คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
Title : Sorry…นะ... you หัวใจผมแมน
Cast : Hunz & ks.//hut & can feat. Ts
Writer :badboykorea
Type : Comedy & romantic
Rate : pg-13
Note: เอาล่ะสิเรื่องวุ่นๆของนายแกงส้มที่มีชีวิตเพลย์บอยไปวันๆกำลังจะอุบัติขึ้นแล้ว
หนุ่มน้อยหน้าตาเท่ห์ ทรงผมที่จัดทรงเรียบๆแบบแมนๆ ดวงตาที่สวยหวาน กำลังเดินผิวปากอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับบะหมี่เจ้าประจำในมือสองห่อใหญ่ ผู้คนพลุกพล่าน ไปมาตลอดในย่านกลางเมืองของกรุงเทพเช่นนี้ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของคนทำงานของที่นี่ ผิดกับแคนเองที่ไม่ค่อยชอบบรรยากาศพลุกพล่านแบบนี้สักเท่าไหร่ แม้เขาจะเปิดบริษัทกับเพื่อนรักมานาน
สองเท้าก้าวไม่ยาวมากนักแต่เร็วฉับ ตามสรีระของคนตัวเล็กหน้าสวยคนนี้ก่อนจะกดลิฟท์แล้วเบียดเสียดกับผู้คนที่โดยสารที่แน่นขนัดยามพักเที่ยงเช่นนี้...
บริษัทเล็กๆที่เขาเปิดมาด้วยกับเพื่อนรัก บริษัทเล็กๆที่เช่าเปิดทำการมีพื้นที่แค่ซอกหลืบหนึ่งในตึกย่านธุรกิจหรูนี้
ร่างเล็กผิวปากอารมณ์ดีก่อนจะเดินมาถึงบริษัทที่เขารักนักรักหนา....
บริษัท OK Love และก็เป็นที่รู้จักของคนแถวๆนี้แล้วตามหน้าเวปไซด์ที่ไปลงโฆษณาบ้าง ว่าเป็นบริษัทจัดการเรื่องความรัก
ไม่ว่าจะเป็นการจัดหาคู่ การบอกรักที่แสนโรแมนติก การจัดฉากเพื่อให้สมหวังในรัก
แต่ก็ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องสมหวังในความรัก เพราะแม้แต่ ...การทำให้อกหัก หรือการทำให้คู่รักบอกเลิกกัน ที่นี่ก็สามารถ...
แคนเดินยิ้มทักทายกับคนสามสี่คนที่เปิดประตูเข้าไป.....
“สวัสดีเฮียโน่.... วันนี้เฮียไม่ออกไปปฏิบัติ อ่อยสาวที่ไหนเหรอ...” ร่างเล็กทักทายหนึ่งในลูกน้องที่เป็นรุ่นพี่ฝีมือดีที่ชื่อโตโน่
“อ้าวไอ้แคน...กินข้าวด้วยกันมะ .. เดี๋ยวตอนบ่ายๆข้าจะต้องไปควงกับคุณนายสมรอะไรนั่น ที่เค้าจ้างไปโชว์ตัวข่มบรรดาพวกเพื่อนๆไฮโซของเขาอีกแล้ว แคนพี่ก็อยากจะติแกเหมือนกันนะ ทำไมส่งแต่งานคนอายุแทบจะรุ่นแม่ฉันให้อยู่เรื่อย...” โตโน่ที่กำลังหม่ำไก่ทอดตุ้ยๆ หันมาทักทายในเชิงบ่นเล็กๆกับเจ้าบริษัทของอย่างแคน อติรุจ
ร่างเล็กที่ทำหน้าตาเหรอหรา
“อ่าว...ช่วยไม่ได้นี่หว่าพี่หน้าพี่ดันดึงดูดสาวแก่ที่สุดในพนักงานบริษัทเราเองนี่นา ฮ่าๆ..” ร่างเล็กยักไหล่อย่างไม่แคร์ก่อนจะถามคำถามใหม่กับโตโน่...
