[NoteApp] – หวาน :D

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะทุกคน พบกันอีกครั้งนะหลังจากห่างหายไปนาน(มากกกก - -”)

วันนี้เรามีฟิคเบาๆ มาฝากด้วยล่ะ ไม่พูดมากละ ไปอ่านเล้ยย : ))

เนื้อเรื่อง

TS7 Fan Fiction

            Title: หวาน :D

            Couple: NOTE x APPLE

            Writer: Bam-Bie

            Description: ไม่มีอะไรมาก ตรงตาม Title ทุกประการ :D

            Advice: เพื่อความต่อเนื่อง แนะนำให้อ่าน "[NoteApp] - ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน" ก่อนนะ [กด Shift ก่อนจิ้มด้วยนะ เดี๋ยวหน้าเปลี่ยน]

อะไรอยู่ในรอยยิ้มอันสดใส...

อะไรอยู่ในความหวานอันจับใจ...

...และในวันดีดีนั้นมีอะไร...

            หลังจากผ่านการซ้อมคอนเสิร์ตแบบ non-stop 6 ชั่วโมงรวดแล้วนั้น The Star 7 ทั้ง 8 คนต่างมีสภาพเหงื่อท่วมตัว บางคนถึงกับหมดสภาพ ลงไปนอนแผ่อย่างหมดแรงกลางห้องซ้อม แอปเปิ้ลยืนมองภาพนั้นด้วยแววตาขบขัน ก่อนที่จะพาตัวเองไปนั่งอยู่บริเวณมุมหนึ่งของห้องซ้อมและหลับตาลงเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า ผ่านไปสักพัก เธอรู้สึกถึงความเย็นที่วาบขึ้นมาบริเวณแก้ม แอปเปิ้ลสะดุ้งเล็กน้อยและลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จะพบว่าที่ว่างข้างๆเธอนั้นได้ถูกจับจองโดยคนบางคนที่ตอนนี้กำลังยื่นขวดน้ำมาให้เธอเรียบร้อยแล้ว

            "มานั่งอะไรตรงนี้คนเดียวล่ะคะ เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?"

            "เปล่าหรอกค่ะพี่นท แอปแค่มานั่งพักเฉยๆไง เต้นเยอะจนปวดตัวจะแย่แล้วเนี่ย"

            แอปเปิ้ลเอ่ยตอบคำถามนั้นแล้วหยิบขวดน้ำออกมาจากมือของนท เปิดฝาออกก่อนที่จะกรอกน้ำเข้าปากตัวเองอย่างกระหาย นทมองภาพนั้นด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

            'ก็เธอน่ารักขนาดนี้ แล้วจะไม่ให้พี่รักเธอ หลงเธอมากขึ้นทุกวันๆได้ยังไงกันล่ะแอปเปิ้ล' นทคิดในใจอย่างมีความสุข

            "แล้วพี่นทมานั่งตรงนี้ทำไมล่ะคะ ไม่ใช่เพราะเหนื่อยเหมือนแอปหรอกเหรอ โธ่ ว่าคนอื่นแต่ตัวเองก็เป็นนี่นา" แอปเปิ้ลเอ่ยแซวนทขึ้นมาเมื่อเห็นว่าตอนนี้นททำตาปรือ ใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อนั้นเริ่มเอนลงไปซบบนไหล่บางของแอปเปิ้ล

            "อะไรเนี่ยพี่นท ไม่ต้องมาทำเนียนเลยนะ เอาหัวออกไปจากไหล่แอปเดี๋ยวนี้เลย หนักกกก!"

