[EXO] My Sunshine ,it’s U < All*Chen>

ลำดับตอนที่ #18 : DOUBLE LOVE : BAEKCHENHYUN III

Title : Double Love III

Pairing : BAEKCHENHYUN

จงแดเพิ่งจะคิดได้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันไม่ควรอย่างยิ่งหลังจากที่วิ่งฝ่าสายตาผู้คนที่มองมาที่เขาราวกับตัวประหลาดและตรงกลับบ้าน แล้วนั่งนิ่งๆเพื่อดับความร้อนในอก

ปกติเขาไม่ใช่คนโกรธง่าย ไม่สิ เพราะโดนมาจนชินและรู้ว่าโกรธ หรือใส่ใจเรื่องพวกนั้นไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาต่างหาก

ภาพที่ตัวเองสาดน้ำใส่หน้าแพคอาด้วยความอาดหาญ มันรีเพลย์ในหัวพร้อมๆกับเสียงคำรามตามหลัง ที่แสนน่ากลัว

นั่นแหละ เขาพลาดแล้ว

คนใจร้ายอย่างแพคอา ไม่มีวันปล่อยเขาไว้แน่ๆ ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องรุนแรงแถมสาเหตุที่เกิดขึ้นก็เพราะเจ้าตัวพูดกระตุ้นอารมณ์โกรธของเขาเองแท้ๆ แต่จงแดเอาหัวเป็นประกันเลยว่า แพคอาไม่รู้หรอกว่าเป็นความผิดของตัวเอง และที่สำคัญคนที่แทบจะไม่เคยมีเรื่องกับใครอย่างเขานี่แหละที่กำลังรู้สึกผิด

ที่สำคัญกว่านั้นเขาต้องโดนแฝดพี่ของฮยอนหมายหัวแล้วแน่ๆ เพราะแบบนั้นเช้าวันต่อมา เขาถึงได้หวาดระแวงไปทุกย่างก้าว เมื่อเข้าสู่รั้วมหาลัย คนหน้าคณะบางตาเพราะอีก 5 นาทีจะเริ่มคาบเรียน แต่ถึงอย่างนั้นตอนที่เขาเผลอถอนหายใจอย่างโล่งอก ชื่อของใครบางคนที่ทำให้อกสั่นขวัญหายก็ดังเข้ามาในโสตประสาทจนสะดุ้งโหยง จงแดผลุบลงตรงพุ่มไม้ประดับแทบจะทันที ใบหน้าซีดเผือดโผล่ออกมามองทิศทางของเสียงเพียงครึ่งเดียว

นี่มันโคตรตลกเลย ตลกจนหัวเราะไม่ออก

คนที่ยืนหันหน้ามาทางเขา ผมสีดำสนิทและกำลังคิ้วขมวดคือฮยอน ส่วนอีกคนที่ยืนหันหลังให้ เรือนผมสีแดงเพลิง (เมื่อวานยังผมสีทองอยู่เลยนี่หว่า) ที่คาดว่ากำลังทำหน้าตากวนๆใส่ฮยอนคือแพคอา แน่ๆ นี่ขนาดเขามาสายจนผิดวิสัยขนาดนี้ ยังมาเจอกันอีก จงแดผลุบหัวลงอีกรอบเมื่อจู่ๆเจ้าของเรือนผมสีแดงนั่นก็หันขวับมา ใบหน้าของแพคอาเหมือนกับกำลังโกรธใครบางคนอยู่ อีกฝ่ายก้าวฉับๆมาทางเขา พร้อมกับที่ฮยอนหันหลังกลับเข้าไปในตัวตึก คิมจงแดแทบจะซุกหน้าเข้ากับไม้พุ่มจนหลอมรวมร่าง ยิ่งเมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา หัวใจจงแดก็เต้นตึกตักจนแทบจะหลุดออกมา เขาไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจ มือเล็กยกขึ้นปิดปาก ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่จู่ๆแพคอาก็มาหยุดยืนตรงพุ่มไม้ด้านหน้าซะงั้น

“วันนี้รอดไปได้ แต่ใช่ว่าจะโชคดีไปทุกวันหรอกนะ”แพคอาบ่นกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด อุตส่าห์จะมาลากเด็กแว่นนั่นไปสั่งสอนให้รู้สึกผิดที่กล้าสาดน้ำใส่หน้าหล่อๆของเขา แต่ก็เจอไอ้น้องชายตัวดีมันสกัดไว้เหมือนรู้ทัน แถมเด็กแว่นนั่นยังทำเหมือนรู้ดีว่าวันนี้เขาจะตามาเอาเรื่องเลยหนีหายไปก่อน

เหอะ มันโคตรน่าหงุดหงิดเลยเว้ย

“ฉันไม่ปล่อยไว้แน่คิมจงแด” แพคอาเข่นเขี้ยว จิ๊ปากเมื่อบ่นไปก็ไม่มีทางที่เด็กนั่นจะได้ยิน ขายาวก้าวฉับๆออกจากคณะของน้องชาย โดยไม่ได้หันกลับมา ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้คนที่บ่นถึงว่าจะไม่ได้ยินน่ะ ได้ยินเต็ม 2 หู ถึงได้หน้าซีดเผือดสติหลุดไปแล้ว ก่อนจะสะดุุ้งเฮือกเมื่อเสียงนาฬิกาดัง ตี๊ด บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา 9.00 น.

