คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [..-Real Situation-..] 4
/>
[..-Real Situation-..]
“ว้าย คุณหนู ทำไมตาบวมเป็นหมาแพนดี้อย่างนั้นล่ะคะ” แม่นมทักกระบอกตาของคิบอมที่บวมตุ่ย ขณะที่คุณหนูของตนก้าวเดินสโลสเลลงจากชั้นบน
“หมีแพนด้าก็ได้ครับนม”
“นั่นล่ะค่ะ ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล่ะคะ”
“นอนไม่หลับครับ” คิบอมตอบพาซื่อ
“เฮ้อ ก็นมบอกแล้วว่าพอไม่มีคุณดองเฮ คุณหนูนั่นล่ะจะลำบาก นี่คงคิดถึงจนนอนไม่หลับสินะคะนี่” เธอสันนิษฐาน
“หา..!! นี่..ที่ผมนอนไม่หลับ เพราะ...เพราะคิดถึงดองเฮงั้นเหรอครับ” เขาพยายามปฏิเสธความคิดนี้มาทั้งคืน หาข้ออ้างให้ตัวเองสารพัด จนลืมนึกถึงเหตุผลที่แท้จริงไปได้ว่า นั่นเพราะเขาคิดถึง
“คุณหนู...โถ่” แม่นมเศร้าใจยิ่งนัก สะใภ้นอกไส้ออกจากบ้านไป ส่วนลูกชายไม่แท้ก็ดันสติไม่ดีไปเสียอีก
“รีบไปตามเธอเถอะค่ะ อย่าให้มันนานกว่านี้เลย”
“เอ่อ นมครับ ผมสงสัยมานานแล้ว ทำไมนมชอบเรียกดองเฮว่าเธอๆๆๆ ล่ะครับ”
“อ้าว ก็คุณดองเฮเป็นภรรยาของคุณหนูนี่คะ ใช้คำว่าเธอก็เหมาะดีออก หรือจะให้นมเรียกคุณดองเฮว่า เขา ดีล่ะคะ”
“เออ นั่นสิแฮะ” ชายหนุ่มคิดภาพภรรยาของตนเอง แม้จะห้าวหาญสักเพียงใด แต่ยังไงก็เป็นภรรยาของเขาวันยังค่ำนั่นล่ะ นึกถึงรอยยิ้มนั่นทีไรก็ชวนให้เขายิ้มได้ทุกที
“ว่าแต่ว่าเค้าไปไหนล่ะฮะ เผื่อว่าป่านนี้คงจะร้อนรน รอให้ผมไปง้อ หรือไปรับกลับบ้านอยู่แหงๆ ผมบอกแล้ว เค้ารักผมจะตาย” ยังคงหยิ่งผยองจองหองอยู่
“ไม่ทราบค่ะ”
“ไม่ทราบ อะไรกัน นี่เค้าไม่บอกอะไรไว้เลยเหรอครับ อย่างน้อยต้องบอกใบ้หรือว่าทิ้งปริศนาไว้บ้างล่ะน่า เมียผมน่ะเจ้าเล่ห์จะตาย มันเป็นแผนของเค้าให้ผมไปง้อ เค้าจะไม่บอกใบ้หรือให้ที่อยู่ได้ยังไงกัน” คิบอมครุ่นคิดอย่างหนัก เมื่อเห็นการส่ายหน้าของหญิงมีอายุที่ฟูมฟักเลี้ยงตนเองมาแทนคำตอบ
“เธอบอกแต่เพียงว่า เธอจะไปอยู่กับคุณซีวอน”
“อะไรนะ !!~ ไปอยู่กับเจ้าหมอนั่นเนี่ยนะ เกินไปแล้วนะดองเฮ เค้าหยามน้ำหน้าผมชัดๆ หนีไปกับชายอื่นได้ยังไงกัน ผมไม่เชื่อหรอก เค้าต้องไม่กล้านอกใจผมสินม” คิบอมเริ่มวิตกจริตโวยวาย เสียกริยาผยองก่อนหน้านี้ไปจนหมด
“บางคนเรียกมันว่า...ความละเอียดอ่อนค่ะ คุณหนู” เธอทิ้งท้ายไว้เท่านี้แล้วสงบเสงี่ยมเดินเข้าครัวไป ปล่อยให้ทุกสิ่งนั้นหัวใจนำทาง
“ความละเอียดอ่อน ...อะไรวะ” จริงอย่างที่แม่นมว่า อาจเป็นสิ่งนี้ที่คิบอมขาดหายไป
..
..
“ตามหาชื่อนี้ เชว ซี วอน” คิบอมลาหยุดงานหนึ่งวัน จะว่าไปก็คงมิใช่การลานัก เพราะเขาไม่จำเป็นต้องเขียนจดหมายลาหรือขออนุญาตจากใคร เพียงแค่สั่งความกับเลขาตนเองเท่านั้น
นอกจากเลขา เขายังโทรบอกด้วยถ้อยความใกล้เคียงกันกับเพื่อนทุกคน ไม่ทันถึงมือนักสืบที่ไหน ลูกพี่ลูกน้องที่ชื่ออิทึกของเขาก็จารไนถึงชายที่ชื่อซีวอนให้ฟังเสร็จสรรพ
“มันดีขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่”
“อืม... แต่เค้ามีคู่หมั้นแล้วนะ ชื่อสเตฟานี่”
“มันหลอกเมียผม !!~”
“นายว่าไงนะ คิบอม”
“เปล่าครับ เอ่อ พี่มีที่อยู่นายซีวอนอะไรนั่นมั้ยครับ”
“จะบ้าเรอะ ฉันไม่ใช่ญาติโกโหติกาเค้านี่ จะไปรู้ได้ยังไงว่าเค้าอยู่ไหน ถ้าบริษัทก็ว่าไปอย่าง” อิทึกบ่น
“เออ อะไรก็ได้ครับพี่ ผมมีธุระด่วน”
“อะไรของนาย บริษัทเค้าตั้งอยู่ที่....” อิทึกแจ้งคร่าวๆ ตามที่รู้ให้น้องชายได้ทราบ ทันทีที่จบคิบอมก็วางหูไปดื้อๆ
“คิบอม ...เฮ้ คิบอม เอ้อ อะไรของเค้านะ”
..