            "อืออ... ขอพี่พักหน่อยนะแอปเปิ้ล ง่วงมากเลย ไม่ไหวแล้ว"

            "พี่นทง่วงก็กลับไปนอนที่คอนโดสิคะ มานอนอะไรตรงนี้ พี่นท! อย่าพึ่งหลับนะ!" แอปเปิ้ลพูดพร้อมกับเขย่าตัวนทไปด้วย

            เมื่อเห็นว่าคนที่พิงไหล่เธออยู่นั้นได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว แอปเปิ้ลลอบมองเสี้ยวหน้าของนทอย่างหลงใหล ขนตางอนยาวเป็นแพ ปลายจมูกที่รั้นขึ้นบ่งบอกถึงความดื้อรั้นของเจ้าของ แล้วยังริมฝีปากเล็กสีชมพูเรื่อๆนั่นอีก ทุกอย่างที่อยู่ในตัวผู้หญิงคนนี้กำลังหลอมละลายเธอ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอหลงรักผู้หญิงตรงหน้านี่ได้ยังไงล่ะ? แอปเปิ้ลแอบคิดกับตัวเองพร้อมทั้งใช้ปลายนิ้วไล้สัมผัสอวัยวะบนใบหน้าของนททุกส่วน คนถูกสัมผัสได้แต่ทำเสียงงึมงำอยู่ในลำคอ ก่อนจะค่อยๆปรือตามองคนที่แอบสัมผัสเธอเมื่อครู่ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

            "ทำอะไรอ่ะแอป คิดจะลักหลับพี่รึไงกัน?"

            "ทำอะไร? แอปไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย พี่นทอ่ะคิดไปเองแล้ว"

            "เหรอ... แต่พี่ว่าคนแถวนี้กำลังลวนลามพี่อยู่นะ แล้วนี่แอปเป็นไรอ่ะ ทำไมหน้าแดงๆ"

            ไม่พูดเปล่า นทเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาประคองใบหน้าของแอปเปิ้ล พร้อมทั้งใช้นิ้วโป้งไล้ลงบนแก้มขาวๆที่ตอนนี้เริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นมาแล้ว

            "ม.. มะ.. ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนี่พี่นท แล้วก็เอามือออกจากแก้มแอปได้แล้ว ไม่กลัวพี่ตามกับพี่กวางมาเห็นรึไงคะ?"

            "อ้าว แล้วทีแอปเอามือมาจับหน้าพี่ แบบเนี้ยๆ แอปกลัวพี่ตามกับพี่กวางมาเห็นรึไงคะ?"

            นทได้ที จับมือแอปเปิ้ลขึ้นมาก่อนที่จะใช้มันลูบไปทั่วบริเวณใบหน้าของตน พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่ตอนนี้ใบหน้าได้เปลี่ยนเป็นสีแดงสดเรียบร้อยแล้ว แอปเปิ้ลรีบชักมือออกจากการควบคุมของนทพร้อมทั้งส่งค้อนวงใหญ่ไปให้ นทได้แต่หัวเราะเบาๆ แต่ก็ยังไม่วายหันไปกระซิบข้างๆหูแอปเปิ้ลก่อนจะลุกไปเก็บของเพื่อเตรียมกลับไปพักผ่อนเสียที

            "พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า คืนนี้ไปนอนที่คอนโดพี่นะคะ...แอป"

หวานละมุนละไม...อยู่ในทุกตอน

หวานทุกความรู้สึก...ไม่มีวันจางหายไป

...และให้หัวใจ..เก็บความหวานให้มันอยู่นานๆไว้...

            หลังจากผ่านสงครามจิตวิทยากับพี่สาวสุดที่รักที่ห้องซ้อมเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ตอนนี้แอปเปิ้ลก็พาตัวเองเข้ามาอยู่ในรถมินิสีขาวของคนที่เธอพึ่งทำสงคราม(ประสาท)มาด้วยนั่นแหละ เมื่อนทเปิดประตูฝั่งคนขับและพาตัวเองเข้ามานั่งประจำที่ เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับนั้นไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆเลย มีแต่ความเงียบ และความนิ่ง... นิ่งมาก... เท่านั้นจริงๆ

            "เอ่อ... แอปคะ... แอปเปิ้ล... ได้ยินพี่มั้ยเนี่ย?"

            "..."

            "แอปคะ... แอปโกรธอะไรพี่อยู่รึเปล่าคะเนี่ย?"

            "..."

            "แอปเปิ้ล..."

