one dream sweet [kyu+yeye]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

  อันยองคร๊าฟฟฟ

ป๋มเยเย่น่ะฮัฟ  ชื่อนี้จริงๆ น่า

นามปากกาเป็น   Little   Vampire




OK

เรามาเข้าเรื่องกันน่ะฮ่ะ

เรื่องนี้ก็มาเเบบ Fantazy อีกเช่นเคย

(ความชอบของไรท์เตอร์)

เเละคู่ยังเป็นคยูเย่เช่นเดิม

เข้าเรื่องเลย



เรื่องมันมีอยู่ว่า


.
.
.



ค่ำคืนของผมมักจะรอคอยใครคนหนึ่งมาเติมเต็มอยู่เสมอ

เค้ามักจะมาเยี่ยมเยียนในยามราตรีของคืนที่อาบด้วยเเสงจันทร์

เค้ามักจะมีรอยยิ้มที่สดใส

เเละกลิ่นตัวที่หอมหวานอย่างไม่เคยสัมผัสมาก่อน

การมาของเค้าเค้ามักจะทำให้ผมมีความสุข

จนอยากมีเค้าอยู่เข้ากาย

อยากเก็บเอาไว้อยู่คนเดียว

คืนนี้เเหละที่เค้าต้องอยู่กับผมตลอดไป

.

.

.

>/////< !!!!!

.
.
.

เนื้อเรื่อง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



     Title   :   one  dream  sweet  

     Author   :   Little   Vampire

     Pairing   :   KyuHyun   +   YeSung



**************************************************************************************************


     
     ค่ำคืนนี้มืดมินมีเพียงเเสงจันทร์ที่เเทรกผ่านกลุ่มหมอกเมฆออกมาส่องสว่างอาบไปทั่วหุ่บเข้าเเห่งนี้   เเต่ยังไม่ขาดความอบอุ่นของเสียงของเเมลงที่ต่างบรรเลงโอบอุ้มที่เเห่งนี้ไว้   ด้วยความหอมหวานของกลิ่นดอกไม้ที่ส่งกลิ่นอ่อนๆ  ไปทั่วบริเวณของหุบเขาที่มีดอกซากุระบานสะพรั่ง   เสียงน้ำที่ไหลเค้าคลอกับหินก้อนที่เรียงรายดั่งแถวทหารกล้าเพื่อประคองลำน้ำให้ไหลรินไปตามล่องเขาลึก

     ชายหนุ่มรูปร่างสูง   ผิวขาวเนียนบงบอกถึงชาติตระกูล   หุ่นที่ผอมได้รูปเเสดงถึงการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี   ดวงตาคมสีดำ   ดั่งรัตติกาลแห่งค่ำคืนที่ไร้พระจันทร์ประดับฟ้า   ใต้แพนขนตายาวงอนเรียงเป็นแถว    ริมฝีปากบางได้รูปเข้ากับใบหน้าที่ถูกแต่งด้วยทรงผมดำสนิทอย่างเท่ห์    กำลังนั่งมองเหมิ่อออกไปนอกหน้าต่างที่บรรจงด้วยกรอบอันวิจิตรการตา

   พิ้ววววววววววววว~    

     "ฟ้าตอนนี้มีเมฆครึ้มๆ   ท่านคยูฮยอนจะทรงให้กระหม่อมปิดเลยไหมพะยะค่ะ"   ร่างบอบบางหมายจะยืนมือเอื่มไปปิดของในหัวข้อสนทนา

     "ไม่ต้องหรอกเรียวอุก   เราอยากจะมองดูรพระจันทร์อีกสักหน่อยน่ะ"   ร่างที่อยู่บนเก้าอี้ปฏิเสธอย่างแผ่วเบาเหมอนดังเช่นเคยเป็ฯมา

     "ถ้าเช่นนั้นพระองค์ทรงอยากเสวยอะไรบ้างเล่าพะยะคะ   เดี่ยวกระหม่อมจะส่งห้องเครื่องมาถวาย"   ร่างบางยังยืนถวายการรับใช้นายเหนือหัวอยู่อย่างนั้นเพื่อรอคำสั่ง

     "ไม่ต้องหรอก   เจ้าเอานมอุ่นๆสักเหยือก   กับผลไม้สักตะกล้ามาก็พอ"   ร่างสูงยังคงจ้องมองออกไปเเม้เสียงจะถูกเปร่งออกมาพูดกับคนข้างหลังของเค้า

