คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] I have to
I have to
❤
"มาทำไม"
เจ้าของบ้านเอ่ยถามคนมาใหม่ที่ถือวิสาสะถอดรองเท้าหนังพร้อมด้วยถุงเท้าสีเทาออกแล้วโยนไว้ข้างประตู ก่อนจะก้าวเข้ามาหย่อนตัวลงกับโซฟาด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน ไม่ต่างอะไรกับครั้งก่อนที่เจ้าของบ้านอย่างนัมอูฮยอนใจอ่อนไปหยิบน้ำมาให้อีกคนดื่มแม้จะไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็เถอะ
"ก็ไม่ทำไม มาหาเพื่อนนี่มันผิดนักรึไงมิสเตอร์นัม?" คิมซองกยูรับน้ำมาดื่มอย่างอารมณ์ดี ตรงกันข้ามกับอูฮยอนที่แววตาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด
เป็นได้แค่เพื่อนสินะ...
"จะค้างที่นี่อีกรึไง บ้านช่องมีไม่กลับ ประสาท"
"เออ นอนนี่แหละ"
"มีเรื่องอะไรอีกรึไง ทะเลาะกันอีกแล้ว?" อูฮยอนเอ่ยถามเรียบๆพลางนั่งลงบนโซฟาข้างๆซองกยู คนคาตี่เหลือบตาขึ้นมองฝ้าเพดานสีขาวพลางถอนหายใจออกมายาวๆ
"ขอโทษนะ เวลาแบบนี้นอกจากนายแล้วฉันก็ไม่รู้จะไปหาใครแล้ว"
"..."
"ก็นายเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันนี่นา~"
"นี่ คิมซองก...."
"ไม่มีใครให้ไปหาเลย ฉันกำลังกลายเป็นคนโดดเดี่ยวซะแล้ว แย่ชะมัด" ริมฝีปากของคนตัวสูงเอ่ยคำพูดต่างๆนาๆมากมายออกมาอย่างร่าเริง แต่น้ำตากลับไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นพร้อมๆกัน
"รู้ตัวซะบ้างก็ดี" ว่าแล้วก็ดึงทิชชู่ยื่นให้อีกคนแล้วหุนหันเดินเข้าห้องไป
ทันทีที่นัมอูฮยอนปิดประตูห้องนอนลง แผ่นหลังของเขาก็พิงไปกับบานประตูอย่างอ่อนแรง น้ำตาใสๆไหลออกจากดวงตาแต่ไร้เสียงสะอื้น นั่นก็เป็นเพราะอูฮยอนเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน...
กี่ครั้งแล้วที่คิมซองกยูมาหาเขาเพราะคนๆนั้น กี่ครั้งแล้วที่ทำให้เขาเสียใจซ้ำๆกับเรื่องเดิมๆ กี่ครั้งแล้วที่มาหาเขาเพียงเพราะต้องการที่พึ่งพิง กี่ครั้งแล้วที่เน้นย้ำให้เขาต้องจำใส่หัวไว้ว่าเป็นได้แค่เพื่อน
ถ้าไม่มีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้น ถ้าไม่ทะเลาะกับคนของนาย นายจะมาหาฉัน นายจะคิดถึงฉันบ้างมั้ย?
คิมซองกยูคบกับอีซองยอลมาได้เกือบๆปีแล้ว แต่ช่วงสองเดือนให้หลังนี้ดูจะทะเลาะกันบ่อยเหลือเกิน และนั่นส่งผลเสียมาถึงเพื่อนสนิทของซองกยูอย่างนัมอูฮยอนเต็มๆ
'นัมอูฮยอน'
'นายมาทำบ้าอะไรที่นี่ฮะ คิดว่าตัวเองเป็นใครกันคิมซองกยู!' อูฮยอนในชุดนอนเปิดประตูมาตวาดใส่อีกคนอย่างหงุดหงิด นี่มันตีสองกว่าแล้วนะไอ้บ้าเอ๊ย
'อีซองยอล...ไม่ต้องการฉันแล้ว' ว่าพลางดึงตัวเพื่อนสนิทมากอดไว้ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
'ฮะ? นี่คิมซองกยู ตั้งสติหน่อย เฮ้?' พยายามจะดันตัวเพื่อนตัวสูงให้คลายอ้อมกอด แต่เมื่อเงยหน้าไปพบกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นก็ตัดสินใจดึงซองกยูเข้ามากอดแทน
เพราะเหตุการณ์พวกนี้เอง ที่ทำให้อูฮยอนเริ่มเข้าใจตัวเอง...
