Hide the heart ซ่อนหัวใจไม่ให้ใครรู้ว่ารักนาย

 Hide the heart ซ่อนหัวใจไม่ให้ใครรู้ว่ารักนาย

ผมคิดว่า..ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเขา ถึงแม้ว่าเขาจะทำให้ผมเจ็บขนาดไหนก็ตาม ผมไม่ได้อยากทำให้ใครต้องเจ็บเพราะผม แต่ผมก็หลอกหัวใจตัวเองไม่ได้หมือนกัน เซฮุนนา..ฉันขอโทษนะ ฉันรักนายไม่ได้จริงๆ........

               










 

 

 

                      พี่จะทนกับคนที่เขาไม่ได้รักพี่ทำไม ผมรักพี่ ผมรักพี่ได้ยินไหม!!  ได้  โปรดเถอะนะ แค่พี่หันหลังกลับมา พี่จะเห็นว่าผมยืนอยู่ตรงนี้......

 

จะมีวันไหนที่นายจะไม่กวนประสาทฉันซักวันไหม สรุปคือนายอยากตายใช่ไหม ปาร์ค ชานยอลลลลลล!!!

 

 

นายมันน่ารักไปแล้วนะแบค  เมื่อไหร่นายจะรู้ซักทีนะแบคฮยอน ว่าฉันคิดยังไงกับนาย ไอเตี้ยเอ้ยยย-*-

 

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะไม่มีใครมาแยกผมกับดีโอออกจากกันได้ จำไว้!!

 

 


                ขอบคุณที่รักฉัน ถึงแม้ฉันจะงี่เง่าและไม่รู้จักโต แต่นายก็อยู่ข้างๆฉัน ขอบคุณจริงๆ “จงอิน”

Intro

กริ๊งๆๆๆๆๆๆ >!!!<

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดดัง ทำให้หนุ่มน้อยร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงเจ้าของโทรศัพท์ต้องจำใจลุกขึ้นมารับสายด้วยความงัวเงีย

            “โหล ใครว่ะ”

            “ลู่หานนนน แกอยู่ไหนน วันนี้แกต้องมาลงทะเบียนเรียนพิเศษนะ” เมื่อได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดของปลายสาย ทำให้หนุ่มหน้าสวยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จริงด้วย!วันนี้เขาต้องไปลงทะเบียนเรียนพิเศษกับแบคฮยอน ให้ตาย ! ลืมได้ไงกันเนี่ย!!

            “เฮ้ยย จริงด้วยอ่ะกี่โมงแล้วเนี่ย??????”

            “11 โมงแล้ว แกออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ลงทะเบียนตอนบ่ายนะโว้ย ไม่ใช่ค่ำ แค่นี้นะ”

            ตู๊ด...ตู๊ด.......

            หลังจากวางสายลู่หานรีบกุลีกุจรลงจากเตียงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจะทันที  ใช้เวลาไม่ถึง 20 นาทีก็จัดการธุระของตัวเองเสร็จเรียบร้อย ลู่หานรีบหยิบกระเป๋าพร้อมวิ่งออกจากห้องไปทันทีโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตู ผมเผ้าที่ไม่ได้เซ็ตบวกกับความเปียกตรงปลายผมเล็กน้อยจากการอาบน้ำทำให้ลู่หานนั้นดูเซ็กซี่มากในสายตาคนที่พลุกพล่านที่สถานีรถไฟฟ้า แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาโปรยเสน่ห์  เพราะเขาต้องรีบไปลงทะเบียนเรียนพิเศษให้ทันเวลา แต่ความจริงคือ ไม่อยากโดนแบคฮยอนบ่นไปมากกว่านี้ต่างหาก

            เมื่อลู่หานขึ้นมาบ่นรถไฟฟ้าได้เขาก็ค่อยโล่งอก วันนี้เป็นวันเสาร์เด็กนักเรียนและนักศึกษาส่วนใหญ่น่าจะมีเรียนพิเศษ จึงทำให้คนเยอะกว่าปกติ เขายืนเอามือโหนราวเหล็กข้างบนไว้พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาแบคฮยอน เป็นจังหวะเดียวกับที่รถไฟฟ้าหยุดพอดี จึงทำให้ร่างบางเซถลาไปชนกับคนที่อยู่ข้างหน้าเขา ทำให้พวกเขาทั้งสองคนลงไปนอนกองกันอยู่ที่พื้นโดยที่ลู่หานนั้นกำลังนอนทับชายหนุ่มรางสูงคนนึงเอาไว้

            “เอ่ออ ขอโทษนะ นายเป็นอะไรรึเปล่า?” เมื่อตั้งสติได้ ลู่หานจึงรีบลุกขึ้นและรีบขอโทษร่างสูงทันที

“ฉันไม่เป็นไร แต่คราวหลังก็ระวังหน่อยละกัน ตัวก็นิดเดียวลมพัดหน่อยก็หักแล้ว ยันจะมายืนโหนอยู่แบบนี้อีก คิดว่าตัวเองแมนนักรึไง”

ลู่หานถึงกับเดือดพุ่งปรี๊ด เขาไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าเขาไม่แมน ถึงแม้ว่าหน้าตาและรูปร่างของเขาจะเหมือนผู้หญิงก็เถอะ

“นายว่าใครไม่แมน ฉันก็ขอโทษไปแล้วไงจะเอาอะไรอีก!!!”

 “เอาอะไรงั้นเหรอ? ฉันไม่เอาหรอกหน่า อย่างนายน่ะใส่พานแถมทองม้วนให้ฉันยังไม่เอาเล๊ย” คนตัวสูงทำหน้าตากวนประสาทลู่หานอย่างเต็มที่ เขาไม่รู้ซะแล้วว่าชายหนุ่มร่างบางคนนี้น่ะ มีความแมนขนาดไหน(?)

“ไอความคิดสกปรก ฝากไว้ก่อนเถอะ ฮึ่ยย!!!”  ยังไม่ทันที่ลู่หานจะได้ทำอะไร ลู่หานก็นึกได้ว่าสถานีข้างหน้าก็ถึงสยามแล้ว ถ้าไม่ติดว่าแบคฮยอนรออยู่ พ่อถีบยอดหน้าไปแล้ว (#จ๊ะ พี่ลู่คนแมนนน)

ลู่หานรีบลงจากรถไฟฟ้าด้วยความเร็ว จะว่าอายมันก็อายนะ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกว่าแบคฮยอนหรอก เกรงว่าหากปล่อยให้แม่นางรอนานนิวเคลียร์อาจจะลงที่สยามก็เป็นได้

เมื่อร่างบางเดินมาถึงหน้าสยาม เขาเดินมองไปรอบๆเพื่อหาแบคฮยอน เขาจำได้ว่านัดกับแบคฮยอนไว้ที่สยาม แต่ตอนนี้เจ้าตัวแสบหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ คงไม่ได้งอนเขาจนกลับบ้านไปแล้วหรอกนะ ลู่หานจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเจ้าตัวแสบแบคกี้ แต่พอเอามือล้วงไปในกระเป๋า มันกลับว่างเปล่า ไหนล่ะโทรศัพท์ โทรศัพท์ล่ะ โทรศัพท์อยู่หน๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!



............................................................................................................................................................
คอมเม้นกันด้วยเน้ออออออออออออออ ไม่อยากจะบอกว่าหักมุมมากกกกกก ฝากติดตามกันด้วยนะคะ จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดเน้ออออออ