[ Fic one piece ] What!? เกิดใหม่มาเป็นแฝดของลอว์!!

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter0 : Prologue

Chapter0 : Prologue

“ในเมื่อเจ้าไปเกิดใหม่ที่โลกเดิมไม่ได้..ข้าก็จะพาเจ้าไปโลกใหม่”

♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤

Rrrr…

เสียงริงโทนมือถือของจากหญิงสาวผมดำในชุดพนักงานบริษัทสั่นครืดๆ ในมือ นัยต์ตาสีฟ้าครามเหลือบมองมือถืออย่างเบื่อหน่าย ยิ่งแล้วกับชื่อที่โทรเข้ามายิ่งทำให้อยากจะเขวี้ยงมือถือลงกับพื้นจริงๆ

“ฮัลโหลค่าา”

[ พรุ่งนี้จะมีของตัวใหม่ลงว่ะ ยัยเรย์! ]

“ไม่เอาอะ พรุ่งนี้วันหยุดฉัน นายทำเอาเองเหอะ คุโระ” ฉันกล่าวปัดอย่างไม่แคร์อะไรเพราะมันไม่ใช่ธุระอะไรของฉันเลยสักนิด อยากจะพักผ่อนให้เต็มที่มากกว่า

[ พรุ่งนี้มาช่วยหน่อยเดะ ]

กึก..

พอถึงทางม้าลายฉันก็รอยืนสัญญาณไฟ ปกติฉันมักจะเลิกงานช่วงห้าโมง ส่วนที่เหลือก็แล้วแต่คนอยากทำโอที..

“ไม่เอา!! ฉันเหนื่อย!” ฉันตวาดกลับไปอย่างหัวเสีย เมื่อเพื่อนสนิทของฉันคิดจะให้ฉันทำงานแทนให้ ส่วนตัวเองก็ชิ่งหนี หลายรอบละ! ไม่มีทาง! ฉันเหนื่อย! ฉันง่วง! ที่สำคัญ…

ฉันหิว!!

อยากกลับไปดูวันพีช!!(?) ดองไว้ตั้งนาน! เอสจะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้!? ฉันเองหัวหมุนงานยุ่งจนไม่มีเวลาตามดูเลย ดูก็ถึงแค่ภาคอิมเพลดาวน์เอง!

[ โห่…จิตใจทำด้วยไรวะ ]

“เซลล์กับเนื้อเยื้อ”

[ มันใช่ไหมเล่า!? ]

“เอ้า…สมัยมัธยมไม่เคยเรียนอ่อ? อ๊ะ! ลืมไปเลยว่านายติด0 วิชานี้”

[ นั่นมันหัวใจเว้ย!! เออ! ฉันตกวิทย์!! พอใจไหม!? ]

“ว๊า...ชั่งน่าสงสาร” ฉันหัวเราะเย้ย

[ เดี๋ยวเถอะ!! คนประวัติเสียอย่างเอ็งมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ!? ยัยแรงควาย! ระวังลูฟี่เอ็งจะเจ๊ง!! ]

“หา!? จะบวกเหรอ!?” ฉันโวยใส่มือถือจนคนรอบๆ มองฉันมาแบบแปลกๆ ใครใช้ให้หมอนี่คิดจะไปทำลายของรักของหวงอย่างฟิกเกอร์ลูฟี่วะ!!

“ยัยแรงควายบ้านเอ็งสิ!!” ฉันแว้ดกลับ

[ เออสิวะ! คนบ้าอะไรจัดการพวกนักเลงทั้งแก๊งได้ด้วยตัวคนเดียวฟะ!? ขนาดพวกฉันยังสะบักสะบอมเลยนะเว้ย! ]

“นายมันกระจอกเองนี่หว่า!”

[ หึหึหึ จริงสิเนอะ~วันพีชภาคมารีนฟอร์ดเธอคงจะยังไม่ได้ดูเลยสินะ เสียใจด้วยพอดีฉันดูถึงภาคโฮลเค้กแล้วว่ะ ]

อึก..