คาบอาจารย์ควอนเริ่มแล้ว

“สะ สายแล้ว”

ประตูหลังห้องถูกเปิดอย่างแผ่วเบา ก่อนจงแดจะค่อยๆแทรกตัวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ แต่เหมือนจะไม่เงียบมากพอเมื่อสายตาของคนทั้งห้องหันมามองเป็นจุดเดียว เสียงซุบซิบดังขึ้นแต่ไม่สามารถทะลุเข้าสู่โสตประสาทของคนที่ตกอยู่ในห้วงความหวาดผวาได้ จงแดทำเพียงแค่ก้มหัวโค้งขอโทษสองสามทีเหลือบตามองยังหน้าห้องก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อดูเหมือนว่าโชคจะยังเข้าข้างเขาอยู่บ้างเมื่ออาจารย์ควอนยังไม่เริ่มคาบเรียน  คนตัวผอมกอดเป้แนบอกก่อนจะเดินเงียบๆไปยังที่นั่งหลังห้อง จงแดไม่รู้หรอกว่าถูกสายตาของใครคนนึงจับจ้องพร้อมรอยยิ้ม ก่อนเจ้าของร่างจะผุดลุกขึ้นนั่นแหละเสียงซุบซิบดังมาอีกระลอก แต่จงแดเลือกที่จะไม่สนใจ เขาได้ยินมันจนชินแล้ว…

จนกระทั่ง...

“ขอนั่งด้วยคนนะ”จงแดหันขวับไปมองข้างกายด้วยสีหน้าตื่นๆ ก่อนจะพบกับรอยยิ้มกว้างของฮยอน ถึงจะเหมือนเอ่ยขออนุญาตแต่คนมาใหม่ก็ชิงนั่งลงก่อนที่เขาจะเอ่ยปากพูดอะไรเสียอีก จงแดเลยทำได้เพียงแค่พยักหน้าให้ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ ฮยอนก็ยื่นมือมาแตะบนหัวเขา

“ไอ้นี่ติดผมน่ะ”ยื่นเศษใบไม้มาตรงหน้า

“อ่า ขะ ขอบคุณ” จงแดหัวเราะแหะๆเกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะก้มหน้าก้มตาเตรียมหนังสือเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจ ใบหน้าน่ารักเริ่มซีดเผือดเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคนกำลังจดจ้องมา คิมจงแดไม่เคยชินที่จะตกเป็นเป้าสายตาของใคร หัวใจของเขาเต้นรัวแต่ปลายนิ้วกลับเย็นเฉียบในขณะที่แพคฮยอนจับจ้องทุกการกระทำของคนข้างกายอย่างเป็นห่วง

“นายอึดอัดที่ฉันมานั่งด้วยหรือเปล่า?”หลังจากตวัดสายตาไปใส่คนทั้งห้องที่มองมาให้กลับไปสนใจเรื่องของตัวเอง แพคฮยอนถึงค่อยๆแตะไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ จงแดเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะส่ายหน้า ละล่ำละลักตอบด้วยเสียงตื่นตระหนกเมื่อเขาทำหน้าเศร้าๆใส่

“ป่ะ เปล่า เราแค่ไม่ชินน่ะ แถมทุกคนเอาแต่มอง มันคือแบบ...”แพคฮยอนนึกขำ เขารู้สึกเหมือนความอึดอัดในอกเมื่อครู่เลือนมลายหายไปแทบจะทันที

“อย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย”แพคฮยอนยิ้มกว้างหันไปสนใจกับการเตรียมอุปกรณ์การเรียนของตัวเองบ้าง จงแดพยักหน้าเบาๆก่อนจะลอบมองด้านข้างของอีกฝ่าย ฮยอนน่ะเหมือนมีความรู้สึกอ่อนโยนโอบล้อมรอบกายเอาไว้เลย ไม่เห็นเหมือน…

จู่ๆก็พาลนึกไปถึงคนหน้าเหมือนอีกคนแต่ที่สำคัญกว่าคือเขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ของตัวเองเลยฟันขาวขบกัดบนริมฝีปากอย่างประหม่า เขากำลังรู้สึกผิดอีกแล้ว…

ทั้งๆที่รู้ว่าแพคอาควรโดนแท้ๆ

“เมื่อวานแพคอาทำอะไรนายหรือเปล่า?”จงแดสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆฮยอนก็เปิดประเด็นเหมือนรู้ว่าเขากำลังจะพูดถึง คนตัวผอมส่ายหน้าก่อนจะค่อยๆมองหน้าฮยอนอย่างกล้าๆกลัวๆ

“เราต่างหากที่ทำร้ายแพคอา..”

“...”

