รักอลเวงของคนใกล้ตัว

ลำดับตอนที่ #4 : ความจริง

  Bambam1a : สวัสดีเเบม

 

 

 

 

    "อร้ากก คากิคากิดูดิเห้ยคือไรว้ะฝันป่ะเนี่ย ตบหน้าตัวเองเเปป เห้ยย อร้ากกกก  กริ๊ดดดด"ฉันเปิดดูไลน์เเล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเลยคนที่ส่งข้อความมาคือเเบมแบม สวัสดีเเบมคือ โอ้ยคิดเเล้วจะบ้าฉันดึงเเขนคากิที่ขับรถเล็กน้อยเพื่อไห้คากิมาสนใจที่โทรศัพท์ของฉันก่อน พอคากิเห็นนี่เเทบอึ้งเเต่ก็ไม่พูดอะไรมาก โถ่วนึกว่าจะดีใจด้วยซะอีก

 

 

 

 

    "ตอบสิรุ่นพี่"

 

 

 

 

 

 

    "เเหม๋ มันเเน่อยู่เเล้ว เเต่แบมแบมทักมาไมว่ะ หรือลืมของเอ่อ เราก็ไม่ลืมหนิ"ฉันพูดพลางพร้องจิ้มโทรศัพท์ไปด้วยตอบว่าไงดีนะ

 

 

 

Bambam_mab : เหะๆ สวัสดีเช่นกันค่ะเเบมเเบม

 

 

    "ตอบว่าอะไร"

 

 

 

 

 

 

    "สวัสดีเช่นกัน  เห้ยเเต่เมื่อกี้ คากินนายพูดฮ้วนๆกับฉันได้ยังไงฉันฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ"ฉันดุคากิ เเต่ไม่อยากทำเลยก็บอกเเล้วว่าคากิมันหัวอ่อน ไม่มันโลกซะจริงๆถ้าไม่ติดว่าคุยภาษาไทยกับฉันรู้เรื่องฉันไม่เอามันมาเป็นน้องรหัสหรอกย่ะ  เชอะ

 

 

 

 

   "ผมไม่อยากให้รุ่นพี่สนใจอย่างอื่นตอนอยู่กับผมหนิ"

 

 

 

 

 

    "ห้ะพูดว่าอะไรนะ"เดี๋ยวๆ มันพูดว่าอะไรนะ ไม่อยากให้ฉันสนใจอย่างอื่นตอนอยู่กับมัน  เอะหรือหูฟาดว้ะ  ฉันเอียงหน้าไปมองคากิเล็กน้อยเเล้ววางโทรศัพท์  ลงบนตักก่อนที่จะพูดว่า  

 

 

 

      "ไม่สนใจเเล้วก็ได้"

 

 

 

 

 

 

 

  "ถึงบ้านรุ่นพี่เเล้วลงเถอะครับเดี๋ยวของผมถือตามไปไห้"

 

 

 

 

   "ไวๆนะ" ฉันจะบ้าตอนก่อนจะถึงบ้านเราพูดอะไรไป  ไม่สนใจเเล้วก็ได้เนี่ยนะ  บ้าสุดๆ  ทำไมยอมละสายตาจากเเบมแบมหล่ะคราวนี้ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นหนิหน่า เเต่ฉันไม่สนใจอะไรมากก็มันเป็นน้องรหัสเรา  เราก็ต้องดูเเลน้องบ้างบางเวลา  ฉะนรีปเดินดุ๋มๆไปไขกุญเเจหน้าบ้านเเล้วรับของจากคากิ

 

 

 

 

   "บายนะเจอกันพรุ้งนี้คากิ"ฉันยกมือบ๋ายบายเตรียมพร้อมเเต่ยังไม่ทันได้จะล่ำลาคากิก็เเย่งถุงของทั้งหมดเอามาถือเเล้วเดินเข้าข้างในบ้านฉันไปก่อนเลย สงใจจะไปเก็บของให้นั้นเเหละ  ระหว่างที่ฉันเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นคากิเข้าไปในห้องน้ำเเล้ว ฉันก็เลยตะโกนไปว่า

