ลำดับตอนที่ #128
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #128 : เมียน้อย Chanbaek 1 {100%}
Let me be the one who loves you I just love you so I have to cry.
ให้ันเป็นนที่รัุันรัุันั้นันึ้อร้อไห้
"ฮื่ออ ุาน รับ อ่ะ รนั้นรับ"
แบฮยอนราเสียหวานออมา
"อาา"
านยอลที่ำลัทำภาริรันเสร็็ล้มัลนอน้า ๆ แบฮยอนทันที
"ุานยอละลับบ้านหรือยัรับ"
แบฮยอนถามึ้น
"ไม่อ่า ันนอนนี้ล่ะ ทำไมไม่อยาให้ันนอนอนายั้นหรอ"
านยอลว่า่อนที่ะึัวแบฮยอนเ้ามาสวมอแน่น ๆ
"แุ่มินยอ อื้อออ"
แบฮยอนพูไม่ทันบานยอล็ึเ้ามาประอบปาูบ่อนที่ะมอหน้าแบฮยอน
แบฮยอนพูไม่ทันบานยอล็ึเ้ามาประอบปาูบ่อนที่ะมอหน้าแบฮยอน
"ุานยอลอา"
"ทำไมอบพูถึนอื่น"
านยอลพู่อนที่ะึ้นมาล่อมัวแบฮยอนอีรั้
" ุานยอล แ่ เ้าไม่ใ่นอื่นนิรับ เาเป็นภรรยาอุานยอลนะ"
แบฮยอนว่า่อนที่ะับไปที่ไหล่อานยอลที่มวิ้้วเป็นปม้วยวามไม่พอใ......ใ่ ผมอยู่ในสถานะเมียน้อยรับ ทุนอาะพูว่าผมมันนเลวแ่ผมห้ามใัวเอไม่ไ้ริ ๆ มันเริ่มั้แ่...
"ท่านประธาน่ะ เลานใหม่่ะ บยอน แบฮยอน"
เลาเวเินเ้ามาพร้อมับผม
เลาเวเินเ้ามาพร้อมับผม
"อืม"
านยอลเยหน้าึ้นมามอ ในสายาอแบฮยอนุานยอลหล่อมา หล่อนึูทุอย่า
"นี่ ประธานปาร์ ปาร์ านยอลนะนที่เราะ้อมาเป็นเลา และ้อูแลท่านทุ ๆ อย่าเลยเ้าใมั้ย"
เลาเวพู่อนที่แบฮยอนะพยัหนาให้
"รับ ผมะทำให้ีที่สุ"
แบฮยอนพู่อนที่เลาเวะเินออไป เหลือแ่ผมับท่านประธาน
"นั่สิ ะยืน้ำหัวผู้ให่หรือไ"
านยอลพู่อนที่ะใ้สายาเป็นารบ่ี้ให้แบฮยอนนั่ที่หน้าโ๊ะทำานอเา แบฮยอนเินเ้ามานั่
"อายุเท่าไหร่"
" ือถามผมหรอรับ"
แบฮยอนถามึ้น
"็นั่อยู่้วยันสอนะถามใรละ"
านยอลวาปาา่อนที่ะผิไปับเ้าอี้สอสายามอแบฮยอน
"อ่อ น นั่นสิรับ ผม อายุ 22 ปีรับ"
แบฮยอนพู่อนที่ะยิ้มให้
"ัน 28"
" รับท่านประธาน"
แบฮอยนยิ้มให้อบลับไป
"ไม่้อเรียท่านปประธาน เรียแุ่็พอ"
านยอลพู
" แ่"
"ะมีปัหาหรอ"
านยอลพูัหน้าแบฮยอน
"ป ป่าวรับ ท่าน ุานยอล"
และใ้เวลานานพอสมวรนผมรู้ว่าุานยอลแ่านแล้ว อนนั้นผม็ว่าุานยอลับุยอมินเ้าันมาผม็ไมม่ไ้รู้สึอะไรนระทั่วันานเลี้ยบริษัท วันนั้นุานยอลเมามา ผมเห็นผม็ะเินเ้าไปใหุ้ยอมินูุานยอล แุ่านยอลับึผมเ้าไปในห้อน้ำ พร้อมับบุปล้ำผม ผมเสียใมาที่เห็นาร์นี้เิึ้น