“คือเมื่อวานเราเราไม่ได้ตั้งใจนะ แต่ว่าแพคอาเค้าพูดไม่ดี”จงแดก้มหน้างุดสารภาพผิดราวกับเด็กน้อยที่กลัวถูกผู้ใหญ่ดุ จึงไม่ได้เห็นว่าคนที่กำลังมองอยู่อมยิ้มจนแก้มจะแตก “แต่เราแค่สาดน้ำใส่แค่นั้นเองนะ..เราไม่ได้ทำอะไรรุน..” เสียงหัวเราะเบาๆของฮยอนทำเอาจงแดขมวดคิ้วก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความงุนงง แพคฮยอนไม่ได้มีท่าทีโกรธที่เขาทำร้ายพี่ชายฝาแฝดของตัวเองเลยด้วยซ้ำ แถมยังกลั้นขำจนหน้าแดงไปหมด

“ฮยอนไม่โกรธเราหรอ?”

 “โกรธเรื่องอะไรล่ะ?”แพคฮยอนย้อนถาม หลังจากที่หยุดขำกับความน่าเอ็นดูของอีกฝ่ายได้แล้ว จงแดดูมีท่าทางอึกอักแถมยังเหมือนกับกลัวเขาดุอยู่กลายๆ

“ก็ที่เราทำกับแพคอาเมื่อวาน”

“ถ้าไม่ทำอะไรเลยสิแปลก แพคอานิสัยอย่างนั้นก็ควรจะโดนบ้าง...”มือเรียวเลื่อนไปวางลงบนหัวกลมๆของอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยต่อ “ที่จริงจงแดควรจะต่อยให้หน้าหงายเลยด้วยซ้ำถึงจะดี”จงแดชะงักไปก่อนจะพึมพำเบาๆว่าจะไปทำเรื่องอย่างนั้นได้ยังไง คนที่ไม่เคยแม้กระทั่งดุน้องชายตัวแสบได้เลยอย่างเขาน่ะนะ จะไปกล้าชกคนอื่น

“แต่ว่า แพคอาดูไม่พอใจมากๆเลยนะ..”พูดถึงแฝดพี่แล้วก็ทำหน้าหวาดๆไปด้วย เสียงเข่นเขี้ยวเมื่อเช้าที่บอกว่าเขาจะไม่โชคดีที่หลบอีกฝ่ายพ้นไปตลอดนั่นยังหลอนอยู่ข้างหูอยู่เลย

แพคอายิ้มสายตาเหลือบไปมองอาจารย์ควอนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกองเอกสารเต็มอ้อมแขน ก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูของคนขี้กลัวพร้อมๆกันกับที่หัวหน้าชั้นปีเอ่ยทำความเคารพอาจารย์

“อย่าไปคิดมากเลย ฉันไม่ปล่อยให้แพคอามารังแกนายรอบสองแน่ เชื่อสิ”

ตึกตัก ตึกตัก

อ่า ทำไมหัวใจมันเร่งจังหวะขึ้นแบบนี้ล่ะ..

~~~~~ DOUBLE LOVE ~~~~~

อาจารย์ควอนออกไปแล้วหลังจากสอนไปแค่ 1 ชั่วโมงและแจกแจงให้ทำรายงานส่งคาบหน้า เหตุการณ์ที่นานๆทีอาจารย์ควอนจะเลิกคลาสเร็วมันเกิดขึ้นได้ยากมากๆ เขาควรจะต้องดีใจ แต่เพราะว่าไอ้งานคู่ที่เพิ่งได้รับคำสั่งมานั่นแหละ ซึ่งโดยปกติแล้วเขามักจะทำงานคนเดียวเสียมากกว่า ต่อให้เป็นงานคู่ถ้าอาจารย์ไม่บังคับแล้วในห้องไม่เหลือเศษจนจำเป็นต้องมาจับคู่กับเขา เขาก็จะทำคนเดียวมาตลอด แต่ครั้งนี้มันแปลกน่ะสิ

“จงแดทำงานคู่กับฉันนะ”

นั่นแหละ น้ำเสียงทุ้มๆที่มาพร้อมกับรอยยิ้มละมุนที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ เขาถึงได้พยักหน้าตอบตกลงไปโดยไม่ทันได้คิดถึงสิ่งที่ตามมา ลืมไปเลยว่าแพคฮยอนน่ะ เก่งแค่ไหนและเป็นที่ต้องการแค่ไหน

“ขอโทษนะ ฉันจับคู่กับจงแดแล้วล่ะ”

รอบที่ 10 แล้วกับประโยคนี้..

แม้จะเป็นประโยคปฏิเสธซ้ำๆจนหน้าหงุดหงิดใจแทนแต่เสียงของฮยอนยังคงนิ่งทุ้มและนุ่มนวลอยู่เสมอ รอยยิ้มละมุนนั่นสามารถลดความเกรี้ยวกราดของคนที่ผิดหวังจากการโดนปฏิเสธการจับคู่ทำงานวิชาของอาจารย์ควอนได้เป็นอย่างดี อ่า อาจจะหมายถึงว่าฮยอนคนเดียวที่ไม่โดนโกรธส่วนเขาน่าจะโดนเต็มๆเลยด้วยซ้ำ เห็นได้จากแววตาที่คาดโทษที่พุ่งมาใส่ราวกับเข็มแหลมๆ ก่อนจะเดินสะบัดหน้ากลับไปนั่งที่ของแต่ละคนน่ะนะ

“หมดสักที จงแดเก็บของเสร็จหรือยังจะได้รีบไปกัน” แพคฮยอนกวาดเครื่องเขียนลงกระเป๋าอย่างลวกๆพร้อมม้วนชีทเรียนในมือ ตอนนี้ทุกคนเริ่มจะวุ่นวายกับการหาคู่เพราะเพิ่งยอมแพ้จากการมาขอเขาเป็นคู่ทำงานแล้ว เขาควรใช้เวลานี้หนีออกจากความวุ่นวาย

“ไปไหนหรอ?”จงแดทำหน้างุนงง แต่จากกระเป๋าเป้ที่ถูกสะพานตรงหัวไหล่ก็พอจะเป็นตัวบอกได้ว่าเจ้าตัวเก็บของเสร็จแล้ว แพคฮยอนทำเพียงยิ้มก่อนจะถือโอกาสคว้าข้อมือผอมๆนั่นลุกขึ้น พร้อมกับกระตุกให้เดินตามอย่างเงียบๆ จงแดไม่ได้ขัดขืนอะไร แม้คิ้วเรียวจะยังขมวดเข้าหากัน จนกระทั่งทั้งคู่เดินออกจากห้องเล็คเชอร์ และปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้ว

“เอ่อคือ..”จงแดพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ มองลงไปยังข้อมือของตัวเองที่ยังถูกจับไว้อย่างหลวมๆ ก่อนแพคฮยอนจะเหมือนเพิ่งนึกออกเลยรีบปล่อยมืออก แล้วบอกขอโทษเบาๆ เขาได้แต่ส่ายหัวบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แล้วก็เงียบกันไปอีกครั้ง

จงแดไม่ใช่คนที่พูดมากด้วยนี่สิ…

“อืม ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ย?”นิ่งไปสักพักแพคฮยอนก็เอ่ยชวน คนตัวผอมเกือบจะตกลงไปแล้วแต่ว่าฉุกคิดอะไรขึ้นมาเสียก่อน มันจะดีหรอ ขนาดวันนั้นที่แค่เดินข้างกันยังมีคนไม่ชอบใจเลย

“คือ..”

“ เราจะได้คุยเรื่องหัวข้อรายงานด้วยไง”แพคฮยอนแทรกขึ้นเมื่อเห็นท่าทางอ้ำอึ้ง ถ้าให้เดาจงแดคงจะคิดมากเรื่องที่จะต้องถูกคนจับตามองหากเดินไปไหนมาไหนกับเขาแน่ๆ คนตัวผอมข้างๆอาจจะกำลังปฏิเสธ เขาถึงต้องใช้ข้ออ้างเรื่องงานเข้ามาเกี่ยว เพราะจงแดเป็นคนที่มีความรับผิดชอบพอตัว แล้วก็เป็นไปอย่างที่คิด

“งั้น..ไปกินที่โรงอาหารคณะได้ไหม?”อย่างน้อยที่นั่นก็คนน้อยกว่า ถ้าจะมีคนที่ไม่ชอบใจก็ขอให้เป็นคนในคณะก็ยังดี

“ได้สิ แต่มื้อนี้ให้ฉันเลี้ยงนะ จะได้ไถ่โทษเรื่องของแพคอาด้วย”จงแดพยักหน้าเมื่อเห็นสายตากึ่งอ้อนของอีกฝ่าย แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้เดินไปไหนประตูห้องที่เพิ่งปิดไปเมื่อสักครู่ก็เปิดออกก่อน พร้อมกับคนผมสีดำประกายแดงผิวขาวๆโผล่หน้าออกมา

“ฮยอน ให้ตายนึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว”คนๆนั้นพูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เดินเข้ามาคว้าแขนฮยอนไว้ ก่อนจะมองเลยมายังเขา

“จะไปเดทหรอวะ นี่กูกวนมึงหรือเปล่าเนี่ย”

จงแดตาโต น้ำท่วมปากเมื่อแพคฮยอนหันมาส่งยิ้มให้แต่กลับไม่ตอบปฏิเสธไปให้ชัดถ้อยชัดคำ ฝ่ายคนมองก็ยิ่งเข้าใจผิด จนกระทั่งจงแดทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ที่ดูน่ารักมากๆนั่นแหละแพคฮยอนถึงได้หันไปโบกมือปฏิเสธเพื่อน

“ไม่ได้จะไปเดทหรอก แค่จะไปกินข้าวกัน แล้วมีอะไรหรือเปล่า”

“คือว่า..”ท่าทางอึกอักของจุนมยอนเหมือนเป็นการส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง แพคฮยอนที่รู้เรื่องที่เพื่อนจะพูดเข้าใจเป็นอย่างดีก็เลยหันไปหาอีกคนที่ยังยืนเหมือนไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไปดี

“จงแดไปรอที่ม้านั่งหน้าคณะก่อนนะ เดี๋ยวตามไป ไม่เกิน 10 นาที” จงแดพยักหน้าอย่างว่าง่ายจนแพคฮยอนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นวางบนหัวอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู เขาเห็นใบหูเล็กๆของอีกฝ่ายแดงเปล่งก่อนจะก้มหน้าแล้วรีบหันหลังเดินไปเร็วๆเสียจนกลัวว่าจะเผลอไปชนใครเข้าหรือเปล่า

“นี่เอาจริงใช่มั๊ยเนี่ย?”เขาดึงสายตากลับมาที่เพื่อนได้หลังจากจงแดหายลับไปกับมุมห้อง พร้อมกับเลิกคิ้วเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากเพื่อนร่วมชมรม

“ก็น่ารักดีไม่ใช่หรือไง…”

“น่ารัก คิมจงแดเด็กแว่นเฉิ่มๆนั่นน่ะนะ”จุนมยอนทำหน้าตาอึ้งๆ ตาแทบจะถลนออกมาแต่แพคฮยอนกลับพยักหน้าให้ พร้อมกับผลักหัวเพื่อนไปทีนึง

เขาไม่ได้โกหกนี่ก็ในเมื่อจงแดน่ะ น่ารักจริงๆ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่มีใครได้เห็นมุมน่ารักแบบนั้น

“เลิกยุ่งเรื่องของเพื่อนเถอะ แล้วก็รีบพูดเรื่องตัวเองมาได้แล้ว”...เขาไม่อยากให้จงแดรอนาน