“อ้าวแล้วไอ้แกงอ่ะ มันมาหรือยัง....”แคนที่เข้ามาตอนเที่ยงเพราะติดคุยงานกับลูกค้าตามที่นัดไว้นอกสถานที่ จึงมาทำงานเสียเที่ยงของวัน
แกง หรือแกงส้ม เพื่อนรักรุ่นน้องที่ร่วมหุ้นกันเปิดบริษัทจัดการความรักร่วมกับเขานั่นเอง
โตโน่วางไก่ที่เหลือแต่กระดูกลง พร้อมกับทำหน้าเรียบเฉยพลางยกนิ้วชี้เข้าไปที่ห้องทำงาน
แคนที่จับความรู้สึกของโตโน่ออก
“อะไรกันอีกแล้วเหรอวะพี่โน่.....”
โตโน่คนหล่อพยักหน้าหงึกๆ....ก่อนจะหันไปจัดการของกินต่อ...
ร่างเล็กเดินรี่ไปยังห้องเป้าหมายด้วยสีหน้าหน่ายๆ...
พร้อมกับเปิดประตูพรวดอย่างไม่สนใจในเรื่องของมารยาทกับเพื่อนรัก
ภาพตรงหน้า เพื่อนหน้าตาหล่อเหลาของเขา กำลังหลับตาพริ้ม โดยมีใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งแทบจะเกยตักกัน ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ...
แกงส้มกำลังยกนิ้วจิ้มที่แก้ม พร้อมกับยื่นแก้มเพื่อที่จะหวังการหอมแก้มจากหญิงสาวที่นั่งเกยคนนั้น
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้แกง...”
หญิงสาวที่กำลังเคลิ้มหลงใหลในความหล่อของแกงส้มถึงกับตกใจมาตามเสียงที่ดังลั่นนั่น
แกงส้มเองก็เช่นกันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
เพราะเสียงดังลั่นนั่น เค้าคุ้นเคยมันดี
สาวน้อยนามเฌอเบลล์ ถึงกับออกอาการเขินอาย ไม่ใช่เธอไม่รู้จักร่างเล็กที่มาใหม่ดี.....
“เอ่อพี่แกง... เบลล์ไปก่อนดีกว่า แล้วเจอกันนะคะ ”
หญิงสาวรีบเหยียดตัวขึ้นก่อนจะเช็คความเรียบร้อยกับเสื้อผ้าหน้าผมของหล่อนก่อนจะเดินตัวลีบ ก้มหน้าต่ำไม่มองแคนเลยแม้แต่วินาทีเดียว ก่อนจะโกยอ้าวเผ่นแน่บออกจากห้องไปโดยเร็ว...
แคนที่หันมาทำสายตาดุๆกับเพื่อนรักต่อ...
“ไม่เอาน่าไอ้พี่แคน พี่ยังไม่ชินอีกเหรอวะ อีกอย่างผมก็ยังไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย” แกงส้มที่เอ่ยบ่นอย่างหน่ายๆ
ก่อนจะโดนดัชนีพิฆาตของแคนจิ้มเข้าที่หัว...
“เหรอ...ไม่ทำอะไรเสียหายถ้ากูไม่เข้ามามันก็อาจจะเลยเถิด... อย่าเอาคนนั้นคนนี้มาพลอดรักกันในที่ทำงานสิ กูบอกแล้วนะทำธุรกิจแบบนี้เค้าถือกัน มึงจะไปฟาดกันที่ไหนก็ได้แต่ที่นี่...กูห้าม....”
ร่างเล็กสติเหวี่ยงกำลังท้าวสะเอวแว๊ดๆใส่ร่างโปร่งอย่างไม่พอใจ
แกงส้มหาได้สนใจไม่ กลับยังทำหน้ายิ้มแย้มมองคนที่ดูเหวี่ยงๆตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี...
“เห็นพี่ทีไรเหมือนเห็นแม่ผมทุกทีเลยว่ะ พอดีเบลล์ เขาเอาอาหารมาให้น่ะเขาแค่แวะมาผมเองก็ไมได้จะพามาฟาดอะไรหรอกพี่สบายใจได้.... ไหนซื้อข้าวเที่ยงมาเผื่อผมป่ะ... ” เป็นเรื่องประจำที่แคนมักจะซื้อมาฝากเพื่อนรักรุ่นน้องของเขาบ่อยๆ...
