[Short Fic Mermaid Swamp]Love You ขอตอบแบบโง่ๆ เลยว่าชอบนาย

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่มีอะไรจะโม้ค่ะ

เอาเป็นว่าเจ๊อยากอ่าน Fic Mermaid Swamp แต่มันไม่ค่อยมีให้อ่าน เจ๊เลยแต่งเอง

ส่วนตัวไม่เคยเล่นค่ะ ไม่มีเน็ตโหลด TT__TT ดูเขาแคชแล้วชอบ ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ มันก็แค่ตัณหาและตัณหื่น

เอาเป็นว่าแนะนำตัวแค่นี้แหละ(แนะนำตัวตอนไหนมิทราบ?)

 

 

CR.SQW

เนื้อเรื่อง

“ริน ไม่อยากไปเล่นวอลเล่ย์ชายหาดด้วยกันเหรอ?”หญิงสาวผมประบ่าสีน้ำเงินถามเพื่อนสาวผมสีทองยาวขึ้นแล้วมานั่งข้างๆ

“ฉันไม่ค่อยอยากจะเล่นเท่าไหร่น่ะยูกะ เธอไปเล่นเถอะ”หญิงสาวนามรินตอบเพื่อนสนิทนามยูกะไปแล้วนั่งกอดเข่าเงียบๆ ตรงหน้าเธอคือชายหนุ่มเพื่อนสนิทสองคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคนพามาที่นี่

“นี่อย่าบอกนะว่ายังเคืองฉันเรื่องไปเที่ยวบนภูเขาอีกน่ะ”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ถูกรินค้อนใส่ถามขึ้น “เธอก็เห็นแล้วนี่นา ฉันซื้อรถใหม่ที่ดีกว่าเดิมแถมมี GPS ด้วย เราก็จะได้ไม่ต้องหลงกันไง”

“แต่ทริปคราวก่อนของนายทำฉันเกือบตายเลยนะยูตะ ยูกะล้มป่วย โดนเซย์ทาโร่ไล่ฟัน แล้วยังไปเจอศพที่เป็นเบื้องหลังตำนานนางเงือกอีก แค่คิดก็จะอ้วกแล้ว”รินตะคอกใส่แล้วเบือนหน้าหนี ทริปครั้งก่อนเป็นอะไรที่วุ่นวายจริงๆ อย่างที่เธอบอก แล้วมีอย่างที่ไหน ผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในห้องสมุดคอยหาข้อมูล ผู้ชายอีกคนคอยดูแลคนป่วย แล้วสุดท้ายเธอก็ต้องออกมาบู๊ฉายเดี่ยวแสดงความแข็งแกร่งให้โลกรู้ นี่คนสร้างเกมเขาคิดอะไรอยู่(แล้วไปโบ้ยใส่คุณอุริอีก =__=)

“งั้นก็ขอโทษแล้วกัน การเที่ยวครั้งนี้ก็ถือเป็นการขอโทษไปเลยนะ งั้นมาเล่นวอลเล่ย์กัน”ชายหนุ่มนามยูตะชวนรินไปเล่นด้วยกัน เขาจำได้แม่นเลยว่าพอชวนไปเที่ยวก็ถูกรินค้อนใส่ตลอด ขนาดชวนยูกะไปเดทยังถูกรินขัดขวางอีก นี่รินเป็นเลสเบี้ยนหรือเปล่าหว่า(คิดอะไรอยู่น่ะยูตะ)

“ปล่อยไปเถอะ ยัยนั่นอาจจะกลัวแพ้พวกเราก็ได้”ชายหนุ่มผมสีเงินนามเซย์ทาโร่พูดขึ้นแล้วมองรินแบบจิกกัด แล้วมีเหรอที่ผู้หญิงแรงช้างอย่างรินจะยอม

“ใครจะไปกลัวล่ะ ฉันชนะนายได้สบายๆ อยู่แล้ว”รินสบตาเซย์ทาโร่ตรงๆ แล้วแสยะยิ้มออกมา จากนั้นยูตะและยูตะก็รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตจากทั้งสองคนที่ไม่เคยยอมกันซักที