แม่*ดูเร็วจังวะ!?

ฉันกลืนน้ำชายหนืดลงคอ…ฝันร้ายของใครหลายๆ เมื่ออยากดูการ์ตูนที่ชอบใจจะขาดแต่ยังไม่ทันได้ดู

การสปอยล์…

“อย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย!!” ฉันตะโกนใส่อย่างหวาดกลัว ไม่นะ!! หมอนี่มันจะสปอยล์ใส่หูฉัน!!

ม่ายยยยยยยย!!!

[ เอสน่ะนะเขา— ]

“เออๆๆๆ เดี๋ยวจะไปช่วยงาน!” ฉันเกาหัวอย่างหงุดหงิดรีบเอ่ยดักคออย่างรู้ประโยค จบกันเวลาดูการ์ตูน! จะมาสูญสิ้นเพราะเพื่อนสปอยล์ไม่ได้!!

[ เยี่ยม! งี้สิวะเพื่อน! ]

เออ…เจอหน้าเมื่อไหร่..เดี๋ยวแม่จะขอตั้นหน้าสักหน!

ฉันได้แต่ปลงอย่างช่วยไม่ได้ ดันมีเพื่อนชอบวันพีชเหมือนกันแต่เวลาว่างมันดันเยอะกว่า! ทำให้มีเวลาดูเหลือเฟือ แต่ภาพมาที่ฉันสิ! ใช้แรงงานเยี่ยงทาสนี่มันคืออะไร!? วันหยุดก็แทบไม่มี!

ระวังฟิกเกอร์เอสของเอ็งไว้ดีๆ เถอะไอ้เพื่อนยาก..

ปรี๊นนนนน!!!!

เสียงบีบแตรรถดังลากยาวเสียงเสียจนฉันสงสัย หันมองข้างๆ ตัวเอง ก็เจอเข้ากับรถบรรทุกสินค้าคันใหญ่กำลังพุ่งตรงมาทางฉันที่ยืนรอสัญญาณไฟข้างทาง 

โอ้ละหนอ..ช็อตนี้ควรจะโดดหนี แต่เท้าเจ้ากลับก้าวไม่ออกซะอย่างนั้น นี่ฉันอยู่ในส่วนหนึ่งของหนังระดับฮอลลี่วู้ดหรือเปล่า?...

[ เสียงอะไรวะ!? อยู่ห่างๆ เลยนะเว้ย!! ]

“เฮ้ย…เคยยืนอยู่ดีๆ แล้ววูบไหมวะ?”

[ อะไรของเธอว—!! ]

เอี๊ยดดดดด!!! โครมมม!!!

“กรี๊ดดดดด!!! มีคนโดนรถชน!!”

“รีบเข้าไปช่วยเร็ว!!”

[ ฮัลโหล!! ฮัลโหล!!! ]

.

.

.

.

“อะ-อือ…” ฉันที่หมดสติไปก็ค่อยๆ เริ่มรู้สึกตัว เพราะความเย็นแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกาย ทำให้ฉันได้สติและค่อยๆ ปรือตาขึ้นช้าๆ

“ฟื้นแล้วเหรอเจ้ามนุษย์?” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาปานเทพบุตรมาจุติเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล ผมสั้นสีทองสว่าง นัยต์ตาสีอความมารีนสว่างใส ชุดสูทสีขาวของขุนนางผู้ดีกำลังนั่งจ้องมาทางฉันที่นอนอยู่

“อื้อ” ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ สายตาที่เริ่มจะโฟกัสภาพได้มองรอบๆ อย่างสงสัย ห้องทำงานสีขาวสะอาดขลิบลวดลายด้วยสีทองสง่า ทำให้ที่นี่ดูเป็นห้องสำหรับชนชั้นสูง

“ข้าขอโทษ!! ข้าดันปั้มวันตายของเจ้าผิด!” ชายตรงหน้าพนมมือไหว้อย่างสำนึกผิด

อ่า…

สมองฉันเอ๋อไปพักหนึ่ง ก่อนจะระลึกได้ว่าตัวเองโดนรถทับไส้แตกตายคาที่ตรงไฟแดงนี่หว่า..

