รักอลเวงของคนใกล้ตัว

ลำดับตอนที่ #5 : รับผิดชอบ100%

   "เอาหน้าไว้ข้างๆคากิก็พอ เหะๆ"

 

 

 

 

 

    "พูดอะไรบ้าป่ะ"ฉันตีทีไหล่คากิเบาๆ ฮ่าๆ ขำเป็นบ้า คากินี่ตลกตลอดเลย บทสนทนาเริ่มเงียงลงอีกครั้งท่ามกลาง ความมืนที่มีเเสงไฟ สลั่วๆ ตามทางเเล้วก็ถึงซักทีหน้าบ้านอยากจะเข้าไปเต็มทนเเล้วจะได้กินของในถุงนี่ให้หมดเลย  ฉันเดินไปที่หน้าประตู ไขประตูเรียนร้อย 

 

แกร๊ก 

 

 

 

     "ไหน! ในถุงนี้มีอะไรกินน้าา จะกินให้เรียบเลย"ฉันถือถุงที่อยู่บนมือ  เเล้วเอามาวางที่โต๊ะ ฉันเลือกถุงที่มีเบียร์อยู่เเล้วเทใส่เเก้วครึ่งนึง เหลือไหนกระป๋องครึ่งนึงให้คากิ เเล้วก็ใสหูฟังเล่นเกมส์ พร้อมกับกินขนม อะไรจะมีความสุขขนาดนั้นน

 

 

 

 

 

     "แบมคากิร้อนไปอาบน้ำไหมก่อนนะได้ยินไหม!"

 

 

 

 

 

 

     "จะเล่นเกมส์ ปิดไฟด้วยนะถ้านอนเเล้วอ่ะ เดี๋ยวตรงนี้เเบมนอนเเล้วจะปิดเอง"ฉันฟังคากิไม่ค่อยจะชัดเท่าไหร่เพราะฉันใส่หูฟังอยู่หนิ หลังจากนั้น คากิก็เดินไปไหนก็ไม่รู้สงใสจะนอนอย่างที่ว่า งั้นเล่นเกมส์  กินขนมเสร็จซักพักก็ไปเข้าห้องน้ำเเปรงฟันดีกว่า  เบียร์ยังไม่หมดครึ่งเเก้วเลยเเต่ฉันก็ดันเวียนหัวซ้ะเเล้ว ปวดหัวจังเลย ไปเข้าห้องน้ำดีกว่า  หลังจากที่พักสายตาจากเกมส์เเล้ว ฉันก็รีปเดินดุ๋มๆไปที่ห้องน้ำทันที  เเต่เเล้วฉันก็เหมือนจะชนอะไรบางอยากที่อยู่ข้างหน้า  ฉันค่อยๆเเหงนหน้ามาเล็กน้อย ภาพที่เห็นลางๆคือคนตัวใหญ่กว่าฉัน2เท่า เปลือยท่อนบนอยู่เเล้วใส่กางเกงยีนส์ฟิตๆ รู้สึกว่าเห็นซิกเเผกได้อย่างชัดเจน  ฉันเอามือไปลูบที่ซิกเเผกเบาๆ  พร้อมกับ  หัวเราะเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

    "ใหญ่จัง  คิกๆๆ"

 

 

 

 

 

     "รุ่นพี่ทำอะไรเนี่ย  นี่ผมนะ  รุ่นพี่เอามือออก"

 

 

 

 

 

    "บอกเเล้วไงอย่าเรียกเเบบนี้  ไม่ฟังเลยนะ  ต้องลงโทษซะเเล้ว"

 

 

 

 

 

 

     "เอ่อ...คือเเบมคากิจะไปใส่เสือถอยก่อนได้ไหม"

 

 

 

 

     "เเหมๆ  ต้องโดนลงโทษก่อนสิ"ฉันผลักคากิลงไปบนโซฟาเเล้ว ทำท่าเหมือนจะจูบ (ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ) 

 

 

 

 

 

     "รุ่นพี่ เห้ย เเบมเมามากเเล้วนะ  ออกไปจากตัวคากิก่อน  อย่าทำเเบบนี้สิ มันเสียวสันหลัง"

 

 

 

 

1

 

 

 

 

 

 

2

 

 

 

 

 

 

 

3

 

 

 

                    ภาคคาดิ

     "เเบมถอยออกไปก่อนสิ"ผมว่าพลางเอามือดันคนตัวเล็กที่เมาอยู่ข้างหน้าให้ออกไป เเต่รู้สึกไม่ได้ผลเลย ตัวนิดเดียวเเต่เเรงเยอะมาก

 

 

 

 

 

     

      "มาโดนลงโทษก่อน"

 

 ผลัก

 

 

 

ตุ้บ

 

 

 

 

    "แบมอย่าทำเเบบนี้"จู๋ๆคนข้างหน้าก็ผลักผมนอนลงไปบนเตียงเเล้วก็คร่อมผมบนอยู่ข้างบน คนตัวเล็กก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆซอกคอของผม ผมรู้สึกว่าผมจะไม่ไหว ผมเป็นผู้ชายนะ มันต้องมีอารมณ์บ้างเเต่นี่คือคนที่ผมรู้จักเเล้ะเราเป้นเหมือนเพื่อนกันเช่นไม่ควรคิดอะไรตอนนี้ เเต่เเค่นั้นไม่พอคนข้างหน้าก็เริ่มดูดคอผม 

 

 

 

 

     "เฮ้ยย  เเบมปล่อย เเบมไม่งั้นคากิไม่จู้บนะปล่อยเถอะ"ผมเริ่มไม่ไหวจริงๆอะไรเนี่ย ผมไม่อยากไห้มันเป็นเเบบนี้เลยซักนิดหวังจะเข้ามาดูเเลเเต่ก็โดนลวนลามตั้งเเต่วันเเรกที่เข้ามาเเล้ว  เเต่ผมยื่นขอเสนอให้เมื่อกี้ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะสนใจเลยเลิกสนใจที่ต้นคอของผมเเละหันมาจูบผมเเทน ผมยังไม่ได้ตั้งตัวเลย คือจูบเเค่นิดเดียวก็พอเเล้วมั้งเเต่นี้มัน! เหมือนดูดปากเลยคือจุ๊บของผมหมายถึงว่าเเค่โดนปากเเละปล่อยเเค่นั้น  เเต่คนตัวเล็กที่ค่อมตัวผมเอามือลูบท้องของผม ผมตกใจ ในจังหวะนั้นผมก้โดนจูบเเบบเมามัน คือผมก็เลยปล่อยเเบบไม่ตัวเเข็งเเล้วตอนนี้เหมือนว่าคนตัวเล็กจะ เลิกล็อคตัวผมเเล้ว ผมเลยถือโอกาศนี้รีปลุกเเละก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างไวหวังว่าคงจะรอดละกัน

 

 

 

 

    "เเอบอยู่ไหนนะ มาหาเเบมก่อนสิคากิ บทลงโทษยังไม่หมดน้าาา"

 

 

 

   ก้อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

   "เปิดดซิ้คากิ"

 

 

 

 

      ~เงียบ~

 

 

 

      เเอ๊ดด 

  ตอนนี้ดูเหมือนว่าเเบมจะเลิกเคาะประตูเเล้วผมเลยเปิดประตูเเง้มๆดู ใช่เลย

เเบมนอนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ  ผมเลยรีปไปอุ้มตัวของเเบมเเล้วเอาไปนอนตรงที่เตียงของผม ชั้นล่างผมต้องนอนชั้นล่างกับเเบมจนขึ้นปี4เลยหรอ ระหว่างที่ผมกำลังนั่งมองเเบมที่นอนสลบไสลนั้นก้มีเสียงไลน์ของโทรศัพท์เเบมขี้นมา

 

 

 

 

    ตื้อดึง

 

Bambam1a : ไม่นะรู้สึกว่าน่ารักดี นอนได้เเล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปกินข้าวเย็นนะออกมาพร้อมกับวีเลยก็ได้

 

 

อะไรกัน แบมแบมชวนแบมไปกินข้าวเย็น หึดาราอย่างนั้นคงจะมีเวลาว่างอยู่หรอกผมรู้สึกหงุดหงิดมาก  เลยตอบกลับไปว่า

 

 

 

 

Bambam_mab :แบม มีเเฟนเเล้วเลิกยุ่งซะที

 

 

 

 

ผมไม่อยากให้มันเป็นเเบบนี้หรอ คือผมไม่รู้ว่าเเบมแบมมายุ่งกับแบมทำไมทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นดารา อย่างว่านั้นเเหละ

สันดารมัน!!  ผมเลิกคิดเรื่องเเบมแบมเเล้วหันมามองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงของผมเเล้วก็เริ่มได้ยินคนตัวเล็กบ่นพึมพัม

 

 

 

 

 

 

  

     "กันต์พิมุข"