“ยูตะกับยูตะช่วยตัดสินให้หน่อยนะ ฉันจะแข่งกับยัยหัวสาหร่ายเกลียวทอง”เซย์ทาโร่พูดขึ้นมาแล้วเดินไปที่สนามที่พวกเขาทำขึ้น

“ตามนั้นแหละ ฉันจะไม่ยอมแพ้บักหงอกหรอก”รินบอกยูกะแล้วเดินเข้าสนาม สำหรับพวกเขาสี่คนแล้ว นี่เป็นบรรยากาศที่ปกติมาก เพราะเวลารินกับเซย์ทาโร่อยู่ด้วยกันก็จะกัดกันเหมือน...(ไม่ขอบรรยายต่อดีกว่า)

“งั้น..”ยูตะพูดขึ้นก่อนจะไปนั่งบนเก้าอี้ จากนั้นเขาก็หยิบนกหวีดขึ้นมา

ปี๊ดดดดด

“จะไปล่ะนะ”เซย์ทาโร่เสิร์ฟลูกไปฝั่งรินทันทีซึ่งรินก็ตบกลับมาฝั่งเซย์ทาโร่ แต่ปรากฏว่าลูกวอลเล่ย์ดันติดตะข่ายน่ะสิ

“ชิ!”รินสบถขึ้นมาหลังจากที่เซย์ทาโร่ได้แต้มไป เซย์ทาโร่เสิร์ฟลูกมาอีกครั้งและคราวนี้รินก็ตั้งใจว่าจะหักหน้าเซย์ทาโร่ให้ได้ รินอันเดอร์ลูกก่อน จากนั้นก็ตบลูกเข้าแดนเซย์ทาโร่อย่างสวยงาม

“นึกว่าจะดีแต่กำลังซะแล้ว”เซย์ทาโร่พูดขึ้นแล้วส่งลูกวอลเล่ย์ให้รินแล้วยิ้มให้

“ฉันแค่ประมาทนายไปหน่อยเท่านั้นแหละน่า”รินตอบแล้วเสิร์ฟลูกไปให้เซย์ทาโร่ ซึ่งเซย์ทาโร่ก็อันเดอร์แล้วตบลูกเข้าไปในแดนริน ซึ่งรินก็ยังโต้กลับได้ กลายเป็นว่าทั้งคู่เล่นได้สูสีกันจนเกมยืดเยื้อ

“ยูตะ ทั้งคู่ดูสดใสขึ้นเยอะเลยนะ”ยูกะพูดขึ้นแล้วคลี่ยิ้มออกมา เพราะตั้งแต่ที่เธอป่วย รินกับเซย์ทาโร่ก็ออกไปหาแผนที่ออกจากภูเขา ส่วนเธอก็นอนอยู่แต่ในบ้านโดยไม่รู้ว่าทั้งคู่จะเป็นยังไงบ้าง

“นั่นสินะ”ยูตะตอบแล้วมองรินกับเซย์ทาโร่เล่นวอลเล่ย์กันอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้นก็มีกลุ่มชายหน้าตาไม่พึงประสงค์(แล้วหน้าตามันเป็นยังไง)เดินเข้ามาหายูกะ

“ว้าว! สาวน้อยน่ารักคนนี้มาจากไหนกัน? สนใจจะไปกับพี่มั้ย?”ชายคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วกระชากมือยูกะไป ยูตะเห็นเลยเดือดขึ้นทันที

“อย่ามาแตะยูกะนะ!!”ยูตะตะโกนใส่แล้วรีบชกหน้าชายคนนั้นทันที ทำให้ตรงนี้กลายเป็นจุดสนใจของคนทั่วหาด ขนาดที่ว่ารินกับเซย์ท่าโร่ที่กำลังเล่นวอลเล่ย์อย่างเมามันส์ยังหันมาดู

“แล้วแกเกี่ยวอะไรด้วย?”ชายคนนั้นชกยูตะกลับแล้วกระชากยูกะให้เข้ามาใกล้ พอเขาหันไปก็พบว่ากลุ่มของเขาถูกรินที่กำลังถือไม้กอล์ฟกับเซย์ทาโร่ที่กำลังถือขวานจัดการซะเรียบ

