เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 2-4

‘เป็นครั้งแรกที่ยาหยีรู้สึกว่าผู้ชายมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้’

ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เมื่อได้สบตากับผู้ชายที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มบุรุษชุดดำหกเจ็ดคนตรงหน้า เขาตรึงหล่อนไว้อย่างแน่นหนาด้วยนัยน์ตาสีเขียวดุจมรกตเนื้อดี หล่อนขยับตัวไม่ได้ หายใจก็ไม่ออก รู้สึกว่าร่างกายขานรับต่อเสน่ห์ทางเพศของเขาอย่างบ้าคลั่ง

เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้ หล่อนไม่เคยชายตาแลผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยในชีวิต ไม่ว่าจะหล่อเลิศแสนดีแค่ไหนก็ตาม แต่ทำไมกับผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่หล่อนไม่รู้จักแม้แต่ชื่อซึ่งยืนอยู่ตรงหน้ากลับทำให้หัวใจของหล่อนเต้นระส่ำอย่างรุนแรง เขาทำให้หล่อนรู้สึกถึงอารมณ์บางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน

หญิงสาวพยายามรวบรวมสติสตังทั้งหลายที่บินหนีไปตั้งแต่สบตากับผู้ชายหล่อระเบิดตรงหน้า แต่มันก็ทำได้ยากยิ่ง เพราะผู้ชายตรงหน้ามีเสน่ห์เหลือเกิน หล่อนไม่สามารถละสายตาจากความสมบูรณ์แบบไร้ที่ติของเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

ไม่ว่าจะเป็นผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำที่ตัดอย่างประณีต คิ้วดกดำยาวขนานกับดวงตายาวรีสีเขียวดุจมรกตน้ำงาม จมูกโด่งเป็นสันแบบผู้ดี กรามแกร่งดุดัน คางหยักบึกบึน และที่น่ามองที่สุดก็คือริมฝีปากสีสดได้รูปคู่นั้น

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในโลกใบนี้จะยังมีผู้ชายที่หล่อเหลามีเสน่ห์ราวกับไม่ใช่คนจริงๆ แบบนี้หลงเหลืออยู่อีก ก็ดูสิ แม้เขาจะอยู่ท่ามกลางชายฉกรรจ์ถึงหกเจ็ดคนที่แต่งกายไม่ต่างกันแม้แต่นิดเดียว แต่ความโดดเด่นและแรงดึงดูดของเขาก็ยังพุ่งเข้าใส่หน้าของหล่อนอย่างรุนแรงจนแทบหงายหลัง

“ลูกหยีดูนั่น ผู้ชายคนนั้นหล่อระเบิดเลยอะ หล่อราวกับเทพบุตร”

เสียงอุทานของลินดาที่เดินตามมาข้างหลังทำให้ยาหยีได้สติ หญิงสาวรีบละสายตาจากคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว พร้อมๆ กับก้มลงมองปลายเท้าของตัวเองแทน

“หล่อมากเลย แต่เอ...ทำไมเขาจ้องเธอเขม็งแบบนั้นนะ”

คำพูดของลินดาทำให้ยาหยีช้อนตาขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง และมันก็เป็นความจริง ผู้ชายรูปหล่อคนนั้นยังคงมองมาที่หล่อนเช่นเดิม

“เธอรู้จักเขาเหรอลูกหยี นี่อย่าบอกนะว่าเธอมีแฟนเป็นฝรั่งน่ะ” ลินดาพูดออกมาอย่างเหลือเชื่อ แต่ยาหยีก็รีบปฏิเสธความเข้าใจผิดนั้นซะก่อน

“ไม่ใช่นะ ฉันไม่รู้จักเขาสักหน่อย พึ่งเจอครั้งแรกพร้อมๆ กับเธอนั่นแหละ ไปเรียนกันเถอะ สายแล้ว”