...ว่าหลงรักเพื่อนสนิทคนนี้มานานแค่ไหนแล้ว
ผมสีน้ำตาลเข้มของอูฮยอนสะบัดไปตามแรงสั่น เขาสะบัดหัวไปมาเพื่อหวังให้ความคิดโง่ๆนั่นหายไปซะ ก่อนอื่นคงต้องพาไอ้บ้าที่นอนอยู่ข้างนอกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปนอนบนเตียงเสียก่อน
ถึงคิมซองกยูจะใจร้ายกับเขาแค่ไหน ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
"คิมซองกยู ลุกไปเปลี่ยนเสื้อซะ" มือเรียวสะกิดให้คนบนโซฟาลุกขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่เพราะซองกยูแค่ขนับตัวเล็กน้อยเท่านั้น อูฮยอนเลยจัดการหยิกแขนเข้าให้ ทว่ามือน้ันกลับถูกคนบนโซฟากระชากอย่างแรงจนร่างของอูฮยอนถลาไปนั่งทับซองกยู
"โอ้ย ทำบ้าอะไรฮะ จะลุกไปเปลี่ยนเสื้อดีๆหรือจะเน่าตายอยูาตรงนี้" ถึงจะตกใจแค่ไหนนัมอูฮยอนก็ยังคงเป็นนัมอูฮยอนอยู่วันยันค่ำ ซองกยูเอนตัวลุกขึ้นนั่งและนั่นทำให้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงแค่คืบ
"อูฮยอน" มือของซองกยูที่ค่อยๆเลื่อนไปสัมผัสต้นแขนของคนบนตักทำเอาอูฮยอนทั้งตกใจและหัวใจเต้นรัว
อย่าทำแบบนี้คิมซองกยู อย่าให้ฉันหวังอะไรโง่ๆจากนายเลย
"ปล่อย"
"ฉัน..." ลากเสียงยาวพลางก้มหน้าลง อูฮยอนได้แต่นั่งนิ่งๆเพื่อรอฟังคำพูดต่อไปของซองกยู
"..."
"ฉันต้องทำยังไงอีซองยอลถึงจะกลับมา"
ราวกับฟ้าผ่าลงตรงหน้า อูฮยอนรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจและชาไปหมด
ฉันรักนาย ประโยคนี้ฉันคงไม่มีวันได้ยินมันใช่มั้ย
"ก็ทำแบบที่นายเคยทำ โทรไป อะไรก็ได้" เอ่ยเสียงแข็งเพื่อกลบความรู้สึกในใจแลัน้ำตาที่จ่อจะไหลออกมาอีกรอบ อูฮยอนลุกพรวดขึ้นมาแล้วก้าวออกไปจากบริเวณนั้นและไม่ลืมที่จะพูดประโยคสุดท้ายในคืนนี้ออกมา
"ถ้าไม่อยากเปลี่ยนเสื้อก็ไม่ต้องเปลี่ยน จะทำอะไรก็ทำ เรื่องของนาย"
.
.
.
"นักศึกษานัม"
"นักศึกษานัม!"
