คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลอบทำร้าย
“นี่ยายทอฝัน แะรีบไปไหน”
“เลิานแล้วไม่ใ่เหรอ” เลิิ้วมอเพื่อนพลาถอผ้าันเปื้อนเ็บไว้ในู้ล็อเอร์
“็ใ่!”
“ั้นไป่อนนะ” มือบาบลบนไหล่มนอเพื่อนแผ่วเบา แล้วเินาไป ทิ้รอแ้วยืนนับพฤิรรมอิศรา
“อะไรอมันวะ” มอามหลัอเพื่อนนลับหายไป านั้นสลัวามิในศีรษะทิ้ แล้วลับมาัารรหน้า่อ
หลัาิศราออมาาาสิโน หิสาวไม่ไ้เร่ลับห้อพัทันที เพียแ่มายืนอยมาเฟียหนุ่ม ระทั่ร่าำยำปราพร้อมับลูน้อนสนิท เธอไม่รอ้าวิ่เ้าไปหาายหนุ่มอย่าไม่เสียเวลา
“บอสะ” เสียหวานล่าวึ้นพร้อมวิ่มาหยุรหน้ามาเฟีย แ่ถูออสินยแนึ้นมาั้น
“ไม่เป็นไร” ริสโเฟอร์ล่าวับลูน้อนสนิท
“รับบอส” ออสินลแนล ถอยไปอยู่อีมุมหนึ่ ปล่อยให้นทั้สอไ้พูุยันสะว ทว่ายัยืนอารัาวามปลอภัยเ้านายห่า ๆ
“มีอะไร” มาเฟียหนุ่มถามึ้น ้อมอนรหน้า้วยวามสสัย
“เรื่อที่ทอฝันุยับบอสเมื่อวาน ทอฝันริันะะ” เธอไม่รีรอล่าวุประส์แ่นรหน้าทันที ไม่ปล่อยให้แผนที่วาไว้้อเสียเปล่า
“ันพูันานั้นแล้ว หวัว่าเธอะเ้าใ” หมุนัวเินไปเบื้อหน้า ไม่สนในัวเล็อี่อไป
ิศรามอูแผ่นหลัว้า พยายามิหาวิธีมัใมาเฟียหนุ่มให้ไ้ นวามิหนึ่แวบเ้ามาในสมอ ึวิ่ไปอนัวโา้านหลัพลาเอ่ยประโยหนึ่
“่อให้บอสะไล่ทอฝันไปไลนาไหน ทอฝัน็ไม่ไป่ะ เพราะทอฝันอบบอสมา ๆ” ำเลือมอนัวโเล็น้อย สัเท่วทีมาเฟียหนุ่ม
ออสินมอารระทำอิศราถึับอึ้ ปิไม่เยเห็นใรใล้ิเ้านายนานี้ ึอแปลใับวามใล้าอหิสาวไม่ไ้ แถมเ้านายไม่ปิเสธเหมือนทุนที่ผ่านมา
“เธอ้อารอะไรันแน่” แะแนเรียวออาเอวหนา พลิายหันมาประันหน้าับหิสาว
“ทอฝันบอไปแล้วนะะ” แววาลมโสื่อวามหมายลึึ้แ่เา
“อย่าให้ัน้อพูหลายรอบ ันไม่สนใผู้หินไหนทั้นั้น หลัานี้อย่ามาให้ันเห็นหน้าอีนะ อย่าหาว่าันไม่เือน” เาล่าวเพียเท่านั้น ้าวเินไปยัรถทันที
ิศรามอแผ่นหลัว้าอมาเฟียหนุ่ม้วยวามอาลัยอาวร์ ถ้าเธอพลาโอาสรั้นี้ะไม่มีทาไ้สืบวามริ ะนั้นเธอะถอใอนนี้ไม่ไ้ เมื่อิไ้ันั้น็วรลอมันอีรั้ ะะ้าวเท้าไปหาเา
ทันในั้น!!
หิสาวเห็นนเล็ปืนไปยัร่ามาเฟียหนุ่ม ่อนเธอะะโนเสียัและวิ่ไปผลัร่าำยำ
“บอสะ!!”
ปั!