อนุานยอลฟื้นึ้นมาที่ห้อน้ำ ัวผม็เ็มไป้วยรอยเเ ทั้าอ่อน ัว อ เ็มไปหม นผมไม่ยอมไปทำานเลย 4 วัน ุานยอล็ามหาผมมานเอที่บ้านอผม ผมใมา เามาามให้ผมลับไปทำาน นผมยอมที่ะลับไปทำาน่อ
"แบฮยอนเี๋ยวันไปส่"
านอลับมืออแบฮยอนเอาไว้
านอลับมืออแบฮยอนเอาไว้
"ไม่ ไม่ีว่ารับ"
แบฮยอนแะมืออุานยอลออ่อนที่ะโ้ัวพร้อมเินหนีไป แ่านยอลับไม่ยอมึอุ้มผมึ้นไปที่รถ
"ุานยอล"
"นายอย่าื้อไ้มั้ยแบฮยอน เรามีเรื่อ้อุยัน"
านยอลว่า่อนที่ะอุ้มเ้ารถพร้อมปิประูให้นรถพาออไปทันที
"ุานยอล้อารอะไรอีรับ ผมบอแล้วไว่าผมะไม่บอุมินยอเลย ปล่อยผมไปเถอะ"
แบฮยอนพู่อนที่ะร้อไห้ออมานานยอลึัวเ้ามาสู่ออมอ
"ันะรับผิอบนายเ้าใมั้ย..ันว่าันรันาย เ้าใมั้ยแบฮยอน"
านยอลพู่อนที่ะลูบหัวเบา ๆ
"ไม่รับ ุานยอลแ่านเเล้วนะรับ ุะมาทำแบบนี้ไม่ไ้ เรื่ออเรามันเป็นไปไม่ไ้หรอรับ"
แบฮยอนพู
"ันไม่ไ้รัมินยอ นายไ้ยินมั้ย ันไม่ไ้รัมินยอแ่ันรันายเ้าใสะ้วยแบฮยอน ะให้ันพูสัี่รั้ว่าันรันาย อรถ!" านยอลพู่อนที่ะนับรถะอล ่อนที่านยอละยื่นเินสให้หลายบาท
"ออไป ะไปไหน็ไ้ เสร็เียวันะโทราม"
านยอลพู่อนที่ะนับรถะเินออไป
" ุานยอละทำอะไร"
"ันะะทำให้นายรู้ไว่าทั้ัวัน เป็นอนาย แล้วนาย็เป็นอัน"
านยอลพรหมูบปาแบฮยอน มือหนา็่อยถอเสื้อออ
หลัาวันนั้นผม็อยู่ในสถานะ....เมียน้อย.....ุานยอลเล่าว่า ที่้อแ่าน็เพราะหน้าาทาธุริานยอลไม่เยรัหรืออบอะไรในอนมินยอเลย เาบอผมว่ามัน่าาผมที่มอรั้แร็อยาูแล
"ไม่เอาไม่พูถึนอื่นแล้ว"
านยอลว่า่อนที่ะถผ้าห่มออ่อนที่ะัาอแบฮยอนอ้าออเป็นัว M
"ุานยอลนี้มัน 4 รอบแล้วนะรับ ผมว่าเราพั่อนเถอะ พรุ่นี้"
"พรุ่นี้วันหยุไม่เป็นอะไรหรอนะที่รัอานยอล"
านยอลพู่อนที่ะยิ้มให้
่อ้า
커튼이 막을 내려도
อ ทือ นี มา ึล แน รยอ โ
แม้าม่านะปิลไป
이제 난 혼자 외롭게 있지 않아
อี เ นัน ฮน า เว รบ เ อิท ี อัน นา
ผม็ะไม่เียวายและโเี่ยว
지금 이 노랠 부르면
ี ึม อี โน แรล พู รือ มยอน
เพราะในยามที่ผมับร้อบทเพลนี้
함께한 그 때로 돌아가는 거니까
ฮัม เ ฮัน ือ แ โร โท รา า นึน อ นี า
ผมะไ้ย้อนเวลาลับไปอนเรายัมีัน
눈이 부시게 아름다운 널 Oh
นู นี พู ี เ อา รึม า อุน นอล Oh
ุ่าามและสะุา
잊을 수가 없어 난 힘이 들지만
อี ึล ู า ออบ อ นัน ฮี มี ทึล ี มัน
ผมลืมุไม่ไ้ เป็นเรื่อยาเหลือเิน
Baby 내가 더 힘이 드는 건
Baby แน า ทอ ฮี มี ทือ นึน อน
ที่รัรับ แ่สิ่ที่ยาว่านั้น
그때 그 사랑이 다신 없다는 것
ือ แ ือ า รา ี ทา ิน ออบ า นึน อ
็ือวามรัในราวนั้นอุ ลับไม่มีเหลืออยู่อี่อไป
"ทำไมพึ่ลับมาอนนี้ะ?"
