One day

ข้อมูลเบื้องต้น

One day

“พี่ยงกุกดูเค้กร้านนั้นดิ น่ากินเนอะ”

เสียงทุ้มหวานพูดพร้อมชี้นิ้วไปยังร้านขนม

“งั้นก็กินสิ”

กำลังจะเดินนำคนตัวเล็กไปยังเป้าหมายแต่ก็ต้องถูกห้ามเอาไว้ก่อน

“ไม่เอาอ่ะ”

อ่าว ก็ไหนว่าน่ากิน

“ทำไมล่ะ กลัวอ้วนรึไง”

พูดล้อไปงั้นแหล่ะ อย่างจองแดฮยอนนะ ต่อให้กินเยอะแค่ไหนก็ยังตัวเล็กร่างบางในสายตาเขาเสมอ

“พี่ยงกุก! ผมแค่เห็นว่าคนมันเยอะ ขี้เกียจรอ”

ห๊ะ?! รู้สึกเหมือนหูฝาด หรือบังยงกุกกำลังฝันอยู่หรอ ปกติจองแดฮยอนเป็นคนที่มีความอดทดต่ออาหารมากแท้ๆ  เขาจำได้ว่ามีครั้งนึงแดฮยอนรู้ว่ามีร้านขนมญี่ปุ่นมาเปิดแถวๆหอเขา แฟนพันธุ์แท้ของหวานอย่างจองแดฮยอนมีหรอจะพลาด และเพราะร้านที่มาเปิดค่อนข้างจะมีชื่อเลยทำให้มีคนมากมายต่างมารอที่จะซื้อ  ที่จำไม่ลืมเลยเพราะบังยงกุกโดนลากมาให้ยืนรอต่อแถวเป็นเพื่อนตั้งสองชั่วโมง  เขานะสาปแช่งแทบจะทุกอย่างที่เข้ามาอยู่ในสายตา แต่จองแดฮยอนนะยืนรอแบบไม่บ่นซักคำ แถมยังดูอารมณ์ดีมากๆด้วย ยิ่งตอนที่ได้กินขนมนั้นน่าตาดูมีความสุขขนาดไหนเขาก็จำไม่ลืมเหมือนกัน  แล้วทำไมคนที่ยืนรอซื้อขนมตั้งสองชั่วโมงกลับมาบ่นขี้เกียจรอเอาตอนนี้นะ

“ไม่สบายรึเปล่าเรา”

พูดไปเพราะเป็นห่วงจริงๆนะ

“เปล่าซะหน่อย พี่จะมาล้ออะไรผมเยอะแยะเนี่ย”

“ไม่ได้ล้อซะหน่อย นี่เป็นห่วงจริงๆ”

“ห่วงผมมากป่ะ?”

“ห่วงดิ หวงด้วย”

“งั้นก็ต้องรักผมมากๆนะ”

“อืมมม”

จะให้รักมากกว่านี้เขาต้องทำยังไงนะ ยังคิดไม่ตกคนตัวเล็กก็โวยวายขึ้นมาก่อน

“อะไร นี่ลังเลหรอ ไม่รักผมแล้วใช่ป่ะ เบื่อผมแล้วแน่ๆ”

แค่เสียงก็บ่งบอกได้แล้วว่าตอนนี้แดฮยอนเริ่มปฏิบัติการงอนเขาเรียบร้อยแล้ว ต้องรีบง้อ

“เปล่า แค่คิดว่าจะรักมากกว่านี้ได้ยัง ก็ทุกวันนี้บังยงกุกคนนี้แทบจะถวายชีวิตให้จองแดฮยอนอยู่แล้ว”

“พี่ยงกุก! จะพูดให้เขินทำไมเนี่ย”

พูดจบก็รีบเดินหนีเขาไปซะแล้ว แฟนใครเนี่ย น่ารักจริงๆ

“แดฮยอน รอพี่ด้วย”

สรุปแล้วช่วงเวลาเช้าก็หมดไปกับการเดินแซวจองแดฮยอนให้อายเล่น แล้วดูเหมือนว่าแดฮยอนจะเริ่มหิวขึ้นมาจริงๆซะแล้ว

“เอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ด้วยครับ พี่ยงกุกเอาไรอีกป่ะ?”

ส่ายหน้าปฏิเสธไป ดูจาปริมาณที่แดฮยอนสั่งเขาว่าน่าจะกินกันไม่ไหวแล้วมั้ง

“กินอิ่มเกินลุกไม่ไหวพี่ไม่อุ้มกลับบ้านนะ”

“อย่ามาดูถูกความหิวของผมนะ  นี่ยังถือว่าผมเมตตาเงินในกระเป๋าพี่หรอกนะ”

“อ่าว บอกตอนไหนว่าจะเลี้ยง”

“ตั้งแต่ที่พี่มาขอผมเป็นแฟน ก็หมายความว่าพี่ยอมเลี้ยงข้าวผมทุกมื้อแล้ว”

“อะไร เราเป็นคนมาขอพี่เป็นแฟนไม่ใช่หรอ อย่ามาเนียน”

เขายังจำได้ วันที่แดฮยอนเดินมาหาเขาที่คณะแล้วขอเขาเป็นแฟน โดนแซวไปหลายเดือนอยู่เหมือนกัน

“ก็พี่มาจีบผมอ่ะ”

“จีบอะไร ตอนไหน ไม่มี๊”

“เสียงสูงเชียว ก็ที่พี่มากินข้าวกลางวันกับผมทุกวัน แถมยังตามมารับมาส่งด้วย  ทำแบบนี้ไม่เรียกจีบแล้วเรียกอะไร”

ก็คงจะจีบแหล่ะมั้ง

“ก็แดฮยอนมาอ่อยพี่ก่อนอ่ะ”

“พ..พี่พูดดีๆนะ ผมไปอ่อยพี่ตอนไหน”

เขินน่าดูเลยนะแดฮยอน

“ก็ตอนปี2แดฮยอนมาขอให้พี่สอนว่ายน้ำทำไม เนี่ย แบบนี้เค้าเรียกอ่อย”

“ผมแค่อยากว่ายน้ำเฉยๆเถอะ”

ปากแข็งจริง

สุดท้ายช่วงเย็นก็หมดไปกับการเถียงว่าตกลงใครเป็นคนจีบใครก่อน

“ถึงบ้านแล้ว พี่ยงกุกกลับไปได้แล้ว ถึงบ้านแล้วโทรบอกผมด้วย”

“รีบไล่กันจัง  พี่ยังอยากอยู่กับเราต่ออีกแปบนึงอ่ะ”

“ได้ไงเล่า จะสี่ทุ่มแล้ว ขับรถดึกๆมันอันตรายนะครับ”

“……”

“……”

“ใจร้ายจัง  กลับก็ได้”

พูดตัดพ้อออกไป ก็เขาอยากอยู่กับแดฮยอนนานๆนี่

“รอผมแปบนึงนะ”

“ทำไม”

“จะไปเก็บของ คืนนี้จะไปนอนด้วย ทำไม ไม่ให้ไปหรอ”

เขาแสดงสีหน้าแบบไหนออกไปก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้บังยงกุกดีใจมากๆ

“ยิ้มเหงือกแห้งหมดแล้ว  แค่ไปนอนด้วยต้องดีใจอะไรเบอร์นั้นล่ะ”

ประโยคหลังเหมือนจะพูดกับตัวเองแต่เขาก็ได้ยินอยู่ดีแหล่ะ แต่ช่างเถอะ หนึ่งวันที่ได้อยู่กับจองแดฮยอน จะมีอะไรน่าดีใจไปกว่านี้อีก