ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เมียเก็บมาเฟีย ซีรี่ย์ชุด เทพบุตรมาเฟีย

    ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 2-3

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.82K
      7
      22 มี.ค. 59

    “ตื่นได้แล้วลินดา วันนี้เรามีเรียนตอนเช้านะ”

    ยาหยีที่แต่งเครื่องแบบนักศึกษาเรียบร้อยแล้วพยายามปลุกเพื่อนรักของตัวเองอีกครั้งหนึ่งหลังจากพยายามมาหลายรอบ แต่ผลก็เหมือนเดิมคือลินดาไม่ยอมลุกขึ้น แถมยังมีหน้ามาฝากให้หล่อนลาป่วยกับอาจารย์อีกด้วย

    “ฉันลุกไม่ไหว ลาป่วยให้ด้วยแล้วกัน”

    “ไม่ได้นะลินดา ลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวซะ”

    คราวนี้ยาหยีเลือกที่จะไม่ยอมปล่อยให้ลินดาโอ้เอ้อีกต่อไปแล้ว หญิงสาวดึงร่างของลินดาให้ลุกขึ้นได้สำเร็จ

    “ยังเหลือเวลาอีกสิบห้านาที...เร็วเข้า”

    ลินดาที่ยังอยู่ในอาการงัวเงียเดินโซเซตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ถัดออกไปเล็กน้อย แต่ระหว่างทางก็ยังอดบ่นงึมงำด้วยความขัดใจไม่ได้ที่ถูกยาหยีลากตัวขึ้นมาจากที่นอน

    “ถ้าฉันรู้ล่วงหน้าว่าเธอจะเป็นมารขวางการนอนหลับของฉันละก็ ฉันจะไม่มีวันอนุญาตให้เธอมาอยู่ด้วยหรอกยายลูกหยี”

    ยาหยีส่ายหน้าน้อยๆ มองร่างของเพื่อนที่หายเข้าไปภายในห้องน้ำด้วยรอยยิ้มกริ่ม

    “แต่เธอเปลี่ยนใจไม่ได้แล้วล่ะจ้ะลินดา ฉันยึดห้องเธอไว้แล้วครึ่งหนึ่ง”

    “ย่ะ!” ลินดาตะโกนออกมาจากห้องน้ำด้วยน้ำเสียงขัดใจ

    ยาหยีหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะพาตัวเองไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้นวมริมหน้าต่าง เหม่อมองออกไปยังพื้นเบื้องล่าง และด้วยความสูงจากพื้นดินเกือบยี่สิบเมตรแบบนี้ ทำให้ทุกสิ่งในสายตาดูเล็กกระจ้อยร่อยเหลือเกิน ไม่เว้นแม้แต่รถยนต์คันยาวเฟื้อยสีดำที่จอดเรียงรายอยู่หน้าหอพักของหล่อน

    “รถใครกัน ทำไมมากันเยอะแยะแบบนี้”

    ยาหยีพึมพำออกมาด้วยความแปลกใจ และก็ต้องเลิกให้ความสนใจกับมันทันทีเมื่อลินดาเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ

    “ฉันใช้เวลาไปเท่าไรแล้วล่ะแม่ลูกหยีคนงาม”

    คนพูดประชดเดินตรงไปจัดการแต่งองค์ทรงเครื่องที่ตู้เสื้อผ้า ลินดาสลัดผ้าขนหนูออกจากตัวโดยไม่คิดจะอับอายต่อสายตาของเพื่อนร่วมห้องเลยแม้แต่นิดเดียว ยาหยีเสียอีกที่ต้องหันหน้าหนีด้วยความอับอาย

    “เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะลินดา” ต่อว่าออกไปอย่างขัดเคือง แต่คนถูกว่ากลับหัวเราะร่วนออกมาอย่างขบขันซะงั้น

    “รู้แล้วย่ะว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ฉันไม่อายนี่ เราก็มีเหมือนๆ กัน ถึงแม้บางจุดจะขนาดไม่เท่ากันก็ตาม”

    “ดูพูดเข้า ฉันไปรอข้างนอกดีกว่า”

    คำพูดทะเล้นๆ ของลินดายิ่งทำให้ยาหยีแก้มแดงมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว และด้วยความขัดเขินจึงทำให้หญิงสาวเลือกที่จะออกไปรอนอกห้องแทน

    “แล้ววันหนึ่งหากเธอต้องแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชาย เธอจะไม่เป็นลมเป็นแล้งไปเลยเหรอแม่ยาหยี”

    ลินดาส่ายหน้าออกมากับความไร้เดียงสาของเพื่อนสนิท ก่อนจะรีบลงมือแต่งตัวและรีบตามไปสมทบกับยาหยีหน้าห้องพักอย่างรวดเร็ว

    จบตอนย่อยค่ะ
    พรุ่งนี้จะรีบมาต่อจ้า
    baiboau

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×