มาเฟียหนุ่มไวัวทัน เอื้อมมือไปว้าร่าอรรเ้าสู่อ้อมอ านั้นยิระสุนปืนใส่ร่าบุลปริศนานสิ้นลมหายใ
“บอสเป็นอะไรไหมรับ” ออสินวิ่มาหาเ้านายหนุ่ม เอ่ยถาม้วยวามห่วใย
“ไม่เป็นไร” ส่ายศีรษะพร้อมับเอ่ยพู
“ั้นผมอัวไปูนร้าย่อนนะรับ มันเป็นใรถึไ้ล้านานี้”
มาเฟียหนุ่มมอามหลัลูน้อนสนิท แล้วลับมาสนในในอ้อมอ่อ
“เธอเป็นอะไรไหม”
“ไม่เป็นไร่ะ” อบเสียแผ่วเบา หิสาวึใ้โอาสรั้นี้แล้สลบในอ้อมอนัวโ
มาเฟียหนุ่มเห็นันั้น ึเรียเธอ้ำหลายรั้ แ่ไม่มีารอบสนออันใ เาึัสินใ้อนร่าบอบบาอุ้มไปยัรถสปอร์ันหรูแล้วับไปยัฤหาสน์ ่อนสั่ารให้ออสินัารธุระให้เรียบร้อย่อยามลับไป
เมื่อมาถึสถานที่มุ่หมาย ริสโเฟอร์อุ้มนัวเล็ในท่าเ้าสาวรไปห้อนอนอนเอ านั้นว้าโทรศัพท์่อสายถึแพทย์
รอเพียไม่นานแพทย์็มาถึ และไ้ทำารรวอาารเบื้อ้นอนบนเียามำสั่มาเฟียหนุ่ม ึ่ริสโเฟอร์ยืนมอห่า ๆ อย่าห่วใย
“เธอเป็นอย่าไรบ้า” เอ่ยถามเมื่อเห็นแพทย์ผละออาหิสาว
“นไ้ไม่เป็นอะไรมารับ น่าะใเสียระสุนปืนนสลบมาว่า”
“อืม” อบรับในลำออย่าเ้าใ
“ั้นผมอัว่อนนะรับ”
“เี๋ยวผมไปส่”
สิ้นเสียปิประูิศรารีบลืมาึ้นอย่าไว เ้ัวลุึ้นนั่บนเียนาิไ์พลาถอนหายใ้วยวามโล่อ
“เือบไปแล้ว” ยมือึ้นทาบอและวาสายามอทั่วห้อ าเาไ้ว่าน่าะเป็นห้อนอนมาเฟียหนุ่ม ่อนเอนายลนอนอีรั้ เพราะอนนี้ยัไม่ถึเวลาามหา้อมูลทั้นั้น สิ่สำัือ้อทำให้เาายใ่อน ถึเวลานั้น็ยัไม่สาย
ระหว่ามาเฟียหนุ่มส่ัวแพทย์ลับเรียบร้อย เรียมะไปหาิศราแ่้อะั เพราะเสียเรียอลูน้อนสนิท
“มีอะไร!!” หมุนัวไปหาออสิน เหลียวู้วยวามสสัย
“เรื่อที่บอสให้ผมัารอนนี้เรียบร้อยแล้วนะรับ” รายานแ่ผู้เป็นนาย
“มันเป็นใร!!” ถามเสียเ้ม้วยวามโมโห รู้สึับแ้นใเป็นอย่ามาที่ล้าบุมาถึถิ่น
“เป็นนอบ่อนเถื่อนรับ าว่ามันน่าะไม่พอใเรื่อที่นให้วามสนใาสิโนมาว่าเล่นในบ่อนอมัน” ออสินแ้้อมูลแ่เ้านายามที่นเอสืบวามมาไ้
“เ็บพวมัน” สั่เสียเรียบแฝไป้วยวามน่าลัว
“รับ” โ้ัวทำวามเารพเ้านาย รีบไปปิบัิามำสั่เ้านายับพลัน
หลัาสั่านออสินเสร็ มาเฟียหนุ่มเร่ไปหาิศราในห้อนอน ผลัประูห้อพร้อมย่ารายนั่ล้าเียหิสาว เอื้อมมือหนาสัมผัสแ้มนุ่มาบึ้ในน้ำใอเธอ หาเมื่อสัรู่ไม่ไ้เธอมีหวัอาโนยิไปแล้ว็ไ้
“บอสะ” เสียหวานล่าวและับแนำยำไว้แน่น นมาเฟียหนุ่มึลับไม่ทัน
“นอนพัผ่อนะ!!”
