Who are you? บทนำ-5

บทนำ

 
                      "คุณแม่คะ หนูจำเป็นจะต้องตามคุณแม่มาเรียนต่อ ม.4 ที่นี่ด้วยหรอคะ?"ฉันถามคุณแม่ซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าฉัน


"ถูกต้อง เพราะว่า ถ้าหากหนูอยู่ที่่่เมืองต่อ จะไม่มีใครอยู่เลี้ยงหนูต่อนะ" คุณแม่ตอบฉัน "แต่หนูอยู่คนเดียวได้นี่คะ" ฉันพยายามเถียงทั้งๆ


ที่รู้ว่า ไม่มีทางได้กลับไปนั่งๆนอนๆ อยู่ในเมืองบ้านเกิดฉันอยู่แล้ว    
 

                      ทั้งๆที่ฉันพยายามปรับตัวกับเกาะนี้ แต่มันแปลกๆ... ตรงที่ บนเกาะนี้ ราวกับว่า มีสิ่งที่แปลกๆตามฉันมาตลอด

ตั้งแต่เข้าเมืองมาแล้ว.....

                    
                 เอี๊ยดดดดดด!!! เสียงรถเบรกเพื่อจอด เมื่อถึงที่หมาย  "นี่หรือคฤหาสถ์ที่ฉัน จะต้องมาอยู่ ถึงจะดู ใหญ่เกินความจำเป็น


ไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าเล็ก เกินไปแล้วกัน ไม่สิ... เล็กเกินไปอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำรึเปล่านะ? เพราะว่า ฉันอยู่กับแม่แค่ 2คน เท่านั้น...


                 ฉันพยายามมองสำรวจ บริเวณรอบข้าง แต่หางตาของฉัน เห็นคนวิ่งผ่านไป อย่างรวดเร็ว  พรึบ!!  "แม่คะ มีคนอยู่นอก


จากเรา 2 คนด้วยหรือคะ?" ฉันถามอย่างสงสัยเป็นที่สุด "ไม่หรอกจ้ะ เราอยู่กันแค่2คนเ่ท่านั้น" แม่ตอบกลับมาอย่างสบายใจ


                หือ? 2คนเท่่านั้นหรือ? แสดงว่า เมื่อครู่ ฉันคงตาฝาดไปสินะ เอาเถอะ ถึงฉันจะรู้สึกว่า ตาฝาดบ่อยตั้งแต่เข้าเมืองมาแล้ว


ก็เถอะนะ ไปเดินเล่นรอบคฤหาสน์ดีกว่า อย่างน้อยคฤหาสน์หลังนี้ ก็มีที่"เดิน" เยอะเกินความจำเป็นอยู่แล้วล่ะสิ


               ตึก! ตึก! ตึก! เฮ้อออออ เอาอีกแล้วหรอ ฮึ! ครั้งที่2 แล้วนะ  ฉันได้แต่หวังว่า วันนี้ ฉันใช้ชีวิตได้โดยไม่ตาฝาด จนหมดวัน

                                                                    
 

บทที่1

              "ใครน่ะ!!" ฉันตะโกนออกไปด้วยนำเสียงตกใจเล็กน้อยมือสั่นระริกทั้งสองข้างเริ่มค่อยๆหาอาวุธที่สามารถป้องกันตัวเองได้


ท่อนไม้ขนาดเล็กที่พื้น และฉันจึงค่อยๆก้มไปเก็บทันใดนั้นเองฉันก็ไปสังเกตเห็นเงาของเด็กสาวที่มองแล้วดูสดใสร่าเริงอยู่ข้าง


หลังเงา


ชั้น?  เอ๊ะ..เดี๋ยวก่อนนะชั้นออกมาคนเดียวนี่นาแล้วเมื่อกี้ไม่เห็นจะมีใครออกมาเลยอะไรกัน..อะไรกันนะ รึว่า ว..วิญญาณ ไม่จริงน่า


           
              พรึบ! ฉันเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับถือไม้ที่เก็บเมื่อกี้ชูขึ้นแต่ฉันก็ไม่เห็นเงาอีก เฮอะ ฉันพึมพำเบาๆก่อนรีบวิ่งกลับเข้าบ้าน

 
ของฉันและวิ่งขึ้นห้องนอนทันที "เฮ้ออ" เสียงถอนหายใจดังขึ้น วันนี้ เราเป็นอะไรกันนะ!! =[]= รีบนอนดีกว่า พรุ่งนี้ อาการอาจจะ


หายไปก็ได้..............


