวันนี้จะมาขอให้ฉันหาอาหารให้อีกน่ะนะ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ถึงนายจะเป็นไทฟอน แต่ฉันไม่กลัวนายหรอกนะจะบอกให้" มิวเรย์ปีศาจสาวที่หนีมาอาศัยอยู่บนโลกมนุษย์เอ่ยขึ้น

เคนวิลล์มองปีศาจสาวตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบ เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรกับไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่คิดจะช่วยตนเขาก็ตั้งท่าจะเดินกลับไป

"อะนี่.. เอาไป" เธอรั้งมือหนาของเคนวิลล์เอาไว้ก่อนจะสอดเงินจำนวนหนึ่งใส่เข้าไปในมือ "เงินนี้คงซื้ออาหารได้หลายอย่าง นายก็ลองไปหาซื้อเอา ที่ให้เพราะสงสารหรอกนะ ถ้าหายดีแล้วก็อย่าลืมมาทำงานชดใช้ด้วยล่ะ เพราะนายร้านเราถึงได้ขายดีมาจนทุกวันนี้" เนื่องจากหนุ่มหล่อปริศนาเป็นข่าวโด่งดังไปทั่วโซเชียล ทำให้มีผู้คนแห่มาที่นี่เพื่อที่จะมาดูเคนวิลล์ แต่หลายคนก็ต้องผิดหวังเมื่อมาแล้วไม่พบเขา แต่ก็ยังมีอีกหลายคนรอให้เขาปรากฏตัวอีกครั้ง

มิวเรย์เสร็จธุระกับเคนวิลล์ก็เดินไปปิดประตูร้าน แล้วเดินจากไปปล่อยให้เคนวิลล์ใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์เพียงลำพัง อสูรไทฟอนไม่ค่อยรู้เรื่องบนโลกมนุษย์สักเท่าไหร่ ตอนนี้ก็มีเงินแล้วแต่เขาไม่รู้เลยว่าจะหาซื้ออาหารดีๆได้ที่ไหน จึงเดินเลาะไปตลอดทางจนได้มาพบเข้ากับใครบางคน

"เฮ้! นายคนนั้นน่ะ" ชินยุเดินมากับลูกน้องสี่ห้าคนตะโกนทักทายเคนวิลล์ ก่อนจะเดินเข้ามาหา "ไอบาร์เธอร์มันหายหัวไปไหนซะแล้วล่ะ ทำไมปล่อยให้กิ๊กมาเดินคนเดียวได้วะ ฮ่าๆ" มันพูดพร้อมกับเดินวนสำรวจรอบตัวเคนวิลล์โดยมีเสียงหัวเราะชอบใจดังมาจากพวกข้างหลัง เคนวิลล์ยังยืนนิ่งมองไปทางข้างหน้าทำเหมือนกับว่าชินยุกับลูกน้องเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น

...อาหารดีๆหน้าตาเป็นยังไง... ดวงตารียาวทอดมองไปยังร้านอาหารที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนนในยามราตรี ก็เห็นผู้คนมากมายเดินขักไขว่ไปมาแต่ดูบางตากว่าตอนเช้ามากนัก ในขณะที่กำลังยืนตัดสินใจอยู่นั้น เคนวิลล์ก็ได้ไปสะดุดตากับมนุษย์คนหนึ่ง ในมือของเข้าถือถ้วยมาม่าคัพที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับที่บาร์เธอร์เคยกิน เคนวิลล์จึงนึกได้ว่านี่แหละคืออาหารดีๆที่เขากำลังตามหา

"แกเมินฉันหรอวะ.." ชินยุดึงแขนเคนวิลล์ที่กำลังยืนเหม่อลอย เขาไม่พอใจที่ชายตรงหน้าทำเหมือนว่าเขาเป็นอากาศ ...แกควรจะกลัวฉันเส้... เมื่อชินยุสบตากับชายตรงหน้ารองหัวหน้าแก๊งหมาในที่กำลังกร่างเมื่อครู่ก็เปลี่ยนไป เขายืนนิ่งค้างมองเคนวิลล์ด้วยความรู้สึกหนาวเย็นยะเยือกไปทั่วทั้งตัวจนแข็งทื่อเหมือนเป็นก้อนน้ำแข็ง ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน

"นายอยากกินอะไร" เคนวิลล์ถามชินยุที่กำลังทำหน้าตกใจ

"ขะ..ขาหมู" ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงตอบออกไปแบบนั้น ชินยุอยากกินขาหมูจริงๆ แต่เพราะตนเองเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊ง จะกินอะไรตามใจปากไม่ค่อยได้ เขาต้องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ว่าตอนอยู่กับบาร์เธอร์จะไม่เหลือภาพลักษณ์ดีๆเลยก็เถอะ

"พาข้าไปที่นั่น" ใบหน้าที่ชุ่มเหงือไม่ปฏิเสธเขาจำใจพาเคนวิลล์เดินข้ามถนนไปที่ร้านอาหารฝั่งตรงข้ามโดยมีลูกน้องเดินตามหลังมาด้วยความไม่เข้าใจและสับสนที่ลูกพี่ของตนเชื่อฟังเพื่อนของศัตรู

เคนวิลล์อยู่ในชุดสูทหรูหราสีดำสนิทในเสื้อสูทมีเสื้อกั๊กสีแดงเลือดหมูซับอยู่ด้านในทำให้เคนวิลล์ดูเป็นลุคคุณชายที่มาจากตระกูลชนชั้นสูง ผู้ที่พบเห็นต่างเข้าใจว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นคุณชายติดดินที่มาเดินตามตลาดข้างถนน ทันทีที่ถึงร้านอาหารชินยุก็สั่งให้แม่ค้าห่อขาหมูหนึ่งขาใส่ถุง เมื่อขาหมูต้มผะโล้ถูกห่อเรียบร้อยแล้ว อสูรไทฟอนก็สั่งให้รองหัวหน้าแก๊งหมาในพาไปซื้ออย่างอื่นอีก ผ่านไปไม่กี่นาทีมือของพวกแก๊งหมาในก็เต็มไปด้วยถุงอาหารหลายชุด ชินยุกับลูกน้องไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องมาเดินแบกอาหารให้ชายคนนี้ด้วย ทำไมพวกเขาถึงไม่ปฎิเสธเคนวิลล์ล่ะ ถึงจะสับสนแต่พวกแก๊งหมาในก็เดินตามตูดเคนวิลล์ไม่ห่าง เมื่อเดินมาถึงมุมมืดมุมหนึ่ง ร่างสูงก็หยุดนิ่ง ทำให้มนุษย์ที่ถือถุงอาหารรุงรังต้องหยุดตาม เพียงพริบตาเดียว อาหารในมือของแก๊งหมาในก็หายไปพร้อมกับชายตรงหน้า

ราวกับฝันไปเมื่อได้สติชินยุกับลูกน้องพากันตกใจโหวกแหวกโวยวายว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น “ชายคนนั้นหายไปไหนแล้ว”

 “แล้วอาหารที่มือล่ะ... ไม่ใช่สิ เรามาทำอะไรที่นี่”

“พวกเรามาที่นี่กันทำไมฟะ..”

“แกพาฉันมาทำอะไรตรงนี้วะ” ชินยุหันไปตะโกนด่าลูกน้องที่กำลังยืนเถียงกันเพราะความสับสน ความทรงจำเมื่อครู่ได้หายไปในอากาศ ชินยุและลูกน้องจำเหตุการณ์ที่ได้พบกับเคนวิลล์ไม่ได้อีกเลย พวกนักเลงหันไปเถียงกันอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปทางที่ตนพึ่งจากมา...

"ขาหมูนี่อร่อยมากเลยนะ นายซื้อมาเองเหรอเคน" บาร์เธอร์นั่งกินอาหารด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข นานมากแล้วที่เขาจะได้กินอาหารดีๆ ถึงแม้จะทำงานอยู่ในร้านอาหารก็ใช่ว่าจะได้กินอาหารในร้าน นอกเสียจากว่าจะมีข้าวเหลือหรือหมูไก่ที่ใกล้จะเสีย บาร์เธอร์ถึงจะได้เก็บเอาไปกินที่บ้าน แต่ก็ใช่ว่าจะมีของเหลือทุกวัน อาหารหลักของมนุษย์หนุ่มก็เลยหนีไม่พ้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

"อืม" ดวงตาคมมองมนุษย์ด้วยสีหน้านิ่งสงบ เมื่อเห็นท่าทางตะกละของหมนุษย์มุมปากบางก็ยกขึ้นเล็กน้อย นัยต์ตาที่เคยนิ่งสงบเย็นชาตอนนี้เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม