คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 17 :: รำคาญ
Chapter 17
-รำคาญ-
ร่างสูงก้มหน้าก้มตาจับช้อนอันใหญ่คนซุปวนไปมาซ้ำๆ ด้วยหน้าตาบูดบึ้งเหมือนอย่างกับโดนบังคับให้ทำอาหารอย่างนั้นล่ะ
“เมื่อไหร่พวกแม่งจะมาวะ…”
“ไอโฮป!! เสร็จยังวะ”
ร่างเล็กเดินมายืนเท้าเอวมองเจโฮปกำลังคนซุปร้อนอยู่ข้างๆ ร่างเล็กค่อยๆยื่นหน้าออกไปพร้อมกับทำไม้ทำมือเหมือนจะกอบโกยควันหอมของซุปมาสูดดมพร้อมกับหลับตายิ้มดูมีความสุข
“หอมมั้ยล่ะ?”
“กูไปเกือบชั่วโมงยังไม่เสร็จอีกหรอ” เจ้าวีตัวแสบเดินเข้ามาบ่นจนเจโฮปแทบอยากจะเอาน้ำซุปสาดใส่หน้าให้รู้แล้วรู้รอด
“มึงไม่ต้องแดกก็ได้นะ” เจโฮปพูดพร้อมกับยกช้อนคนซุปชี้หน้าวีอย่างหาเรื่อง
“กูจะแดก ทำไมหรอ..."
จู่ๆวีก็ยกมือโอบไหล่บางของจองกุก แก้มขาวจองกุกขึ้นสีแดงเล็กน้อยที่เกิดจากความเขินอาย เจโฮปมองภาพน่าโมโหตรงหน้า เค้าทำท่าจะยกหม้อน้ำซุปออกมาสาดให้ได้ จองกุกรีบผละออกจากอ้อมแขนวีมาจับแขนทั้งสองข้างของเจโฮปอย่างร้อนรน
“เห้ย นี่มึงจะทำไรวะ!”
“กูจะสาดหน้าไอวีมัน!”
“นี่มึงบ้าหรอ แล้วกูจะแดกอะไรห๊า!”
“ไม่ต้องแดกแม่งทั้งคู่แหละ!!”
“เลิกปัญญาอ่อนซักทีเหอะ!!!” จองกุกตะคอกด่าใส่เจโฮปเสียงดังจนเจโฮปที่กำลังจะยกหม้อซุปสาดใส่วีต้องก้มหน้านิ่ง
จองกุกตะคอกใส่เค้าอีกแล้ว..
“กินกันเถอะ.. ซุปเย็นเดี๋ยวไม่อร่อยนะ.. ^^” เจโฮปเงยหน้าหันมายิ้มบางๆให้จองกุก มันเป็นรอยยิ้มที่ดูออกเลยว่าไม่ได้มาจากใจแน่ๆ
ฝืนยิ้ม
“ฝีมือมึงไม่ตกเลยว่ะโฮป.. อึ่ก! แค่กแค่ก!!” ร่างบางตาลีตาเหลือกสำลักข้าวเนื่องจากพูดไปเคี้ยวไปไม่ระวัง
“น้ำๆๆ!!” ตัวแสบทั้งสองคนรีบรนหยิบแก้วน้ำยื่นจ่อหน้าจองกุกจนจองกุกเลือกไม่ถูกว่าจะกินแก้วไหนก่อนดี พอเค้าจะจับแก้วของวี เจโฮปก็ดันแก้วเค้าออกแล้วยื่นแก้วตัวเองมาให้แทน
มันอยากให้จองกุกรอดหรืออยากให้จองกุกตายกันแน่
เพล้ง!!!
“เชี่ยโฮป!! มึงเลิกบ้าเหอะว่ะ จองกุกจะตายอยู่แล้วเล่นไรไม่รู้เรื่องไอเหี้ย!!!” วีปัดแก้วน้ำของเจโฮปจนหล่นแตกกระจายบนพื้น ส่วนจองกุกที่เกือบจะสำลักตายก็รีบคว้าแก้วในกำมือวีออกมากระดกดื่มอย่างกับคนกระหายน้ำมาเป็นปี
“อึกอึกอึก!.. อ่า.. เฮ้ออ..” จองกุกหายใจหอบเพื่อหาอากาศหายใจ แล้วซักพักก็ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร ด้วยความที่เจโฮปเป็นเพื่อนสนิทของจองกุกมานานเลยพอจะรู้ว่าท่าทางแปลกๆแบบนี้จองกุกกำลังโกรธแหงๆ
“กูขอโทษ..” เจโฮปกล่าวขอโทษด้วยสายตาอ้อนวอน.. ส่วนวีก็นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับหันหน้ามองไปนอกหน้าต่างอย่างชิวๆ
“มึงเลิกทำตัวมีปัญหาได้มั้ยวะเจโฮป..” จองกุกพูดเสียงเรียบ..
“…”
“กูรำคาญมึงมากเลยว่ะเดี๋ยวนี้”
“!!!”
J-HOPE Part
“กูรำคาญมึงมากเลยว่ะเดี๋ยวนี้”
ประโยคที่ผมไม่ควรได้ยินออกมาจากเพื่อนสนิทตัวเอง และแล้วมันก็พูดออกมา เพื่อนที่สนิทที่สุดของผม..
เพื่อนที่ผมรักที่สุด..
ผมผิดหรอ.. ผมทำอะไรก็ดูผิดไปหมด ทำไมจองกุกต้องทำตัวดูเข้าข้างไอวีมันตลอดด้วย มันก็รู้แล้วไม่ใช่หรอว่าผมรักมัน..