ร่างโปร่งคุ้ยถึงบะหมี่พร้อมกับแกะมันออกมาอย่างคล่องแคล่ว...
“แล้วงานที่พี่ไปคุยเมื่อเช้า เป็นไงบ้างอ่ะ” ร่างโปร่งถาม....
แคนถึงกับนึกถึงเหตุการณ์ตอนเช้าที่ผ่านมากับลูกค้าที่นัดกันที่ร้านกาแฟ...ในย่านธุรกิจ
ลูกค้าที่มีบุคลิกดูลนๆ คิ้วหนาๆ ดวงตาที่ดูสนุกสนานอยู่ตลอดเวลา...
“ผมฮัทนะ” พูดพลางพร้อมยื่นมือมาเพื่อแสดงความรู้จัก
“ผมแคนครับ. ยินดีที่ได้รู้จัก... งั้นเชิญนั่งเลยครับเรามาคุยความต้องการของคุณฮัทเลยดีกว่า”
แคนเอ่ยหลังจากประสานมือทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว...
เรื่องราวปัญหาต่างๆถูกเล่าออกมาจากคนคิ้วเข้มตรงหน้า....
แคนถึงกับมีใบหน้าเหยเก.... กับสิ่งที่ได้ยิน
“คุณแคนคิดว่าบริษัทของคุณจะมีคนช่วยเพื่อนของผมได้มั๊ย...หากโอเคผมจะให้เพื่อนไปพบที่ทำงานพวกคุณบ่ายนี้ตามเอกสารที่ผมให้คุณแคนไป” ฮัทถามกลับเมื่อเล่าปัญหาจบ...
แน่นอนปัญหาแบบนี้ ที่บริษัทOK Love ของเขายังไม่เคยประสบพบเจอ....
คนตัวเล็กที่กำลังทำท่าปฏิเสธ... แต่คนคิ้วเข้มตรงหน้ากับขัดขึ้นมาเสียก่อน...
“นี่คือค่าจ้างของงานนี้... คุณแคนคิดว่าพอจะไหวไหมครับที่จะรับงานนี้...”
ตัวเลขตรงหน้าเช็คจำนวนสามใบ.... ที่มีเลขศูนย์ต่อท้าย....เยอะจนเจ้าตัวถึงกับตาลาย....
“หนึ่ง..สอง.. ห่ะ...หก... หา.. ใบละ ส่ะ...สามแสน!!..”แคนถึงกับเข่าแทบทรุดคนตรงหน้าเขา รวยขนาดนั้นเชียวหรือ....เช็คสามใบนั่นรวมกันก็เก้าแสนเชียวนะ
“ไม่พอหรือครับ?”ฮัทถามอย่างเป็นห่วง... แต่แล้วฮัทกลับรู้สึกถึงภัยคุกคามอะไรบางอย่าง....
แคนที่รีบลุกขึ้นพรวดจากฝั่งตรงข้ามพร้อมกับดึงมือของฮัทขึ้นมาประกบกันอยู่กลางโต๊ะ สายตาคนตัวเล็กที่ฮัทได้เห็น มันกลับมีออร่าและประกายแห่งความปารถนาเช็คนั่นอย่างชัดเจน....
“รับครับ... ไม่มีปัญหา บริษัทเรายินดีรับใช้คุณฮัทอย่างเต็มที่ครับ....”
ภาพกระดี๊กระด๊าเห็นแก่เงินแบบนี้... ฮัทถึงกับเพ้อ...
“ตลกดีวุ้ย..” สิ่งที่ฮัทคิดอยู่ในใจเงียบๆก่อนจะหัวเราะหึหึยิ้มใส่คนตรงหน้า..
จะไม่ให้เห็นแก่เงินได้ยังไง ก็ช่วงสามเดือนมานี่ ธุรกิจที่บริษัทมันออกจะฝืดๆ หากได้งานนี้ไปสภาพคล่องทางการเงินจะกลับมา ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะรับงานนี้ให้ได้..
แคนที่กำลังจะคลายมือออกเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าเขาแสดงออกชัดเจนมากเกินไป..
