คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชุดนอนอีกตัว(????)
ยงกุกตื่นขึ้นเมื่อประมาณหกโมงเย็น เมื่อเห็นจุนฮงที่เดินเข้ามาในห้องพอดี เจ้าตัวก็แกล้งทำเป็นไม่มีแรงแล้วกวักมือเรียกอีกฝ่ายให้เข้ามาไกล้ๆ ที่จริงอาการไข้ของยงกุกก็ทำให้เจ้าตัวปวดหัวพอสมควรแต่พออยู่กับจุนฮงแล้วกลับรู้สึกกระปรี้ประเปร่าเหมือนไม่ได้เป็นไข้ซะงั้น
“อะไรเหรอครับพี่ยงกุก อ้ากกกกกกก”คราวนี้มือใหญ่ของผมก็คว้าอีกฝ่ายลงมากอดเหมือนเดิม โดยเจ้าตัวก็ดิ้นขลุกขลักไปมา
“อยู่เฉยๆดิ”
“ผมจะติดไข้พี่นะครับ ปล่อยผมเด่ะ”
“ไม่”ผมตอบอย่างหนักแน่นซึ่งตอนนี้เด็กนั่นกำลังทำหน้าเซ็งเต็มที่ เสียใจซะเถอะยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยหรอก เด็กอะไรตัวก็ขาวแถมยังนุ่มอีก ยิ่งเวลาออกมาจากห้องน้ำนะไม่รู้ทำไม กลิ่นของแชมพูกับสบู่ทำให้เขาคลั่งได้ทุกรอบเลย
“ช่วยอย่าตอบแบบมั่นใจขนาดนั้นได้ไหมครับ - -; ”ผมมองหน้าไอ้เด็กนี่นิ่ง ถ้าไม่เกรงใจจะผมฟัดไปแล้ว
ปั้งๆๆๆ
เสียงอะไรบางอย่างที่มาจากหน้าประตูห้องทำเอาเขากับอีกฝ่ายที่กำลังเล่นกันอยู่บนที่นอนสะดุ้ง ไม่ดิเหมือนเสียงเคาะประตูแต่ว่าที่จริงแล้วคงจะเป็นการ ‘พัง’ประตูมากกว่า ไอ้เด็กนั่นวิ่งออกจากห้องนอนแล้วไปเปิดประตูหน้าห้องอย่างรวดเร็ว ยงกุกที่นอนอยู่บนเตียงได้ยินเสียงโวยวายมาจากหน้าห้องจนต้องลุกแล้วออกมาดูเหตุการณ์ด้วย
“อะไรของนายวะ มาเคาะหน้าประตูห้องเพื่อนฉันแบบนี้ไม่กลัวพังรึไง”
“เรื่องของประตูเพื่อนนาย....”เมื่อยงกุกเห็นภาพเหตุการณ์ข้างหน้าถึงกลับต้องกุมขมับ เสียงที่ว่าไม่ได้มาจากใคร คนแรกคือฮิมชาน เพื่อนสนิทของเขาเอง
คนที่สองนี่เอ่อใครวะ
“พี่แดฮยอน”อันนี้เสียงจุนฮงเอง อ๋องั้นไอ้บ้าที่จะมาพังประตูห้องผมคือคนที่ชื่อแดฮยอนอะไรนี่สินะ
“อ้าวจุนฮงทำไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ”อันนี้เสียงไอ้ฮิมชาน มันมองหน้าเด็กนั่นแล้วชี้หน้าซึ่งร้อนถึงผมที่ต้องวิ่งไปล็อคคอมันอย่างรวดเร็ว
“คุณรู้จักผม?”