นี่ฉันตายแล้ว!?

ฉันทำหน้าเหวออย่างตกตะลึง พลางมองสภาพตัวเองที่กำลังโปร่งแสงในชุดเดิมเพิ่มเติมคือเลือดที่เปื้อนเสื้อมาเพิ่ม!

“ไม่น๊าาา ฟิกเกอร์สุดรักของฉ้านนน!!” อกอีเรย์จิแตก เสียหยาดเหงื่อและตังหลายบาทเพื่อเปย์ของสุดอลิมิเต็ดและราคาที่แพงหูฉี่! แต่กลับมาตายเพราะรถบรรทุกเบรคแตกน่ะนะ!?

“ส่งฉันกลับไปโลกเดิมได้ไหม!?” ยังดูวันพีชไม่จบเลย!

“เห็นทีคงจะไม่ได้…ซี่โครงหักทิ่มปอดกับเครื่องในหลายแห่ง ถ้ารอดก็คงโดนน้ำมนต์สาดใส่แน่ๆ” เขากล่าวอย่างเศร้าสร้อย

โอโห…สภาพศพ อนาถแท้..

“แย่ชะมัด” ฉันมองมือที่โปร่งใสของตนอย่างนึกเสียดาย ยังไม่ร่ำลาใครเลยแหะ ป่านนี้คุโระร้องไห้เป็นเด็กขี้แยแล้วมั้ง คงไม่มีใครให้แกล้งโดยการสปอยล์ใส่อีกแล้ว

“งั้นขอไปเกิดใหม่ที่โลกเดิมได้มะ?”

“เห็นทีจะไม่ได้…เจ้ายังไม่ทันถูกพิพากษาจากราชานรกเลย”

อ้าวเวร….

ขืนได้ไปละก็…แบบนี้ไม่ได้กลับแน่ๆ วีรกรรมตอนเด็กใช่ว่าจะน้อยๆ ฉันเหงื่อตกพลางนึกถึงตอนประถมที่ชอบแกล้งคุโระบ่อยๆ 

โอ้…นรกขุมสุดท้ายรอฉันอยู่…

“ข้าขอโทษ! ข้าผิดเอง! ขอให้ข้าได้ชดใช้เถอะนะ” เขาพนมมือขอร้องฉันทั้งน้ำตา 

เมื่อเห็นท่าทีแบบนั้น…ฉันได้แต่ยิ้มแหย 

“ชดใช้?.....ยังไง?” 

“ในเมื่อเจ้าไปเกิดใหม่ที่โลกเดิมไม่ได้..ข้าก็จะพาเจ้าไปโลกใหม่” เขาพูดอย่างยิ้มแย้ม เมื่อได้ยินประโยคคำถามของฉัน

“โลกใหม่?” ฉันเอียงคอสงสัย นี่ไม่ได้อยู่ในนิยายแฟนตาซีซะหน่อยนะ

“เอาล่ะเจ้าพร้อมไหม?”

"ไม่" ฉันส่ายหัว ขอทำใจก่อน..

“ถ้าพร้อมแล้ว..” เขาหลับตาลงอย่างเมินคำพูดของฉัน ก่อนจะดีดนิ้ว...

เปร๊าะ! 

“อ๊ะ?” ฉันหลุดเสียงร้องอย่างลืมตัว เมื่อรู้สึกว่าตัวมันเบาขึ้น มองใต้ร่างตัวเอง ฉันกำลังลอยกลางอากาศ เบื้องล่างคือหลุมดำขนาดใหญ่กำลังรออยู่

What—!!?

