คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 2
วันต่อมา...
ป้าโซราออกไปข้างนอกฉันเลยนั่งดูทีวีที่บ้าน ตามประสาคนสวยที่ไม่มีอะไรทำโฮะๆ ^o^
“ยัยตัวประหลาดมานั่งทำอะไรตรงนี้”
มีคนเดียวในโลกนี้เท่านั้นแหละที่เรียกฉันว่าตัวประหลาด ปวดใจจี๊ดๆเลยกรี้ดด >o<
“ว่าไงซัมเมอร์”
“เรียกชื่อหมาอีกครั้งเดียวฉันฆ่าเธอแน่”
ฟิ้วววววว ~
ฉันกระพริบตาแค่แป๊ปเดียว หนังสือในมือของแจ็คสันก็ถูกปาผ่านหน้าฉันไปอย่างเฉียดฉิว แม่เจ้าโว้ย ! =_=^^
“นี่นาย!! ไม่มากเกินไปเหรอ”
“นี่แค่เตือนๆ ทีเธอยังเรียกชื่อฉันเหมือนชื่อหมาเลย ให้มันน้อยๆหน่อย”
“นายรังแกผู้หญิง”
“โทษทีนึกว่าไม่ใช่”แจ็คสันเลิกคิ้วอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินล้วงกระเป๋าอย่างชิวๆมานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับฉัน
“นายมันจอมกวน”ฉันเบ้ปาก แต่ต้องเขยิบหนีตอนที่แจ็คสันหยิบหนังสือที่ผ่านหน้าฉันไปเมื่อกี้ขึ้นมา เขาปัดมันสองสามทีแล้วเป่าเหมือนเป่าฝุ่น ก่อนที่จะมองมาทางฉันแล้วกระตุกยิ้ม
“แน้ ~ กลัวอ่าดี๊”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนฉัน
“ใคร ครายกลัว ฉันไม่ได้กลั๊วววว”
“แน่ะๆ ร้อนตัวอีก เสียงสูงซะด้วย”
“ก็บอกว่าเปล่าไง!”ฉันขึ้นเสียงใส่ แต่แจ็คสันยังคงอมยิ้มเหมือนว่ามันเป็นเรื่องสนุก เขาบ้าไปแล้ว =o=
“แล้วหนีทำไม”
“ฉันไม่ได้หนี ไม่คุยกับนายแล้ว!” ฉันเก๊กเสียงแล้วสะบัดหน้าหนี แกล้งทำเป็นสนใจทีวีตรงหน้า โดยไม่ใส่ใจเขา ในใจได้แต่ภาวนาอย่าให้เขาปามาอีกเลย TOT
“งอนเหรอออ”แจ็คสันสะกิดแขนฉันยิกๆแล้วยิ้มน่ารักใส่ ชิ! นึกว่าจะหายรึไงทำแบบนี้แล้ว ถ้าง้ออีกสองรอบแล้วค่อยหายก็แล้วกัน
“...”
“งอนจริงเด่ะ..”
ง้อรอบที่หนึ่งแล้วนะโฮะๆ ^o^
“ยัยตัวประหลาดถ้ายังไม่หายฉันจะเอาหนังสือฟาดหน้าเธอ”
ง้อรอบทะ..เฮ้ย! นี่มันด่านี่หว่า ไม่ด่าอย่างเดียวขู่ด้วย ฉันหันไปจ้องเขาเขม็งเขาไม่ได้พูดเล่นจริงๆนะ ถือหนังสือซะแน่นเลยTOT
“นี่นาย!!”
“ทำไมๆ ฉันฟาดจริงๆนะ แล้วนี่ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะทำไมถึงเรียกว่านาย ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอ เรียกโอป้าเดี๋ยวนี้!!”
นอกจากไม่ง้อแล้วยังสั่งอีกด้วย แงงงT^T
ฉันพูดเสียงรอดไรฟัน “ค่ะป้า!”
