นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
secret love รักลับๆฉบับนายสุดหล่อ
ดอกกุหลาบนั้น! เป็นของใครกันนะ... ชอบมาวางอยู่บนโต๊ะของฉันทุกเช้าเลย ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครคือเจ้าของมัน!!!
ผู้เข้าชมรวม
171
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
171
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 26 ก.ค. 58 / 16:04 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว ณ โรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อดัง
“เฮ้!เดียรมีดอกกุหลาบขาววางไว้ที่โต๊ะแกอีกแล้วอ่ะ” ^^ เฌอเตมเดินเข้าห้องเรียนประจำก็ส่งเสียงเอะอะ
“ดาร์อยากรู้จริงๆใครเป็นคนเอามาวางไว้นะ…น่าอิจฉาจัง”^^ดาร์ลิ้งพูดไปทำหน้างอนๆไป
“…ใครกันนะ” มายเดียรทำท่าสงสัยแต่มิวายอมยิ้ม^///^
“เอ่อนั้นดิ…เป็นแบบนี้ตั้งแต่มอ2จนตอนนี้แกอยู่มอ4” เฌอเตมตั้งข้อสงสัย
“…มีการด์ด้วยอ่ะ ‘ฤดูหนาวแล้วอย่าลืมดูแลตัวเองดีๆนะครับ’” มายเดียรอ่านข้อความในการ์ดแล้วแอบ
อมยิ้ม มันเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้วที่มีคนส่งดอกกุหลาบสีขาวให้เธอและบางทีก็มีการ์ดที่เขียนแสดง
ความเป็นห่วงเธอ มันเลยทำให้เธออยากรู้ว่าใคร…เป็นเจ้าของกุหลาบขาวและการด์นี้
ที่สนามบาสเกตบอลนายไบรซ์หนุ่มหล่อนักกีฬาหน้าใส(วิ๊งๆ)กำลังเล่นบาสอย่างสนุกสนานกับ
เพื่อนๆและบริเวณรอบๆมีบรรดาสาวๆกรี๊ดกร๊าดดังลั่นสนาม หนึ่งในนั้นก็มีแก๊งส์ของยัยมายเดียรอยู่ด้วย
“แหม่!…มองตาไม่กระพริบเลยนะยัยเดียร”^^ ยัยเฌอเตมแซวยัยมายเดียรที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อะไร! กระพริบอยู่เนี้ยไม่เห็นเหรอ” >o< ยัยมายเดียรพูดไปกระพริบตาปริบๆไป
“ชอบเขาก็ไม่ไปบอกเขา…มั่วแต่ยืนมองห่างๆอย่างหวงๆอยู่นั้นแหระ” ^^ ยัยดาร์ลิ่งพูดเสริม
“อะไร ใครชอบ ไม่มี๊…” >o<ยัยมายเดียรโบกไม้โบกมือปฏิเสธแถมยังทำเสียงสูงปรี๊ดดดด
“เหรอออออ” ^^ ยัยดาร์ลิ้งกับยัยเฌอเตมพูดพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย
“เฌอเตมแกลอกการบ้านเสร็จแล้วแกก็รีบเอาไปส่งสิ…รีบๆไปเลยนะ” ยัยมายเดียรโบกมือไล่ยัยเฌอเตม
“จร๊า! ฉันรีบไปดีกว่าเดี๋ยวพี่เติ้ลรอนาน…ไม่อยากคุยกับคนปากแข็ง” ยัยเฌอเตมพูดจบก็สะบัดบอบไป
ในแก๊งส์นี้มียัยเฌอเตมคนเดียวที่หาแฟนได้แล้วแถมเป็นหนุ่มเพยล์บอยสุดหล่อ ส่วนยัยมายเดียรและ
ยัยดาร์ลิ้งเดินไปห้องสมุดแล้วยัยมายเดียรก็หยิบหนังสือ(นิยาย)ที่หนามากมาอ่านอย่างตั้งใจ
“เดียรรอดาร์อยู่นี้ก่อนนะ…เดี๋ยวดาร์เอารายชื่อไปส่งพี่ห้องวิชาการเดี๋ยวมาจ๊ะ” ^^ มายด์เดียรพยักหน้ารับแล้ว
