นิทานรูปปั้น

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ... ในหมู่บ้านมนุษย์

ที่ท้ายหมู่บ้านมีบ้านสีดำอยู่หลังหนึ่ง ล้อมรั้วสูงปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก
บ้านหลังนี้เป็นที่พักอาศัยของนักปั้นรูปปั้น
ในบ้านหลังนี้มีเพียงเขา, เครื่องปั้นรูปปั้น และ ผลงานทั้งหลายที่เขาปั้นขึ้นมา
ทุกๆวันสิ่งที่เขาทำคือการปั้นรูปปั้นตามแรงบันดาลใจที่เขาได้รับ หรือตามจินตนาการ
ผลงานที่เขาปั้นมีมากมาย เขาปั้นรูปนก รูปต้นไม้ ... รูปสัตว์ต่างๆมากมาย
ด้วยเครื่องปั้นชั้นเยี่ยมที่เขาใช้ รูปปั้นที่เขาปั้นออกมาทุกตัว จึงมีความเหมือนจริงดูมีชีวิต

ในตอนเช้าของทุกๆวันเขาจะออกมานอกบ้านเดินไปรอบๆ มองหาสิ่งใหม่ๆเพื่อเป็นแรงบันดาลใจในงานปั้นของเขา
วันหนึ่ง หลังจากการเดินหาแรงบันดาลใจที่จะปั้นผลงานใหม่ๆ เขาก็เริ่มตระหนักได้ว่า เขาไม่สามารถที่จะปั้นอะไรได้เลยจากสิ่งที่มีอยู่
เขาคิดไม่ออกว่าเขาควรจะสร้างสรรค์ผลงานแบบใดออกมา
'รูปปั้นรูปต่อไปของเราจะมีหน้าตาเป็นอย่างไรนะ' เขาคิดไม่ออก
แต่แล้วในที่สุด เขาเองก็ได้สร้างรูปปั้นขึ้นมา รูปปั้นรูปนี้สามารถต่อเติมไปได้อย่างเรื่อยๆไม่มีสิ้นสุด
ผลงานชิ้นนี้ทำให้เขามีงานทำอยู่ตลอดเวลา
เขาไม่ต้องออกไปนอกบ้านไปหาสิ่งใหม่ๆมาปั้นอีก เขาตั้งชื่อผลงานชิ้นนี้ว่า "ความเหงา"

วันหนึ่งในขณะที่เขาต่อเติม "ความเหงา" อยู่นั้น
ก๊อก. ก๊อก. เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
'ใครมารบกวนเรานะ' ช่างปั้นคิด และเขาเดินไปเปิดประตู
คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือเด็กน้อยคนหนึ่ง
'เจ้ามาทำอะไรที่นี่' ช่างปั้นถามด้วยความรำคาญ
เด็กน้อยตอบว่า 'ข้าได้ข่าวว่ามีช่างปั้นฝีมือดีอยู่ท้ายหมู่บ้าน จึงได้แวะมาดู'
'ข้าทำงานอยู่' ช่างปั้นตอบ
เด็กน้อยบอกว่า 'ข้าแค่อยากจะมาดูผลงานของท่าน อยากจะทำความรู้จักกับท่าน'
'ข้าไม่ว่างจะมาดูแลเด็กอย่างเจ้าหรอกนะ และข้าก็ยุ่งอยู่'
ช่างปั้นได้ปิดประตูลงและกลับมาแต่งเติม "ความเหงา" ของเขาต่อ
มันกลายเป็นความเคยชินของเขาไปซะแล้ว

เด็กน้อยคนนั้นได้มาเคาะประตูทุกวัน แต่ช่างปั้นไม่เคยเปิดประตูต้อนรับเลย
ช่างปั้นรำคาญ จนต้องนำรูปปั้นสัตว์ร้ายไปวางไว้หน้าบ้าน
เสียงเคาะหายไป 2-3 วัน แต่หลังจากนั้นก็กลับมาเคาะประตูเช่นเคย
จนถึงวันหนึ่ง ช่างปั้นได้เปิดประตูเมื่อเด็กน้อยมาเคาะ
'เช้านี่ช่างน่ารำคาญเสียจริง' ช่างปั้นพูด
เด็กน้อยยิ้มตอบอย่างแจ่มใส 'รูปสัตว์ร้ายที่ตั้งอยู่หน้าบ้านท่านเหมือนจริงมากเลย ทำข้าไม่กล้ามาเคาะประตูท่านตั้งหลายวันแหน่ะ ข้าขอดูผลงานชิ้นอื่นของท่านอีกได้ไหม'
'ก็ได้ ข้าจะให้เจ้าดูได้ตามใจชอบ แต่ห้ามรบกวนข้าตอนทำงาน เข้าใจไหม' ช่างปั้นตอบ
เด็กน้อยตกลง จึงได้เข้ามาในบ้านและดูผลงานต่างๆที่ช่างปั้นสร้าง และก็เป็นเช่นนี้ทุกวัน

