เริ่มเราเรื่องเลยนะคะ
เรื่อง สุนัขจิ้งจอกกับพระจันทร์
คืนนี้ลมพัดเย็นสบายมีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งกำลังเดินเล่นชมวิวในยามค่ำคืน
โอ้ พระจันทร์ส่องแสงงดงามจับใจมันเดินเล่นไปถึงชายป่าริมแม่น้ำ
สุนัขจิ้งจอกหยุดมองดูบางอย่างในแม่น้ำ "เอ๊ะ! นั่นเนยแข็งนี่นาใครกันนะมาทำตกไว้ในแม่น้ำ
เราจะทำอย่างไรดีจึงจะได้กินเนยแข็งนั่น สุนัขจิ้งจอกรีบกระโจนลงไปในแม่น้ำด้วยคิดว่าถ้ามันดื่มน้ำ
ในแม่น้ำจนหมดมันก็จะได้กินก้อนเนยแข็งที่จมอยู่ใต้แม่น้ำเป็นแน่
สุนัขจิ้งจอกดื่มน้ำอยู่หลายชั่วโมง แต่น้ำในแม่น้ำ ก็ยังไม่ลดลงสักที
แต่เจ้าจิ้งจอกก็พยายามดื่มน้ำต่อไปในใจหวังอย่างมากที่จะได้กินเนยแข็งที่อยู่ใต้แม่น้ำ
เวลาผ่านไปก้อนเมฆลอยมาบดบังพระจันทร์ เนยแข็งก้อนนั้นหายแว้บไป
เมื่อสุนัขจิ้งจอกมองไม่เห็นเนยแข็งที่อยู่ใต้แม่น้ำ จึงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า มันก็รู้ทันที
ว่าก้อนเนยแข็งที่มันเห็นนั้นคือ เงาของพระจันทร์ที่สะท้อนลงในแม่น้ำนั่นเอง
สุนัขจิ้งจอกขึ้นมาจากน้ำแล้วนอนร้องไห้ด้วยความเสียดาย เพราะตนเองที่เข้าใจผิด หลงคิดว่าเงา
สะท้อนของพระจันทร์คือก้อนเนยแข็งในแม่น้ำ สักครู่สุนัขจิ้งจอกรู้สึกแน่นท้องจนหายใจไม่ออก
มันรำพึงกับตัวเองว่า "โธ่ เพราะความตะกละแท้ๆ ไม่น่าเลยเรา"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ความตะกละเป็นบ่อเกิด
แห่งความหายนะ
พิมพ์เองค่ะซื้อนิทานอีสปมา13บาท
ให้ก็อบปี้ค่ะให้เอาไปเผยแพร่ความรู้ดีๆแบ่นปันควมรู้ดีๆไม่คิดเงินสักบาทค่ะ
ขอบคุณทุกคนมากค่ะที่มาอ่านนิทาน
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น