ดาร์ลิ้งก็เดินออกไปอย่างว่องไว(ปานลิง) ส่วนเธอเองก็ต้องทำหน้าที่บรรณารักษ์(ชั่วคราว)แทนอาจารย์
“เออ…น้องครับไอ้หนังสือวิทย์มันอยู่ไหนครับ…ช่วยพี่หาหน่อยได้มั้ยครับ” นายคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
พูดกับยัยมายด์เดียรที่ก้มหน้าก้มอ่านหนังสือ(นิยาย)อยู่ ถามแบบเก้อๆเขินๆ
“อ่อก็อยู่ตรงนั้น…ไงค่ะ” o_o ยัยมายเดียรพูดพร้อมกับเงยหน้าแล้วชี้ไปที่มุมหนังสือมุมหนึ่งก็ต้องตกใจพูดประโยคหลังเบาลง เมื่อพบว่า นายที่เดินเข้ามาใหม่คือนายไบรซ์…
“ช่วยพี่หาหน่อย…ได้มั้ยครับ” ^^
“อ่อค่ะ…ทางนี้ค่ะ” ^///^ นายไบรซ์เดินตามมายเดียรไปที่ชั้นหนังสือหมวดวิทยาศาสตร์
“พี่อยากได้หนังสือพวกเกี่ยวกับการเจริญเติบโตของพืชน๊ะครับ…รบกวนด้วยนะครับ” ^^
“อ่อได้ค่ะ” ^^
“ขอบคุณนะ” ^^
มายเดียรและนายไบรซ์ช่วยกันหาหนังสือที่นายไบรซ์ต้องการอยู่ประมาณ 10 กว่านาที ในที่สุดมายเดียร
ก็หาเจอจนได้ ปัญหาคือมันอยู่สูงมาก บันไดแถวนี้ก็ไม่มี แต่มันก็ไม่ยากเกินความสามารถของยัยมายเดียร
หรอก เธอเขย่งเท้าขึ้นทั้งกระโดดหย่องๆและในที่สุดเธอก็จับหนังสือได้ซักที
“อะ…ได้แล้ว” >u< แต่ด้วยแรงที่เธอดึงลงมานั้นทำให้หนังสือที่อยู่ข้างๆหล่นลงมาด้วย
“โอ้ย!” >O< หนังสือหนาๆเล่มหนึ่งหล่นลงมาถูกหัวมายเดียร
“เฮ้ย…น้องมายเดียรเป็นไรหรือเปล่า” นายไบรซ์รีบวิ่งมาดูยัยมายเดียรที่นั่งแตะหน้าผากปอยๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ”^^ นายไบรซ์นั่งยองๆข้างยัยมายเดียร
“ไหนมาพี่ดูสิ” ^^ นายไบรซ์จับมือยัยมายเดียรออกจากหน้าผาก แล้วยืนหน้าเข้ามาใกล้ก้มลงเป่าเบาๆตรงหน้าผากของยัยมายเดียร เล่นเอายัยมายเดียรตกใจตาเหลือก (O_o)
“(>///<)” ยัยมายเดียรได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักๆดังมากสงสัยเป็นเสียงหัวใจเธอแน่เลยอ่ะ กลัวพี่เขาได้ยินจัง
“ไม่เป็นไรแล้วนะ…พี่เป่าให้แล้ว” ^^ นายไบรซ์พูดพร้อมยิ้มให้
“เอ่อ ขอบคุณค่ะแต่…เอ๊!พี่รู้จักชื่อฉันได้ไงค่ะ” (-_-?)มายเดียรเธอแน่ใจว่าไม่น่าจะค่อยมีคนรู้จักเพราะเธอไม่ได้ดังอะไรมาก
“…ก็พี่ได้ยินเพื่อนน้องเรียกชื่อน๊ะครับ” ^^;
“…เอ่อนี่ค่ะหนังสือ”
“ขอบคุณนะครับ” ^^
“เฮ้! แกไอ้หน้าหล่อมาทำอะไรที่ห้องสมุดหว่ะ” นายไตเติ้ลที่เดินเข้ามาใหม่ทักขึ้นอย่างตกใจ
“ฉันมาหาหนังสือทำรายงานไม่ได้เหรอหว่ะ…ไอ้เพลย์บอย” -_-;
“+555เมื่อก่อนนะใช่แต่ตอนนี้เลิกแล้วหว่ะเพื่อน” นายไตเติ้ลพูดไปก็เหลือบไปมองเห็นยัยมายเดียรที่นั่งอยู่พื้น
“เฮ้ย! แกทำอะไรน้องมายเดียรเพื่อนของแฟนฉันหว่ะ” (งงมั้ยค่ะท่านผู้อ่าน)
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยโว้ย!”
