สาวห้าว หนุ่มเฮี้ยว

เนื้อเรื่อง

เฮ้ย!! อะไรกันวะเนี่ย จะให้ฉันลงสมัครเป็นประธานนักเรียนหรอไง ไม่เอาเว้ย!!

ผมปฏิเสธพวกเพื่อนๆที่มาเซ้าซี้

                “โห...ขอร้องเถอะเพื่อน เพื่อกลุ่มนะ”   เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนพูดขึ้น แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ

                “นะ นะ ขอร้องเถอะ ก็นายเก่งที่สุดในกลุ่มแล้วนี่ เรียนก็ดี กีฬาก็เก่ง แถมหน้าตาก็ดีอีกต่างหาก”

                “ใช่ปีสุดท้ายแล้วนะเว้ย”

                “นายก็ลองดูเถอะ ไม่มีอะไรเสียหายนี่”

                “รับรองนายได้เป็นประธานนักเรียนอยู่แล้ว”

                “มีหวัง สาวๆได้วิ่งมาลงคะแนนให้นายกันหมด”

ผมไม่อยากฟังคำพูดยุยงของไอ้พวกเพื่อนบ้า เลยเดินออกมาจากกลุ่มพวกมัน ขณะที่เดินไปสนามบาส ผมก็คิดเรื่องประธานนักเรียน ผมควรจะเป็นดีไหม หรือผมไม่......

โครม !!!!

“เฮ้ย !! เดินยังไงวะเนี่ย เดินไม่ดูคนเลยหรือไง”

“เธอนั่นแหละ เดินมาชนฉันเอง”

“นายนั่นแหละเดินไม่ดูตาม้า ตาเรือ”

“เธอนั่นแหละยัยเตี้ย เดินไม่ดูแล้วมาโทษฉัน”

“นายนั่นแหละอีกตาปากมาก”

ผมเสียเวลาเถียงกับเธอราวสิบนาที ไม่มีใครยอมใคร ถ้าเพื่อนของยัยเตี้ยไม่มาตาม เราก็คงยังไม่เลิกเถียงกัน ผู้หญิงอะไรไม่รู้ เอาแต่ใจตัวเองชะมัด ทั้งที่เป็นคนเดินมาชนผมเองแท้ๆ ยังมาโทษคนอื่นอีก

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผมกับพวกเพื่อนๆมาเล่นบาสกันที่สนามเหมือนทุกครั้ง ขณะที่ผมกำลังโยนลูกบาส ลูกบาสก็เลยแป้นไปโดนหัวผู้หญิงคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย!! เจ็บนะเว้ย ใครทำเนี่ย.....”

ผมวิ่งไปเก็บลูกบาส และกำลังจะขอโทษเธอคนนั้น แต่ปรากฏว่าผู้หญิงคนนั้น เป็นคนๆเดียวกันกับยัยเตี้ยเมื่อเช้า

“นายอีกแล้วหรอ ?!?”

“มีปัญหาไรยัยเตี้ย”

“คราวนี้นายเป็นคนทำฉันนะ”

“งั้น..ฉันขอโทษ  พอใจหรือยัง?”

“นายคิดว่าแค่คำขอโทษ แล้วมันจะหายหรอ?”

“แล้วเธอจะเอายังไง”

เธอทำท่าครุ่นคิดอยู่สักครู่ แล้วสายตาของเธอก็ส่อประกายความร้ายกาจ

“เอางี้...เรามาแข่งบาสกัน ถ้านายชู้ดบาสลงครบห้าลูกก่อน ถือว่านายชนะ แต่ถ้านายแพ้ นายต้องมาเป็นทาสรับใช้ฉันสามสิบวัน”

“โห...มันเอาเปรียบกันนี่หว่า”

“แล้วนายจะเอายังไง”

“ถ้าฉันชนะเธอ เธอต้องมาเป็นทาสรับใช้ฉันสามสิบวัน แต่ถ้าเธอชนะ ฉันจะทำตามข้อเสนอของเธอ”

“เอางั้นก็ได้”

แล้วการแข่งขันก็เริ่มขึ้น ผมคิดว่าผมจะออมมือให้เธอก่อน เพื่อดูเชิงของเธอ แต่ที่ไหนได้ ยัยเตี้ยนี่เล่นเก่งมาก ฝีมือฉกาจ เราสองคนผลัดกันชู้ดคนละลูก จนถึงลูกตัดสิน ผมพยายามแย่ง

ลูกบาสจากเธอ อีกแค่นิดเดียวผมก็จะสามารถแย่งลูกบาสจากเธอได้ แต่ผมดันสะดุดขาของเธอ

หกล้ม เธอจึงเป็นฝ่ายชนะไป ผมไม่เคยรู้สึกเสียหน้าเท่านี้มาก่อน เธอยืนหัวเราะเยาะเย้ยผมด้วยความสะใจ

