เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #35 : ตอนที่ 19-2

ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย:เมียเก็บมาเฟีย
 

ตอนที่ 19-2
 

เซอร์เกก้มหน้ายอมรับทันที

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นตัวหายนะสำหรับนายน้อยนะครับตั้งแต่นายน้อยมีเธอนายน้อยก็เปลี่ยนไปนายน้อยเลือกที่จะขลุกอยู่กับเธอทั้งวันโดยที่ไม่สนใจงานเหมือนแต่ก่อนแถมนับวันเธอก็ยิ่งมีอิทธิพลต่อนายน้อยมากขึ้น”

ความห่วงใยของเซอร์เกทะลักทลายออกมาทั้งจากคำพูดและแววตาที่ทอดมองเจ้านายหนุ่มของตัวเอง

“คุณยาหยีเธออันตรายสำหรับนายน้อยมากนะครับ”

แม้จะรู้ดีว่าคนสนิทพูดถูกต้องทุกอย่างแต่มันก็ยากนะที่จะให้ผู้ชายหยิ่งผยองแสนยโสอย่างเขายอมรับมันออกไป

“ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับยาหยีทั้งนั้นฉันก็แค่...ยังไม่เบื่อ”

“นายน้อยไม่มีทางเบื่อเธอได้หรอกครับเพราะนับวันนายน้อยก็ยิ่งต้องการเธอมากขึ้นผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของคนทรยศนะครับแค่ชั่วครั้งชั่วคราวน่ะไม่เป็นไรแต่หากยืดยาวเป็นเดือนหรือสองเดือนผมไม่เห็นด้วยครับ”

“แต่นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เราจะนำไปปรักปรำยาหยีไม่ใช่หรือ” คอร์เนลเปลี่ยนเรื่องพูดกะทันหันเมื่อคู่สนทนาดูเหมือนจะเข้ามานั่งในใจของเขาเสียทุกขณะ

“แต่เธอคือคนที่เราต้องสงสัยครับและนี่...”

คอร์เนลมองคนสนิทหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอะไรสองสามทีแล้วยื่นมาตรงหน้าเขา

“นายกำลังจะทำอะไรกันแน่?”

“ผมกำลังจะทำให้นายน้อยรู้ว่าผมไม่ได้ใส่ร้ายคุณยาหยี”

เซอร์เกจัดการเปิดคลิปเสียงที่ตัวเองแอบอัดไว้เมื่อตอนที่เขากับยาหยีคุยกันที่สวนสาธารณะเขาอัดมาเฉพาะประโยคเด็ดนี้เพียงประโยคเดียวและเขาก็คิดว่ามันจะทำให้คอร์เนลเลิกเข้าข้างและตัดใจจากหญิงสาวได้สำเร็จ

“ฉันจะไปจากคอร์เนลทันทีที่พ่อของฉันได้รับอิสรภาพ”

คอร์เนลถึงกับอ้าปากค้างจ้องมองเจ้าโทรศัพท์ในมือของเซอร์เกนิ่งมองราวกับว่ามันคือของแปลกจากต่างดาวก็ไม่ปาน

“นายน้อยอาจจะยังฟังไม่ถนัดผมจะเปิดให้ฟังอีกครั้ง”

เมื่อยังเห็นความลังเลบนใบหน้าของคอร์เนลอยู่เซอร์เกจึงจัดการเล่นคลิปเสียงนั้นอีกครั้งและก็ได้ผลคราวนี้สายตาคมกริบที่เมื่อครู่นี้เต็มไปด้วยความลังเลไม่เชื่อแปรเปลี่ยนเป็นดุกร้าวและขยะแขยงขึ้นในพริบตา

“ขอบใจมากเซอร์เกที่ทำให้ฉันตาสว่าง” อยากจะคิดว่าเซอร์เกใส่ร้ายยาหยีอยากจะคิดว่าหล่อนบริสุทธิ์ไม่ใช่ผู้ต้องหาแต่สุดท้ายแล้วกามันก็ต้องเป็นกาอยู่วันยังค่ำยาหยีคิดเพียงแค่อยากช่วยพ่อเท่านั้นจริงๆ