~~~~~ DOUBLE LOVE ~~~~~

ร่างเล็กเดินออกมาด้วยสติที่เหมือนจะเลือนหายใบหน้าของจงแดยังรู้สึกร้อนจนแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาให้ใครเห็น ทำไมยิ่งอยู่ใกล้ฮยอนก็ยิ่งรู้สึกดีแบบนี้นะ...ถ้าได้เป็นเพื่อนกันแบบนี้คงดีมากๆเลย แต่จะเป็นไปได้ยังไง…

คนตัวผอมเผลอหยุดชะงักเมื่อคิดไปถึงสายตาไม่พอใจของคนในห้องที่มองมาตอนที่รู้ว่าฮยอนจะจับคู่ทำงานร่วมกับเขา ขนาดแค่เป็นการทำงานร่วมกันชั่วครั้งชั่วคราว ทุกคนยังไม่ชอบใจเลย แล้วถ้าเขาสนิทกับฮยอนมากขึ้นจนเป็นเพื่อนกันจะเป็นยังไง ทุกคนก็จะไม่ชอบเขาไปกว่านี้งั้นหรอ..

แค่การที่ต้องเรียนอยู่แบบนี้คนเดียว ไม่มีเพื่อนสนิทเขาก็เหงาจะแย่อยู่แล้ว แล้วถ้าหากทุกคนพากันเกลียดเขาไปอีกจะเป็นยังไง...จะต้องย้ายมหาลัย เหมือนอย่างตอนที่ต้องย้ายโรงเรียนบ่อยๆแบบนั้นน่ะหรอ

เขาสะบัดหัวไล่ความคิดที่มันทำให้รู้สึกไม่สบายใจนั่นออกไป ให้กำลังใจตัวเองว่ามันจะไม่มีทางกลับไปเป็นแบบนั้นอีก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหาม้านั่งว่างๆเพื่อรอฮยอน แต่ทว่ากลับต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นกลุ่มนักศึกษาประมาณเกือบ 10 คนยืนอยู่หน้าคณะ แถมคนกลุ่มนั้นยังใส่ช็อปสีแดง

นักศึกษาวิศวะ มาทำอะไรที่คณะบริหาร

“นั่นหรือเปล่า?”เขาได้ยินเสียงใครบางคนในกลุ่มดังขึ้นพร้อมกับนิ้วที่ชี้มาที่เขา วินาทีนั้นจงแดทำตัวโง่ๆด้วยการหันไปมองข้างหลังของตัวเองว่ามีใครอยู่หรือเปล่าก่อนจะพบว่ามันว่างเปล่า จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าอากาศรอบข้างหนาวๆขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ถ้างั้นคนพวกนี้มาหาเขางั้นหรอ? แต่เขาไม่รู้จัก...

“อ่ะ”เพราะมัวแต่ตีกันเองกับความคิดของตัวเอง รู้ตัวอีกทีเขาก็โดนล้อมไปด้วยคนกลุ่มนั้นเสียแล้ว เป้ที่สะพายอยู่ถูกกระชากออกแล้วถูกทิ้งลงกับพื้นจนจงแดได้ยินเสียงสันหนังสือมันกระทบกับพื้นปูนเสียงดัง คนตัวผอมก้มลงไปจะเก็บเอากระเป๋าแต่กลับมีเท้าใครบางคนเตะจนกระเป๋านั่นลอยออกไป

“นี่มันอะไรกันครับ?”หนังสือวรรณกรรมเล่มหนาที่เขาตั้งใจจะเอามาคืนห้องสมุดหลุดออกมาจากเป้ จงแดหันมองหน้าทุกคนที่กำลังมองหน้าเขาอย่างไม่เป็นมิตรด้วยความไม่เข้าใจ

หนังสือเล่มนั้นเก่าแล้วด้วยนะ...