                เช้าวันรุ่งขึ้น ผมไปลงสมัครประธานนักเรียน ก็เจอกับยัยเตี้ยสุดแสบ เธอพูดกวนประสาทผมแต่เช้า

                “ไง..อีตาขี้แพ้ นายมาทำอะไรที่นี้”

          “แล้วเธอล่ะ ยัยเตี้ย”

                “มาที่นี้เขามาทำไรกันล่ะ”

                “อย่างเธอเนี่ยนะ จะมาสมัครเป็นประธานนักเรียน”

                “แล้วนายล่ะ”

                “อย่างฉันมันก็แน่นอนอยู่แล้ว”

                “เออ... กลางวันนี้ไปหาฉันที่ห้องด้วยนะ”

                “ทำไมฉันต้องไปหาเธอด้วยล่ะ”

                “นายอย่าลืมซิว่า นายเป็นทาสรับใช้ของฉันนะ”

                พูดจบยัยเตี้ยก็เดินออกไปพร้อมกลุ่มเพื่อน ผมลงชื่อเสร็จก็เดินกลับห้อง เพื่อนๆในห้องต่างก็ใจ ที่ผมตัดสินใจลงสมัครประธานนักเรียน

                พักกลางวัน หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จ ผมก็ไปหาเธอที่ห้อง แต่ผมไม่รู้ว่า ห้องเธออยู่ไหน   ผมลืมถามทั้งชื่อและห้องของเธอ ผมเดินตั้งแต่ห้องสองไปเรื่อยๆ ในที่สุดผมก็มาเจออยู่ที่ห้องห้า

ผมเห็นเธอนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่หลังห้องคนเดียว

                “นี่นาย ทำไมเพิ่งมา ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้วนะ”

                “แล้วทำไมไม่ไปกินข้าวล่ะ”

                เธอลุกขึ้นเดินตรงดิ่งมาหาผม แล้วล้วงเอาสร้อยคอรูปร่างประหลาดๆออกมา จากกระเป๋ากระโปรงของเธอ แล้วเธอก็บังคับให้ผมนั่งลงที่เก้าอี้ เธอจัดการสวมใส่สร้อยคอที่เป็นรูปแม่กุญแจให้ผม แล้วเธอก็ล๊อคกุญแจ จากนั้นเธอก็เอาลูกกุญแจเก็บไว้ที่เธอ

                “นี่อะไรของเธอเนี่ย!!”

                “ครบสามสิบวันเมื่อไร ฉันจะเอาออกให้นาย”

                “ให้ตายเถอะยัยบ้า คิดไรของเธอเนี่ย”

                “นี่ ๆ นายฉันหิวอ่ะ ไปซื้อขนมปังไส้หมูหยองกับนมจืดให้ฉันทีสิ”

                แหม...เวลาใช้เขาพูดดีเชียวนะ   ผมรีบวิ่งลงไปซื้อให้เธอ แล้วเธอก็ใช้ผมลงไปซื้อน้ำเปล่าให้เธออีก แค่นั้นยังไม่พอ เธอใช้ให้ผมไปซื้อขนม ผมรู้สึกว่าเธอแกล้งผม

                ตอนเย็น ผมต้องไปรับเธอที่ห้อง เพื่อพาเธอกลับบ้าน ผมต้องถือกระเป๋าให้เธอ พร้อมกับแบกหนังสือกองโตที่เธอหอบกลับบ้าน

                ตอนเช้า ผมก็ต้องไปรับเธอที่บ้าน  ตอนกลางวัน ผมต้องไปนั่งเป็นเพื่อนเธออ่านหนังสือที่ห้องสมุด และคอยวิ่งซื้อขนมให้เธอแอบกินในห้องสมุด ผมทำอย่างนี้ทุกวัน ตอนแรกผมรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องมานั่งฟังคำสั่งของยัยเตี้ยตัวแสบ แต่พอนานๆเข้า ผมกับพอใจที่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ เธอทำให้ผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้งเวลาที่เธอยิ้ม ผมคงรู้สึกชอบเธอเข้าแล้ว

                วันนี้เป็นวันที่ยี่สิบเก้าของการเป็นทาสรับใช้เธอ เธอชวนผมไปเที่ยวสวนสนุก เธอลากผมไปเล่นรถไฟเหาะ ซึ่งเป็นเครื่องเล่นที่ผมเกลียดมากที่สุด ผมไม่กล้าขัดใจเธอ

                 หลังจากที่ลงจากรถไฟเหาะ ผมรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียน ผมเห็นสิ่งที่อยู่รอบตัวผมลายตาไปหมด ผมเห็นเธอมีสองคน

                แหวะ!!!