“…แสดงว่ากำลังจะทำใช่มั้ย!” นายไบรซ์เหนื่อยใจกับนิสัยขี้เล่น(กวนทีน)ของเพื่อนสนิทสมัยมอต้น
“พี่เติ้ลค่ะพี่ไบรซ์เขาไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกค่ะ” ยัยมายด์เดียรอธิบายให้นายไตเติ้ลฟังก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้
“อ่อเหรอครับ…งั้นขอโทษทีหว่ะเพื่อน” นายไบรซ์พยักหน้ารับ
“เอ๋…ว่าแต่มายเดียรรู้จักชื่อพี่ได้ไงครับ” นายไบรซ์ถามอย่างยิ้มๆคล้ายๆว่าจะเอาคืน
“เอ่อก็…ก็พี่เป็นเพื่อนกับพี่เติ้ลเดียรก็ต้องรู้จักสิค่ะ” ^^;
“อ้าวแต่พี่ไม่เคยพูดเรื่อง…” นายไตเติ้ลพูดยังไม่ทันจบมายเดียรก็พูดตัดบทก่อน
“อ้าววันนี้พี่ไม่ไปส่งยัยเตมเหรอค่ะ” ^^;
“พี่ว่ามาหยิบหนังสือแล้วว่าจะไปนี่แหละครับ…เฮ้ฉันไปก่อนนะไอ้หน้าหล่อ” นายไตเติ้ลพูดจบก็เดินจากไป
“เออ แล้วต้องทำไงต่อครับ” ^^ นายไบรซ์ถามยัยมายเดียร
“อะ…เอ่อไปลงชื่อแล้วก็เสร็จค่ะ” (-_-;) ยัยมายเดียรสงสัยว่านายไบรซ์คงไม่ค่อยเข้าห้องสมุด(แน่)
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เ้าวันนี้ยัยมายเียรื่นแ่เ้ามาโรเรียนเพื่อะมาัรอนที่เอาอุหลาบาวับาร์มาวาที่โ๊ะเธอ เธอนั่รออยู่ห้อเรียนประำในะเียวันนั้นเอมีเ็นัเรียนายนหนึ่ถืออุหลาบาวำลัเินมารที่ห้อเรียนประำอมายเียร แ่็้อหยุยืนอยู่หน้าห้อเพราะเห็นมายเียรนั่อยู่ที่โ๊ะเาำลัะเินลับ แ่็สายเินไปเมื่อมายเียรเห็นเาเ้าแล้ว
“เฮ้ !นายที่ยืนอยู่รนั้นนะใร” ายหนุ่มนนั้นรีบวิ่หนีมายเียร แ่มายเียร็วิ่ามเาไป
ายหนุ่มนนั้นวิ่นไม่ไ้มอทาเลยวิ่ไปนเ้าับผู้ายที่ำลัวิ่มาอี้านหนึ่ ทำให้อุหลาบาวลพื้น
“เฮ้ย/โอ้ย” เาทัู้่นันเ็มๆนทำให้นายอเล็ล้ม แ่ผู้ายอีน็วิ่หนีไป
ายหนุ่มนนี้เาื่อว่านายอเล็เรียนอยู่ั้นมอ4 นายอเล็้มเ็บอุหลาบสีาวที่อยู่พื้นึ้นมาอย่า แล้ว็มีเสีย
เรียอเ็ผู้หิัึ้น
“นี่นาย!หยุเี๋ยวนี้นะ” เสียเรียนั้นือเสียอยัยมายเียรเอ
“เธอหมายถึันหรอ” (-_-‘’) นายอเล็ทำหน้าพร้อมใ้นิ้วี้ที่ัวเอ
“…เป็นนายเอหรอ โอ้ยเหนื่อย”(>0<) แล้วเหลือบไปมอุหลาบาวที่อยู่ในอเ็ผู้ายนนั้น
“ท่าทาะเหนื่อยมานะเนี้ยไหวมั้ย”(-_-;) นายอเล็พูไปหัวเราะไปับท่าทาน่ารัน่าเอ็นูอมายเียร
“อืมสบายมา” ^o^
“เธอมายเียรใ่มั้ย” ^^
“อืม…ุหลาบนั้นอนายเหรอ” (-_-;) ยัยมายเียรถามเพื่อวามแน่ใ
“็น่าะใ่มั้…ทำไมเธออบหรอ” ^^
“็ไม่เิอ่ะ”(-o-;) ยัยมายเียรสสัยว่าะใ่เามั้ยที่เอาอุหลาบมาวาบนโ๊ะเธอทุวัน
“อ่ะให้…ผมอเล็รับ”^///^ นายอเล็ยื่นอุหลาบไปให้อย่าเ้อๆเินๆ
หลัาวันนั้นนายอเล็็แวะเวียนมาายนมีบยัยมายเียรทุวัน แถมมาพร้อมอุหลาบาวทำเอาเพื่อนๆทั้อิาและหมั่นไส้ันเป็นแถว ที่มีหนุ่มหล่อนัแส(ละรเวทีอโรเรียน) อย่านายอเล็เ้ามาายนมีบ
“เียรแูโน้นิ นายอเล็เินมานั่นแล้ว” ยัยเอเมสะิมายเียร แถมยิ้มน้อยยิ้มให่อย่าเ้าเล่ห์
“อื่มเห็นแล้วบอทำไม!”
