[ Fic one piece ] What!? เกิดใหม่มาเป็นแฝดของลอว์!!

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2 : ชายหนุ่มผู้เป็นไข้กับสภาพอากาศที่หนาวจัด

Chapter2 : ชายหนุ่มผู้เป็นไข้กับสภาพอากาศที่หนาวจัด

[ น้ำตาหมาน้อยที่ใช้ในการเอาตัวรอด ]

“แต่ถ้าปล่อยเอาไว้…หมอนี่อาจจะตายก็ได้นะ..”

♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤

“ลอว์….ฉันจะตายแล้ว..” เสียงหวานบ่นงึมงำอย่างโอดครวญ ภายในห้องนั่งเล่นที่แสนจะหนาวเย็น หญิงสาวเจ้าของเสียงที่นอนบนตักของร่างสูงได้แต่พลิกหน้ากระดาษที่มีตัวหนังสือเล็กๆ ละเอียดยิบ ไปมาด้วยความเบื่อหน่าย

“เลิกบ่นแล้วอ่านให้จบซะ…เรย์…” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อที่นั่งอยู่ ไล่นัยน์ตาสีขี้เถ้าอ่านหนังสือเล่มหนาพอๆ กับหญิงสาวด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ

“แต่ฉันไม่ชอบหนังสือผ่าตัด”

“คนที่โดนลงโทษอยู่ไม่สิทธิ์ต่อรองหรอกนะ”

“งื้อ…” เรย์ได้แต่กลั้นใจอ่านหนังสือที่ตนทั้งไม่ชอบและไม่ถนัด เพราะกัปตันหนุ่มของเธอยัดเยียดหนังสือเล่มหนาที่สามารถฟาดหัวคนให้หลับได้ ให้เธออ่าน…

และนี่ก็เป็นบทลงโทษของเธอ…

ที่ริอาจวางยาเบื้องสูง..

แถมยังก่อวีรกรรมไว้อีกด้วย…

‘นักฆ่าไร้เงาเริ่มออกอาละวาด บุกเดี่ยวจมเรือรบของกองทัพเรือไป!'

 กลับมาก็จะเหลืออะไรล่ะ กัปตันคนดียืนเก๊กอยู่หน้าประตู ด้วยออร่าทะมึน ข้างหลังก็มีพวกซาจิที่กำลังทำหน้าซีดอย่างไม่สามารถช่วยอะไรได้..

‘ก่อเรื่องอะไรไว้…’ 

‘คือ….’ 

ไม่ทันได้อธิบายอะไร หนังสือพิมพ์ล่าสุดของวันนี้ก็ถูกโชว์ออกมาโดยชายหนุ่มเอง พาดหัวข้อข่าวดังที่ระบุเกี่ยวกับเธอพร้อมวีรกรรมระเบิดเรืออย่างโฉ่งฉางไว้เต็มๆ หน้าแรก

หลักฐานมัดตัวแน่นขนาดนี้..ใครจะหน้าด้านถึงขนาดบอกว่าไม่ใช่ฝีมือของเจ้าตัวไหมล่ะ?

‘ฉันจะยึดของเล่นของเธอไว้ จนกว่าจะอ่านหนังสือจบ’

'ไม่ใช่ของเล่นสักหน่อย!'

ก็อยากจะสร้างสีสรรค์ในเรือเท่านั้นเอง..แต่ไม่มีใครเข้าใจกันเลย(?)

อุตส่าใช้เวลาตั้งหนึ่งอาทิตย์ในการเข้าไปแบบเนียนๆ แล้วแท้ๆ

“ไม่เอาแล้วว ฉันจะออกไปเดินเล่น!” เรย์พองแก้ม ก่อนจะดีดตัวขึ้นมาหันมามาเขาอย่างงอนๆ

“งั้นฉันไปด้วย” ลอว์ปิดหนังสือของเขาลง ก่อนจะสวมหมวกของตนเอง

“ฮึ!” เรย์เบือนหน้าหนี ก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมหนังสือเล่มเดิม ลอว์ได้แต่ยิ้มอย่างผู้ชนะ..ว่าแล้วคงอ่านได้ไม่เกินสองเล่มแน่ๆ

แกล้งแฝดของเขาเองก็สนุกดีเหมือนกัน..ลอว์คว้าเอาด้ามดาบประจำตัวติดมือไปด้วย ก่อนจะเดินตามหญิงสาวออกไป

#

ก้อนหิมะสีขาวตกมาจากฟากฟ้า ย้อมให้เมืองกลายเป็นสีขาว พร้อมอากาศหนาวที่แผ่ปกคลุม ทำเอาใครหลายๆ คน คงอยากจะนอนหลับสบายๆ หรือไม่ก็อยากเดินเที่ยวกับคู่รักสร้างบรรยากาศโรแมนติก..

