คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF KAIHUN] You'll go {1/2} .:100%สักที:.
แรงบันดาลใจจากเพลง ภาษาไทย ของ แสตมป์ อภิวัชร์
(แนะนำคนที่อ่านแล้วอ่านอีกรอบ เพราะเปลี่ยนคำเล็กน้อย)
.
.
.
คำว่าเธอจะไป
ฉันเชื่อมาตลอดว่าเธอจะกลับมาหาฉัน
สักวันหนึ่ง...
∞
“เซฮุน ฉันไปก่อนนะ” ริมฝีปากหนาก้มลงกระซิบที่ข้างหูของคนผิวขาวก่อนจะเลื่อนมาฉกชิงความหวานที่ริมฝีปากสีแดงฉ่ำ ยืดตัวขึ้นก้มลงเก็บกางเกงชั้นในที่ถูกถอดไว้ก่อนจะสำเร็จภารกิจรักที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงก่อน แต่มือหนาก็ถูกมือเล็กที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกของคนบนเตียงรั้งไว้
“วันนี้ทำงานที่ไหนเหรอครับ ผมไปหาได้มั้ย?” คนผิวขาวดั่งน้ำนมพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนเพราะหมดเรี่ยวแรงไป ไหนจะแฮงค์จากแอลกอฮอล์เมื่อคืนอีก เมื่อเห็นคนที่ตนขอร้องส่ายหน่าอย่างเชื่องช้าก็ยู่ปากแดงบนใบหน้าหวานของตน “ทำไมล่ะ”
“วันนี้เธอไม่มีเรียนเหรอ ฉันไม่โอเคหรอกถ้าเธอจะไปรอฉันแล้วให้คนที่เดินผ่านไปมาถามว่าเธอมารอใคร แล้วเอ่ยอ้างชื่อฉันน่ะ”
“นั่นสินะ...นักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรง คิมจงอิน ผู้ที่พูดต่อหน้าสื่อมวลชนทั้งหลายว่าจะไม่มีพันธะกับใครไม่ว่าจะเรื่องรัก หรือเรื่อง...เซ็กส์” เด็กหนุ่มเบะปากเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นนั่งเพราะตื่นอย่างเต็มตา แต่ก็มีอาการเบะหน้าเล็กน้อยเพราะรู้สึกเจ็บทางช่องทางหลัง หลังจากที่คุยกับคนตรงหน้าไม่กี่ประโยคก็เริ่มมีน้ำโหอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะคำพูดของเขา แต่เป็นเพราะสีหน้าที่เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งๆที่เมื่อไม่นานมานี้เขายังเอ่ยปากชม พูกคำหวานกับเขา
นี่เหรอ...ที่เขาเรียกว่าความสัมพันธ์แบบชั่วคราว
จงอินมองหน้าเด็กขี้งอนที่ทำท่าทางเหมือนจะเมินเขาแล้ว ยิ้มเยาะเล็กน้อยแล้วบีบแก้มให้เด็กนั่นหันมามองหน้าตน
“ตัดพ้อเหรอ?”
“อะ...อ่อย!
“หืม?อะไรนะ”
“ออกไอ้อ่อย!”
“เซฮุนนา นายพูดว่าอะไรนะ ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลยยย” พูดน้ำเสียงยียวนพลางกลั้นขำไปด้วย ก็ดูสิ เด็กนี่หน้าตาน่าเกลียดชะมัด “นายมีเหตุผลอะไรมั้ยที่จะต้องไปหาฉัน”
“อื๊อ!” ดึงมือหนาออกจากใบหน้านวลของตัวเอง แล้วหันไปทำตาขวางใส่ “คุณบีบแก้มผมทำไม!”
“หมั่นไส้เด็กแถวนี้ ว่าไง ฉันถามน่ะจะตอบมั้ย ก่อนที่มันจะตื่นอีกครั้ง”
เซฮุนเบิกตากว้าง ก่อนจะหันหน้าหนีสิ่งที่จงอินกำลังพูดถึง
แหงล่ะ ก็เจ้านั่นมันโด่ขนาดนั้น ไม่รู้ว่าทำไมแต่มันกลับดูใหญ่กว่าเมื่อคืนมาก
“ไม่ตอบเหรอ?”