นานวันเข้า ช่างปั้นก็ได้หยุดแต่งเติม "ความเหงา" หันมาเล่นกับเด็กน้อยแทน
ทุกวันเด็กน้อยจะมีเรื่องมาเล่าอยู่เสมอๆ ช่างปั้นได้เริ่มสร้างสรรค์ผลงานใหม่ๆ จากเรื่องเล่าของเด็กน้อย
แต่มีรูปปั้นรูปหนึ่งที่เขามักจะใช้เวลาว่างมาปั้นต่อเสมอเมื่อเด็กน้อยกลับไปแล้ว
รูปปั้นรูปนี้ค่อยๆถูกสร้างขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด จนเริ่มเป็นรูปร่าง
ช่างปั้นภูมิใจในผลงานชิ้นนี้มาก  'ผลงานชิ้นนี้ต้องเป็นผลงานที่ดีที่สุดของเราแน่นอน' ช่างปั้นคิด
ผลงานชิ้นนี้ช่างปั้นตั้งชื่อให้ว่า "มิตรภาพ"
ช่างปั้นค่อยๆสร้าง ค่อยๆแต่งเติม "มิตรภาพ" อยู่ทุกวัน
ถึงแม้ว่าบางครั้งผลงานชิ้นนี้จะมีตำหนิ หรือ มีรอยร้าว แต่หลังจากที่เด็กน้อยกลับไปแล้ว
ช่างปั้นคนนี้ก็ได้แก้ไขและซ่อมอยู่เสมอ

ท้ายที่สุด บ้านของช่างปั้นไม่มีพื้นที่วางรูปปั้นอีกต่อไป
ช่างปั้นจึงจำเป็นต้องเอา "ความเหงา" ออกมาทิ้งไว้นอกบ้าน
เด็กน้อยมาเห็นและถาม 'ผลงานชิ้นนี้ชื่ออะไร'
'มันชื่อว่าความเหงา' ช่างปั้นตอบ
'ข้าเอามันออกมาเพราะว่าข้าต้องการพื้นที่สำหรับผลงานชิ้นใหม่ของข้า'
และแล้วเมื่อเวลาผ่านไป "ความเหงา" ที่ทิ้งไว้นอกบ้านก็หายไป ช่างปั้นแปลกใจมาก
'ช่างมันเถอะ มันไม่จำเป็นสำหรับข้าอีกต่อไปแล้ว' ช่างปั้นคิด

เวลาผ่านไป ... ผ่านไป

เด็กน้อยเติบใหญ่ เวลาได้เปลี่ยนเด็กน้อยให้โตขึ้น ท้ายที่สุด บ้านช่างปั้นที่เหมือนแดนมหัศจรรย์ในตอนเด็ก ก็ไม่มีค่าสำหรับเด็กน้อยในตอนนี้อีกต่อไป
เด็กน้อยคนนั้น มาหาช่างปั้นน้อยลง น้อยลง จนท้ายที่สุดก็ไม่มาหาอีกเลย

"มิตรภาพ" ที่ช่างปั้นได้สร้างสรรขึ้นมา เป็นผลงานที่สวยงามที่สุด แต่ช่างปั้นไม่สามารถแต่งเติมมันต่อได้อีกแล้ว

ถ้ามีคนถามช่างปั้นว่า 'ทำไมท่านไม่ปั้นต่อให้เสร็จ'
ช่างปั้นก็ตอบว่า 'ถ้าข้าพยายามปั้นต่อ มันก็ไม่ใช่ผลงานที่ข้าต้องการ สู้ข้าเก็บมันไว้อย่างนี้ ปล่อยให้มันสวยงามอยู่อย่างนี้ดีกว่า ถ้าข้าแต่งเติมต่อ แต่ต้องเสียความสวยงามไป ข้าก็ไม่อยากทำ'

ช่างปั้นได้ หยุดการแต่งเติม "มิตรภาพ" โดยสิ้นเชิงเมื่อคิดว่าเด็กน้อยคนนั้นไม่มีทางแวะมาหาอีกแล้ว และได้เปลี่ยนชื่อผลงานชิ้นนี้เป็น "ความทรงจำที่ดี"

ส่วนช่างปั้นในตอนนี้หน่ะเหรอ ...
ก็ปั้น "ความเหงา" ชิ้นใหม่ รอวันที่เสียงเคาะประตู ก๊อก. ก๊อก. จะดังอีกครั้ง ...

บาโลมิโน (balomino@msn.com) แต่ง
วันที่ 7 เมษายน 2549 16:47 น.