แต่ไม่ใช่สำหรับที่เกาะแห่งนี้..

“ง่ำๆ” หญิงสาวเคี้ยวขนมปังไส้ครีมก้อนโตอย่างสบายอารมณ์ นัยน์ตามองตัวหนังสือที่ตนถืออย่างจดจ่อ บางครั้งการที่กินของร้อนๆ ในวันที่อากาศหนาวๆ ก็ทำให้การอ่านของเธอมันเพลินขึ้นได้อย่างน่าประหลาด

“สภาพแย่กว่าที่คิด..” ลอว์ว่าพลางถือถุงขนมปังร้อนๆ ให้ร่างบาง

“แถมบรรยากาศของที่นี่ติดลบอย่างมาก..” เรย์ว่าพลางเหลือบมองสภาพชนบทโทรมๆ ที่ขาดการบำรุง พื้นถนนหินขรุขระไม่เสมอ พวกคนนอกกฎหมายพากันเดินเตร็ดเตร่ไปทั่ว ร้านเหล้าบาร์การพนันรวมถึงสถานบรรเทิงต่างๆ ที่ผิดกฎหมายล้วนมากระจุกตัวกันอยู่ที่นี่

ในเมืองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่..นึกจบเรย์ก็กัดขนมปังร้อนๆ เข้าปาก..

“ที่นี่เหมือนเป็นรังโจรมากกว่าเมืองที่เอาไว้อาศัยอีก” ลอว์ว่า 

“แถม..ไม่สะอาดด้วย” เรย์โยนขนมปังก้อนสุดท้ายเข้าปาก

“สกปรกว่างั้นเถอะ”

“ก็ตามนั้น”

ขนมปังก้อนนี้เธอกับแฝดหนุ่มต้องเดินไกลเพื่อที่จะไปซื้อมันมา อย่างที่บอกแถวๆ นี้เกือบจะกลายเป็นชุมชนร้างไปเสียแล้ว คนธรรมดาแถบจะไม่มีอยู่ในส่วนนี้เลย ก็แหงล่ะ..ใครอยากจะเอาชีวิตมาทิ้งกับที่นี่กันล่ะ?

ยิ่งแล้วกับสายตาอันหื่นกามที่จ้องมาที่เธออีก..

สวยก็งี้แหละ(?) เรย์คิดในใจอย่างมั่นหน้า

คงมีคนอยากควักลูกตาสินะ…ลอว์ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

สองฝาแฝดจึงตัดสินใจพากันเดินลัดเลาะไปที่ตรอกๆ หนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจ 

ตรอกเหม็นสาบที่รวมเอาพวกที่ชอบเสพยาคึกคัก คู่รักกุ๊กกิ๊ก และพวกอยากออกกำลังกายไว้มามาย แถมเอาคนไร้บ้านที่ใกล้ตายเพราะติดโรคร้ายมาด้วย รวมๆ แล้วเป็นภาพที่ไม่น่าอภิรมณ์สักเท่าไหร่

แต่สองแฝดก็หาได้สะทกสะท้านไม่?..

“เฮ้! พี่ชายกับน้องสาวคนนั้นน่ะ” อยู่ดีๆ ก็กลายเป็นคนดังให้คนมารุมล้อมซะงั้น เรย์เปรยหางตามองพวกนักเลงห้าหกคนด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย

กำลังเพลินกับหนังสือเชียว..

“มีของมีค่าก็ส่งมาให้หมดซะ!” พวกนั้นงัดมีดเล่มเล็กออกมาชี้ขู่ร่างสูง

“ส่วนน้องสาวตรงนั้นสนใจไปเดินเล่นกับพี่ไหมจ๊ะ?” ก่อนที่พวกจะทำเสียงขนลุก เขยิบเข้ามาโอบร่างบางอย่างถือวิสาสะ 

ผัวะ!

แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือหนังสือแพทย์เล่มหนาของเธอ ฟาดเข้ากับใบหน้าอย่างจัง จนคนที่ไร้มารยาทนั่นหมดสติไปด้วยการตอบโต้เพียงครั้งเดียว

“ระวังหนังสือฉันด้วย” ลอว์เตือนเบาๆ 

“ลืมตัวน่ะ..โทษทีๆ” เรย์ยิ้มแห้ง บอกแล้วว่าหนังสือมันหนาถึงขนาดฟาดคนยังสลบได้ นี่เป็นข้อพิสูจน์อย่างดีว่าทำไมถึงไม่ค่อยอยากอ่านเท่าไหร่นัก!

มันทั้งเยอะ! มันทั้งหนา! และมันน่าเบื่อ!

“Room…”

หวืบบบบ

เซอร์เคิลสีฟ้าห้อมคนพวกนั้นไว้จนหมด พวกนั้นแตกตื่นกันยกใหญ่เมื่อเห็นสิ่งแปลกประหลาดนี่

ฉัวะ! ป๋อง!

“อ๊ากกกก! ร่างกายของฉันมัน!?” หนึ่งในกรีดร้องอย่างตื่นตกใจ เมื่อร่างกายของตนถูกแยกส่วนเป็นชิ้นๆ หลังจากที่ชายหนุ่มตวัดดาบใส่ 

“เหวอออ!?” และยังมีอีกหลายคนที่โดนด้วย จนตัวขาดเป็นหลายส่วน แต่กลับยังมีชีวิตอยู่ 

ศัลยแพทย์หนุ่มกรีดยิ้มร้ายออกมาอย่างน่าขนลุก ก่อนจะจัดการต่อชิ้นส่วนแบบผิดรูปลักษณ์ของมนุษย์ให้พวกนั้นอย่างสนุกมือ

ตรงแขนก็สวมขาไป ท่อนบนก็ต่อเข้ากับท่อนบนของอีกคน ศีรษะต่อกับเท้า..

“นะ—นั่น!! มันขาของฉันนี่!?”

“แกเอาตัวฉันไปทำไม!?”

“แล้วทำไมฉันมีหลายแขนล่ะ!” เหตุการณ์วุ่นวายมากกว่าเดิมหลังจากลอว์ทำการปลดเซอร์เคิลออก คนพวกนั้นต่างแตกตื่นเสียยิ่งกว่ากระต่ายตื่นตูม

“ว่าไง? ไม่ถูกใจตรงไหนอีกบอกฉันได้ เดี๋ยวฉันจะต่อให้ใหม่” ลอว์พูดอย่างติดตลก ที่ใต้มือของเขามีอากาศวนรอที่จะเปิดเซอร์เคิลอีกรอบ

“นะ—หนีเร็ว!!” 

“ใช่สี๊…ฉันโดนยึดของคู่กายเฉยๆ หรอก!” เรย์ยู่ปากอย่างเสียดาย เมื่อเห็นคนพวกนั้นพากันโกยหนีชายหนุ่มกันแทบไม่ทัน เรียกได้ว่าสับตีนแตกก็ไม่ผิด

“ช่วยไม่ได้..เธอทำตัวเองหนิ” ลอว์ยิ้มเย้ยใส่ นับว่าคนพวกนั้นคงโชคดีที่แค่มีรูปร่างผิดแปลกไป แต่ถ้าแฝดอีกคนของเขามี ‘สิ่งนั้น’ ติดตัวละก็ ..

แถบนี้คงเป็นสีแดงน่ารัก(?)เลยล่ะ..

“หมดกันอารมณ์อ่าน” เรย์มองปกหนังสืออย่างเบื่อหน่าย ในใจก็นึกแค้นเจ้าพวกนั้นอยู่ไม่น้อย "อีกอย่างฉันเกิดก่อนลอว์อีกนะ"

"อย่ามั่ว ฉันต่างหากล่ะ" ลอว์ใช้ดาบเคาะหัวร่างบางเบาๆ "ฉันเกิดก่อนเธอหนึ่งนาที พ่อบอกฉันมา"

"บู่ๆๆๆ ลอว์ขี้จุ๊" 

“นาๆ เลิกบ่นแล้วอ่านๆ ไปเถอะ” ลอว์ว่าจบก็ยื่นขนมปังก้อนใหม่ให้ร่างบาง

ตุบ!

