ร้อยเล่ห์จารชน

 ณิศราต้องการสืบข้อมูลเกี่ยวกับการเสียชีวิตของบุพการี เธอจึงใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนเพื่อใกล้ชิดมาเฟียหนุ่ม เจ้าของคาสิโนผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลา ทว่ามีนิสัยเย็นชาและเยือกเย็น ไม่เคยเหลียวมองผู้หญิงคนไหน แต่ต้องสยบให้เธอเพียงผู้เดียว

ความรักระหว่างเขาและเธอเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน มาเฟียหนุ่มหลงรักหญิงสาวจนหมดหัวใจ โดยไม่รู้มาก่อน เธอเพียงแค่ต้องการหลอกใช้เท่านั้น

เสียงทุ้มเอ่ยชื่อเธอดังมาจากหน้าห้องนอน คนเพิ่งผ่านการร้องไห้หนักหน่วงจนตาบวมก็ปรายตามองต้นเสียงเล็กน้อย ก่อนนั่งก้มหน้าบนเตียงดั้งเดิม หยาดน้ำตายังคงร่วงเผาะดุจดั่งไข่มุกอยู่บนใบหน้างดงาม เธอกำลังเจ็บปวดราวเอาค้อนมาทุบดวงใจเกาะกุมอย่างเหี้ยมโหด

มาเฟียหนุ่มเดินมานั่งลงข้างคนตัวเล็ก มือหน้าคว้าร่างอรชรเข้าสู่อ้อมกอด แต่ต้องชะงัก

“ไม่อยากให้พี่กอดเหรอ พี่คิดถึงทอฝันมากนะ” กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไม่มีท่าทีจะระเบิดอารมณ์ใส่คนตัวเล็กสักนิด

“หึ! คิดถึงเหรอ น่าตลกสิ้นดี” ณิศราแค่นหัวเราะในลำคออย่างทรมาน ค่อย ๆ เงยหน้าชายหนุ่มด้วยความฝืนทน เธอไม่อยากจะมองหน้าผู้ชายที่รักและผู้ชายที่เกลียดในเวลาเดียวกันอีกแล้ว มันเจ็บปวดเจียนตายอยู่แล้วราวกับถูกควักหัวใจออกมาบีบขยี้

คริสโตเฟอร์มองใบหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจ มิหนำซ้ำราวถูกเข็มเล่มหนึ่งที่ทิ่มแทงหัวใจอย่างแรง

“คนดีเป็นอะไร บอกพี่ได้ไหม” ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ กลัวจะถูกคนตัวเล็กทิ้ง

“อย่ามาจับฉัน ฉันรังเกียจคุณและขยะแขยงที่สุดเลย คนเลวอย่างคุณมันสมควรตายไปด้วยซ้ำ” ณิศราออกแรงผลักชายหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้นห้อง

สรรพนามเรียกขานและแทนตนแตกต่างไปจากเดิม ทั้งการกระทำรุนแรงของหญิงสาวยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มงุนงง เกิดอะไรขึ้นแน่ระหว่างที่เขาไม่อยู่

“พี่ทำอะไรไม่ดีกับทอฝันเหรอ บอกหน่อยได้ไหม อย่าทำแบบนี้เลย พี่ใจคอไม่ดีนะ” ร่างกำยำพยุงตนลุกขึ้น ยืนประชันหน้าผู้หญิงที่รักยิ่งกว่าชีวิต ถ้าเขาทำผิดจริงยอมชดใช้ด้วยชีวิต

​ ฝากติดตามด้วยน่า... ​

นิยายเรื่องนี้มาจากจินตนาการของไรท์เท่านั้น ไม่มีเจตนาจะพาดพิงถึงบุคคลกระทั่งก่อให้เกิดความเสียหาย

หากนักอ่านท่านใดไม่ชอบแนวนี้สามารถกดออกได้เลยค่ะ รบกวนคอมเมนต์อย่างสุภาพ

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะกับเยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี

มีฉาก NC และเนื้อหาบางตอนที่มีคำรุนแรง และหยาบคาย

**** โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ****