เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่ 19-3

ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย:เมียเก็บมาเฟีย
 

ตอนที่ 19-3 (จบ)

ยาหยีมองสายที่ตัวเองไม่ได้รับด้วยด้วยสายตาเจ็บปวดหน้าจอโทรศัพท์มือถือโชว์เบอร์ของคอร์เนลที่โทรมาหาหล่อนเกือบยี่สิบครั้งแต่หล่อนก็ไม่รับและก็คงไม่กล้ารับด้วยน้ำตาไหลรินออกมาขณะทรุดกายลงบนเก้าอี้ภายในห้องเช่าแห่งหนึ่งในเมืองพัทยา

“คอร์เนล...ฉันรักคุณค่ะรักจนไม่อาจจะฟังคำเหยียดหยามคำประณามใดๆจากคุณได้อีกฉันจะจำสิ่งดีๆที่คุณมีกับฉัน” สาวน้อยร่ำไห้รุนแรงจนกายสาวสั่นสะท้าน

“และฉันจะไม่มีวันลืมคุณเลยตลอดชีวิต” มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาแห่งความเสียใจที่ไหลพรากออกมาเต็มหน้าเมื่อโทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้ามาใบหน้างามซีดเผือดหัวใจสาวสั่นระรัวเมื่อสมองร้องว่าเป็นคอร์เนลแต่เมื่อก้มลงมองก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกเบอร์หนึ่งไม่ใช่เบอร์โทรศัพท์ของผู้ชายที่หล่อนกำลังร้องไห้ด้วยความคิดถึง

หญิงสาวตัดสินใจกดรับเพราะค่อนข้างจะมั่นใจว่าเป็นบิดาและก็ใช่ท่านจริงๆเสียงของท่านดูผ่อนคลายจนหล่อนอดระบายยิ้มออกมาไม่ได้หล่อนทำไม่ผิดจริงๆที่เลือกจะช่วยบิดาแทนที่จะทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเอง

“พ่อหรือคะพ่ออยู่ไหน”

“พ่อสบายดีลูกหยีตอนนี้พ่อกำลังจะบินกลับไปที่มอสโกแต่ลูกหยีไม่ต้องห่วงพ่อแล้วนะมีคนช่วยพ่อเอาไว้แล้วพอพ่อเคลียร์ปัญหาทางนี้จบเราจะได้อยู่ด้วยกันลูกหยีดูแลตัวเองให้ดีนะอย่าให้พวกของนายน้อยทำร้ายได้อีก” คำสั่งของบิดาดังมาตามสายยาหยีรีบร้องถามด้วยความผิดหวัง

“ลูกหยีนึกว่าพ่อจะมาอยู่กับลูกหยีเสียอีกพ่อจะไปอีกแล้วเหรอคะ”

“พ่อต้องไปลูกต้องไปจัดการเรื่องบางเรื่องให้จบสิ้น”

“แต่ลูกหยีอยากอยู่กับพ่อนี่คะลูกหยี...” หญิงสาวคร่ำครวญไปตามสายแต่ผู้เป็นบิดาหาได้หยุดฟังไม่

“รอพ่ออยู่ที่เมืองไทยนะลูกหยีพ่อไปไม่นานแล้วจะรีบกลับมา” ยอดชายรีบวางสายอย่างรวดเร็วจนยาหยีร้องเรียกเอาไว้ไม่ทัน

“พ่อคะพ่อ...” เมื่อเห็นว่าสัญญาณถูกตัดลงไปแล้วหญิงสาวจึงรีบกดต่อสายหาบิดาอีกครั้งแต่ท่านก็ไม่ยอมรับสายของหล่อนอีกเลยยาหยีปล่อยโทรศัพท์ร่วงหล่นลงจากมือขณะร่ำไห้ออกมาปานจะขาดใจ

‘ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้หล่อนไม่เหลือใครข้างกายเลยทั้งบิดาทั้งคอร์เนลนี่หล่อนทำถูกหรือผิดกันแน่นะที่เลือกจะทรยศคอร์เนลเพื่อช่วยบิดาของตัวเองบิดาที่เป็นคนขโมยเพชรล้ำค่าของเขามา’

ยาหยีกัดปากแน่นจนเลือดออกแต่แปลกที่สาวน้อยหาได้รู้สึกเจ็บอีกไม่ความเจ็บปวดมันไปรวมตัวกันอยู่ที่หัวใจกันหมดแล้วเจ็บจนแทบจะขาดใจตายเจ็บจนไม่อยากจะมีลมหายใจอยู่ในโลกที่แสนโหดร้ายแบบนี้อีกแล้ว

