เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 18-2

ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย:เมียเก็บมาเฟีย
 

ตอนที่ 18-2
 

เซอร์เกให้อีวานหลอกล่อบอดี้การ์ดที่คุมหน้าเรือนคุมขังของยอดชายออกไปที่อื่นชั่วคราวจากนั้นตัวเองก็เดินหายเข้าไปในห้องพักของตัวเองเพื่อจะอำพรางกายเข้าไปช่วยนักโทษแต่เขายังไม่ทันจะได้สวมใส่ชุดดำปิดหน้าปิดตาที่เตรียมไว้ได้สำเร็จเลยอีวานหลานชายก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเรียกเสียก่อนเซอร์เกรีบเปิดประตูรับและถามด้วยความข้องใจทันที

“เกิดอะไรขึ้นหรืออีวานทำไมมีเสียงปืนดังขึ้นล่ะ”

“น้าเซอร์เกจ้างคนอื่นเข้ามาช่วยนายยอดชายหรือเปล่าครับ” อีวานละล่ำละลักถามด้วยความเหนื่อยหอบเพราะวิ่งมาตลอดทาง

ผู้เป็นน้าชายส่ายหน้าพรืด

“ไม่มีนี่ก็นี่ไงฉันกำลังจะไปช่วยนายยอดชายแล้วใครยิงปืน”

“คนที่บุกเข้ามาช่วยนายยอดชายครับมันยิงคนของเราเจ็บไปถึงสามคน”

คำบอกเล่าของหลานชายทำเอาเซอร์เกถึงกับอึ้งไปด้วยความตกใจ

“ใคร?ใครมันมาช่วยนักโทษพวกมันรู้ได้ยังไงว่าวันนี้ทางจะสะดวก”

“ผมว่าต้องเป็นไอ้ตัวบงการขโมยเพชรสีทองแน่ๆเลยแล้วนายยอดชายโกหกเราทุกอย่างด้วยเพชรต้องยังอยู่กับไอ้คนที่มาช่วยมันนั่นแหละมันคงกลัวว่านายยอดชายจะปากโป้งเลยต้องมาเอาตัวไป”

เซอร์เกกัดฟันแน่นนึกละอายใจนักที่มีส่วนทำให้คอร์เนลชวดที่จะได้รู้ที่ซ่อนของเพชรสีทองเพราะความคิดโง่ๆของเขาคนเดียวแท้ๆ

“ไอ้ยอดชายมันเล่นละครได้เนียนจริงๆเล่นจนฉันเชื่อว่าเพชรน่าจะอยู่กับพวกเซอร์คอฟแต่ถ้ามีคนมาช่วยถึงเมืองไทยแบบนี้ไม่น่าจะใช่พวกเซอร์คอฟแล้วล่ะมันต้องเป็นคนในซีร์ยานอฟนี่แหละ” เซอร์เกถอดชุดดำที่ใส่ได้ครึ่งๆกลางๆออกจากตัวด้วยความเจ็บใจ

“เราไม่น่าหลงกลพวกมันเลยมันคงจับตามองดูเรามาหลายวันแล้ว” คนสนิทวัยกลางคนตั้งข้อสังเกต

“ถ้าอย่างงั้นก็มีเกลือเป็นหนอน”

อีวานแทรกขึ้นเซอร์เกหันไปมองหน้าหลานชายนิ่งนานอย่างใช้ความคิดจากนั้นก็ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรหาคอร์เนลทันที

“นายน้อยครับมีคนเข้ามาช่วยนักโทษครับมันยิงคนของเราบาดเจ็บไปสามคนผมกับอีวานไม่เป็นไรครับนายน้อยรีบกลับมาเถอะครับ”

“นายน้อยว่ายังไงบ้างครับน้าเซอร์เก” อีวานถามเสียงหวาดหวั่น

“นายน้อยไม่ได้ว่าอะไรบอกเพียงแต่ว่าจะรีบกลับมาแต่น้ำเสียงค่อนข้างช็อกทีเดียว” เซอร์เกเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกงตามเดิมก่อนจะก้าวยาวๆออกไปจากเรือนพักเพื่อมุ่งหน้าไปหาร่องรอยการปล้นตัวนักโทษที่เรือนคุมขังอีวานรีบวิ่งตามไป

“แล้วเรื่องของคุณยาหยีล่ะครับจะทำยังไงดี”

“ก็ไม่ต้องทำยังไงในเมื่อพ่อของเธอหนีไปได้แล้วเธอก็ต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน” เซอร์เกพูดทั้งๆที่ยังไม่หยุดเดิน

“แต่เราไม่ได้เป็นคนช่วยพ่อของเธอตามที่ได้ตกลงกันไว้นะครับน้าเซอร์เก” อีวานค้านรู้สึกสงสารยาหยีขึ้นมาตงิดๆทั้งๆที่เมื่อก่อนตั้งป้อมไม่ชอบหน้าเป็นคนแรก

เซอร์เกหยุดเดินและหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหลานชายที่เดินตามมาด้วยใบหน้าถมึงทึง

“ใครช่วยก็ไม่สำคัญหรอกมันสำคัญที่ว่าเธอต้องไปจากชีวิตของนายน้อยตามสัญญาที่ได้ให้ไว้กับฉันอย่างไม่มีทางบิดพลิ้วได้”

“แล้วถ้าหากนายน้อยตามหาเธอล่ะน้าจะทำยังไงน้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่าคนระดับนายน้อยไม่มีทางหาผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งไม่เจอแน่นอน”

ผู้เป็นน้าชายถอนใจออกมาดวงตาคมกริบมืดดำลึกลับ

“เราก็ทำให้นายน้อยไม่คิดจะตามหาเธออีกต่อไปสิแค่นี้ทุกอย่างก็จบนายน้อยของเราก็จะกลับมาเป็นหนุ่มหล่อในฝันที่ไม่มีสาวๆคนไหนเอื้อมถึงอย่างที่เคยเป็นมาตลอดชีวิตอีกครั้ง”

เซอร์เกเดินจากไปแล้วทิ้งให้อีวานผู้เป็นหลานชายได้แต่ยืนทอดถอนใจอยู่เพียงลำพังด้วยความรู้สึกผิดในใจเหลือแสน

‘นี่เขาทำถูกหรือผิดนะที่สนับสนุนให้น้าเซอร์เกทำแบบนี้’

“มีอะไรหรือคะคอร์เนล”

แม้จะพอเดาออกว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นแต่หญิงสาวก็ยังแสร้งถามออกไปด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาหล่อนไม่อยากให้เวลานี้มาถึงเลยเวลาที่ต้องแยกจากกันชั่วนิรันดร์

“มีปัญหาเกิดขึ้นที่บ้านเราคงต้องกลับกันแล้ว”

คนตัวโตที่กำลังดื่มด่ำกับเต้างามเปลือยเปล่าของหล่อนขยับกายจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกมือบางรั้งเอาไว้เสียก่อน

“อย่าไปเลยนะคะ...อยู่กับฉันอีกนิด”

ดวงตาสีเข้มดุจมรกตเต็มไปด้วยความกังขาขณะจ้องมองใบหน้าของหล่อนยาหยีปั้นยิ้มหวานฉ่ำกลบร่องรอยเศร้าหมองในดวงตาของตัวเองเอาไว้อย่างแนบเนียนกลีบปากสาวยิ้มกว้างเมื่อเอื้อนเอ่ยวาจาออกไป

“เรายังไม่จบกันเลยนะคะ...ที่ตั้งใจไว้น่ะ”

คอร์เนลยิ้มบางๆใช่...เขายังทำไม่จบยกเลยแต่...เขาต้องรีบกลับการหลบหนีไปของนายยอดชายเป็นเรื่องใหญ่มากกว่าเซ็กส์ร้อนๆจากยาหยีนักและหากเจ้าหล่อนรู้ว่าพ่อของตัวเองสามารถหนีรอดอุ้งมือของเขาไปได้แล้วละก็หล่อนยังจะยอมให้เขาตักตวงความสุขอยู่อย่างนี้อีกไหมยาหยีจะยอมปล่อยให้เขาจูบและครอบครองด้วยความเร่าร้อนอยู่อีกหรือเปล่า

คำตอบก็คือ‘ไม่’ แน่นอนว่ายาหยีไม่มีทางอยู่กับเขาต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียวดังนั้นวิธีที่จะทำให้เจ้าหล่อนไม่มีทางเดินไปจากเส้นทางชีวิตของเขาก็คือการพลิกแผ่นดินตามล่าไอ้ยอดชายให้กลับมาอยู่ในอุ้งมือเช่นเดิม