“นี่เียระไม่ใอ่อนับอเล็ัหน่อยเหรอ” าร์ลิ้พูแทร เมื่อเพื่อนสาวทำหน้าเยา
“เออนั่นิ! อเล็ออะีับแะายไป” เอเมพูเสริม
“แ็รู้ว่าัน…” (-_-)
“ทำไมแไม่รันที่เารัแ ะไปสนทำไมับนที่ไม่เยสนใแ” เอเมพูให้มายเียริ
“ใรบอล่ะว่าพี่เาไม่สนใเา…” มายเียรพูไ้แ่นั้น าร์ลิ้็พูับทเสีย่อน
“็แ่หมาหยอไ่น๊ะเียร…พี่เาทำีับผู้หิทุนแหระ”
“ไม่รู้สิ…อันพิสูน์่อน”(_’’_) มายเียรพูเบาลเมื่อนายอเล็เินเ้ามาใล้แล้ว
“เฮ้! มายเียร” นายอเล็เินถืออุหลาบพร้อมส่ยิ้มหวานๆให้มายเียร
“อุหลาบนั่น…ให้ันหรอ” มายเียรี้ไปที่อุหลาบที่นายอเล็ถื่อมา
“อาร์ลิ้…ล้อเล่นน๊าอเธอแหระมายเียร” นายอเล็ยื่นอุหลาบให้มายเียร
“อบุนะ” ^^
“ันับเอเมอัว่อนน๊ะ…ุยันามสบาย๊ะ” าร์ลิ้พูพร้อมึยัยเอเมไป้วย
“มายเียร…เมื่อไหร่เธอะใอ่อนับันัทีนะ” นายอเล็พูลอยๆ
“นาย็รู้ว่าันไม่ไ้อบนาย” เมื่อนายอเล็ไ้ยินอย่านั้นเาเิวามรู้สึอยาเอานะึ้นมา
“ัน้อื่นแ่เ้าทุวัน็เพื่อเอาอุหลาบมาวาไว้ที่โ๊ะเธอทุเ้าเพื่ออะไรัน”นายอเล็พูอย่าน้อยใ
“…ันอโทษนะ”
“ันไม่อยาไ้ยินำอโทษ…แ่อยาให้เธอสนใันบ้า”
“ั้น็ไ้…แ่นาย้อ่วยันพิสูน์อะไรบาอย่า” *v*
เ้าวัน่อมา ยัยมายเียร้อื่นแ่เ้าเพื่อะทำเ้ไปโรเรียน ว่าะทำเ้เสร็็เือบสายทั้ทำผิทำใหม่ั้หลายที ยัยมายเียรั้ใทำมาเพื่อะเอาไปให้เป็นอวันเิเา…
“มายเียรนั่นเ้ใรอ่ะน่าินั” นายอเล็พูน้ำลายแทบไหลเมื่อมอเ้
“…วันนี้เป็นวันเิอพี่ไบร์นาย่วยเอาไปให้เาทีสิ”
“ทำไมัน้อเอาไปให้มัน้วย!”
“นายำที่รับปาันไว้ไม่ไ้หรอ”
“็ไ้…ันทำเพื่อเธอทุอย่าไ้อยู่แล้ว”
“นายเอาไปให้เาแล้วบอว่าันฝาเอามาให้แล้วบอ้วยว่าันรู้สึยัไับพี่เา…และถ้าพี่เารู้สึแบบเียวับันให้พี่เาเอาเ้ไว้ แ่ถ้าไม่พี่เาะเอาไปที่ไหน็ไ้”
“…แล้วทำไมเธอไม่เอาไปให้เอล่ะ”
“ันลัววามผิหวั”
“เธอิว่าถ้าันเอาไปให้มันะสมหวัเหรอ”
“…แ่มัน็เ็บน้อยว่า”
นายอเล็ถือเ้ไปให้นายไบร์ามที่รับปาับมายเียรไว้ โยมีมายเียรเินอยู่้าๆ ที่มายเียรเินมาับนายอเล็็เพราะว่านายอเล็มี้อแม้ว่า ‘มายเียรเธอ้อมาับัน มาูว่านายไบร์เาะทำยัไับเ้อเธอ’ เมื่อเ้ามาใล้นายไบร์แล้วมายเียร็หยุเิน นายอเล็เินถือเ้ไปให้นายไบร์นเียว ส่วนมายเียรยืนูอยู่ห่าๆ
“พี่ไบร์รับ” นายอเล็ยื่นเ้ไปให้นายไบร์
“อะไร…” นายไบร์ถามอย่าสสัย
“…” แ่นายอเล็ไม่อบแ่หันหน้าไปทามายเียรแทนำอบ
“…อเียรหรอ” นายไบร์ถามเพื่อวามแน่ใ
“รับ…” นายอเล็ระิบ้าหูนายไบร์้วยประโยหลัที่เบามาเพื่อั้ใให้นายไบร์ไ้ยินนเียว
“ออไป…นายมัน…” นายไบร์พลัอนายอเล็นเาเไป้านหลัเลยทำให้เ้หล้นพื้น
มายเียรเห็นเหุาร์ทุอย่าที่เิึ้นระหว่านายไบร์ับนายอเล็ เธอรีบวิ่หนี้วยน้ำาอาบแ้มในหัวสมอเธอิแ่ว่า ถึนายไบร์ะไม่อบเธอแ่ไม่้อทำถึนานั้น็ไ้นี่ เ้ที่เธอั้ใทำให้เา้วยใ แ่เาับทำร้ายมัน!