“ก็รู้สิก็นายอ่ะ อื้อๆๆ”นอกจากล็อคคอแล้วตอนนี้ผมยังเอามือปิดปากไอ้ปากมากนี่เรียบร้อย พึ่งมาแต่พูดมากซะจริง
“ว่าแต่นายมามีอะไรล่ะ”ผมเหล่มองไปที่บุคคลที่ไม่ได้รับเชิญถ้าข้อมูลที่ผมเคยได้มาไม่ผิด ก็ไม่ผิดตัว เพียงแต่ผมไม่เคยเห็นหน้าแค่นั้นเอง
“ฉันมาพาไอ้เด็กนี่กลับ”ผมกับฮิมชานมองตามนิ้วมือที่ชี้นั่นซึ่งปลายทางมันอยู่ที่เจ้าเด็กจุนฮง แต่ตอนนี้เจ้าตัวดันทำหน้างงซะนี่
“ก็เอาไปดิ”ยงกุกพยักหน้าให้หลังจากนั้นก็ใช้มือข้างที่ว่างพลักจุนฮงไปหาไอ้บ้านั่น ตอนนี้เจ้าเด็กนั่นทำหน้าเหวอแทนแล้วหันมามองผม
“แต่ว่าพี่ยงกุกยังไม่หายเลยนะครับ?”เมื่อกี้แวบหนึ่งผมแอบเห็นสีหน้าเฉยๆเมยของแดฮยอน เปลี่ยนเป็นฉุนเฉียวแล้วก็กลับมาทำหน้าเฉยเหมือนเดิม
“ไอ้ฮิมชานมาแล้ว นายไปเหอะไม่เป็นไร”ผมยืนมองจนกระทั่งสองคนนั้นออกไปแล้วปิดประตูลง ซึ่งตอนนี้ผมโดนไอ้ชิมชานกัดมือเข้า
“โอ๊ย ทำบ้าอะไรเนี่ย”ผมหรี่ตามองไอ้คนหน้าสวยที่ตอนนี้ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“แกนั่นแหละยงกุก อยู่ๆก็มาปิดปากฉันซะงั้น”
“ก็แกพูดมากนี่หว่า”ผมเกาหัวนิดๆก่อนจะเดินเข้าห้องเดิมไปเหมือนเดิม ง่วงแฮะ
“ยงกุกมึงนี่แปลกดีนะ คนที่แกหลงรักอย่างจุนฮงได้มาอยู่ห้องแกทั้งทีกลับไม่ทำอะไรเลย แถมยังปล่อยกลับไปหน้าตาเฉย”
“เรื่องของฉันน่า”เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีสนใจ คนหน้าสวยอย่างฮิมชานเลยได้แต่เกาหัวก่อนจะเดินตามเข้าไป
“ว่าแต่ได้ข่าวว่าเป็นไข้อ่อ เป็นไงมั่ง”ฮิมชานที่เดินตามเข้าไปในห้องนอนของยงกุก ต้องหันซ้ายหันขวาอย่างงุนงงเมื่อกี้เขาเห็นว่ายงกุกเดินเข้ามาในห้องนี้ชัดๆ แต่ทำไมในห้องถึงได้หาเจ้าตัวไม่เจอเลย บนเตียงก็ไม่มี ฮิมชานรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เท้าเขาเขี่ยเจอ เมื่อมองลงไปก็เจอร่างของเพื่อนซี้นอนฟุบอยู่บนพื้น
“เฮ้ย ยงกุก!!!”
.
.
.
บรรยากาศในห้องคงเรียกว่ามืดมนกันทีเดียว จุนฮงหลบสายตาของแดฮยอนที่กำลังจ้องมาขณะที่ตัวเองนั่งอยู่บนโต๊ะ
“พี่ยองแจกลับไปแล้วเหรอครับ”
“อืม”เจ้าตัวตอบกลับมาด้วยสีหน้าเมินเฉย แต่นั่นยิ่งทำให้จุนฮงรู้สึกเกร็งเข้าไปใหญ่
“พี่กินข้าวแล้วเหรอครับ”
“อืม”
ตอบเป็นแต่อืมรึไง!!! จุนฮงอยากจะถามร่างตรงหน้า แต่ไม่กล้าพอ
“โทรศัพท์นายไปไหน”จุนฮงเอามือตบตรงกระเป๋าเสื้อของชุดนอน ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าโยนจนมันพังไปแล้ว
“เอ่อ ผมทำมันพังไปแล้วน่ะครับ เมื่อวาน”
“อืม”คราวนี้แดฮยอนจ้องที่ตัวของจุนฮงจนเจ้าตัวเผลอหน้าแดงอย่างไม่มีสาเหตุ
“มะมองอะไร”
“เปล่า ไปอาบน้ำซะไป จะได้เข้านอน”พูดเสร็จเจ้าตัวก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องนอนไปโดยที่เปิดประตูทิ้งเอาไว้
จุนฮงเอียงหัวอย่างไม่ค่อยเข้าใจที่จริงแล้วเขาพึ่งอาบน้ำไปเมื่อตอนสี่ห้าโมงเย็นนี่เอง แต่ในเมื่อแดฮยอนพูดแล้วเขาก็คงต้องทำตาม ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปเขาได้ยินเสียงรถพยาบาล คงมารับคนป่วยที่ไหนล่ะมั้ง อยู่ๆภาพของยงกุกก็แทรกเข้ามา
ไม่หรอก ก่อนที่เขาจะมายังเห็นปกติดีอยู่เลย จุนฮงคิดพลางเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อเข้าไปแล้วร่างบางต้องสะดุดกับอะไรซักอย่างที่วางโจ่งแจ้งเอาไว้ตรงประตูห้องน้ำเลย มือบางก้มหยิบมันขึ้นมาแล้วรื้ออกมาจากถุงอย่างรวดเร็ว
อดคิดไม่ได้ว่าซื้อมาให้เขาใส่หรือเปล่า แต่ลายมัน.....