"ค...ครับ" คนถูกเรียกเอ่ยขานอาจารย์เมื่อได้สติ จากนั้นก็ถูกบ่นยับเพราะเอาแต่ใจลอยไม่สนใจคาบเรียน หลังจากหูชาเป็นที่เรียบร้อยแล้วเมื่อจบคาบอูฮยอนก็เก็บของเตรียมตัวลงไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารด้านล่างมหาลัย
"วันนี้เป็นอะไรวะ ทำไมดูเหม่อแปลกๆ" อีโฮวอน เพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆอูฮยอนเอ่ยถาม แต่ด็ไม่ได้รับคำตอบใดๆกลับมานอกจากการส่ายหัวไปมา
"เอาแต่ส่ายหัวอยู่ได้ ไป ไปหาอะไรกินได้แล้ว"
ระหว่างทางเดินไปร้านอาหาร อูฮยอนกับโฮวินก็คุยเล่นกันตามปกติ ต่างเพียงอูฮยอนออกจะเงียบๆไปสักนิด
กึก
"เป็นอะไรอีกเนี่ย อยู่ๆก็หยุดเดินไอ้..." อีโฮวอนที่ง้างปากเตรียมจะด่าเพื่อนสนิทก็หุบปากลงทันใดเมื่อเห็นเพื่อนยืนนิ่งค้าง มองตามสายตาไปแล้งก็พบกับคนสองคนที่เดินจับมือกันเข้าร้านอาหารอิตาลีไป
"เฮ้ๆ วันนี้ไปกินไก่กันดีกว่า เลี่ยนอาหารฝรั่งจะแย่แล้วว่ะ" ว่าแล้วก็ลากแขนเล็กไป เมื่อพบว่าอูฮยอนยื้อไว้ก็หยุดการกระทำนั้นแล้วพูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน
"อูฮยอน ถ้ามันเหนื่อยนักก็ปล่อยแม่งไปเหอะ บอกมันไปว่าเลิกไปหา สิ่งที่นายทำให้มันมันเกินหน้าที่ของเพื่อนสนิทแล้วนะ"
"..."
"ความรู้สึกที่นายมีต่อซองกยูน่ะฉันรู้ว่ามันมากกว่าเพื่อน แต่ขืนนายทำแบบนี้ต่อไปคนที่จะเจ็บก็คือนายนะ"
"ฉันปล่อยไม่ได้หรอก"
"..."
"ฉันยอมเจ็บต่อไปยังดีซะกว่าให้ซองกยูหายไปจากชีวิต อย่างน้อย ตราบใดที่สองคนนั้นยังทะเลาะกันแบบนี้ ซองกยูก็ยังจะมาหาฉันใช่มั้ยล่ะ ฮะๆ" อูฮยอนเอื้อมมือไปแกะมือของโฮวอนที่วางอยู่บนบ่าของตนออกแล้วเดินห่างออกไป
"นายไปกินข้าวเถอะ ฉันอาจจะกลับคอนโดก่อน รู้สึกแย่นิดหน่อย"
สองสัปดาห์ต่อจากนั้น ซองกยูก็ไม่ได้มาหาอูฮยอนอีก สงสัยจะปรับความเข้าใจกันระยะยาวล่ะมั้ง เพื่อนสนิทเลยหมดความสำคัญไปโดยปริยาย
Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดเสียงหัวเราะของอูฮยอนที่กำลังสนุกสนานกับรายการทีวี คิ้วบางขมวดเล็กน้อยก่อนจะกดรับสาย
[ฮัลโหล นั่นใช่อูฮยอนรึเปล่า?] เสียงที่ไม่คุ้นเคยตากปลายสายเอ่ยขึ้นทำเอาอูฮยอนงงนิดหน่อยแต่ก็ตอบกลับไปแบบไม่คิดอะไร
"ครับ มีธุระอะไรรึเปล่า"
[ช่วยมารับซองกยูหน่อยได้มั้ย มันทะเลาะกับซองยอลอีกแล้ว พี่ก็พามันมาเที่ยวคลับด้วยกันไม่นึกว่าจะหนักขนาดนี้]
"อ่า คือว่า..."
[รบกวนหน่อยนะ ตอนนี้พวกพี่ต้องรีบกลับแล้ว นายเป็นเพื่อนเจ้าคิมซองกยูไม่ใช่เหรอ คลับAAAนะ]
แล้วรุ่นพี่คนนั้นก็กดตัดสายไป อูฮยอนรีบคว้าเสื้อนอกกับโทรศัพท์และเงินออกไปขึ้นแท็กซี่หน้าคอนโดทันที เพราะเขารู้ดีว่าคิมซองกยูเวลาเมาน่ะ แย่แค่ไหน...
.
.
.