“เราจะไปต่อกันที่บ้าน...ในห้องนอนของเรา” คอร์เนลพยายามแกะแขนของยาหยีออกจากตัวแต่เจ้าหล่อนไม่ยอมง่ายๆ

“ไม่ค่ะฉันทนไม่ไหวฉันต้องการคุณอีก”

ว่าแล้วแม่เจ้าประคุณก็จัดการพลิกร่างของตัวเองขึ้นมาอยู่ด้านบนก้มลงประกบปากลงจูบเขาอย่างโหยหาชายหนุ่มอยากจะผลักไสแต่ก็ต้านทานแรงเสน่หาจากยาหยีไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

ก็ดูแม่เจ้าประคุณสิจูบเอาๆแถมยังแหย่ลิ้นเล็กๆเข้ามาในอุ้งปากของเขาเสียอีกแม้ว่ากิริยาของหล่อนจะยังดูเงอะงะไม่ช่ำชองเหมือนกับสาวๆที่เขาเคยผ่านมาแต่มันก็ทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่งได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“ลูกหยี...พอก่อนผมไม่มีเวลา...จริงๆ”

คอร์เนลครางลึกในลำคอพยายามกัดฟันขัดขืนแต่ก็แพ้ไม่เป็นท่าเมื่อแม่เจ้าประคุณเลื่อนใบหน้าลงมาตวัดปลายลิ้นของตัวเองกับหัวนมเล็กๆของเขาที่ซ่อนอยู่ในกลุ่มเส้นขนหยิกหยอยแรงๆจนชายหนุ่มถึงกับสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งตัว

“ลูกหยี...คุณกำลังจะฆ่าผมนะ”

“คอร์เนล...อยู่เฉยๆค่ะ” เตือนเสียงหวานขณะก้มลงดูดลิ้มชิมเนื้อหนุ่มด้วยลีลาเลียนแบบกับที่คอร์เนลเคยทำกับร่างกายของหล่อนทุกอย่างแถมยังทำได้ดีจนคนนอนร้องครางให้คะแนนเต็มสิบอีกต่างหาก

“ลูกหยี...”

ฝ่ามือนุ่มลูบไล้ไปทั่วทั้งกายหนุ่มดูดดื่มความหวานฉ่ำไปทั่วทั้งอณูเนื้อชายหล่อนอยากจะเก็บความทรงจำเหล่านี้เอาไว้อยากจะเก็บความรักครั้งสุดท้ายก่อนที่จะต้องจากกันชั่วนิรันดร์เอาไว้หล่อเลี้ยงหัวใจตัวเองยามที่ต้องยืนอยู่เพียงลำพัง

“หลับตานะคะฉันจะทำให้คุณมีความสุข”

สาวน้อยเลื่อนตัวขึ้นมาจูบปากเซ็กซี่อีกครั้งเต้างามอวบใหญ่ถูไถบดเคล้ากับแผงอกกว้างกำยำจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันคอร์เนลคำรามออกมาอย่างสิ้นสุดความอดทนชายหนุ่มกำลังจะจับร่างอรชรที่กำลังส่ายเลื้อยปานงูของยาหยีให้พลิกกลับลงไปนอนใต้ร่างแต่หญิงสาวกลับร้องห้ามไว้ซะก่อน

“ฉันอยากให้คุณเป็นม้าค่ะ”

“ลูกหยี...ผมไม่ไหวแล้ว”

คนครางตัวเกร็งสะท้านเยือกกัดฟันนอนหลับตารับความรัญจวนแสนหวานที่เกิดจากปากลิ้นและฝ่ามือนุ่มๆของสาวน้อยที่คร่อมทับอยู่บนกายและความเสียวกระสันเจียนคลั่งที่ได้รับก็ทำให้เขาไม่ได้เอะใจกับท่าทางของยาหยีเลยแม้แต่นิดเดียว

“ทนอีกนิดหนึ่งสิคะอีกนิดเดียว...”

