คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่สอง คู่เกย์หัดใหม่
Title : Sorry…นะ... you หัวใจผมแมน
Cast : hunz & ks.//hut & can feat. ts
Writer :badboykorea
Type : Comedy & romantic
Rate : pg-13
Note: เรื่องนี้มีคนท้วงมาว่าไปเหมือนกับนิยายของ แทคคุณเรื่องหนึ่ง ของเก๊าเองหล่ะ 555 มันอาจจะมีความต่างบ้างเพราะต้องปรับให้เป็นฮั่นแกง พร้อมรับคำติชมจ้า
ตอนที่สอง คู่เกย์หัดใหม่
“
เอาเป็นว่าทุกอย่างตามข้อตกลงนี้นะครับ แกงส้มจะเริ่มงานกับคุณฮั่นตั้งแต่วันพรุ่งนี้ และค่าจ้างแบ่งเป็นสามงวด งวดแรกทางเรารับมาแล้ว งวดที่สองคือหลังที่คุณพาคนของผมไปพบคุณแม่เรียบร้อยแล้ว ส่วนงวดสุดท้าย ทางเราจะไปเก็บหลังจากนั้นสองอาทิตย์ในกรณีที่คุณแม่ของคุณฮั่นยอมรับในตัวแกงส้มและถอยจากการหาสาวๆมาให้คุณฮั่นดูตัวนะครับ โอเคนะครับ” แคนที่เอ่ยสรุปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มโดยมีเพื่อนรักนั่งหน้ามุ่ยตลอดการสนทนา และก็ยิ้มเป็นมารยาทตามครั้งคราวเท่านั้น....
“อืม...ตกลงครับ ผมทำเช็คสั่งจ่ายใบละสามแสนสามใบ คุณตามเรียกเก็บที่เจ้าฮัทเพื่อนผมได้เลย” ฮั่นที่ยกนาฬิกาข้อมือบ่อยเสียจน คนในห้องสังเกตได้
ฮัทเองที่อดรนทนไม่ไหวจึงยกมือจับข้อมือของเพื่อนรัก....
“งานน่ะไปไม่ทันมันจะตายไหมวะพี่ จะขยันไปไหน แบบนี้หล่ะน้าแม่ของพี่ถึงจะรีบหาเมียให้น่ะ กลัวกว่าจะรู้ว่าต้องมีครอบครัวหัวคงหงอกไปแล้วเพราะบ้าแต่งานน่ะ...”
ฮั่นยักคิ้วกวนๆและยิ้มแหยๆเหมือนเป็นตัวประหลาด จากสายตาคนทั้งห้อง สายตาที่ตำหนิฮัทเบาๆที่ดูเหมือนจะทำให้เขาเป็นตัวประหลาด
“งั้น คุณฮัทคุณมากับผมไปทำสัญญาจ่ายเช็คที่ห้องทำงานผมแล้วก็กัน ส่วนไอ้แกงแกคุยกับคุณฮั่นในเรื่องรายละเอียดอื่นๆเลยละกันว่าจะวางแผนกันยังไง..”
“ปัง!!!...” เสียงประตูที่ถูกปิดโดยไวโดยไม่ลืมดึงมือคนคิ้วหนาให้ตามออกมาจาห้องด้วย
“เห้อ..ฟู่วว!!!” ร่างเล็กถอนหายใจอยู่หน้าห้องอย่างอ่อนใจ กว่าจะเจรจาให้งานนี้ลุล่วงไปได้
เพราะอะไรน่ะเหรอ
ทั้งฮั่นและแกงส้มต่างเมินหน้าใส่กันอย่างคนแปลกหน้าที่ไม่ถูกชะตานั่นต่างหาก ทำให้เค้ากังวลว่าจะชวดเงินร่วมล้านตรงหน้านี้น่ะสิ
“คุณแคนไม่สบายเหรอเห็นถอนหายใจซะดัง ไม่สบายอะไรหรือเปล่าครับ...”
ร่างเล็กที่เดินตีคู่มากับคนคิ้วหนานามว่าฮัท...
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ... แค่ผมกับเพื่อนกว่าจะจูนความเห็นให้ตรงกันนิดหน่อย อย่าใส่ใจเลย..”
พูดจบทั้งสองเข้ามาเซ็นสัญญาพร้อมลงนามเป็นที่เรียบร้อยในห้องทำงานสีฟ้าหวานๆสีโปรดของคนตัวเล็กต่อไป
………………………………..
ภายในห้องทำงาน
แกงส้มเหลือบมองชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มตั้งแต่หัวจรดเท้า
ใบหน้าที่คมนิ่ง นั่งหลังตรงเด่อยากถูกฝึกมาดี ขาที่แหกกว้างอย่างมาดแมน ทรงผมที่ดูปกติดีไม่เนี้ยบจนเกินไป
“ไอ้พี่แคนคงไม่หลอกเราท่าทางแบบนี้ไม่น่าจะเป็นเกย์ เห้อโล่งอก..”ร่างโปร่งที่แอบลอบถอดหายใจเบาๆอย่างโล่งใจ
“อ่ะ..แฮ่ม... ไม่ทราบว่าจะจ้องผมอีกนานมั้ยครับ” ฮั่นที่กระแอมเบาๆเขาเองก็รู้สึกแปลกๆและไม่คุ้นที่อยู่ดีๆก็ถูกผู้ชายมานั่งจ้องนานๆ
“อ้อ.... ขอโทษครับ คือแบบว่า..เอ่อ.... ใช่ๆ คือเนคไทของคุณฮั่นน่ะ เท่ห์ดีนะผมกำลังหาลายแบบนี้เลย” แกงส้มที่ยิ้มเก้อๆ อย่างแก้พิรุธ
“อ๋อ...ผมก็ว่าทำไมจ้องมาที่ผมนานจัง..”