มินยอถามึ้น่อนที่ะออมอผู้เป็นสามี แ่านยอล็ทำไ้แ่มอ ่อนที่ะหลบไปอีทามินยอ็เ้ามาว้า ่อนที่ะเินเ้ามามที่เสื้ออสามี
"ลิ่นน้ำหอม?"
"อย่ายุ่ไ้มั้ยนี้มันเรื่อส่วนัว"
านยอลแะมืออยอมินออาเสื้อผ้าัวเอ่อนที่ะเินนไหล่ึ้นห้อไปทันที
"ฮัลโหล มาเ็มาสิ ว่าเมื่อืนานยอลไปนอนับใรมา"
มินยอหันไปมอทันทีที่วาสายาลูน้ออัวเอ
"านะทิ้ันไม่ไ้หรอนะ านหนีมินยอไม่ไ้หรอ"
มินยอนั่รออยู่ที่ห้ออาหารเมื่อเห็นสามีัวเอลมา็รับรู้ทันทีว่าอีฝ่ายะไป้านอ มันเป็นแบบนี้นานแล้วในวันหยุ
"ไม่ทานอะไร่อนหรอะ?"
มินยอพูึ้น
"ไม่ละ"
านยอลพู่อนที่ะพูึ้น ่อนที่ะ้าวเท้าอี็โนทัอีรั้
"วันนี้วันหยุนะ ะไปไหนอี ไม่ิะอยู่บ้านบ้าหรอ"
มินยอถาม
"เธอ็อยู่นิ อัว"
านยอลเินออไป ทิ้ให้มินยอที่ำ้อนแน่นมออาหารบนโ๊ะอาหารมามาย ่อนที่ะปัลพื้นหม
"ริ๊"
วัน่อมา
วันนี้านยอลไปทำานปิ แล้ว็เป็นวันที่แปลสำหรับทุวันที่มินยอเ้ามาที่ห้ออานยอล...ใ่...มินยอใสนานะภรรยาามหมายที่้อนอนแยห้อับสามี พอเ้ามา็พบว่าโทรศัพท์อานยอลที่วาอยู่ที่ป้ายเีย
"สสัยะลืม"
มินยอว่า่อนที่ะเ้ามาหยิบแ่็มีเสียแ้เือนอไลน์านยอลัึ้น หืม? แบฮยอน
baekyunnee. : ุานยอลมาถึไหนแล้วรับ
ผมรออยู่ที่เิมนะ
รออยู่ที่เิม....
"หมายวามว่าไ รออยู่ที่เิม"
มินยอเลื่อนอวามไปเรื้อย ๆ 6 ั่วโมอารโทรเมื่อืน ่อนที่ะเลื่อนูเรื้อย ๆ
่อนที่มินยอะใ่วามิ ลอเวลา..านยอลไม่อยู่ิบ้านเลยสัรั้ ลับมาไม่ไ้นาน็ออไปลับมาอีที็เ้า ไหนะรวมารโทร มินยอเปิบันทึโทรศัพท์สายี่สาย็มัะมีแบฮยอนทั้นั้น ่อนที่ะัสินใไปหาานยอลที่บริษัท
Rrrr Rrrr
"ฮัลโหลว่าไ.....เมื่อืนานยอลไปับใร......รินะ...ีมา เี๋ยวเ้ามาเอาเินที่าร์ิม แ่นี้ละ"
이 노랠 부르고 나면
อี โน แรล พู รือ โ นา มยอน
หลัาร้อเพลนี้บ
널 다시 볼 수 있을까
นอล ทา ี พล ู อิท ึล า
ผมะไ้เอุอีรั้ไหม
너와 함께 춤추고
นอ วา ฮัม เ ุม ู โ
ผมเ้นับุ
네 입술에 입 맞추던 노래
นี อิบ ู เร อิบ มั ู อน โน แร
ผมุมพิุพร้อมบทเพลนี้
다시 만난다면 두 손을 꼭 잡고
ทา ี มัน นัน า มยอน ทู โ นึล ับ โ
หาเราเอันอีรั้ ผมะับมือุเอาไว้ แล้วบอุไป
아직도 내가
อา ิ โ แน า
ว่าผมยัรัุเหมือนเิม
널 사랑한다는 걸 말한다면 이 자리에