            "เปล่านิคะ แอปไม่ได้เป็นอะไร แอปไม่ได้โกรธพี่นท แล้วแอปก็สบายดีด้วย ทีนี้พี่นทจะออกรถได้รึยังคะ อยากกลับไปพักผ่อนไม่ใช่เหรอ"

            หลังจากนั่งเงียบอยู่นาน แอปเปิ้ลก็ทนไม่ไหว ตอบคำถามของนทด้วยน้ำเสียงที่เรียบสุดๆ จนนทอดที่จะคิดไม่ได้ว่า แอปเปิ้ลไม่ได้โกรธอะไรตัวเองจริงๆเหรอ ส่วนแอปเปิ้ลเมื่อตอบคำถามนทเสร็จก็เบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา

            "นทกลับแล้วนะทุกคน พรุ่งนี้เจอกันนะ ป่ะ...แอปเปิ้ล"

          "แน่ะ... อะไรกันไอ่นท ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยชวนใครกลับบ้านด้วย แล้วทำไมวันนี้ถึงได้ชวนน้องแอปเปิ้ลกลับด้วยล่ะ นี่มันก็ดึกแล้วนะ เอ๊ะ! หรือแกจะให้น้องแอปเปิ้ลไปค้างที่คอนโดแกฮะ!"

          "ก็พรุ่งนี้เรามีงานแต่เช้าไม่ใช่รึไงพี่ตาม แล้วอีกอย่างตอนนี้ก็ดึกแล้วด้วย นทว่าให้แอปไปค้างที่คอนโดนทอ่ะปลอดภัยสุดแล้ว จริงมั้ยแอปเปิ้ล"

          "เอ่อ... แอปว่า จริงๆแล้วพี่นทไปส่งแอปที่บ้านก็ได้นะ คือแอปไม่อยากรบกวนพี่นทอ่ะ แล้วอีกอย่าง..."

          "แต่พี่อยากให้แอปค้างกับพี่นี่! ไปก่อนนะคะทุกคน"

            นั่นแหละค่ะ หลังจากที่พี่นทพูดประโยคนั้นจบ เธอก็ลากฉันออกมาจากตรงนั้นเลย ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกัน พี่นทจับมือฉันไว้แน่นเหมือนกลัวฉันจะหนีไปไหนอย่างนั้นแหละ แอปน่ะไม่หนีพี่นทไปไหนหรอก แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าพี่นทจะพูดแบบนั้นไปทำไม ในเมื่อเธอเองก็ไม่ได้อยากให้ใครต่อใครรู้ไม่ใช่เหรอว่าเราน่ะเป็นอะไรกัน จะว่าไปแล้ว ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยนะว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่นทน่ะ มันคืออะไรกันแน่? นี่อาจจะเป็นอีกสาเหตุนึงละมั้งที่ทำให้ฉันหงุดหงิดอยู่ในเวลานี้น่ะ!

            "แอปเปิ้ล พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าแอปจะบอกพี่ว่าแอปโกรธพี่เรื่องอะไร พี่ไม่เชื่อหรอกนะว่าแอปน่ะสบายดี แล้วก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่ หน้าตาเธอน่ะมันฟ้องออกมานะว่าเธอกำลังโกหกพี่น่ะแอปเปิ้ล"

            "แอปไม่ได้เป็นอะไรจริงๆค่ะพี่นท ออกรถเถอะ ดึกแล้วนะ พรุ่งนี้เรามีงานแต่เช้านะคะ"

            "ถ้าแอปอยากให้พี่ออกรถ แอปก็บอกพี่มาสิคะว่าตอนนี้แอปกำลังโกรธพี่เรื่องอะไรอยู่ หืม?"

