Y แม้กายห่าง [My neighbor]

"แง!!!!!!!" เสียงร้องไห้งอแง ออกมาจากเด็กน้อย ตัวกลมป้อม อายุราวๆ2 ปี

"มาร์ค! หยุดร้องไห้ได้แล้ว! อายคนอื่นนะลูก!" เสียงผู้หญิงอายุเหยียบ30 ได้ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงกังวลใจ

"ขอโทษด้วยนะคะ แกไม่ค่อยได้เจอคนแปลกหน้า ยังไม่คุ้นเท่าไหร่ เลยร้องไห้ซะดังเลย" ผู้หญิงคนนั้นกล่าวออกมาอีก

"ไม่เป็นไรค่ะ เด็กก็เป็นแบบนี้แหละ เข้ามาเลยค่ะ" ผู้หญิงอีกคนซึ่งอายุน่าจะราวๆ35ได้ กล่าวด้วยใบหน้าแจ่มใส พร้อมเปิดประตูให้หญิงละอ่อนกว่าตนเข้ามาในบ้าน

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวแม่ลูกอ่อน ค้อมตัวพร้อมอุ้มลูกตัวเองเข้าไปในบ้าน

"เพิ่งย้ายมาวันนี้สินะคะ" หญิงเจ้าของบ้านเริ่มพูดก่อน

"ค่ะ! ฝากตัวด้วยนะคะ" หญิงสาวพูดขึ้น

"แง!!!!" เด็กน้อยเริ่มอีกยก

"อ๋า! เอาอีกแล้ว" แม่พูดสีหน้าเครียดผสมอาย

"เด็กเพิ่งตื่นมาส่งแล้วคร้าบบ" เสียงทุ้มดังมาจากบันได

"อ้าว ตื่นแล้วหรอพ่อ" หญิงเจ้าของบ้านพูดกลับ

"นี่ลูกฉันเอง เพิร์ทค่ะ" เธอพูดต่อ

"นี่เพื่อนบ้านใหม่ของพวกเรา คุณมิ้งนะ"

เธอผายมือไปที่หญิงสาวข้างๆ

"สวัสดีครับ" คนพ่อเอ่ยแล้วยิ้ม พร้อมวางเพิร์ท เด็กน้อยตัวเล็กผอมบาง ที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือ ที่ตักคุณแม่ของเค้า

"แง!!อะ--" เมื่อมาร์คสังเกตุเห็นบุคคลที่เข้ามาใหม่ ก็หยุดร้องไห้ แล้วยิ้มออกมา

"อ้าว! เจอเพื่อนแล้วหยุดร้องเลยนะเนี่ย" แม่เพิร์ทกล่าว

เมื่อเพิร์ทรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมองอยู่ เลยหันไปมองกลับด้วยสีหน้าง่วงๆ

"ซา..หวาดดีคับ!!" มาร์คน้อยพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก แล้วยื่นมือหาเพื่อนใหม่

เพิร์ทมองหน้ามาร์คงงๆ แล้วเอียงคอเล็กน้อย ก่อนยื่นมือไปสัมผัสกับคนที่ยื่นมือมาให้

"ไคอ่ะ?" เพิร์ทพูดด้วยเสียงไร้เดียงสาพร้อมหันไปมองหน้าแม่ตน

"เพื่อนใหม่จ่ะลูก เพิ่งย้ายมาจากบ้านนั้นไง" แม่เพิร์ทชี้ไปที่ทิศของบ้านข้างๆ

"สนิทกันง่ายจังเลยนะคะ ขนาดมาร์คไปเรียนเนอสเซอร์รี่ ยังร้องไห้ใส่เพื่อนอยู่เลย" แม่มาร์คพูดแล้วยิ้มอย่างดีใจ

"ดีแล้วล่ะค่ะ สนิทกันไว้ จะได้มาเล่นกันบ่อยๆ" แม่เพิร์ทพูดแล้วยิ้ม

"ให้เค้าเล่นกันในห้องไหมคับ เราจะได้ไปคุยกันก่อน" คุณพ่อพูดขึ้น

"ได้ค่ะ" แม่มาร์คพูดแล้วยิ้ม

เมื่อกล่าวเสร็จ พ่อเพิร์ท ก็รับมาร์คมาอุ้ม พร้อมจูงเพิร์ทขึ้นไปตาม

เมื่อประตูปิดลง ห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

"ชื่ออาไรหรอ?" เพิร์ทเริ่มถามมาร์ค ที่นั่งจ้องตนตาแป๋ว

"ชื่อมาร์ค อายุ2ขวบครึ่งคับ"มาร์คพูดเสียงใส

"เราชื่อเพิร์ท 4ขวบนะ^^" เพิร์ทตอบกลับแล้วยิ้ม

"อ๋า! อย่างงี้ก็เป็นพี่จิ!! ต้องเรียกว่าพี่มั้ยอ่ะ?" มาร์คถาม

"ได้หมดเลยย" เพิร์ทพูดแล้วยิ้มกว้าง

"งั้น...พี่เพิร์ท!!" มาร์คพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

.

.

.

.

.

.

"อ่า....ฝันหรอ?" ร่างบางลุกขึ้นมาช้าๆ

"ฝัน..ถึงตอนเด็ก...อีกแล้ว" ริมฝีปากเรียวสวยพูดกับตัวเอง

เด็กคนนั้น....

แม้จะจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ก็รู้สึกได้ว่าตอนนั้นคงมีความสุขไม่น้อย...

"ถ้าได้เจอกันอีก.....

ก็อาจจะดีก็ได้นะ"

ร่างบางเอ่ยออกมาเบาๆ แล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงอีกครั้ง