นอล า รั ฮัน า นึน อล มัล ฮัน า มยอน อี า รี เอ
ถ้าผมบอุไปในอนนี้
Can you stay with me like that
ุะอยู่ับผมไ้ไหม
Singing under the Curtain
ร้อเพลไปใ้ผนัม่าน
ปาร์ รุ๊ป
"พี่แบฮยอนไปโนอะไรมาเนี้ยเินสะอย่าับ....พี่โนนั้นแหละ"
ไอรีนถามึ้น่อนที่ะยิ้มให้แบฮยอน ็เ่ละ...็เมื่อืน่อน็ปาไปหลายรอบ พอวันหยุ็พาไปเที่ยวลับมา็ทำับเาอีาถึไ้เป็นแบบนี้
"อย่ารู้มาเลยเรานะ ไปทำานเถอะ เียวท่านประธานออมาเห็นเราสอนเหม้าเรื่อเหนือาานะโนว่า"
แบฮยอนว่าอ่นที่ะนั่ไปที่ประำัวเอโยไม่ไ้สนใว่ามีนยืนมออยู่
"บ้าน่า ใรทั้บริษัท็รู้ว่าท่านประธานเอ็นูพี่แบฮยอนนาไหน"
อยพูึ้้น
"ะไปทำานไ้หรือยั"
เสียอมินยอเินเ้ามาทำให้แบฮยอนลุึ้น่อนที่ะ้มหัวให้อีฝ่าย
แบฮยอนรู้ว่าเาือภรรยาอุานยอล
"ันเ้ามาให้โทรศัพท์อานยอล านยอลลืมไว้ที่บ้าน"
มินยอว่า่อนที่ะเินเ้าไปทันที
"พี่แบฮยอน หนูไม่อบภรรยาอท่านประธานเลยอะ หนูว่าพี่เาับท่านประธานมาว่าเสียอี"
ไอรีนพู
พี่็อยาให้เป็นแบบนั้น.........
ทา้านมินยอ
"สวัสี่ะาน"
มินยอเินเ้ามา่อนที่พูึ้น ทำให้านยอลใมาที่เห็นมินยอมาที่นี่
"มาทำไม"
านยอล้มหน้าไปทำาน่อ
"ันไ้่าวว่าเมื่อืนออไปนอนเเถว ๆ อินหรอะ?"
มินยอพู่อนที่ปาาบนมืออานยอละนิ่พร้อมวาลบนเอสาร
"เราไม่ไ้รัันอยู่แล้ว ันะไปไหน็เรื่ออัน ันะไปหาใร นั้นมัน็เรื่ออัน"
านยอลพู
"แสว่า...เ็เลาแบฮยอนหน้าห้อันะทำอะไร็ไ้ั้นหรอะ?"
านยอลำมัแน่น...ถ้าานยอลแสัวว่าหึหวแบฮยอนมาเท่าไหร่ หึ...มินยอไม่ปล่อยแบฮยอนไว้แน่ ๆ
"ทำไม?"
"หืม ปาร์ านยอล! นายรัแบฮยอนั้นหรอ"
มินยอว่า่อนที่ะเปิไลน์อแบฮยอนในมือถืออานยอลพร้อมวาลบนโ๊ะทำาน
"ไม่นิ ันแ่เอ็นู เ็มันทำานี ทำไม"
"หึ"
มินยอว่ายิ้มให้่อนที่ะเินออไปพร้อมับับแนแบฮยอนเ้ามา
"ปาร์ มินยอ!!! ที่นี่มันที่ทำานันออไปป ลับไปไ้แล้ว"
านยอลสอสายามอแบฮยอน้วยวามเป็นห่ว
"ไหนบอว่าไม่ไ้รัแบฮยอนนิ.....แ่็ไปนอนเอาันใ่เลยเมื่อืนนะ อย่าิว่าไม่รู้นะ่ะาน มินมีหูมีา"
มินยอพู่อนที่ะระาหัวอแบฮยอน านยอลมอ่อนที่ะำมัแน่น แ่็เ้าไปไม่ไ้
"หื้มม ผ ผมเ็บ"
แบฮยอนเอามือึ้นมาับที่แนอมินยอ สายา็มอุานยอล....่วยแบฮยอน้วย....