หลัานั้นยัยมายเียร็ัสินใบับนายอเล็ามที่เยลันไว้ ถึแม้มายเียระไม่เยลืมนายไบร์เลย แ่เธอะ(พยายาม)อบนายอเล็ให้ไ้ เพราะเาีับเธอมาโยลอแถมยัอุหลาบาวับาร์นั้นอี และวันนี้เป็นวันเินายอเล็เธอเลยถัผ้าพันอสีน้ำาลอ่อนมาให้เป็นอวั
“น้อเียรถัผ้าพันอให้ใรหรอรับ” นายไเิ้ลถามอย่าสสัย
“พี่เิ้ลเียรมัน็ถัให้แฟนมันสิ่ะ…แถมั้ใทำมา้วย” ยัยเอเมที่นั่้าๆนายไเิ้ลพูแทรึ้น
“แหม่!น่าอิาัับ น่าหนาวแล้วอุ่นน่าู” นายไเิ้ลทำน่าเศร้าๆแล้วหันไปทายัยเอเม
“ะอิาทำไมล่ะ่ะ…ถ้าพี่หนาวอเม็ไ้” ยัยเอเมพูอย่าวยเิน บิไป บิมา
ยัยมายเียรแอบพูในใว่า ‘แล้วะถามูทำไม่ เล่นถามเออบเอนานั้น’ ส่วนยัยาร์ลิ้พูในใว่า ‘หมั่นไส้โว้ยยยยย’ มายเียรและาร์มอไปทีู่่นายไเิ้ลและยัยเอแมแล้วอยาะพูออมาว่า ‘ไปไลๆ’
“เมันไป่อนนะ” มายเียระรีบเอาผ้าพันอไปห้านายอเล็
“เียรๆาร์ไป้วย” าร์ลิ้ที่ไม่อยาเป็น . รีบเินามมายเียรมา
“เฮ้นั่นมีเนทนี่”
“ไหนาร์…อ่อเห็นแล้ว พี่เนท่ะ” ยัยมายเียระโนเรียนายเนทเสียั
“ว่าไร้าบบบ”
“พี่เนทเห็นนายอเล็ไหม่ะ”
“พี่เห็นอยูุ่มนุมารแสน๊ะ”
“อบุ่ะ…ไป่อนนะ่ะบายยย” ยัยมายเียรพูบ็วิ่ไป
“เี๋ยว่อนรับน้อาร์ลิ้” ยัยาร์ลิ้ที่ำลัะวิ่ามมายเียรหยุะั
“พี่เนท…มีไรหรอ่ะ”
“าร์ลิ้ทำไมวัน่อนไม่ไปประุมหัวหน้ารับ…”
ส่วนยัยมายเียร็เินมาถึประูหน้าห้อารแสำลัะเินเ้าไป็ไ้ยินอะไรบาึหยุะั
“เล็นายไปแย่นที่มันรั นายไม่ลัวมัน่อยน่านายหรือไหว่ะ”
“สะใโว้ย นายน่าะเห็นน่ามันอนนั้นนะ +555”
“นาย็ระวั ะหลรัยัยมายเียรเ้าะล่ะ”
“ไม่ล่ะ…ยัยนั้นนะเื่อน่ายะายแ่ันบอุหลาบนั้นเป็นอัน็เื่อ”
“ันว่ายัยนั่น้อมีีอะไรแน่ไอ้หมอนั่นถึหลรัไ้ั้นาน”
“ะว่าไปแล้วยัยมายเียร็น่ารัีนะ”
“แอบยัยนั่นแล้วใ่ไหมเนี้ย”
“ะบ้าเหรอ…ับยัยนั่นันแ่เล่นๆบเอาไว้แล้ใรบาให้มัน้ำใสนุๆ”
มายเียรไ้ยินบทสนทนาทั้หมอนายอเล็ับเพื่อน เธอไม่เ้าใว่าเาทำแบบนี้ไปทำไมแ่เธอเสียวามรู้สึมา นี่เธออุส่าห์ั้ใถัผ้าพันอมาเป็นอวัให้เา
“แ่เล่นๆ เหรอ!” ยัยมายเียรเปิประูเินเ้ามาทันายอเล็ับเพื่อนทำหน้าเหวออออ
“มายเียร!” นายอเล็พูอย่าใ
“เรา เลิ ัน!” ยัยมายเียรพูบ็เรียมสะบับอบเินไป แ่นายอเล็รั้ไว้่อน
“ไม่ใ่อย่าที่เธอินะ….มันแ่บทละรน๊ะ”
“ปล่อยันนะ” มายเียรสะบั้อมือแรๆแ่ไม่หลุ
“ไม่เธอ้อฟััน่อน”
“ปล่อยนะันเ็บ”
วบ ุ้บ โอ้ย
มีใรบานเินเ้ามาแล้ว่อยเ้าที่หน้านายอเล็อย่าเ็มๆ้วยวามไว(เหนือ)แส ส่วนนายอเล็ที่ถู่อย็ลไปนั่ับพื้น(ส่วนเพื่อนเาหนีไปั้นานแล้ว)
“ันเยเือนแแล้ว”
“ไอ้ไบร์! เรื่ออนเป็นแฟนันแมายุ่อะไร้วยหว่ะ!”