     "เเหม๋คูณณณ ทำอย่างกะเป็นบ้านนายเลยเนอะ คิดจะเข้าก็เข้าไม่ขออนุญาตเลยนะ" 

 

 

 

 

 

    "ผมอาบน้ำอยู่เอาเสื้อผ้าของรุ่นพี่มาให้หน่อย"

 

 

 

 

 

     "อะไรนะ อาบน้ำ!" คากิอาบน้ำบ้านเราเนี่ยนะ  บ้ามากเเถมให้เอาชุดของเราให้ด้วยไม่ให้หรอกขอบอก บุรุกมาก  ฉันก็เลยทำเป็นไม่ได้ยินไปเดินนั่งที่โซฟาเเล้ว  หยิบเอาโทรศัพท์เครื่องหรูมาเปิดไลน์เพื่อคุยกับเเบมแบมต่อ 

 

 

 

    Bambam1a : ครับขอโทดนะที่ตอบช้า พอดีงานเยอะ เเล้วนี่นอนรึยัง

 

 

     Bambam_mab : นอนไม่หลับหรอกค่ะมีเรื่องให้คิดเยอะ เเล้วนี้ไปสืบไลน์มาจากไหนอ่ะ

 

 

 

    Bambam1a : พอดีจะไปสอบที่โรงเรียนxxมาเลยได้เบอร์มาจากวีอ่ะเลยลองดูว่าเป็นใคร

 

 

 

 

 

    Bambam_mab : เเล้วตกใจมั้นที่เป็นเเบม

 

 

   "รู้สึกดีใจละซี้" พูดออกมาสิเเบมแบม"ฉันกำลังมโนหัวเราะคิกๆไปเองซักพักรู้สึกว่ามีใครมาอยู่ข้างหลังเลยหันไปดู

 

 

 

   ขวับ

 

 

 

 

"เห้ยคากินาย นายนุ่งผ้าเช็ดตัวมาเเค่ท่อนล่างเนี่ยนะ"ฉันเห็นคากิในสภาพเเบบนั้นไม่ได้เพราะฉันเป็นคนหื่นมาก ดูซิกแผก สิ ไม่น่าเชื่อว่าคากิจะหล่อขนาดนี้ เป็นบ้าอะไรอีกเนี้ย ฉันนั่งอึ้งอยู่กับซิกเเผกซักพักเเล้วก็รีปกระโจนหนี 

 

    "เดี๋ยวฉันเอาเสื้อพ่อมาให้รอก่อน เห้นเเล้วน่ารังเกียจ มาโป๋บ้านคนอื่น"ฉันดุคากิเล็กน้อย พร้อมกับขึ้นไปชั้นบนที่ห้องของพ่อ เฮ้อดีเเล้วถ้ามีคากิเพิ่มมาอีกคนฉันคงไม่เหงาเพราะพ่อเเม่ก็ไป อเมริกากันหมดรอให้ฉันเรียนเกาหลีจบเเล้วค่อยตามไป คิดเเล้วรันทดจริงๆชีวิตฉัน

 

 

   "เอะเจอเเล้ว"ฉันเอาเสื้อกร้ามของพ่อที่ซื้อมาเเล้วไม่ได้ใส่เพราะมันเล็กเกินให้พร้อมกับกางเกงยีนส์ขาสั้นของฉันที่ ใส่นานเเล้ว เลยหลวม

 

 

 

   "คุยกับเเบมแบมสนุกไหม"

 

 

 

 

