เส้นขนานของความรักกับเวลาและระยะทาง

เนื้อเรื่อง

 ผมไม่รู้หรอกว่าความรักของแต่ละคนเป็นยังไง  มันก็มีทั้งส่วนที่เหมือนและแตกต่างกันไป  ก็เพราะเหตุนี้จึงทำให้ความรักดูมีค่า ที่จะพยายามค้นหาความรักในรูปแบบของตัวเอง
     บางคนเคยบอกว่า ความรักแปรผกผันกับเวลาและระยะทาง มันเป็นเหมือนเส้นตรงสองเส้นที่ขนานกันชนิดที่ว่ามองไม่เห็นปลายทางที่จะเชื่อมต่อกัน
     รัก ยิ่งห่างกันไป ยิ่งนานไปเรื่อยๆ ยิ่งจะทำให้ความเข้มขนของความรักจางลง จางลงไปเรื่อยๆ ก็ยังคงไม่เข้าใจว่า ทำไมความรักถึงเป็นอย่างนี้ ทั้งที่เคยบอกว่า " จะรักกันตลอดไป "
     แต่ผมว่าเวลาและระยะทางเป็นสิ่งที่จะสามารถวัดได้ว่า ความรู้สึกที่คุณมีอยู่นั้นคืออะไร
     เป็นรักแท้ เป็นแค่ความรักเพียงชั่วครู่ หรือเป็นเพียงความลุ่มหลง
     เพื่อที่จะได้ทดลองดูว่าหัวใจของคุณมั่นคงต่อเค้าคนนั้นมากเพียงใด
     ผมยอมรับว่า เส้นขนานคู่นี้นั้น มันยังมองไม่เห็นจุดเชื่อมต่อกัน แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเส้นขนานคู่นี้จะไม่มีทางที่จะพบกัน ลองดูอย่างเช่น คนสองคนจะมาเจอกัน ได้รู้จักกัน จนมีความรู้สึกดีๆให้กัน
     เปลี่ยนจากคนที่ไม่เคยรู้จัก ไปเป็นเพื่อน เป็นเพื่อนสนิท เป็นคนรู้ใจ จนกลายเป็นคนรักกันได้นั้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อย่างที่คนทั่วๆไปเรียกกันว่า " พรหมลิขิต "
     พรหมลิขิต หรือ Destiny นั้น ในความหมาย่ที่ผมเข้าใจนั้นคือ เชือกที่ผูกมัดคนสองคนเข้าไว้ด้วยกัน ถึงแม้จะอยู่ห่างกันสักเพียงไหนสักเพียงไหนก็จะมาเจอกันในที่สุด ต่างกับคนที่ไม่มีพรหมลิขิตต่อกัน แม้จะอยู่ใกล้กันเพียงปลายนิ้ว ก็ไม่อาจได้พบเจอกัน
     ชีวิตคนเราก็เหมือนเส้นขนาน เส้นขนานที่มีเส้นใยบางๆ เชื่อมโยงกันไว้ เป็นสิ่งที่จะฉุดดึงเส้นขนานให้มาบรรจบกันในที่สุด
     เพราะฉะนั้น สิ่งเดียวที่จะช่วยให้เส้นขนานของความรักกับเวลาและระยะทางมาบรรจบกันนั้น ต้องใช้สายใยมาเชื่อมต่อกันไว้ สายใยที่สร้างขึ้นมาจากความรัก สายใยที่คนสองคนต้องคอยถะนุถนอมเอาไว้ ต้องคอยเติมความรักลงไปมิขาด
     แม้ในวันนี้ต้องห่างกันไป แต่หากมีสายใยเชื่อมโยงกันไว้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักแค่ไหน จะไกลกันสักเพียงใด ก็มั่นใจได้ว่าสักวัน เส้นสองเส้นนี้จะมาบรรจบกันในที่สุด
     เส้นขนานทั้งคู่ หลังจากที่ได้ผ่านอะไรมามากมาย จนได้มาบรรจบกันอีครั้ง จะทำให้กลายเป็นเส้นตรงเส้นใหม่ที่มั่นคงยิ่งกว่าเดิม และจากนี้ไปจะไม่แยกจากกันอีก...