     "กันต์พิมุข"

     "กันต์พิมุข

 

   

   

 

คนตัวเล็กข้างหน้าผมพึมพัมเบ่าๆ ผมรู้สึกหัวเสียอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กพึมพัมชื่อใครก็ไม่รู้    "กันต์พิมุขหรอ"ไม่คุ้นซักนิดหรือจะเป็นเเฟน บ้าหน่ะ  ผมคิดไปไกลมากเเล้ว ผมมองหน้าไปที่คนตัวเล็ก 

 

 

 

 

    "น้ำลายไหลเเล้วนะเเบม"ผมพูดเเค่นี้ผมรู้สึกว่าเวลาเเบมนอนเเล้วน่ารัก ถึงน้ำลายจะยืดก็เถอะ ผมเลยประทับจูบไปบนที่

หน้าผากของคนตัวเล็ก เราทำอะไรเนี่ยเขิลเป็นบ้า><ผมรู้สึกนี่ดึกมากๆเเล้วเดี๋ยวพรุ้งนี้จะไปโรงเรียนไม่ทันผมเลยลงไปนอนที่โซฟามี เเล้วก็ต้องสะดุดตากับกระป๋องเบียร์ที่ไม่ค่อยคุ้นตาเท่าไหร่ ผมเลยหยิบกระป๋องขึ้นมาดู เห้นนี่มัน เเอลกอฮอ20%ซวยเเล้วไงว่าเเล้วทำไมเเค่ครึ่งดระป๋องเเล้วมันน็อคคนอย่างเเบมได้ถ้าเป็นผมผมก็คงเกือบน็อคเหมือนกันผมเลยเอาเบียร์กระป๋องนั้นทิ้งขยะไป เเล้วก็เดินไปปิดไป พร้อมที่จะลงนอนตรงโซฟาเเล้วผมก็เคลิ้มหลับไปในเวลาไม่ถึงนาที~~

 

 

 

 

 

 

1

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      "โอ้ยยปวดหัวจังว้ะ"ฉันตื่นมา

ท่ามกลางแสงเเดดที่ส่องผ่านหน้าต่างมา โดนหน้าฉันพอดี ฉันขยี้ตาตัวเองทันทีเเล้วลุกนั่งนี่มันอะไรฉันเปิดตาไปท่ามกลางรอบบ้าน ฉันนอนอยู่บนเตียงเล็กๆที่คาดิจะนอนที่บ้านฉัน นี่เราทำอะไรลงไปรึเปล่าว่ะเมื่อคืน คงไม่หรอ ฉันมองไปสะดุดกับนาฬิกาพอดี เห้ย!  แปดโมงเเล้ว ฉันรีปวิ่งไปที่ห้องน้ำใหญ่เลยไม่ได้นะวันนี้สายไม่ได้ เราไม่ไปเรียนมา4วันเเล้วเหลืออีก1วันไม่งั้นเราหมดสิทธ์สอบเเน่  เอะ!  เเต่ตอนเมื่อคืนที่เดินกลับมาจากเซเว่น คากิบอกวันนี้เราจะโดดนี้หว่า เเค่วันเดียวก็จะไม่มีสิทธ์สอบ 

ฉันบ่นพึมพัมเเละลังเลนิดน้อยว่าเราควรจะ โดด หรือ ไปเรียนดี เเต่สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะไปโรงเรียน  ฉันรีปเอาผ้าขนหนูเเล้วเข้าห้องน้ำทันที ฉันอาบน้ำไปได้ซักพัก เอะ!สบูเกือบหมดนี่มันสบู่กลิ่นช็อกโกเเลตเลยนะเห้ยเป็นไปไม่ได้ที่คาดิจะใช้ คากิเกรียจของหวานจะตายเเม้ได้กลิ่นยังไม่ได้เลย อาจจะทำหกก็ได้ฉันจะออกไปด่าคากิทันทีเลยถ้าอาบน้ำเสร็จ ทันทีที่อาบน้าเสร็จฉันก็เห็นคากิกำลังฉีดน้ำหอมอยู่ เห้ยคากิอาบน้ำตอนไหนว่ะ เเต่ชั่งเถอะ เรารีปไปเอาเสื้อผ้าดีกว่า ฉันเดินไปหาเสื้อผ้าที่ตู้เสื้อผ้าเเละก็มองจิกคากิด้วย

 

 

 

 

 

 

