รักอลเวงของคนใกล้ตัว

ลำดับตอนที่ #3 : ยังไงกันเเน่เนี่ย

   "คากินายกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ"ฉันตะเบ่งเสียงใส่คากิเล็กน้อยเเล้วคากิก็ก้มหน้าลงมาเหมือนรู้สึกผิดอะไรบางอย่าง  ฮ่าๆ ให้ตายฉันใช่มุขนี่กับคากิก็ต้องได้ผล

 

 

 

 

     "ก็ได้ครับผมไม่อยากทำให้รุ่นพี่หงุดหงิด งั้นให้ผมถือโปสเตอร์ให้ไหมครับ"

 

 

 

 

 

    "ไม่ต้องมายุ่งกับเเบมแบมโอ้ปป้าฉันหรอกย่ะ ฉันถือเองได้"สงใสคากิเห็นมือสองข้างที่ถือของพลุงพลัง ก็ระหว่างทางฉันเห็นร้านซูชิ นานๆมันจะเปิดนี่หน่าเลยซื้อมาไว้กินที่บ้านตั้งเยอะเเหนะ ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงเเต่ฉันไม่ออนเเอหรอกนะขอบอก

 

 

 

 

     "งั้นก็เเล้วเเต่รุ่นพี่เลยครับ"

 

 

 

 

    "งั้นเข้าไปเลยนะ"ฉันผลักหน้าอกของคนที่อยู่ข้างหน้า คนข้างหน้าเซเล็กน้อย จะว่าไปคากิเป็นเเค่รุ่นน้องฉัน เเต่ทำไมคากิตัวใหญ่กว่าฉันตั้ง2เท่าเลย ก็อย่างว่าฉันมันคนตัวเล็กเเต่ความยอมใครไม่เล็กนะฉันสู้ตายฉันเป็นคนไม่ยอมคนจ้ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

   "อ้าา ฉันชอบร้านนี้ชะมัดอยากให้มาอยู่ที่บ้านฉันจังเลย"ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้เข้ามาในร้านขนมที่ฉันชอบ  ว่าเเล้วฉันก็สั่งเมนู รู้อีกทีขนมก็เต็มโตะเลย ให้ตายก็มีเเต่ของน่ากินหนิหน่า

 

 

 

 

 

    "รุ่นพี่สั้งมารุ่นพี่จะกินหมดไหมครับเนี่ยย"

 

 

 

 

 

 

 

     "ไม่ ใครว่าฉันสั่งมากินคนเดียวฉันบอกเเล้วว่าฉันจะเลี้ยงนายไง อย่ามาทำเอ๋อ"  ฉันหันหน้าไปมองคนข้างหน้าด้วยสีหน้ายิ้มเเก้มปริ  เพราะรู้ว่าคากิไม่ชอบของหวานเลยเป็นการเเกล้งมั้ง ฉันค่อยๆเอื้อมือไปหยิบซ้อมเเละตักเค้ก ยื่นเข้ามาข้างหน้า คากิเห็นเเล้วสีหน้าของคากิเเทบอ้วก

 

 

 

 

 

 

 

      "กินสิจ้ะ  รุ่นพี่ป้อนอยู่นะ"  ฉันทำเสียงอ่อยๆไปเพื่อล่อให้คากิกินเค้ก

 

 

 

งับ

 

 

 

เเค้กๆ

 

 

 

     "ว้าวว กินเเล้ว ดีมากเลย" ฉันรู้ว่าตอนนี้หน้าของคากิเเทบไม่ไหวเเต่คาดิก็ยอมกินลงไปพร้อมกับรีปดื่มน้ำตามทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

     "ผมจะอ้วกอยู่เเล้ว รสชาติก็หวานจะตายทำไมรุ่นพี่ถึงได้ชอบขนาดนี้เนี่ยย"

 

 

 

 

 

 

 

 

     "ก็อร่อยจะตายนายกินไม่เป็นเองล้ะมั้ง"ฉันรีปสวนพร้อมกับเอาเค้กส้มชิ้นสุดท้ายยื่นไปตรงหน้าที่คากินั่งอีกครั้งคากิก็พอจะรู้อยู่เเล้วว่าเขาต้องกินเค้กส้มนี่ทั้งชิ้น

 

 

 

 

 

      "ผม"

 

 

 

    

     "ใช่ ฉันอิ่มเเล้ว"คาดิชี้นิ้วมาที่ตัวเองเเล้วทำท่าประมาณว่าผมต้องกินจริงๆหรอเนี่ย เเต่อย่างว่าฉันอยากเเกล้งคากิหนิ ต้องทำให้คากิกินเค้กส้มนั้นให้ได้

 

 

 

 

 

 

    "เอ่อ ถ้าเกิดผมกินเค้กส้มนี้หมด"

 

 

 

 

 

    "ผมขอเช่าห้องชั้นล่างบ้านรุ่นพี่ได้ไหม"

 

 

 

 

 

 

 