เพล้ง
"เฮ้ยไอ้ห่านี่ กล้าดียังไงมาปัดแก้วใส่กูวะ!"
"คุณลูกค้าคะ คือ..."
"แล้วจะทำไมวะ!!!!!" เสียงโวยวายและเสียงแก้วแตกดังแทรกเสียงเพลงมาทำให้อูฮยอนรีบวิ่งไปที่บาร์เครืิองดื่มเพื่อลากเพื่อนตัวดีกลับบ้าน
"ขอโทษนะครับ ขอโทษครับ" ขอโทษขอโพยพลางกดหัวคนเมาข้างๆให้ขอโทษด้วย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอม มือหยาบเอื้อมมากระชากแขนอูฮยอนอย่างแรงจนคิ้วบางขมวดแน่น
"ที่ฉันอยากได้ยินไม่ใช่คำขอโทษของแก"
"ขอโทษจริงๆครับ เพื่อนผมมันเมา" ก้มหัวขอโทษอีกครั้งแล้วพยายามแกะมือออกไป แต่นั่นกลับทำให้แรงบีบเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมจนน้ำตาคลอดวงตาของอูฮยอน
"บอกให้มันขอโทษ"
"ไม่ขอโทษโว้ยไอ้เวร ไม่ขอโทษ!!!!" ซองกยูตะโกนแทรกขึ้นมาอย่างหาเรื่องแล้วปล่อยหมัดกระแทกหน้าคู่กรณี มันไม่ได้ทำให้เหตุการณ์ดีขึ้นเลย เผลอๆแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะผู้ชายคนนั้นดูจะหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิมและต่อยซองกยูกลับ สุดท้ายก็เกิดการต่อยตีกันสักพัก กว่าจะแยกทั้งคู่ออกจากกันได้อูฮยอนก็โดนไปหลายหมัดอยู่
เมื่อพาซองกยูออกจากคลับได้ก็รีบลากขึ้นแท็กซี่กลับคอนโดทันที เมื่อถึงห้องร่างเล็กก็เหวี่ยงคนเมาลงบนเตียงอย่างหมดแรงแล้วยกมือมาแตะที่มุมปากที่มีเลือดไหลซึมออกมา
"พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่รึไง ไปกินเหล้าแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนไอ้เวรเอ๊ย!" น้ำเสียงไม่พอใจถูกตะคอกใส่คนบนเตียง ซองกยูที่ยังพอพูดรู้เรื่องอยู่ก็หันขวับมองหน้าอฺูยอนด้วยสายตาไม่พอใจเช่นกัน
"อย่ามายุ่งกับฉัน!"
ร่างเล็กพยายามหูทวนลมแล้วไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาเพื่อทำแผลให้เพื่อน แต่เมื่อแอลกอฮอล์สัมผัสกับแผลที่หางคิ้วก็ทำให้ซองกยูขยับหน้าหนี
"อยู่นิ่งๆ"
"เอามือออกไป!" ไม่พูดเปล่าแต่มือของซองกยูก็พาลไปปัดกล่องพยาบาลให้หล่นลงไปบนพื้นอีกต่างหาก อูฮยอนหายใจเข้าอย่างใจเย็น
"อยู่นิ่งๆสิ"
"บอกว่าอย่ามายุ่ง!!" ทำปากเก่งแล้วลุกขึ้นทั้งที่ยังเมาอยู่ เจ้าของบ้านที่ชักจะทนไม่ไหวจัดการผลักให้แขกปากเสียนอนลงอีกครั้งแล้วตะโกนด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
"ถ้างั้นก็อย่าทำให้ต้องยุ่งสิวะ!!!"
"..."
"อย่ามาหาฉันเพราะอีซองยอลอีกนับจากวันนี้ไป วันนี้ฉันจะยอมให้เพราะรุ่นพี่เขาโทรมาขอ พรุ่งนี้ตื่นแล้วก็รีบไปซะ"
"หยุดพูด!!"