-------------------------
CUT
-------------------------
เซฮุนคว้ากระเป๋าหลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จ จงอินออกจากห้องของเขาไปตั้งนานแล้ว ดังนั้นตอนนี้เซฮุนก็ควรจะไปโรงเรียนบ้าง อย่างน้อยเขาก็คงไม่ไปสายมาก
เซฮุนโค้งศีรษะให้กับยามหน้าคอนโด เขาเดินทางไปโรงเรียนด้วยเท้า นับว่าอากาศวันนี้พอทำให้เขาไม่ลำบากต่อการเดินไปเรียนเสียเท่าไหร่
แต่เดินมาได้ไม่นานเขาก็รู้สึกแปลกๆจนต้องหันหลังมองความปลอดภัยทางข้างหลังของเขาด้วย
เหมือนมีคนเดินตามเขามาตั้งแต่ออกจากคอนโด
∞
“เซฮุน ช่วงนี้นายดูสดใสขึ้นนะ” ซึลกิจับใบหน้าของเพื่อนหนุ่มที่ผิวสวยกว่าเธอมาหันซ้ายขวา “เนี่ย เปล่งปลั่งมากเลย”
“งะ...งั้นเหรอ” เซฮุนหัวเราะแห้งๆเมื่อเจอเพื่อนพูดอย่างนั้น เขาไม่ได้คิดอะไรมากเพราะซึลกิไม่ได้พูดเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้หญิงอย่าง ‘สวยขึ้น’ หรืออะไรทำนองนั้น
“มีแฟนหรือเปล่า? ฉันว่านายดูดีขึ้นจริงๆนะ” นาอึนเห็นด้วยอีกคน เซฮุนส่ายหน้านิดๆ คนอย่างเขาเหรอจะมีแฟน เพราะช่วงนี้โดนคนๆนั้นเรียกตัวไปบ่อยมาก
ใช่...คิมจงอินนั่นแหละ
ความสัมพันธ์ของโอเซฮุนและคิมจงอินไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนรัก เป็นแค่ความสัมพันธ์เพียงชั่วคราว...
คราวที่คนๆนั้นต้องการจะปลดปล่อย
แต่ถึงอย่างนั้นคนอย่างเซฮุนก็ไม่สนใจหรอก
เพราะเด็กกำพร้าอย่างเขา คงจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเงินก้อนที่คิมจงอินคอยหยิบยื่นให้
และไหนจะ ‘ความรู้สึก’ ที่ไม่รู้ว่ามันก่อตัวขึ้นมาได้ยังไงด้วย
“จริงสิ เมื่อเช้ารุ่นพี่ฝากของมาให้นายอ่ะ บอกว่าสุขสันต์วันเกิด” นาอึนยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กขนาดเหมาะมือให้กับโอเซฮุน “แต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดนายนี่”
“นั่นสิ ใครให้มาอ่ะ” เซฮุนถามเพื่อนสาว ได้แต่รอยยิ้มกว้างที่ถูกมอบให้อย่างอบอุ่น
“พี่เขาไม่ให้บอกแหละ บอกให้แกะของขวัญเอาเอง”
∞
[เซฮุน วันนี้มาหาฉันหน่อยสิ]
“อะ...อีกแล้วเหรอครับ เมื่อวานซืนเพิ่งจะ...” ร่างบางลอบถอนหายใจเล็กน้อย เรื่องแบบนี้ถ้าจะทำติดต่อกันขนาดนี้เขาก็ไม่ไหวหรอก แต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อได้ยินอีกฝ่ายขัดขึ้น
[ไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันแค่ตัดสินใจแล้วว่า...]
“เซฮุน!” เสียงเรียกทำให้เซฮุนละหูออกจากโทรศัพท์ เสียงตะโกนเรียกนั้นดังพอที่คนในสายจะได้ยินด้วย
“ครับ!เดี๋ยวไปครับ!...ขอโทษนะครับคุณจงอิน ถ้ามีเรื่องอะไรบอกตอนนี้เลยได้มั้ยครับ” เซฮุนหันไปตอบรับเสียงเรียก แล้วมาคุยสายต่อด้วยน้ำเสียงร้อนรน
[…]
“คุณจงอิน? ฮัลโหล ยังอยู่หรือเปล่าครับ?”
[…ไม่ต้องแล้ว]
“หา?”
[ไม่ต้องมาแล้ว ขอโทษที่รบกวน]
สายโทรศัพท์ถูกตัดไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่แปลกที่อีกฝ่ายจะทำอย่างนั้น แต่สิ่งที่ทำให้เซฮุนประหลาดใจได้ก็คงเป็นประโยคที่เขาพูดก่อนจะวางสายต่างหาก เพราะไม่ว่าจะรบกวนแค่ไหนคนอย่างคิมจงอินก็ไม่เคยจะเอ่ยคำขอโทษเลยจริงๆ แม้กระทั่งตอนที่เขานอนๆอยู่ก็ดันโทรมาปลุกเนื่องด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ไม่มีคนคุยด้วย’ พอแกล้งหยอกไปว่าเหงาเหรอ ก็ดันโดนกระแทกเสียงใส่เสียอย่างนั้น แต่ก็ไม่เคยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆเงียบๆอย่างนั้นเลย
งอนเหรอ?
“...ฮุน เซฮุน!”
“อ๊ะ! ค ครับ?” เซฮุนสะดุ้งเล็กน้อย คนที่เรียกตัวเองเมื่อครู่มาอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“เหม่ออะไรของนายอยู่ พี่แค่จะถามเรื่องงานประกวดน่ะ พี่ได้ยินมาว่านายเก่งอังกฤษใช่ไหม?ช่วยพี่หน่อยละกัน”
“อ่า...ได้ครับพี่คริส ประกวดอะไรเหรอครับ”
“นายตอบรับเร็วไปนะ ค่อยๆคิดก่อนก็ได้ ตอบรับทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่าต้องแข่งอะไร” คริสหัวเราะเล็กน้อย คนเป็นรุ่นน้องก็ได้แต่หัวเราะแก้เก้อ “พี่อยากให้นายแข่งสุนทรพจน์น่ะ ไม่ต้องห่วง มันเป็นการแข่งแบบทีมน่ะ”
“อ่าครับ งั้นเจอกันนะครับ เดี๋ยวผมทักแชทไปนะ” เซฮุนรีบเอ่ยลาเพราะต้องการจะกลับไปพักผ่อน แต่ข้อมือเล็กก็ถูกดึงไว้โดยบุคคลตัวสูงคนเดิม
“เอ่อ...”
“มะ มีอะไรหรือเปล่าครับรุ่นพี่?”
“...ไม่ๆ ไม่มีอะไรหรอก นายกลับไปเถอะ” คริสยอมปล่อยข้อมือเล็ก ผู้เป็นรุ่นน้องยิ้มให้แล้วก้มหัวลา คริสโบกมือไล่ให้กลับบ้านจนเด็กคนนั้นหันหลังจากไป สายตาคมมองส่งก่อนจะถอนหายใจเมื่อเด็กคนนั้นเดินลงบันไดไปแล้ว
∞
ร่างบางนอนกลิ้งไปตามเตียงนอน ก่อนจะนึกได้ว่าต้องบอกรุ่นพี่เรื่องการแข่งขัน เซฮุนเอื้อมมือหยิบมือถือที่วางไว้ข้างโคมไฟบนโต๊ะตัวเล็กๆแถบหัวเตียง เมื่อคว้ามาได้ก็เปิดโปรแกรมแชทเพื่อพูดคุยกับรุ่นพี่ตัว
OhSehun : พี่คริสครับ เรื่องการแข่งนี่วันไหนเหรอครับ
นั่งรอไม่นานก็โปรแกรมแชทที่เขาถามค้างไว้ก็เด้งขึ้นมา
WuKris : เป็นอีกสามอาทิตย์หน้าครับ น้องฮุนฮุนโอเคมั้ย?