พื้นหาย!!?

วูบบ!

“ฉันยังไม่พร้อมมม!!!” ก่อนจะกรีดร้องอย่างดังลั่น ตัวก็พลันร่วงลงไปตามแรงโน้มถ่วง ใครจะไปนึกว่าทางไปมันจะฮาร์ดคอร์ขนาดนี้เล่าาา!!?

“เออ….ลืมบอกเธอไปเลยว่าโลกใหม่คือโลกของโจรสลัด…” พระเจ้าหนุ่มเกาแก้มเบาๆ หลังจากที่เห็นหลุมดำตรงหน้าค่อยๆ หุบวงลง 

แถมยังไม่ได้บอกเธอเลยว่าจะเกิดเป็นใคร? เกิดที่ไหน? พลังอะไร? เป็นฝั่งดีหรือฝั่งชั่ว? 

ชั่งเถอะ..(?)

ค่อยส่งจดหมายไปบอกทีหลังก็ได้..

อีกอย่าง…..เขาก็ชอบการ์ตูนเรื่องนี้ของโลกมนุษย์เหมือนกันนะ..แต่ก็แค่ไม่เคยบอกใครเท่านั้นเอง..

นึกจบก็เลื่อนลิ้นชักโต๊ะทำงานที่เต็มไปความลับมากมาย พอเปิดออกมาเท่านั้นแหละ…

“ลอว์ซาม๊าาาาา!!!!” ตัวของเขาแถบจะละลายนอนกองกับพื้นด้วยความอ่อนระทวย ฟิกเกอร์ลอว์สุดแรร์และแสนจะแพงมีอยู่เต็มลิ้นชัก มังงะวันพีชหลายเล่มวางทับซ้อนกัน ทุกอย่างล้วนอยู่ในกล่องกระจกแก้วกันฝุ่นกันรอยอย่างดี

ผู้ชายอะไร๊!! โคตรเท่!!

ถ้าเป็นหญิงขึ้นมาบ้างละ!?

โอ๊ยยยยยย! ใจบางงงงง!!

เดี๋ยว…ท่านดึงสติกลับมาก่อน!!...

.

.

.

.

“ที่รัก! เราได้ลูกแฝด!” เสียงชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างปลื้มปิติ พลางอุ้มลูกน้อยสองคนที่อยู่ในห่อผ้าสีขาวมาให้คนเป็นแม่ที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงคนไข้ได้ชื่นชม

อุแว!

“น่ารักทั้งคู่เลย” คุณแม่ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นแก้มยุ้ยของทั้งคู่ เธอไม่นึกเลยว่าจะได้แฝดชายหญิง ก่อนจะละสายตายไปมองสามี

“คุณคิดชื่อไว้หรือยัง?” เธอถามเสียงแผ่ว

“อื้ม! ผมคิดไว้แล้วละ” เขายิ้มให้แฝดชาย “ผมจะตั้งชื่อลูกชายว่าลอว์”

“ส่วนผู้หญิงจะตั้งว่าเรย์…”

“ทราฟาล ดี. วอเตอร์ ลอว์ และ ทราฟาลก้า ดี. วอเตอร์ เรย์…”

♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤

ขออภัยที่ลงช้าค่ะ!

มัวแต่ปั่นแรงค์เกมค่ะ เลยลืมลง--แอ้ฟฟ!//โดนถีบ

แต่ภาษาอาจจะไม่สลวยเหมือนเดิม ;-;) แต่จะพยายามให้เต็มที่ค่ะ!

เนื้อเรื่องบางตอนอาจจะแต่งขึ้นมาเอง อิงจากมังงะน้อยๆ อย่าว่ากันเลยนะคะ

มีคำผิดบางประการขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ! (_ _)

♤อย่าลืมกดปุ่มหัวใจให้เรามีแรงแต่งต่อด้วยนะคะ!♤