“คุณยาหยีเธอทำทุกอย่างเพื่อพ่อของเธอเท่านั้นครับเธอก็บอกผมด้วยว่าเธอเกลียดนายน้อยมากและเธอก็จะหาทางช่วยพ่อของเธอให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมแค่ไหนก็ตาม”

เซอร์เกลอบมองใบหน้าเดือดดาลของเจ้านายหนุ่มด้วยความพึงพอใจก่อนจะรีบราดน้ำมันลงบนกองไฟอีกระลอก

“แต่วันนั้นผมไม่คิดว่าเธอจะทำจริงๆผมนึกว่าเธอพูดเล่น”

“หยุดพูดถึงผู้หญิงแพศยาคนนั้นได้แล้วเซอร์เกฉันไม่อยากฟัง!”คอร์เนลตวาดลั่นขณะฟาดกำปั้นของตัวเองเข้ากับกำแพงห้องแรงๆหลายทีติดกัน

“ครับนายน้อยผู้หญิงคนนั้นต่ำเกินกว่าที่นายน้อยจะต้องทำร้ายตัวเองเพื่อเธอนะครับ”

ชายหนุ่มหยุดต่อยกำแพงห้องหันขวับมาจ้องหน้าคนสนิทเขม็ง

“ก็แค่ครั้งเดียวครั้งนี้เท่านั้นเอง”

เซอร์เกมองเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของคอร์เนลชัดเจนเขารู้ดีว่านายน้อยของตัวเองกำลังทุกข์ทรมานแค่ไหนแต่การตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสียตอนนี้มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้นายน้อยเจ็บเพราะพิษรักเมื่อจมปลักกับมันจนถอนตัวไม่ขึ้นไม่ใช่หรือ

“ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินตามล่าไอ้ยอดชายนายก็ต้องลากคอมันมาให้ฉันให้จงได้เซอร์เก...”เป็นนานเลยทีเดียวกว่าคอร์เนลจะรวบรวมสติสตังกลับคืนมาได้

“ครับนายน้อยรับรองว่าไม่เกินสามวันผมจะต้องได้ตัวนายยอดชายกลับมาแน่นอนครับแต่ว่า...คุณยาหยีก็จะมาด้วย”

“ฉันจะไปรอที่มอสโกหากแม่นั่นมีปัญญาไล่ตามพ่อของตัวเองไปถึงที่นั่นได้ฉันก็ยินดีต้อนรับและรับรองว่าฉันจะต้อนรับแม่นั่นอย่างสมเกียรติเลยทีเดียว” คอร์เนลแสยะยิ้มชิงชังดวงตาสีเขียวจัดวาวโรจน์ไปด้วยแรงโทสะ

“ผมกลัวนายน้อยจะใจอ่อนอีก”

ถึงยังไงเซอร์เกก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีคอร์เนลหัวเราะเหี้ยมขณะเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานหนังแท้ของตัวเอง

“คนไม่มีหัวใจจะใจอ่อนได้ยังไงกันล่ะวางใจเถอะเซอร์เกฉันไม่โง่ซ้ำซากแน่ๆ”

“แต่ว่าผม...”

“ออกไปได้แล้วเซอร์เกไปจัดการส่งคนไปพลิกแผ่นดินตามล่าไอ้ยอดชายให้พบแล้วพรุ่งนี้เตรียมตัวกลับมอสโกกับฉันบอกเชอรี่และคนอื่นๆให้เตรียมตัวด้วย”

คอร์เนลตัดบททุกการสนทนาด้วยการเอนกายพิงกับพนักเก้าอี้ตัวใหญ่พร้อมกับหลับตาเซอร์เกยืนจ้องมองท่าทางปวดร้าวที่ซ่อนไม่มิดของคอร์เนลอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากห้องทำงานอย่างเงียบเชียบ