เซฮุนหัวเราะเล็กน้อยกับชื่อใหม่ที่ถูกตั้งโดยรุ่นพี่ที่ถือว่าฮ็อตเป็นระดับต้นๆของโรงเรียน นิ้วเรียวพิมพ์ตอบรุ่นพี่ไป
OhSehun : โอเคครับพี่คริสตี้ ผมไม่มีธุระครับ
WuKris : อะไรน่ะ นั่นชื่อพี่เหรอ
OhSehun : ทีพี่คริสยังตั้งชื่อแบ๊วๆให้ผมได้เลย ถือว่าหายกัน
WuKris : ทำไมล่ะครับ?พี่ว่าน่ารักออก ชื่อน่ารักๆก็ต้องเหมาะกับคนน่ารักสิครับ
รอยยิ้มบนใบหน้าหวานเริ่มหุบลง เมื่อเขานึกถึงคำเอ่ยชมที่คนๆนั้นเคยเอ่ยกับเขาเมื่อตอนอยู่บนเตียง
ไม่เอาสิเซฮุน อย่าเพิ่งนอกเรื่อง
ดวงตาสวยหันไปสนใจกับข้อความที่มาใหม่จากคนที่เขาคุยด้วย แต่ข้อความนี้ทำเอาคิ้วเรียวขมวดติดกัน
WuKris : ของขวัญน่ะเปิดหรือยังครับ
เขารู้ได้ยังไงว่าเราได้ของขวัญ
OhSehun : พี่คริสรู้ได้ไงล่ะครับ
WuKris : ทำไมจะไม่รู้ล่ะ
WuKris : ก็พี่เป็นคนให้นี่
เซฮุนไม่รอช้า เปิดกระเป๋านักเรียนแล้วควานหากล่องของขวัญกล่องเล็กนั่นทันที นิ้วเรียวเล็กดึงริบบิ้นที่ผูกไว้ออก แล้วเปิดฝากล่อง เห็นจดหมายเล็กๆพับครึ่งแต่ก็ใหญ่พอที่จะปิดบังของขวัญนั้นได้ เซฮุนหยิบจดหมายมาอ่านก่อนจะสนใจของขวัญนั้น
‘ถึง โอเซฮุน
ที่พี่ฝากบอกเพื่อนเราว่าสุขสันต์วันเกิด พี่หมายถึงวันเกิดอยากให้น่ะ พี่เห็นว่ามันสวยดี พี่เลยนึกถึงเรา เลยซื้อมาให้ เพราะพี่ไม่เคยซื้อของให้เซฮุนเลย เพราะงั้นอย่าตกใจล่ะ
พี่คริส’
ภายในกล่องคือจี้ทองคำขาวรูปหยดน้ำ เซฮุนจำได้ว่ามันเป็นของที่เซฮุนเคยบอกกับนาอึนว่าอยากได้มาก และตอนนี้เขาก็ได้มันมาสมใจอยากแล้ว
WuKris : เงียบจัง ไปแล้วเหรอ
OhSehun : ยังครับๆ ขอบคุณมากนะครับเรื่องของขวัญ
เซฮุนนั่งรอข้อความแชทอยู่นาน ก่อนข้อความจะขึ้นมาจนเซฮุนต้องยู่ปากอย่างเซ็งๆ
WuKris : อื้อ
“คิดจะพูดแค่นี้หรือไง”
WuKris : พี่ไปก่อนนะ
เซฮุนยักไหล่เหมือนจะบอกตัวเองว่าช่วยไม่ได้ กดปิดล็อคมือถือแล้วเปิดคอมพ์เพื่อเล่นเกม
“เดี๋ยวดิโอเซฮุน...เมื่อตอนก่อนกลับบ้านยังคุยกับคุณจงอินไม่จบเลยนี่”
คิดได้อย่างนั้นก็โทรไปหาคนที่นึกถึงทันที เขาไม่คิดจะส่งข้อความไปเพราะเมื่อตอนนั้นที่เขาเคยส่งข้อความหรือแชทไปหาว่าไม่อยากทำเรื่องอย่างว่ากับจงอินแล้ว ผลปรากฏคือจงอินไม่คิดจะอ่านมันด้วยซ้ำ แถมเจ้าตัวยังบอกอีกว่าเขาจะไม่ยุติการกระทำแบบนี้กับเขา ซึ่งเรื่องนี้เซฮุนก็ไม่เข้าใจ ไม่คิดจะสงสารเขาบ้างหรืออย่างไรก็ไม่รู้
เสียงโทรศัพท์บ่งบอกว่ามีคนรับสายแล้ว เซฮุนรีบกล่าวทักแต่กลับโดนอีกฝั่งหนึ่งพูดตัดก่อน
[สวัสดีค่ะ ตอนนี้คุณคิมจงอินไม่ว่าง ถ้ามีอะไร...คุณจงอิน!ไม่เอาค่ะ!]