“แล้วนี่นายไปเอาขวานมาจากไหน ไปจิ๊กจากแมนชั่นตาแก่นั่นมาสินะ”รินถามขึ้นแล้วมองขวานของเซย์ทาโร่อย่างเอือมๆ

“เธอเองก็ไปเอาไม้กอล์ฟเขามาไม่ใช่หรือไง”เซย์ทาโร่ย้อนกลับหน้าตายแล้วมองมาที่ชายคนนั้นจนเขาตัวสั่น

“เมื่อกี๊ถามว่าฉันเกี่ยวอะไรกับยูกะสินะ จะบอกให้ก็ได้..”ยูตะเดินเข้ามาใกล้ชายคนนั้นพร้อมกับถือมีด(ที่ไปเอามาจากไหนก็ไม่รู้)แน่น “ฉันเป็นแฟนยูกะ”

“ขอโทษครับ!!!!”ทุกคนรีบขอโทษแล้วรีบหนีออกจากที่นี่ทันที ยูกะมองรอบๆ แล้วถอนหายใจออกมาทันที

“ไม่ทำเกินไปหรือไง ทุกคนมองพวกเรากันหมดแล้ว”ยูกะบอกเพื่อนๆ ของเธออย่างระอา ก็คนบนหาดแห่งนี้กำลังมองแล้วเม้าท์มอยกันใหญ่เลยน่ะสิ

“สาวผมสั้นนี่ดูน่าทะนุถนอมจัง มิน่าล่ะ เพื่อนๆ เธอถึงได้ปกป้องกันถึงขนาดนี้”

“เสียดายจังเลยนะที่คนผมน้ำตาลมีแฟนแล้ว”

“ผู้ชายผมสีเงินคนนั้นเท่ห์จังเลยเธอ”

“ผู้หญิงผมทองคนนั้นโหดแต่เซ็กซี่แฮะ”

“ไม่เกินไปหรอก น้อยไปด้วยซ้ำกับคนที่บังอาจแตะต้องยูกะ”รินบอกอย่างหน่ายๆ แล้วมองไปที่ยูตะ “เล่นบอกสถานะตัวเองกับยูกะให้ประชาชีรู้แบบนี้ทำฉันอิจฉานะ”

“งั้นก็โทษทีนะ”ยูตะพูดพลางหัวเราะแก้เขิน ส่วนยูกะก็หน้าแดงลูกตำลึงเลย

“แล้วเธอจะยืนโชว์อยู่อย่างนี้จนถึงเมื่อไหร่?”เซย์ทาโร่ทักขึ้นมาทำให้รินก้มมามองสภาพตัวเอง ตอนแรกเธอใส่ฮู้ดคลุมไว้ แต่พอพวกกลุ่มนั้นมาเธอก็ถอดออกทำให้เห็นบิกินี่สีดำที่เธอใส่มาเพื่อให้เคลื่อนไหวได้สะดวกขึ้น

“หุบปากน่า!!”รินตะคอกใส่แล้วเอาเสื้อมาคลุมตัว จากนั้นก็พยายามหลบหน้าเซย์ทาโร่เพื่อปกปิดใบหน้าที่กำลังแดงก่ำของเธอ

“สุดท้ายก็ไม่ได้เล่นน้ำทะเลเลย”รินบ่นในขณะที่กำลังเดินเลาะชายหาดไปกับเซย์ทาโร่ ส่วนยูตะกับยูกะก็กลับไปที่พักเพื่อไปลองยูกาตะสำหรับงานวัดที่จะจัดขึ้นตรงวัดใกล้หาดแห่งนี้

“ก็เธอมัวแต่ห่วงผิวทั้งๆ ที่ทาครีมกันแดดไปแล้วนี่นา”เซย์ทาโร่พูดจิกกัดรินหน้าตายแล้วมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ทันใดนั้นเขาก็จับรินโยนลงน้ำแล้วตามไปด้วยทันที

