รักหวานในห้องใต้ดิน(เเจนxอารมิน)

ข้อมูลเบื้องต้น

ขอขอบคุณ

Tsuki Hanasono

ที่ให้นิยายให้เรามาจิ้นกัน
ยอมรับตอนลงไม่ได้อ่านสักนิด5555+

เเต่เดี๋ยวก็อ่านล่ะ

B B

เนื้อเรื่อง

ณ ห้องใต้ของหน่อยรีไว อาร์มินและแจนถูกสั้งให้มาหาเอกสารของเหล่าลูกทีม……
“ชิ ทำไมชั้นต้องโดนสั่งให้มาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย” แจนที่เดินถือตะเกียงนำหน้าอาร์มิน ได้บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
“เอาหน้าแจน อย่าบ่นไปเลย” อาร์มินที่เดิมตามหลังพูดกับแจนอย่าเสียไม่ได้
“ว่าแต่ นายจะเดินช้าไปแล้วนะอาร์มิน” แจนหันไปพูดกับอาร์มินที่เดินลั้งท้ายอยู่ข้างหลัง
“ขะ ขอโทด อ่ะนั้นไง” อาร์มินชี้ไปยังหลังตู้ที่มีเอกสารกองอยู่
“มาเดียวชั้นหยิบให้”
“มะ ไม่เป็นไรหรอก ผมอยากทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า” อาร์มินพายยามปีนขึ้นไปบนหลังตู้
“อ่ะ!!!”
“เฮ้ย อาร์มินระวัง”
กึก โคล้ม อยู่ดีๆตู้ที่อาร์มินปีนอยู่ก้ล้มลงมาทับทั้งสองคน
“ชิ อาร์มินเป็นอะไรรึป่าว”
“ผะ ผมไม่เป็นไรมากหรอก”
“อ๊ะ” ทั้งสองคนร้องขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อรู้ถึงสภาพตัวเองตอนนี้

“นะ นี่แจน นายจะค่อมชั้นอีกนานมั้ย”
“จะ เจ้าบ้าก็ตู้มันทับชั้นอยู่นิ” แจนพายยามลุกออกจากตู้ไม้ที่ล้มมาทับ
“อ๊ะ!! 0///0”
“อาร์มิน นายอย่าทำเสียงแปลกๆได้มั้ย (_/////_)”
“ขะ ขอโทด กะ ก็มันแบบว่า (>////<)”

“อ่ะ เลือดออกอีกแล้ว” อาร์มินใช่มือกดตรงแผลที่หน้าผาก
“นี่ นายจะบอบบางเป็นผู้หญิงไปหน่อยมั้ย” แจนหันมาบ่นใส่อาร์มิน
“ขะ ขอโทด”
“นายพูดเป็นแค่ขอโทดหรอไง เอางี้ละกัน” พูดจบแจนก็ใช่ลิ้นของตัวเองเลียแผลและเลือดให้อาร์มิน^{*คนแต่งตายแปป}
“ดะ เดี๋ยวสิแจน (0///0)” อาร์มินพยายามดันตัวออก
“อยู่เฉยๆไปเลยน่า เลียๆเดี่ยวแผลก็หาย”
“ตะ แต่ว่า” ดันตัวออก
“ไม่ต้องมาแต่น่า” เอามือกดหน้าอาร์มิน
“กะ ก็ได้”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น แจนจึงใช่ลิ้นเลียเลือดและแผลของอาร์มิน แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่สัมผัสนั้นได้เลื่อนลงไปเรื่อยๆ ไล่ลงมาที่เปลือกตา ลงมาที่แก้ม และมาบรรจบลงที่ปาก
“อึก แจน…”
แจนสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
“ขะ ขอโทด 0////0” แจนพูดแบบนั้นแล้วก็ลุกวิ่งออกไปจากตรงนั้น^{*ห้องใต้ดินมึงกว้างขนาดนั้นเลยหรอ}
“ดะ เดียวก่อนสิแจน” อาร์มินกระโกนเรียกหมายจะวิ่งตาม
“อาร์มิน นายเป็นอะไรมากรึป่าว” เอเลนตะโกนตามหลังมาจากหน้าห้องใต้ดิน
“อะ อืมชั้นไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“เลือดนายออกด้วยนิ ขึ้นมาทำแผลก่อนละกัน” เอเลนเดินไปลากอาร์มินออกมาจากตรงนั้น
“ตะ แต่ว่าแจน” อาร์มินทำท่าลุกลี้ลุกลน
“หา ปล่อยไอ้หมอนั้นไปเถอะ เดี๋ยวก็กลับมาเองละ”
แล้วอาร์มินก็โดนเอเลนลากออกจากห้องใต้ดินไปทำแผล
ณ ห้องพยาบาลของหน่วย
อาร์มินเดินออกมาจากห้องพยาบาลแล้วหันไปเห็นแจนยืนพิงกำแพงอยู่
“นี่ แจน”
“อย่ามายุ่งกับชั้น!!!!” แจนตะโกนใส่อาร์มินโดยที่ไม่หันหน้าไปมอง
“ทะ ทำไมละ ว่าแต่แจนไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ย” อาร์มินเดินเข้าไปถาม
“ทั้งที่นายน่าจะรังเกียจชั้นที่ชั้นทำแบบนั้นลงไป แล้วทำไมนายยังมาห่วงชั้นอีกละ” แจนตะโกนใส่หน้าอาร์มิน
“กะ ก็ถ้าชั้นไม่ห่วงนายแล้วใครจะมาห่วงนายละ ละ แล้วตอนนั้น ถะ ถ้าชั้นรังเกียจชั้นคงไม่ยอมให้แจนเลียแผลให้ชั้นแต่แรกหรอก (Q/////Q)” อาร์มินเริ่มน้ำตาครอ
“นะ นี่ ก็บอกแล้วไงว่าย่าร้องไห้ อย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงได้มั้ย!!!!” จับไหล่อาร์มินเขย่า
“กะ ก็มัน…”
“เฮ้อ นายคงไม่รังเกรียดชั้นใช่มั้ย” เกาแก้ม
“อะ อืม ผมไม่มีทางรังเกรียดแจนหรอ (_////_)”
“งั้น ขอบใจนะที่เป็นห่วง แล้วก็”
“หืม อะไรหรอ” เงยหน้ามอง

“ขอโทดนะ ที่ทำให้บาดเจ็บน่ะ”
“อะ อ่ะ (0///0) จะ แจนบ้า!!!!!!!! (>////////<)”

“เหอะๆ นายนี่เขินรุนแรงจังนะ”
                                                                --------จบเถอะ--------