     "ว่าไงนะ"ประโยคเเรกทำให้ฉันยิ้มเเก้มปริที่คากิจะกินเค็กส้มนี่ เเต่พอมาประโยคหลังล่ะ ให้ตายจะอยู่บ้านเดียวกันเนี่ยนะบ้ารึเปล่า ฉันโมโหคากิพอดีถ้าอยู่บ้าเดียวกันเพราะคาดิเหมือนจะหัวอ่อนๆซะด้วยไม่ทันโลกก็ว่าได้เเต่ก็ดีเหมือนกันเหะ ฉันจะได้เเกล้งคากิทั้งเช้าทั้งเย็นเลยดีไหมนะ

 

 

 

 

 

 

 

  "โอเค เเต่ ต้องหมดภายในเวลา5นาที"ฉันรู้ว่า5นาทีคงไม่พอสำหรับคนเกรียจของหวานๆเเน่ 

 

 

 

 

 

 

   "ถ้าผมทำได้อย่าลืมที่ผมบอกไปนะครับรุ่นพี่"

 

 

 

 

    "เออรู้เเล้วหน่ะ"เวลาเเค่นั้นคากิกินไม่หมดหรอ ฉันเลยเตรียมโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะเอามาจับเวลาพอเริ่งจับเวลา คากิได้เเต่นั่งมองเค้กส้มเหมือนรู้สึกว่าไม่อยากกินเลย  ผ่านไป60วิ คากิก็เอาเเต่ขมวดคิ้ว สงใสคงจะทำใจอยู่ล้ะมั้ง 1นาที ปึ้บ ฉันได้เเต่นั่งอมยิ้มเล็กน้อยอยากจะขำจังเลยฮ่าๆ จู่ๆ คากิก็ยกเค้กส้มขึ้นมาทั้งชิ้นพร้อมกับดื่มน้ำตามเค็กส้มชิ้นนั้นหมดภายในพริบตา อะไรกัน!  มันต้องไม่เป็นเเบบนี้สิ"

 

 

 

 

 

 

    "2นาที ผมชนะเเล้วเห็นไหมรุ่นพี่ผมสามารถที่จะไปอยู่ในบ้านรุ่นพี่ได้เเล้ว"

 

 

 

 

 

 

     "รู้เเละ ยิ้มอยู่นั้นเเหละ" คากิตอนนี้ยิ้มจนเเก้มปริเเทนที่จะเป็นฉันต่างหาก เชอะทำไงได้ ก็ต้องยอมๆไปนั้นเเหละ พอเห็นอย่างงั้นฉันยื่นบัตรแบล็คการ์ดให้พนักงาน

 

 

 

 

      "รุ่นพี่ขึ้นรถครับ"

 

 

 

 

 

     "รู้เเล้วบอกอะไรนักหนาเนี่ย"ฉันรู้สึกอารมณ์เสียมาที่เเพ้เด็กบ้าๆอย่างคากิ ฉันหันไปมองคากิที่กำลังขับรถ ก็เห็นเเต่คาดิยิ้มิยู่นั้นเเหละ 

 

 

 

 

 

     "ยิ้มบ้าอะไร ยิ้มตั้งเเต่อยู่ร้านเค้กล้ะ บ้าป่ะเนี่ย  หรือว่านายคิดอะไรกับฉันงั้นหรอ"ฉันเเซวคากิเล็กน้อยนึกว่าคากิจะเลิกยิ้มเเต่นี้มันยิ้มกว้าขึ้นอีกเว้ยย หน้าเเดงด้วยเป็นบ้าอะไรของมันว้ะ

 

 

 

 

 

 

   เอี้ยดดด

 

 

 

 

   "เชี่ยย ขับรถดีๆดิ มัวเเต่เขิลอยู่หรอหน้าดำเลยนะเเหม๋"ฉันเเซวคากิอีกครั้ง เเต่คากิก็หันมาเเล้วโบกมือใหญ่เลย ประมานว่าไม่เเหละ

 

 

 

 

 

     "รุ่นพี่พูดอะไรของรุ่นพี่เนี่ย  ผมจะขับรถ"😚

 

 

 

 

 

     "เออๆ เขิลก็บอกไม่ต้องมาทำเป็นปิด"เเล้วฉันก็ไม่หยุดเเซวบ้ามากเเต่คือต่างคนก็ต่างเงียบได้ซักพักเพราะฉันง่วงเลยคิดว่าอยากจะงีบนิดหน่อย

 

 

    ตื้อดึง

    ตื้อดึง

    ตื้อดึง

 

 

    "รำคารโว้ยย คนจะนอนส่งมาอยู่นั้นเเหละ"เสียงเข้าไลน์โทรศัพท์ของฉันดังต่อเนื้องมากไม่อยากจะเเหกตาเปิดดูข้อความเลยเเต่เข้ามามากๆดูก็ได้เว้ยย  ฉันใช้มือปัดหน้าจอโทรศัพท์ที่หรูดูเเพง เเล้วเข้าโปรเเกรมไลน์ทันที

 

 

 

  Bambam1a : สวัสดีเเบม

>>>จบไปอีกตอนเเล้ว งานนี้ยังไงกันเเน่น่ะ ติดตามเบย ทวงได้งับ จะบอกว่าพิมพ์ผิดขอโทดดน้าาอย่าโกรธกันเยย สงเกตุหลายครังเเล้วใช่ม้าา555<<<
Ig:bambam_mab