เสียงปิดประตูห้องที่ถึงแม้จะแสนเบาแต่คอร์เนลที่กำลังตั้งใจฟังมันอยู่ก็ได้ยินชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอีกครั้งความเจ็บปวดสำแดงฤทธิ์ออกมาจากนัยน์ตาสีเขียวเข้มอย่างรุนแรงกรามแกร่งขบกันแน่นขณะเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือมากดโทรออก

แม้ทุกคำพูดทุกพยานหลักฐานที่เซอร์เกนำมาแสดงล้วนแต่บอกว่ายาหยีคือหญิงแพศยาผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายของตัวเองแต่เขาก็ยังอยากพิสูจน์ให้แน่ใจอยากจะพิสูจน์ให้แน่ใจอีกครั้งภาวนาอยู่ภายในอกให้ทุกอย่างที่เซอร์เกพูดเป็นเรื่องโกหกให้ตอนนี้ยาหยีกำลังนอนรอให้เขาไปรับอยู่ที่โรงแรมหรูริมหาดพัทยา

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ”

คอร์เนลกระหน่ำโทรเข้ามือถือของยาหยีเกือบยี่สิบครั้งแต่ประโยคที่ได้ยินตอบกลับมาก็ยังเป็นเสียงเดิมนั่นก็คือหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะแต่เขายังไม่ยอมละความพยายามง่ายๆหรอกคอร์เนลรีบกดโทรศัพท์ไปยังโรงแรมทันที

“ผมต้องการคุยกับผู้หญิงที่พักอยู่ห้อง905 เดี๋ยวนี้!”

“ห้อง905 เหรอคะเธอออกไปแล้วนะคะรู้สึกว่าจะออกตามหลังคุณไปแค่ครึ่งชั่วโมงเองค่ะ”

เสียงเจ้าหน้าที่โรงแรมตอบกลับมาหวานจ๋อยแต่คอร์เนลไม่ได้ฟังมันอีกเขากดตัดสายทันทีจากนั้นก็ปาเจ้าโทรศัพท์มือถือราคาแพงยิ่งกว่าทองลงกับพื้นอย่างไม่ไยดีความเดือดดาลแล่นขึ้นมาจุกอกเมื่อรู้แล้วว่าสิ่งที่เซอร์เกพูดเป็นเรื่องจริง

‘ยาหยีไปแล้ว...ไปจากเขาแล้วจริงๆคงจะนัดกับพ่อของตัวเองเอาไว้สินะ’

“นังแพศยา! ฉันจะไม่มีวันให้อภัยอีตัวแบบเธออีกเด็ดขาด” ทุกความเดือดดาลทุกแรงโทสะถูกถ่ายทอดออกมาจากคำพูดและแววตากำปั้นใหญ่ทุบลงบนโต๊ะไม้มะฮอกกานีตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าจนมันแทบล้มครืน

เพราะอย่างนี้ใช่ไหมเจ้าหล่อนถึงได้พยายามถ่วงเวลาเขานักพยายามใช้ร่างกายสวยสดผูกมัดให้เขากลับมาช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อให้พ่อของหล่อนได้หนีไปให้ไกลที่สุด

ไม่เคยรู้สึกเจ็บใจเท่านั้นมาก่อนเลยในชีวิตผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าไร้เดียงสาและแสดงละครไม่เป็นแต่เจ้าหล่อนกลับทำได้อย่างแนบเนียนทุกอย่างทำได้ดีจนเขาตามไม่ทันแถมสุดท้ายยังตลบหลังเขาซะแสนเจ็บปวด

หากตอนนี้มีใครคนหนึ่งที่ควรจะรับโทษมันก็ต้องเป็นเขานั่นแหละเพราะความโง่ของเขาทำให้ทุกอย่างมันพังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดีโง่เขลาเบาปัญญาไม่ต่างจากควายไถนาเลยแม้แต่นิดเดียว