ฉันกำลังวิ่ง วิ่งเพื่ออะไรหน่ะหรอ?? ความฝันยังไงหละ คนเราทุกคนยังไงก็ต้องมีความฝัน ถ้าเกิดมาไม่มีความฝัน ก็ไปตายซะ!! ความฝันของคนเราก็แตกต่างกันไป แล้วแต่ความชอบของคนเรา และความฝันของฉันก็คือการวิ่ง วิ่งไปเรื่อยๆแบบไม่มีที่สิ้นสุด และไม่มีวันหยุดวิ่ง
“ระหว่างที่ฉันกำลังซ้อมวิ่งเพื่อจะแข่งในอาทิตย์หน้า ก็มีผู้หญิงคนนึง มีนามว่า เวนดี้ ซ้อมชู้ตบาสเฝ้ารอฉันอยู่ข้างสนามลู่วิ่ง ฉันได้แต่วิ่งไปรอบๆแล้วมองเธอ เมื่อฉันวิ่งไปตรงหน้าเธอ เธอก็ถามฉันว่าเสร็จยัง แล้วฉันก็ตอบไปว่าเสร็จแล้ว”
หลังจากนั้นฉันก็เข้าไปในห้องมืด ที่มีแค่ล็อกเกอร์
แต๊ก (เสียงเปิดไฟ)
ฉันอยู่ในห้องล็อกเกอร์คนเดียว มีแสงไฟสว่างจ้า หลังจากที่ฉันเก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกมาจากห้องเพื่อล็อกห้องล็อกเกอร์
กรี๊ง กรี๊ง (เสียงกระดิ่งจากพวงกุญแจที่จอยกำลังล็อกห้อง)
“หนูจ๊ะ”
“เฮือกกกก” (จอยตกใจมากหลังจากที่หันหลังมาหายาย หัวก็ชนกับประตูดัง ปั๊ง!! ทำให้ประตูที่ยังล็อกไม่เสร็จเปิดออก)
“ช่วยอุดหนุน หมากฝรั่งยายหน่อยสิ เด็กทั้งโรงเรียนเขากินกันหมดแล้วเหลือหนู ที่ยังไม่ได้กินเลย” (ยายยื่นหมากฝรั่งให้จอยดู)
“อ๋อ เท่าไหร่หรอคะ”
“ห่อละ5บาท”
“เอา2อันก็ได้คะ” (จอยหยิบหมากฝรั่งจากตะกร้าของยาย)
“นี่คะ” (จอยยื่นเงินให้)
“ขอบใจนะหนู” (คุณยายรับเงิน แล้วเดินจากไป)
“เดี๋ยวค่อยกินและกัน” (จอยเก็บหมากฝรั่งใส่กระเป๋า)
ฟรึ๊บ ฟรึ๊บ (เสียงหญ้าขยับ)
เสียงมาจากทางสนามหญ้าข้างๆห้องล็อกเกอร์
จอยเดินไปดู ก็พบว่ามีคนที่นั่งอยู่บนหญ้าลุกขึ้นมา เขาคือมนุษย์หมาป่า ที่ลุกขึ้นมาจะตะครุบตัวจอย เพื่อเพิ่มพรรคพวกหมาป่าของมัน จอยโดนไล่ต้อน แล้ววิ่งหนีไปเรื่อยๆ จอยถึงหน้าห้องล็อกเกอร์ กำลังขังตัวเองแล้วล็อกกุญแจ ระหว่างที่จอยล็อกกุญแจ ประตูก็ถูกหมนึษย์หมาป่าฟัง จนจอยโดนไล่ให้จนมุม จอยค่อยๆนั่งลงและเอามือปิดหน้า และหลับตาปี๋ ณ วินาทีนั้นจอยคิดว่าฉันคงต้องเป็นพวกมันแล้ว
ตึ๊บ (เสียงมนุษย์หมาป่าถูกตีด้วยเหล็ก จบสลบ)
“หะ เวนดี้” (จอยวิ่งเข้ามาหาเวนดี้)
“จอยนี่ เกือบเป็นพวกมันแล้ว เพราะหมากฝรั่งไง ในหมากฝรั่งมีเศษขนหมาป่า ซึ่งคนขายก็คือ แม่มดใจร้าย ถ้ากินเข้าไปก็กลายเป็นพวกมันแน่ๆ ”
“อันนี้อะหรอ” (จอยหยิบหมากฝรั่งออกมาจากกระเป๋า ทิ้งลงพื้นแล้วเหยียบมันแบน)
“รีบหนีเถอะจอย” (จอยกำลังจะจูงมือเวนดี้เพื่อหนี แต่แล้วก็....)
มนุษย์หมาป่า ลุกขึ้นมา แล้วจับแขนเวนดี้ไว้
“จอยหนีไป เร็ว” (เวนดี้ปล่อยมือจากจอย และพยายามดึงแขนออกจากมือมนุษย์หมาป่า)
“ขอบคุณนะที่มาช่วยนะ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกันนะ” (จอยรีบวิ่งหนีไป)
จอยมาถึงโรงอาหาร
โรงอาหารเงียบมาก จนจอยคิดว่าปลอดภัยแล้ว แต่เมื่อเขาเดินถอยหลังไปเรื่อยๆก็......