“ป้าคืออะไร บอกให้เรียกโอป้า”
โฮะๆๆๆ ไม่รู้ความหมายของภาษาไทยล่ะสิ อย่างนี้ค่อยสนุกหน่อย ^o^
“ป้าภาษาไทยแปลว่าพี่นายไม่รู้รึไง”
“ทำไมมันคล้ายกันจัง โอป้ากับ ป้า”
“=[]=”
“จริงนะ? ไม่ใช่ว่าหมายความว่าอย่างอื่นใช่มั้ย”
แจ็คสันจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด ฉันเลยเก๊กหน้านิ่งแล้วยืนยันอย่างหนักแน่น
“จริงๆ สัญญาได้”
“สาบานไม่ใช่เหรอ -o-“
สาบานฉันก็ตายหยังเขียดสิว้อยย =o=
“ประเทศไทยถือว่าสัญญาหนักแน่นกว่า”
โป้กก!
ไอ้บ้านี่มันเขกหัวช้านนนนนนนTOT
“อย่ามาโกหก มีอย่างที่ไหนที่ใช้สัญญาแทนสาบาน”
“ป้าเรื่องมากจังนะ=[]=”
“แน่ใจนะว่าป้าแปลว่าพี่” แจ็คสันยิ้มเจ้าเล่ห์
อะไรอีกล่ะเนี่ยฉันกลัวนะโว้ย T^T ช่างเถอะเขาไม่มีวันรู้ความหมายมันหรอก โฮะๆๆ>o<
“แน่ใจ!”
“ไม่โกหกนะ..^^”
“ไม่โกหก”
“ถ้าโกหกเธอตายแน่” ฉันสะดุ้งตอนที่แจ็คสันชี้หน้าคาดโทษฉัน
จะมาไม้ไหนวะเนี่ย เขาล้วงมือถือ ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรออก ฉันมองอย่างระแวงสุดตัวแล้วนั่งยืดตัวตรงทำหน้าจริงจังเหมือนบอกเป็นนัยๆว่าฉันพูดจริงๆนะ ที่ไหนได้ตั้งท่าวิ่งสุดตัวแล้วจ้า T^T
“ว่าไงฉันคิดถึงนายจริงๆนะเนี่ย” เขาพูดโทรศัพท์แล้วหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน แล้วจู่ๆก็คว้ามือฉันไว้ เล่นเอาใจฉันตกไปอยู่ตาตุ่มเหมือนกับว่าฉันจะถูกประหารในเร็วๆนี้ประมาณนั้น ความรู้สึกนี้มันทรมาน T_T
“จับฉันไว้ทำไมเนี่ย” ฉันแกล้งโวยวาย อะไรเนี่ยฉันใช้วิชาเล่นละครกับชีวิตจริงซะแล้วเหรอเนี่ยยย แงๆ
“เดี๋ยวรู้กัน”เขาขู่แล้วกรอกเสียงลงโทรศัพท์ “แบมแบม ป้าภาษาไทยแปลว่าอะไรเหรอ”
กรี้ดดดดดด !! วันตายฉันแล้ววว ฮือแม่จ๋าช่วยหนูด้วย TOT ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะโทรไปถามแบมแบมสุดที่รักของฉัน แงๆ
ติ้ดดดดดด
เขาวายสายแล้ว... เต๊งงงเตงงงง..ต๊ายตาย
เขาบีบข้อมือฉันแน่นแล้วมองฉันด้วยสายตาโครตแค้น ฉันกลัวจนฉี่จะราดแล้วโว้ยยย
“เธอ”
“จ๋าT_T”
“หลอก”
“T3T”
“ฉัน..”
“ไม่จริงจ้ะ ไม่จริงเลยจ้ะสุดหล่อ ขุ่นอปป้าขา”
“ไม่ทันแล้ว เธอ ตาย แน่!!! ย้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดTOT”
ความคิดเห็น