“โอเคครับเรามาเข้าเรื่องงานเลยดีกว่า....คุณฮั่นจะให้ผมทำอะไรบ้างครับ...” ร่างโปร่งที่คิดว่าสมควรแก่การเปลี่ยนเรื่องหันมาเข้าในเรื่องธุรกิจเสียที
“คือเย็นวันเสาร์ที่จะถึงนี้จะมีงานเลี้ยงที่บริษัท ผมว่าจะพาคุณไปเปิดตัวที่งานนี้เสียเลย...”
ร่างโปร่งได้ยินถึงกับยืนลุกขึ้นอย่างตกใจ
“เปิดตัว!!!....เฮ้ คุณอิสริยะ! จริงๆแล้วการที่เราเป็นแฟนหลอกๆกันไม่จำเป็นที่จะต้องไปก้องประกาศให้โลกรู้เลยนี่นาว่าเราเป็นแฟนกัน แค่แม่คุณคนเดียวก็พอแล้วนี่....”
ฮั่นคิดอยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้
“แม่ผมมีสปายที่บริษัทหลายคน เพื่อที่จะให้แม่ของผมเชื่อ คุณต้องเปิดตัวอย่างที่ผมบอกแหล่ะ...”
แกงส้มถึงกับหน้าถอดสี และปรับสีหน้าเป็นหน้ามุ่ยก่อนจะนั่งลง
“คุณไม่อายเหรอเปิดตัวแฟนที่เป็นผู้ชาย...”
“ผมไม่อายหรอกเพราะผมรู้ความจริงคืออะไร คุณกับผมก็เป็นแค่แฟนกำมะลอ ผมยังไม่แคร์เลย หรือคุณอาย..ถ้าคุณอายแสดงว่าคุณยังไม่เป็นมืออาชีพกับงานเรื่องรักๆของคุณนะ”
แกงส้มเหล่ตาแบบกวนๆไปยังชายหนุ่มที่แสนจะดูดีที่สบประมาทเขา
ร่างโปร่งตอบคำถามฮั่นในใจดังๆ
“เออ..กูอาย... บ้าป่าววะ...”
ก่อนจะยิ้มแหยๆออกไป
“ผมไม่อายหรอกผมคงไม่มีคนที่ผมรู้จักในสังคมของคุณหรอกไม่มีปัญหา.....”แกงส้มจนปัญญาที่จะถอยหลัง เพื่อความอยู่รอดของบริษัท เขาจำเป็นต้องเดินหน้าต่อ
“แล้วเรื่องแม่ของคุณหล่ะครับ”ร่างโปร่งถาม
“แม่ผมอยู่ที่เชียงใหม่ กำลังจะกลับมาเยี่ยมผมแล้วอยู่กับผมประมาณสองอาทิตย์แล้วท่านก็จะกลับ”
ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกๆเชิงเข้าใจก่อนจะถามต่อ
“แล้วท่าน...ชอบคนแบบเอ่อ..นิสัยแบบไหนหล่ะ...ผมจะได้ทำตัวถูก..”
“แม่ผมชอบคนรักสะอาด ทำอาหารเก่งๆ แล้วก็เรียบร้อยด้วย บุคลิกต้องดีๆ ประเภทเดินหลังค่อมแบบเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ หรือแต่งตัวไร้กาละเทศะเกินไปท่านก็ไม่ชอบ”
แกงส้มที่ฟังแล้วเหมือนสายฟ้าฟาดลงดิ่งมาที่กระหม่อมของตัวเอง
สิ่งที่ฮั่นบอกนั้น
ตรงกันข้ามกับเขาแบบคนละขั้วเลยทีเดียว
เขาเป็นคนรักสนุก ทานอาหารง่ายๆ นิสัยชุ่ยๆ เดินโยกเยกแบบเด็กฮิพ งานเข้าเสียแล้วไอ้แกงเอ๊ย
ฮั่นที่เห็นร่างโปร่งเงียบไปจึงขัดจังหวะถาม
“คุณติดปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“อ้อ.... สบายมาก ผมคิดว่าผมก็เป็นคนแบบนั้นนะ...”ร่างโปร่งโกหกคำโต.... แน่นอนเพื่อรักษาหน้าตาบริษัทของเขานั่นเอง เอเวรี่ติง ไอแคน สำหรับ โอเค เลิฟ แห่งนี้
“งั้นก็ดี แล้วต่อไปเรามาเรียกชื่อแบบสนิทสนมกันดีกว่า...คุณเรียกผมว่าฮั่นเฉยๆ ผมเรียกคุณว่า อะไร แกง... หรือส้ม ?..”
“แกงดีกว่าครับ” แกงส้มที่หน้ามึนตอบโดยที่สายตาจ้องไปยังฮั่นแบบกวนๆ
“ได้งั้นต่อจากนี้ไปเรามาเรียกกันแบบสนิทๆกันเลยก็แล้วกัน”
“ไม่มีปัญหาครับคุณฮั่น...”ร่างโปร่งพยักหน้า
“ฮั่นเฉยๆสิ...”เสียงเข้มกำลังปราม...