“ใรแฟนนาย…เราเลิันแล้ว” มายเียรพูออไป้วยท่าทีโรธั
“เธอเลิแ่ันไม่เลิ”
“นี่นาย!นายมันะมาไปแล้วนะ”
“ไม่มาหรอ…หรือเธออยาะเลิับันเพราะมัน”นายอเล็พูพร้อมี้ไปที่นายไบร์
“อย่ามาโทษนอื่น ทุอย่าเป็นเพราะนายไม่ริใับันเลยที่ผ่านมามัน็แ่ารแสใ่มั้ยล่ะ”
“….” นายอเล็เียบไม่พูอะไร
“นายมันนหลอลว” มายเียรพูอย่าเ็บใที่เป็นัวลอนายอเล็
“เออไ้! เลิ็เลิ ันยยัยนี่ให้แอยาไ้ใ่มั้ย…อเหลือาัน” มายเียรำผ้าพันอที่อยู่ในมือไว้แน่ ้วยวามโรธ
“ไอ้บ้าอเล็ อย่ามาพูมั่วๆ”
“ที่รับอใรเาะเื่อล่ะนมันเป็นแฟนันมัน็้อมีบ้าล่ะ”
“หยุพููถูมายเียรเสียๆหายๆัที”
“ันะพูแะทำไม แน๊ะไม่ล้าทำอย่าันหรอ…”
วบ ุ้บ ปั๊
นายไบร์ไม่รู้ว่าไปโรธมาแ่ไหน่อยนายอเล็ไปนอนอยู่ับพื้นเล่นเอามายเียรถึับอึ้ิมิ มายเียรไม่เยเห็นนายไบร์โรธัแบบนี้มา่อน ปิเาสุภาพะายไป มายเียรเริ่มรู้สึสสาร(พื้นที่เปื้อนเลือ)นายอเล็ะแล้วสิ
“พี่ไบร์พอเถอะ่ะ” มายเียรรีบห้าม่อนที่เรื่อมันะบานปลายไปมาว่านี้ ส่วนนายอเล็รีบวิ่หนีไปอนที่มายเียรับแนนายไบร์ไว้ แ่้วยแรที่นายไบร์สะบัออไปทำให้มายเียรเไป้าหน้า โีที่นายไบร์รับไว้ทันแ่ภาพที่ออมามันทำใหู้เหมือนว่าำลัยืนอันะั้น
หลัานั้นมายเียรและนายไบร์็เินออาห้อแส เินมาที่สวนหย่อมอโรเรียน
“พี่อโทษนะถ้าพี่ไม่ะ…” นายไบร์พูไ้แ่นั้น็หยุ
“อโทษทำไม่ะ…แล้วถ้าไม่อะไร่ะ”
“ไม่มีอะไรพี่็พูไปเรื่อยเปื่อยน๊า”
“โอเ้ไม่รู้็ไ้”
“ว่าแ่เราเถอะ…ไม่เสียใหรอเลิับแฟน”
“ไม่เลย่ะเียร็แ่เสียวามรู้สึ”
“พี่ถามริเียรอบนายอเล็ไหม”
“ไม่เลย่ะ”
“แล้วเป็นแฟนันไ้ไเนี้ย”
“เราทำ้อลบาอย่าันนะ่ะ”
“อะไรหรอ” ^^
“ไม่มีอะไรหรอ่ะเียร็พูไปเรื่อยเปื่อย” ^^ มายเียรทำหน้าอนใส่นายไบร์
“+555วนน๊ะเราเนี้ย” ^^
“เียรป่าววนน๊ะ…ว่าแ่พี่เถอะมีปัหาับนายอเล็หรือเปล่าเห็นโรธๆัน” -_-
“อื่ม ็เรื่อแฟนเาที่มาอบพี่น๊ะ”(-_-;)
“แฟนไหน…” O_o ยัยมายเียรทำท่ารนราน
“555ไม่ใ่เียรหรอ แฟนเ่านายอเล็เามาอบพี่แล้วนายอเล็มาหาว่าที่แฟนเาเลิับเาเพราะพี่” ^^
“็ี้แหระสมน่าอยาหล่อีนั” -o-
“อ้าวหล่อ็ผิ้วย” ToT
“เียรอยารู้ริๆว่านายอเล็มาแล้ทำีับเียรทำไม”
“เาไม่ไ้บอเียรหรอ”
“ไม่หนิ่ะ…แ่เียระ้อรู้ให้ไ้” ยัยมายเียรทำหน้าามมุ่มั่น
“เอ่อเียร…พี่อโทษนะเรื่อเ้”
“ไม่เป็นไร่ะเียรลืมไปหมแล้ว…ถ้าไม่มีไรแล้วเียรไป่อนนะ่ะ” ยัยมายเียรบอลานายไบร์แล้ว โยนผ้าพันอทิ้ลไปในสะที่อยู่้าๆ