“!!!” ทั้งสองพลันชะงัก เมื่อเจอเข้าร่างชายหนุ่มที่ล้มตัวลงต่อหน้าต่อตา เรย์เพ่งมองรูปร่างอยู่พักหนึ่งกับหมวกราวบอยสีแสดก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ 

“ถือให้ฉันหน่อย” ว่าจบเรย์ก็ยัดหนังสือเล่มหนาให้ร่างสูงที่ยังงงงวยทันที

“หมอนั่นมันมีอะไร?” ลอว์เปิดปากถาม เมื่อเห็นร่างบางไปตรวจชีพจรของชายหนุ่มที่ร่วมอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วยัดขนมปังก้อนนั้นเข้าปากเคี้ยวกลืนอย่างไว ก่อนจะตัดสินใจพลิกตัวของเขาขึ้นมา

ตัวร้อนจี๋ มีอาการหอบ แล้วก็หายใจลำบาก..เรย์หรี่ตาอย่างนึกคิด..

“ไข้หวัดใหญ่..” หญิงสาวหลุดพึมพำออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนอยู่ 

“นายจะเชื่อไหม? ว่าคนอย่างหัวหน้าหน่วยของกลุ่มโจรสลัดหนวดขาวก็ป่วยเป็นกับเขาบ้างเหมือนกัน” เรย์พูดติดตลก 

“หมอนั่น..” ลอว์หรี่ตามองอย่างเพ่งสายตา ถ้าจบไม่ผิด..ใบหน้าแบบนั้น ใบหน้าที่คล้ายในหนังสือพิมพ์ที่เรย์ให้ดูเมื่อสัปดาห์ก่อน..

“โปโตกัส ดี. เอส”

“อาหะ.. งั้นฉันขอเคสพิเศษนะ”

“ไม่ให้”

“ทำไมล่ะ!?” เรย์ขมวดคิ้ว เมื่อแฝดของเขาตอบกลับมาเสียทันที

“เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันสักหน่อย ทำไมต้องช่วย?” ลอว์ว่าออกมาด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ “อีกอย่าง หมอนั่นก็เป็นถึงหัวหน้าหน่วย ถ้ากองทัพเรือรู้ว่าหมอนั่นอ่อนแรง แล้วเราช่วยไว้ คนที่ซวยก็คือพวกเราไม่ใช่รึไง?”

“….” เรย์พูดไม่ออก เธอรู้จักชายคนนี้ก็จริง แต่แฝดของเธอกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย จะอธิบายให้เขาฟังอย่างไงดี..

จะบอกว่า..หมอนี่คือลูกชายของโรเจอร์(ที่คุโระชอบเล่ากรอกหู)นะ หมอนี่เป็นพี่ชายของลูฟี่หมวกฟาง(คุโระเล่าอีกเช่นกัน)งี้นะ น่ะเหรอ? 

บ้ารึเปล่า..

“แต่ถ้าปล่อยเอาไว้…หมอนี่อาจจะตายก็ได้นะ..” เรย์เม้มปากก้มหน้ามองชายหนุ่มอย่างลำบากใจ “ถ้าปล่อยเอาไว้ เดี๋ยวก็โดนพวกนักเลงทำร้ายอีก แถมที่นี่ก็ไม่ได้สะอาด อากาศก็หนาว ขืนปล่อยเอาไว้เฉยๆ ยังไงก็ไม่รอดอยู่ดี”

เรย์งัดไม้ตายสุดท้ายออกมา..

“ยะ—อย่าเชียวนะยัยบ้า…” ลอว์หรี่ตาลงอย่างลำบากใจ เมื่อเขารู้ว่าเธอหวังอะไร..

ไม้ตายสุดท้ายของเรย์! น้ำตาลูกหมาน้อย!

“หมอนี่จะตายเชียวนะ..” ร่างบางช้อนตามองลอว์ทั้งน้ำตาคลอน้อยๆ บิ๊วบรรยากาศด้วยจมูกและขอบตาแดงๆ ราวกับจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ ท่าที่สามารถสงบความหมดขรึมแฝดของเธอได้อย่างดีเยี่ยม!

และสงบชายหนุ่มมาแล้วหลายคน!(เฉพาะตอนที่โดนจับได้ว่าแอบขโมยของ)

ลอว์ถอนหายใจยาวเหยียด ทำไมเขาต้องมาใจอ่อนให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องของเธอด้วย..