"ยังไม่เข้าใจอีกรึไง!" ร่างเล็กตะโกนเสียงดังและหลั่งน้ำตาอิกมาอย่างสุดจะทน
"รู้มั้ยว่าฉันต้องทำอะไรบ้างเพื่อช่วยนายไว้น่ะคิมซองกยู!!!" ซองกยูได้ยินอย่างนั้นก็เงียบไปก่อนจะยิ้มเยาะกับตัวเอง ดวงตาเรียวสบกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของอูฮยอนแล้วพูดประโยคที่ทำให้อูฮยอนเจ็บปวดที่สุดออกมา
"ฉันรู้แล้ว"
"..."
"ขอบคุณนะนัมอูฮยอน ที่ช่วยฉันไว้"
"..."
"ทั้งที่คิดไว้ว่ามีแต่นายคนเดียวที่เข้าใจฉัน เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน"
"..."
"ต่อจากนี้ฉันจะไม่มาหานายอีก วางใจได้เลย" จบคำ ซองกยูก็ลุกเดินออกไปจากห้องทั้งๆที่ยังเมาอยู่ หลังจากเสียงปิดประตูดังปังอูฮยอนก็ทรุดลงไปนั่งร้องไห้กับพื้นในทันที แต่มีเวลาให้เสียใจไม่นานนัก ความรู้สึกค้างคาใจก็ทำให้เขาต้องลุกขึ้นวิ่งตามเพื่อนสนิทไปและพบว่าคนตัวสูงเดินเซอยู่กลางถนน
"คิมซองกยู!!!"
ร่างสูงไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมาตามเสียง นั่นทำให้นัมอูฮยอนต้องวิ่งตามไปกระชากไหล่ให้คนตัวสูงหันมาฟังกัน
"นายบอกว่านายรู้ แล้วนายรู้มั้ยว่าฉันรู้สึกยังไง!"
"..."
"คิดว่าฉันมีความสุขนักรึไงที่ต้องคอยเป็นตัวสำรองของนายเวลานายทะเลาะกับแฟน ตอบมาสิไอ้บ้าเอ๊ย!" น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ร่างสูงอึ้งกับสิ่งที่คนตรงหน้าเอ่ยออกมา
"ถ้าคิดกับนายแค่เพื่อน นายคิดว่าฉันจะทนทำอะไรเพื่อนายมากขนาดนี้มั้ย นายรู้รึเปล่าว่าฉันร้องไห้ฉันเสียใจทุกครั้งที่นายมาหาฉันแล้วบอกว่าทะเลาะกับซองยอลมา"
"ฉัน..."
"ฉันรักนายแค่ไหนนายเคยรู้รึเปล่า" ร่างเล็กของอูฮยอนหันหลังกลับไปเพื่อเดินกลับไปยังคอนโดของตน แต่โชคไม่ดีที่น้ำตาทำให้การมองเห็นของอูฮยอนแย่ลงจนมองไม่เห็นรถมอเตอร์ไซค์ที่พุ่งมาด้วยความเร็วระดับหนึ่ง
"อูฮยอน!!!!!"
.
.
.
/โรงพยาบาลโซล/
"อูฮยอน!!!!!!" อีโฮวอนวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย แต่เท้าก็ต้องสะดุดหยุดไว้ก่อนจะได้พบคนป่วย เพราะบทสนทนาที่ลอยมากระทบโสตประสาท...
"ออกไปเถอะ"
"นัมอูฮยอน..."
"ถ้านายกำลังดูแลฉันมาเยี่ยมฉันเพื่อตอบแทนสิ่งที่ได้ยินไปเมื่อคืนล่ะก็ ไม่ต้อง ออกไป ฉันไม่ต้องการ"
"..."
"ฉันกับนายไม่ได้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ฉันรู้สึกรักนายแล้วซองกยู ขอร้องล่ะ ออกไปซะ"
❤
ไม่มีอะไรมากรู้แค่ฟิคมันสั้นและด้วนเว่อร์ 55555555555
ตอนต่อจะมีไม่มีขึ้นอยู่กับคนอ่านนะเคอะ
ถ้าพอมีคนอ่านก็จะแต่ต่อ ชุ้บชุ้บ
เจอกันตอนหน้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน อย่าลืมเม้นติชมกันนะคะ
ความคิดเห็น