ยาหยีรีบดึงมือลินดาที่เอาแต่โปรยยิ้มหวานให้กับผู้ชายคนนั้นให้เดินตามตัวเองมา แต่ยังก้าวไม่ทันครบสามก้าวด้วยซ้ำ เสียงห้วนกระด้างของผู้ชายคนนั้นก็ดังขึ้นซะก่อน หล่อนหยุดชะงักทันทีด้วยความตกใจ

“ไหนว่าไม่รู้จักไง ทำไมเขาเรียกชื่อเธอถูกล่ะลูกหยี แหม! เก็บเงียบเชียวนะแฟนหล่อๆ เนี่ย” ลินดาแซวเพื่อนด้วยความอิจฉาเมื่อได้ยินหนุ่มหล่อระเบิดนัยน์ตาสีเขียวเรียกชื่อเพื่อนสนิทเป็นภาษาที่แสนคุ้นหู นั่นก็คือภาษารัสเซีย ซึ่งเป็นภาษาที่หล่อนกับยาหยีเลือกเป็นวิชาเอก

“ไม่ใช่นะ ฉันไม่รู้จักเขาจริงๆ”

ยาหยียืนกรานกับเพื่อนสนิทเสียงแข็ง ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับผู้ชายสุดหล่อที่ตอนนี้เดินผ่านวงล้อมของชายชุดดำออกมาแล้วด้วยความแคลงใจ

“ฉันจำได้ว่าไม่รู้จักคุณนะคะ”

“แต่ผมรู้จักคุณ และรู้จักดีซะด้วย”

คอร์เนลหรี่ตามองสตรีตรงหน้าด้วยความทึ่งจัด หล่อนน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาตลอดสามสิบกว่าปีก็ว่าได้ เจ้าหล่อนสวยหวานจนเขาถึงกับต้องกะพริบตาติดๆ กันหลายครั้งเลยทีเดียวเมื่อตอนที่เห็นหล่อนเดินลงบันไดหอพักมา

หนุ่มหล่อกัดฟันแน่นข่มความปรารถนาแน่นอกที่มันพลุ่งพล่านขึ้นมาโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าเอาไว้สุดกำลัง หงุดหงิดกับร่างกายไม่รักดีของตัวเองนักที่มีปฏิกิริยาขานรับต่อเสน่ห์นางของแม่ลูกสาวของคนที่ตัวเองกำลังตามล่ารุนแรงถึงเพียงนี้

เจ้าหล่อนดูเป็นผู้หญิงไปทั้งเนื้อทั้งตัวทั้งๆ ที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อย หล่อนดูเย้ายวนและน่าหลงใหล ผู้คนรอบกายกลายเป็นท่อนไม้ไปในทันทีเพียงแค่ได้สบตากับหล่อนเท่านั้น

แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าไม่ควรจะให้ความสนใจกับผู้หญิงคนนี้เกินความจำเป็น แต่สายตาเจ้ากรรมมันก็ไม่สามารถละจากใบหน้างดงามของเจ้าหล่อนได้แม้แต่วินาทีเดียว ใบหน้าของหล่อนงดงามและดึงดูดสายตาของเขาได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ ไม่ว่าจะเป็นดวงตากลมโตสีดำขลับหวานซึ้ง คิ้วโก่งดุจคันศร จมูกโด่งเชิดแบบสาวหัวรั้น แต่ที่ที่เขาจ้องมองนานที่สุดกลับเป็นริมฝีปากอิ่มเอิบและน่าจูบเป็นที่สุดคู่นั้น

ให้ตายเถอะ ทำไมเขาต้องรู้สึกว่าตัวเองหัวใจเต้นแรงแบบนี้ด้วยนะ ทำไมเจ้าความรู้สึกอยากลิ้มลองรสสาวของแม่สตรีตรงหน้าถึงลุกโชนขึ้นมาอย่างแรงกล้าเช่นนี้ มันรุนแรงจนเลือดหนุ่มเดือดพล่าน สมองจินตนาการถึงฉากรักของเขากับแม่สาวตรงหน้าบนเตียง

หรือว่าเขากำลังจะตกหลุมรัก โอ้...ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เขาก็แค่ไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายวันเท่านั้นเอง ความต้องการทางเพศถึงได้กำเริบขึ้นมาแบบนี้ คอร์เนลร้องบอกตัวเองในอกอย่างดุเดือด แต่กระนั้นก็ยังไม่สามารถห้ามสายตาของตัวเองให้ละจากร่างสลักเสลาของสตรีตรงหน้าได้

แม้จะทึ่งในความหล่อเหลาของบุรุษตรงหน้า แต่ยาหยีก็อดแก้มแดงก่ำด้วยความโมโหไม่ได้ที่เห็นคนตรงหน้าใช้สายตากวาดมองร่างกายของตัวเองราวกับกำลังเลือกสินค้าเพื่อนำไปใช้งาน

“แต่ฉันจำคุณไม่ได้ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบไปเรียน” สาวน้อยตัดบทเสียงเรียบ ดึงมือลินดาให้เดินตามมาอีกครั้ง

“ไปกันเถอะลินดา”

“ฉันยังไม่อยากไปเลย อยากมองคนหล่อ” ลินดาบ่นด้วยความเสียดายขณะเดินตามเพื่อนรักออกมาจากหน้าหอพัก

“นายน้อยครับ เธอไปแล้ว”

เซอร์เกรีบร้องเตือนเจ้านายหนุ่มหล่อของตัวเองเมื่อเห็นยาหยีเดินไกลออกไป คอร์เนลระบายยิ้มเลือดเย็นออกมา ขณะหมุนตัวเดินกลับไปที่รถลีมูซีนคันงาม

“ฉันไม่ปล่อยแม่นี่ไปหรอกน่า แค่อยากทำให้เงียบที่สุดก็เท่านั้น”

“นายน้อยหมายความว่ายังไงครับ”

เซอร์เกเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ เพราะปกตินายน้อยของตัวเองไม่เคยสนใจอะไรทั้งนั้น หากอยากได้อะไรก็ต้องเอาให้ได้เดี๋ยวนั้น ไม่เคยมีคำว่า ‘รอ’ สำหรับคนอย่างคอร์เนล แต่ทำไมกับผู้หญิงคนนี้ คอร์เนลถึงเลือกที่จะรอล่ะ

เซอร์เกรู้สึกไม่สบายใจเลย เมื่อนึกถึงสายตาพึงพอใจของคอร์เนลที่ทอดมองไปยังยาหยีลูกสาวของยอดชาย ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูของซีร์ยานอฟ เขาไม่เคยเห็นคอร์เนลมองผู้หญิงคนไหนด้วยสายตาแบบนี้มาก่อนเลย

“ทิ้งจดหมายเอาไว้ และแม่นั่นจะออกมาหาเราเอง”

“แต่ผมว่าเราควรจะลากเธอไปเลย งานจะได้จบ และเราจะได้กลับมอสโกโดยเร็ว” เซอร์เกพยายามจะออกความเห็น แต่ก็ถูกคอร์เนลเก็บมันใส่ลิ้นชักอย่างไม่ไยดี

“ทำตามที่ฉันบอก อย่าริอ่านจะขัดคำสั่งเด็ดขาด” คนออกคำสั่งก้าวขึ้นไปนั่งบนรถด้วยท่าทางหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

“ครับนายน้อย”

เซอร์เกก้มหน้ารับคำสั่ง เขาเขียนจดหมายตามที่นายน้อยของตัวเองบอก จากนั้นก็เอาไปฝากไว้ที่คนเฝ้าหอ ก่อนจะเดินกลับมาที่รถ คอร์เนลลดกระจกลงและเอ่ยถาม

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

“เรียบร้อยแล้วครับนายน้อย”

คอร์เนลระบายยิ้มพึงพอใจออกมา หัวใจเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

“ดีมาก ขึ้นรถได้แล้ว ฉันต้องการกลับบ้าน”

ทุกคนก้าวขึ้นรถ และไม่นานขบวนรถลีมูซีนหลายคันก็แล่นออกจากหน้าหอพักของทางมหาวิทยาลัย และระหว่างทางก็ขับผ่านยาหยีกับลินดาที่กำลังจ้ำอ้าวไปเรียนหนังสือพอดี