             เช้าวันใหม่ "ฮ๊าาาาาาา.. หลับไม่ค่อยสนิทเลย สงสัยเครียดเรื่องเมื่อวาน วันนี้คงจะดีขึ้นละนะ สงสัยเราจะเหนื่อยเกินไปมั้ง


             ตึก ตึก ตึก ฉันเดินลงบันได้เพื่อจะได้ไปกินข้่าวเช้า "อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณแม่"ฉันเรียกทัก "จ้า" คุณแม่ตอบฉันด้วยเสียงอ่อน


โยน "นี่จ้ะ อาหารเช้า" ฉันมองอาหารเช้า เดิมๆ ที่ฉันทานทุกวันตอนอยู่เมืองเก่า ฉันคิดถึงเมืองเก่าจัง... เฮ้อออ


             ติ้ง.... เสียงเหมือนคนเล่นเปียโนคีย์สูงๆ ดึงขึ้นครั้งหนึ่ง เอ๊ะ คุณแม่ก็อยู่ที่นี่ ฉันก็อยู่ที่ไหน ใครกันล่ะ ที่มาเล่นเปียโนใน


ห้องรับแขก "คุณแม่คะ ได้ยินเสียงคนเล่นเปียโนไหมคะ?" ฉันถาม "เอ๊ะ? เปียโนหรอจะ บ้านหลังนี้เปียโนพังไปแล้วนะลูก หูฝาดละมั้ง


จ้ะ^^" นั่น เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว คำว่าฝาดมันชักจะเริ่มมีเยอะขึ้นในชีวิตฉันตั้งแต่เืมื่อวันที่ย้ายเข้ามาแล้วนะ ต่อไป คงกินอาหารที่


อร่อยที่สุดในเมืองรสชาติฝาดแน่เลย เฮ้่อออออ ฉันถอนหายในเป็นครั้งที่แปดล้านนน แล้วมั้ง=_=


            เมื่อฉันกินข้าวเสร็จ ฉันเดินไปโกดังเก็บของเพื่อย้ายของที่ขนมาจากเมืองเก่า ซึ่งฉันมาคนเดียวด้วย แม่บอกว่าให้ฉันมาเอา


ของ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมแม่ต้องให้ฉันมาคนเดียว รู้สึกใจมันหวั่นๆ เพราะ"ความกลัว" เมื่อฉันหยิบของที่แม่ให้เอาฉันก็รีบเดิน


ออกจากโกดัง และฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิง



                            "HELPPPPPPP MEEEEEE" เสียงก้องๆนั้นดังมา


                            "HELPPPPP MEEEEEE FINEEE MEEEE....." เสียงผู้หญิงก้องๆนั้นดังอีกครั้ง แล้วอยู่ๆ เธอ


เห็นเลือดเต็มอยู่ที่บริเวณกล่อง


โกดังไหลมาจากกำแพงทางด้านในของโกดัง


                     
                  "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ผีหลอก     คุณแม่ขาช่วยหนูด้วยยยยยยยยย" "อะไรลูกเกิด


อะไรขึ้นจ๊ะ?" คุณแม่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับฉัน "หนูได้ยินเสียง... เสียง.. เด็กผู้หญิงกับกองเลือดค่ะคุณแม่! " ฉันตอบด้วยเสียง


สั่นเครือ "ไหนพาแม่ไปดูซิ"


                  "ตรงนี้และค่ะ*-* หนูได้ยินเสียงตรงนี้ และกองเลือดก็..." ฉันเดินนำคุณแม่ไป เอ๊ะ!! กองเลือดหายไป "คุณแม่คะ แต่


เมื่อกี๊ หนูเห็นกองเลือดตรงนี้จริงๆนะคะ ! คุณแม่เชื่อหนูสิึคะ เชื่อหนู..."ฉันพยายามบอกคุณแม่ให้เชื่อ "แม่ว่าแม่ควรพาลูกไปหาหมอ