"เียบ!! ำไว้นะะ านมินยอไม่ใ่อายสำหรับาน...มินยอือภรรยาามหมายอานนะะ"
มินยอว่า่อนที่ะผลัแบฮยอนไปนับโ๊ะระ
"ำไว้ านยอลเา็แ่เอาแเล่น ๆ อย่ามาิริั แมันเทียบันไม่ไ้หรอ แมัน็แ่นไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่าเสอะมาึ้นแท่ิว่าัวเอเป็นเ้าหิ"
"พอไ้แล้ว!!!!"
"เรามีเรื่ออุยัน"
านยอลมอแบฮยอน่อนที่ะึมินยอออาห้อ่อนที่ะเปิประู และปิประูันพนัานใ
"อย่าเ้ามาที่ทำานันอีเ้าใมั้ย แล้วโทรศัพท์นี้มันเรื่อส่วนัว อย่ามายุ่"
านยอลพู่อนที่ะผลัมินยอเ้ารถไปทันที ่อนที่ะเินลับไปเพื่อะไปุยับแบฮยอน
"ทำไม รัมันมาหรอ"
มินยอถามึ้น
"ใ่...ันรัแบฮยอนบมั้ย เลิยุ่ับันไ้แล้ว อยาเป็นภรรยาัน็เป็นไป เธอมัน็แ่เมียในนามเท่านั้น เธอไม่ไ้มีสิทธิ์เป็นเ้า้าวเ้าอันเลย มินยอ" านยอลพู่อนที่ะปิประูพร้อมเินลับเ้าไปที่บริษัทแ่เห็นแบฮยอนที่ำลัึ้นแท๊ี่ไป
"ให้ายสิ!"
านยอลรีบวิ่ไปเอารถพร้อมามแบฮยอนไปทันที่
오늘이 지나간대도
โอ นือ รี ี นา ัน แ โ
แม้วันนี้ะผ่านพ้นไป
이제 난 네가 없이 지나칠 수 없어 No
อี เ นัน นี า ออบ ี ี นา ิล ู ออบ อ
ผมลับไป่อไม่ไ้โยไรุ้
흘러간 시간들마저
ฮึล รอ ัน ี ัน ึล มา อ
แม้เวลาำลัหมุนเวียนไป
네가 내 곁에 없다면 아무 의미 없는데
นี า แน ยอ เท ออบ า มยอน อา มู อึย มี ออบ นึน เ
หาไม่มีุ้าาย ็ไร้วามหมาย
Baby 내가 견딜 수 없는 건
Baby แน า ยอน ิล ู ออบ นึน อน
ที่รั สิ่ที่ผมทนไม่ไ้็ือ
너 같은 사람이 다신 없다는 것
นอ ัท ทึน า รา มี ทา ิน ออบ า นึน อ
ไม่ว่าใร็แทนุไม่ไ้
" ฮึ"
"ำไว้ านยอลเา็แ่เอาแเล่น ๆ อย่ามาิริั แมันเทียบันไม่ไ้หรอ แมัน็แ่นไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่าเสอะมาึ้นแท่ิว่าัวเอเป็นเ้าหิ"
แบฮยอนอโทษที่แบฮยอนลับิไปไล.....แบฮยอนรัุานยอลหมทั้หัวใ...ทั้ ๆ ที่มันเป็นเพียวามิอแบฮยอนฝ่ายเียว
แบฮยอนเินลารถเเท๊ี่่อนที่ะเินเ้าบ้านพัทันที ่อนที่ะนั่ร้อไห้อยู่นเียวไม่นาน็มีนมาริ้หน้าบ้านพอแบฮยอนไปู็พบว่าเป็นานยอล
"แบฮยอน!!! เปิประูให้ันหน่อย แบฮยอน ไม่เปิันะปีนเ้าไปแล้วนะ"
านยอลพูแ่็มีมีท่าทีที่เ้าอบ้านะออมาเปิประูเลยสัรั้ ่อนที่ะัสินใปีนประูเ้าไปทันที แ่ลับพลานลมา
"โอ้ย!!"
"ุานยอล!"
