เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #31 : ตอนที่ 18-1

ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย:เมียเก็บมาเฟีย
 

ตอนที่ 18-1
 

ทะเลตรงหน้าสีฟ้าครามสวยจัดจริงๆสายลมเย็นฉ่ำที่พัดผ่านมาแต้มผิวกายนั้นยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวดูงดงามปานสวรรค์บนดินยาหยีถอนใจออกมาเบาๆเมื่อนึกถึงความสุขที่คอร์เนลมอบให้มาตลอดทั้งคืน

หล่อนสอบเสร็จตั้งแต่เมื่อวานนี้ตอนบ่ายสองคอร์เนลขับรถไปรับหล่อนที่หน้าตึกสอบจากนั้นก็พาหล่อนนั่งกินลมชมวิวมาจนถึงทะเลที่หาดพัทยาหล่อนกับเขานั่งดูท้องทะเลด้วยกันนั่งนับดาวบนท้องฟ้าด้วยกันอยู่นานจนท้องเริ่มหิวจากนั้นเขาก็พาหล่อนไปนั่งดินเนอร์หรูในห้องอาหารส่วนตัวกลางโรงแรมชื่อดังที่สุดในเมืองพัทยาและจากนั้นก็...

สาวน้อยแก้มแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงฉากรักเร่าร้อนยาวนานตลอดทั้งคืนของเขากับตัวเองคอร์เนลพร่ำบอกกับผิวกายของหล่อนตลอดเวลาว่าต้องการหล่อนขาดหล่อนไม่ได้แต่หล่อนรู้ดีว่ามันไม่เป็นความจริงหรอกคอร์เนลคงพูดอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนที่อยู่ใต้ร่างของเขานั่นแหละ

ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องรู้สึกเกลียดชังผู้หญิงพวกนั้นที่คอร์เนลเคยผ่านมาด้วยทำไมหล่อนต้องรู้สึกหึงหวงเขามากมายขนาดนี้นะทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าหล่อนไม่ใช่ตัวจริงสำหรับเขาสักหน่อยแต่ก็ยังอดน้อยใจเสียใจไม่ได้

‘เธอต้องหยุดรักเขาได้แล้วหยุดสักทีเถอะเพราะต่อให้รักให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีวันได้รับความรู้สึกเดียวกันกลับคืนมาหรอกยาหยีหยุดซะเถอะนะหยุดรักคอร์เนลได้แล้ว’ หญิงสาวร้องสั่งตัวเองน้ำตาซึม

“หนีลงมาเดินอยู่นี่เองไม่คิดจะปลุกผมให้ลงมาเดินเป็นเพื่อนเลยหรือไง” เสียงคนตัวโตแสนคุ้นหูดังโต้คลื่นอยู่ด้านหลังยาหยีกะพริบตาเร็วๆเพื่อไล่น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ให้ไหลกลับเข้าไปข้างในจากนั้นก็ฝืนยิ้มและหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาผู้ชายที่หล่อนคิดถึงทุกลมหายใจและก็เป็นผู้ชายที่หล่อนจะต้องเดินหนีไปในวันนี้ด้วย

“คอร์เนล...”

“ก็ผมน่ะสิรู้ไหมว่าตกใจแทบแย่ที่ตื่นมาแล้วไม่เจอคุณ” อ้อมแขนของเขายังให้ความรู้สึกดีเช่นเดิมยาหยีกอดตอบคนตัวโตด้วยความรู้สึกรักหมดใจ

‘ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอ้อมกอดของคนที่ไม่ได้รักกันจะอบอุ่นได้ถึงเพียงนี้’

“ฉันเห็นคุณพึ่งจะได้นอน” อู้อี้ตอบออกไปหน้าแดงก่ำแล้วยิ่งเห็นสายตาที่คอร์เนลมองมาด้วยแล้วก็ยิ่งขัดเขินเขาจ้องเอาๆแบบไม่เกรงอกเกรงใจกันเลยสักนิดนี่ถ้าฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนทางสายตาได้เขาคงทำไปแล้วล่ะ

ยาหยีร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัวเลือดในกายทุกหยาดหยดเดือดพล่านร้อนฉ่าคอร์เนลใช้สายตาแบบนี้มองหล่อนทุกครั้งยามที่ร่วมรักกันมันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจและหวงแหนแบบที่บุรุษเพศมีต่อสตรีที่เขายังไม่เบื่อหน่าย

“ก็ใครกันล่ะทำให้ผมแทบไม่ได้นอน”

ริมฝีปากร้อนผ่าวกดลงมาบนหน้าผากมนของหล่อนหนักหน่วงคอร์เนลพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าก่อนจะมาอ้อยอิ่งอยู่ที่กลีบปากอิ่มของหล่อนเนิ่นนาน

“คุณน่ารักมากรู้ไหมเมื่อคืนน่ารักจนผมคิดว่าตัวเองคงปล่อยคุณไปง่ายๆไม่ได้เสียแล้วล่ะ”

‘แต่ฉันต้องไป’

ยาหยีร้องบอกกับตัวเองในใจแต่ไม่ได้พูดออกไปให้ผู้ชายหล่อระเบิดตรงหน้าได้ยินหล่อนยังคงปั้นยิ้มหวานๆให้กับเขาเช่นเดิม

“เราคงต้องอยู่ด้วยกันอีกนานทีเดียวจนกว่า...”