นะคะ ไปแต่งตัวไป เดี็๋๋ยวแม่พาไปน้ะจ้ะ" อะไรกันแม่ไม่เชื่อชั้น ชั้นคิดในใจ


                 หลังจากที่ฉันแ่ต่งตัว เสร็จเรียบร้อย ก็ขึ้นรถไปพร้อมๆกันกับคุณแม่ กึก กึก กึกเสียงเหมือนกับ มีอะไรติดกับล้อรถ


เมอา ไปดูที่ล้อรถสิลูก มีอะไรติดอยู่น่ะ" "ค่ะ" ฉันออกจากรถและก้มลงไปดู เอ๊ะ? ไม่มีอะไรนี่นา ช่างเถอะ "ไม่มีอะไรนี่คะ รีบไปเถอะ"


"อ่าจ้ะรีบไปกัน"


                "สวัสดีค่ะ คุณหมอ คือว่า ลูกดิฉันเหมือนจะเห็นภาพหลอนจากระบบประสาทผิดเพี้ยนค่ะ  คุณหมอช่วยตรวจดูให้หน่อย


นะคะ " คุณแม่บอกกับคุณหมอ "ได้เลยครับ เชิญคุณหนู นั่งตรงนี้เลยครับ และคุณผู้หญิงเชิญรอด้านนอกเลยครับ" "ค่ะ"


ชั้นหงุดหงิดแม่ขึ้นมาทันทีที่แม่มาหาว่าชั้นเป็นพวกโรคจิต แม่นี่ไม่เข้าใจชั้นเลยรึบางทีชั้นจะโรคจิตจริงๆรึเปล่านะ. . .


"เอ่อ หนูจ๊ะ..หนู" เสียงคุณหมอเรียกชั้นให้ตื่นจากภวังค์ "อ่อ ค..ค่ะ" ชั้นขานรับและคุณก็หมอถามอะไรไปเรื่อยเลย
.
.
.
.
.
.


รึว่าเด็กคนนี้....คล้ายมาก..ไม่ใช่หรอก ไม่น่าใช่ละมั้ง....       "เสร็จแล้วละครับคุณนาย"  คุณหมอพูดพร้อมกับเรียกแม่ชั้นเข้ามา
 

ชั้นไม่รู้ว่าหมอคนนี้เค้าเป็นอะไรน่ะนะเค้ายังไม่เห็นจะตรวจอะไรที่เกี่ยวกับสภาพจิตใจชั้นเลยนี่นา เฮอะอะไรกันบ้าชัดๆเลยแม่ของชั้น


ก็ดันเลือกหมอผิดคนซะได้บ้าจริงแต่ก็ช่างมันเถอะ "ลูกเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"^ ^ แม่ถามด้วยนำเสียงเป็นห่วงเป็นใย


ฉันจึงตอบอย่างรำคาญเล็กน้อยว่า "สบายดีค่า!" ในสายตาของคนรอบตัวของฉันคงคิดว่าฉันบ้าสินะ เฮอะ  ให้ตายเถอะ


                  ยามเย็นที่พระอาทิตย์กำลังจะตกชั้นกลับถึงบ้านพอดี และ "ตึก ตึก ตึก" อีกครั้งที่ชั้นได้ยินเสียง


มันทำให้ฉันหวาดผวาและ "เพล้ง"คราวนี้ชั้นรีบหันไปดูทันทีแต่มัน...ไม่รู้สิว่าจะมีความรู้สึกยังไง แต่ก็ช่างมันเถอะนะ ภาพที่อยู่ตรงหน้า


คือภาพของคุณแม่แสนซุ่มซ่ามแม่ของฉันที่ทำแก้วแตกจนกระเด็นไปทั่ว "ม..แม่ เป็นอะไรมั้ยค่ะ"ฉันถาม "ไม่เป็นไรขอโทษนะจ๊ะ"


แม่ตอบ ชั้นที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรจึงรีบวิ่งขึ้นห้องนอนและหาวิธีพิสูจความจริงว่าฉันไม่ได้หูและตาฝาด


-ตกดึก-


                 เอาล่ะ คืนนี้ เราจะต้องพิสูจให้ได้ ฉันคิดจะลองพิสูจน์ตนเองด้วยการ ไปในโกดังเก็บของ เหมือนดังเมื่อตอนบ่าย


แอ๊ดดดดดดด.... เสียงเปิดประตูเข้าโกดัง นั้น ดูเหมือนจะทำให้ชั้นค่อนข้างกลัวมากขึ้นจริงๆ... มือของเด็กสาวที่ถือกล้องวิดีโอ


อยู่นั้นเดินอย่างใจกล้าเข้าไปในโกดัง ติ๊ด! เสียงกล้องวิดีโอดังขึ้น หึหึเด็กสาวหัวเราะเบาๆ ฉันจะพิสูจให้ทุกคนเห็นเอง
   

                   เรื่องนี้ฉันจะ  กิ๊กก๊อก.. เสียงอะไรน่ะ เด็กสาวรับรู้ได้แล้วว่าตัวเองทำกล้องวิดีโอตกจากมือไป 


เมื่อรับรู้แล้วจึงก้มตัวลงไปเก็บแต่แล้วเมื่อเด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาทุกอย่างในโกดังก็เละเทะไปเสียแล้ว.. เด็กสาวทิ้งกล้องวิดิโอจากมือ


และเริ่มพูดกับตัวเอง ..เด็กสาวร่างบางที่ยืนอยู่คนเดียวในห้องที่ไม่มีใครอยู่เธอสับสนเกินจะตั้งสติได้แล้ว.."มะ..ไม่จริง"เสียงแห่งความ


หวาดกลัวเริ่มขึ้นอีกครั้ง "ฉ..ฉันไม่ มะ..ได้ท..ทำนะ..ไม่..ช..ใช่ฉันนะ" ความสับสนความกลัวที่เริ่มเข้ามาปะปนกันเริ่มขึ้น....


เลิกแกล้งฉํนสักทีเถิดพระเจ้า ทุกคน แม่ และก็..และก็วิญญาณบ้า บ้า บ้า บ้า บ้าทั้งเพเลย เด็กสาวที่นั่งในท่าคุกเข่าจนตัวสั่นงันงก


เริ่มการสาปแช่งสิ่งที่เธอกลัว ฉัน..ขอให้พวกมันมีอันเป็นไป ไม่เห็นความจริง อยู่ในโลกที่ไม่มีใครเข้าถึง ไม่มีใครเข้าใจอะไรพวกมัน..


"ฮะฮ่า เหอะๆๆๆ..." เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กสาวดังขึ้นเธอมองขึ้นด้านบนเล็กน้อย "มากับฉันเถอะนะ เธอน่ะ"เสียงอ่อนโยนของ


เด็กหนุ่มดังมาจากที่ไหนซักแห่ง..."ใครกันค่ะ"เด็กสาวตอบอย่างเรียบๆทั้งที่ในใจกลัวอยู่บ้าง "ฉันมิดไนท์" เมื่อเด็กสาวได้ยินชื่อนี้


ถึงกับสะดุ้ง "ขอบคุณนะมิดไนท์" เสียงเบาๆเริ่มอ่อนแรงร่างของเด็กสาวทรุดตัวลงทันที..เด็กสาวอยู่ในช่วงนิทราเธออ่อนแรงและ


หวาดกลัวจึงหลับไม่รับรู็เรื่องใดๆทั้งสิ้น "ตื่นแล้วหรอ" เด็กหนุ่มที่ใบหน้าดูขาวซีดพูดอย่างเป็นห่วงเป็นใย"ฉันตื่นแล้วไม่เห็นรึไง"


เด็กสาวพูดอย่างรำคาญ "ฉันอยากจะออกจากที่นี่แล้วนะ มันเกิดอะไรขึ้นหรอ?" ฉันถาม เอ่ชื่อมิดไนท์มั้งสินะ


"เธอออกไปไม่ได้หรอก ที่นี่น่ะ ถูกปิดตายตั้งแต่ทุกสิ่งทุกอย่าง ถูกทำลายอย่างเละเทะ ไปแล้วน่ะ" มิดไนท์ตอบฉัน ฉันไม่เข้าใจเลย


จริงๆอะไรก๊านน ทำไมล่ะ เพราะอะไรบอกฉันเซ่"โธ่เอ๊ยยยยทำไมกันนะ! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ิ! มิดไนท์ทำไมห้ะ..ทำไม" เด็กสาวพูด


พลางทุบพื้นอย่างบ้าคลั่ง"โอ๊ย!" เจ็บหัวจัง ราวกับมีใครมาทุบหัวเลย... ในขณะที่ฉันทุบพื้นไปนั้น ดูแล้ว


ฉันทุบโดนเงาหัวตัวเอง แล้ว ฉันกลับเจ็บหัวขึ้นมา... "อ๊ากกกก เกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันกันแน่! มิดไนท์ บอกฉันที!