..
ซีวอนฮัมเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดีภายในห้องทำงาน สิ่งดีดีที่เพิ่งได้รับมาเมื่อวานและตลอดทั้งคืนนั้นทำให้เขาทำงานอย่างสบายใจ แม้จะต้องแลกมากับความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยขบของร่างกาย แต่ก็สมใจ
เมื่อทำสิ่งต่างๆ ในหน้าที่ของตนหมดแล้ว ซีวอนจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา กะว่าจะส่งข้อความถึง....
อา... เขายังระบุความสัมพันธ์ที่ใช้เรียกดองเฮอย่างแน่ชัดไม่ได้
ชู้...? คงไม่ใช่ เพราะเขายังไม่ได้แต่งงาน ชู้ต้องใช้กับคนอื่นที่มีความสัมพันธ์ทางกายกับเขาหลังจากที่เขามีคู่ครองแล้ว แต่นี่เปล่า
กิ๊ก... อันนั้นก็ใช้กับคนที่กินข้าว ดูหนังด้วย แต่นี่เขามี...อะไรๆ ด้วยแล้วนี่นา มันมากกว่านั้น
แต่เอาเถอะ ซีวอนเลิกคิดถึงเรื่องนั้น ฉีกยิ้มแล้วจรดนิ้วลงกับแป้นพิมพ์ของโทรศัพท์
“คุณซีวอนคะ มีคนมาขอพบค่ะ” เสียงเลขาสาวดังผ่านอินเตอร์คอมขัดจังหวะความหรรษา
“ใครกัน” เขากดที่เครื่องโทรศัพท์ประจำโต๊ะกรอกเสียงถามกลับ
“เอ่อ แจ้งว่าชื่อคุณคิมคิบอมค่ะ”
“คิม คิ บอม งั้นเหรอ ?... ให้เข้ามาได้”
..
..
“เชิญนั่งครับ คุณคิบอม” ซีวอนผายมือเชิญให้คิบอมนั่ง แล้วพยักหน้าเป็นเชิงสั่งให้เลขาไปเตรียมชุดเครื่องดื่มรับแขก
“ผมไม่มีเวลามากนัก ผมมาตามภรรยาผมกลับบ้าน” คิบอม หน้าตึงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
ซีวอนชะงัก เพราะตัวเขากำลังจะนั่งลงตรงข้ามกับตำแหน่งที่ผายมือให้คิบอมไปทรุดกายลง แต่อีกฝ่ายยืนตัวแข็งแบบนี้เขาจึงต้องยืดตัวตรงสนทนาอย่างที่คิบอมทำ
“ภรรยา ?”
“อย่ามาทำไขสือ !”
“หืม...” ซีวอนเลิกคิ้ว รู้สึกสนุกไม่น้อยที่ได้ยั่วโทสะคนที่แย่งหัวใจคนที่เขาชอบมาเนิ่นนาน
“ดองเฮ คืนดองเฮมา” คิบอมก้าวเข้ามาประชิดจ้องหน้าซีวอน แต่ส่วนสูงที่น้อยกว่านั้นทำให้ต้องเงยหน้าเผชิญ
“ผมไม่ได้เอาไปซุกไว้ที่ไหนนะครับ อันนี้ต้องแล้วแต่เจ้าตัวเค้านะครับ” ชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นชู้กับเมียชาวบ้านนั้นยักคิ้วอย่างผู้ชนะ
“นาย !!”
“อย่าเพิ่งโมโหไปเลยครับ อันที่จริง คุณควรคิดก่อนนะครับว่าทำไมภรรยาของคุณถึงได้มาหาผม” เขาเดินหันหลังไปทรุดนั่งลงกับโซฟา แล้วยกขาข้างหนึ่งนั่งไขว่ห้าง
“นั่นมันเรื่องในครอบครัวของผม คุณไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์ คุณเอาดองเฮไปไว้ที่ไหน”
“ดองเฮอยู่ที่บ้านผมครับ ผมเองก็ไม่ได้อยากจะแย่งของของใคร แต่ถ้าจะทิ้งๆ ขว้างๆ หรือทำให้ดองเฮเสียใจอีก ผมก็คงต้อง....” ซีวอนเว้นวรรคจังหวะ แล้วหยุดพูดไปเสียดื้อๆ แต่ด้วยนิสัยส่วนตัวของคิบอมที่ไม่ใช่คนซักไซร้อะไรมาก เขาได้แจ้งจุดประสงค์และได้รู้สิ่งที่อยากรู้ทั้งหมดแล้ว เขาจึงหยุดพูดตามซีวอนไปโดยปริยาย ทิ้งไว้แต่เพียงประโยคสุดท้ายว่า
“บ้านคุณอยู่ไหน ผมจะไปรับภรรยาผม”
..
..
ความคิดเห็น