แบฮยอนเปิประูบ้านออมา็พบว่าานยอลำลัปัินอยู่
"แบฮยอน!"
านยอลรีบเินเ้ามาหา่อนที่ะสวมอแบฮยอนทันที มีานยอลอแบฮยอนแบฮอยน็ปล่อยน้ำาออมาทันที
"ันอโทษนะ...ที่ันไม่เ้าไป่วย เพราะันรู้ว่าถ้าันแสว่าห่วหวนาย มินยอไม่บแน่ ๆ เ็บมั้ย ันอโทษนะนี"
"ฮึ แบฮยอนอโทษ ฮื่อ ถ ถ้าแบฮยอนหายไป....ฮึ ุาน ึ"
านยอลรีบเอามือมาปิปาทันที
"พูอะไรอนาย"
"แบฮยอนรู้ว่าุานยอลไม่ไ้ิ ฮึ ริัับแบฮ ฮยอน แบฮยอนอโทษที่ใวามิแบบนั้นอยู่ฝ่ายเียว" แบฮยอนพู่อนที่านยอละสวมอแบฮยอนเเน่น
"ที่ันทำทุอย่า็เพราะันรันายเ้าใมั้ย แบฮยอน! แบฮยอน แบฮยอน!!"
านยอลที่เห็นแบฮยอนนิ่ไป่อนที่ะับัว็พบว่าแบฮยอนเป็นลมไปแล้ว
านยอลที่เห็นแบฮยอนนิ่ไป่อนที่ะับัว็พบว่าแบฮยอนเป็นลมไปแล้ว
"แบฮยอน!!!!"
โรพยาบาล
"หมอ แฟนผมเป็นยัไบ้า"
านยอลถามึ้น่อนที่ะมอแบฮยอนที่นอนอยู่บนเียผู้ป่วย
"นไ้ ร้อไห้หนัมานะรับ มันส่ผลไม่ี่อเ็แน่ ๆ"
หมอพูึ้น
"เียวนะหมอ เ็?"
านยอลถามึ้นทันที้วยวามสสัย
"อ่อ....ยินี้วยนะรับ....นไัรรภ์ไ้ 2 เือนแล้ว"
"ุานยอล"
แบฮยอนเรียเมื่อเห็นอีฝ่ายนั่อยู่้า ๆ
แบฮยอนเรียเมื่อเห็นอีฝ่ายนั่อยู่้า ๆ
"อ่าว เป็นไบ้า"
านยอลว่า่อนที่ะหยิบน้ำึ้นมาให้ื่ม
"ผมเป็นอะไรหรอรับ"
แบฮยอนถามึ้น
"แบฮยอนนา"
านยอลพู่อนที่ะลูบหัวแบฮยอนเบา ๆ
านยอลพู่อนที่ะลูบหัวแบฮยอนเบา ๆ
"...."
"..."
"อบุนะ"
"..."
"อบุนะ"
านยอลยิ้มให้่อนที่ะับมืออแบฮยอนให้ไปลูบที่ท้ออแบฮอยน
"ผ ผม"
แบฮยอนพอเ้าใวามหมายอานยอล
"ใ่...นายท้อ ล ลูอัน ลูอนาย ลูอเรา"
แม้อาะมีวันพรุ่นี้ วามเ็บไม่ไ้เลือนหาย แ่เพียอยเ็น้ำา แ่ั่วนาทีมัน็ลับไปเหมือนเิม ันนั่เ็น้ำาับหัวเ่าเพื่อรอัวเอเปลี่ยนใ แ่ัน็รับรู้ว่ามันเ็บที่สุถ้าเธอยัอยู่ับัน
ให้ันเป็นนที่รัุ ันรัุันั้นันถึ้อร้อไห้ นอนมน้ำาวามเ็บปว
แม้เพียบาสิ่ที่ันิ มันอาะมาเินไป แ่สุท้ายันรู้ว่าันรับมันไ้
100%
....................................................................................
๊ะ...ปล่อยเพลัวเออีแล้ว..........
อย่าเลียเพลไรท์เลยนะ ฮ่าๆ ไว้เอัน I'am bad อนบ เเม้มีเรื่อเมียน้อยเ้ามาพอีแฮะ ๆ ฝาิาม้วยนะ
่วนี้มาระปริบระปรอย ิเรียนนะ๊ะ รัลีไรท์ไม่เทแน่นอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น