“นอกจากจะขี้เหร่แล้วเนี่ย ยังท่าทางดูโง่ๆ แน่ใจนะ ว่าใช่คนนี้จริงๆที่แพคอาควงน่ะ”

“วันนั้นฉันเห็นกับตา จำไม่ผิดแน่”

ชื่อของใครอีกคนเหมือนจะเป็นคำตอบของเหตุการณ์ที่กำลังจะเผชิญหน้า ต้องเป็นเพราะวันนั้นที่โดนแพคอาลากไปที่คณะแน่ๆเลย ทุกคนก็เลยเข้าใจผิด..

“ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณแพคอานะครับ”จงแดพูดความจริงออกไปหวังจะให้คนพวกนั้นเชื่อแล้วหยุดคุกคามเขาเพราะความเข้าใจผิดแต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล เมื่อผู้ชายผิวขาวผมสีสว่างเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับมือขาวๆนั่นที่กระชากแว่นเขาออกจากใบหน้า

“หึ จะให้เชื่อใครดีล่ะ ในเมื่อคนของฉันก็เห็นกับตาซะด้วย แต่จะว่าไปนายถอดแว่นก็ดูดีขึ้นระดับนึงนะ”จงแดหรี่ตาเขามองเห็นแว่นตัวเองอยู่ในมือของอีกคนลางๆ มือเล็กคว้าออกไปแต่กลับไม่ง่ายอย่างนั้น ขนาดตอนมีแว่นมองเห็นชัดแจ๋วขายังหาทางเอาตัวรอดไม่ได้เลย แล้วตอนนี้พอไม่มีแว่นก็ยิ่งเหมือนคนตาบอด

 “…แต่ก็ยังขี้เหร่อยู่ดี”

“เอาแว่นผมมานะครับ โอ๊ย!!”

ตุบ!

ร่างของเขาถูกใครสักคนผลักลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เสียงฝีเท้าหลายๆคู่ดังขึ้น ซึ่งจงแดคิดว่าทุกคงจะเริ่มทยอยกันออกมาจากห้องเล็คเชอร์แล้ว ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบเมื่อจู่ๆน้ำเย็นๆก็ถูกราดลงมาที่หัว มันไหลเปรอะเปื้อนไปยังเสื้อเชิ๊ตสีขาว เหตุการณ์พวกนี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วเพราะฉะนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ก้มหน้าแล้วปล่อยคนพวกนั้นพากันราดน้ำใส่ตัวเขาด้วยความสุข เสียงหัวเราะจากคนเหล่านั้นยังดังอยู่เหนือหัว แต่ที่ทำให้จงแดร้อนตรงกระบอกตาและแสบจมูกไปหมด ก็เพราะว่าเสียงฝีเท้าที่ได้ยินหลายคู่นั้นหยุดลงและแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะชอบใจ...

ไม่ได้หวังอยู่แล้วว่าจะมีใครมาช่วย เพียงแต่ไม่คิดว่าจะมีคนไม่ชอบเขามากขนาดนี้

“อ้อ แล้วก็อย่าคิดว่าไม่ได้แพคอา แล้วจะยุ่งกับฮยอนแทนล่ะ ไม่งั้นเราคงต้องได้เจอกันอีกรอบ”

แกร๊บ!

“แล้วก็ขอโทษที แว่นมันหลุดมือน่ะ”

อวัยวะที่ 33 ของเขาถูกเหยียบไปต่อหน้าต่อตา แม้จะมองเห็นเพียงแค่เลือนรางแต่จงแดก็รับรู้ได้ว่ามันคงแตกละเอียดไปแล้ว เขาไม่ได้ตอบโต้เพียงแต่ค่อยๆขยับไปหาหนังสือเล่มหนากับเป้ที่อยู่ถัดไปทางซ้ายมือ ข้อเท้าของเขาเจ็บแปลบคงจะเป็นเพราะตอนที่ถูกผลักเมื่อกี้ ไหนจะเนื้อตัวที่เลอะด้วยน้ำอะไรก็ไม่รู้ น่าสมเพสจริงๆเลยนะคิมจงแด

เห็นมั้ย... สุดท้ายแล้วนายก็เหมาะที่จะคนเดียวเหมือนไม่มีตัวตนอย่างเดิมมากกว่า

“คิดว่าเล่นบ้าอะไรกันอยู่วะ!!”เสียงตวาดลั่นของใครบางคนทำให้จงแดเผลอสะดุ้ง ตากลมกระพริบไล่หยาดน้ำตาที่กำลังคลอหน่วย ก่อนจะหรี่ลงเมื่อเห็นผู้ชายคนนึงในเสื้อช็อปสีแดงเดินตรงเข้ามา

เงาลางๆนั่น เหมือนแพคอา …

ก่อนจะได้คิดอะไรต่อไป อะไรบางอย่างก็ปิดบังทัศนียภาพอันพร่ามัวของเขา พร้อมกับน้ำเสียงคุ้นเคยที่ฉุดเขาให้กลับมาช่วงเวลานั้น

“จงแด ไม่เป็นไรนะ”

“ฮยอนหรอ..”

