เขียนถึงคนบนฟ้า..

เนื้อเรื่อง

...เช้าที่อากาศสดชื่นอย่างวันนี้...เเดดอ่อนๆส่องเข้ามาทางหน้าต่างของห้องนอนของผมซึ่งอยู่ชั้นบนของบ้าน...
ทำให้ผมตื่นขึ้น
ผมมองไปรอบๆตัว...
ห้องนอนเดิมๆของผม...ตู้เสื้อผ้าที่ยังคงเปิดค้างไว้อย่างเดิม...
ทีวีที่ยังมีสีเเดงๆส่องสว่างอยู่...เเสดงถึงความขี้เกียจอย่างคงเดิมของผม..ที่ไม่เคยเดินไปปิดมันก่อนนอนสักที...
ผมลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบอะไร..ให้สมกับที่เป็นเช้าวันเสาร์...
น้ำเย็นๆในขวด..ช่วยเพิ่มความสดใสให้กับวันใหม่ได้เป็นอย่างดีทีเดียว

ผมสาวท้าวยาวๆตามเเบบฉบับหนุ่มไฟเเรงลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน...
เเต่สายตาของผม..ก็พลันสะดุดกับรูปบนข้างฝา...
ความทรงจำ...ถูกกระตุ้นให้กลับมาเเจ่มชัดอีกครั้ง...

สองปีกว่าเเล้วสินะ...ที่ไม่มีคุณอยู่กับผม...
สองปีกว่าที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้ม..เสียงหัวเราะ..เเละสัมผัสกับอ้อมกอดอุ่นๆของคุณ
มือหยาบกร้านจากการทำงานหนักของคุณ...ที่ลูบหัวผมบ่อยๆ...
เเล้วยังบอกกับผมอยู่เสมอว่า...ให้เป็นคนดี...

สองปีกว่าเเล้ว..ที่ผมไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนี้...
เเต่คุณคงจะเห็นสินะครับ..ว่าผมก็ยังติดนิสัยขี้เกียจเเบบเดิมๆ...
เเบบที่คุณชอบว่าผมไงครับ...

วันนี้ผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง...
คุณคงไม่รู้หรอกว่า...การได้สัมผัสความเป็นคุณ...ในบ้านเดิมๆหลังนี้..
มันทำให้ผม..มีพลังที่จะสู้ต่อไป..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

ความเเข้มเเข็งของคุณ..ที่เเสดงให้ผมเห็นมาตลอดชีวิต
จนเเม้กระทั่งวินาทีสุดท้าย..
ทุกๆภาพ..ยังอยู่ในใจของผม...ไม่เคยเเม้เเต่จะจางลงสักนิด...

คำพร่ำบอก..พร่ำสอนของคุณ...ที่ในเวลานั้นผมไม่เคยเเม้เเต่จะเก็บมาใส่ใจ...
มันกลับมาอัดเเน่นอยู่ทั้งในใจเเละในสมองของผมในตอนนี้...
บางครั้ง...มันคงเป็นอย่างที่คุณบอกผม...
ที่คุณเคยร้องไห้เเล้วบอกกับผมว่า
"ผมจะเข้าใจมันได้เอง ในเมื่อวันที่ผมไม่มีคุณคอยปกป้องเเล้ว"

เด็กชายตัวน้อยๆของคุณ...
ที่คุณคอยฟูมฟัก...เเละพร่ำสอนให้เป็นคนดี...

คุณคอยเเต่จะให้อภัย..เเละยื่นมือให้ผม...เมื่อใดก็ตามที่ผมล้ม...
ทำไมนะ...ทำไมเวลานั้น..ผมไม่เคยมองเห็น

ผมคอยคิดว่า..
คุณน่ารำคาญ...
คุณน่าเบื่อ...

เวลานั้น..ผมเกลียด..ที่จะให้คุณมากอด..มาสนใจใส่ใจผม
เวลานั้น..ผมเกลียด..ที่จะทำตามสิ่งที่คุณบอก...
เวลานั้น..ผมเกลียด..ที่จะไปไหนมาไหนกับคุณ..ผมคิดเเม้กระทั่งว่า..ทำไมรสนิยมคุณ..มันเชยระเบิดอย่างนี้

เเต่เวลานี้..ถ้าผมได้พบกับคุณอีกสักครั้ง..
ผมจะกอดคุณ...ไม่ให้คุณไปจากผมอีก
ผมจะก้มลง..กราบเเทบเท้าคุณ...เพื่อบอกคุณว่า..ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณพร่ำสอนหมดเเล้ว...

ขอบคุณ..คนบนฟ้าของผม..
คุณยอมทำทุกอย่าง..เพื่อที่จะให้ผมยืนอยู่ได้ด้วยตัวของผมเอง..
คุณยอมเเม้กระทั่ง..เเลกด้วยชีวิตของคุณ..เพื่อที่จะทำให้ผมได้เรียนรู้

วันนี้..ผมยืนอยู่ได้ด้วยตัวของผมเองเเล้วครับ..
ถ้าคุณยังมองเห็นผม...
คุณคงยิ้มได้เเล้วสินะครับ...
เพราะว่าผม..ยืนได้อย่างเเข็งเเรงซะด้วยสิ...^_^

ขอบคุณนะครับ...ผมรักคุณจริงๆ...
ถึงเเม้จะช้าไปที่ได้บอกคุณ...