                ผมรู้สึกตัวอีกที ก็ได้กลิ่นยาดมที่ปลายจมูก พอผมลืมตา ก็เห็นใบหน้าของเธอที่จ้องมองผม ด้วยแววตาที่แสดงความห่วงใย ตอนนี้ใจของผมเต้นรัว ผมรีบลุงขึ้นนั่ง ไม่กล้าสบสบตากับเธอ

                “นายเป็นผู้ชายประสาอะไร กลัวรถไฟเหาะ”

เธอพูดเยาะเย้ยผม พร้อมกับเอานิ้วมือมาจิ้มที่แก้มของผม ตอนนี้ใบหน้าของผมร้อนผ่าว

                “ทำไมนายต้องหน้าแดงด้วย.....หรือว่า...นายเป็นอีแอบ”

                “................”  ผมไม่ตอบ นั่งเฉยให้เธอล้อ จนกว่าเธอจะพอใจ

                “โกรธหรอ?”

                “..............”

          “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะล้อนายเลย อย่างอนนะ”

                “ฉันไม่ได้งอน”

                “งั้น...เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้นายแล้วกัน คงรู้สึกคอแห้งสินะ” พูดจบเธอก็วิ่งไป แล้วเธอก็กลับมาพร้อมกับโค้กสองกระป๋อง

                “นายหิวไหม?”

                “ฉันยังไม่หิวหรอก  เธอล่ะ?”

                “ฉันก็ยังไม่หิว”

                “ทำไมเธอไม่ไปเล่นล่ะ อยากมาเล่นไม่ใช่หรอ”

                “จะให้ฉันไปเล่นได้ยังไง ดูนายสิ ไหวหรือเปล่า”

                คำพูดของเธอทำผมถึงกับอมยิ้ม หลังจากที่ผมพักแล้ว เราก็ไปเล่นเครื่องเล่นที่เบาๆกันต่อ

ตอนเย็นผมกับเธอก็แวะไปกินข้าวก่อนกลับบ้าน ผมไปส่งเธอที่หน้าบ้าน

                “ขอบคุณนะ วันนี้สนุกมาก นายกลับบ้านดีๆนะ”  เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

                “เข้าบ้านเถอะ ฉันจะกลับแล้วนะ”

                ผมไล่เธอเข้าบ้าน แต่ใจจริงผมยังไม่อยากให้เธอเข้าบ้าน ขณะที่เธอกำลังเดินเข้าบ้าน ผมก็คว้าแขนของเธอเอาไว้ เธอหันมาด้วยใบหน้าที่งงงวย

                “ฉันชอบเธอ”

                นี่ผมพูดออกไปยังไงเนี่ย  ผมรีบปล่อยแขนเธอ ใบหน้าของผมกับเธอในตอนนี้ คงแดงพอๆกับลูกตำลึง ผมทำอะไรไม่ถูก รีบเดินกลับบ้านทันที

                เช้าวันรุ่งขึ้น ผมมารับเธอตามปกติ เหมือนเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอยิ้มให้ผมเหมือนปกติ แล้วเราสองคนก็ไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนเคย

                วันนี้เป็นวันสุดท้าย ที่ผมต้องเป็นทาสรับใช้เธอ และเป็นวันตัดสินว่าใครจะได้เป็นประธานนักเรียน ตอนกลางวันทุกคนต่างลุ้นว่าใครจะได้ ผลปรากฏออกมาว่า เธอแพ้ผมไปสี่คะแนน

ผมจึงได้เป็นประธานนักเรียนในปีนี้

                ตอนเย็นผมไปส่งเธอที่หน้าบ้านเหมือนเดิม

                “ยินดีด้วยนะ นายปากมากที่ได้เป็นประธานนักเรียน และได้ถูกปลดปล่อยจากการเป็นทาส” แล้วเธอก็ถอดสร้อยคอของเธอออกมา ที่เป็นลูกกุญแจออกมาไขสร้อยคอให้ผม แล้วเธอก็พูดกับผมว่า

                “นายรู้ไหม นายเป็นประธานนักเรียนที่โชคดีที่สุด”

                “ทำไมหรอ”

                “ก็เพราะนายมีแฟนที่น่ารักอย่างฉันไงล่ะ” พูดจบเธอก็วิ่งเข้าบ้าน ปล่อยให้ผมยืนยิ้มอยู่คนเดียว แล้วเธอก็ตะโกนลงมาจากหน้าต่างห้องของเธอว่า

                “ฉันชอบนายนะ อีตาปากมาก”

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’