            นทใช้ท่าไม้ตาย โน้มตัวมาหาแอปเปิ้ลจนใบหน้าของทั้งสองเหลือช่องว่างระหว่างกันเพียงน้อยนิด แอปเปิ้ลสบตากับนทอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเป็นฝ่ายหลบตาไปเอง นทจึงเชยคางแอปเปิ้ลขึ้นมาช้าๆ ให้สบตากับตนอีกครั้ง จนแอปเปิ้ลใจอ่อน อ้อมแอ้มตอบออกไป

            "แอปก็ไม่รู้เหมือนกันพี่นทว่าแอปเป็นอะไร บางทีพี่นทก็ทำเหมือนกับว่าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องราวความสัมพันธ์ของเรา แม้แต่กับเพื่อนๆ The Star ด้วยกัน แต่บางทีพี่นทก็ทำเหมือนกับว่าแอปเป็นคนพิเศษ เป็นคนสำคัญของพี่นท จนตอนนี้แอปสับสนไปหมดแล้ว..."

            เสียงของแอปเปิ้ลที่แผ่วลงไปในตอนท้าย ทำให้นทถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ แต่ก่อนที่นทจะได้ตอบหรืออธิบายอะไรให้แอปเปิ้ลฟังนั้น แอปเปิ้ลก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองตานท ก่อนจะเอ่ยประโยคที่มันค้างคาใจเธอมานานออกไป

            "ตอนนี้... เวลานี้....... แอปกับพี่นท...เราเป็นอะไรกันคะ?"

            นทถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอคำถามนี้จากแอปเปิ้ลเข้าไป เธอมองหน้าแอปเปิ้ลอยู่นาน เหมือนกันกับแอปเปิ้ลที่มองหน้าเธออยู่นานเช่นกัน ก่อนที่นทจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนที่สุด

            "พี่ขอโทษนะแอป ขอโทษที่ไม่เคยทำอะไรให้มันชัดเจน ความจริงแล้ว พี่เองก็ยังไม่รู้เลยนะว่าความสัมพันธ์ของเราที่เป็นอยู่ทุกวันนี้น่ะมันคืออะไร แต่พี่อยากให้แอปรู้ไว้อย่างนึงนะ สำหรับพี่... แอปคือคนพิเศษ คนสำคัญของพี่ แอปเป็นคนเดียวที่พี่พร้อมที่จะทำทุกอย่างให้โดยไม่มีข้อแม้อะไรเลย แต่ถ้าวันไหนแอปไม่ต้องการพี่ ขอให้แอปบอกมา แล้วพี่จะเป็นคนไปจากแอปเอง..."

            "พี่นทอย่าพูดแบบนี้อีกนะ แอปก็อยากบอกให้พี่นทรู้เหมือนกันนั่นแหละ ว่าพี่นทก็เป็นคนพิเศษสำหรับแอป แล้วอีกอย่างนะ แอปก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ อยู่ให้พี่นทดูแลแบบนี้ดีกว่า สบายกว่ากันเยอะเลย"

            "ตลอดชีวิตเลยรึเปล่า?"

            "ถ้าคิดว่าเลี้ยงไหวก็ลองดูค่ะ"

            จบประโยค ทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบ นทมองหน้าแอปเปิ้ลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโน้มตัวลงไปประทับริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มของแอปเปิ้ล และไม่ลืมที่จะสูดกลิ่นหอมจากแก้มขาวนวลนั้นก่อนที่จะค่อยๆถอนใบหน้าออกมา แก้มขาวๆของแอปเปิ้ลที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ ทำให้นทกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ นทค่อยๆถอยตัวเองกลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะสตาร์ทรถ

            "กลับคอนโดกันนะแอปเปิ้ล"

            "ค่ะ"

@คอนโด

            หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว นทก็ออกมานั่งเล่นอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง ผ่านไปสักพัก แอปเปิ้ลก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนลายอาราเล่สีส้มปรี๊ดดดด... ที่เจ้าตัวคลั่งไคล้หนักหนา บนศีรษะมีผ้าขนหนูผืนเล็กๆโปะอยู่เพื่อซับหยดน้ำตามเรือนผมยาวดำขลับที่ทิ้งตัวลงมาจนถึงกลางหลัง นทมองภาพนั้นด้วยแววตาขบขัน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ แอปเปิ้ลหันขวับพลางส่งเสียงค้อนถาม

            "หัวเราะอะไรพี่นท หน้าแอปมีอะไรติดอยู่เหรอคะ?"