ขณะที่บุตรสาวกำลังโศกากับความอ้างว้างอยู่นั้นยอดชายก็กำลังเดินเข้าไปในสนามบินกับคนที่บุกมาช่วยเหลือตัวเอง

“ขอบคุณเจ้านายมากนะครับที่มาช่วยเหลือผม”

“เป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว”

ยอดชายเหลียวกลับไปมองทางด้านหลังด้วยความหวาดระแวงที่ปิดไม่มิด

“ผมกลัวคนของนายน้อยจะตามมาทันจังครับเพราะหากคราวนี้นายน้อยจับผมได้อีกผมคงต้องไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมบอกที่ซ่อนเพชรสีทองกับนายน้อย”

คำพูดของยอดชายมีผลทำให้ชายร่างสูงใหญ่ที่เดินนำหน้าอยู่ชะงักเท้าทันทีก่อนจะหันกลับมามอง

“เพชรสีทองมันเป็นของฉันไม่มีวันที่ฉันจะคืนมันให้กับไอ้คอร์เนลอย่างแน่นอน”

ดวงตาคมกริบที่อัดแน่นไปด้วยความเหี้ยมโหดของบุรุษตรงหน้าทำเอายอดชายถึงกับหน้าซีดเผือดลงถนัดตา

“และกลับไปมอสโกคราวนี้หากแกยังไม่ยอมพาฉันไปเอาเพชรสีทองที่แกนำไปซ่อนไปอีกละก็...”

น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของคู่สนทนาตรงหน้านั้นมีผลทำให้ยอดชายหนาวสันหลังวูบวาบความหวาดกลัวแล่นฉิวขึ้นสูงจุกคอหอย

“ฉันจะฆ่าแกแน่...”

“อย่าทำผมครับเจ้านายผมจะพาเจ้านายไปแน่นอนครับแต่ผมยังกลัวอิทธิพลของนายน้อยอยู่เลยครับนายน้อยอาจจะส่งคนมาดักเราที่สนามบินในมอสโกก็ได้นะครับ”ยอดชายพูดออกไปด้วยความหวาดกลัวแต่คู่สนทนากลับหัวเราะร่วนซะงั้น

“มันคิดไม่ถึงหรอกว่าคนบงการจะเป็นฉันและเมื่อมันคิดไม่ถึงมันก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าตอนนี้แกกำลังจะบินกลับไปยังมอสโกถ้ำเสือของมันนั่นแหละ”

‘นั่นสินะใครจะคิดว่าคนบงการให้เขาขโมยเพชรสีทองนั่นจะเป็นผู้ชายคนนี้ไปได้’

“แต่ผมคิดว่าเราควรจะระวังตัวกันบ้างนะครับนายน้อยฉลาดเป็นกรด”

“ต่อให้มันฉลาดยิ่งกว่าบิลเกตต์มันก็ไม่มีทางชนะฉันได้หรอกเอาน่าอย่ากังวลไปเลยฉันเตรียมพร้อมสำหรับทุกอย่างนั่นแหละแกคงไม่คิดว่าคนที่ฉลาดกว่าพ่อของบิลเกตต์อย่างฉันจะยอมตกม้าตายง่ายๆแค่นี้หรอกนะ”

“ผมเชื่อเจ้านายครับ...และจะภักดีตลอดไป”

“จำคำของแกเอาไว้ให้ดีๆก็แล้วกันหากแกทรยศฉันเมื่อไรไม่ใช่แค่แกคนเดียวหรอกนะยอดชายที่ฉันจะฆ่าน่ะแต่ฉันจะให้คนไปลากลูกสาวของแกมารุมโทรมให้ตายคาเตียงเลยทีเดียว”

เจ้าของคำขู่แสนเลือดเย็นหมุนตัวเดินไปข้างหน้าแล้วแต่ยอดชายก็ยังยืนอึ้งด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดราวกับถูกปีศาจดูดวิญญาณไปจนหมด

“จะยืนเซ่ออยู่ทำไมรีบตามมาสิเครื่องกำลังจะออกแล้ว”

“ครับๆนาย”

ยอดชายรีบวิ่งตามร่างสูงใหญ่ของนายจ้างที่ตัวเองเลือกจะภักดีไปอย่างรวดเร็วพยายามฝืนยิ้มออกมาทั้งๆที่ภายในใจกำลังทุกข์ทรมานด้วยความห่วงใยในตัวบุตรสาวเหลือเกิน

“นายน้อยครับสายของเรารายงานมาว่านายยอดชายกำลังจะบินไปมอสโกคืนนี้ครับ” อีวานรีบนำข่าวที่พึ่งได้มาสดๆร้อนๆเข้ามารายงาน

“เครื่องออกกี่ทุ่ม”

คอร์เนลเค้นเสียงถามความเดือดดาลที่เกิดขึ้นจากไอ้ยอดชายกำลังถล่มหัวจิตหัวใจในอกของเขาจนยับเยินไม่มีชิ้นดี

‘มันน่าฆ่าให้ตายนักทั้งพ่อทั้งลูก!’