“ขอโทษนะที่ออกมาช้า”เสื้อคลุมตัวนอกถูกปลดออกจากตัวเพื่อมาคลุมร่างของอีกฝ่ายไว้ ฮยอนตวัดสายตาไปยังกลุ่มคนที่มาจากคณะของพี่ชายฝาแฝดด้วยสายตาไม่พอใจ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าออกมาช้ากว่านี้จงแดจะเป็นยังไง คนที่นั่งสั่นอยู่ตรงหน้าเขาจะโดนรังแกขนาดไหน ขนาดโดนทำขนาดนี้จงแดกลับไม่ได้ตอบโต้เลยสักนิด แถมยังยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

“ไม่เป็นไร คือฮยอนช่วยดูแว่นให้เราได้มั๊ย? มันแตกมากหรือเปล่าเรามองไม่ชัดน่ะ” แพคฮยอนพยักหน้าก่อนจะค่อยๆเก็บแว่นของอีกฝ่ายขึ้นมา

“คงต้องซื้อใหม่แล้วล่ะ”

“งั้นหรอ?”จงแดพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะหรี่ตามองไปยังคนที่คิดว่าเป็นแพคอาแน่ๆที่กำลังยืนจังก้าหันหลังให้เขาอยู่ คนพวกนั้นเงียบกริบ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังสนุกสนานกับการกลั่นแกล้งเขาอยู่เลยแท้ๆ เขานึกไปถึงใบหน้าของแพคอาตอนไม่พอใจแล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงดังๆเหมือนเมื่อกี้แล้วก็ขยาด ถึงจะแปลกใจที่แพคอาดูเหมือนจะไม่พอใจที่เขาโดนแกล้ง เลยมาช่วยไว้แบบนี้ แต่เขาก็ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ ในเมื่อมันก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเองนี่นา อีกอย่างก็ใช่ว่าเขาจะไม่เคยโดนแกล้งแบบนี้

“ขอโทษคิมจงแดซะ”จงแดสะดุ้งตอนที่จู่ๆแพคอาก็ตวาดขึ้นเสียงดังอีกรอบ เขาไม่รู้ว่าคนพวกนั้นกำลังทำท่าทางแบบไหน แต่ว่าถ้าไม่อยากขอโทษก็ให้มันแล้วๆไปเถอะ

“ฮยอนคือเราว่า ไม่ต้องหรอก บอกแพคอาว่า..”

“นายน่ะลุกมานี่ซิ”กำลังจะขอร้องฮยอนว่าให้ช่วยหยุดแพคอาทีแต่ก็ไม่ทันการเมื่อแพคอาหันหน้ากลับมาหา เขารู้สึกเกร็งแทบจะทันที แถมฮยอนยังทำท่าทางเห็นด้วยกับการที่จะให้คนพวกนั้นขอโทษเขาอีก

เรื่องนี้กำลังจะไม่จบ แถมเขาอาจจะโดนหมายหัวเพิ่มอีก

“แว่น ฉันบอกให้ลุกมา!”

“อ่ะ โอ๊ย”เพราะอีกฝ่ายใช้น้ำเสียงดุๆเลยเผลอทำตามเหมือนอย่างทุกทีก่อนจะหลุดร้องเมื่อข้อเท้ามันเจ็บแปลบ คนตัวผอมเหมือนจะล้มไปกองกับพื้นอีกรอบแต่โชคดีที่ฮยอนรับร่างผอมๆนั่นไว้เสียก่อน ส่วนแพคอาจิ๊ปาก หัวเสียไปมากกว่าเดิมอีก

“นายเจ็บด้วยนี่”เสียงฮยอนร้อนรน ก่อนจะรู้สึกถึงมือที่แตะลงมาตรงข้อเท้า จงแดส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไรมาก ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับใบหน้าเจ้าของเรือนผมสีแดงและตาดุๆที่จ้องมาในระยะประชิด

“นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆเลย”แพคอามองคนที่ก้มหน้าคางชิดอก ก่อนจะหันไปตวาดใส่คนพวกนั้นอีกรอบ “ยืนบื้ออยู่ทำไม ถ้าไม่ขอโทษดีๆก็ไสหัวไป!”

ใครบางคนมองเขาอย่างไม่เข้าใจ บางคนก็กลัวจนตัวสั่น แต่ใครจะไปสนวะ จู่ๆก็ยกพวกมาหาเรื่องคนอื่นเพียงเพราะว่าหวงเขามันใช่เรื่องหรือไง

กับคนอื่นๆที่ผ่านมามันไม่ได้รุนแรง แต่นี่กับเด็กแว่นที่แค่โดนเขาตะคอกใส่นิดหน่อยก็ตัวสั่น ยิ่งไม่ได้ตอบโต้คนพวกนั้นก็ยิ่งเหมือนจะได้ใจ

มันน่าหงุดหงิดจริงๆ

ผู้คนเริ่มสลายไปแล้วหลังจากที่เจอแฝดพี่แผลงฤทธิ์ใส่ แพคอาหันกลับมามองสภาพคนตัวผอมที่อยู่ในอ้อมแขนน้องชาย ก่อนจะส่งสายตาเชิงเป็นคำถามว่าจะเอายังไงต่อ ฮยอนส่งสายตามาประมาณว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเพราะเขาเป็นต้นเหตุและต้องรับผิดชอบ แล้วมองไปยังข้อเท้าของคนที่ประคองอยู่ แพคอาชี้นิ้วเข้าตัวเองเมื่อเหมือนจะเดาความคิดของน้องชายตัวเองออก

จะให้แบกเด็กนี่ขึ้นหลังเนี่ยนะ!!