            "มีความน่ารักติดอยู่เต็มไปหมดเลยค่ะ เนี่ย พี่ชักจะไม่ค่อยอยากให้ใครมามองแอปเปิ้ลของพี่แล้วนะ"

            "ไม่ต้องมาปากหวานเลยพี่นท แล้วนี่ทำไมยังไม่นอนเนี่ย ดึกมากแล้วนะ"

            "ก็มานั่งรอเรานั่นแหละ แล้วที่บอกว่าพี่ปากหวานเนี่ย เคยชิมแล้วเหรอคะถึงได้รู้น่ะ : )"

            ">\\\< พี่นท! ไม่ต้องพูดแล้ว แอปไปปิดไฟดีกว่า"

            "เดี๋ยวสิ ผมแอปยังไม่แห้งเลยนะ มานั่งนี่เลย เดี๋ยวพี่เช็ดผมให้"

            แอปเปิ้ลได้แต่ทำตาค้อนปะหลับปะเหลือกก่อนที่จะพาตัวเองขึ้นไปบนเตียงนอนที่มีนทนั่งรออยู่ก่อนแล้ว นทดึงผ้าขนหนูที่โปะอยู่บนศีรษะแอปเปิ้ลออกก่อนจะค่อยๆใช้ผ้าผืนเล็กบรรจงซับหยดน้ำออกจากเรือนผมยาวสลวยของแอปเปิ้ลอย่างแผ่วเบา การกระทำทุกอย่างของนทนั้นทำให้แอปเปิ้ลอมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ใช้เวลาไม่นานนทก็จัดการกับผมของแอปเปิ้ลจนแห้ง

            "เรียบร้อย หื้มม ผมแอปนี่ห๊อมหอมเนอะ"

            นทถือโอกาสจรดจมูกรั้นลงบนเรือนผมของแอปเปิ้ล สูดกลิ่นหอมอ่อนๆนั้นก่อนจะค่อยๆไล้ไปจนถึงใบหู มือเล็กๆก็ไม่อยู่นิ่ง โอบรอบเอวบางของแอปเปิ้ลเอาไว้ กลายเป็นว่าตอนนี้แอปเปิ้ลตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของคนเจ้าเล่ห์อย่างนทซะแล้ว นทวางใบหน้าลงบนไหล่บางของแอปเปิ้ลก่อนจะกระซิบออกไปอย่างแผ่วเบา แต่เชื่อเถอะ คืนนี้ทั้งนทและแอปเปิ้ลคงหลับฝันดีแน่ๆ

            "พี่รักแอปนะ"

            "..."

            "..."

            "แอปก็รักพี่นทค่ะ"

หวานละมุนละไม...จากใจถึงใจ

เหมือนเป็นดังไออุ่น...ที่ส่งตรงไปหากัน

...จะอยู่ใกล้ไกล..ให้ความหวานนั้นพูดแทนหัวใจ...

@คอนเสิร์ต

            "สวัสดีค่ะ/ครับ พวกเรา The Star 7 ค่าา/คร้าบบ"

            บรรยากาศภายในงานคอนเสิร์ตวันนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนาน เหล่า The Star 7 ทั้ง 8 คนต่างทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจให้กับคอนเสิร์ตใหญ่ในครั้งนี้ เนื่องจากเป็นคอนเสิร์ตที่พวกเขาร่วมแรงร่วมใจ ทุ่มเทให้กับมันอย่างเต็มความสามารถ เพื่อแฟนคลับที่พวกเขารักไม่ต่างจากคนในครอบครัว

            "สำหรับวันนี้ นทก็ขอเป็นตัวแทนเพื่อนๆ The Star 7 ทุกคนในการกล่าวขอบคุณนะคะ นทขอขอบคุณทุกๆคนที่มาเชียร์พวกเราในวันนี้นะคะ พวกเราดีใจมากๆ และหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกในโอกาสต่อๆไปนะคะ ขอบคุณมากๆค่าา"

