รักวุ่นวายของนายนักบาส

วันนี้เปิดเทอมวันแรกฉันจะได้เจอกับเพื่อนๆเพื่อนฉันจะเป็นยังไงบ้างนะฉันกับเพื่อนจะได้อยู่ห้องเดียวกันหรือเปล่าน้าใช่ฉันลืมแนะนำตัวฉันชื่อน้ำขิงเปิดเทอมแรกของการขึ้นม.4 ค่ะจะมีเรื่องสนุกๆอะไรรอฉันอยู่นะ

 “น้ำขิงเน่าสายแล้วนะแต่งตัวเสร็จยังมันสายแล้วนะเร็วๆๆๆๆ”เสียงพี่ชายสุดกวนของฉันเองแหละฉันยังสงสัยอยู่นะคนนิสัยกวนอย่างพี่ฉันเนี้ยจะป๊อปในหมู่สาวๆในโรงเรียนได้ไงนะ

“เสร็จแล้วค้า”

“ช้าจังนะเดี๋ยวปล่อยให้ขึ้นรถเมย์ไปเรียนเองซะเลยนิยัยน้ำเน่า”

“พ่อค่ะพี่เจด่าน้ำขิงอีกแล้ว”

“ทั้งสองคนเลยรีบๆไปโรงเรียนได้แล้ว”

“ค่ะ/ครับบบบบ”

เปิดเทอมวันแรก

ชิถ้าโรงเรียนฉันให้เด็กม.4ขับรถไปโรงเรียนได้ฉันจะขับไปแล้วไม่พึ่งพี่ฉันเลยล่ะแต่โรงเรียนฉันมีกฎบ้าอะไรก็ไม่รู้ห้ามให้นักเรียนม.1-4เอารถมาโรงเรียนชิกฎบ้าอะไรก็ไม่รู้โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนเอกชนเรียกได้ว่าถ้าฐานะทางบ้านทางบ้านไม่รวยจริงๆเข้าเรียนโรงเรียนนี้ไม่ได้หรอกนะใช่ฐานะทางบ้านฉันก็ถือว่ารวยเลยแหละทางบ้านฉันทำธุระกิจเกี่ยวกับโรงแรม5ดาวเลยแหละไม่ว่าใครๆก็รู้จักโรงแรมฉันทั้งนั้นอ๊ะถึงโรงเรียนแล้วละฉันกำลังจะก้าวขาลงจากรถBMWฉันก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อฉันออกมาใช่คนนั้นคือเพื่อนฉันเองแหละยัยปันกับยัยน้ำนั้นเอง

“น้ำขิงๆๆๆ”

“อะไรกันย่ะพวกเธอเนี้ย”

“แกๆปีนี้เราได้อยู่ห้องด้วยกันอีกแล้วนะกริ๊ดดดดดดดด”

“ได้อยู่ห้องด้วยกันอีกแล้วหรอ”

ฉันรู้จักกับยัพวกนี้ตั้งแต่เด็กๆแล้วแหละพ่อแม่พวกเรารู้จักกันทางธุระกิจอ่ะนะเราเลยรู้จักกันและสนิทกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วฉันกับยัยพวกนี้ไม่เคยแยกกันไปไหนเลแหละ

“น้ำขิงเลิกตอนไหนโทรหหาฉันด้วย”

“โอเคค่ะพี่ชายสุดหล่อ”

วันแรกของวันเปิดเทอม

พักเที่ยงสักทีฉันหิวข้าวจะตายข้าวเช้าก้ไม่ได้กินเพราะพี่ชายสุดกวนของฉันจะรีบไปโรงเรียนอะไรก็ไม่รู้แต่เช้า (จริงๆแล้วพี่เจไม่ผิดหรอกเขาก็ออกจากบ้านตามปกติต่ยัยน้ำขิงแหละสายเอง)วันนี้ฉันกินข้าวในห้องเพราะว่าอาจารย์สั่งงานเยอะมากนี่ขนาดเปิดเทอมวันแรกนะงานยังเยอะขนาดนี้ฉันต้องไปซื้อของกินให้พวกนั้นเบื่อซะมัดเพราะฉันเป่ายิ่งฉุบยัยพวกนั้นแพ้นะสันเลยต้องมาซื้อของกินให้พวกนั้นชิขนะที่ฉันกำลังเดินบ่นๆไปคนเดียวฉันก็เห้นลูกกลมๆอะไรสักอย่างมันกำลังจะตกลงมาหาฉัน พรึก!!!!!

“โอ๊ย !! แล่นบาสยังไงเนี่ยให้ลูกบาสมาโดนฉันไม่เห้นหรือไงคนเขาเดินอยู่นิห๊ะ!”

ใครกันนะเล่นบาสยังไงให้มาโดนฉันตอนนี้ฉันโมโหมากๆเจ็บๆในขณะที่ฉันกำลังด่าคนที่โยนลุกบาสใส่ฉันฉันก็เห้นผู้ชายร่างสูงผมสีทองใบหน้าแหลมคมกับจมูกโด้งได้รูปแหมะกับในหน้าอันหล่อเหล่าของผู้ชายคนนี้คือใครนะผู้ชายหน้าหล่อคนั้นเขากำลังเดินมาทางฉันเขามองฉันหัวใจฉันตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังแหวะเลย ตึก ตึก ตึก ตึกตึก ตึก !!

“ยัยบ๊องจะร้องโวยวายทำไมฉันตะโกนเรียกเธอแล้วแต่เธอไม่ได้ยินเองนะ”

“นะ นายเรียกฉันตอนไหนไม่เห้นได้ยินเลยชิไม่รู้แหละยังไงนายก็ผิดผิดมากๆด้วย”

“ช่วยไม่ได้เธอดันหูนวกเองทำไม - -“

“นายต้องรับผิดชอบหัวฉันจะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ถ้าฉันสมองเสื่อมจะทำยังไงพาฉันไปห้องพยาบาลนายต้องรับผิดชอบ !!! “

ฉันพูดความจริงนะไม่ได้เวอร์ถ้าหัวฉันเป็นไรมาจะทำยังไงนาดฉันเท้าแพงพ่อยังอุ้มฉันไปโรงบาลเลยนะ

“อย่าเวอร์ได้มั้ยยัยบ๊องแค่นี้ไม่ตายหรอก “

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของนายปากเสียนิสัยแย่ก็ดังขึ้น

“ว่า ?“

เสียงห่วนซะหมัด

“เออจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” พึบ! สิ้นสุดการสนทนา

“อ่ะเดี๋ยวนายจะไปไหนนะ ? นี่ๆจะหนี้ไม่ได้นะแล้วฉันล่ะ !! กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”

ฉันตะโกนสุดเสียงเพื่อให้นายนิสัยแย่หยุดวิ่งแต่ไร้ประโยชเพรานายนั้นไม่หันมามิงฉันเลยนิสัยแย่มากๆอยาให้เจอตัวนะจะด่าให้เจ้บเลค่อยดู