เสียงพูดที่ไม่คุ้นหูแถมยังเป็นเสียงของเพศตรงข้ามกับเขาทำให้โอเซฮุนนิ่งงัน ปากของเขาพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของผู้หญิงคนนั้นกับคนที่เกือบจะเป็นเจ้าของร่างกายของเขาไปแล้ว
“เอ่อ...ผะ ผม...”
[จงอินคะ อย่าเพิ่งเล่นซี่...มีอะไรหรือเปล่าคะ]
“...ไม่ ไม่มีอะไรครับ” เซฮุนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพนอบน้อมก่อนจะกดวางสายไป ให้ตายสิ ทำไมอยู่ๆก็หงุดหงิดนะ
“...ฮึก” แล้วไหนจะน้ำตาที่ร่วงลงมานี่อีก
ไม่เอาโอเซฮุน นายต้องเข้มแข็งสิ
“เซฮุน วันอาทิตย์นี้ว่างหรือเปล่า” คิมจงอินเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสองเพิ่งเสร็จจากภารกิจรักไป เซฮุนเงยหน้ามองคนที่แก่กว่าก่อนจะหลุบสายตาลง สุดท้ายถึงจะน้อยใจอย่างไรก็ต้องกลับมาตายรังภายใต้ร่างหนานี้อยู่ดี แน่นอน เพราะประโยคที่นักธุรกิจหนุ่มพูดมันทำเขาสะอึกไปเลย
‘ถ้านายไม่มาฉันจะป่าวประกาศเรื่องของฉันกับนาย พวกนักข่าวได้ตามนายถึงบ้านแน่โอเซฮุน’
และด้วยความกลัวและเกรงว่าการงานของคิมจงอินจะโดนผลกระทบไปด้วย เพราะนี่มันคือประเทศเกาหลีใต้ ประเทศที่ยังไม่ได้ให้อิสระกับทางเพศเท่าที่ควร คนจะรักกันถ้าเป็นเพศเดียวกันก็ถูกขยาดเป็นเรื่องปกติของที่นี่
ไม่สิ...
คิมจงอินไม่ได้รักเขาสักหน่อย...
มีแค่เขาเท่านั้น ที่รู้สึกเองคนเดียว
“โอเซฮุน?”
“ค ครับ?”
“ถามทำไมไม่ตอบ ฉันถามว่าวันอาทิตย์นี้ว่างมั้ย”
“เอ่อ...ว่างอยู่นะครับ แต่กลัวว่ารุ่นพี่จะเรียกไปที่โรงเรียนอยู่เหมือนกัน”
“มีเรื่องอะไรเหรอ?”
“พอดีว่าอีกไม่นานนี้ผมได้เป็นตัวแทนเข้าแข่งพูดสุนทรพจน์น่ะครับ”
จงอินพยักหน้ารับ ฝ่ามือใหญ่ยังคงลูบที่กลุ่มผมนิ่มเบาๆ “ให้ฉันไปมั้ย?”