“...”จงแดหลบตาเลยไม่ทันได้เห็นว่าสองพี่น้องส่งซิกอะไรกัน แพคอาตบตีกับน้องทางสายตา ก่อนจะพ่ายแพ้อีกครั้ง แฝดพี่ถอนหายใจเสียงดังอย่างปิดไม่มิด แต่ก็ไม่มีทางเลือก ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้แล้วนั่งยองๆลงกับพื้นแล้วหันหลังให้

“คือ…”จงแดเบิกตากว้าง ส่ายหัวเป็นพัลวันเมื่อเห็นอีกคนทำท่านั่งแบบนั้นอยู่ตรงหน้า ไม่เอาหรอกจะให้เขาขี่หลังแพคอาน่ะนะ จะไปกล้าได้ยังไง.. แถมตัวเขายังเลอะแบบนี้อีก ไหนจะคนที่กำลังมองมา ถึงจะมองไม่ชัดแต่ก็พอเดาได้ไม่ใช่หรอว่าทุกคนจะทำสีหน้ายังไงน่ะ

“ขี่หลังแพคอาเถอะจงแด นายเดินเองไม่ไหวหรอก”ฮยอนเองก็เหมือนเห็นดีเห็นงามไปด้วยความจริงเขาไม่อยากจะรบกวนแพคอาด้วยซ้ำ แต่เพราะอาการบาดเจ็บที่สะโพกที่เพิ่งได้มาจากการซ้อมไม่กี่วันก่อนนั่นแหละถึงต้องให้แพคอาทำหน้าที่นี้แทน แต่คนตัวผอมกลับหน้าซีดเผือดไปแล้ว จะทำได้ยังไงล่ะ คือมัน…

“รีบๆขึ้นมาสิวะ อย่าให้ฉันพูดซ้ำสองนะแว่น”เพราะชักช้าก็เลยตะคอกเสียงดังใส่อย่างเคยตัว แต่เหมือนจะได้ผลเมื่ออีกฝ่ายยอมผละออกจากแพคฮยอนแล้วกระเผลกขามาแตะมือเข้าที่บ่าเขา

มุมปากแพคอายกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว...

แขนเล็กเกี่ยวกับคออีกฝ่ายอย่างเก้ๆกังๆ ไม่ค่อยกล้าทิ้งน้ำหนักตัวลงไป แต่ก็ต้องหลุดร้องอย่างตกใจเมื่ออีกฝ่ายผุดลุกขึ้น

เสียงฮือฮาดังขึ้นอย่างที่คิดเมื่อจงแดอยู่บนแผ่นหลังของแพคอาเรียบร้อยแล้ว คนตัวผอมซุกหน้าลงกับบ่าของอีกฝ่าย เผลอกอดรัดลำคอคนตรงหน้าแน่นเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องไม่พอใจของใครหลายๆคน แพคอาดูไม่ได้แยแส แต่กลับค่อยๆพาเขาก้าวออกไปอย่างช้าๆ

ส่วนแพคฮยอนปล่อยให้พี่ชายแบกร่างผอมๆนั่นไปก่อนจะเก็บสัมภาระของอีกฝ่ายที่กระจัดกระจาย

“ขอโทษนะ”เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นเบาๆข้างหู แพคอาขมวดคิ้วก่อนจะถามกลับไปอย่างงงๆ

“ขอโทษเรื่องอะไร?”

“ก็..ที่ทำให้นายต้องลำบาก แถมเสื้อนายยังต้องมาเลอะ…”

“มันใช่เรื่องที่ต้องขอโทษมั้ย?”

“ก็ถ้าทำให้คนอื่นเดือดร้อน ก็ต้องขอโทษสิ”

ให้ตายเถอะ แพคอาแทบจะตบหน้าผากตัวเองร้อยที เด็กแว่นนี่ขอโทษแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ ขนาดนี้เลยหรอวะ ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ และเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมาแบกเด็กแว่นตัวผอมๆนี่ขึ้นหลังก็มาจากเขาสองพี่น้องแท้ๆ แต่กลับไม่คิดโทษพวกเขาเลย

ให้ตาย รู้สึกผิดที่เคยว่าอะไรแรงๆไปชะมัด

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแพคอากระแอมไอไล่ความรู้สึกผิดนิดๆหน่อยนั่นออกไปก่อนจะหาบทสนทนาเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันอึดอัดเกินไป

แต่ก็นั่นแหละ เรื่องดีๆ กับคำพูดสวยหรูน่ะ แพคอามันเคยมีซะที่ไหน

“เออถามจริง วันๆนี่กินอะไรเป็นอาหารวะ ทำไมถึงได้ผอมกระหร่อง ตัวเบาโหวงอย่างนี้ โอ๊ย!!!”จบประโยคก็ต้องร้องเสียงหลง หันไปก็เจอน้องชายตัวดีมันทำหน้าเหี้ยมใส่

“ปากเสียอีกแล้วนะแพคอา”

ไอ้น้องชายนี่ก็ปกป้องกันจังวะ หมั่นไส้โว้ย!!!

TBC….

#แฝดพยอน