     "พะยะค่ะองค์ชายคยูฮยอน"ร่างบางก้มเล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาติก่อนจะเดินออกจาห้องไป


     องค์ชายคยูฮยอนทรงแปลกไปนัก   เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่างอยู่ทั้งๆที่แต่ก่อนมักจะชอบหลีหญิงที่เป็นเจ้าเมืองอื่นเป็นประจำจนพลบค่ำค่อยจะถึงโต๊ะทำงานเป็นประจำ   เเต่มาเป็นตอนนี้กลับตื่นเช้าขึ้นมาอย่างสดชื่นก่อนจะนั่งทำงานจนเสร็จเเล้วมานั่งจองมองออกไปนอกหน้าต่างต่อ   ทั้งๆที่เเต่ก่อนไม่เคยคิดที่จะมอง    ยิ่งคิดยิ่งน่าพิศวง   ไหนจะเรื่องนมอีกเพราะท่านเลิกดื่มนมมานานเเล้ว   เเต่เมื่อมาเก็บห้องในตอนเช้าก็พบว่ามันไม่เหลือเลยซักกะหยด   ไหนจะเรื่องผลไม้ที่ไม่เคยคิดจะเหลียวเเลมันไว้ในห้องส่วนพระองค์เลย   พระองค์ทรงเปลี่ยนไปได้อย่างไร?

     ร่างบางเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องอาหารก่อนจะออกคำสั่งให้เด็กๆ   ถือของไปยังห้องขององค์ชายผู้เป็นเจ้าของปราสาท

   "พี่ชินดงขอนมอุ่นๆเเละผลไม้สักตะกล้าหน่อยฮ่ะ" 

     "งั้นรอเเป๊บเดี่ยวจัดให้"   ร่างอวบของชินดงหายเข้าไปในประตูเก็บของก่อนจะออกมาพร้อมๆกับนมอุ่นที่มีควันสีขาวลอยขึ้นมาบางๆ  โดยที่อีกมือมีตะกล้าผลไม้ที่ถูกบรรจตกแต่งขึ้นอย่างสวยงาม

     "แปลกน่ะ   เเต่ไหนเเต่ไรไม่เคยจะทรงโปรดดื่มนมมาก่อนยิ่งผลไม่ยิ่งไม่เชียดที่จะเข้าใกล้"

     "ผมก็ว่างั้น   เนอะอึนฮยอก"

     "ใช่ๆ" 

     "พวกนายไม่มีงานทำกันรึไง ดงเฮ อึนฮยอก"

     "ไม่ครับ" ตอบอย่างพร้อมเพรียง

     "'งั้นพอดีเลยพวกนายเอานมกับผลไม้ขึ้นไปให้องค์ชายทีจะได้ไม่ว่างมาเมาส์เรื่องเจ้านายอยู่อย่างนีไง"  

     "ท่านเรียววุกอ่า"

     ทั้งสองจึงได้แต่เดินคอตกไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย

     "ขออนุญาติขอรับ"

      "เข้ามาได้"   ร่างสูงเอ่ยแม้จะไม่ได้หันมามองเเต่เค้าก็พอรู้ว่าเป็นใคร

      "พระองค์ทรงประสงค์สิ่งใดอีกหรือไม่พะยะค่ะ"

      "ไม่หรอก   ฟากบอกทุกคนด้วย ว่าพรุ่งนี้เราจะพาผู้เป็นคู่ชีวิตของเรามาให้เมืองของเราได้พาลพบ"

     "ผู้ใดเป็นผู้โชคดีคนนั้นหรือพะยะค่ะ"

     "เราค้างคาวตัวน้อยหน่ะ"

     "ค้างคาว ?"   สองหนุ่มร้องขึ้นพร้อมกัน

     "เอาล่ะดงเฮ  อึนฮยอก ออกไปเถอะ" ร่างสูงยังคงนั้งอยู่ที่เดิมมีเพียงมือเรียวที่ยกขึ้นมาเชิงเเกว่งอนุญาติ

     "ขะ  ขอรับ"  สองร่างยืนอยู่พร้อมกันโค้งคำนับก่อนจะรีบวิ่งปรื้ออกไปจากห้องทั้นควัน




***************************************************

     "ค้างคาว หรือพระชายาจะเป็นพวกครึ่งปีศาจอ่ะดงเฮ"  