“ไม่น่าจะใช่เรื่องดีนะครับ ถ้ามีคนไปเจอคุณที่งานแบบนั้น” เซฮุนซุกตัวเข้าหาแผ่นอกสีแทน เหมือนจะบอกว่าเขาเหนื่อยเต็มที จงอินตวัดขาขึ้นล็อกขาเล็กม่ให้หนีไปไหนได้
“งั้นอาทิตย์นี้ไปกับฉันนะ”
ใบหน้าบางพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่เปลือกตาสีอ่อนจะปิดลง จงอินขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายก่อนจะจูบเข้าที่เปลือกตาบางๆตรงหน้า
ใบหน้าหวานที่ดูมีเสน่ห์ชวนให้จงอินมองจนกระทั่งอีกฝ่ายตื่นได้เสมอ เหมือนมีบางอย่างที่ดึงดูดเขาไว้ ก้ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ความหลงใหลกับร่างกาย? ใบหน้าสวยราวกับนางฟ้า? หรือจะเป็นหัวใจของเขากันแน่ ที่เริ่มอยากจะผูกมัดเด็กคนนี้เอาไว้
“เซฮุน ส่งบาสมาให้หน่อย” เสียงตะโกนเรียกจากสนามบาทำให้เจ้าของใบหน้าสวยละควมสนใจจากหนังสือนิยายในมือ เห็นลูกบาสสีเทาราคาไม่น่าจะเหมือนลูกบาสทั่วๆไปกลิ้งหลุนๆก่อนจะหยุดเพราะเพราะโดนข้อเท้าของเซฮุนเบาๆ
เซฮุนไม่ใช่คนชอบเล่นกีฬาอะไรขนาดนั้น เขาจึงไม่ค่อยอยากจะโยนลูกบาสให้รุ่นพี่หน้าสวย แต่ช่วงล่างกลับเต็มไปด้วยกล้ามมัดนั้นเยาะเย้ยเพราะแรงส่งลูกมันน้อยเกินไป เขาจึงเลือกที่จะถือลูกบาสไปคืนรุ่นพี่คนนั้นในสนามแทน
“โอ้ ขอบใจมาก อันที่จริงโยนมาให้เลยก็ได้นะ ไม่เห็นต้องเดินมาอย่างนี้เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“เฮ้ย!ไอ้เหี้ยลู่! มึงเต๊าะน้องเสร็จยัง!? อ้าวๆ เซฮุนนี่เต๊าะไม่ได้นะมึง” เพื่อนคนอื่นตะโกนโหวกเหวกโวยวาย หนุ่มหน้าสวยหันไปชูนิ้วแล้วหันมายิ้มให้เซฮุนเหมือนดิม
“โทษทีนะ เพื่อนพี่มันบ้าๆบอๆ แล้...”
“เอ่อ...พวกพี่รู้จักชื่อผมได้ไงครับ?” เซฮุนเป็นคนที่คิดอย่างไรมักจะพูดออกมาเลย นี่คือนิสัยของเขา ทั้งๆที่รุ่นพี่ตรงหน้าเขาไม่เคยเข้าไปทำความรู้จักกันสักครั้ง แม้แต่มองหน้ายังไม่ค่อยจะมีโอกาสเพราะที่สิงสถิตของคนบอบบางอย่างเขาถ้าไม่ใช่ห้องเรียน โรงอาหาร ก็คงเป็นห้องสมุดนั่นแหละ เพียงแต่วันนี้นาอึนบอกให้เขามานั่งรอที่นี่ ก็ไม่รู้เหตุผลหรอก
“ก็มีคนเพ้อ เอ้ย! แนะนำเฉยๆน่ะ เห็นว่าน่ารักดี” เอบตวัดสายตาไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆในทีมที่เหมือนจะยังไม่รู้ แต่อยู่ๆไอ้พวกนั้นก็โห่แซวขึ้นมา
“ลู่หาน!”
ครับ...ลูแฮนเข้าใจแล้ว
“หวัดดีคริส” เอ่ยทักทายเพื่อนตัวสูงที่เข้ามาร่วมวงสนทนาอีกคน ยังดีที่คริสยิ้มตอบให้ แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่รอยยิ้มจริงใจ มันดูเหมือนรอยยิ้มที่พร้อมจะทำต้มยำกวางมากกว่า
“แล้วเซฮุนมาทำอะไรที่นี่เหรอ? ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก” แต่กับรุ่นน้องตัวบางกลับพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คนแมนได้แต่ทำปากขมุบขมิบด่าด้วยความหมั่นไส้แล้วขอตัวไปเล่นบาสต่อโดยไม่ลืมไล่ทั้งสองให้ออกจากสนามเพื่อไม่ให้เกะกะ
“พอดีนาอึนบอกให้ผมรอน่ะครับ จนตอนนี้ก็ยังไม่มาเลย” เอ่ยด้วยเสียงงุ้งงิ้งจนคนเป็นพี่อดจะลูบหัวนิ่มไม่ได้
“นาอึนเหรอ? พี่เห็นเดินออกจากโรงเรียนไปแล้วนะ”
“หา?” ริมฝีปากที่เป็นกระจับแดงอ้าออกด้วยความงง เดี๋ยวนะ คือให้เรารอแต่ดันชิ่งออกไปจากโรงเรียนก่อนอย่างนั้นเหรอ?