หิสาวปล่อยแนำยำเป็นอิสระ านั้นันายลุึ้นนั่โยพิร่าเ้าับหัวเีย
“ทำไมถึเย็นาับทอฝันอย่านี้ะ ทอฝันอุส่าห์่วยบอสแบบไม่ิีวิเลยนะะ บอสะไม่ยอมุยี ๆ ับทอฝันสัรั้ใ่ไหม” ล่าวเสียสั่นเรือ พยายามบีบน้ำาให้หลั่ลปรา่อหน้านัวโ
มาเฟียหนุ่มมอใบหน้าหวานที่มีน้ำาไหลลมา เอื้อมมือหนาไปเ็ให้อย่าแผ่วเบา
“ันแ่อยาให้เธอพัผ่อน” ล่าว้วยน้ำเสียอ่อนโยน มอนรหน้าแฝไป้วยวามรู้สึบาอย่า
“ทอฝันเป็นห่วบอสนะะ” เธอว้ามือหนานำมาแนบแ้มนวล หลับาลอย่าผ่อนลาย
ึั!!
เสียหัวใมาเฟียหนุ่มเ้นไม่เป็นัหวะ ายาูนัวเล็้วยวาม้อาร ยอมรับามรทุรั้ที่อยู่ใล้เธอ มันอบอุ่นหัวใเสมอแทบไม่อยาาัน
“นอนเถอะ” ผละออานัวเล็ เรียมลุึ้นหนี
“ฮึ ฮือ บอสรัเียทอฝันมาเหรอะ” แนเรียวโอบรั้นัวโา้านหลั แสร้ปล่อยโฮให้น้ำาพรั่พรูหวัให้มาเฟียหนุ่มยอมใอ่อน
ริสโเฟอร์หลับาลพยายาม่มอารม์สุี แ่หิสาวยิ่ระับอแน่นว่าเิม นเาไม่รู้ะสลัหิสาวอย่าไรให้พ้น
“ปล่อย!!”
“ฮึ ไม่่ะ ถ้าบอสรัเียทอฝันมานานี้ ่าทอฝันให้ายเถอะ” เธอไม่เื่อหรอเาะไม่ใอ่อน ถ้าพูนานี้แล้ว
“ปล่อย่อน แล้วันะยอมุยี ๆ ้วย” เมื่อไม่มีทาเลือำใ้อเอ่ยเ่นนั้น
“ทอฝันไม่ปล่อย่ะ ทอฝันลัวบอสะหลอ”
“ถ้าเธอไม่ปล่อย ันะยิเธอเี๋ยวนี้เลย”
“ปล่อยแล้ว่ะ” ยแนเรียวออรวเร็ว
มาเฟียหนุ่มถอนหายใเฮือหนึ่ านั้นหันหน้าไปประันับหิสาว
“เธอ้อารอะไรันแน่!!” เอ่ยถามอย่าไม่สบอารม์ เธอ่อน้าื้อรั้นเหลือเิน ทั้ที่ไม่เยมีใรมาเ้าี้เาถึนานี้
“ทอฝันบอไปแล้วนะะ ทอฝันอบบอสมา”
“ัน็บอแล้ว ันไม่อบผู้หินไหนทั้นั้น” พ่นลมหายใอย่าเบื่อหน่าย
“เี๋ยวบอส็รู้” หลัาบประโยนั้น มือบาว้า้นอแร่มาประบปาูบ ส่ลิ้นเล็เ้าไปทัทายลิ้นสา และเี่ยวพันไปมาอย่าหยอเย้า มอบูบแสนอ่อนโยนแ่มาเฟียหนุ่ม พยายามทำให้เาเลิบเลิ้มไปับสัมผัสอเธอ แม้ะไม่เยุมพิับใร็าม ทว่าเพื่อหนทา้าหน้าำเป็นระทำแบบไม่มี้อัา
ทันทีที่มาเฟียหนุ่มไ้สัมผัสับริมฝีปาอมมพูแทบาใ แมู้บที่เธอมอบให้เอะะทว่ามันลับหวานละมุน นไม่อยาผละาัน
ความคิดเห็น