    "มันไม่ได้หนาวขนาดนั้นนะค่ะพ่อคุณ จะใส่ผ้าพันคอทำไมห้ะ"ฉันกำลังจะเดินไปหาคากิเพื่อที่จะดึงผ้าพันคอออกเเต่คากิก็ดันหัวฉันกลับมา

 

 

 

 

 

    "ไปเเต่งตัวก่อนสิเเบมเดี๋ยวจะสายนะ เเล้วที่หลังไม่ต้องกระโจมอกออกมาข้างนอกก็ได้เอาเสื้อผ้าไปใส่ข้างในก็ได้"

 

 

 

 

 

     "รู้เเล้ว คากิออกไปข้างนอกก่อนสิจะเเต่งตัว"ฉันรีปไล่คากิไปข้างนอกอย่างไว

คากิก็เดินออกไป ฉันรีปเเต่งตัวให้เรียบร้อย หยิบเสื้อยืดที่เขียนว่าเเบมเป็นภาษาอังกฤษ  เเล้วใส่กางเกงยีนส์ พร้อมกับหยิบร้องเท้าผ้าใบสีขาวคู่ใจมาใส่  ฉันเดินไปเปิดประตูบ้านเเล้วล็อคให้เรียบร้อยเอะ! คากิไปไหนเเล้วเนี่ยสงใสรอไม่ไหวล้ะมั้ง เเต่ฉันเเต่งตัวเเป๊ปเดียวเองนะรอไม่ได้ฉันไปโรงเรียนคนเดียวก็ได้  ฉันรีปเดินไปอย่างว่องไว เห้อ! หิวจังนี่เราผ่านร้านค้ามาตั้งหลายร้านเเล้วเเต่คนก็เยอะเหลือเกิน 8โมงครึ่งเเล้งหรอเนี่ยกว่าจะเดินถึงโรงเรียนก็9โมงครึ่งพอดีเเหละ หรือถ้าเดินช้าๆก็10โมง คิดเเล้วโมโหคากิมันไปโรงเรียนก่อนฉันเชอะ เเถมขี่รถด้วยอะ

คงต้องถึงไว้อยู่เเล้ว ฉันเดินไปบ่นไปซักพัก

 

 

 

 

 

     ปิ๊ดๆ

 

 

 

 

 

 

     "เห้ย!ขับรถดีๆหน่อยดีว่ะ ชนคนตายหมดทำไง" จู่ๆก็มีรถคนนึงวิ่งมาข้างหลังฉันเเล้วก็บีบเเตร ฉันกำลังจะเดินไปเรียกร้องค่าเสียหายก็ต้องตกใจเพราะในรถมีคากิอยู่เเล้วคากิก็กวักมือเรียก 

สงใสเรียกให้ฉันไปขึ้นรถนั้นเเหละ ฉันเลยรีปเดินไปเปิด

ประตูรถเเล้วนั่งอย่างสบาย  เเล้วคิดถึงเรื่องเมื่อตอนอาบน้ำที่สบู่ช็อกโกเเลตเกือบหมดต้องถามซะเเล้ว ฉันเลยเอียยงหน้าไปหาคากิที่นั่งขับรถอยู่ข้าง

 

 

 

 

      

 

     "คากิคือว่าเเบมอ่ะนะไม่อยากจะดุหรอกเเต่จะบอกว่าคากิเท สบู่กลิ่นช็อคโกเเลตของเเบมทิ้งทำไมอ่ะ คือมันก็ไม่ใช่ถูกๆเลยนะเเล้วเเบมชอบมากอ่ะ คือถ้าคากิไม่ชอบนะเดี๋ยวเเบมซื้อกลิ่นอื่นให้ก็ได้  เเล้วคากิทำไมไม่รอเเบมอ่ะไปไหนมา"

ฉันอยากจะร้องไห้พอคิดถึงเรื่องสบู่มันไม่มีขายที่เกาหลีด้วยอ่ะยี่ฮ่อนี้ฉันชอบเอามากๆ

เเต่คงไม่สำคัญเท่าที่บอกให้รอเเล้วไม่รอหรอก

 

 

 

 

 

 

       "คากิไปซื้อข้าวมา เเล้วเรื่องสบู่ซื้อมาเเทนเเล้วอยู่หลังรถ ที่ไม่รอก็2เรื่องนี้เเหละคือเเบมอย่าโกรธคากินะ"

 

 

 

 

 