            "ขอบคุณค่าา/คร้าบบ"

            หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จแล้ว แอปเปิ้ลก็หันหลังกลับไปเพื่อที่จะเดินกลับเข้าหลังเวทีตามคนอื่นๆ แต่ก็มีมือเล็กๆของคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีสะกิดเข้าที่ต้นแขน ก่อนจะทำท่าชี้นิ้วไปอีกทางเพื่อบ่งบอกว่า 'ไปทางนู้นนะ' ทั้งๆที่เธอก็เดินมาจนจะเข้าไปถึงหลังเวทีของอีกฝั่งหนึ่งอยู่แล้ว แต่ขาเจ้ากรรมก็ดันหันกลับและเดินไปอีกฝั่งตามคำชักชวนของคนตัวเล็กกว่าแทน เมื่อนทเห็นดังนั้นก็ชะลอฝีเท้าให้เดินช้าลง และเมื่อแอปเปิ้ลเดินมาใกล้ๆเธอแล้ว นทก็ไม่รอช้าที่จะกอดเอวบอบบางนั้นไว้แล้วรั้งตัวคนสูงกว่าให้เข้ามาชิดกับตัวเธอแล้วเดินเข้าไปด้านหลังเวทีพร้อมกัน

            เมื่อมาอยู่หลังเวทีกันสองคนแล้ว แอปเปิ้ลก็ได้ฟาดฝ่ามือลงไปบนต้นแขนของนทเสียงดัง เพี๊ยะ!

            "โอ๊ย! แอปเปิ้ล ตีพี่ทำไมเนี่ย เจ็บนะ"

            "แล้วพี่นททำอะไรล่ะบนเวทีน่ะ ทำไมต้องโอบเอวแอปด้วยฮะ ไม่กลัวแฟนคลับเข้าใจผิดรึไง"

            "เข้าใจถูกสิไม่ว่า โอ๊ย! ตีพี่อีกแล้วนะ เดี๋ยวก็จับมาหอมแก้มซะหรอก เอามั้ย?"

            "ไม่ต้องมาทะลึ่งเลยพี่นท ตอบคำถามแอปมาเดี๋ยวนี้นะ!"

            "อ้าว ก็แอปเดินมาหาพี่เองอ่ะ อีกอย่างพี่ก็หวงแอปนะ หนุ่มๆที่มาดูคอนเสิร์ตวันนี้น่ะจ้องแอปตาเป็นมันเลย แล้ววันนี้แอปก็ใส่กระโปรงสั้นมาเนี่ย หนุ่มๆพวกนั้นก็มองขาแอปกันใหญ่เลยสิ พี่ทนไม่ได้นะ ได้ยินมั้ยว่าพี่หวงแอป หวงแอป หวงแอป หวง..."

            "โอ๊ย! พอแล้วพี่นท รู้แล้วค่ะว่าหวงน่ะ -\\\-"

            สุดท้ายแล้วก็เป็นแอปเปิ้ลเองที่พ่ายแพ้ในสงครามน้ำลายยกนี้ พอเจอสลุต "พี่หวงแอป หวงแอป หวงแอป" ของนทเข้าไป แอปเปิ้ลก็ได้แต่ยืนหน้าแดง ไปต่อไม่ถูก ส่วนนทก็ได้แต่ยืนหัวเราะเบาๆ อย่างถูกอกถูกใจกับอาการเขินอายของคนตัวสูงข้างๆ ก่อนเอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้ง

            "ป่ะ แอป เราไปด้านนูนกันดีกว่า ป่านนี้พวกพี่กวาง พี่ตาม ยัยซิล คงรอเราสองคนกันอยู่ล่ะมั้ง"

            "อ้าว งั้นแสดงว่าที่แอปเดินไปทางนู้นก็ถูกแล้วอ่ะดิ แล้วพี่นทมาสะกิดแอปให้เดินมาทางนี้ทำไมเนี่ย!?"

