รักอลเวงของคนใกล้ตัว

ลำดับตอนที่ #2 : ต้องยอมฉัน

     "เห็นไหมคากิแบมแบมโอปป้ามองมาที่ฉันด้วยหน่ะรู้สึกจะละลายเลยหล่ะ" ฉันพูดพลางกับกอดโปสเตอร์ลายเซ็นที่เเบมแบมพึ่งเซ็นมาให้

 

 

 

     "........"  โครกก!

 

 

 

 

 

 

 

      "ฮ่าๆๆ คากิท้องนายร้องหน่ะหนิไปหาอะไรกินกันไหมเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"ฉันมองหน้าคากิเเล้วรู้สึกว่าเหมือนคาดิจะหิวเอามากๆเเตาไม่อยากกวนฉันเพราะฉันอยากมาเอาลายเซ็นแบมแบมโอ้ปป้าจนบ่าย2เลยหล่ะ"ฉันรู้จักร้านอร่อยๆที่โซลเยอะเยะเลยน้ะไปกันเถอะ ค่าเสียเวลาของนายไง คิดซ้ะว่าฉันตอบเเทนนายละกันที่อยู่เป็นเพื่อนจนบ่าย2เลยอ่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

"จริงหรอครับรุ่นพี่ ดีใจจังวันนี้รุ้นพี่พามาเลี่ยงข้าวด้วยเเหละ"

 

 

 

 

    "คุ้มเเล้วที่ผมมายอมเหนื่อยเพราะรุ่นพี่วันนี้"

 

 

 

 

 

 

     "อะไรนะไหนพูดประโยคหลังอีกทีสิ"ฉันได้ยอนไม่ค่อยชัดเลยตอนประโยคหลังเนี่ย เพราะคากิ พูดเบาเอามากๆ

 

 

 

 

 

 

    "ไม่มีไรครับไปกินกันเถอะผมหิวจะเเย่เเล้วรุ่นพี่"

 

 

 

 

 

     "รู้เเล้วหน่ะ  ตามมาๆ"  ฉันจูงคากิมาตั้งนาน  เเล้วก็ต้องหยุดที่ร้านขนมร้านหนึ่ง  

 

 

 

 

 

 

 

     "อร้าาก คาดินายดูร้านนั้นสิมันเป็นคาเฟ่บิ๊กกาจู อร้ายย นายก็รู้ว่าฉันชอบบิ๊กกาจูเเค่ไหน นายจะว่ามั้ยถ้าฉันจะกินร้านนั้น"   เห็นสีหน้าของคากิก็รับรู้เลยไม่เข้าไปข้างในชัวร์ๆ เพราะว่าคากิไม่ชอบของหวานนี้หนาา เเต่ฉันชอบ ชอบเอามากๆเลยด้วยก็ฉันติดหนิหน่า

 

 

 

 

 

 

 

     "เอ่อรุ่นพี่ครับผมว่าร้านี้หน่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

     "นายขัดใจฉันหรอ"ฉันขู่คากิ พร้อมกับยี้ปากเบาๆ เพราะทุกครั้งที่พูดเเบบนั้นคากิก็ต้องยอมทุกที ให้ตายสิทำไงได้ล่ะ ฉันเลี้ยงนะ ก้ต้องมีสิทธ์เลือกสิ

 

 

 

 

 

 

    "ถ้ารุ่นพี่ชอบ ผมก็เข้าไปครับ เเต่ผมไม่กินนะครับเพราะผมไม่ชอบของหวาน รุ่นพี่กินเถอะครับ ผมรอข้างนอกได้"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     "คากินายกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ"ฉันตะเบ่งเสียงใส่คากิเล็กน้อยเเล้วคากิก็ก้มหน้าลงมาเหมือนรู้สึกผิดอะไรบางอย่าง  ฮ่าๆ ให้ตายฉันใช่มุขนี่กับคากิก็ต้องได้ผล












>>คากิยอมพี่เเบมทุกอย่างอย่างงี้มันชักจะน่ารักเกินไปเเล้วน่ะเเต่รู้สึกว่าเเบมนี่จะสนใจเเตเเบมแบมโอปป้าก็เถอะคนบ้าอะไรชื่อเเบมเเถมเป
็นเมนเเบมแบมอีกต่างหาก อร้ากกคิดเเล้วฟิน   ถ้าเก๋าพิมพ์ผิดเก๋าขอโทดน้าา เจอกันตอนหน้า<<<