“นายทำบ้าอะไรน่ะ!!?”รินโวยวายขึ้นมาแล้วมองเซย์ทาโร่ที่เปียกน้ำเหมือนกับเธอ

“ก็เห็นเธออยากเล่นน้ำเลยช่วยสงเคราะห์ให้”

จะดีมากถ้านายไม่ใช้คำว่าสงเคราะห์นะบักหงอก

“งั้นก็ขอเล่นหน่อยก็แล้วกัน”รินพูดแล้วสาดน้ำใส่เซย์ทาโร่ทันที จากนั้นทั้งสองก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ทั้งรินและเซย์ทาโร่ก็ต่างเปียกน้ำทะเลไปด้วยกัน

บางที..ฉันก็คิดว่าดีเหมือนกันนะ ที่ได้มาเที่ยวทะเลพร้อมกับทุกคนแบบนี้

“ฉันไม่ชอบให้ใครมามองเธอว่าเซ็กซี่เลย”เซย์ทาโร่พูดขึ้นมาทำให้รินหยุดเล่นเพื่อฟังสิ่งที่เซย์ทาโร่จะพูด “พวกนั้นตัดสินเธอที่ภายนอกกันทั้งนั้นเลย”

“แล้วทำไมนายต้องโกรธแทนฉันด้วยล่ะ?”รินถามขึ้นหลังจากที่รับรู้ได้ว่าเซย์ทาโร่กำลังโกรธอยู่

“เธอนี่มันโง่จริงๆ”

อ้าว! ด่าอีก

“คิดเองไม่เป็นหรือยังไง”เซย์ทาโร่กอดรินทันที ร่างกายที่มีเพียงชุดว่ายน้ำที่ปิดบังร่างแนบชิดกันมาก ลมหายใจของเซย์ทาโร่รดลงบนต้นคอของรินทำให้รินรู้สึกจักจี้เล็กน้อย ใบหน้าของเธอเริ่มแดงฉ่า

“นาย..”

“ตอนแรก ฉันชอบเธอในฐานะเพื่อน ฉันคิดมาตลอดว่าเธอเป็นคนแข็งแกร่ง แต่ก็ต้องการการดูแลอยู่บ้าง แต่พอเกิดเรื่องที่บึงนางเงือกนั่น ฉันก็ได้เห็นเธอในอีกมุมที่ฉันไม่เคยเห็น มันทำให้ฉันอยากเป็นคนที่จะดูแลเธอมากขึ้น...”

แล้วทำไมเราจะต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วยล่ะ ตรงหน้าเราคือเพื่อนนะเฮ้ย

“ฉันชอบ..ไม่สิ ฉันรักเธอ”

ผลั่ก!!!

“แล้วนี่เธอจะถีบฉันทำไมล่ะเนี่ยยัยโง่!!!?”เซย์ทาโร่เอามือกุมท้องตัวเองหลังจากที่โดนรินถีบไป เขามองหน้ารินตรงๆ ทำให้เห็นใบหน้าที่กำลังแดงฉ่าของริน

“ขอบอกเลยนะ คราวก่อนที่นายเข้ามากอดฉันแล้วเอาขวานไล่ฟันทำให้ฉันไม่ไว้ใจนาย”รินตะคอกใส่เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องราวที่เธอได้ยินเมื่อกี๊ จากนั้นเธอก็วิ่งหนีไปทันที เขาทำได้แค่มองเธอวิ่งไปเท่านั้น

“ก็ตอนนั้นนายประสาทรับประทานจนไปทำให้รินกลัวนี่นา แถมปกติตีกันจะเป็นจะตายแล้วมาบอกรักกันแบบนี้ เป็นฉันก็ถีบว่ะ”ยูตะพูดหลังจากที่สวมเสื้อเสร็จเรียบร้อย

“สรุปแล้วฉันผิดใช่มั้ย =__=”

“เฮ้อ! ขอบอกเลยนะ การที่นายไปด่ารินก่อนแล้วสารภาพรักทำให้บรรยากาศโรแมนติกหายไปเลย แถมนายเล่นไปทำให้รินนึกถึงอดีตที่ต้องหนีตายเพราะนายอีก”ยูตะพูดอย่างระอาแล้วเดินมาตบบ่าเซย์ทาโร่เบาๆ