“นั่นไงยาหยี รถพวกนี้ไงที่จอดหน้าหอของเรา”

ลินดาชี้ให้เพื่อนดู ยาหยีไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่ก็อดชำเลืองมองไม่ได้ และหัวใจก็เต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอกเมื่อคนตัวโตที่นั่งอยู่ในรถเลื่อนกระจกลงเหลือครึ่งบาน เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาชัดเจนเต็มสองตา

“นั่นผู้ชายคนนั้นนี่ ดูสิเขามองเธออีกแล้ว”

ลินดาร้องออกมาด้วยความอิจฉา ตีแขนยาหยีที่กำลังมองตามขบวนรถพวกนั้นไปจนลับสายตาเบาๆ อย่างรู้ทัน

“ชอบเขาสิท่า”

“ว่าไงนะ?”

“ฉันบอกว่าเธอชอบผู้ชายตาสีเขียวคนนั้นใช่ไหม เห็นมองกันนานสองนาน”

คราวนี้คำถามของลินดาชัดเจนเต็มสองหู ยาหยีรีบปฏิเสธทันที แม้ว่าคำพูดของเพื่อนสนิทจะแทงถูกใจดำก็ตาม

‘ใช่สิ ปฏิกิริยาเคมีของเขาและหล่อนพุ่งเข้าใส่กันอย่างรุนแรงจนน่าตกใจ ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยคิดว่ามีเกิดขึ้นมาได้เพียงแค่สบตากับผู้ชายนัยน์ตาหวานคนนั้น’

“บ้าเหรอ ไม่ใช่สักหน่อย ฉันก็แค่...”

“ก็แค่ไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนหล่อเท่าเขามาก่อนใช่ไหมล่ะ”

คำพูดรู้ทันของลินดาทำให้ยาหยีขัดเขินขึ้นมาอย่างรุนแรง หญิงสาวหน้าแดงก่ำ พร้อมๆ กับรีบจ้ำอ้าวเดินหนี แต่แม่เพื่อนตัวแสบก็ยังเดินตามมาล้อไม่ยอมเลิก

“ฉันว่าเธอกำลังตกหลุมรักนะลูกหยี”

“ไม่มีทาง ฉันไม่เคยคิดจะรักใคร” ยาหยีปฏิเสธเสียงแข็งอีกครั้ง แต่ลินดาก็ยังคาดคั้นไม่เลิก

“หัวใจเธอเต้นแรงใช่ไหมตอนได้สบตากับผู้ชายคนนั้นน่ะ แล้วเธอก็รู้สึกโหวงเหวงในช่องท้องด้วยใช่หรือเปล่า”

ยาหยีหยุดเดินทันที ขณะหันกลับมามองหน้าของเพื่อนสนิท ตกใจยิ่งนักที่ลินดาสามารถล่วงรู้อาการของหล่อนได้อย่างแม่นยำขนาดนี้

‘ใช่...หัวใจของหล่อนเต้นอย่างรุนแรงตอนที่สบตากับผู้ชายตาดุคนนั้น แถมท้องไส้ก็อึดอัด รุ่มร้อนอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน’

“ไม่ใช่...ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้น” ตอบเสียงเรียบ ก่อนจะรีบก้าวหนีอีกครั้ง

“ไม่จริงหรอก ฉันมองออกว่าเธอตกหลุมรักผู้ชายคนนั้นเข้าจังเบ้อเร่อ อย่าปิดฉันเลยน่า ฉันเป็นกูรูทางด้านนี้เธอก็รู้นี่”

ลินดาพูดออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ ขณะรีบสาวเท้าตามยาหยีที่เดินแกมวิ่งหนีนำหน้าไปไกลแล้วด้วยความขบขัน

“พอพูดแทงใจดำเข้าหน่อย ทำเป็นฟังไม่ได้นะยายลูกหยี”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบตอนที่ 2 ค่ะ
ใบบัว