มิดไนท์...บ..บอกฉัน?" ไม่จริง มิดไนท์ เขาหายไปไหนน่ะ?


                                                                        - บทที่2 -


                        ฉันอยู่คนเดียวงั้นเหรอ? "ม..แม่ค่ะ"ฉันตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง


"แม่ช่วยหนูด้วยช่วยหนูที..ช่วยทีช่วย ช..ช่วยฉันทีเถอะ....ใครก็ได้ หาฉันให้เจอที ช่วยฉันที.."เด็กสาวตะโกนเสียงดังเสียจนเสียง


แหบแห้ง เธอสับสนมากสับสนมากๆ ความหวั่นไหวยังคงเก็บไว้คำถามที่อยากจะถามทุกสิ่งที่อยากจะบอกยังคงเก็บไว้ 


นำ้ตาเริ่มพรั่งพรูออกมามากมายเหลือเกินเด็กสาวนอนขดตัวร้องไห้อย่า่งโหยหวนใบหน้าคมสวยของเธอมีเพียงแต่ความเศร้าสร้อย


กึบ! เสียบท่อนไม้ขนาดประมาณไม้เบสบอลหล่นลงมาจากเพดานด้านบน ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจของเธอ สติไม่อยู่กับตัวแล้ว


"อยากให้ฉันตายๆไปเลยสินะ ฮึฮึ ฮิ ฮ่าๆๆ" คำพูดและเสียงหัวเราะแสนบ้าครั่งของเธอฟังดูแล้วน่ากลัวทีเดียว เธฮวิ่งอย่ารวดเร็ว


และชำนาญ(เมอา:นักกีฬาระดับแชมป์ของโรงเรียนเก่า)เข้าไปที่ท่อนไม้นั้น หยิบยกท่อนไม้ให้สูงขึ้นแล้วฟาดลงที่พื้นทันที ตุบ!


เด็กสาวฟุบลงไปนอนกับพื้นสลบไปเหมือนกับมีคนให้ไม้ฟาดที่ศีรษะอย่างจังอีกครั้งที่เธอสลบ แต่คราวนี้ไม่มีใครมาอยู๋เคียงข้างเธอ


แล้วมิดไนท์หายไปแล้วเธอต้องอยู่คนเดียวจริงๆ..  หลังจากนั้น3ชม. . . ."อ..โอ๊ย" เมอาพูด "ฉันสลบไปหรอเนี่ยแล้วมันนานท..เท่า"


"เฮ้ยยย ที่นี่ที่ไหน น..นะ" เมอาพูดเสียงดังก่่อนค่อยๆลดระดับเสียงลง ฉ้นอยู่ที่ไหนกันโว้ยยยอะไรเนี่ย


ความบ้าไม่ทันหายความโรคจิตเข้ามาแทรก =w= เมอามองไปรอบๆห้องไม่สิสถานที่...บ้านเกิดของเธอ...


ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง! เสียงนาฬิกาจากหอนาฬิกาดังขึ้นบอกเวลาเที่ยงคืน ฉันรู้ดีเมืองบ้านเกิดของฉันฉันเห็นแล้วที่ๆฉันอยู่ตอนนี้คือสถานนี


ดับเพลิงแต่เท่าที่จำได้ บ้านของฉันอีกไกลเลยล่ะฉันก็เลยค่อยๆลุกขึ้นอะนะ แต่ก็ "โอ้ย" ฉันครางซะน่าสงสารเลยละ -.-


ก็นะมันช่วยไม่ได้นี่นาปวดหัวจะตายแล้ว จะว่าไปฉันก้บ้าบิ่นใช้ได้นะ "เป็นไงบ้างล่ะ ^ ^"มิดไนท์พูด ฉันเมินหน้าหนีไอ้มิดไนท์


ทันที เฮอะทีนายยังหายไปจากฉันเลยนี่ "นี่เธออย่าโกรธกันเลยน่าไม่งั้นฉันจะ.." มิดไนท์พูดขู่ฉัน "ฉันจะอะไรเล่า อะไรของนายกัน"


"ฉันจะทำแบบนี้ไง.." มิดไนท์อ้อมไปข้างหลังฉันแล้วเค้าก็ใช้มือทั้งสองข้างอ้อมจากข้างหลังมาที่หน้าท้องของฉัน.....


แล้วก็..แล้วก็ ก..กอดฉันซะแน่นเลย =///= อะไรของเค้าเนี่ยหน้าฉันแดงแล้วสินะ เฮ้ออะไรก๊านนน ช่างมันสิ๊คิดว่าฉันจะยอมเหรอ


ฉันพลิกตัวกลับไป กอดมิดไนท์บ้างแต่ก็ไม่ได้แนบเนื้อขนาดนั้นหรอกแค่แกล้งๆนะ -.- ตอนนั้นมิดไนท์ทำหน้าเหวอมากเลยล่ะ


ฉันดึงหน้ามิดไนท์เข้ามาใกล้แล้วก็.."เพียะ!" ฉันตบหน้าเบาๆ...รึเปล่านะ? .."ฮึฮึ" ฉันหัวเราะมิดไนท์ในตอนนี้หน้าแดงซะเลย


เฮอะอย่าคิดนะว่าจะชนะฉันได้ ฝันไปเหอะ"ยัยแรงม้า"เค้าพึมพำ จากนั้นเราทั้ง2ก็มุ่งหน้าต่อไปไม่สนใจเรื่องเมื่อกี้เลยล่ะที่บ้านของ


ฉัน ตอนนี้ฉํนดีใจนิดหน่อยนะ ฉันใกล้ถึงบ้านเก่าของฉันแล้วล่ะบ้านเล็กๆน่ารัก บ้านเก่ากลิ่นของดอกเจสมิน


ตึก ตึก ตึก "มิดไนท์"ฉันเรียกเค้า "ห้ะ อะไรหรอ"เขาตอบ "ที่นี่คือบ้านเก่าของฉันล่ะ"ฉันพูดแบบเรียบๆจากนั้นเราก็เดินเข้าไปในตัว


บ้านแสนดีข..ของฉัน ฮ..เฮ้ยเกิดอะไรขึ้นน ท..ทำไมในหัวของฉันถึง... ปวดหัวจัง... อ๊ะะะ...!!! ตึงง!! ฉันล้มลงที่พื้น "เมอา! เมอา!


เป็นอะไรไป! เมอา!" สิ้นเสียงมิดไนท์ ฉันเหมือนเห็นกับ ภาพ อดีต ที่ถูกฉายอยู่ในสมองของฉัน เอ๊ะ นั่นมัน มิดไนท์? ตอนเด็ก?


เกิดอะไรขึ้นนะ? "แม่ครับ ทำไมเราต้อง ย้ายมาที่บ้านหลังนี้ด้วยละครับ?"เสียงมิดไนท์นี่นา นั่นมิดไนท์จริงๆหรือ? "เพราะว่าเราจะต้อง


ตามพ่อมาทำงานที่นี่ยังไงล่ะ มิดไนท์..." มิดไนท์จริงๆด้วย ทำไม? "ถึงแล้วล่ะ" ผู้หญิงคนนี้ น่าจะเป็นแม่ของมิดไนท์


"คุณแม่ครับ! เกิดอะไรขึ้น" ฉันมองภาพที่อยู่ในสมองฉันคือ มิดไนท์กอดแม่ของตน ซึ่งเลือดอาบตัว "มิดไนท์...น..หนีไปจ..จากที่นี่.."


"แม่ครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!" สิ้นเสียงของมิดไนท์ "จะหนีไปไหน เด็กน้อย!" เสียงชายวัยกลางคนใส่ชุดดำ วิ่งไล่มิดไนท์ "ตาย...ซะ!!"


ชายวัยกลางคนที่ใส่ชุดดำ ง้างมีดเล่มใหญ่ขึ้น และจรดปลายมีดลง กลางหัวใจมิดไนท์ "อ๊ากกกกก!!" เด็กชายล้มลง... ท่ามกลาง


กองเลือดของตน "มิดไนท์!!!" แฮก แฮก แฮก เกิดอะไรขึ้น "เมอา เกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ อยู่ๆ เธอก็ล้มลง เธอ...?"ฉันไม่รู้" O_O


แฮก แฮก เหนื่อยเหลือเกิน ราวกับว่า เราจะขาดอากาศตาย ทำไมกัน? เมื่อตะกี๊ คือ อะไรกัน?....มิดไนท์...นั่นคือนายสินะ


ฉันฝืนยิ้มเล็กน้อยไปให้เค้าเพื่อให้เค้าสบายใจ ตอนนี้ฉันรู้แล้วมิดไนท์มีอดีตที่แสนเศร้าขนาดไหนแล้วทำไมเค้าถึงไปอยู่ที่โกดังนั่น..