“อ้อ...โอเค... ไม่มีปัญหาครับฮั่น...” ร่างโปร่งพูดอย่างคล่องแคล่ว
ฮั่นพยักหน้ายิ้มอย่างพอใจ
“งั้นพรุ่งนี้ฮั่นจะมารับแกงไปดูชุดไปงานที่บริษัทนะ.. จากนั้นเราจะมาเตี๊ยมกันเรื่องประวัติของเราสองคน ที่เราสองคนควรจะรู้กันด้วยดีกว่า” ฮั่นที่วางแผนอย่างคล่องแคล่ว
“โอเคครับ เรื่องนั้นก็ไม่มีปัญหาสำหรับผมอีกเช่นกัน... แล้วเจอกันนะครับ..”
ร่างโปร่งยื่นมือพร้อมกับรอยยิ้มไมตรีมิตรให้กับฮั่น ชายหนุ่มที่สูงและหุ่นกำยำราวกับนายแบบที่หลุดมาจากแมกกาซีนชื่อดัง แน่นอนว่า เรื่องเสแสร้งและความกะล่อน แกงส้มงี้ถนัดแม้จะไม่เท่าไอ้พี่แคนของเขาก็ตามเถอะ รายนั้นกะล่อนและแถได้เนียนมากสุดๆ
หลังจากที่ลูกค้าทั้งสองนั้นกลับไปแล้ว
แคนที่เดินลั้นลามาที่โต๊ะทำงานของแกงส้มที่นั่งทำหน้ามู่อยู่
“เป็นไงมั่ง แกกับคุณฮั่น เข้าขากันได้ดีมั้ย....จะว่าไปคุณฮั่นนี่โคตรหล่อเลยเนอะ แกก็หล่อนะแต่มันคนละแบบกัน...” ร่างโปร่งที่เหล่สายตาเซ็งๆให้กับเพื่อนรักที่ออกอาการเพ้อบ้าๆบอๆอีก
ก่อนจะตอบออกมาจนแคนถึงกับหน้าหงาย....
“หล่อน่ะหล่อ แต่เสียใจว่ะ ยังไงแกงก็ชอบสาวๆมากกว่า” ร่างโปร่งเปรยอย่างเซ็ง.ๆ
“เอาน่าๆไอ้แกงไหนๆเราก็รับเงินเขามาแล้ว ทำงานให้ดีดีสมกับที่ฉันโม้ให้คุณฮัทฟังก็แล้วกัน...”
แกงส้มหรี่ตาถามเพื่อนอย่างสงสัย
“โม้อะไรวะพี่ ....”
“โด่... ฉันก็บอกคุณคิ้วเข้มคนนั้นไปว่า รับรองผล แม่คุณฮั่น ปลื้มแกชัวร์....”
“ปลื้มเหรอ เห่อะๆๆ....”แกงส้มนึกถึงแบบอย่างที่คุณแม่ของฮั่นชอบถึงกับปวดหัวเอาเลยทีเดียว
“สะอาด งานบ้านเลิศ การครัวเทพ เรียบร้อยอย่างเด็กเนิร์ด โอ๊ยไอ้แกงเอ๊ย..... แกจะรอดไหมเนี่ย
... แกนะแกไอ้พี่แคน ทำไมพี่ไม่เสนอเป็นตัวพี่ไปวะ....”
แคนที่ยิ้มร่าอย่างลั้นลา....
“มึงดูนะคุณฮั่นสูงเท่าไหร่ แล้วกูอะเท่าไหร่ กูทำใจไม่ได้ว่ะ แล้วอีกอย่าง คุณฮัทเขาบอกว่ากูไม่เหมาะกับงานนี้... ไม่รู้เพราะอะไร...” แคนที่ยกนิ้วใช้ความคิดแต่คิดไม่ออกเสียที
“อ่าวเหรอ แต่แกงว่าพี่น่ะเหมาะกับบทคู่รักกำมะลอนั่นจะตายออก...”
“อ่าว... ช่วยไม่ได้นี่ ลูกค้าเขาไม่ปลื้มฉันจะให้ทำไงหล่ะ น่า..... เพื่อความอยู่รอด แกท่องคำนี้ไว้ไอ้แกง..”
แกงส้มเบ้หน้าอย่างระอา ...
“ผมก็ไม่มีทางเลือกเหมือนเคย... เดี๋ยวรับงานคราวหน้า พี่แคนอยู่ออฟฟิศ แกงจะไปคุยกับลูกค้าเอง”
แคนที่ทำตาโตล้อเลียน
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ว่าแต่ว่านะไอ้แกง ตั้งแต่พรุ่งนี้แกไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้นะ พี่จัดการทุกอย่างได้”
“อ้าวแล้วให้แกงไปไหนหล่ะ....” แกงส้มเงยหน้ามองเพื่อนรักที่กำลังยิ้มแป้นแล้น
“เมื่อกี้ฉันคุยกับคุณฮัทแล้ว แม่ของคุณฮั่นต้องการลูกสะใภ้แบบไหน แล้วนี่เลยสิ่งที่แกควรทำ”
แบบฟอร์มสมัครเรียน ที่ดาวน์โหลดมาจากหน้าเวปทำอาหาร ที่สำคัญมันเป็นสถานที่สอนทำอาหารไทยชื่อดังเสียด้วย
ร่างโปร่งถึงกับงงงวย
“อะไรวะพี่... เรียนทำอาหารไทย...” แกงส้มอ่านหัวข้อกระดาษนั้นออกมาเบาๆ
ร่างเล็กที่ลากเก้าอี้มานั่งใกล้เป้าหมาย ก่อนจะอธิบายฉอดๆ
“แกมันเป็นคนไทย แกต้องดึงความสามารถไทยๆของแกออกมาไอ้แกง ขืนแกเอาอาหารสารพัดไข่ที่แกทำได้แค่นั้นไปทำให้คุณแม่ของคุณฮั่นเขาทาน เขาจะได้ไล่ออกจากบ้านไม่ทันน่ะสิ”
“พี่แคน...พี่จะบ้าเหรอ ให้แกงลงทุนขาดเนี้ยเลยอ่านะ...”