แต่ทำไมไม่รักษาจิตใจผมบ้างเลยล่ะ
เจ็บใจชะมัด
“ม.. มึงรำคาญกู..”
“ดูมึงทำตัวเถอะ มึงเปลี่ยนไป เปลี่ยนมากไปจนกูไม่ชิน!”
มึงก็เปลี่ยนไปจองกุก..
กูก็ไม่ชินเหมือนกัน
“กูขอโทษแล้ว.. จะให้กูทำยังไงอีก”
“อะไรของพวกมึงวะ แดกข้าวไม่อร่อยเลยว่ะ”
ไอวีพูดแทรกเปลี่ยนบรรยากาศหลังจากที่มันนั่งเงียบไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร นี่กูควรจะขอบคุณมึงดีมั้ยนะ..
“เออ กูซื้อเค้กมาฝากมึงอ่ะ กะว่าจะซื้อมาขอบคุณมึงที่มึงให้กูมาอยู่หอนี้ แถมทำซุปนี่ให้กิน”
ผมแอบรู้สึกขนลุกหน่อยๆเมื่อเห็นไอวีในมุมที่แปลกออกไป ไอวีนิสัยแบบนี้ผมไม่ได้เห็นมันมานานแล้วนะ.. ตั้งแต่ผมชกต่อยกับมันเรื่องจองกุก วีมันก็ดูเปลี่ยนไปเลย
“อะไรดลใจให้มึงเป็นแบบนี้หรอ?”
“เค้กร้าน N.O มึงไม่ต้องแดก!!”
“เห้ยๆๆ กินๆๆๆ”
ผมยื่นมือปัดป่ายจะเอาเค้กจากอ้อมอกไอวีมัน ก็ร้านนี้มันดัง เค้กแม่งก็แพง แค่เค้กชิ้นเดียวนี้ราคาเท่ากับค่าอาหารสามมื้อสามวันของผมเลยนะ..
End j-hope part
“ถ้าพวกมึงคุยกันดีๆแบบนี้ทุกวันก็ดีอ่ะ” ร่างเล็กเปิดปากพูดด้วยความพอใจ อาการหงุดหงิดเมื่อกี้ถูกปลิดทิ้งด้วยการกระทำของเพื่อนทั้งสอง
“นี่มันเค้กอะไรวะวี” เจโฮปเปิดกล่องเค้กแล้วจ้องมองรูปร่างแปลกๆของมัน
“สตรอเบอร์รี่มั้ง แหกตาดูมั่งดิ” ช็อคโกแลตเคลือบทั่วซะขนาดนั้นยังจะถามอีก
“อะไรโปะอยู่ตรงนี้วะ”
“ก็ช็อคโกแลตไง กินดิ ตรงนั้นอ่ะอร่อย เมนูแนะนำเลยนะเว้ย!!”
“มึงแน่ใจ? ตกข่าวละ เมนูแนะนำตอนนี้เป็นชีสเค้กก็พอ”
“อ่าวหรอ.. แดกๆไปเถอะ เดี๋ยวช็อคโกแลตละลายไม่อร่อยนะ”
เดี๋ยวเจโฮปเห็นข้างในแล้วจะไม่ยอมกินตะหาก..
“รูปร่างแม่งเหมือนชิ้นส้มเลยว่ะ”
วีใจหายวูบหลังจากได้ยินคำทักจากปากจองกุก แทบอยากจะยกมืออุดปากซะ แต่ก็กลัวเจโฮปมันจะสงสัยเอา.. แถไปเรื่อยๆปลอดภัยกว่า
“เหี้ย!! กูแดกส้มไม่ได้!!!!” เจโฮปรีบปล่อยชิ้นช็อคโกแลตหนาไว้บนเค้กที่เดิม
“ไอโฮปแม่งก็ซื่อบื้อ ข้างในมันเป็นคาราเมลเว้ย ไม่ใช่ส้ม!” วีแถเนียนๆ
“เออ.. ไอโฮปแม่งบื้อ พูดแค่นี้ก็กลัวละ ฮ่าฮ่า”
ร่างเล็กหัวเราะตาหยีจนทั้งคู่ที่นั่งมองอยู่อยากจะจับฟัดเพราะทนความน่ารักไม่ไหวดูซักที จองกุกยิ้มทีเหมือนโลกของทั้งสองหยุดหมุน ภาพตอนจองกุกยิ้มก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองของทั้งคู่ไม่ออกไปไหน..
“เห่ย.. วีๆ ไอโฮปๆ เป็นไรวะ” จองกุกจับไหล่ของสองคนที่นั่งมองนิ่งพร้อมกับยิ้มอยู่ตรงหน้าเขย่าๆเรียกสติ พวกเค้าสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อได้สติ
“ป่ะป่าวๆๆ..” วีและเจโฮปพูดประโยคเดียวกัน
“เชี่ยโฮป ช็อคโกแลตจะละลายแล้ว ไม่รีบแดกวะ!!”
“มึงนี่ก็รีบจังวะวี”
“ชักช้ากูป้อนเอง!!” วีคว้าส้อมจากมือเจโฮปมาจิ้มชิ้นช็อคโกแลตบนเค้กก่อนที่จะยัดเข้าปากเจโฮปอย่างเร็ว..
เจโฮปค่อยๆเคี้ยวช้าๆอย่างอ้อยอิ่ง เพราะช็อคโกแลตที่หนาและแข็งมากเลยยังทำให้ไม่รู้ถึงเนื้อข้างใน
“อ่ะ.. อื้อ!!!!!!!!! แอ่ก!!.. อึ่ก..”
_____________________
อ่านแล้วเม้นท์เด้5555555555555
ความคิดเห็น