ตุ๊บ (เสียงจอยชนกับมนุษย์หมาป่าอีกตัวจนจอยล้ม)
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก” (เสียงจอยกรี๊ด)
จอยลุกขึ้น จนโดนมนุษย์หมาป่า วิ่งไล่ต้อนจนติดกำแพง ตอนนั้นจอยก็คิดอีกเป็นรอบที่สองว่ายังไงก็ไม่รอดแน่ๆ เพราะที่นี่เงียบมากๆ ทุกคนก็กลับบ้านไปแล้ว คงไม่มีใครมาช่วย
ปั๊ง (เสียงปืนที่ยิ่งมาโดนกลางหัวใจของมนุษย์หมาป่า ทำให้ตายทันที)
“งืออออ” (จอยร้องไห้วิ่งไปกอดซองแจ)
“นายมาช่วยฉันจริงๆด้วยสินะ” (จอยพูด)
แฮร่ แฮร่ (เสียงมนุษย์หมาป่าอีกหลายตัวกำลังเข้ามาหาทั้ง2คน)
“ไม่มีเวลามาดราม่าแล้ว รีบหนีกันเถอะ” (ซองแจคว้ามือจอยเอาไว้แล้วพาวิ่งหนีไป)
วินาทีนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดลง แม้แต่เวลา ฉันคิดว่านี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ที่ฉันจะได้มีเวลาร่วมกับเขา แล้วนี่เราก็คบกันมา 5 เดือนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้จับมือกัน ฉันประทับใจมากๆ และไม่เสียดายที่ได้ซองแจเป็นแฟน
แกร๊กๆ (เสียงซองแจล็อกห้องสมุดเพื่อขังตัวเองกับจอยไว้)
“เห้อออ กว่าจะหนีมาได้” (ซองแจเก็บปืนใส่กระเป๋ากางเกง)
“เป็นไรอะ” (ซองแจเห็นจอยกุมมือตัวเอง ก็เลยเร่งรีบเข้ามาถาม)
“ฉันโดนมนุษย์หมาป่า ข่วนก่อนที่นายจะมาช่วย” (จอยร้องไห้)
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวหน่วยกู้ภัยก็จะมาช่วยเราแล้ว”
“ไม่ใช่เราแค่นาย”
“ทำไมหละ”
“ยังไงฉันก็ต้องตายก่อนที่จะหายทันอยู่ดี แล้วฉันก็ต้องกินนาย”
ซองแจนั่งลงข้างๆชั้นวางหนังสือ จากนั้นจอยนอนตักซองแจ
“นายยังจำได้ไหม”
“จำอะไรอะ”
“ครั้งแรกที่เราเจอกัน ฉันจะได้ว่า ฉันเจอนายที่ชมรมร้องเพลง ตอนนั้นนายกำลังออดิชั่นที่ห้องร้องเพลงเพื่อเข้าวง บีทูบี แต่สุดท้ายนายก็ทำสำเร็จ แล้วตอนนั้นฉันทำแว่นตกพอดี หลังจากที่นายออดิชั่นเสร็จกำลังออกจากห้อง นายก็เดินออกมาเหยียบแว่นฉันเฉยเลย ดีนะมีอันสำรอง”
***หมายเหตุตอนนี้จอยใส่คอนแทคเลนส์***
“จำได้สิ จำได้แม่นเลย”
“ฉันรักนายนะซองแจ นายรีบยิงฉันเถอะนะ ก่อนที่ฉันจะกินนาย ฉันอยากให้นายใช้ชีวิตให้คุ้ม ใช้ให้เผื่อฉัน ฉันจะคอยเฝ้ามอง เฝ้าดูแลนายเรื่อยๆไป ฉันจะไม่ทิ้งให้นายอยู่คนเดียว เอาเลย ยิงฉันเลย ฉันรักนาย ซองแจ ♥”
“ฉันขอโทษนะ จอย ชาติหน้าขอให้เราได้รักกันอีกนะ”
ซองแจหยิบปืนจากกระเป๋ากางเกง ตัวเองเพื่อจะมายิง จอย โดยที่เขาก็ไม่อยากทำ แต่เขาทำเพื่อตัวเองและจอย ดังนั้นมันจำเป็น เขาค่อยๆหยิบปืนอย่างช้าๆ เภาวนาให้สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่จริง จอยหลับตาปี๋ พร้อมยอมรับความตายที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่มันจะสายเกินไป......
ปั๊ง (เสียงปืนของยองแจที่ยิงกลางหัวใจจอยพอดิบพอดี)
“ฉันรักเธอจอย ขอให้เราได้รักกันอีกนะ ฉันจะไม่มีวันลืมเธอ”
TALK
โว้ววว เป็นไง สนุกม้ายยยย เรื่องแรกเลยน้า ฝากติดตามกันด้วย บ๊ายๆ นอนแล้ว
ฝันดี แฟนฟิคทุกคนจ้า
ประวัติ ยายขายหมากฝรั่ง (แม่มด)