     "หรอ เหะๆ งั้นไม่เป็นไรเอะทำไมในรถของคากิมันได้กลิ่มช็อคโกเเลตด้วยอ่ะ ปกติกลิ่นในรถไม่ได้เป็นเเบบนี้หนิ"ฉันรีปหาต้นตอของกลิ่นเพื่อจะเอาไปทิ้งคากิไม่ชอบของหวานอ่ะทำไงได้ ฉันรู้สึกว่าได้กลิ่นช็อกโกแลตเเรงมาที่ตัวคากิ ฉันไม่เเน่ใจเลยหันไปดมที่ตัวอื้อหือกลิ่นเเบบเต็มจมูกเลยไหนบอกไม่ชอบ

 

 

 

 

       "คาดิทำไมมีกลิ่นช็อคโกแลตในอยู่ในตัวนายเนี่ย หรือว่าคากิใช้สบู่แบมใช่ไหม  ไหนบอกไม่ชอบของหวานไง"

 

 

 

 

 

        "ก็ไม่ชอบ เเต่ถ้าทำให้คนอื่นชอบก็จะทำ"

 

 

 

 

    "อ้าวหรอ"คากิหมายความว่าไงที่บอกว่าทำให้คนอื่นชอบก็จะทำ เเอบมีเเฟนเเน่เลย  ฉันหันหน้าไปมองคากิตอนขับรถโห่ว

คากิหล่อเป็นบ้าเลย เเล้วก็ต้องสะดุดตากับผ้าพันคอนั้นอีกที่บอกให้คากิถอดออกตั้งเเต่เมื่อเช้าร้อนก็ร้อนเเล้วจะพันทำไม ฉันเลยได้โอกาสเเล้วดึงผ้าพันคอออกจากคอคากิเเล้วคากิก็ตกใจรีปจับที่ต้นคอของตัวเอง

 

 

 

 

    "เเบมทำอะไรอ่ะคากิขับรถอยู่นะ"

 

 

 

    "ก็บอกให้เอาออกตั้งเเต่เช้า เเล้วนั้นรอยอะไรอ่ะ เห้ยย!คิสมาร์กนี่หว่า"ฉันรีปเอามือคากิที่จับต้นคอออกนั้นรอยคิสมาร์กใครทำไว้นะ ต้องเป็นเเฟนเเน่ๆเลยเเต่ทำไม่เรารู้สึกหัวเสียอย่างนี้เนี่ย

 

 

 

    "เเหม!คากิมีเจ้าของเเล้วหรอไวจังเลยนะหลอกกันใช่ไหมว่าซื้อข้าวกับสบู่มาให้อ่ะ"

 

 

    "เปล่า คะ  คือ เมื่อคืนอ่ะแบมเป็นคนทำคากิไม่รู้ตัวหรอ งั้นเเสดงวะ ว่า เเบมคือเจ้าของคากิอะสิ"

 

 

 

     "ห้ะ อะไรนะ"เห้ยนี้มันรึเปล่าฉันไปทำรอยคิสมาร์กไว้กับคากิตอนไหนว้ะ หรือว่าตอนเมา เอะ!ไม่มั้งฉันไม่ใช่คนหื่นขนาดนั้น (โรคจิตเลยเเหละ) เเล้วอะไรคือที่ฉันเป็นเจ้าของคากิบ้า คากิมันพูดบ้าๆอีกเเล้ว

 

 

 

     "ไม่ใช่เเค่ตรงต้นคอนะ ตรงนี้ก็มี"

 

เเล้วคากิก็ถลกเสือตัวเองขึ้นเห็นซิกเเพคของคากิเเล้วก็เห็นรอยคิสมาร์กเห็มไปที่ฟ้าท้องเลยเห้ย!บ้าหน่ะ ฉันไม่รู้เรื่องนะ

 

 

   "เอ่อ เเบมทำเเบบนั้นจริงหรอ"

 

 

    "จริงสิถ้าคากิไม่หนีไปเเอบในห้องน้ำป่านนี้คงโดนเเบมกินไปเเล้วเเน่ๆเลย"

 

 

 

    "อุ้ย ขอโทษนะ มีเเต่รอยไม่สวยไปหมดทั้งตัวเลยอ่ะ เเบมจะรับผิดชอบไรได้บ้างอ่ะ ตีปากเเบมก็ได้นะคากิ"เห้ออ ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดไปตามระเบียบ เเต่ว่าเราไม่น่าทำเเบบนั้นกับคากิเลย

 

 

 

 

    "ถ้าคิดออกเดี๋ยวจะบอกว่าต้องชดใช้อะไรบ้าง เเต่ตอนนี้กินข้าวก้อนสิ