“ทำไมเียรทำแบบนั้นล่ะ…ั้ใทำมาไม่ใ่หรอ”
“เียรไม่อยาเ็บไว้ มันเสียวามรู้สึ”
เ้าวัน่อมายัยมายเียรื่นแ่เ้าเพื่อมาัรอนที่เอาอุหลาบาวมาวาไว้โ๊ะเธอเนื่อารู้แล้วว่านายอเล็ไม่ใ่เ้าอุหลาบาวนั่น แ่เธอ็เอใรบานที่มาแ่เ้าว่าเธออีือนายไบร์
“มอร์นิ่่ะพี่ไบร์” นายไบร์มีท่าทีใเล็น้อย
“มอร์นิ่รับน้อเียร มาทำไรแ่เ้ารับ”
“็มา…เอ๊!นั่นมันผ้าพันออเียรนี่่ะ”
“เอ่อ…รับ็เียรไม่เอาแล้วพี่อไ้มั้ยือมันน่ารัีแล้วอาาศ็เริ่มหนาวแล้ว้วย”
“แล้วลไปเอาในสะไม่หนาวว่าหรอ่ะ” มายเียรเธอแน่ใว่าเธอโยนไปลาสะเลยนะ
“ถ้าน้อมายเียรไม่ให้พี่เอาืน็ไ้นะรับ” นายไบร์ทำหน้าเศร้าๆล้ายะร้อไห้
“เอาืนมาเลย่ะ…” ยัยมายเียรับเอาผ้าพันที่อนายไบร์อออย่าเบามือ
“….”
“เียระเอาไปปัื่อให้…มันะไ้เป็นอพี่ไบร์นเียวไ่ะ” นายไบร์มอยัยมายเียร้วยสายาวิ๊ๆยิ้มอย่าีใ ทำเอายัยมายเียรเผลอยิ้มออมา
“ไปห้อหัถรรมันเถอะ่ะ” ยัยมายเียรูมือนายไบร์มาที่ห้อหัถรรม
ยัยมายเียรปัื่ออนายไบร์้วยอัษรภาษาอัฤษำว่า ‘Bright’ สีน้ำาลเ้ม
“เสร็แล้ว่ะพี่ไบร์”
“อบุับมายเียร” ยัยมายเียรหน้าแับำพูอนายไบร์
“เี๋ยวเียรพันให้่ะ” มายเียรเย่เท้าึ้นแล้วเอาผ้าพันอล้อให้นายไบร์ ้วยวามสูอนายไบร์ทำให้มายเียรพันผ้าให้ลำบานายไบร์เลยโน้มอล เลยทำให้มูอทั้สอนันอย่าไม่ไ้ั้ใ ทั้สอน้อาันอยู่นาน…
“เฮ้!ทำอะไรันน๊ะ” เสียผู้มาใหม่ ทำให้ทั้สอผละออาัน
“นายเอหรอไเิ้ล” นายไบร์พูึ้นเมื่อเห็นหน้าผู้มาใหม่
“นี่แับมายเียร…โทษทีว่ะที่มาััำลัเ้า้ายเ้าเ็ม” ำพูอไเิ้ลทำให้ทั้สอหน้าแ
“เฮ้ยไม่ใ่อย่านั่นโว้ย”
“อ้าวแล้วุหลาบาวแล่ะเห็นถือมาทุวันันไม่เห็นแให้ใรเลย หายไปไหนแล้วล่ะุหลาบน๊ะ” มายเียรหันไปมอหน้านายไบร์อย่าสสัย ส่วนนายไบร์็ร้อนรนผิปิ
“พี่ไบร์เอาอุหลาบสีาวมาโรเรียนนานเท่าไหร่แล้ว่ะพี่ไเิ้ล”
“็ประมาสามปีไ้แล้วมั่” มายเียรอมยิ้มแล้วหันไปหานายไบร์
“พี่ไเิ้ล่วยออไป่อนไ้ไหม่ะ”
“โอเ พี่ไม่อยู่เป็น .็ไ้” ไเิ้อมยิ้มแล้วมอไปที่นายไบร์ล้ายะบอว่า ‘โีเพื่อน’
หลัาที่นายไเิ้ลไปแล้วมายเียร็ล็อห้อหัถรรมไว้เพื่อไม่ให้ใรเ้ามารบวน ส่วนนายไบร์็ยืนมอมายเียรอย่าอึ้ๆ “ทะ ทำอะไรนะมายเียร” นายไบร์ถามเสียะุะะหัวใเ้น ึๆ ัลัวๆ
“เียรมีเรื่อะุยับพี่ เียรไม่อยาให้ใรเ้ามารบวน”
“มีเรื่ออะไรไปุย้านอ็ไ้นะ ุยในนี้นอื่นรู้เ้าเียระเสียหาย” นายไบร์บอ้วยวามเป็นห่ว
“พี่เป็นนเอาอุหลาบาวไปวาไว้โ๊ะเียรทุวันใ่ไหม่ะ” มายเียรรู้สึล้าๆลัวๆ