ฉันแค่รักเธอเท่านั้นเองนะ แค่อยากจะดูแลเธอ แต่เรื่องมันกลับแย่ลง

“ฉันว่ารินเองก็ชอบนายเหมือนกันนะ”ยูตะพูดขึ้นทำให้เซย์ทาโร่ที่กำลังมาม่า(ดราม่าต่างหาก)เงยหน้ามองยูตะด้วยความตกใจทันที “ความจริงฉันก็ดูไม่ออก ยูกะบอกว่าดูเหมือนรินจะชอบนาย”

เชื่อแฟนนี่หว่า

“ฉันควรเชื่อมั้ยเนี่ย =__=”

“ตามใจนาย แต่นายก็น่าจะรู้นี่ว่าผู้หญิงย่อมเข้าใจผู้หญิง”

นั่นสิ ยูกะอาจจะพูดจริงก็ได้

“เท่าที่สังเกตดูนะ รินซึนมา นายก็ซึนตอบ พอนายจะยันทีก็ยันไม่ได้นานเพราะโดนรินถีบซะก่อน”

นั่นความเห็นของคนที่เล่นเกม Mermaid Swamp ไม่ใช่เรอะ!!?

“แต่ยังไงก็เถอะ เป็นตัวเองน่าจะดีที่สุด รินเชื่อนายเสมอเวลาที่นายแนะนำอะไรไปนี่นา”

“บางเรื่องเฟ้ย =__=”

“นั่นแหละ แต่ที่รินเชื่อเพราะเป็นนายนี่ นายแค่บอกในสิ่งที่ควรบอกกับรินก็พอแล้ว”

“แฮ่กๆ”เซย์ทาโร่หอบหลังจากที่ตามหารินทั่วงานวัด โทรไปก็ไม่ติด แถมยังแยกกับยูกะไปเที่ยวงานอีก

ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ

“กรี๊ดดดดดดดดด”

“เฮ้ย!”เขาตกใจมากกับริงโทนโทรศัพท์ตัวเองที่กลายเป็นเสียงผู้หญิงกรี๊ดไปแล้ว เขารู้เลยว่ายูตะคงเป็นคนเปลี่ยนริงโทนให้แน่ๆ เขารับโทรศัพท์ทันทีเพื่อกลบเกลื่อนเสียงโวยวายเมื่อกี๊ “ฮัลโหล”

(เซย์ทาโร่ นี่ฉันเองนะ ยูตะ)

“มีอะไรฟระ? แล้วทำไมต้องเปลี่ยนริงโทนฉันด้วย -*-”

(เรื่องริงโทนน่ะ ฉันอยากให้นายตกใจ แต่ที่จะบอกคือ..)

“คือ?”

(เดี๋ยวเขาจะจุดดอกไม้ไฟกันแล้ว ไปดูที่ศาลเจ้าวัดนี้สิ เห็นเขาบอกว่าถ้าดูดอกไม้ไฟจากตรงนั้นจะสวยมากเลยนะ)

“แล้วนายล่ะ?”

(จะไปปาเป้ากับยูกะน่ะ เดี๋ยวซักพักจะตามไป)

“อย่าเผลอปาเป้าตัวเองซะล่ะ”เมื่อเขาพูดจบก็วางสายทันที เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่ายูตะอาจหาเรื่องแกล้งเหมือนริงโทนโทรศัพท์ แต่ถ้ามองอีกแง่ นั่นอาจทำให้เจอรินง่ายขึ้นก็ได้ เขาจึงรีบเดินไปที่ศาลจ้าโดยมองข้างทางเผื่อจะเจอริน แต่ก็ไม่พบวี่แวว เขาเดินขึ้นบันไดศาลเจ้าอย่างหมดหวัง ทุกอย่างเหมือนมืดมิดมากสำหรับเขา

“เท่าที่สังเกตดูนะ รินซึนมา นายก็ซึนตอบ..”