     "จะไปรู้หรอฮยอกรีบกลับดีกว่าพรุ่งนี้จะได้รู้ว่าผู้ใดจะได้มาเป็นคู่ชีวิตพระองค์"

     "ข้าก็ยังอยากรู้อยู่ดีอ่ะดงเฮ"

     "พูดมากหน่าฮยอกเดี่ยวฉันจับนายส่งให้ท่านมังกรเกิงจัดการเลยนิ"

     "นายก็รีบกลับไปอยู่กับท่านอ๋องเเก้มเเตกนั้นไม่ใช่รึไง"

     ทั้งสองดูท่าจะทะเลาะไม่ได้ดูทางเอาซะเลยจนเกือบจะชนหัวหน้าดูเเลประสาทเข้า

     "อ่ะ ท่านลีทึก"   สองสองรีบก้มหัวทำความเคารพ

     "พวกเจ้ายังไม่กลับไปอีกรึ"

     "ขอรับ"  ตอบอย่างพร้อมเพรียง

     "นี่ก็ดึกเเล้วไปเถอะ   เเล้วข้าจะให้พวกท่านคังอินมาตรวจเวรยาม"

     "ขอรับ"ทั้งสองรับอย่างเเก่นๆก่อนจะรีบวิ่งกลับไปยังที่พักของตน

     
     *********************************


     บรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดีนักสายลมพัดโบกสะบัดเป็นวงกว้างล้อมรอบทั่วปราศาจ   ฟ้าก่อตัวไปด้วยเมฆสีครึ่ม   หากเต่ตอนนี้มีฝนบางๆ  โรยไปทั่ว


    กึก**********             เสียงตกจากหลังคา     ครึก-------------------       เสียงมือที่รั้งขอชานระเบียงหน้าต่าง     

    " ช่วยด้วยยยยยย    "    เสียงขอความช่วยเหลือ

     "ใครกัน   นั้นใคร"  ผู้ที่อยู่ในยศเจ้าชายเอ่ยถาม

     "เจ้าคยูข้าเอง"

     "ข้าเอง   เเล้ว   ข้าเองที่เจ้าว่าน่ะใครกัน"

     "ข้าคิมจองวุน   เจ้าคยูบ้า   ช่วยข้าทีดิ  คนจะตกเเล้ว"

     ร่างสูงจึรีบเดินไปดึงคนที่หิวอยู่ขอบระเบียงขึ้นมา  

      ร่างบางมีปีกเล็ดสีดำคล้ายค้างคาว   ดวงตากลมโตทอเเสงพระจันทร์สวยงดงาม   ริมฝีปากบางสีเเดงสวย

ผิวขาวระเรื่อ  เข้ารูปกับผมดำสนิทตัดกับที่ยาวมาครอเครียที่ไหล่มน

     "เจ้าบ้าทำไมไม่ช่วยเร็วกว่านี้เล่า  คนปวดเเขนจะเเย่"

     "อ้าว   ทำไมพูดงี้ละ   ลงไปอีกรอบดูไหมล่ะ"   

     'มะ   ไม่เอาง่ะเเค่มาเล่นกับนายก้อหอบกินเเล้วนะเนี่ย"

     "งันก็ดี   เอาเสื้อไปเปลี่ยนซะเมฆครึ้มมาเเต่หัวค่ำเเล้วคงตกนานน่าดู"

     "เอ๋   อืม"   ร่างเล็กรับเสื้อของร่างสูงมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเเต่งตัวอย่างรู้ดีกว่าคนที่เป็นเจ้าของห้อง

     "ใส่ได้ไหม   อืมใส่ได้   เเต่กางเกงนายมันเอวใหญ่นี้สิ"   ร่างเล็กเดินออกมาในชุดที่มีเเต่เสื้อสีม่วงอ่อนยาวขึ้นมาจากเข่าเล็กน้อย

     "มันก็ดูดีนิ"

     "ไม่เลย   มันเเปลว่านายตัวสูงกว่าชั้นอีกเเล้วนะ"

     ร่างเล็กมองร่าวงสูงอย่างโกรธเคือง

     "โถ่   นายอยู่อย่างนี้เเหละน่า   กอดพอดีตัวดีนะ  อย่างสูงกว่านี้เลย"

     "นายก็พูดได้ดิ   สูงเอาสูงเอานิ"   