เสียงที่เถียงกันเพียงลำพังสองคนกลับถูกคนข้างๆแกงส้มที่อยู่ห่างออกไปอีกโต๊ะ...ไกลๆ
“เฮ้ยแคน ขอพี่ไปเรียนกับไอ้แกงด้วยดิะ ...”โตโน่ที่กลับมาจากทำภารกิจคั่วคนแก่ ที่ได้ยินทุกอย่างที่สองคนสวยกับน่ารักเถียงกัน
แคนถึงกับยี้มองไปยังโตโน่ที่ตาเป็นประกายเจิดจ้า
“แหม... เรื่องกิน.... เห้อ พี่นี่ก็นะ... .... แน่ใจนะว่าไปเรียนไม่ใช่ไปนั่งเฝ้าที่ครัวที่โรงเรียนทำอาหาร..”
โตโน่ไม่ตอบแต่เดินมากอดคอแคนเบาๆก่อนจะก้มหน้ากระซิปข้างๆหูของแคน
“แกคิดเหรอว่าคนอย่างไอ้แกง มันจะตั้งใจเรียน ถึงต้องมีพี่ไง พี่จะรายงานพี่ทุกฝีก้าวเลยถ้าไอ้แกงนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่ พี่จะรายงานแกเอง..”
แกงส้มเอานิ้วผลักไหล่ของโตโน่เบาๆ เพราะกระซิปยังไงเขาก็ได้ยินด้วย...
“ไม่ต้องเลยไอ้พี่โน่...... ดูแลลูกค้ารุ่นป้าของพี่ไปเหอะ....”
“แต่ฉันเห็นด้วยกับเฮียโน่นะ.... อย่างน้อยวันหลังเฮียก็ทำนมไปมัดใจบรรดาลูกค้ารวยๆ บริษัทเราจะเข้มแข็งขึ้นนะไอ้แกง....”
แกงส้มมองสองคนที่เข้าข้างกันอย่างเหลืออด....
“สรุปแกงต้องเรียนจริงๆใช่มั๊ย.....”
ทั้งสองคนพยักหน้าอย่างมิได้นัดหมายหงึกๆ
แกงส้มได้แต่เมินหน้าหนี....
“เห้อ...ท่องไว้... เพื่องาน..... เพื่องาน....”……แกงส้ม
ส่วนทางด้านแคน
“ทนไว้....ทนไว้....เพื่อเงิน...เพื่อเงิน...”…… แคน
แล้วพี่สุดหล่อที่ยืนยิ้มแบบเพ้อไปแล้ว...
“ทำอาหาร.... ของกิน....ของกิน..สาวๆ....น่ารักๆ...”……โตโน่
เรื่องปวดหัวที่ป่วนๆของบริษัทรักแห่งนี้ มันยังไม่จบนะคร้าบบบบบ
........................................
“พี่คิดว่าไงพี่ฮั่น....”ฮัทเริ่มบทสทนากับเพื่อนที่นั่งจิ้มโน๊ตบุ๊คอยู่ข้างๆ
“อืมก็ดี....”ฮั่นนที่มั่วแต่สนงานตอบแบบไม่เงยหน้า
“อะไรก็ดีเองเหรอ...”คำพูดของเพื่อนคิ้วเข้มทำให้ฮั่นเอะใจ สนใจและเงยหน้าขึ้นมาทันที....
“พี่มาแก้ปัญหานะไม่ใช่ให้มาดูตัวแต่งงานกับผู้ชาย ..”
“แหม...ไม่ใช่อย่างง้านน...ก็แค่อยากจะรู้ว่าคุณแกงส้มนั่นถูกใจพี่มั๊ย เหมาะกับแผนการหลอกแม่ของพี่หรือเปล่า...”ฮัทที่อธิบายเจื้อยแจ้วอีกรอบ
ฮั่นนิ่งและคิดถึงร่างโปร่งที่ชื่อแกงส้ม
“เค้าก็เป็นคนที่หล่อดี ดวงตาหวานๆน่ารัก ส่วนเรื่องที่ว่าเขาเหมาะหรือไม่เหมาะกับแผนการต้องรอดูกันยาวๆว่ะ ว่าจะคุ้มกับค่าจ้างหรือเปล่า” พูดจบฮั่นก็กลับไปสนใจงานที่หน้าจอโน๊ตบุ้คต่อ
“เห้อเบื่อจริงพวกนักธุรกิจบ้าแต่งาน วันๆคิดแต่เรื่องว่าคุ้มหรือขาดทุน ยี่สิบหกแล้วนะระวังเหอะจะขึ้นคานเอา”
“ขึ้นคานก็ช่าง ขาดเมียน่ะกูไม่ตายหรอกไอ้ฮัท แต่ขาดเงินนี่จะอยู่ยังไง..”