“…รับ พี่โทษนะถ้ามายเียรไม่อบ…” อนนี้หัวใอมายเียรพอโ แล้วรู้สึีใที่สุ
“อบ่ะ!...อบมา้วย” ำอบอมายเียรเล่นเอานายไบร์ยิ้มนาหยี
“หมายถึอไม้ หรือ น”
“เอ่อือ…ทั้สออย่า่ะ” ยัยมายเียร้มหน้าอบอย่าเินๆ
“พี่็อบมายเียรมานะ” มายเียรำลัเิลอยู่ ็นึอะไรึ้นไ้
“ถ้าพี่อบเียรแล้วทำไมวันนั้นพี่พลัเ้เียรทิ้ล่ะ่ะ”
“อนนั้นอเล็มันพูับพี่ว่า เ้้อนนี้น้อเียรทำให้ถ้าพี่อยาินะแบ่ส่วนที่เหลือหลัามันินอิ่มแล้ว น้อเียรเ้าใวามหมายนะ พี่็เลยพลัมันเ้ที่อยู่ในมือมัน็เลย…”
“เียรเ้าใทุอย่าแล้ว่ะ”
“พี่มีอะไระถามเหมือนัน…เียร็อบนายอเล็อยู่บ้าใ่ไหมถึไ้ั้ใถัผ้าพันอให้มัน” นายไบร์รู้สึน้อยใ “ที่ริเียรั้ใถัให้นที่เอาอุหลาบาววาไว้โ๊ะทุวัน่าหาล่ะ่ะ”
“อ่อ!นายอเล็มันสวมลอยใ่ไหม…พี่เ้าใแล้ว”
“เียรสสัยว่าทำไมพี่ไม่เอามาให้เียรเอ่ะ”
“็พี่เิน…แล้วอีอย่าถ้าพี่บอวามรู้สึับเียรไป พี่ลัวำอบ”
“เียร็ะว่าโอเอยู่แล้ว…พี่ไม่รู้อะไรเียร็แอบอบพี่มานานแล้ว”
“ริิ” นายไบร์อึ้
“่ะ” >///<
“…รู้ไหมว่าทำไมพี่ใหุ้หลาบาว”
“ไม่รู้่ะ ทำไมหรอ่ะ”
“ุหลาบาวหมายถึวามรัที่บริสุทธิ์วามรัที่มีแ่ารให้ที่ไม่หวัผลอบแทน”
“ว้าวเียรพึ่รู้นะเนี้ย…” แล้วทั้สอน็เียบ นายไบร์โน้มหน้าลมาใล้หน้ามายเียร ส่วนมายเียร็หลับาพริมแบบลุ้นๆ
“้ายิผมเียรอ่ะ” มายเียรหน้าแ
“(-_-;)”
“หลับาทำไม”
“ป่าวนี้่ะ” นายไบร์โน้มหน้าลมาอีรั้ส่วนมายเียร็หลับาลแล้วุ๊บที่หน้าผาอมายเียร
แล้วมายเียร็ลืมาึ้นอย่าัใ แล้วเธอ็เย่ึ้นแล้วเอามือล้ออนายไบร์ไว้ให้โน้มลมา มายเียรใ้ลิมฝีปาประบลิมฝีปานายไบร์ ส่วนนายไบร์แม้ะใอยู่บ้าแ่็ุ๊บอบมายเียรอย่าหวานึ้ สุท้ายแล้วับวามรัที่เป็นวามลับมาลออนายไบร์หนุ่มนัีฬาสุหล่อไ้ปิาลอย่าสวยาม….
[ The End ]
สวัสีนัอ่าน ผู้น่ารัทู๊น่ะ เนื้อเรื่อมันอาะเรื่ออาะอ่านแล้วบาเล็(มั่)เศร้าบ้าบาอน(เหรอ)และึ้นน้ำใสๆไหลออาา(เว่อร์ร่ะ) ็เิาาินาาร(เพี้ยนๆ)อผู้เียนล้วนๆ อบไม่อบ็แสวามิเห็นไ้นะ (อยาไ้ำแนะนำอ่ะ) ็อามีบาำพิมพ์บ้าเล็น้อย(มั่) ็ออภัยมา ที่โน้นนนน
ฝาิามผลาน(แ่บแล้ว)
เรื่อสั้น เรื่อ ิ๊รั ั๊หัวใ นายเพลย์บอย
เรื่อสั้น เรื่อ secret love รัลับๆบับนายสุหล่อ
เรื่อสั้น เรื่อ วุ่นหนัรัสายสืบ(ฝึหั)
และ เรื่อ The kidnap เมรัอลวน
ผลงานอื่นๆ ของ Am pui ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Am pui
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น