     "สนุกสิเเบมแบมได้เบอร์ฉันมาจากรุ่นพี่วีที่เคยขอเบอร์ฉันตั้งเเต่สัปดาห์ที่เเล้ว"คากิถามฉันเเล้วก็ใส่เสื้อผ้าไปด้วย เเต่ฉันไม่ได้มองนะ ฉันหันหลังให้คากิอยู่ ตอนนี้คากิก็น่าจะเสร็จเเล้วหล่ะ ฉันหันไปพร้อมกับพูดเบาๆว่า

 

 

 

 

 

    "เเต่ไม่สนุกเท่าอยู่กับนาย"ก็เเน่สิคากิเป็นน้องรหัสที่น่ารักของฉันฉันดีใจที่จะได้เเกล้ง ฮ่าๆ  ฉันเดินไปข้างๆคากิที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ของฉันอยู่

 

 

 

 

 

    "คากิถามจริงอย่าโกหกนะ นายตัวใหญ่กว่าฉันเเถมเหมือนผู้ใหญ่มากอ่ะเเต่ทำไมนายเรียนอยู่เเค่ปี1เองอ่ะ นายตกหรอ"ฉันว่าคากิต้องตกเเน่ๆเลยฉันอยู่กับคากิจนจะครึ่งปีเเต่ไม่เคยถามซักครั้งทั้งๆที่คากิเรียนของปี3คากิยังรู้เรื่องเลย ซึ่งเเตกต่างจากฉันมาก

 

 

 

 

   "ตอนนั้นผมอยู่ปี3เเล้วผม เอ่อ....มีเรื่องกับพี่ปี6เลยถูกไล่ออกจากโรงเรียนผมไม่ได้ไปโรงเรียนมาประมาณครึ่งปี ผมจึงตัดสินใจย้ายเเละมาอยู่โรงเรียนนี้เลยต้องขึ้นปี1ใหม่"

 

 

 

 

 

    "งั้นนานก็เป็นพี่ฉันสิ  คิกๆ ฉันคิดไว้เเล้วเชียว ถ้าฉันบอกคนอื่นว่าฉันเป็นพี่เเล้วนายเป็นน้องก็คงไม่มีใครเชื่อเเน่ เเล้วทำไมไม่บอกตั้งเเต่เเรกหล่ะ ฉันจะได้เรียกนายรุ่นพี่ไง"  ฉันหัวเราะ เพราะความขายหมามากที่รู้ว่าตัวเองอ่อนกว่าคากิตั้งหลายปีเเต่ดันคากิมาเรียกพี่ซะงั้น

 

 

 

 

 

   "ไม่ต้องหรอก ขอเเค่ธรรมดาก็พอเเล้ว"

 

 

 

 

 

 

    "ธรรมดาก็ธรรมดา งั้นถือซะว่าเรารุ่นเดียวกันเลยนะ ว่าเเต่เมื่อไหร่นายจะกลับเนีย จะทุ่มครึ่งเเล้วนะ " ฉันรู้สึกงงมากที่คากินอนบนโซฟาเเทนที่จะรีปเก็บของเเล้วก็กลับคอนโดไป

 

 

 

 

 

   "อยู่ที่นี้เเล้วไง สัญญากันเเล้ว"

 

 

 

 

     "นายเอาจริงดิ่ งั้นก็ได้ คือข้างบนไฟมันเสียอ่ะเเล้วหลังคามันรั่วฉันจะนอนเตียงข้างล่างส่วนนายนอน โซฟาเเละกันนะ"

 

 

 

 

 

    "ผมดีใจจังครับ"

 

 

 

 

    "ไหนบอกจะพูดเเบบเดิม"ฉันมองหน้าขู่คากิเล็กน้อยก็ฉันไม่อยากเเกหนิ ฉันเลยหย่อนก้นลงไปนั่งที่โซฟา กับคากิเเล้วหยิบโทรศัพท์จากมือคากิมา คากิตอนเเรกทำหน้าไม่พอใจใหญ่เลยเเต่ตอนนี้ก็หยุดพร้อมกับเปิดทีวีดู  