ฮัทเบ้หน้าก่อนจะมองตรงไปทางขับรถข้างหน้า
“แต่ฮัทยอมตายดีกว่าที่จะอยู่เหงาๆคนเดียวไปจนแก่”
ฮั่นถึงกับหลุดยิ้มบางๆออกมาทั้งๆที่สายตายังมองไปที่จอโน๊ตบุ้ค
“เพ้อเจ้อ” ฮั่นบ่นดังๆพร้อมก่อนจะหัวเราะส่ายหัวเบาๆ ทำให้ฮัทไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ที่ความเห็นในเรื่องนี้ของเขาและเพื่อนรุ่นพี่คนนี้นั้นต่างกัน
ตลอดการขับรถในเส้นทางสายที่เค้าคุ้นเคยนั้น ฮัทกลับไม่เข้าใจอะไรในบางอย่าง
ใบหน้าของเจ้าของบริษัทที่จัดการเรื่องรัก
ใบหน้าที่ยิ้มหวาน บางครั้งก็ดูตลกขบขัน หน้าไทยๆ บุคลิกดูซนๆ กลับลอยชัดขึ้นมาในความคิดของเขา....
....................................................................
ร้านกาแฟหรูกลางใจห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ร่างโปร่งในชุดกางเกงยีนส์สีซีด เสื้อยืดแขนกุดสีแดงสดพร้อมด้วยรองเท้าสีขาวพร้อมด้วยเป้สีส้มใบขนาดกำลังดีที่เจ้าตัวพาดบ่ามา...
คนที่เดินดิ่งมาหาเขาพร้อมด้วยอาการเร่งรีบก่อนจะนั่งลงแบบไร้พิธีการใดๆ อาการฝรั่งจ๋าแบบนี้ฮั่นถึงกับทำใจเบาๆ
แบบนี้ต้องเปลี่ยนกันอีกเยอะ.... ฮั่นคิดในใจ
“แกงท่าทางนายจะสเน่ห์แรงไม่เบา ”แกงส้มที่ถูกคนตรงหน้าทักทายด้วยคำพูดที่เป็นกันเอง ถึงกับปรายตาขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆ พร้อมกับยิ้มพิมพ์ใจยิ่งทำให้สาวๆทั่วร้านนั้นแทบจะละลายในรอยยิ้มพิฆาตนั่น จนชีพวายเลยทีเดียว
แกงส้มที่ออกภูมิใจนิดๆที่เล็งเห็นสาวๆในร้านมองมาที่เขาแบบชื่นชมหลายคน
“อ้อ... ผมชินแล้วหล่ะ ทำไงได้หล่ะครับ ก็คนมันหล่อ ”
ฮั่นเงยหน้ามองแกงส้มก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“หลงตัวเองชัดๆ” ฮั่นคิดในใจอีกแล้ว
ก่อนที่ร่างโปร่งตรงหน้าจะพูดขึ้นอีกครั้งทำลายความคิดเขา
“ว่าแต่ว่าทำไมคุณฮั่นถึงไม่นัดที่บริษัทผมหละไหงมานัดในห้างแบบนี้”
“ผมว่าเรามาคุยกันที่นี่ดีกว่าเสร็จแล้วจะได้ไปซื้อชุดกันเลย และอีกอย่าง อย่าเรียกคำนำหน้าผมอีกเรียกชื่อเฉยๆพอ เราจะหัดเรียกกันให้สนิท ”
แกงส้มที่พยักหน้าหงึกๆ “โอเค๊... ได้..”
ก่อนจะได้คุยธุรกิจกันจริงจังกลับมีเสียงใสๆดังขึ้นและเข้าแทรกการสนทนาของคนทั้งคู่
“อ้าวพี่แกง ” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ที่เดินรี่เข้ามาหาร่างโปร่งอย่างคุ้นเคย
ร่างโปร่งถึงกับยกยิ้มทักทาย
น้องน้ำหวาน หนึ่งในบรรดากิ้กสามสี่คนที่เขาคบอยู่ตอนนี้....
“น้องน้ำหวาน หวัดดีจ๊ะ ”
เหมือนแกงส้มจะคิดได้
เพราะว่าตอนนี้.... เขากำลังอยู่ในฐานะแฟนจอมปลอมของร่างสูงตรงหน้า.....
หน้าของเขาจึงเริ่มซีด และหวังว่านายฮั่นคนนี้ จะยังไม่เริ่มแผนแฟนหลอกๆในตอนนี้.....
“พี่แกงมาทำอะไรที่นี่คะ ” น้ำหวานถามอย่างร่าเริง
“เอ่อ... พี่แวะมาทำธุระน่ะ.. แล้วหวาน มาคนเดียวเหรอจ๊ะ ”
“หวานมากับคุณแม่ค่ะพี่แกง พอดีคุณแม่แยกไปเข้าห้องน้ำ...เอ่อ.. แล้วคุณคนนี้... เพื่อนพี่แกงเหรอคะ...หล่อจังเลยค่ะ เป็นนายแบบหรือเปล่าคะ?” น้ำหวานที่หันไปคุยกับฮั่นอย่างเป็นมิตรและทักทายด้วยคำเยินยอ ซึ่งไม่เกินความเป็นจริงแต่อย่างใด
แกงส้มที่กำลังจะเอ่ยตอบว่าเป็นเพียงลูกค้าที่ร่วมงานกัน
แต่ยังช้ากว่าฮั่นที่ลุกพรวดก่อนเดินมาเคียงข้างร่างโปร่งที่นั่งอยู่ก่อนจะโอบคอขาวเบาๆ
“อ๋อ...ผมเป็นแฟนแกงเองครับ ผมฮั่นนะ ยินดีที่ได้รู้จักน้องน้ำหวานใช่ไหมเมื่อกี้พี่ได้ยินแฟนของพี่เรียกน้องน่ะ...”