     "เอาเถอะน่า   ไหนหันหลังมาสิ   เดี่ยวฉันจะฉีกตรงปีกนายให้"

     ร่างบางทำตามอย่างว่างาย

     "เฮ่   อย่าดึงสิ"   ร่างบางว่าอย่างโมโห   เพราะคนข้างหลังดึงปีกเค้าซะเเรงเลย

    "ติดแน่นจังนะปีกนายเนี่ย"

     "นายจะบ้ารึไง   ปีกก็ต้องติดกับเจ้าของอยู่เเล้ว"

     มือจอมวุ่นยังคมไม่หยุดอยู่เเค่นั้น   หางเล็กๆ  ของร่างบางที่คล้ายหางกระต่ายมันชวนสัมผัส  จริง  อยากดึงดูจัง 

     "เป็นไรเนี่ย   นั้นหางฉันนะ"

      คนตัวเล็กเริ่มทนไม่ไหว

     "เเล้วเขากับอุ้งมืออุ้งเท้านี้ละ?"
 
     "ก็ใช้ตอนใช่ชีวิตในป่าไง   เลิกจับนู้นจับนี้ได้เเล้วน่าคยู"

     "ถ้านายไม่มีมันจะทำยังไง?"

     ร่างเล็กหันมาปะทะหน้ากับร่างสูงเพื่อจ้องลงไปในดวงตาคู่คม

     "ฉันคงจะอยู่ไม่ได้..."ร่างบางตอบได้เเค่นั้นเพราะทั้งชีวิตเค้าก็เกิดมากับของพวกนี้อยู่เเล้ว

     "ถ้านายอยู่อย่างคนธรรมดากับฉันที่นี้ละ"

     ''เป็นไปไม่ได้หรอกคยู   ชีวิตที่ฉันอยู่กับที่นี้มันต่างกันเกินไป''

     "นายก็ปรับตัวเอาสิ"

     "พูดง่ายนะนายเนี่ย"

     ร่างสูงเอามือทั้งสองข้างโอบตัวร่างเล็กไว้หลวมๆ   ก่อนจะจูบเบาๆลงที่ไหล่มน   ทำเอาร่างเล็กจั๊กจี้   

     "ตัวเจ้าเย็นจัง  กินนมอุ่นบนโต๊ะสิฉันสั่งให้คนทำไว้ให้ก่อนเเล้ว"

     "จริงงะ   ว้าวววว"

     ร่างเล็กไม่พูดเปล่าเเงะมือของคนตรงหน้าก่อนจะวิ่งไปยังโต๊ะเป้าหมาย   นมอุ่นๆที่ยังคงมีควันลอยออกมาเห็นจางๆ   เรียกเสียงกระเพาะได้เป็นอย่างดี   ร่างบางทั้งกินนมเเละผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย   จนมันเปื้อนริมฝีปาก   เเต่ร่างบางก็ไม่ได้สนใจ   ร่างสูงจึงเดินเเล้วเอานิ้วมือมาเช็ดให้   ร่างบางส่งยิ้มหวานแทนคำขอบคุณ

     ท้องฟ้าภายนอกยังคงมีฝนตกอยู่เลย

    ร่างบางทำได้เเค่มองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะรู้ตัวว่าร่างกายตนนั้นไม่มีเเรงพอจะยึดตนได้   เห็นอีกทีคือทุกสิ่งดับวูบลงไปแล้ว





    
    -
    -
    -
    -
    -


    ดวงตาเล็กลืมขึ้นมาอย่างอยากลำบาก   เพราะเสียงสวดอะไรบางอย่างมันวิ่งชนกระเเสการนอนหลับซะมึนไปหมด   ก่อนจะมองดูรอบๆห้อง   

   มือทั้งสองถูกมัดด้วยโซ่สีเงินเส้นเล็ก ที่เเขว่นเค้าไว้กับเพดาน  เเม้จะออกเเรงดึงก็ยังไม่มีเเรง   ตาเล็กหรี่ตาเพื่อตรวจสอบบางสิ่งที่ตนสงสัย   ใช่เเล้วห้องนี้ถูกปกครุมด้วยพลังมนต์ตราสีขาว   ที่ทำให้เค้าหมดพลัง

   เเล้วคยูล่ะ....................