แต่กลับถูกคนตรงหน้าฝืนไว้ไม่ให้คลาย....
“เอ๋?....”แคนเองที่แลดูงงๆ
ฮัทที่เหมือนหลุดจากภวังค์จึงรีบคลายมือออก
“อ่อ.... โทษทีๆ ผมเหม่อไปหน่อย...แห่ะๆ”
แคนยิ้มร่า...ก่อนจะตอบออกไป
“ตอนคุณเหม่อๆก็น่ารักดีนะครับ แบบนี้แฟนท่าจะเยอะนะฮี่ๆ...”การเยินยอลูกค้าชั้นยอดแบบนี้ อติรุจนั้นถนัดนัก...
“คุณเองก็เหมือนกัน หน้าจะสวยก็ได้จะหล่อก็ดูดีแบบนี้ สาวๆคงตามก้นกันให้พรึ่บสิท่า....”
ต่างชมกันไปอวยกันมา... แทบจะลืมเรื่องงานเลยทีเดียว เพราะอะไรไม่รู้ร่างเล็กอย่างแคนถึงกับบิดเขินไปมากับคุณลูกค้าเสียอย่างนั้น...
..............................................
“เฮ่ยไอ้พี่แคน.... พี่แคน...เฮ๊ย!!!!...”
“ห่ะ...หา...?..” แคนที่ตื่นจากภวังค์เหม่อ เขาคิดถึงคุณลูกค้าคิ้วหนานั่น...
เขาจะบอกเพื่อนรักตรงหน้าอย่างไรดี...เพราะงานนี้ ไม่มีใครในบริษัทเลยสักคนที่ดูแล้วจะรับงานนี้ได้
ก่อนจะคิดอะไรต่อไปเสียงหวานของเพื่อนรักแทรกเข้ามา
“แกงถามว่างานที่คุยเมื่อเช้าเป็นไงมั่ง งานบอกรักหรืองานจัดฉากเลิกอ่ะคราวนี้..”
แคนชั่งใจพักใหญ่....
ก่อนจะยื่นเช็คมัดจำใบแรกที่ทำสัญญากับคนคิ้วหนามาเมื่อเช้า
“นี่เงินมัดจำค่างานของลูกค้า”
ร่างโปร่งมองดูยอดเงินบนเช็คเพียงเสี้ยวนาทีก่อนจะเบิกตาโพลง..
“สามแสน!!!.....เห๊ยพี่แคนเงินมัดจำสามแสน.... ไหงพี่ไปเรียกค่างานเขามหาโหดแบบนี้อ่ะ ไอ้คุณฮัทเฮิทอะไรนั่นก็บ้าเปล่าเนี้ย กล้าจ่าย...”
“คนที่จ่ายน่ะคือลูกค้าตัวจริง คุณฮัทเขาแค่เรียกฉันไปคุยก่อนน่ะ ท่าทางลูกค้าตัวจริงคงจะอายกับเรื่องแบบนี้น่าดู...”
“เหรอ...ลูกค้าเป็นใครอ่ะ ให้เงินดีแบบนี้ทำงานถวายหัวเลยอ่ะ...”แกงส้มที่ไม่รู้อะไรกำลังยิ้มแป้นกับยอดเงินหรา..นั่น
แคนที่ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างหนักใจก่อนจะคิดในใจเบาๆ
ไอ้แกงกูขอโทษ...แต่เพื่อความอยู่รอดของบริษัท กูจำเป็น….
ร่างเล็กคลี่เอกสารออกมา รายละเอียดของลูกค้าที่คุณฮัทให้ไว้หลังจากรับงาน....
“ผู้จัดการฝ่ายส่งออกสาขาต่างประเทศของบริษัทผลิตเครื่องประดับ...อิสริยะ อายุ 26 ปี ” แกงส้มคว้าข้อมูลมาจากเพื่อนรักก่อนจะเพ่งสายตามองลงไป
“โหหน้าตาก็ดีนี่หว่า หล่อ ไหนดูซิ สูง180 โหย.... เพอร์เฟคจะตาย แล้วทำไมต้องมาให้เราหาคู่ให้ด้วยหล่ะวะนี่” แกงส้มที่ดูสงสัยกับข้อมูลของลูกค้าที่แสนจะสมบูรณ์แบบขนาดนี้
ผิดกับแคนที่ทำหน้าเหรอหรา....
“อันนี้กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะไอ้แกง....”
แกงส้มใช้นิ้วโป้งกบนิ้วชี้ของตัวเองเกาคางไปมาอย่างใช้ความคิดอย่างวิเคราะห์
“อืม..ถ้าไม่งั้นนิสัยคงจะห่วย เลยไม่มีใครเอามั้ง” ร่างโปร่งที่พูดลอยๆก่อนจะหัวเราะดูถูกคนในภาพโดยไม่สนใจสายตาดุๆของแคนเลยสักนิด
“มึงนี่ชอบว่าลูกค้าลับหลังจริงๆ เอาเหอะยังไงก็ต้อนรับเขาดีๆแล้วกันนัดไว้บ่ายสองของวันนี้ มาคุยรายละเอียดให้เขา ยังไงต้องรับงานนี้ล่ะเพราะเงินมัดจำฉันก็รับมาแล้วด้วย..”
ร่างโปร่งโอบบ่าเพื่อนรุ่นพี่ที่แสนสนิทอย่างแคน
“ได้อยู่แล้วอพี่แคน รับรองว่าลูกค้าชั้นยอดแบบนี้ แกงจะเทคแคร์จนไม่ให้หลุดมือเลยพี่คอยดู เงินถึงแบบนี้ งานโหดแค่ไหนก็สู้วะ ฮ่ะๆๆ”
แคนที่ได้ยินเพื่อนรักหัวเราชอบใจกลับก้มหน้าโกยบะหมี่เข้าปากพร้อมคิดในใจไปต่างๆนานาว่า....
จะบอกมันดีไหม ว่าเขามาทำไม...
โอ๊ย อติรุจชักจะเครียด...เครียด....โคตรๆ
……………………………..
รถสปอร์ตคันงามสุดหรูสีดำสนิทเข้ามาจอดที่จอดรถของตึกในย่านธุรกิจดัง
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำ หน้าตาคมเข้มกำลังนั่งจ้องจอโน๊ตบุ้คอย่างตั้งใจที่เบาะข้างๆคนขับ
“นี่ไอ้พี่ฮั่น....ฮัทมาถึงแล้ว รถก็จอดแล้ว แล้วพี่จะขยันงานมากไปไหน ” ฮัท ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับใส่ชุดสูทหรูเช่นเดียวกับคนนั่งข้างๆเช่นกันผิดกันตรงที่ฮัทคนนี้ดูคิ้วเข้มกว่า และมีใบหน้ายิ้มแย้มมากกว่าอีกคน
“ช่วงนี้งานเยอะว่ะ ถึงแล้วใช่ไหม...เออกูปิดคอมก่อน”
ฮั่นเงยหน้ามาเห็นเป็นที่จอดรถในตัวอาคาร..ก่อนจะหันมาถามเพื่อนรักรุ่นน้องที่โตมาด้วยกัน
“แกแน่ใจนะว่าไว้ใจได้อ่ะไอ้ฮัท...”
“เดี๋ยวก็รู้ป่ะลงไปได้แล้วผมจะล็อครถ” สิ้นเสียงสัญญาณรีโมทรถฮัทเดินนำหน้าลิ่วหายเข้าตัวอาคารไป
ก่อนจะกดลิฟท์ขึ้นไปยังชั้นเป้าหมายโดยมีฮั่นเดินตามมาติดๆอย่างเป็นกังวล
ฮั่นแอบเหล่เห็นชื่อบริษัทที่ทางเข้า
“OK Love จะได้เรื่องป่าววะไอ้ฮัท “
ฮัทที่เดินนำหน้า เขาหันไปเห็นฮั่นเงยหน้ามองป้ายของบริษัทและทำสีหน้าแบบไม่อยากจะใช้บริการของที่นี่เลยสักนิด
พี่ฮั่น!!!ไปได้แล้ว... ได้เวลานัดแล้ว” ฮัทที่ลากข้อศอกของพี่ชายข้างบ้านด้วยอารมณ์กึ่งรำคาญพี่ชายของตัวเอง
เจ้าหน้าที่ต้อนรับ...จัดรับรองแขกอย่างสองหนุ่มในห้องรับรองแขก จนเนิ่นนานไปสักสามนาที ประตูบานที่พวกเขามานั่งรอก็เปิดออก
สองหนุ่มหน้าสวย และน่ารักเดินรี่เข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“มาตรงเวลากันเป๊ะเลยนะครับ” แคนกล่าวอย่างยิ้มๆ...