ชุดนอนพี่ยงกุกเป็นลายแมวพื้นหลังชมพู ส่วนชุดนอนที่เขากำลังถืออยู่นี่.....แมวพื้นหลังชมพูอีกเช่นกัน เจ้าตัวกุมขมับเล็กน้อย ไม่กระต่ายก็แมวอะไรกันนะ จุนฮงกำลังยืนส่องกระจกหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วตอนนี้เขาอยู่ในชุดนอนลายแมวนั่น ร่างบางยืนยิ้มอยู่หน้ากระจก ก่อนจะหันขวาทีซ้ายที ใครมาเห็นภาพนี้คงอดอมยิ้มกับเด็กคนนี้ไม่ได้อย่างแน่นอน ร่างบางละความสนใจจากกระจกเมื่อโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นสั่น ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นของตัวเอง แต่พอนึกได้ว่าของตัวเองพังไปแล้ว ก็คงต้องเป็นของแดฮยอนของแน่นอน ร่างบางลังเลว่าจะรับดีไหมเมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามาว่าเป็นยองแจมือบางก็กดปุ่มรับสาย
“พี่ยองแจครับ เหมือนพี่แดฮยอนจะนอนแล้วอ่า”
“อ้าวจุนฮงเหรอ”
“ครับ”
“พอดีเลยเป็นไงชุดนอนพอดีตัวไหม”
“อ่า ก็พอดีเลยครับ”
“เหรอ พี่เห็นแดฮยอนยืนเลือกตั้งนานแหน่ะ ฮ่าๆๆๆ อย่าไปบอกเจ้าตัวนะว่าพี่บอก”
“จริงเหรอครับ”
“จริงดิ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”ยองแจพูดเสร็จก็ตัดสายไป ทิ้งให้จุนฮงยืนเกาหัวแก้เก้อกับอาการเขินของตัวเอง
วันนี้คงเป็นวันที่จุนฮงมีความสุขที่สุดล่ะมั้ง ไม่บ่อยเท่าไหร่ที่แดฮยอนจะทำอะไรแบบนี้ ที่จริงแล้วจะว่าเจ้าตัวเป็นพวกซึนก็ไม่ใช่ เพราะเวลาที่อยู่กับคนอื่นก็ไม่เห็นมีอาการแบบนี้เลย แถมด้วยความที่แดฮยอนเป็นคนเงียบๆทำให้ตัวเขาเองที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักก็ยังอดไม่ได้ที่จะเกร็ง
ร่างบางยืนอยู่หน้าห้องนอนด้วยอาการใจเต้น ‘ทำตัวเหมือนสาวน้อยไปซะได้’จุนฮงคิดพลางค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องเพราะกลัวอีกคนจะตื่น นึกแล้วก็แอบถอนหายใจออกมาเบาๆถึงจะมืดแต่ก็ยังเห็นร่างคนนอนอยู่ลางๆ เขาล้มตัวนอนลงข้างๆ นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้ ที่จริงแล้วอยากจะนอนตะแคงไปทางด้านที่อีกฝ่ายนอนอยู่เพื่อที่จะได้นอนจ้องหน้า แต่เขากลัวว่าถ้าอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาแล้วจะทำยังไงดีนี่สิ คิดไปคิดมายังไงก็อยากนอนตะแคงมากกว่า สุดท้ายจนแล้วจนรอดจุนฮงก็นอนหงายเหมือนเดิม ด้วยความที่ไม่กล้าพอเหมือนเดิม
___________________________________________________
ขอขอบคุณมากนะคะสำหรับคอมเม้นเห็นแล้วชื่นใจจัง 555+ >3<
ความคิดเห็น