     ร่างบางมองหาคนเจ้าของห้องทันที

     ต้นกำเนิดเสียงอยู่ข้างหลังเค้านั้นเอง 

     เมื่อร่างสูงเห็นว่าร่างบางฟืนเเล้ว   ร่างสูงจึงเดินมาประจันหน้ากับร่างบางโดยที่ในมือมีตำราเวทมนต์บริสุทธ์   ที่สุดแสนน่ากลัวสำหรับพวกปีศาจนักหนา

    "คยูเจ้าทำอะไรหนะ"   ร่างบางมองร่างสูงอย่างตะหนก

     "ก็ทำสิ่งที่สามารถทำให้นายมาอยู่กับฉันได้ไง"

     "เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป"

     "ไม่คยู   นายจะทำอะไรหนะ   ปล่อยข้าไปเถอะ"

     

     ร่างสูงมีหรือจะฟัง   ดวงตาคมก้มลงมองหนังสือบนมือต่อไปก่อนจะท่องมนต์อันเจ็บปวดทิ่มเเทงร่างบาง   จนน้ำตารื้นที่หางตาแม้ร่างสูงจะเปือนสายตามองมาบางเเต่กลับท่องเร็วรัวขึ้นอีก   จนหยุดในที่สุด


    มือเรียววางหนังสือลงก่อนที่จะหยิบเอามีดด้ามเล็กสลักลวดลายพิจิตรงดงาม   มากรีดที่ข้อมือตน

    ข้อมือถูกกรีดอย่างไม่ใยดีก่อนจะท่องมนต์อีกบทใหม่   มนต์บทนี้เข้าโสตประสาทของร่างบางเข้าอย่างจัง  เสียงก้องกังวาลดังจนร่างบางต้องร้องคราง


     ข้อมือที่มีเลือดซิบถูกยืนมาที่ตัวของร่างบางก่อนที่เลือดจะไหลลงสู่ตัวร่างบาง

     "บัดนี้   ข้าขอคืนลูกของท่านปีศาจกลับคืนสู่ที่ที่จากมา   ขอท่านจงรับบุตรของท่านคืนด้วย"


     "อา   อ้ากกกกกกกกกกกกกก"
     ร่างบางที่ชุมไปด้วยเลือดตามตัว   บัดนี้กรีดร้องอย่างเสียงหลง   

     ปีกทั้งสองที่เคยพาบินไปยังที่เเห่งต่างๆ   บัดนี้ปีกทั้งคู่กำลังค่อยๆกรีดลงไปในเนื้อที่เป็นที่กำเนิดของมัน   ปีกค้างคาวกรีดลงไปเหมือนไม่อยากจากลา   ทั้งยืดไว้อย่างเจ็บปวด

     เขาทั้งสองข้างค่อยๆหดลงไปเรื่อยๆ   ร่างส่ายหัวไปมาด้วยความเจ็บปวด  เขาของข้า

     มือเเละเท้าที่เขาใช้ปีนป่าย   ปัดนี้ค่อยๆหดลงไปในเนื้อของตน   ร่างบางร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง

     หางเล็กของเค้าก็ค่อยจมลงไปเช่นกัน

     สิ่งที่เค้ากลัวมันเป็นบทสวดมนต์สำหรับพวกที่เป็นลูกครึ่งอย่างตนที่ต้องการจะเป็นมนุษย์เต็มตัว   ในตำนาน    น้ำตาหยดเเล้วหยดเล่าไหลลงมา




    จบกันซักที่ชีวิตของข้า............................


    ร่างบางหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง




     "จงอยู่กับข้าเถอะเยซองของข้า"


     "ข้ารักเจ้าเยซอง"


     ร่างสูงโอบกอดร่างเล็กไว้ด้วยความรักที่มี

  

     เเต่



     คนในอ้อมเเขนตอนนี้เหมือนตายทั้งเป็น




______________________________________________________________






อ่าในที่สุดก็จบซะกะที


ที่จริงอยากเเต่งตอนต่ออ่ะ


เเต่งดีไหมนะ



เอาละงั้นเเวมขอความเห็นจากเพื่อนด้วยนะครับ




ขอบคุณทุกคนมากครับ   ที่สนับสนุนเเวมมาตลอด




เเล้วเเวมจะสร้างผลงานมาให้เพื่อนที่น่ารักของเเวมได้ยินโฉมกันต่อไป





ขอบคุณครับ