เหมือนฟ้าฟาด แกงส้มหน้ายิ่งซีดยกกำลังสอง เพราะในบรรดากิ๊กที่เขาคั่วอยู่ น้ำหวานนั้นจัดได้ว่า ขี้หึงสุดขีด
สาวน้อยที่มีใบหน้าเหรอหรา....และโกรธจนตาเขียว
“อะไรนะคะ... นี่พี่แกง พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง ไหนบอกว่ารักหวานคนเดียวไง แล้วนี่อะไร ผู้หญิงก็ไม่ใช่ ....แต่กับ... อร๊ายยย หวานไม่ยอมนะคะ ไหนบอกว่ารักเค้าคนเดียวไง นี่แน่ะๆนี่ๆๆๆ”
กระเป๋าแบรนด์เนมใบเขื่องของหญิงสาวกลับฟาดใส่แกงส้มแบบไม่มียั้ง แกงส้มพยายามจะอธิบาย แต่ก็ไร้ผล แอคชั่นของเธอเร็วกว่าที่จะควบคุมสถานการณ์ไว้ได้
ทั้งเด็กเสิร์ฟ ลูกค้าในร้าน ไม่เว้นแต่ฮั่นเองก็เช่นกัน..... ยังอึ้งไปเป็นแถบ......
“หวานฟังพี่ก่อน หวาน...โอ๊ย......”
“คนหลอกหลวง คนเลว เธอทำกับฉันแบบนี้ทำไม ” น้ำหวานก็ยังฟาดแกงส้มแบบคุมสติไม่อยู่
ร่างโปร่งเห็นท่าไม่ดี ที่น้ำหวานยังตีเขาจนเจ็บไปหมดไหนจะต้องอายต่อสายตาประชาชน แกงส้มควักเงินมาจำนวนหนึ่งก่อนวางไปที่โต๊ะ ที่เขาคิดว่ามากพอกับเครื่องดื่มที่เขาสั่งก่อนเข้ามา
“ไม่ต้องทอนนะครับ ” ร่างโปร่งที่เตรียมตัวอพยพหลบหนีพลังหึงหวงของหญิงสาวตรงหน้า
และก็ไม่ลืมที่.... จะดึงข้อมือหน้าของตัวต้นเหตุให้ตามไปด้วย
“ไปเซ่....รออะไร..”
คำสั่งสั้นๆที่ฮั่นยังอึ้งไม่หาย เขาไม่คิดว่าอาการตอบสนองของน้องน้ำหวานคนนั้น จะรุนแรงถึงขนาดนี้...
แต่ฮั่นก็ยอมให้ร่างโปร่งฉุดกระชากตามไปโดยดีโดยมีน้องน้ำหวานตะโกนด่าส่งโวยวายร้องไห้อยู่เพียงคนเดียว...
“แฮ่ก.... ๆๆๆ นี่ๆ แกงหยุดก่อน...”ฮั่นรั้งร่างโปร่งไว้ให้นั่งลงตรงขอบลานน้ำพุตรงกลางห้าง...
แกงส้มที่เหมือนตั้งสติได้หันมาวีนใส่ฮั่นแบบไม่มียั้ง
“นี่นายฮั่น นายจะบ้าเหรอ ไปบอกกับกับน้ำหวานได้ไงว่าผมเป็นแฟนคุณ ...”ร่างโปร่งที่ออกอาการไม่พอใจอย่างแรง
ฮั่นยึกคิ้วแบบหน้ามึนๆ
“อ้าว.... ก็ตอนนี้คุณเป็นแฟนผมแล้วนี่...”
“แฟนปลอมๆย้ำว่าแฟนปลอมๆต่างหากหล่ะ...” แกงส้มโวย
“นั่นหล่ะ... ผมเองไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ และนายเองก็เหมือนกันนับจากวันนี้ นายเองก็ต้องแสดงให้มันเนียนด้วยเหมือนกัน..คิดว่าผมจ่ายให้พวกคุณร่วมล้านแล้วจะต้องมาห่วงนั่นห่วงนี่หรือไง ผมต้องการที่รวดเดียวจบเข้าใจมั๊ย” ร่างสูงทวงสิทธิในสัญญาทันที
แกงส้มเหมือนจะต้องจำยอมโดยเลี่ยงไม่ได้
“แต่สัญญานั่นมันก็แค่ให้ผมหลอกแม่ของคุณนะ แล้วแต่นี่...โอ๊ย ไอ้พี่แคนนะไอ้พี่แคน อะไรมันจะซวยแบบนี้วะเนี่ยโลกโคตรจะกลมเล้ยยย ...”ร่างโปร่งที่เอาโทษกับคนตรงหน้าไม่ได้ถึงกับโวยวายไปเรื่อย อย่างน้อยคงเอาไปลงได้กับแคนเพียงคนเดียวละมั้ง ต้นเหตุแห่งความวุ่นวาย
“นายนี่... ท่าทางจะเจ้าชู้ไม่หยอกนะ แต่แบบนี้ก็ดี ยิ่งมันใจได้ใหญ่ว่านายไม่ใช่พวกเกย์ ฉันก็กลัวเหมือนกัน เพราะเห็นนายหน้าตาน่ารักขนาดนี้”ฮั่นที่ยกยิ้มพลางล้อเลียนคนที่หน้าตาเริ่มอารมณ์เสียตรงหน้า
“เหอะ... แน่นอนผมไม่ใช่ไอ้พรรค์นั้นอยู่แล้ว ก็ดีเราทั้งคู่จะได้ร่วมงานกันอย่างราบรื่น... แล้วผมหวังว่านะคุณห้ามไปบอกใครต่อใครนะว่าผมคือแฟนคุณ... เฉพาะต่อหน้าแม่ของคุณเท่านั้น.. ”
ฮั่นได้ยินดังนั้นถึงกับอยู่เฉยไม่ได้
“นี่นาย...ได้อ่านสัญญาหรือเปล่า... ถ้ายังกลับไปขอเพื่อนตัวเล็กของนายอ่านซะ...”