            "อืมม... ไม่รู้สิ พี่แค่อยากเดินมากับแอปแค่สองคนน่ะ :P"

            "ฮึ้ยย พี่นทบ้า -\\\-"

            "ถึงพี่จะบ้า แต่แอปก็รักคนบ้าคนนี้ใช่มั้ยล่ะ"

            ">\\\<"

            เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึงบริเวณด้านหลังเวทีอีกฝั่งหนึ่งแล้ว นทและแอปเปิ้ลก็ได้พบกับสายตาเจ้าเล่ห์ของตูมตามและกวาง ที่มองมายังมือของทั้งสองคนที่ตอนนี้กุมกันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แอปเปิ้ลเมื่อเห็นดังนั้นก็พยายามจะดึงมือของตัวเองออกจากมือของนท แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเหมือนนทจะแกล้งกุมมือเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิมเสียอีก แอปเปิ้ลเลยได้แต่ส่งยิ้มเขินๆไปให้ทั้งสองคนที่ตอนนี้กำลังเดินตรงมาที่พวกเธอยืนอยู่แล้ว

            "อะแฮ่ม! สองคนนี้หายไปไหนมาเนี่ย นทมันแกล้งอะไรน้องแอปเปิ้ลรึเปล่าครับ?"

            "อะไรพี่ตาม ทีแอปนะเรียกน้องแอปเปิ้ลยังงั้นยังงี้ แล้วทีเรียกนทไม่เห็นมีคำนำหน้าว่าน้องมั่งเลยอ่ะ สองมาตรฐานนี่ ชิ... พี่กวางช่วยนทด้วย"

            "ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยไอ่นท เออ... แล้วตกลงน้องแอปเปิ้ลไม่ได้ถูกไอ่นทมันรังแกใช่มั้ยครับเนี่ย?"

            "พี่ตาม! ไม่เรียกน้องแต่เรียกไอ่แทนเนี่ยนะ ตายซะเถอะ!"

            "หยุดได้แล้วทั้งสองคนนั่นแหละ! เห็นมั้ยแอปเปิ้ลทำตัวไม่ถูกแล้ว แอป... ไปกับพี่ดีกว่า ปล่อยสองคนนั่นไว้แบบเนี้ยแหละ เดี๋ยวมันก็ดีกันเอง"

            "หยุดเลยพี่กวาง แล้วก็ปล่อยมือออกจากมือของแอปเปิ้ลด้วย แอปมีงานต่อไม่ใช่เหรอ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเดี๋ยวไปไม่ทันนะ"

            "แน่ะ รู้ด้วยว่าแอปเปิ้ลมีงานต่อ มันชักจะยังไงๆแล้วน้าา..."

            "ไม่ต้องมาแซวเลยพี่กวาง แอป... ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเลยนะ เดี๋ยวพี่ตามไป"

            "ได้ค่ะ งั้นแอปฝากนี่หน่อยนะ"

            แอปเปิ้ลยื่นกระถางดอกไม้ที่แฟนคลับให้มาไปให้นทที่ยื่นมือออกมารับ แว๊บหนึ่งที่นทเห็นแววตาล้อเลียนของทั้งตูมตามและกวางที่มองมายังเธอนั้น นทก็ถือโอกาสคว้ามือของแอปเปิ้ลไว้แล้วโน้มหน้าไปกระซิบข้างหูของคนตัวสูง ให้สองตัวป่วน(?)ได้ยืนมองอย่างตกตะลึง อึ้งค้างกันอยู่อย่างนั้น เฮ้ออ~ จะสงสารหรืออะไรดีเนี่ย

            "คืนนี้ไปค้างที่คอนโดพี่นะ ไว้เสร็จงานแล้วเดี๋ยวพี่จะไปรับ : )"

            ">\\\<"

...และให้หัวใจ

เก็บความหวานทุกเรื่องราวของคุณ...

-   END   -

////// ///////

อร๊ายย เป็นไงบ้าง หวานสมชื่อป่ะล่าา~ อิอิ  : ))

ทิ้งคอมเม้นท์ไว้ให้คนแต่งบ้างน้าาา รักคนอ่านทุกคน จุ๊บ < 3