เขานึกขึ้นได้ว่ารินมีนิสัยซึนเดเระ ถ้าคิดเข้าข้างตัวเอง รินอาจจะแค่อายจนหนีไปก็ได้ แต่ยังไงก็เชื่อไม่ได้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง เมื่อเขาเดินขึ้นมาจนถึงศาลเจ้า เขาก็พบกับหญิงสาวผมสีทองในชุดยูกาตะสีน้ำเงิน ผมยาวเป็นลอนที่ปกติจะปล่อยยาวก็ถูกเกล้ามวยเพื่อไม่ให้ร้อนเกินไป

“เซย์ทาโร่..”

“ริน..”เซย์ทาโร่รีบไปคว้าตัวรินเข้ามากอดไว้ คราวนี้เขากอดแน่นเพื่อไม่ให้รินไปไหนอีก “ฉันขอโทษนะ ขอโทษที่สติแตกไปไล่ฆ่าเธอ ขอโทษที่ทำให้เธอกลัว ขอโทษสำหรับทุกอย่าง..”

“เซย์ทาโร่ ฉัน..”

“ฉันรักเธอ ไม่ว่าจะยังไงก็จะรักเธอตลอดไป”เซย์ทาโร่บอกรินแล้วกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม รินที่เริ่มอึดอัดเลยทุบอกเซย์ทาโร่ เขาจึงรีบคลายอ้อมกอดแต่ยังจับมือรินไว้เพื่อไม่ให้รินหนีอีก

“นายชอบบอกว่าฉันโง่สินะ งั้นฉันขอตอบแบบโง่ๆ เลยก็แล้วกัน”รินพูดขึ้นมาแล้วหายใจเข้าลึกๆ

ยังไงก็ต้องบอก ความรู้สึกของเราที่มีต่อเขา

“ฉันชอบนาย ไม่สิ ฉันรักนาย อยากให้นายคอยดูแลฉันเหมือนที่ทำประจำ คอยตักเตือนฉันเสมอ คอยปลอบฉันเมื่อฉันจนมุม..”จู่ๆ น้ำตาของรินก็ไหลออกมาไม่หยุด “ฉันกลัวมาตลอดว่าถ้าบอกรักนาย แล้วนายจะ..”

“ยัยโง่เอ๊ย!!”เซย์ทาโร่ดึงรินเข้ามากอดอีกครั้ง จากนั้นก็ประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากอิ่มของรินเบาๆ ทันใดนั้น ดอกไม้ไฟก็ถูกจุดขึ้น แสงไฟรูปร่างต่างๆ ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าที่มืดมิด พวกเขาถอนริมฝีปากออกแล้วมองดอกไม้ไฟบนฟากฟ้า

“เซย์ทาโร่..”รินเรียกเซย์ทาโร่ขึ้น เขามองใบหน้าเธอที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข “เรื่องวันนี้ทำให้ฉันรู้จักนายมากขึ้นอีกนิดแล้วล่ะนะ”

“อยากรู้จักฉันมากกว่านี้มั้ยล่ะ?”เซย์ทาโร่ถามขึ้นทำให้รินเริ่มงงแต่ก็พยักหน้ารับ “มาเป็นแฟนกับฉันนะ”

“ก็ได้”จากนั้นทั้งสองก็จูบกันอีกครั้งใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ไฟแสนสวย

ฉันเจอแล้วล่ะ คนที่จะคอยดูแลและประคองฉันในยามที่เดือดร้อน ในยามที่เจ็บปวด ในยามที่อ่อนแอ

แล้วพวกเธอล่ะ? เจอหรือยัง?

...............................................................................................................................

จบป้ะ? จบแล้ว? จบเหอะ ทำไมเจ๊แต่งได้ห่วยแบบนี้ จะยังไงก็เหอะ อยากให้ทุกคนรู้ว่ายังมีคนที่ชอบอ่านฟิค Mermaid Swamp อยู่ กำลังรอคนแต่งฟิคอยู่ แต่คนสมาธิสั้นอย่างเจ๊รอไม่ไหว เอาเป็นว่าใครอ่านแล้วไม่ชอบก็ข้ามๆ มันไปเหอะ เจ๊ไม่ถือ แต่ถ้าใครชอบ ยังไงก็ได้ คอมเม้นก็ดี แค่นี้แหละ บาย//เผ่น