“คงไม่มีคนกลับบ้านเป็นเพื่อนแล้วล่ะสิ ให้พี่ไปส่งมั้ย”
“มะ ไม่ดีกว่าครับ ผมกลับเองได้”
.
.
.
“หนังสือน่าอ่านจังเลย เรื่องอะไรเหรอ” มือหนาจับขอบปกหนังสือที่คนตัวขาวถืออ่านอยู่แล้วเดินไปเรื่อยๆเพื่อกลับบ้าน สุดท้ายรุ่นพี่หน้าหล่อก็ยังดื้อดึงที่จะมาส่งเขาอยู่ดี เซฮุนไม่ชอบคนขี้ตื๊อ แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดหันหน้าหนีให้เลย
“นิยายฝรั่งครับ”
“เหรอ...เซฮุน ฉันอยากกินซอฟท์ครีมอ่ะ” มองตามนิ้วที่ชี้ไปยังร้านขายขนมหวานซึ่งมีซอฟท์ครีมเป็นของขึ้นชื่อ เขาเห็นโชรงมากินเค้กของที่นี่บ่อยอยู่เหมือนกัน แต่ไม่เคยคิดจะลองมันเลยสักที
แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรข้อมือขาวก็ถูกรุ่นพี่ดึงไปที่ร้านนั้นแล้ว ยังดีที่คริสไม่เลือกจะเข้าไปกินในร้านเพราะเขาอยากกลับบ้านเต็มที เลิกคิ้วขึ้นสูงเล็กน้อยเพราะเขายังไม่ทันจะบอกรสที่ชอบ คริสก็สั่งรสวานิลลาไปแล้วสอง
รู้ด้วยแหะว่าเราชอบกินวานิลลาน่ะ
ใช้เวลาไม่นานนักก็ได้ซอฟท์ครีมที่สั่ง คริสโชว์ความป๋าด้วยการจ่ายค่าซอฟท์ครีมทั้งหมด และเซฮุนก็ได้รู้ว่าความจริงตอนนั้นว่ารุ่นพี่ของเขา รวย มาก เด็กชั้นม.ปลายที่ไหนบ้างล่ะมีแบล็กการ์ดเป็นของตัวเอง แต่เขาก็ยังใช้ไม่ได้หรอก ถ้าอายุยี่สิบกว่าอย่าง...
...ช่างเหอะ
“พี่คริส ผมให้พี่ไปส่งที่บ้านได้แต่ผมคงให้พี่เข้าบ้านผมไม่ได้นะครับ” เอ่ยดักทางไว้ก่อน ลิ้นเล็กเลียที่ซอฟท์ครีมหวานในมือ
“ทำไมล่ะ น่าจะให้พี่เข้าไปดื่มน้ำอะไรหน่อยก็ดีน๊า~” เอ่ยกวนรุ่นน้องที่ทำหน้าบึ้งเมื่อโดนกวน ยกยิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงอ่อน “ก็พี่ไม่ใช่คนนั้นนี่...”
“หืม? อะไรนะครับ?”
“...”
“พี่คริส ถ้าพี่ไม่บอกผมจะงอนพี่นะ”
“...พี่ก็แค่บอกว่า...
พีไม่ใช่คนๆนั้น เพราะพี่ไม่ใช่คิมจงอินใช่มั้ยล่ะ”
“!”
Tbc…
สวัสดีอีกครา เพิ่งหาเวลามาอัพได้ งิ~ฉันยังไม่ได้ซ้อมเปียโน-.-
ตอนต่อไปเดี๋ยวมาอัพเร็วๆนี้...มั้ง คริ
จะพยายามนะคะ ช่วงนี้เรียนเยอะ เตรียมสอบ
ไปงุ้งงิ้งได้ในทวิตเตอร์ได้เน่อ เปลี่ยนชื่อไรต์เตอร์เป็นชื่อทวิตแล้ว เติม@ข้างหน้าแล้วลงซะ! เยิฟๆ
อ้อ ถ้าเป็นการดี คอมเมนต์ชมติกันได้นะ คริ
ความคิดเห็น