ร่างโปร่งถึงกับหน้ามุ่ย... เขาจะทำอย่างไรได้.... สัญญานั่นเขาอ่านเพียงผ่านๆเท่านั้น ใครจะมีกะใจอ่านกันหล่ะ
ร่างโปร่งได้แต่ถอนใจ....
“โอเคๆ เราจะไปกันได้หรือยังหล่ะจะไปลองชุดไม่ใช่เหรอ...”
ฮั่นพาแกงส้มไปร้านประจำของครอบครัวเขาเพื่อเลือกชุดใส่สำหรับงานปาร์ตี้อีกไม่กี่วันนี้
สูทหลากสีหลายรูปทรง
ฮั่นเลือกอันนั้น ชี้อันนี้ให้ร่างโปร่งลองอย่างตั้งใจ
ผิดกับแกงส้ม...
“นี่คุณ... ถามจริงๆเหอะ มีไหมอ่ะไอ้พวกเซ้นส์ในการแต่งตัวอ่ะ หยิบแต่ละอย่างสูทสีฟ้างี้ ชมพูงี้
ชุดมีแพชรๆงี้ ถามจริงมันแหววไปป่ะ รองเท้าบูทงี้ เห้อมานี่ๆผมเลือกเอง..”ร่างโปร่งที่ไม่สนกับของที่ฮั่นเลือกก่อนจะเดินไปเลือกชุดสูทรุ่นใหม่ สูททรงพอดีตัว ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีทรงตรงหน้าอกเว้าโชว์ความขาวเนียนช่วงต้นๆอกได้ไม่น้อย สวมทับกับสูทสีครีม... ทรงผมที่มีสีอ่อนๆ กับคิ้วเข้มๆ ดวงตาที่ดูเปล่งประกายกับการได้เลือกของที่ถูกใจ
ฮั่นอมยิ้มเล็กน้อย หากคนตรงหน้าเขานั้นเป็นสาวผมยาว หน้าตาแบบนี้คงจะเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาชอบเป็นแน่....
แต่ในความเป็นจริงแล้ว.......
คนตรงหน้านั้น.....
กลับไม่ใช่....
ร่างโปร่งที่หมุนตัวหรา ก่อนจะยิ้มอารมณ์ดี
“ชุดนี้แล้วผมเป็นไงบ้าง.....”
ฮั่นที่กำลังคิดเพลินๆถึงกับสะดุ้ง...
“เอ่อ...อืม ก็ดูดีมากเลย คนอย่างนายหลับหูหลับตาใส่อะไรก็ขึ้นหมดแหละ... เออนี่งั้นนายเลือกชุดของฉันด้วยสิแกง เอาให้แมตช์กับของนายนะ...”
ร่างโปร่งยิ้มตาหยีอีกครั้งอย่างลืมตัว
“ได้เลยเดี๋ยวผมจัดให้.....”
สีหน้าต่างๆ ใบหน้าที่เป็นคิ้วขมวดในบางครา หน้ามุ่ยในบางครั้ง....
ใช่แล้วร่างโปร่งกำลังเลือกชุดให้กับร่างสูง....
ฮั่นถึงกับแอบอมยิ้มในอาการน่ารักปนขบขันนั้นไม่ได้
หลังจากลองจนเป็นที่พอใจของแกงส้มแล้ว ร่างสูงก็เปิดกระเป๋าพร้อมควักบัตรเครดิตขึ้นมา...พร้อมที่จะจ่ายค่าชุดเหล่านั้น...
“ขอโทษนะครับชุดนี้จ่ายต่างหากครับ” แกงส้มที่บอกเจื้อยแจ้วกับพนักงาน
ฮั่นถึงกับมีสีหน้าไม่เข้าใจ....
ร่างโปร่งเหมือนจะจับความสงสัยนั้นได้
“ชุดของผมใส่ ผมซื้อเอง ไม่จำเป็นต้องออกอะไรให้ผมทุกอย่างหรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย..พี่น้องเพื่อนพ้องหรือแฟนก็ว่าไปอย่าง..”