“จนกว่าคุณจะเบื่อใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่ผมจะเบื่อจนกว่าเราจะหมดความปรารถนาในตัวของกันและกันต่างหากเมื่อถึงวันนั้นเราก็จะจากกันด้วยดี”

คอร์เนลก็ยังใจร้ายเหมือนเดิมยาหยีคิดด้วยความเจ็บปวดงั้นก็คงไม่ผิดหากหล่อนจะหนีไปในวันนี้ไปพร้อมๆกับบิดาของตัวเองไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ไกลชนิดที่ว่าคอร์เนลไม่สามารถตามเจอได้เลย

แต่คอร์เนลจะตามหาหล่อนทำไมกันล่ะในเมื่อหล่อนมันก็แค่อีตัวคนหนึ่งที่บริการได้ถูกใจเขาเท่านั้นเองไม่มีอะไรลึกซึ้งมากมายกว่านี้เลยสักนิด

“ค่ะ...”

ชายหนุ่มเปลี่ยนจากกอดรัดมาเป็นโอบประคองร่างอรชรแทนเขารั้งยาหยีให้เดินไปตามชายหาดสีขาวที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาช้าๆอย่างสบายอารมณ์เขากำลังอารมณ์ดีถึงขนาดฮัมเพลงเชียวแหละซึ่งตรงข้ามกับหล่อนโดยสิ้นเชิง

“ผมจะปล่อยพ่อของคุณให้เป็นอิสระในคืนพรุ่งนี้และคุณก็ต้องไปจากนายน้อยในวันพรุ่งนี้ด้วยเช่นกันอย่าผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับผมล่ะไม่อย่างนั้นผมจะเด็ดหัวพ่อของคุณด้วยมือของผมเองอย่างแน่นอน”

“ฉันจะทำตามที่รับปากไว้กับคุณแน่นอน...ฉันสัญญา”

คำพูดของหล่อนกับเซอร์เกที่สนทนากันในตอนเช้าของเมื่อวานนี้ยังดังก้องอยู่ในสมองชัดเจนและมันก็ทำให้หล่อนเจ็บจนแทบจะกระอักเลือดทีเดียวเมื่อรู้ว่าเวลาแห่งการพลัดพรากเดินทางเข้ามาใกล้ในทุกขณะ

“ผมไม่เคยเห็นพระอาทิตย์วันไหนสวยเท่าพระอาทิตย์วันนี้มาก่อนเลยดูสิลูกหยีที่ขอบฟ้านั่นน่ะ”

หญิงสาวมองตามนิ้วเรียวยาวสีแทนไปแล้วก็ได้เห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังปีนป่ายขึ้นสู่ขอบฟ้ามันสวยงามจริงๆนั่นแหละสวยงามจนผู้ชายหัวใจกระด้างเอ่ยปากชมออกมา

“สวยไหม?”

“เอ่อ...สวยค่ะสวยมาก...”

สาวน้อยตอบตะกุกตะกักหัวใจถูกความโศกเศร้าบดบังจนมองไม่เห็นความสวยสดรอบๆตัวอย่างที่คอร์เนลเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว

คอร์เนลหยุดเดินเอาดื้อพร้อมๆกับหันมาเผชิญหน้ากับหล่อนนัยน์ตาสีเขียวจัดจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของหล่อนนิ่งก่อนที่ริมฝีปากแสนวิเศษของเขาจะเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา

“แต่ถึงพระอาทิตย์วันนี้จะสวยแค่ไหนแต่มันยังเทียบกับความงามแค่ครึ่งหนึ่งของคุณไม่ได้เลยนะลูกหยีในสายตาของผมคุณสวยงามเหลือเกิน”

“คอร์เนล...” เมื่อเห็นสายตาเหลือเชื่อของยาหยีคอร์เนลจึงรีบย้ำความคิดของตัวเองออกไปอีก

“ผมไม่เคยโกหกหรอกนะไม่ชอบโกหกด้วย”

เขายกมือขึ้นปัดเส้นผมนุ่มออกจากใบหน้าให้หล่อนด้วยความอ่อนโยนอ่อนโยนซะจนหัวใจของหล่อนกระตุก

“แต่อาจจะมีบางเรื่องที่ผมจำเป็นต้องโกหก”

“เรื่องอะไรคะบอกได้ไหม”

ศีรษะทุยได้รูปสวยของคอร์เนลส่ายน้อยๆก่อนที่เจ้าของจะฉีกยิ้มกว้างให้หล่อน

“ถึงเวลาแล้วจะบอกแต่ตอนนี้เราไปกินข้าวมื้อเช้ากันก่อนเถอะเดี๋ยวบ่ายๆต้องกลับกรุงเทพฯกันแล้ว”

คอร์เนลสังเกตเห็นใบหน้าของยาหยีสลดลงไปถนัดตาเขาคิดว่าหญิงสาวคงอยากอยู่เที่ยวต่อจึงพูดปลอบใจออกไปทั้งๆที่จริงๆแล้วยาหยีกำลังเสียใจที่จะต้องไปจากเขาตลอดกาลต่างหาก

“ผมสัญญานะว่าจะหาเวลาพาคุณมาเที่ยวแบบนี้อีกให้ได้และเราจะต้องอยู่ดื่มด่ำกับความงามของธรรมชาติให้นานกว่านี้เชื่อผมนะแม่ลูกหยีแสนหวาน”

ยาหยีฝืนยิ้มให้กับคอร์เนลก่อนจะเดินเคียงคู่ไปกับคนตัวโตมุ่งหน้ากลับสู่โรงแรมสุดหรูที่เป็นที่พักของเขากับหล่อนมาตลอดทั้งคืนด้วยหัวใจที่ร้าวระทม