 

 

 

 

 

   "ไปเซเว่นกันไหม"

 

 

 

 

   "ไป"ฉันรีปตอบทันทีให้ตายฉันจะไปซื้อขนมหวานๆมากินก่อนนอนระหว่างทางที่ฉันเดินไปรเซเว่นรู้สึกว่า งง กันเรื่องของคากิมาก เเต่ช่วยไม่ได้เราก็ต้องเป็นรุ่นน้องคากิไปเลยซ้ะงั้นอยู่ด้วยกันมาตั้งครึ่งปี ก็พึ่งรู้ว่าคนที่เรียกเราว่าพี่คือรุ่นพี่ ปวดหัวชะมัด ตอนนี้ฝนเริ่มลงเม็ดมาปรอยๆ ร่างที่สูงใหญ่ก็เอามือมาบังฝนให้ฉันสงใสกลัวฉันไม่สบายเเน่เลย  พอถึงเซเว่นฉันหยิบเบียร์มา1กระป๋องเเละรีปกวาดสายตาหาขนมหวานๆทันที

 

 

 

 

      "เอาเบียร์ไปเก็บ  จะกินทำไมเวลานี้รุ่นพี่ เห้ย!  เเบมก็รู้ไหมใช่หรอว่าเดี๋ยวจะเเฮ็งไปโรงเรียนไม่ทันพอดี"

 

 

 

 

   "1กระป๋องมันไม่น็อคหรอกน่ากระป๋องเดียวเองนะเเบมขอ" พอเเทนตัวเองว่าเเบมเเล้วขนลุกชะมัด!  เมื่อก่อนเคยเเต่ฉันเเล้วออกคำสั่งกับคากิต่อไปนี้คงไม่ใช่เเล้วสิ ก็คากิเป็นพี่ตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วอ่ะ

 

 

 

    "ก้ได้เเต่เเบ่งคากิครึ่งนึง"

 

 

 

 

    "ก็ได้งั้นไปดูของหวานกัน"ฉันใช้เวลาอยู่ในเซเว่นนานมาก ออกมาอีกทีตอนนี้ก็2ทุ่งครึ่งเเล้วเเต่ไม่เป็นไรเพราะฉันพอใจที่ได้ขนมมาเต็มไม้เต็มมือ ตอนนี้ฉันกำลังเดินกลับบ้านเเต่คิดเรื่องเก่าๆเเล้วรู้สึกว่าตัวเองโง่จัง ที่คากิเป็นรุ่นพี่

 

 

 

 

 

 

    "แบม พรุ้งนี้เราโดดเรียนกันใหม่ คือผมอยากเลี้ยงบ้าง"

 

 

 

 

 

   "คากิพูดว่าผมไม่ได้นะคากิต้องแทนด้วยชื่อของตัวเองดิ คาดิเป็นรุ่นพี่ของเเบมนะ เเละถ้าใครรู้ว่าคากิเเก่กว่าแบม  เเล้วยังเรียกแบมว่าพี่เหมือนกับว่าเเบมเเก่มากอ่ะ เเบมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน" ฉันพูดตัดพ้อไปเดินกลับบ้านไปเพราะฉันเป็นคนที่เคารพ  รุ่นพี่เอามากๆมันเป็นธรรมเนียมไงเลยข้ามเรื่องนี้ไม่ได้ พยามบอกตัวเองไว้ว่าอย่าดุหรือขึ้นเสียงใส่คากิ เเต่คนบ้าอะไรเป็นผู้ใหญ่เเล้วยังงองเเงเหมือนเด็กไปได้

 

 

 

 

 

   "เอาหน้าไว้ข้างๆคากิก็พอ เหะๆ"









       >>>อิอิเขิลเเทนน้าเนี่ย เมนท์หน่อยเดะเค้าจะมาต่อ<<<
Ig:bambam_mab