"ม..เมอา เธอรู้แล้วววหรออ"มิดไนท์ตะคอกใส่ฉัน ฉันงงๆกับคำพูดของเค้า..อะไรกันรึว่าเรื่องที่เค้าตายไปแล้วสินะ "ฉันรู้แล้วล่ะ"


ฉันตอบและยิ้มให้เค้า "ล..แล้วเธอไม่กลัวหรอฉันเป็นผ..ผีนะ"มิดไนท์พูดหวั่นๆฉันหัวเราะแล้วพูดว่า"นายเป็นคนดีนะฉันไม่กลัวหรอกน่า"


                           ฉันตอบมิดไนท์  แล้วฉันก็มองสภาพบ้านของฉันอีกทีมันยังคงเหมือนเดิมของฉัน..แล้วฉันจะมาที่นี่ทำไมนะ


ไม่มีเบาะแสอะไรเลยรึไง เป๊าะ แป๊ะ ~ เสียงนำรั่วลงมาจากเพดานซึ่งข้างบนเป็นห้องของฉัน ตึง ตึง ตึง เสียงฉันวิ่งขึ้นบรรได้ไป


"ห..เห้ยยยย" เสียงมิดไนท์ที่เดินตามหลังฉันมาตะโกนลั่น "เมอาเกิดอะไรขึ้นกับห้องเธอเนี่ย" ภาพตรงหน้าคือท่อนำจากห้องนอน


มีการถูกทุบตีอย่างรุนแรง.. ที่สำคัญตอนนี้ น้ำแทบจะท่วมห้องแล้ว เราคงจะต้องรีบออกจากที่นี่ "มิดไนท์ รีบออกจากที่นี่กันเถอะ!"


                          ฉันและมิดไนท์รีบวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน ปึง! ปึง! ปีง! บ้าจริง! ประตูถูกล็อคจากด้านนอกได้ยังไง?


น้ำเริ่มจะท่วมบ้านแล้ววว T^T ทำยังไงดีเนี่ย ความเป็นจริงมันไม่น่าจะท่วมได้นี่นา แ่ต่พอดี หน้าต่างถูกปิดล็อคหมด =[]= "มิดไนท์


ทำยังไงดีล่ะ?" "บ้านเธอมีมั้ยที่สูงๆที่สุดในบ้านน่ะ" มิดไนท์ถาม "อ..เอิ่ม มีสิ ต..แต่" มิดไนท์คว้ามือฉันแล้ว


ให้ฉันนำทางไปยังห้องใต้หลังคา... แต่ประเด็น คือ ฉันกลัววหนู >[]< ทำไงดี๊~~  ตึง ตึง เสียงเดินของฉันดังขึ้นเล็กน้อย


ฉันไป   บันได(เป็นบันไดแบบไว้ปีน) 


                           ฉันให้มิดไนท์ขึ้นไปก่อนเพราะ.. ฉันใส่กระโปรงแต่ช่างมันก่อนเรื่องนี้ มิดไนท์ไต่บันไดอย่างรวดเร็ว


ฉันไต่ขึ้นบันไตตามไปติดๆ  "เฮ้อออ.. ถึงสะที=3=" เหนื่อยจริงๆ บันไดเชือกก็แทบขาดแล้วเนี่ย  "เอาล่ะ ออกไปทางหน้าต่างบาน


นี้กัน..." ปึง!! เสียงรูปเก่าๆแตกโดยไม่รู้สาเหตุ เอ๊ะ แต่นั่น รูปอะไรนะ? ฉันเดินไปเพื่อที่จะหยิบ รูปนั้นขึ้นมาดูเพราะ่ว่า ตอนอยู่บ้าน


หลังนี้  และตอนขึ้นมาบนนี้ ฉันไม่เคยเห็นรูปนี้วางอยู่สักครั้งเดียว