“งั้นให้ฉันให้แค่ที่หมายถัดไป”

“เอ๊ะ?” เรย์เงยหน้ามองอย่างงงงวย

“ฉันให้เวลาเธอดูแลหมอนั่นถึงแค่ที่หมายถัดไปในอีกห้าวันหลังจากนี้ ถ้าเกินตามที่กำหนดฉันจะโยนเจ้านั่นลงทะเล”

“ตกลง!” เรย์ยิ้มออกมาอย่างไม่ปิดมิด

ทำไมต้องช่วย..?

คิ้วพลันย่นอย่างหงุดหงิดจนน่าประหลาดใจ..เมื่อเห็นเรย์แบกชายหนุ่มขึ้นหลังอย่างสบายๆ ด้วยแรงที่เกินผู้หญิง

มันมีบางอย่างมากวนใจของเขา..

สงสัยจะรู้สึกไปเอง..

#

“พ่อ..เจ้าเอสมันไปทำธุระให้พ่อนานแล้วนะ ยังไม่กลับมาอีกเหรอ?” เสียงทุ้มของชายหนุ่มทรงผมประหลาดแต่มีศักดิ์เป็นถึงหัวหน้าหน่วยที่ 1 ของกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว ‘มัลโก้’ เอ่ยถามอย่างข้องใจ

ก็ปกติไปไม่นานขนาดนี้บวกกับข่าวที่เห็นไป น่าจะมาถึงวันนี้หรือไม่ก็พรุ่งนี้แท้ๆ

หรือว่ามันจะหนีเที่ยว?

ร่างของชายมากอายุที่นั่งรับลมเย็นๆ มองไปยังท้องทะเลสีครามอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเหลือบสายตามามองลูกน้องที่เขานับถือว่าเป็นลูกของตน

“เด็กมันวัยคึกคะนอง ปล่อยให้เที่ยวเล่นไปก่อนก็ได้ กุร่าร่าร่า!” เขาว่าเพียงแค่นั้นก็จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

1 ใน 4 จักรพรรดิ เอ็ดเวิร์ด นิวเกต หรือที่รู้จักกันดีในนามของ ‘หนวดขาว’ โจรสลัดที่แข็งแกร่งที่สุด..

“พ่อนี่ละก็..” มัลโก้ได้แต่กอดอกอย่างเอื่อมๆ 

“นาๆ หมอนั่นก็เป็นวัยรุ่นไฟแรงนี่นะ” ชายอีกคนเอ่ยออกมาอย่างขบขัน หัวหน้าหน่วยที่ 4 แห่งกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว ‘ซัจ’ เข้ามากอดคอเพื่อนซี้ของเขาอย่างมัลโก้

“ไม่แน่หมอนั่นอาจจะไปจีบหญิงอยู่ก็ได้นา~”

“นายไม่สนใจสักคนเหรอเพื่อนยาก”

“ไม่มีทาง” ชายหนุ่มถอนหายใจพรืด

“ไม่อยากให้พ่ออุ้มหลานสักคนหรือไง” ซัจยังคงหยอกล้อไม่เลิก จนเพื่อนของเขาได้แต่ทำหน้าปลาตายอย่างเอื่อมๆ

“ขอพูดชัดๆ เลยว่า ไม่—มี—ทาง” มัลโก้พูดเน้นประโยนอย่างชัดเจน จนเพื่อนของเขาละเซ็ง

“แหนะๆๆ พูดอย่างงี้ระวังไว้เหอะ” ซัจจิ้มแก้มเพื่อนของเขา 

“ระวังเอ็งจะคืนคำไม่ทัน ไอ้เพื่อนยาก..”

-----------------------------------------

//หลบรองเท้าที่ปามา

ขออภัยที่ไม่ได้ลงค่ะ..

พอดีมัวแต่ไปปั่นเรื่องของเนโร่อย่างเดียว จนไม่ค่อยได้มาปั่นของเรย์สักเท่าไหร่//ก้มหน้าสำนึกผิด

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คือเหตุการณ์ที่เราสมมติขึ้นมาโดยใช้ตัวละครมาอิงเฉยๆ นะคะ

มัลโก้ลั่นวาจาไว้แบบนี้...หึหึหึ(หัวเราะชั่วร้าย)

เปิดเผยไม้ตายของเรย์ ที่ใช้เอาตัวรอดจากลอว์บ่อยๆ ค่ะ

มีคำผิดบางประการขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ! (_ _)