ก่อนจะหันไปสบตากับร่างสูงที่ยืนข้างๆคุณฮัท ซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าใครเนื่องจากได้ดูเอกสารประกอบการว่าจ้างแล้ว
“อ้อนี่เพื่อนผม ชื่ออิสริยะ เรียกชื่อเล่นว่าฮั่นเลยๆก็ได้ครับ”
ฮัทที่หันไปแนะนำเพื่อนให้กับสองคนตรงหน้าให้รู้จัก
“สวัสดีครับผมอติรุจนะ เรียกผมว่าแคนแล้วกันนะครับ ส่วนนี่ เพื่อนผม ธนทัต เรียกสั้นๆว่าแกงส้มนะครับ”
ทั้งฮั่นและฮัทออกแนวประหลาดใจกับชื่อแปลกๆของแกงส้มก่อนจะหันมาสบตากันแบบมิได้นัดหมาย
...คนอะไรวะชื่อแกงส้ม...
ผิดกับแกงส้มที่ชินเสียแล้วที่มักจะเจอคนแปลกใจเมื่อได้ฟังชื่อของเขาในครั้งแรก
แกงส้มยื่นมือพร้อมด้วยดวงตาที่ยิ้มได้ไปทักทายทั้งคุณฮัทและคุณฮั่น..
เมื่อทั้งสี่คนนั่งประจำที่แล้ว
ฮัทจึงเป็นคนเริ่มพูด...
“งั้นเข้าเรื่องเลยนะครับ คนที่คุณแคนให้มาช่วยเพื่อนผมนั้น..เอ่อ...ใช่คุณแกงส้มหรือเปล่าครับ..” ฮัทถามไปตามที่ตัวเองเข้าใจว่าแกงส้มนั้นคือคนที่แคนพามาเพื่องานครั้งนี้
แคนถึงยกผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อตัวเองที่หน้าผากเบาๆความจริงที่เขาลังเลที่จะบอกไอ้แกงกำลังจะเผยแล้ว....
“อ่ะ..อ่อใช่ครับ แกงส้มเพื่อนผมคนนี้แหล่ะที่จะช่วยงานคุณฮั่นน่ะครับ...”
ฮัทหันไปถามเพื่อนร่างสูงที่ยังคงเงียบอยู่
“ว่าไงพี่ฮั่นถ้าเป็นแบบคุณแกงส้ม พี่โอเคไหม....”
ฮั่นพยักหน้าหงึกๆกึ่งยิ้มอย่างพึงพอใจ
“พี่ว่าดีกว่าที่คิดเลยล่ะ แบบนี้แม่พี่คงชอบ..”
แกงส้มเริ่มมีสีหน้างงๆ... หากคนตรงหน้าเขาต้องการจะควงใครสักคนไปให้แม่เขาดูอย่างที่ร่างโปร่งเข้าใจ
แคนเองก็คงจะให้เขาจัดการส่ง สมายหรือสต้อปมาคุยในเรื่องนี้ด้วยจะดีกว่า แล้วทำไมถึงเป็นเขา...
“เดี๋ยวนะครับ... ผมยังงงๆ เกี่ยวอะไรกับคุณแม่ของคุณฮั่นเหรอครับ”
เสียงกระโตกกระตากของแกงส้มทำเอาฮัททำหน้าเหรอใส่
“อ้าว... คุณแคนยังไม่ได้อธิบายรายละเอียดงานอีกเหรอครับ คุณไม่ได้บอกเพื่อนของคุณหรอกเหรอครับผมนึกว่าคุยกันเรียบร้อยแล้วซะอีก” ฮัทที่หันไปพูดกับแคนที่กำลังซับหน้ามันอย่างมือเป็นระวิง...
ร่างโปร่งหันไปมองเพื่อนรักที่นั่งข้างกายแคนอติรุจในตอนนี้นั่งซีดจนหน้าหมองไปแล้ว...
“เอ่อ...ไอ้แกง ..แกใจเย็นๆนะ แล้วฟังฉัน พอดีคุณแม่ของคุณฮั่นเนี่ยเขาต้องการให้คุณฮั่นไปดูตัวกับผู้หญิงที่ท่านเลือกเอาไว้ แต่คุณฮั่นยังไม่อยากแต่งงาน เลยต้องหาคนไปเป็นแฟนหลอก แต่ถ้าหาก..เป็นผู้หญิงไปหลอก... คุณแม่เค้าก็จะหาวิธียัดเยียดสาวๆให้อยู่ดี เราเลยตกลงกันว่า..เอ่อ...เอ่อ...ต้องหาผู้ชายสักคนที่หน้าตาอ่อนหวานน่ารัก เข้าไปเป็นแฟนหลอกๆกับคุณฮั่นน่ะ... แกก็รู้นะว่าที่ออฟฟิศเรา มีแต่พวกบึกบึนเฮอร์คิวลิสทั้งนั้น นะๆแกงนะ แกเข้าใจใช่ป่ะ...” แคนพูดจบพร้อมกับงุดหน้าลงไม่อยากสบตากับเพื่อนรักที่ตอนนี้หน้าตาตกใจเหวอๆอยู่.......
“แล้วแบบนี้คุณจะเริ่มงานได้วันไหน” ฮั่นที่รำคาญที่ดูเหมือนจะชักช้าอธิบายเนิ่นนานกันอยู่นั่น เขาจึงรีบสรุปอย่างเสียอารมณ์..
แกงส้มหันไปยังร่างสูงตรงหน้า
“ไม่ครับ” เสียงเรียบเฉยที่ถูกตอบออกมา..
และนั่นก็ทำให้ผู้ชายหน้าตาดีอย่างฮั่นถึงกับทำหน้าเหวี่ยงใส่เบาๆอย่างไม่พอใจ
“เดี๋ยวนี่มันหมายความว่ายังไง”ฮั่นที่สวนกลับอย่างรวดเร็ว
“คือผมจะไม่รับงานนี้...”แกงส้มเองก็ตอบไปอย่างฉะฉานเช่นกัน
“อ้าว..ก็ไหน...”คราวนี้กลับเป็นเสียงของฮัทที่เริ่มไม่เข้าใจ เมื่อเช้าตกลงกับคนตัวเล็กหน้าสวยแล้วนี่นา..
“ทุกคนหยุดดดด!!!... แห่ะๆ คุณฮัท คุณฮั่น ผมขอเวลากับเพื่อนสักครู่นะครับแห่ะๆ..”
พูดจบคคนถึงกับลากแกงส้มออกจากห้องรับรองแบบทันควัน....
“แกบอกเลิกงานนี้ไม่ได้นะ”
แกงส้มที่ส่ายหัวอย่างระอา
“พี่ไปรับงานบ้าๆแบบนี้ได้ยังไงวะไอ้พี่แคน แถมไปตกลงกับเขาแบบนั้นโดยที่กแกงยังไม่ได้รับรู้อะไรแบบนี้เลยสักนิด”
แคนที่ทำสีหน้าสลด
“กูรู้...แต่เราไม่มีทางเลือกนะไอ้แกง เอ็งก็รูว่าบริษัทเราการเงินกำลังเดินไม่คล่อง ถ้าเราไม่มีเงินก้อนมาหมุนบริษัทของเราไปไม่รอดแน่.. แกก็รู้ว่างานนี้ถ้าสำเร็จ เราจะได้เงินร่วมๆล้านเลยนะ.”
แกงส้มยกนิ้วดันอกแน่นๆของแคน...
“พี่กำลังขายเพื่อนนะไอ้พี่แคน..”
