Who you are ขอโทษนะครับคุณเป็นใคร

ไม่ไหวแล้ว ร่างบางสลัดหัวไปมาอยู่หลายรอบเพื่อไล่ความคิดของตัวเองที่กำลังคิดอยู่ออกไป ก่อนมือจะยกขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองแล้วก็พิงเข้ากับกำแพงด้านหลัง

ความน้อยใจถาโถมเข้ามาใส่ ร่างบางได้แต่ยืนกันฟันแน่นเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองในตอนนี้ดิ มือทั้งสองข้างเริ่มถูกันไปมา

.........คงไม่มีใครบ้าเหมือนผมหรอก ออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นในวันที่มีหนาวจัดแบบนี้

“นี่เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก”เสียงไม่คุ้นตรงหน้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ตกคลุมหัวทำให้ผมต้องเด้งตัวออกอย่างรวดเร็วก่อนจะพบว่ามันคือเสื้อกันหนาว

“ยังจะมามองหน้าอีกให้แล้วก็ใส่สิ!!!”เสียงดุจากคนตรงหน้าทำให้เผมต้องรีบใส่เสื้อกันหนาวอย่างรวดเร็ว หน้าเถื่อนแล้วยังดุอีก

ที่จริงก็ไม่ได้เถื่อนอะไรหรอกจัดว่าหล่อเลยก็ได้

“ขอบคุณ”ผมตั้งใจจะยิ้มขอบคุณผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านะแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าคิ้วตัวเองมันกำลังขมวดกันอยู่

“อืม”ร่างสูงตรงหน้าตอบพร้อมกับยิ้มขึ้นทำให้เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้ดุเท่าที่คิด เรียกรอยยิ้มแรกในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ก่อนจะกลับมาทำตาเศร้าเหมือนเดิม

“ไม่เอาน่าอย่าทำหน้าตาเหมือนกระต่ายไม่ได้กินแครอทสิ”ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้า        กระต่ายไม่ได้กินแครอท? มันทำหน้ายังไงเหรอ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“มาทำอะไรดึกฮะ? ไม่มีที่นอนรึไง”

“.....”ผมส่ายหัวรัวๆแล้วก้มหน้ามองที่พื้น

“ไม่เอาน่าอย่างอแงสิ”คำพูดนี้อดไม่ได้ที่จะเรียกน้ำตาจากผมจริงๆ คงด้วยเพราะความอายทำให้เขาไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองอีกคงเขาได้แต่ก้มหน้าลงปิดบังน้ำตาที่กำลังร่วงลงพื้น

“แล้วจะร้องไห้ทำไม เฮ้อย่าร้องไห้สิ!!!”เสียงตกใจปนดุๆทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาซะงั้น คนตรงหน้าตลกชะมัด อยู่ๆน้ำตาก็ไม่ไหลแล้วซะงั้น ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนแปลกหน้าที่กำลังเหงื่อตกทั้งที่อากาศหนาวขนาดนี้

“ไม่รู้สินะ”

“เฮ้อจริงๆเลย”คนแปลกหน้ายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่เหลืออยู่บนหน้าของผมเบาๆก่อนที่จะยกขึ้นลูบหัวต่อ

“กลับไปนอนได้แล้วเด็กน้อย ดึกขนาดนี้ไม่ใช่เวลาที่นายจะมาเดินเพ่นพ่านอยู่แถวนี้นะโดนจับตัวไปไม่รู้ด้วยนะ”

“O_O!!!”

“ยังจะมาทำตาโตอีกเข้าใจไหมฮ่ะจุนฮง!!!”เสียงดุๆของคนตรงหน้าเร่งรั้นขึ้นอีกคนต้องพยักหน้ารัวๆ

“ขะเข้าใจแล้ว”

“ดี งั้นก็กลับไปได้แล้ว ชิ่วๆ”คราวนี้ผมขมวดคิ้วจริงๆแล้วล่ะ คนแปลกหน้าคนนี้กำลังโบกมือไล่ผมอยู่ ไล่ไปยิ้มไป..คนอะไร? ผมยืนมองซักพักก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาแล้วรีบเดินออกมาก่อนจะโดนดุอีกรอบ ว่าแต่คนนั้นเป็นใครแล้วทำไมถึงรู้จักชื่อของผมได้?? จุนฮงคิดพลางหันกลับไปมองที่เดิมที่ตอนนี้ไร้วี่แววของผู้ชายคนเมื่อกี้แล้ว

เสียดายแฮะ รู้งี้น่าจะถามชื่อเอาไว้ซะก็ดี เด็กหนุ่มยักไหล่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเพราะยังไงก็คงไม่มีทางได้เจอกันอีกแล้วล่ะ