“หนึ่งทุ่มสิบนาทีครับ” อีวานรายงาน

“งั้นก็ออกไปแล้วน่ะสินี่มันจะทุ่มครึ่งแล้ว”

เซอร์เกพูดเสียงผิดหวังขณะชำเลืองมองใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้บูดบึ้งของคอร์เนลด้วยความเป็นห่วง

“นายน้อยไม่ต้องกังวลหรอกครับผมโทรสั่งให้คนของเราไปแฝงตัวอยู่ที่สนามบินที่กรุงมอสโกแล้วครับนายยอดชายลงเครื่องเมื่อไรเราจะขยี้มันทันที”

“ไม่ต้องทำแบบนั้น” คอร์เนลยกมือห้ามและนั่นก็ทำให้คนสนิทต่างวัยเอ่ยถามออกมาด้วยความข้องใจสุดขีด

“ทำไมล่ะครับนายน้อยมันเป็นโอกาสของเราแล้วนะครับ”

“ปล่อยให้มันลอยนวลไปอย่างนั้นแหละเราตามมันเงียบๆแล้วค่อยตลบหลังมันพร้อมๆกันให้สิ้นซากและนี่ก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เราจะได้เพชรสีทองกลับคืนมา”

ดวงตาสีเขียวดุจมรกตเนื้อดีของคอร์เนลกร้าวจัดตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งแค้นอัดแน่นอยู่ในอกจนแทบจะกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือดอยู่แล้ว

“เอ่อ...แล้วอย่างนี้นายน้อยก็รู้แล้วว่าคนบงการนายยอดชายไม่ใช่พวกเซอร์คอฟงั้นผมจะโทรไปบอกให้เมลิน่าล้มเลิกแผนการเข้าไปในคฤหาสน์เซอร์คอฟนะครับ”

คอร์เนลพยักหน้าน้อยๆ

“มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นแหละรีบโทรไปยับยั้งล่ะเพราะคฤหาสน์เซอร์คอฟน่ะเข้าไปง่ายแต่ออกยากยิ่งนัก”

“ครับนายน้อย”

เซอร์เกก้มหน้ารับคำขณะมองร่างสูงใหญ่เดินผ่านหน้าไปด้วยสายตาเป็นกังวลนายน้อยของเขากำลังทุกข์จัดทีเดียว

“เพราะผมไม่อยากเห็นนายน้อยตายทั้งเป็นเพราะลูกสาวของคนทรยศครับผมถึงได้ทำแบบนี้” พึมพำกับตัวเองแผ่วเบาก่อนจะหมุนตัวกลับหลังไปพูดกับหลานชาย

“เตรียมเครื่องบินพร้อมหรือยังอีวานนายน้อยจะเดินทางแต่เช้านะ”

“เรียบร้อยแล้วครับนักบินสามคนกับผู้ชายอีกสองคนตอนนี้สแตนด์บายรอคำสั่งจากนายน้อยอยู่บนเครื่องแล้วครับ”

“อืม...” เซอร์เกพยักหน้ารับกำลังจะก้าวเดินไปแต่อีวานก็เรียกเอาไว้เสียก่อน

“น้าเซอร์เกว่าคนบงการขโมยเพชรจะเป็นคนๆนั้นจริงๆหรือครับ”

“หุบปากไปเลยหยุดพูดได้แล้วทุกอย่างต้องมีคำสั่งจากนายน้อยเสียก่อนเข้าใจไหมถึงจะเอ่ยชื่อคนๆนั้นได้” ผู้เป็นหลานชายหน้าจ๋อยสนิทเมื่อถูกน้าชายดุเสียงกร้าว

“ครับน้าเซอร์เกอ้าว...แล้วนั่นน้าจะรีบไปไหนหรือครับ” อีวานร้องถามขึ้นเมื่อเห็นเซอร์เกรีบสาวเท้าเดินห่างออกไป

“ไปโทรหาเมลิน่า”

เซอร์เกตอบคำถามสุดท้ายของหลานชายจบแล้วก็รีบก้าวเดินออกไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็วในใจรุ่มร้อนดุจมีไฟมาแผดเผาภาวนาให้เมลิน่าบุตรสาวที่ตัวเองรักดุจดวงใจยังไม่ทันได้เข้าไปในคฤหาสน์เซอร์คอฟทีเถอะ