“ขายห่าไรไอ้แกง ก็แค่ไปทำงานตามสัญญาเองเดือนสองเดือนเอง”
แกงส้มส่ายหัวอีกรอบที่เพื่อนไม่เข้าใจ
“ให้แกงไปเป็นแฟนกับผู้ชายเนี่ยนะ....พี่ก็รู้ว่ากแกงยี้เกย์ขนาดไหน.. ขนลุกอ่ะยี๊.....”
ร่างโปร่งทำท่าขนลุกขนพองเมื่อนึกถึงว่าจะต้องไปเป็นแฟนกับผู้ชาย...แม้จะเป็นแค่งานก็เถอะ...
“ไอ้แกง.... ถ้ามึงไม่ทำบริษัทเราต้องเจ๊งแน่ๆ แล้วมึงไม่คิดเหรอว่าแม่มึงที่ดูถูกมึงว่ายังไงก็ไปไม่รอดน่ะ มึงอยากให้เป็นแบบนั้นเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นแม่มึงได้หัวเราะชอบใจไปเป็นปีแน่ๆ”
แกงส้มนึกถึงตอนที่เขาขัดใจแม่ของเขายืนกรานที่จะไม่ดูแลธุรกิจบ้าน แต่กลับจะมาร่วมหุ้นเปิดกับคนตัวเล็กนั่นเอง....
“มึงเลือกเอาแล้วกัน ว่ามึงจะเอาแบบไหน... แล้วอีกอย่างมึงตัดเรื่องที่มึงยี๊ไปได้เลย...”
“ทำไมอ่ะ ” ร่างโปร่งถาม
“กูรู้ว่ามึงยี้เกย์ ..แต่กูขอบอกเลยนะ คุณฮั่นเขาน่ะไม่ใช่เกย์ มึงเลิกห่วงได้เลย มันแค่การจัดฉากน่ะ... มึงถนัดนี่..”
ร่างโปร่งอึกอัก ก่อนจะถามกลับเสียงแบบขาดความมั่นใจ...
“แล้วแกงต้องทำไรมั่งวะพี่...”
แคนที่ยิ้มตาหยี เขาดูออกว่าเพื่อนของเขาอ่อนลงได้บ้างแล้ว
“ก็แค่ทำให้แม่ของคุณฮั่น ชอบแกมากกว่าผู้หญิงที่เขานัดดูตัวให้น่ะสิ แกเก่งออกเรื่องเข้าหาคนน่ะกลัวอะไร”
แกงส้มที่ฟังแคนอธิบายแล้วทำหน้าหนักใจ
“แต่แกงก็ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายนี่หว่า..... จะให้แกงทำตัวยังไงละวะ”
แคนตบบ่าเห็นใจเพื่อนเบาๆ
“เพื่อความอยู่รอด.... น่า...แกก็ทำตัวตามปกติแหล่ะคงไม่มีเกย์คนไหนเดินดูดปากกันที่ทางเดินทั่วไปหรอกไม่ต้องกลัว...ทำไม....แกกลัวคุณฮั่นลวนลามวะ ฮ่า...ๆๆ”
แคนหัวเราะร่วนเมื่อเห็นเพื่อนรักหน้าซีดแบบไก่ต้ม
แกงส้มเงยหน้าพร้อมกับปรับสีหน้าใหม่
“เรื่องนั้นตัดไปได้เลยไอ้พี่แคน...”
“ทำไมวะน้องรัก.....”แคนถามอย่างต้องการรู้
“ลวนลามกผม ผมจะต่อยให้หน้าแหก อีกอย่างแกงแมนจะตายเขาคงไม่มาเปลี่ยนแนวเพราะผมหรอก...”
แคนที่ทำหน้ายี๊ใส่เพื่อนรัก....
ก่อนจะคิดในใจอย่างเงียบๆ...
หน้ามึงน่ารักขนาดนี้ แมนแค่ไหน คนอยู่ใกล้ใจไม่สั่นให้รู้ไปสิวะไอ้แกง ฮ่ะๆๆๆ
แคนที่เพ้อพกไปคนเดียวก่อนจะลากมือขาวๆของเพื่อนรักกลับเข้าห้องไป....
....................
TBC ... โปรดติดตามตอนที่สอง.. เร็วๆนี้
ความคิดเห็น