สาวน้อยพรมจูบไปทั่วทั้งเรือนกายแกร่งทุกสัมผัสทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความอ่อนหวานอ่อนโยนและหัวใจคอร์เนลร้องคำรามด้วยความรัญจวนครั้งแล้วครั้งเล่าอ้อนวอนขอร้องให้แม่ลูกหยีแสนหวานมอบความสัมพันธ์ขั้นสุดท้ายให้แก่เขาเสียที

“ลูกหยี...ได้โปรดผมทนไม่ไหวแล้วนะ”

ยาหยีเงยหน้าจากผิวหนุ่มยิ้มหวานฉ่ำมอบให้แก่หนุ่มหล่อที่นอนดิ้นพราดอยู่ใต้ร่างของหล่อนวางสองมือนุ่มกับแผงอกกว้างรกรุงรังของเขาเอาไว้ก่อนจะก้มลงไปกระซิบชิดปากร้อนผ่าวของผู้ชายใต้ร่างแผ่วเบา

“ของดีต้องรออีกนิดค่ะ”

มันช่างเป็นคำพูดวาบหวามเหลือเกินในความคิดของคอร์เนลชายหนุ่มหลุดเสียงครางออกมาเบาๆใช้สองมือตรึงท้ายทอยของยาหยีเอาไว้มั่นขณะยกศีรษะของตัวเองขึ้นไปขยี้จูบเร่าร้อนจนกลีบปากสาวบวมเป่ง

“บอกแล้วไงว่าไม่รอ”

“ไม่มีความอดทนเลยนะคะ” สาวน้อยยิ้มหวานชิดปากของคนตัวโตมือนุ่มลูบไล้ไปตามเนื้อหนุ่มเรียบตึงของคอร์เนลด้วยความหลงใหล

“อะไรที่เกี่ยวกับคุณผมรอไม่ได้ทั้งนั้นแหละ”

“ว้าย!คอร์เนลน่ะ”

สาวน้อยร้องขัดใจเมื่อพ่อคนตัวโตใช้ช่วงเวลาที่หล่อนเผลอพลิกขึ้นมาทาบทับเสียเองปากร้อนผ่าวก้มลงรวบปานถันสีกุหลาบแล้วดึงแรงๆจนเจ้าของร่างร้องครางลั่น

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รอแล้วขืนรอผมตายพอดี”

หนุ่มหล่อไม่สนใจอาการดิ้นพราดของยาหยีเลยแม้แต่น้อยเขายังคงรุกรานเต้างามสองข้างสลับกันไปมาด้วยความหิวกระหายขยี้ขยำจนมันแทบบี้แบนคามือขณะที่สะโพกเพรียวแกร่งส่ายไปมาอย่างหยอกเย้า

“ผมยอมตายเพื่อให้ได้คุณนะลูกหยี”

แม้จะพยายามกัดฟันเพื่อข่มแรงปรารถนาเอาไว้มากแค่ไหนแต่สุดท้ายแล้วคอร์เนลก็ไม่สามารถยืดเวลาแห่งการเล้าโลมต่อไปได้อีกแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวเขาครอบครองกายสาวอย่างรุนแรงดื่มด่ำกับความรัดรึงแสนหวานที่สาวน้อยมอบให้ด้วยความเต็มอกเต็มใจปนหิวกระหาย

เขาไม่เคยพบกับความสุขแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตไม่เคยมีใครทำให้เขารู้จักสวรรค์มาก่อนแต่ยาหยีทำได้หล่อนไม่ใช่แค่ทำให้เขารู้จักกับสรวงสวรรค์เท่านั้นแต่หล่อนทำให้เขาสามารถขึ้นไปยืนตระหง่านอยู่บนฉิมพลีนั่นได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ

“ลูกหยี...ยาหยีของผม...”

ไม่มีคำพูดใดจะสามารถมาบรรยายความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้ตอนที่เขากำลังสั่นระริกร่างกายเกร็งกระตุกอย่างสุขสมอยู่บนร่างอรชรความซ่านสยิวที่กำลังกัดกินไปทั่วทั้งกายหนุ่มทำให้เขาไม่รู้สึกเจ็บสักนิดเมื่อยามที่สาวน้อยจิกเล็บคมๆลงมาบนหัวไหล่ทรงพลังของตัวเอง

คอร์เนลก้มลงมองสาวน้อยที่มอบของขวัญล้ำค่าให้กับตัวเองด้วยสายตาอ่อนหวานเจ้าหล่อนกำลังหลับตาพริ้มห่อปากเผยอบอกให้รู้ว่าหล่อนเองก็กำลังดื่มด่ำอยู่กับสวรรค์ชั้นเจ็ดเหมือนๆกับเขานั่นแหละ

“ลูกหยี...”คนตัวโตก้มลงจูบแผ่วเบาที่หน้าผากกว้าง

“คอร์เนล...”

หลังจากความสุขพร่างพราวลดความรุนแรงลงสาวน้อยก็ลืมตาขึ้นมองผู้ชายบนร่างเขายังอยู่แนบชิดไม่ถอยห่างไปไหนแล้วเขาก็ยังยิ้มให้กับหล่อนอีก

“ยั่วเก่งมากจนผมลืมปัญหาที่บ้านไปเลยให้ตายสิ”

“แล้วชอบไหมคะ”

ยาหยียกมือทั้งสองข้างขึ้นลูบสันกรามกระด้างของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าสามีแผ่วเบา

“เรียกว่าคลั่งไคล้จะตรงประเด็นกว่ามั้งทูนหัว”

คอร์เนลอมยิ้มมองภรรยาด้วยสายตาร้อนแรงสมองนึกถึงการตอบสนองที่กระตือรือร้นของเจ้าหล่อนไม่ยอมหยุดและมันก็มีผลทำให้เขาเกิดความต้องการอีกครั้งแต่ไม่ได้...ตอนนี้ไม่ได้...เขามีงานใหญ่ที่ต้องกลับไปทำคิดได้เช่นนั้นชายหนุ่มก็พลิกตัวลงจากร่างอรชรอย่างรวดเร็วเร็วจนสาวน้อยรั้งเอาไว้ไม่ทัน

หญิงสาวพยายามซ่อนน้ำตาแห่งความโศกเศร้าเอาไว้ในอกขณะผุดลุกขึ้นนั่งตามคนตัวโต

“คุณจะไปแล้วหรือคะ”

คอร์เนลที่กำลังจะก้าวลงจากเตียงหันกลับมามองด้วยสายตากังขา

“ทำไมถามแบบนี้ล่ะลูกหยีเราก็ต้องไปด้วยกันนั่นแหละ”

ไม่มีคำตอบออกจากปากของยาหยีอีกนอกจากความเงียบงันเท่านั้นหญิงสาวนั่งมองคนตัวโตที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำด้วยสายตาเจ็บปวดอีกไม่กี่นาทีแล้วสินะที่จะต้องจากกันมือบางรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาที่ไหลรินออกมาทิ้งทันทีเมื่อคอร์เนลก้าวออกมาจากห้องน้ำร่างกายกำยำใหญ่โตไปทุกส่วนเดินโทงๆมุ่งหน้าไปที่ตู้เสื้อผ้าแบบฝังติดผนังเขาก้มๆเงยๆอยู่ไม่นานก็หล่อเหลาสมบูรณ์แบบอยู่ในชุดลำลองสีน้ำเงินอมดำ

“อาบน้ำเถอะลูกหยีผมรีบจริงๆ”

เขาเดินมาหยุดตรงหน้าของหล่อนยาหยีลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆที่เนื้อตัวเปลือยเปล่าโผเข้ากอดร่างสูงใหญ่ของคอร์เนลเอาไว้แน่นเขย่งปลายเท้าขึ้นบดจูบกับปากเร้าใจของเขาด้วยความเร่าร้อนคอร์เนลครางออกมากับความหวานฉ่ำที่ยาหยีกำลังยัดเยียดให้แต่เพียงไม่นานเขาก็ดันร่างเกลี้ยงเกลาของเจ้าหล่อนออกจากตัว

“ผมมีธุระจริงๆอาบน้ำเถอะ”

เท้าใหญ่เคลื่อนพาคอร์เนลถอยหลังออกไปจากร่างเย้ายวนกวนตัณหาของยาหยีหลายก้าวเลยทีเดียวพร้อมๆกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกล้ำ

“ผมไม่รู้หรอกว่าวันนี้คุณเป็นอะไรไปถึงได้ยั่วผมตลอดเวลาแต่ขอให้รู้ว่าผมจะชดเชยให้คุณอย่างเต็มที่เมื่อเราอยู่บนเตียงในห้องนอนของผม”

‘แต่ฉันไม่มีโอกาสกลับไปที่นั่นแล้วนี่ไม่มีโอกาสจะได้เห็นคุณอีกแล้ว’

ยาหยีคร่ำครวญโศกาอยู่ภายในอกแต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางที่ตัวเองจะร่ำไห้ออกไปได้จึงเปลี่ยนเป็นปั้นยิ้มขมขื่นมอบให้กับเขาแทน

“กอดฉันอีกสักครั้งได้ไหมคะกอดให้แน่นๆ”