ฮั่นถึงกับประหลาดใจ เพราะปกติเวลาที่เขาคบใคร ถึงแม้จะเป็นเพียงแฟนกำมะลอก็เถอะ ก็อดประทับใจในความซื่อและเด็ดเดี่ยวของคนหน้าหวานคนนี้ไม่ได้ เขาแตกต่างจากคนที่คบกับเขามาโดยสิ้นเชิง ผู้หญิงที่เข้ามาหาเขาก็หวังแต่สิ่งรอบตัวเขาที่เรียกว่าความร่ำรวยนั่นเอง
ผิดกับคนตรงหน้า ถึงแม้จะเป็นผู้ชาย แต่นิสัย ฮั่นถือว่าให้ผ่านอย่างไม่มีข้อกังขา...
................
สูทสีครีมที่ถูกแขวนอยู่ตรงชั้นแขวนเสื้อในคอนโดหรู
แกงส้มถึงกับอมยิ้มที่ได้ลองชุดหรูที่เจ้าตัวไม่เคยได้มีโอกาสใส่สักเท่าไหร่
“แพงชะมัดเลย... กระเป๋าแหกอีกแล้วกู... เห้อแต่ช่างเถอะ เป็นครั้งแรกที่จะได้ไปงานปาร์ตี้ของพวกผู้ดี โอ้ยชุดโคตรสวยเลย ไอ้แกงเอ๊ย วันนั้นแกต้องหล่อที่สุดในงานเลยนะเว่ยแก ห่ะๆๆๆ...”
แกงส้มจับชุดก่อนจะนำมันมาหมุนวนรอบๆตัวสองสามรอบ
ภาพที่เขากำลังลองชุดกับฮั่น คอยติดกระดุม หรือคอยจับคอเสื้อให้ กลับผุดขึ้นมาในหัวของแกงส้มอย่างประหลาด
ร่างโปร่งสั่นศีรษะอย่างแรง
“บ้าๆ... ภาพตานั่นเข้ามาในหัวได้ไงวะ สงสัยจะเพี้ยนไปแล้วกู..เอ... หรือว่าจะไข้ขึ้น..”แกงส้มจับหน้าผากของตัวเอง ก่อนจะเดินไปหยิบยาสามัญแก้ไข้มากินสองเม็ดรวด...
ก่อนจะโทรหากิ๊กลำดับต่อไปที่เขามี... คุยกันหวานหยด ก่อนที่ร่างโปร่งจะม่อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา
.........................................
“ปี๊งป่อง.... ปิ๊งป่อง.... ๆ......ๆ”
“เห้ยออดหน้าโรงเรียนมันเสียหรือไงวะ....”ร่างโปร่งสบถเมื่อมาถึงสถานที่เรียนทำอาหารและขนมไทยแต่เช้าพลางกดออดสัญญาณรัวๆอย่างอารม์เสีย
“ใจเย็นน่าไอ้แกง ไปกดรัวเสียอย่างนั้น... คนข้างในจะได้ด่าเราน่ะสิรอสักพักเดี๋ยวเขาก็คงออกมาเปิดให้เองแหละ...”โตโน่ที่ขี่ช้อปเปอร์คู่ใจและนัดมาเจอกับแกงส้มที่นี่แต่เช้า โตโน่ที่ดูใจเย็นกว่า
ร่างโปร่งพอสมควรในเรื่องความอดทนต่อการรอคอย....
ร่างโปร่งเหมือนนึกอะไรได้...
“เห้ยเฮียโน่ แกงลืมใบสมัครไว้ที่รถ รอแปปนะเดี๋ยวแกงมา...”ร่างโปร่งพูดไม่ทันขาดคำวิ่งตัวปลิวไปยังรถที่จอดอยู่ที่บริเวณที่จอดรถของสถาบันทำอาหาร
โตโน่ยิ้มกับความเปิ่นของรุ่นน้องที่มีมากกว่าเขาเสียแล้ว...
ก่อนจะหันกลับมาที่หน้าประตูพร้อมด้วยความตกใจ
“อุย......”
ชายหนุ่มตาโกรธๆ ใบหน้าขุ่นมัวอย่างไม่ต้องถามก็รู้ว่าอารมณ์คงจะไม่ดีสักเท่าไหร่
“บ้านคุณไม่เคยสอนเหรอมารยาทผู้ดีน่ะ กดทำห่าไรครับหนักหนา มันเดินไกลครับกว่าจะมาเปิดได้...”คนตัวเล็กจอมโวยวายโผล่หน้ามาก็สาดใส่โตโน่เสียยับ....
โตโน่ได้แต่ยิ้มแหยๆ...ก่อนจะมองไปทางเดียวกับรุ่นน้องหน้าหวานวิ่งออกไป
“ไอ้ห่าแกงเอ้ย..ไปไม่ว่าทิ้งขี้ให้กูก้อนเบ่อเริ่มเล้ย..เห้อ....”
คิดถูกไหมหนอโน่เอ๋ย....
ที่มาเรียนทำอาหาร.....
กับร่างโปร่งที่ดูชุ่ยๆ ห่ามๆแบบนี้.... แต่ที่แน่ๆ ไอ้เตี้ยหน้าหวานปากจัดสุดๆตรงหน้าเขา กำลังโหวกเหวกโวยวายไม่หยุด โตโน่ที่ได้แต่...ยิ้ม..และก้มหัวขอโทษอย่างซวยในโชคชะตาของตัวเอง....
เห้อ ..โน่เศร้าเศร้า......
TBC…….
ขอบคุณทุกการอ่านนะครับ แอบสงสารบั่กโน่ในช่วงท้ายจังเลย.....
ความคิดเห็น